Runrapiq proszek do sporządzania roztworu do infuzji | 300 mg | 1 fiol.pr.

Fiolka zawiera 300 mg lub 600 mg landiololu chlorowodorku, co odpowiada 280 mg lub 560 mg landiololu .

Po rozpuszczeniu (patrz punkt 6.6), każdy ml roztworu zawiera 6 mg lub 12 mg landiololu chlorowodorku.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

- Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

- Ciężka bradykardia (poniżej 50 uderzeń na minutę)

- Choroba węzła zatokowego

- Ciężkie zaburzenia przewodzenia węzła przedsionkowo-komorowego (bez stymulatora): blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia

- Wstrząs kardiogenny

- Ciężkie niedociśnienie tętnicze

- Zdekompensowana niewydolność serca

- Nadciśnienie płucne

- Nieleczony guz chromochłonny (phaeochromocytoma)

- Ostry napad astmy oskrzelowej

- Ciężka, niemożliwa do wyrównania kwasica metaboliczna

a.Podsumowanie profilu bezpieczeństwa

Najczęściej obserwowanym działaniem niepożądanym leku (ADR) zgłoszonym podczas badań klinicznych

do < 1/1 000), bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych). 

b. Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych

c.Opis wybranych działań niepożądanych

Niedociśnienie tętnicze i bradykardia (patrz także punkt 4.2) były najczęstszymi działaniami niepożądanymi obserwowanymi u pacjentów leczonych landiololem . Niedociśnienie tętnicze obserwowano u 8,5% spośród 948 pacjentów leczonych landiololem w kontrolowanych badaniach klinicznych ( vs . 2,1% otrzymujących placebo, 8,5% otrzymujących leczenie porównawcze i 5,7% bez leczenia) oraz u 8,6% z 581 pacjentów w badaniach niekontrolowanych. Bradykardię obserwowano u 2,1% spośród 948 pacjentów leczonych landiololem w kontrolowanych badaniach klinicznych ( vs . 0% otrzymujących placebo, 2,5% otrzymujących leczenie porównawcze i 2,4% bez leczenia) oraz u 0,5% z 581 pacjentów w badaniach niekontrolowanych.

W badaniach/doświadczeniach po wprowadzeniu landiololu do obrotu częstość występowania niedociśnienia tętniczego i bradykardii wynosiła odpowiednio 0,8% i 0,7% (1257 pacjentów). We wszystkich przypadkach niedociśnienia i bradykardii związanych z leczeniem landiololem w opisanych badaniach, objawy ustępowały lub zmniejszały się samoistnie lub w ciągu kilku minut od zakończenia podawania landiololu i(lub) dodatkowego leczenia.

Ciężkie działania niepożądane na podstawie badań klinicznych i doświadczeń po wprowadzeniu leku do obrotu : Wstrząs z powodu nadmiernego niedociśnienia odnotowano w jednym okołooperacyjnym przypadku w badaniu klinicznym u pacjenta z silnym krwawieniem (zdarzenie ustąpiło po 10 minutach od zakończenia podawania landiololu , prostaglandyny i izofluranu ). Nagłe zatrzymanie krążenia, całkowity blok przedsionkowo-komorowy, zahamowanie zatokowe i ciężka bradykardia zgłaszane podczas stosowania landiololu w badaniach klinicznych oraz po wprowadzeniu leku do obrotu występowały przede wszystkim u pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów mających nadciśnienie tętnicze lub chorobę serca jako powikłania. 

Środki, jakie należy podjąć w przypadku wystąpienia tych działań niepożądanych opisane zostały w punkcie 4.2. 

Parametry laboratoryjne: Nieprawidłowe wartości wyników laboratoryjnych odnotowano w kontekście działań niepożądanych, ale zgłaszano je również oddzielnie. W badaniach kontrolowanych nieprawidłowe wartości ALT, AST i bilirubiny obserwowano u 5% pacjentów leczonych landiololem (n = 241) i 7% w grupie kontrolnej (n = 243). Ogólna częstość występowania zmian parametrów laboratoryjnych w tych badaniach wynosiła 8,7% u pacjentów leczonych landiololem i 13,6% w grupie kontrolnej. Zmiany wartości laboratoryjnych ustępowały lub zmniejszały się i nie zostały uznane za istotne klinicznie.

Dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania landiololu u osób w podeszłym wieku są ograniczone. Należy mieć na uwadze niejasności dotyczące profilu bezpieczeństwa landiololu , ponieważ działania niepożądane mogą również powstawać w wyniku zastosowania leczenia skojarzonego lub znieczulenia. 

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych

Al. Jerozolimskie 181 C

02-222 Warszawa 

Tel.: +48 22 49 21 301 Faks: + 48 22 49 21 309 e-mail: ndl @urpl.gov.pl 

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dawkowanie

Landiolol jest przeznaczony do stosowania dożylnego w kontrolowanych warunkach. Landiolol powinien być podawany tylko przez wykwalifikowany personel medyczny. Dawkowanie landiololu powinno być ustalane indywidualnie. 

Należy rozpocząć wlew dożylny od dawki nasycającej 100 mikrogramów/kg masy ciała (m.c.) przez 1 min, a następnie podawać ciągły wlew dożylny w dawce 10 - 40 mikrogramów/kg m.c./min.

Jeśli nie jest wymagany szybki początek zwolnienia czynności serca (w ciągu 2 do 4 min), rozpoczęcie wlewu podtrzymującego z szybkością 10 - 40 mikrogramów/kg m.c./min pozwoli na uzyskanie efektu w ciągu 10 - 20 minut.

Maksymalna dawka: Jeżeli pożądana odpowiedź terapeutyczna nie zostanie osiągnięta w tym schemacie dawkowania, dawka podtrzymująca może być zwiększona do 80 mikrogramów/kg m.c./min, jeśli stan układu krążenia pacjenta wymaga i pozwala na takie zwiększenie dawki. 

Tabela przeliczeniowa początkowego wlewu dożylnego z mikrogramów/kg/min na ml/godz. ( Runrapiq 300 mg/50 ml = 6 mg/ml moc ):

Tabela przeliczeniowa ciągłego wlewu dożylnego z mikrogramów/kg/min na ml/godz. ( Runrapiq 300 mg/50 ml = 6 mg/ml moc ):

Tabela przeliczeniowa początkowego wlewu dożylnego z mikrogramów/kg/min na ml/godz. ( Runrapiq 600 mg/50 ml = 12 mg/ml moc ):

Tabela przeliczeniowa ciągłego wlewu dożylnego z mikrogramów/kg/min na ml/godz. ( Runrapiq 600 mg/50 ml = 12 mg/ml moc ):

Maksymalna zalecana dawka dobowa landiololu wynosi 8,064 mg/osobę/dzień (wyliczono na podstawie 80 mikrogramów/kg m.c./min dla pacjenta ważącego 70 kg i przy maksymalnym czasie trwania wlewu wynoszącym 24 godziny). 

Doświadczenie ze stosowaniem wlewu landiololu trwającym dłużej niż 24 godziny jest ograniczone. 

W przypadku wystąpienia działań niepożądanych (patrz punkt 4.8), dawkę landiololu należy zmniejszyć lub przerwać wlew, a pacjent powinien w razie potrzeby otrzymać odpowiednią opiekę medyczną. W przypadku wystąpienia niedociśnienia lub bradykardii, podawanie landiololu może zostać wznowione w mniejszej dawce, po powrocie ciśnienia krwi lub akcji serca do akceptowalnej wartości. U pacjentów z niskim ciśnieniem skurczowym wymagane jest zachowanie szczególnej ostrożności podczas dostosowywania dawki i podczas wlewu podtrzymującego.

Zamiana na lek alternatywny: Po uzyskaniu odpowiedniej kontroli akcji serca oraz stabilizacji stanu

klinicznego, można przejść na leki alternatywne (takie jak doustne leki przeciwarytmiczne). 

