Choroby weneryczne – rodzaje, diagnostyka, leczenie

Czym są choroby weneryczne?

Choroby weneryczne to choroby przenoszone drogą płciową, które wywoływane są przez różnego rodzaju wirusy, bakterie, grzyby oraz pasożyty, a więc ich objawy są zróżnicowane. Najczęściej dotyczą one młodych osób, co związane jest z rozpoczęciem kontaktów seksualnych i chęcią eksperymentowania w tym obszarze. Zazwyczaj przenoszone są one przez bezpośredni kontakt seksualny z osobą zarażoną, ale do zakażenia może dojść również w wyniku kontaktu z wydzielinami tej osoby (np. krwią, śliną, spermą). Ryzyko zarażenia się chorobami wenerycznymi wzrasta, gdy:

• dochodzi do częstej zmiany partnerów seksualnych,
• odbywa się stosunki bez prezerwatywy,
• praktykuje się różne techniki seksualne,
• dochodzi do anonimowych (przygodnych) kontaktów seksualnych.

Najczęściej występujące choroby weneryczne

Z chorobami wenerycznymi najczęściej kojarzona jest rzeżączka, kiła oraz AIDS, lecz jest ich znacznie więcej. Ze względu na patogen, który je wywołuje wyróżnia się:

• bakteryjne choroby weneryczne (np. rzeżączka, kiła, wrzód weneryczny, czerwonka bakteryjna, ziarniniak pachwinowy, chlamydioza);
• wirusowe choroby weneryczne (np. opryszczka narządów płciowych, kłykciny kończyste, AIDS, wirusowe zapalenie wątroby typu B i C);
• grzybicze choroby weneryczne (np. kandydoza pochwy, kandydoza penisa);
• pasożytnicze choroby weneryczne (np. świerzb, wszawica łonowa, pełzakowica).

Poniżej opisane zostaną najpopularniejsze z nich.

Kiła (Syfilis)

Jest to choroba bakteryjna wywoływana przez krętka bladego (Treponema pallidum). Wyróżnia się kiłę wrodzoną oraz nabytą. Kiłą wrodzoną można zarazić się jeszcze w łonie matki, co jest szczególnie niebezpieczne dla nienarodzonego dziecka. Kiłą nabytą można natomiast zarazić się podczas każdego rodzaju stosunku seksualnego lub przez pocałunek. Początkowym objawem kiły jest pojawienie się pojedynczego nacieku w okolicy narządów płciowych lub w jamie ustnej, który z czasem przekształca się w owrzodzenie i ulega samoistnemu wyleczeniu. W późniejszym stadium choroby może pojawić się gorączka, wysypka, ból głowy i złe samopoczucie. Odpowiednio wcześnie wykrytą kiłę można skutecznie wyleczyć przy użyciu antybiotyków.

Rzeżączka

Jest to choroba weneryczna wywoływana przez bakterie dwoinki rzeżączki (Neisseria gonorrhoeae). Do zakażenia dochodzi zazwyczaj przez kontakty seksualne, ale można zarazić się również przez używanie z chorą osobą wspólnych przedmiotów do codziennej higieny (np. ręcznika, gąbki). Chora matka może także zarazić dziecko podczas porodu. U kobiet choroba ta zazwyczaj przebiega bezobjawowo, czasem mogą pojawić się bóle podbrzusza, ropne upławy, pieczenie miejsc intymnych, obfite krwawienie miesiączkowe lub zaburzenie cyklu miesiączkowego. U mężczyzn pojawia się ropna wydzielina z cewki moczowej oraz pieczenie i ból podczas oddawania moczu. Rzeżączkę leczy się za pomocą antybiotyków.

AIDS

AIDS, czyli zespół nabytego niedoboru odporności, to choroba powstała w wyniku nieleczonego zakażenia wirusem HIV (Human immunodeficiency virus), który upośledza układ odpornościowy człowieka. Wirusem HIV można zarazić się poprzez kontakty seksualne z osobą zakażoną, przez styczność z zakażoną krwią oraz na drodze okołoporodowej.

Chlamydioza

To choroba wywoływana przez bakterię Chlamydia trachomatis, która przenoszona jest drogą płciową. Zakażona matka może zarazić dziecko podczas porodu, co jest bardzo niebezpieczne dla noworodka – może powodować wystąpienie zapalenia spojówek lub zapalenia płuc. Choroba często przebiega bezobjawowo, z czasem u kobiet może pojawić się ból podczas oddawania moczu, ropno-śluzowe upławy, ból podbrzusza i krwawienie między miesiączkami. U mężczyzn może wystąpić częstomocz i ból podczas oddawania moczu czy specyficzna wydzielina z cewki moczowej. Nieleczona chlamydioza może prowadzić do poważnego uszkodzenia narządów rozrodczych, a z czasem doprowadzić nawet do bezpłodności. Chorobę tę leczy się antybiotykami.

Leczenie chorób wenerycznych

Dobór leczenia choroby wenerycznej zależny jest od patogenu, który ją powoduje, a więc podstawą leczenia jest odpowiednia diagnoza. Jeśli zauważysz u siebie jakiekolwiek niepokojące objawy, jak najszybciej udaj się do lekarza pierwszego kontaktu, wenerologa, urologa lub ginekologa. Lekarz, po przeprowadzeniu dokładnego wywiadu oraz badań fizykalnych, zleci dodatkowe badania laboratoryjne, wykrywające obecność danego patogenu. Po rozpoznaniu choroby rozpoczyna się odpowiednie leczenie, które polega zazwyczaj na przyjmowaniu antybiotyków lub leków przeciwwirusowych.

Dostępność poszukiwanych preparatów w najbliższej aptece sprawdzisz bez wychodzenia z domu za pomocą portalu KtoMaLek.pl.

Autor