Łokieć golfisty – objawy, leczenie, ćwiczenia

Jak się objawia łokieć golfisty?

Łokieć golfisty charakteryzuje się bólem po wewnętrznej stronie łokcia, który pojawia się podczas ruchu ręką, a czasami odczuwalny jest także w górnej części ramienia, przedramienia lub dłoni. Objawy występują głównie podczas zginania nadgarstka, m.in. podczas pisania, podnoszenia przedmiotów lub wykonywania nagłych ruchów nadgarstkiem, np. podczas gry w golfa. Utrudnione jest także mocne chwytanie przedmiotów, a dolegliwości mogą nawet całkowicie uniemożliwić ruchy ręką. Dodatkowo występować mogą mrowienia, drętwienia oraz osłabienie palców u rąk – najczęściej czwartego i piątego. Z kolei ból po zewnętrznej stronie łokcia może być oznaką innej dolegliwości, zwanej łokciem tenisisty.

Przyczyny i czynniki ryzyka

Łokieć golfisty należy do schorzeń przeciążeniowych, które wynikają z wielokrotnie powtarzanego ruchu pronacji i zginania dłoniowego nadgarstka. Czynności te doprowadzają do powstania urazów w obrębie stawu łokciowego i uszkodzenia przyczepów mięśni – nawrotnego obłego lub mięśnia zginacza promieniowego nadgarstka, które przyczepiają się w okolicy nadkłykcia przyśrodkowego. Łokieć golfisty często dotyka ludzi, którzy na ogół nie używają zbyt często mięśni przedramienia, a następnie nagle często z nich korzystają. Objawy mogą pojawić się po krótkotrwałym nadużyciu, ale także po częstym i długotrwałym wysiłku. Możliwe przyczyny to: sporty takie jak golf, podnoszenie ciężarów, rzucanie oszczepem czy pchnięcie kulą, prace ręczne (np. jak malowanie, naprawa samochodów i rąbanie drewna), praca przy komputerze, gotowanie (np. siekanie lub obieranie).

Sposoby leczenia

Łokieć golfisty w zdecydowanej większości nie wymaga interwencji chirurgicznych, a poprawę uzyskuje się przy użyciu farmakoterapii i fizjoterapii. Po pierwsze bardzo ważne jest odciążenie ręki np. przez zastosowanie ortezy, aby nie nadwyrężać mięśni i stawów. Następnie w celu łagodzenia bólu i zmniejszenia stanu zapalnego stosuje się żele chłodzące lub maści przeciwbólowe. Czasem wykorzystuje się również zastrzyki ze sterydów, których nie można stosować zbyt długo, ponieważ mogą osłabiać już uszkodzone tkanki. Jedną z nowocześniejszych metod jest stosowanie osocza bogatopłytkowego, które pozyskuje się z krwi pacjenta i wstrzykuje w uszkodzoną tkankę. Natomiast do metod fizjoterapeutycznych zalicza się: fizykoterapię, (laseroterapia, krioterapia, magnetoterapia), kinezyterapię w postaci ćwiczeń wzmacniających i rozciągających tkanki ramienia, stymulujący masaż oraz trening funkcjonalny mający na celu wypracowanie prawidłowej techniki poruszania ręką. Dopiero w sytuacjach niereagujących na leczenie zachowawcze (przez okres 3-6 miesięcy) można wziąć pod uwagę zabieg operacyjny.

Ćwiczenia rozciągające i wzmacniające

Ćwiczenia rozciągające mają na celu rozciągnięcie mięśni zginacza nadgarstka oraz poprawę ruchomości i zwiększenie zakresu ruchu nadgarstka i ramienia. Przykład wykonania ćwiczenia: rozciągnij ramię przed sobą, dłonią skierowaną do góry. Następnie rozluźnij nadgarstek, pozwalając ręce opaść. Drugą ręką pociągnij dłoń do tyłu w kierunku swojego ciała i przytrzymaj przez około 30 do 45 sekund. Zrób sobie przerwę (około 30 sekund), a następnie ćwiczenie powtórz 3 razy.

Drugim rodzajem są ćwiczenia wzmacniające mięśnie z wykorzystaniem niewielkiego ciężaru. Przykład wykonania ćwiczenia: przytrzymaj ciężarek w dłoni i usiądź. Oprzyj rękę na udzie (musi być stabilna), dłonią skierowaną do góry. Łokieć powinien być zgięty, a nadgarstek wyprostowany. Powoli wykonuj zgięcia nadgarstka – około 10 do 15 razy. Po krótkiej przerwie powtórz ten zestaw ćwiczeń jeszcze dwa razy.