Gdy landiolol ma zostać zastąpiony lekami alternatywnymi, lekarz powinien starannie zapoznać się z informacjami o leku alternatywnym oraz z jego dawkowaniem i zmniejszyć dawkę landiololu w następujący sposób:

• W ciągu pierwszej godziny po podaniu pierwszej dawki leku alternatywnego należy zmniejszyć prędkość wlewu landiololu o połowę (50%).

• Po podaniu drugiej dawki leku alternatywnego należy monitorować reakcję pacjenta i w przypadku utrzymania zadowalającej kontroli przez co najmniej jedną godzinę, można przerwać wlew landiololu .

Szczególne grupy pacjentów

Pacjenci w podeszłym wieku (≥ 65 lat)

Nie ma konieczności dostosowania dawki.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Nie ma konieczności dostosowania dawki (patrz punkty 4.4 i 5.2).

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Dane dotyczące leczenia u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby są ograniczone (patrz punkt 5.2). U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby każdego stopnia zaleca się ostrożne dawkowanie, zaczynając od najmniejszej dawki.

Dzieci i młodzież

Nie określono bezpieczeństwa ani skuteczności stosowania landiololu u dzieci w wieku poniżej 18 lat. Aktualne dostępne dane przedstawiono w punkcie 5.2, jednakże nie można ustalić zaleceń dotyczących dawkowania.

Sposób podawania

Produkt leczniczy Runrapiq musi zostać rozpuszczony przed podaniem (szczegółowe instrukcje patrz punkt 6.6) i zużyty natychmiast po otwarciu (patrz punkty 4.4 i 6.3). 

Produktu leczniczego Runrapiq nie wolno mieszać z innymi produktami leczniczymi, oprócz wymienionych w punkcie 6.6.

Landiolol powinien być podawany dożylnie, przy użyciu wkłucia centralnego lub obwodowego i nie powinien być podawany przez to samo wkłucie dożylne z innymi lekami (patrz punkt 6.6).

W przeciwieństwie do innych beta-adrenolityków, landiolol nie powoduje tachykardii z odstawienia wskutek nagłego przerwania podawania po trwającym 24 godziny ciągłym wlewie. Niemniej jednak, pacjenci powinni być ściśle monitorowani w przypadku, kiedy podawanie landiololu ma zostać przerwane.

Produkt leczniczy Runrapiq musi zostać rozpuszczony przed podaniem i zużyty natychmiast po otwarciu (patrz punkt 6). 

Należy zachować ostrożność podczas stosowania landiololu u pacjentów z cukrzycą lub w przypadku hipoglikemii. Hipoglikemia jest bardziej nasilona w przypadku mniej kardioselektywnych beta-adrenolityków. Beta- adrenolityki mogą maskować objawy zwiastujące hipoglikemię, takie jak tachykardia. Jednak może to nie dotyczyć zawrotów głowy i potliwości. 

Najczęściej obserwowanym działaniem niepożądanym jest niedociśnienie tętnicze, które szybko ustępuje po zmniejszeniu dawki lub przerwaniu leczenia.

U wszystkich pacjentów leczonych landiololem zaleca się ciągłe monitorowanie ciśnienia krwi i EKG.

Należy unikać podawania beta-adrenolityków u pacjentów z zespołem preekscytacji w połączeniu z migotaniem przedsionków. U tych pacjentów beta-blokada węzła przedsionkowo-komorowego może zwiększać przewodzenie przez drogę dodatkową i może wyzwalać migotanie komór.

Z uwagi na negatywny wpływ na czas przewodzenia, należy zachować ostrożność podczas stosowania beta-adrenolityków u pacjentów z blokiem serca pierwszego stopnia (patrz także punkt 4.3).

Jednoczesne podawanie landiololu z werapamilem lub diltiazemem nie jest zalecane u pacjentów z zaburzeniami przewodzenia przedsionkowo-komorowego (patrz punkt 4.5).

Beta- adrenolityki mogą zwiększać liczbę i czas trwania napadów dławicowych u pacjentów z dławicą typu Prinzmetala z powodu niezrównoważonego zwężenia tętnicy wieńcowej zależnego od receptora alfa. 

