Biotrakson proszek do sporządzania roztworu do wstrzykiwań lub infuzji | 2 g | 1 fiol.

Jedna fiolka zawiera 250 mg, 500 mg, 1 g lub 2 g ceftriaksonu (Ceftriaxonum) w postaci ceftriaksonu sodowego.

Produkt zawiera sód. 1 g zawiera 83 mg sodu (3,6 mmol). Pełen wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Stosowanie ceftriaksonu jest przeciwwskazane:

− u pacjentów z nadwrażliwość na ceftriakson lub inne cefalosporyny;

− u wcześniaków aż do skorygowanego wieku 41 tygodni (tygodnie ciąży + tygodnie życia); − u noworodków urodzonych o czasie (aż do 28. dnia życia):

- z żółtaczką lub z niedoborem albumin we krwi, lub z kwasicą, ponieważ w tych warunkach prawdopodobne jest zaburzenie wiązania się bilirubiny,

- jeśli jest (lub może być) konieczne leczenie dożylne wapniem lub podawanie infuzji zawierających wapń, z powodu ryzyka wytrącania ceftriaksonu z wapniem (patrz punkt 4.4, 4.8 i 6.2).

Rzadko notowano ciężkie i w kilku przypadkach śmiertelne działania niepożądane u wcześniaków i urodzonych o czasie noworodków (w wieku poniżej 28 dni), leczonych podawanym dożylnie ceftriaksonem i wapniem. Złogi soli wapniowej ceftriaksonu obserwowano pośmiertnie w płucach i nerkach. Duże ryzyko precypitacji u noworodków wynika z małej objętości krwi i dłuższego niż u pacjentów dorosłych okresu półtrwania ceftriaksonu (patrz punkt 4.3, 4.4 i 5.2).

Częstość występowania działań niepożądanych określono w następujący sposób: bardzo często ≥1/10; często ≥1/100 i < 1/10; niezbyt często ≥1/1000 i < 1/100; rzadko ≥1/10 000 i < 1/100; bardzo rzadko < 1/10 000.

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze

rzadko:kandydoza, grzybica narządów płciowych, zakażenie opornymi szczepami bakterii lub drożdżaków.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

rzadko: neutropenia, leukopenia, eozynofilia, małopłytkowość, niedokrwistość (w tym niedokrwistość hemolityczna), wydłużenie czasu protrombinowego;

bardzo rzadko: zaburzenia krzepliwości krwi, agranulocytoza (< 500/m³) na ogół po 10 dniach leczenia łączną dawką 20 g ceftriaksonu lub większą.

Zaburzenia układu immunologicznego rzadko: reakcja anafilaktyczna (w tym skurcz oskrzeli), reakcje rzekomoanafilaktyczne.

Zaburzenia układu nerwowego niezbyt często: bóle i zawroty głowy.

Zaburzenia żołądka i jelit

często: biegunka, luźne stolce, nudności, wymioty;

rzadko: zaburzenia smaku, zapalenie jamy ustnej i zapalenie języka;

bardzo rzadko: zapalenie trzustki, zapalenie jelita grubego (tak jak w przypadku innych antybiotyków z grupy cefalosporyn, może być związane z Clostridium difficile i przybrać postać zapalenia rzekomobłoniastego).

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych:

często: zwiększenie aktywności jednego lub więcej enzymów wątrobowych (AspAT, AlAT, fosfatazy alkalicznej);

rzadko: złogi soli wapniowej ceftriaksonu (tzw. kamica rzekoma w pęcherzyku żółciowym).

Skóra i tkanka podskórna

niezbyt często: wysypka, pokrzywkowa wysypka, osutka, świąd, obrzęk i alergiczne zapalenie skóry; bardzo rzadko: rumień wielopostaciowy, zespół Stevensa-Johnsona, zespół Lyella, martwica toksyczno-rozpływna naskórka.

Zaburzenia nerek i układu moczowego

niezbyt często: zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy, skąpomocz, cukromocz, krwiomocz; rzadko: powstawanie złogów w nerkach (notowano przypadki bezmoczu i zburzenia czynności nerek).

