NOLVADEX D

Jedna tabletka powlekana produktu Nolvadex D zawiera 20 mg tamoksyfenu (w postaci cytrynianu tamoksyfenu - 30,4 mg).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Nie wolno stosować tamoksyfenu u kobiet w ciąży. U pacjentek w okresie przed menopauzą przed rozpoczęciem leczenia tamoksyfenem należy wykluczyć ciążę (patrz punkt 4.6.).

Produktu Nolvadex D nie należy stosować u pacjentek ze stwierdzoną nadwrażliwością na tamoksyfen lub którąkolwiek substancję pomocniczą produktu.

Działania niepożądane występujące po zastosowaniu tamoksyfenu wynikają albo z działania farmakologicznego leku, np. uderzenia gorąca, krwawienie z dróg rodnych, upławy, świąd sromu,

przemijające nasilenie objawów choroby nowotworowej, albo z działania ogólnego, np. zaburzenia żołądkowo-jelitowe, bóle głowy, rozkojarzenie oraz w bardzo rzadkich przypadkach zatrzymanie płynów w ustroju i łysienie.

Jeśli działania niepożądane są ciężkie, zmniejszenie dawki leku (do dawki nie mniejszej niż 20 mg na dobę) może spowodować zmniejszenie ich nasilenia. Jeżeli pomimo zmniejszenia dawki leku nasilenie działań niepożądanych nie zmienia się, konieczne może być odstawienie leku.

W bardzo rzadkich przypadkach obserwowano wystąpienie zmian skórnych, w tym w izolowanych przypadkach rumienia wielopostaciowego, zespołu Stevensa-Johnsona, pęcherzycy. W nielicznych przypadkach występowały reakcje nadwrażliwości, również w postaci obrzęku naczynioruchowego.

U niewielkiej liczby pacjentek, u których stwierdzano przerzuty do kości, w początkowym okresie leczenia występowało zwiększenie stężenia wapnia w surowicy.

Podczas leczenia tamoksyfenem obserwowano zmniejszenie liczby płytek krwi do 80 000 - 90 000 komórek/mm3. W pojedynczych przypadkach liczba ta była mniejsza.

U pacjentek leczonych tamoksyfenem obserwowano również zaburzenia widzenia, w tym zmiany w rogówce, retinopatię, zaćmę. U pacjentów leczonych tamoksyfenem stwierdzano także neuropatię i zapalenie nerwu wzrokowego, a w niewielkiej liczbie przypadków wystąpiła ślepota.

Opisywano przypadki występowania włókniaków macicy, endometriozy i innych zmian w błonie śluzowej macicy, tj. hiperplazji i polipów.

U kobiet w wieku przed menopauzą leczonych produktem Nolvadex D w nielicznych przypadkach obserwowano powiększenie torbieli jajników.

Po zastosowaniu produktu Nolvadex D obserwowano występowanie leukopenii, czasami występowała ona wraz z niedokrwistością i (lub) trombocytopenią. W bardzo rzadkich przypadkach obserwowano wystąpienie neutropenii, niekiedy o ciężkim przebiegu.

Podczas leczenia tamoksyfenem obserwowano przypadki zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej (patrz: punkt 4.3., 4.4., 4.5.). Jednoczesne stosowanie produktu Nolvadex D i leków cytotoksycznych zwiększa ryzyko wystąpienia powikłań zakrzepowo-zatorowych.

U pacjentek leczonych produktem Nolvadex D często występowały skurcze mięśni nóg.

W bardzo rzadkich przypadkach obserwowano wystąpienie śródmiąższowego zapalenia płuc.

Podczas stosowania produktu Nolvadex D obserwowano zmiany aktywności enzymów wątrobowych. W rzadkich przypadkach opisywano inne ciężkie zaburzenia czynności wątroby, np. stłuszczenie wątroby, zastój żółci i zapalenie wątroby.

W rzadkich przypadkach po zastosowaniu produktu Nolvadex D obserwowano zwiększenie stężenia triglicerydów w surowicy, czasami występujące jednocześnie z zapaleniem trzustki.

Podczas leczenia produktem Nolvadex D obserwowano zwiększenie częstości występowania raka błony śluzowej macicy i mięsaków macicy (głównie złośliwych guzów mieszanych mezodermalnych).

Dorośli

Zalecana dawka dobowa wynosi 20 mg. Podczas stosowania produktu Nolvadex D w większych dawkach nie stwierdzono dodatkowych korzyści takich, jak opóźnienie nawrotu choroby lub poprawa przeżycia pacjentów. Nie są dostępne istotne dane kliniczne uzasadniające stosowanie tamoksyfenu w dawce od 30 do 40 mg na dobę, chociaż część pacjentek z zaawansowaną chorobą otrzymywała tamoksyfen w tych dawkach.

Pacjentki w podeszłym wieku

Dawki leku stosowane u pacjentek w wieku podeszłym są takie same, jak u innych pacjentek dorosłych. U niektórych pacjentek produkt Nolvadex D był stosowany jako jedyne leczenie.