U takich pacjentów nie należy stosować nieselektywnych beta-adrenolityków, a selektywne beta-1 adrenolityki powinny być stosowane wyłącznie z zachowaniem najwyższej ostrożności.

W zastoinowej niewydolności serca blokada receptorów beta niesie potencjalne ryzyko dalszego osłabienia kurczliwości mięśnia sercowego i w konsekwencji cięższej niewydolności. W przypadku pojawienia się pierwszych objawów zagrażającej niewydolności serca, należy przerwać podawanie landiololu , a pacjenci powinni otrzymać odpowiednią opiekę medyczną.

Podczas stosowania landiololu w celu kontroli odpowiedzi komorowej u pacjentów z nadkomorowymi

zaburzeniami rytmu serca należy zachować ostrożność, gdy pacjent ma zaburzenia hemodynamiczne lub przyjmuje inne leki zmniejszające którykolwiek lub wszystkie z następujących parametrów: opór obwodowy, napełnianie mięśnia sercowego, kurczliwość mięśnia sercowego lub rozchodzenie się impulsów elektrycznych w mięśniu sercowym. 

Główny metabolit landiololu (M1) jest wydalany przez nerki i może kumulować się u pacjentów z niewydolnością nerek. Mimo, że ten metabolit nie wykazuje aktywności blokującej receptory beta nawet w dawkach 200 razy wyższych niż dawka leku macierzystego, należy zachować ostrożność podczas stosowania landiololu u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek.

U pacjentów z guzem chromochłonnym landiolol należy stosować z dużą ostrożnością i dopiero po leczeniu wstępnym blokerami receptora alfa (patrz także punkt 4.3). 

Pacjenci ze spastycznymi chorobami oskrzeli na ogół nie powinni przyjmować beta-adrenolityków. Ze względu na dużą względną selektywność wobec receptora beta-1 i możliwość stopniowego zwiększania dawki, landiolol powinien być stosowany z zachowaniem ostrożności u pacjentów ze spastycznymi chorobami oskrzeli. Należy ostrożnie zwiększać dawkę landiololu w celu uzyskania możliwie najmniejszej skutecznej dawki. W przypadku wystąpienia skurczu oskrzeli należy natychmiast przerwać wlew oraz, w razie potrzeby, podać agonistę receptora beta-2. Jeżeli pacjent już przyjmuje środek stymulujący receptor beta-2, konieczne może być ponowne dobranie dawki tego środka.

U pacjentów z zaburzeniami krążenia obwodowego (zespół lub choroba Raynauda , chromanie przestankowe), beta- adrenolityki należy stosować z wielką ostrożnością, ponieważ może wystąpić nasilenie tych zaburzeń.

Beta- adrenolityki mogą zwiększać zarówno wrażliwość na alergeny, jak również ciężkość reakcji anafilaktycznych. Pacjenci stosujący beta- adrenolityki mogą nie reagować na zwykle stosowane dawki adrenaliny podawanej w leczeniu reakcji anafilaktycznych (patrz także punkt 4.5).

Produkt leczniczy Runrapiq musi zostać rozpuszczony przed podaniem i zużyty natychmiast po otwarciu (patrz punkt 6). 

Należy zachować ostrożność podczas stosowania landiololu u pacjentów z cukrzycą lub w przypadku hipoglikemii. Hipoglikemia jest bardziej nasilona w przypadku mniej kardioselektywnych beta-adrenolityków. Beta- adrenolityki mogą maskować objawy zwiastujące hipoglikemię, takie jak tachykardia. Jednak może to nie dotyczyć zawrotów głowy i potliwości. 

Najczęściej obserwowanym działaniem niepożądanym jest niedociśnienie tętnicze, które szybko ustępuje po zmniejszeniu dawki lub przerwaniu leczenia.

U wszystkich pacjentów leczonych landiololem zaleca się ciągłe monitorowanie ciśnienia krwi i EKG.