Wymienione zaburzenie zaobserwowano najczęściej u dzieci w wieku powyżej 3 lat leczonych dużymi dawkami dobowymi (np. 80 mg/kg mc. na dobę i większymi) lub po zastosowaniu dawki większej niż 10 g oraz przy dodatkowym obciążeniu innymi czynnikami ryzyka (np. odwodnienie).

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

niezbyt często: ból i (lub) zaczerwienienie w miejscu wstrzyknięcia po podaniu domięśniowym; rzadko: zapalenie żył i zakrzepowe zapalenie żył podczas stosowania dożylnego, gorączka polekowa, dreszcze.

Ceftriakson jest przeznaczony do podawania pozajelitowego – domięśniowego lub dożylnego.

Do rozpuszczania ceftriaksonu lub dalszego rozcieńczania rozpuszczonego proszku w celu podania dożylnego nie należy stosować rozpuszczalników zawierających wapń (np. roztwór Ringera lub roztwór Hartmanna), ponieważ może dojść do wytrącenia się osadu. Osad ceftriaksonu z wapniem może się także pojawić podczas mieszania ceftriaksonu z roztworami zawierającymi wapń w tym samym zestawie do podawania dożylnego. Dlatego też nie wolno mieszać ceftriaksonu z roztworami zawierającymi wapń ani podawać ich jednocześnie (patrz punkt 4.3, 4.4 i 6.2).

Dawkowanie i sposób podawania ustala się w zależności od ciężkości i rodzaju zakażenia, wieku, masy ciała oraz wydolności nerek pacjenta.

Biotrakson podaje się raz na dobę, ze względu na bardzo długi okres półtrwania. Można również dzielić dawki i podawać lek co 12 godzin.

Dorośli i dzieci w wieku powyżej 12 lat

U dorosłych i dzieci w wieku powyżej 12 lat zwykle stosuje się raz na dobę dawkę 1 g lub 2 g, w zależności od ciężkości zakażenia.

W najcięższych przypadkach można podać 4 g raz na dobę lub 2 g co 12 godzin.

Dzieci w wieku do 12 lat i niemowlęta od 2. miesiąca (masa ciała do 50 kg) Zwykle stosuje się dawki od 20 do 50 mg/kg mc. raz na dobę (co 24 godziny).

W najcięższych zakażeniach zaleca się stosowanie dawek do 80 mg/kg mc./dobę; nie należy podawać całkowitej dawki dobowej większej niż 2 g.

Dawki od 50 mg/kg mc. należy podawać w infuzji dożylnej trwającej co najmniej 30 minut.

W zapaleniu opon mózgowych u dzieci zaleca się dawkę 100 mg/kg mc. na dobę, (maksymalnie 4 g na dobę). Po identyfikacji drobnoustroju i określeniu jego wrażliwości dawkę można odpowiednio zmniejszyć.

Noworodki

Stosuje się dawki od 20 mg/kg mc. do maksymalnie 50 mg/kg mc. na dobę w infuzji trwającej co najmniej 60 minut, by uniknąć ryzyka wypierania przez ceftriakson bilirubiny z połączeń z białkami.

Dzieciom do 2. miesiąca życia lek należy podawać wyłącznie dożylnie.

Dawkowanie w boreliozie

U dzieci i dorosłych podaje się 50 mg/kg mc. raz na dobę (nie więcej niż 2 g) przez 14 dni.

Dawkowanie w zapobieganiu zakażeniom okołooperacyjnym

W zależności od ryzyka zakażenia, jednorazowa dawka 1 do 2 g podana na 30 do 90 minut przed zabiegiem. Przed operacjami w obrębie jelita grubego należy równocześnie zastosować lek działający na bakterie beztlenowe.

Dawkowanie w leczeniu rzeżączki

Zaleca się podanie domięśniowo jednorazowej dawki 250 mg.

Czas leczenia

Czas leczenia zależy od ciężkości zakażenia i wynosi na ogół od 7 do 14 dni. Po ustąpieniu objawów zakażenia poleca się podawanie leku jeszcze co najmniej przez 2-3 dni.

W zakażeniach wywołanych przez Streptococcus pyogenes antybiotyk należy podawać co najmniej 10 dni.

