Nadciśnienie tętnicze jest bardzo częstą chorobą cywilizacyjną, która przez dłuższy czas może nie dawać żadnych niepokojących objawów. Pierwsze symptomy mogą być mylone z chwilową niedyspozycją zdrowotną lub stresem. Jeśli u chorego występuje łagodne nadciśnienie i nie ma czynników ryzyka, to leczenie polega na zmianie stylu życia. Farmakoterapię wdraża się, jeśli podjęte dotychczas działania nie przynoszą efektów. Leczenie nadciśnienia ma na celu obniżenie ciśnienia do wartości prawidłowych lub najniższych, które są tolerowane przez pacjenta, przywrócenie prawidłowej struktury serca oraz naczyń krwionośnych, korekcję czynników ryzyka choroby wieńcowej oraz korzystny wpływ na choroby współistniejące.

Odpowiednia profilaktyka oraz samokontrola dają duże szanse na obniżenie ryzyka nadciśnienia tętniczego oraz chorób z nim związanych. Zbyt wysokie ciśnienie tętnicze krwi zwiększa ryzyko wystąpienia niewydolności i zawału serca, a także udaru mózgu. Nieleczone nadciśnienie tętnicze może powodować liczne dolegliwości, które świadczą o poważnych uszkodzeniach narządów wewnętrznych, w tym zaburzeniach widzenia, funkcji nerek, obrzęki kończyn, czy też deficytach czuciowych, ruchowych i intelektualnych.

Jakie grupy leków na nadciśnienie są stosowane w farmakoterapii?

Obecnie w farmakologicznej terapii nadciśnienia wyróżnia się kilka grup leków hipotensyjnych:

inhibitory konwertazy angiotensyny (ACEI) - zapobiegają wzrostowi ciśnienia tętniczego, a także minimalizują produkcję niektórych białek odpowiedzialnych za przerost mięśnia sercowego (np. ramipril, perindopril, lizynopril);
antagoniści receptora angiotensyny (ARB) - stosowane w przypadku nadciśnienia tętniczego, niewydolności serca, przerostu lewej komory serca, chorób nerek, cukrzycy, migotania przedsionków (np. walsartan, losartan, telmisartan);
diuretyki - leki moczopędne dawkowane pacjentom, którzy poza nadciśnieniem cierpią na niewydolność serca, przewlekłą chorobę nerek lub są po zawale (np. furosemid, indapamid, hydrochlorotiazyd);
leki blokujące receptory beta-adrenergiczne (beta-blokery) - stosowane, gdy poza nadciśnieniem pacjent cierpi na migrenę, jaskrę, chorobę niedokrwienną serca czy zaburzenia rytmu serca (bisoprolol, metoprolol, atenolol). Beta-blokery mogą być również podawane kobietom w ciąży;
blokery kanałów wapniowych - podawane pacjentom, którzy poza nadciśnieniem, mają chorobę niedokrwienną serca, miażdżycę, przerost lewej komory serca (np. diltiazem, werapamil);

Jaki jest cel stosowania leków przeciwnadciśnieniowych?

Zwykle, stosując leki przeciwnadciśnieniowe, dąży się do obniżenia ciśnienia tętniczego poniżej wartości 140/90 mm Hg. Nie dotyczy to jednak wszystkich przypadków – w cukrzycy np. dąży się do jeszcze większej redukcji ciśnienia – poniżej 130/80 mm Hg. Natomiast w niektórych sytuacjach, przykładowo u osób w podeszłym wieku, u których obniżanie ciśnienia wiąże się z niedociśnieniem ortostatycznym, czyli nadmiernym spadkiem ciśnienia przy zmianie pozycji z leżącej lub siedzącej na stojącą, co może prowadzić do niebezpiecznych omdleń i upadków, czasem należy uznać za właściwe wyższe wartości ciśnień.

Zapytaj
farmaceutę

Leki hipotensyjne - Leki obniżające ciśnienie

ADADOX

tabletki

APO-DOXAN

tabletki

CARDURA

tabletki

CARDURA XL

tabletki o zmodyfikowanym uwalnianiu

Leki przeciwnadciśnieniowe

Co to jest nadciśnienie tętnicze? Dlaczego należy je leczyć?

Jakie grupy leków na nadciśnienie są stosowane w farmakoterapii?

Jaki jest cel stosowania leków przeciwnadciśnieniowych?

Twoja prywatność jest dla nas ważna

Ustawienia zaawansowane

Niezbędne

Funkcjonalne

Analityczne i statystyczne

Reklamowe

Reklamowe niespersonalizowane

Reklamowe spersonalizowane