Należy unikać podawania beta-adrenolityków u pacjentów z zespołem preekscytacji w połączeniu z migotaniem przedsionków. U tych pacjentów beta-blokada węzła przedsionkowo-komorowego może zwiększać przewodzenie przez drogę dodatkową i może wyzwalać migotanie komór.

Z uwagi na negatywny wpływ na czas przewodzenia, należy zachować ostrożność podczas stosowania beta-adrenolityków u pacjentów z blokiem serca pierwszego stopnia (patrz także punkt 4.3).

Jednoczesne podawanie landiololu z werapamilem lub diltiazemem nie jest zalecane u pacjentów z zaburzeniami przewodzenia przedsionkowo-komorowego (patrz punkt 4.5).

Beta- adrenolityki mogą zwiększać liczbę i czas trwania napadów dławicowych u pacjentów z dławicą typu Prinzmetala z powodu niezrównoważonego zwężenia tętnicy wieńcowej zależnego od receptora alfa. 

U takich pacjentów nie należy stosować nieselektywnych beta-adrenolityków, a selektywne beta-1 adrenolityki powinny być stosowane wyłącznie z zachowaniem najwyższej ostrożności.

W zastoinowej niewydolności serca blokada receptorów beta niesie potencjalne ryzyko dalszego osłabienia kurczliwości mięśnia sercowego i w konsekwencji cięższej niewydolności. W przypadku pojawienia się pierwszych objawów zagrażającej niewydolności serca, należy przerwać podawanie landiololu , a pacjenci powinni otrzymać odpowiednią opiekę medyczną.

Podczas stosowania landiololu w celu kontroli odpowiedzi komorowej u pacjentów z nadkomorowymi

zaburzeniami rytmu serca należy zachować ostrożność, gdy pacjent ma zaburzenia hemodynamiczne lub przyjmuje inne leki zmniejszające którykolwiek lub wszystkie z następujących parametrów: opór obwodowy, napełnianie mięśnia sercowego, kurczliwość mięśnia sercowego lub rozchodzenie się impulsów elektrycznych w mięśniu sercowym. 

Główny metabolit landiololu (M1) jest wydalany przez nerki i może kumulować się u pacjentów z niewydolnością nerek. Mimo, że ten metabolit nie wykazuje aktywności blokującej receptory beta nawet w dawkach 200 razy wyższych niż dawka leku macierzystego, należy zachować ostrożność podczas stosowania landiololu u pacjentów z upośledzoną czynnością nerek.

U pacjentów z guzem chromochłonnym landiolol należy stosować z dużą ostrożnością i dopiero po leczeniu wstępnym blokerami receptora alfa (patrz także punkt 4.3). 

Pacjenci ze spastycznymi chorobami oskrzeli na ogół nie powinni przyjmować beta-adrenolityków. Ze względu na dużą względną selektywność wobec receptora beta-1 i możliwość stopniowego zwiększania dawki, landiolol powinien być stosowany z zachowaniem ostrożności u pacjentów ze spastycznymi chorobami oskrzeli. Należy ostrożnie zwiększać dawkę landiololu w celu uzyskania możliwie najmniejszej skutecznej dawki. W przypadku wystąpienia skurczu oskrzeli należy natychmiast przerwać wlew oraz, w razie potrzeby, podać agonistę receptora beta-2. Jeżeli pacjent już przyjmuje środek stymulujący receptor beta-2, konieczne może być ponowne dobranie dawki tego środka.

U pacjentów z zaburzeniami krążenia obwodowego (zespół lub choroba Raynauda , chromanie przestankowe), beta- adrenolityki należy stosować z wielką ostrożnością, ponieważ może wystąpić nasilenie tych zaburzeń.

Beta- adrenolityki mogą zwiększać zarówno wrażliwość na alergeny, jak również ciężkość reakcji anafilaktycznych. Pacjenci stosujący beta- adrenolityki mogą nie reagować na zwykle stosowane dawki adrenaliny podawanej w leczeniu reakcji anafilaktycznych (patrz także punkt 4.5).