Pacjenci z niewydolnością nerek lub wątroby

W niewydolności nerek, gdy czynność wątroby jest prawidłowa, nie ma konieczności zmiany dawkowania. Jeśli klirens kreatyniny jest mniejszy niż 10 ml/min, nie należy podawać więcej niż 2 g na dobę.

W niewydolności wątroby, gdy czynność nerek jest prawidłowa, nie ma konieczności zmiany dawkowania.

U pacjentów z niewydolnością wątroby i nerek należy kontrolować stężenie ceftriaksonu we krwi i w razie konieczności odpowiednio zmniejszyć dawki; u tych pacjentów nie należy podawać dawki większej niż 2 g na dobę.

Pacjenci w podeszłym wieku

U osób w podeszłym wieku z prawidłową czynnością nerek i wątroby nie ma konieczności zmiany dawkowania.

Sposób podawania

Lek, po odpowiednim rozcieńczeniu, podaje się dożylnie w 2-4 minutowym wstrzyknięciu lub domięśniowo - głęboko w górny, zewnętrzny kwadrant mięśnia pośladkowego większego lub boczną część uda. Podając 2 g leku ceftriaksonu we wstrzyknięciu domięśniowym, należy podać go w przynajmniej dwa miejsca.

Lek można podawać w infuzji dożylnej. Szczegółowa instrukcja, patrz punkt. 6.6.

Przed rozpoczęciem leczenia ceftriaksonem należy ustalić, czy pacjent nie jest uczulony na ceftriakson, cefalosporyny lub penicyliny (oraz inne leki -laktamowe). Osoby uczulone na penicyliny mogą być uczulone również na cefalosporyny (tzw. alergia krzyżowa). Istnieje wówczas niebezpieczeństwo wystąpienia ciężkiej reakcji alergicznej.

Należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania ceftriaksonu pacjentom, u których wystąpiły reakcje nadwrażliwości (szczególnie, jeśli wystąpiła reakcja anafilaktyczna) na penicyliny lub inne antybiotyki β-laktamowe.

Interakcje z produktami leczniczymi zawierającymi wapń

Opisano przypadki zgonów w wyniku wytrącania się osadu wapnia z ceftriaksonem w płucach i nerkach u noworodków urodzonych o czasie i u wcześniaków w wieku poniżej 1 miesiąca. Co najmniej jedno z dzieci otrzymało ceftriakson i wapń w innym czasie i przez różne linie do infuzji dożylnych. W dostępnych danych naukowych nie ma potwierdzonych doniesień o wewnątrznaczyniowych strątach u innych niż noworodki pacjentów, leczonych ceftriaksonem i roztworami zawierającymi wapń lub innymi produktami zawierającymi wapń. W badaniach in vitro wykazano, że u noworodków występuje większe niż w innych grupach wiekowych ryzyko wytrącania się ceftriaksonu z wapniem.

Ceftriaksonu, przed podaniem pacjentowi w dowolnym wieku, nie należy mieszać z roztworami do podawania dożylnego zawierającymi wapń ani nie podawać jednocześnie z nimi, nawet jeśli używa się różnych linii infuzyjnych lub podaje w różne miejsca.

Niemniej jednak u pacjentów starszych niż 28 dni, ceftriakson i roztwory zawierające wapń można podawać kolejno jeden po drugim, jeśli linie infuzyjne umieszczone są w różnych miejscach lub są wymienione, lub dokładnie przepłukane pomiędzy infuzjami fizjologicznym roztworem soli, w celu uniknięcia wytrącania się osadu. Jeśli u pacjenta konieczne jest podawanie w ciągłej infuzji roztworów do całkowitego żywienia pozajelitowego (CŻP) zawierających wapń, osoby z personelu medycznego mogą rozważyć zastosowanie alternatywnych metod leczenia przeciwbakteryjnego, niezwiązanych z podobnym ryzykiem wytrącania się. Jeśli u pacjenta, u którego niezbędne jest ciągłe odżywianie pozajelitowe, stosowanie ceftriaksonu uzna się za konieczne, roztwory do CŻP i ceftriakson mogą być podawane jednocześnie, ale za pośrednictwem różnych linii infuzyjnych umieszczonych w różnych miejscach. Alternatywnie, infuzję roztworu do CŻP można przerwać na okres potrzebny do infuzji ceftriaksonu, z uwzględnieniem zalecenia przepłukania linii infuzyjnej pomiędzy podaniem roztworów (patrz punkty 4.3, 4.8, 5.2 i 6.2).