Dzieci

Nie zaleca się stosowania produktu Nolvadex D u dzieci, ponieważ nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania w tej grupie wiekowej (patrz punkt 5.1 i 5.2).

Podczas stosowania tamoksyfenu u niektórych pacjentek przed menopauzą dochodzi do zahamowania miesiączkowania.

Podczas leczenia tamoksyfenem obserwowano zwiększenie częstości występowania zmian w błonie

śluzowej macicy, takich jak przerost, polipy, rak. Obserwowano również zwiększenie częstości występowania mięsaków macicy (głównie złośliwych guzów mieszanych mezodermalnych). Mechanizm powstawania tych zmian nie jest znany. Prawdopodobnie są one skutkiem działania tamoksyfenu podobnego do działania estrogenów. Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentek, które były uprzednio leczone tamoksyfenem i podczas leczenia występowały u nich działania niepożądane ze strony układu rozrodczego zwłaszcza krwawienia z dróg rodnych, zaburzenia miesiączkowania, upławy, bóle i (lub) uczucie ciężkości w dole brzucha. Jeżeli podczas ponownego leczenia tamoksyfenem wystąpią podobne objawy należy niezwłocznie rozpocząć postępowanie diagnostyczne.

Podczas badań klinicznych obserwowano u pacjentek leczonych tamoksyfenem z powodu raka piersi występowanie pierwotnych nowotworów innych niż nowotwór drugiej piersi lub błony śluzowej macicy. Nie ustalono związku przyczynowo skutkowego między występowaniem tych nowotworów a podawaniem tamoksyfenu. Znaczenie kliniczne tych obserwacji nie jest jasne.

Żylny zespół zakrzepowo-zatorowy

Ryzyko wystąpienia żylnego zespołu zakrzepowo-zatorowego było 2 do3 krotnie większe u zdrowych ochotniczek zażywających tamoksyfen (patrz punkt 4.8.).

U pacjentek z rakiem piersi należy przeprowadzić szczegółowy wywiad, w tym również wywiad rodzinny, dotyczący występowania żylnego zespołu zakrzepowo-zatorowego. Jeżeli u pacjentki występują czynniki sprzyjające występowaniu zaburzeń zatorowo-zakrzepowych, należy przeprowadzić szczegółowe badania w celu potwierdzenia czynników ryzyka zespołu zakrzepowo-zatorowego. Decyzja o zastosowaniu tamoksyfenu powinna być podjęta na podstawie oceny ryzyka wystąpienia zespołu zatorowo-zakrzepowego i korzyści wynikających z leczenia. U niektórych pacjentek uzasadnione może być zastosowanie jednoczesne tamoksyfenu i profilaktyki przeciwzakrzepowej (patrz punkt 4.5.).

Dodatkowo ryzyko wystąpienia żylnego zespołu zakrzepowo-zatorowego zwiększa się wraz z wiekiem, w przypadku znacznej otyłości oraz w przypadku występowania innych czynników ryzyka tego zespołu. U wszystkich pacjentek, należy rozważyć ryzyko i korzyści wynikające z leczenia tamoksyfenem przed jego zastosowaniem. U pacjentek z rakiem piersi, ryzyko wystąpienia zespołu zatorowo-zakrzepowego jest większe również w przypadku jednoczesnego stosowania chemioterapii (patrz punkt 4.5.). U niektórych pacjentek z rakiem piersi, u których stwierdzono wiele czynników ryzyka zespołu zakrzepowo-zatorowego, uzasadnione może być zastosowanie długookresowej profilaktyki przeciwzakrzepowej.

Unieruchomienie pacjenta i zabiegi chirurgiczne

U pacjentek z rakiem piersi, leczenie tamoksyfenem może zostać przerwane tylko, jeżeli ryzyko wystąpienia zespołu zakrzepowo-zatorowego znacząco przewyższa ryzyko związane z przerwaniem leczenia. U wszystkich pacjentek należy stosować odpowiednią profilaktykę przeciwzakrzepową. Podczas hospitalizacji należy stosować pończochy przeciwzakrzepowe, wczesne uruchamianie pacjentki (jeżeli jest to możliwe) oraz leczenie przeciwzakrzepowe.

Jeżeli u pacjentki wystąpią objawy zespołu zakrzepowo-zatorowego, leczenie tamoksyfenem należy natychmiast przerwać i rozpocząć odpowiednie postępowanie przeciwzakrzepowe. Decyzję o ponownym zastosowaniu tamoksyfenu u pacjentek z rakiem piersi należy podjąć, biorąc pod uwagę ryzyko zarówno związane z jego stosowaniem jak i brakiem leczenia tamoksyfenem. U niektórych pacjentek uzasadnione może być jednoczesne stosowanie tamoksyfenu i profilaktyki przeciwzakrzepowej. Należy poinformować pacjentkę, aby w przypadku zaobserwowania objawów zespołu zakrzepowo-zatorowego natychmiast skontaktowała się z lekarzem.

Produkt Nolvadex D zawiera laktozę. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Podczas stosowania tamoksyfenu u niektórych pacjentek przed menopauzą dochodzi do zahamowania miesiączkowania.

Podczas leczenia tamoksyfenem obserwowano zwiększenie częstości występowania zmian w błonie

śluzowej macicy, takich jak przerost, polipy, rak. Obserwowano również zwiększenie częstości występowania mięsaków macicy (głównie złośliwych guzów mieszanych mezodermalnych). Mechanizm powstawania tych zmian nie jest znany. Prawdopodobnie są one skutkiem działania tamoksyfenu podobnego do działania estrogenów. Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentek, które były uprzednio leczone tamoksyfenem i podczas leczenia występowały u nich działania niepożądane ze strony układu rozrodczego zwłaszcza krwawienia z dróg rodnych, zaburzenia miesiączkowania, upławy, bóle i (lub) uczucie ciężkości w dole brzucha. Jeżeli podczas ponownego leczenia tamoksyfenem wystąpią podobne objawy należy niezwłocznie rozpocząć postępowanie diagnostyczne.

Podczas badań klinicznych obserwowano u pacjentek leczonych tamoksyfenem z powodu raka piersi występowanie pierwotnych nowotworów innych niż nowotwór drugiej piersi lub błony śluzowej macicy. Nie ustalono związku przyczynowo skutkowego między występowaniem tych nowotworów a podawaniem tamoksyfenu. Znaczenie kliniczne tych obserwacji nie jest jasne.

Żylny zespół zakrzepowo-zatorowy

Ryzyko wystąpienia żylnego zespołu zakrzepowo-zatorowego było 2 do3 krotnie większe u zdrowych ochotniczek zażywających tamoksyfen (patrz punkt 4.8.).

U pacjentek z rakiem piersi należy przeprowadzić szczegółowy wywiad, w tym również wywiad rodzinny, dotyczący występowania żylnego zespołu zakrzepowo-zatorowego. Jeżeli u pacjentki występują czynniki sprzyjające występowaniu zaburzeń zatorowo-zakrzepowych, należy przeprowadzić szczegółowe badania w celu potwierdzenia czynników ryzyka zespołu zakrzepowo-zatorowego. Decyzja o zastosowaniu tamoksyfenu powinna być podjęta na podstawie oceny ryzyka wystąpienia zespołu zatorowo-zakrzepowego i korzyści wynikających z leczenia. U niektórych pacjentek uzasadnione może być zastosowanie jednoczesne tamoksyfenu i profilaktyki przeciwzakrzepowej (patrz punkt 4.5.).

Dodatkowo ryzyko wystąpienia żylnego zespołu zakrzepowo-zatorowego zwiększa się wraz z wiekiem, w przypadku znacznej otyłości oraz w przypadku występowania innych czynników ryzyka tego zespołu. U wszystkich pacjentek, należy rozważyć ryzyko i korzyści wynikające z leczenia tamoksyfenem przed jego zastosowaniem. U pacjentek z rakiem piersi, ryzyko wystąpienia zespołu zatorowo-zakrzepowego jest większe również w przypadku jednoczesnego stosowania chemioterapii (patrz punkt 4.5.). U niektórych pacjentek z rakiem piersi, u których stwierdzono wiele czynników ryzyka zespołu zakrzepowo-zatorowego, uzasadnione może być zastosowanie długookresowej profilaktyki przeciwzakrzepowej.

Unieruchomienie pacjenta i zabiegi chirurgiczne

U pacjentek z rakiem piersi, leczenie tamoksyfenem może zostać przerwane tylko, jeżeli ryzyko wystąpienia zespołu zakrzepowo-zatorowego znacząco przewyższa ryzyko związane z przerwaniem leczenia. U wszystkich pacjentek należy stosować odpowiednią profilaktykę przeciwzakrzepową. Podczas hospitalizacji należy stosować pończochy przeciwzakrzepowe, wczesne uruchamianie pacjentki (jeżeli jest to możliwe) oraz leczenie przeciwzakrzepowe.

Jeżeli u pacjentki wystąpią objawy zespołu zakrzepowo-zatorowego, leczenie tamoksyfenem należy natychmiast przerwać i rozpocząć odpowiednie postępowanie przeciwzakrzepowe. Decyzję o ponownym zastosowaniu tamoksyfenu u pacjentek z rakiem piersi należy podjąć, biorąc pod uwagę ryzyko zarówno związane z jego stosowaniem jak i brakiem leczenia tamoksyfenem. U niektórych pacjentek uzasadnione może być jednoczesne stosowanie tamoksyfenu i profilaktyki przeciwzakrzepowej. Należy poinformować pacjentkę, aby w przypadku zaobserwowania objawów zespołu zakrzepowo-zatorowego natychmiast skontaktowała się z lekarzem.

Produkt Nolvadex D zawiera laktozę. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.