Bibliografia:

1. Amin NH, Kumar NS, Schickendantz MS. Medial epicondylitis: evaluation and management. J Am Acad Orthop Surg 2015; 23(6): 348-355. [PubMed]
2. Coote A., Haslam P., Ortopedia i reumatologia, Elsevier Urban&Partner, Wrocław 2007
3. Shiri R, Viikari-Juntura E. Lateral and medial epicondylitis: role of occupational factors. Best Pract Res Clin Rheumatol 2011; 25(1): 43-57. [PubMed]
4. Saueressig T. Evidenzbasierte Physiotherapie. Golferarm (Mediale Epicondylitis). October 07, 2016

Przed użyciem zapoznaj się z ulotką, która zawiera wskazania, przeciwwskazania, dane dotyczące działań niepożądanych i dawkowanie oraz informacje dotyczące stosowania produktu leczniczego, bądź skonsultuj się z lekarzem lub farmaceutą, gdyż każdy lek niewłaściwie stosowany zagraża Twojemu życiu lub zdrowiu.

^{Dip Rilif (Ibuprofenum, Mentholum). Skład i postać: Żel, 1 gram żelu zawiera 50 mg ibuprofenu i 30 mg mentolu. Wskazania: Miejscowe leczenie przeciwbólowe i przeciwzapalne. Bóle reumatyczne, w tym bóle stawów spowodowane zmianami zapalnymi i zwyrodnieniowymi, bóle pleców, lumbago (postrzał), bóle mięśniowe, bóle w tkance włóknistej, ścięgnach i więzadłach. Ból i obrzęk wskutek uszkodzeń powysiłkowych, urazów stawów z naderwaniem więzadeł (skręcenia stawów), kontuzji sportowych. Dawkowanie: Dorośli i dzieci powyżej 12 lat: Cienką warstwę żelu nałożyć na bolesne miejsce i delikatnie wmasować aż do wchłonięcia preparatu. Powtarzać nie częściej niż 3 razy na dobę, zachowując co najmniej 4-godzinną przerwę w stosowaniu. W przypadku tubek zawierających 50g lub 100g preparatu należy jednorazowo stosować 1 do 4 cm żelu, a w przypadku tubek zawierających 15g leku 4 – 10 cm żelu. Nie stosować dawki większej niż zalecana. Nie zaleca się stosowania u dzieci poniżej 12 lat. Przeciwwskazania: Nadwrażliwość na ibuprofen, mentol, kwas acetylosalicylowy lub inne niesteroidowe leki przeciwzapalne lub którykolwiek ze składników produktu leczniczego. U osób z astmą, u których występowały w przeszłości napady duszności, wysypka, nieżyt nosa lub inne objawy alergiczne po zastosowaniu kwasu acetylosalicylowego lub innych niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Ostrzeżenia i zalecane środki ostrożności: Nie stosować żelu na i w okolicach błon śluzowych oraz w okolicach oczu. Unikać kontaktu ze skórą uszkodzoną lub zmienioną zapalnie. Przerwać stosowanie, jeśli wystąpi pokrzywka lub podrażnienie skóry. Nie stosować pod opatrunkami okluzyjnymi. Jeśli objawy nie ustępują, pacjenci powinni zasięgnąć porady lekarza po dwóch tygodniach. Ponieważ wiadomo, że ibuprofen podany doustnie może nasilać istniejącą niewydolność nerek, pacjenci z chorobami nerek przed zastosowaniem miejscowym preparatów zawierających ibuprofen takich, jak Dip Rilif, powinni zasięgnąć porady lekarza. Należy dokładnie umyć ręce po zastosowaniu żelu Dip Rilif, jeśli nie są leczone preparatem. W przypadku połknięcia żelu należy natychmiast skontaktować się z lekarzem. Wyłącznie do użytku zewnętrznego. Działania niepożądane: Do najczęściej występujących należą zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: podrażnienie i zaczerwienienie skóry, wysypka, świąd, pieczenie, pokrzywka. Zaburzenia żołądka i jelit: bóle brzucha, niestrawność. Zaburzenia układu immunologicznego: mogą to być reakcje nadwrażliwości po zastosowaniu ibuprofenu takie, jak: niespecyficzne reakcje alergiczne, anafilaksja, ataki astmy, napady duszności, skurcz oskrzeli, reakcje skórne różnego typu, wysypka, świąd, pokrzywka, obrzęk naczynioruchowy i znacznie rzadziej pęcherzyca (włączając martwicę skórną i rumień wielopostaciowy). Podmiot odpowiedzialny: The Mentholatum Company Limited. Kategoria dostępności: Lek wydawany bez recepty. Pozwolenie na dopuszczenie do obrotu nr 4326 wydane przez MZ. Dodatkowych informacji o leku udziela: EGIS Polska Sp. z o.o., ul. 17 Stycznia 45D, 02-146 Warszawa, tel. +48 22 41 79 200, faks +48 22 41 79 292. www.egis.pl [07.2014]}