Jeśli wystąpi reakcja alergiczna, należy bezwzględnie przerwać stosowanie ceftriaksonu i zastosować odpowiednie leczenie. W razie wystąpienia ciężkiej reakcji może być konieczne zastosowanie adrenaliny i innych leków przeciwwstrząsowych (leki podtrzymujące krążenie, kortykosteroidy i leki przeciwhistaminowe).

U pacjentów z niewydolnością nerek dawkę należy odpowiednio zmniejszyć, w zależności od klirensu kreatyniny (patrz punkt. 4.2).

U pacjentów poddawanych dializie konieczne jest kontrolowanie stężenia leku we krwi i ewentualne uzupełnianie dawki ceftriaksonu.

W trakcie lub po zakończeniu leczenia może wystąpić rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego na skutek nadmiernego wzrostu niewrażliwych na lek bakterii Clostridium difficile. W razie wystąpienia biegunki, należy brać pod uwagę możliwość tego powikłania. W lżejszych przypadkach wystarczy odstawić lek, w cięższych po odstawieniu leku należy właściwie nawodnić pacjenta, uzupełnić elektrolity i wykonać badanie w celu wykrycia bakterii.

Jeśli wykryje się C. difficile, należy zastosować doustnie metronidazol lub wankomycynę. Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę ani innych działających zapierająco.

Stosowanie ceftriaksonu, tak jak innych antybiotyków, może spowodować kandydozę błon śluzowych jamy ustnej i narządów płciowych. Konieczne jest wówczas zastosowanie odpowiedniego leczenia.

U niektórych pacjentów może nastąpić zaburzenie krzepliwości krwi; w tych przypadkach wskazane jest podanie witaminy K.

U pacjentów, częściej u dzieci, przyjmujących duże dawki antybiotyku dłużej niż 14 dni, także u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, niedostatecznie nawodnionych, odżywianych pozajelitowo, istnieje ryzyko powstawania złogów soli wapniowej ceftriaksonu (tzw. kamica rzekoma w pęcherzyku żółciowym lub złogi w drogach moczowych), powodujące zburzenia czynności nerek, a nawet bezmocz. Złogi zanikają samoistnie po zaprzestaniu leczenia.

Ceftriakson może wypierać bilirubinę z połączenia z albuminami surowicy.

Biotrakson zawiera sód: 1 g zawiera 83 mg sodu (3,6 mmol). Należy to uwzględnić u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.

Przed rozpoczęciem leczenia ceftriaksonem należy ustalić, czy pacjent nie jest uczulony na ceftriakson, cefalosporyny lub penicyliny (oraz inne leki -laktamowe). Osoby uczulone na penicyliny mogą być uczulone również na cefalosporyny (tzw. alergia krzyżowa). Istnieje wówczas niebezpieczeństwo wystąpienia ciężkiej reakcji alergicznej.

Należy zachować szczególną ostrożność podczas podawania ceftriaksonu pacjentom, u których wystąpiły reakcje nadwrażliwości (szczególnie, jeśli wystąpiła reakcja anafilaktyczna) na penicyliny lub inne antybiotyki β-laktamowe.

Interakcje z produktami leczniczymi zawierającymi wapń

Opisano przypadki zgonów w wyniku wytrącania się osadu wapnia z ceftriaksonem w płucach i nerkach u noworodków urodzonych o czasie i u wcześniaków w wieku poniżej 1 miesiąca. Co najmniej jedno z dzieci otrzymało ceftriakson i wapń w innym czasie i przez różne linie do infuzji dożylnych. W dostępnych danych naukowych nie ma potwierdzonych doniesień o wewnątrznaczyniowych strątach u innych niż noworodki pacjentów, leczonych ceftriaksonem i roztworami zawierającymi wapń lub innymi produktami zawierającymi wapń. W badaniach in vitro wykazano, że u noworodków występuje większe niż w innych grupach wiekowych ryzyko wytrącania się ceftriaksonu z wapniem.

