Pęcherzyca – przyczyny, objawy, leczenie. Czy pęcherzyca jest zaraźliwa?

Przyczyny pęcherzycy

Jest to przewlekła choroba pęcherzowa skóry o podłożu autoimmunologicznym. Przyczyną pęcherzy jest występowanie w surowicy krwi autoprzeciwciał skierowanych przeciwko komórkom naskórka (keratynocytom) lub nabłonka. 

Pęcherzyca może mieć podłoże genetyczne, choć nie jest to w pełni wyjaśnione. Może ujawniać się po przyjęciu niektórych leków, takich jak penicylamina, leków na nadciśnienie z grupy inhibitorów ACE (np. kaptoprylu) lub niesteroidowych leków przeciwzapalnych (np. fenylobutazonu). Również światło słoneczne lub oparzenia skóry mogą wpływać na pojawienie się pęcherzycy.  

Choroba pojawia się najczęściej u osób ze skłonnością do innych schorzeń autoimmunologicznych, takich jak:

• myasthenia gravis,
• reumatoidalne zapalenie stawów, 
• autoimmunologiczne zapalenie wątroby.

Czasami, jeśli pęcherzyca ograniczona jest do błon śluzowych jamy ustnej, może wynikać ze spożywania pokarmów zawierających związki tiolowe i disulfidowe z roślin należących do rodzaju Allium, np. czosnku, pora czy cebuli. Najczęściej odstawienie tych pokarmów skutkuje spadkiem miana autoprzeciwciał i ustąpieniem objawów pęcherzycy.

Kilka typów pęcherzycy

Pęcherzycę możemy podzielić na kilka typów w zależności od miejsc, w których występuje i jakie są jej objawy. Wyróżniamy pęcherzycę:

• zwykłą (występuje najczęściej);
• liściastą;
• łojotokową;
• rumieniowatą;
• paraneoplastyczną.

Objawy pęcherzycy zwykłej

Pęcherzyca zwykłą to najcięższa odmiana pęcherzycy. Obejmuje skórę i błony śluzowe, głównie jamy ustnej. Najczęściej zmiany pojawiają się najpierw na śluzówkach (nawet kilka lub kilkanaście tygodni wcześniej), a dopiero później na skórze i raczej nie występują równocześnie. Zmiany mają postać nadżerek w jamie ustnej, czasami pojawiają się też w obrębie spojówek, jamy nosowo-gardłowej, strun głosowych, przełyku, cewki moczowej, pochwy czy odbytu. Na skórze pęcherze najczęściej obejmują owłosioną skórę głowy, twarz, okolice drażnione mechanicznie, takie jak okolice fałdów skórnych, pachwin, pach, ramiona, łokcie, plecy, pośladki. Pęcherze są delikatne i wiotkie, łatwo ulegają przerwaniu w wyniku czego powstają bolesne nadżerki. Może pojawić się objaw Nikolskiego, czyli spełzanie naskórka pod wpływem pocierania palcem.

Objawy pęcherzycy liściastej

Ta postać pęcherzycy nie obejmuje błon śluzowych. Objawia się zmianami nadżerkowo-złuszczającymi, dodatkowo pojawiają się bardzo powierzchowne, krótkotrwałe pęcherze. Najczęściej pierwsze wykwity obejmują tułów, ale mogą zajmować duże powierzchnie ciała, a to prowadzi do uogólnionego stanu zapalnego skóry – erytrodermii. Mogą wystąpić zmiany zanikowe włosów i paznokci. Pęcherzyca liściasta najczęściej przebiega z samoistnymi remisjami i nawrotami.

Leczenie pęcherzycy

Proces leczenia w przypadku pęcherzycy przebiega dwutorowo – obejmuje leczenie ogólne i miejscowe. Proces terapeutyczny ma nieco inny przebieg również w zależności od lokalizacji powstałych zmian. 

• Leczenie ogólne:
  • glikokortykosteroidy: prednizon, deksametazon w skojarzeniu z lekami immunosupresyjnymi (cyklofosfamid, azatiopryna, metotreksat);
  • dożylne immunoglobuliny;
  • cyklosporyna.
• Leczenie miejscowe:
  • codzienne kąpiele odkażające;
  • na nadżerki: aerozole z glikokortykosteroidami i antybiotykami;
  • na ogniska łojotokowe i rumieniowo-złuszczające: maści z glikokortykosteroidami;
  • na błony śluzowe: środki odkażające, kortykosteroidy, natamycynę i neomycynę.

Dostępność poszukiwanych preparatów w aptekach w Twojej okolicy możesz sprawdzić z łatwością i konieczności bez wychodzenia z domu na portalu KtoMaLek.pl.

Autor