Miłorząb japoński - właściwości, działanie, skutki uboczne

Miłorząb japoński - właściwości

Miłorząb japoński (łac. Ginkgo biloba) jest rośliną stosowaną w wielu dolegliwościach. Surowcem leczniczym jest liść miłorzębu, bogaty w liczne substancje aktywne. Zaliczamy do nich przede wszystkim flawonoidy (ginkgetynę, bilobetynę, glikozydy kwercetyny i kemferolu), związki terpenowe (ginkgolidy i bilobalid), kwasy fenolowe oraz proantocyjanidyny. 

Substancje zawarte w liściu miłorzębu usprawniają krążenie mózgowe i zwiększają elastyczność naczyń, zmniejszając równocześnie ich przepuszczalność. Co więcej, wyciągi z miłorzębu poprawiają przepływ krwi i zapobiegają powstawaniu zakrzepów, sprzyjających rozwojowi udaru. Istotne są także właściwości antyoksydacyjne flawonoidów, które stanowią skuteczną obronę przed szkodliwym działaniem wolnych rodników. Ponadto, zaliczany do terpenów bilobalid działa neuroprotekcyjnie.

Wyciągi z miłorzębu japońskiego wykazują także korzystny wpływ na krążenie obwodowe, zapobiegając łamliwości naczyń włosowatych i powikłaniom zakrzepowo-zatorowym.

Kiedy warto sięgnąć po miłorząb japoński?

Dzięki korzystnemu działaniu na krążenie mózgowe, miłorząb japoński poprawia dotlenienie i odżywienie struktur centralnego układu nerwowego. Efekt ten wykorzystywany jest w leczeniu demencji, zaburzeń pamięci i koncentracji oraz zawrotów głowy. Dodatkowe działanie neuroprotekcyjne sprawia, że preparaty zawierające wyciągi z miłorzębu stosowane są wspomagająco w schorzeniach neurodegeneracyjnych.  

Wpływ miłorzębu na krążenie obwodowe wykorzystywany jest w leczeniu chromani przestankowych, objawiających się bólem nóg po przejściu określonego dystansu. Ponadto związki zawarte w miłorzębie zapobiegają powstawaniu tzw. pajączków oraz przeciwdziałają niedokrwieniu kończyn, objawiającym się ciągłym uczuciem zimna w obrębie stóp i dłoni.

Skutki uboczne stosowania miłorzębu japońskiego

Miłorząb japoński jest zazwyczaj dobrze tolerowany przez pacjentów, zaś skutki uboczne występują stosunkowo rzadko. Do najczęstszych działań niepożądanych terapii zaliczamy nudności i wymioty, bóle głowy oraz reakcje skórne, takie jak świąd oraz wysypka. Pamiętajmy, aby wszelkie niepokojące dolegliwości zgłaszać lekarzowi lub farmaceucie, gdyż mogą one być podstawą do przerwania leczenia.

Choć preparaty z wyciągami z miłorzębu charakteryzują się dobrym profilem bezpieczeństwa, pacjenci przyjmujący leki obniżające krzepliwość krwi powinni wcześniej skonsultować się z lekarzem prowadzącym. Kuracja miłorzębem na własną rękę może w tym przypadku zwiększać ryzyko niebezpiecznych dla zdrowia krwawień. Z tego samego powodu zaleca się odstawienie preparatów z miłorzębem przynajmniej kilka dni przed planowanym zabiegiem chirurgicznym.

Preparaty z miłorzębem japońskim

Preparaty z miłorzębem japońskim mogą występować w postaci tabletek/kapsułek, wyciągów płynnych lub herbaty do zaparzania. Zarejestrowane są zarówno jako produkty lecznicze, jak i suplementy diety.

Tabletki i kapsułki

Tabletki i kapsułki zawierają suche wyciągi z liści miłorzębu, standaryzowane na zawartość flawonoidów, ginkgolidów oraz bilobalidu. Zalecane dawkowanie wynosi 120-240 mg suchego ekstraktu w 2-3 dawkach podzielonych. Kuracja powinna trwać przynajmniej 8 tygodni.

W aptece dostępne są także preparaty zawierające połączenie miłorzębu z innymi składnikami wspomagającymi pamięć i koncentrację, takimi jak magnez z witaminą B6, kwasy omega-3 czy lecytyna (Bilomag Plus, Doppelherz Aktiv Ginkgo Duo). 

Herbata i inne formy płynne

Wśród wyciągów płynnych z miłorzębu japońskiego wyróżniamy nalewkę oraz płyny złożone, zawierające dodatkowe składniki wspomagające krążenie, np. wyciąg z owoców kasztanowca czy kwiatostanu głogu. Zwolennicy naparów mogą także zakupić miłorząb w saszetkach do zaparzania i pić go w formie herbaty.

Wybrany preparat znajdziesz i zarezerwujesz w wybranej aptece za pomocą portalu KtoMaLek.pl.

Bibliografia:

1. Matławska, I. (2008). Farmakognozja, podręcznik dla studentów farmacji. Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego, Poznań, wyd. III, s. 121-123. 
2. Kohlmünzer, S. (2000). Farmakognozja. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, wyd. 5, s. 185-187.