Ceftriaksonu, przed podaniem pacjentowi w dowolnym wieku, nie należy mieszać z roztworami do podawania dożylnego zawierającymi wapń ani nie podawać jednocześnie z nimi, nawet jeśli używa się różnych linii infuzyjnych lub podaje w różne miejsca.

Niemniej jednak u pacjentów starszych niż 28 dni, ceftriakson i roztwory zawierające wapń można podawać kolejno jeden po drugim, jeśli linie infuzyjne umieszczone są w różnych miejscach lub są wymienione, lub dokładnie przepłukane pomiędzy infuzjami fizjologicznym roztworem soli, w celu uniknięcia wytrącania się osadu. Jeśli u pacjenta konieczne jest podawanie w ciągłej infuzji roztworów do całkowitego żywienia pozajelitowego (CŻP) zawierających wapń, osoby z personelu medycznego mogą rozważyć zastosowanie alternatywnych metod leczenia przeciwbakteryjnego, niezwiązanych z podobnym ryzykiem wytrącania się. Jeśli u pacjenta, u którego niezbędne jest ciągłe odżywianie pozajelitowe, stosowanie ceftriaksonu uzna się za konieczne, roztwory do CŻP i ceftriakson mogą być podawane jednocześnie, ale za pośrednictwem różnych linii infuzyjnych umieszczonych w różnych miejscach. Alternatywnie, infuzję roztworu do CŻP można przerwać na okres potrzebny do infuzji ceftriaksonu, z uwzględnieniem zalecenia przepłukania linii infuzyjnej pomiędzy podaniem roztworów (patrz punkty 4.3, 4.8, 5.2 i 6.2).

Jeśli wystąpi reakcja alergiczna, należy bezwzględnie przerwać stosowanie ceftriaksonu i zastosować odpowiednie leczenie. W razie wystąpienia ciężkiej reakcji może być konieczne zastosowanie adrenaliny i innych leków przeciwwstrząsowych (leki podtrzymujące krążenie, kortykosteroidy i leki przeciwhistaminowe).

U pacjentów z niewydolnością nerek dawkę należy odpowiednio zmniejszyć, w zależności od klirensu kreatyniny (patrz punkt. 4.2).

U pacjentów poddawanych dializie konieczne jest kontrolowanie stężenia leku we krwi i ewentualne uzupełnianie dawki ceftriaksonu.

W trakcie lub po zakończeniu leczenia może wystąpić rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego na skutek nadmiernego wzrostu niewrażliwych na lek bakterii Clostridium difficile. W razie wystąpienia biegunki, należy brać pod uwagę możliwość tego powikłania. W lżejszych przypadkach wystarczy odstawić lek, w cięższych po odstawieniu leku należy właściwie nawodnić pacjenta, uzupełnić elektrolity i wykonać badanie w celu wykrycia bakterii.

Jeśli wykryje się C. difficile, należy zastosować doustnie metronidazol lub wankomycynę. Nie należy podawać leków hamujących perystaltykę ani innych działających zapierająco.

Stosowanie ceftriaksonu, tak jak innych antybiotyków, może spowodować kandydozę błon śluzowych jamy ustnej i narządów płciowych. Konieczne jest wówczas zastosowanie odpowiedniego leczenia.

U niektórych pacjentów może nastąpić zaburzenie krzepliwości krwi; w tych przypadkach wskazane jest podanie witaminy K.

U pacjentów, częściej u dzieci, przyjmujących duże dawki antybiotyku dłużej niż 14 dni, także u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, niedostatecznie nawodnionych, odżywianych pozajelitowo, istnieje ryzyko powstawania złogów soli wapniowej ceftriaksonu (tzw. kamica rzekoma w pęcherzyku żółciowym lub złogi w drogach moczowych), powodujące zburzenia czynności nerek, a nawet bezmocz. Złogi zanikają samoistnie po zaprzestaniu leczenia.

Ceftriakson może wypierać bilirubinę z połączenia z albuminami surowicy.

Biotrakson zawiera sód: 1 g zawiera 83 mg sodu (3,6 mmol). Należy to uwzględnić u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie.