Alendran 70 tabletki | 70 mg | 12 tabl.

Każda tabletka zawiera 70 mg kwasu alendronowego (co odpowiada 76,188 mg sodu alendronianu bezwodnego).

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Nieprawidłowości przełyku i inne czynniki powodujące opóźnienie w jego opróżnianiu, takie jak: zwężenie lub utrzymujący się skurcz zwieracza przełyku.Niemożność utrzymania pozycji stojącej lub siedzącej przez przynajmniej 30 minut.Nadwrażliwość na kwas alendronowy lub którykolwiek składnik produktu leczniczego.Hipokalcemia.Patrz również punkt 4.4.

W rocznym badaniu z udziałem kobiet po menopauzie z osteoporozą ogólne profile bezpieczeństwa produktu leczniczego Fosamax podawanego w dawce 70 mg raz na tydzień (n=519) i kwasu alendronowego podawanego w dawce 10 mg/dobę (n=370) były zbliżone.

W dwóch trzyletnich badaniach o prawie identycznym schemacie, przeprowadzonych u kobiet po menopauzie (kwas alendronowy 10 mg: n=196, placebo: n=397), ogólne profile bezpieczeństwa kwasu alendronowego w dawce 10 mg/dobę i placebo były zbliżone.

Działania niepożądane obserwowane przez badaczy, określone jako możliwe, prawdopodobne lub jednoznacznie związane z lekiem zostały przedstawione poniżej, jeżeli występowały z częstością ≥71% w każdej grupie leczonych pacjentek w badaniu rocznym, lub z częstością ≥71% u pacjentek leczonych kwasem alendronowym w dawce 10 mg/dobę i z częstością większą niż u pacjentek otrzymujących placebo w badaniach trzyletnich:

Podczas badań klinicznych i (lub) po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu obserwowano następujące działania niepożądane:

[często (≥ 1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥1/1000 do < 1/100), rzadko (≥1/10 000 do < 1/1000), bardzo rzadko (< 1/10 000, w tym pojedyncze przypadki)]

Zaburzenia układu immunologicznego:

Rzadko: reakcje nadwrażliwości, w tym pokrzywka i obrzęk naczyniowy

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania:

Rzadko: objawowa hipokalcemia, często występująca z czynnikami predysponującymi (patrz punkt 4.4)

Zaburzenia układu nerwowego:

Często: ból głowy

Zaburzenia oka:

Rzadko: zapalenie błony naczyniowej oka, zapalenie twardówki, zapalenie nadtwardówki

Zaburzenia żołądka i jelit:

Często: ból brzucha, niestrawność, zaparcie, biegunka, oddawanie gazów, owrzodzenie przełyku*, trudności w połykaniu*, wzdęcia, zarzucanie treści pokarmowej do przełyku

Niezbyt często: nudności, wymioty, zapalenie błony śluzowej żołądka, zapalenie przełyku*, nadżerki przełyku*, smoliste stolce

Rzadko: zwężenie przełyku*, owrzodzenie błony śluzowej jamy ustnej i gardła*, perforacja, choroba wrzodowa i krwawienie z górnego odcinka przewodu pokarmowego, PUBs (ang. perforations, ulcers, bleeds) (patrz punkt 4.4)

* Patrz punkty 4.2 i 4.4

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:

Niezbyt często: wysypka, świąd, rumień, łysienie

Rzadko: wysypka z reakcją nadwrażliwości na światło

Bardzo rzadko, w tym pojedyncze przypadki: pojedyncze przypadki ciężkich reakcji skórnych, w tym zespół Stevensa-Johnsona i toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej:

Często: ból mięśniowo-kostny (kości, mięśni lub stawów)

Rzadko: Martwicę kości szczęki odnotowano u pacjentów przyjmujących bisfosfoniany. Większość tych doniesień dotyczy pacjentów z rakiem, jednak tego rodzaju przypadki odnotowano również u pacjentów leczonych z powodu osteoporozy. Martwica kości szczęki jest na ogół związaną z ekstrakcją zęba i (lub) miejscowym stanem zapalnym (w tym zapaleniem szpiku kostnego). Zdiagnozowany rak, chemioterapia, radioterapia, kortykosteroidy i nieprawidłowa higiena jamy ustnej są również uważane za czynniki ryzyka. Silny ból mięśniowo-kostny (kości, mięśni lub stawów) (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:

Rzadko: przemijające objawy takie jak w reakcji ostrej fazy (bóle mięśni, złe samopoczucie i rzadko gorączka), zazwyczaj występujące po rozpoczęciu leczenia.

Następujące działania niepożądane opisywano po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu (częstość nieznana):

Zaburzenia układu nerwowego: zawroty głowy, zaburzenia smaku

Zaburzenia ucha i błędnika: zawroty głowy pochodzenia błędnikowego

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej:

Obrzęk stawów.

Złamania z przeciążenia części proksymalnej trzonu kości udowej (patrz punkt 4.4)

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:

Astenia, obrzęki obwodowe.

Badania diagnostyczne

W badaniach klinicznych zaobserwowano bezobjawowe, łagodne i przemijające zmniejszenie stężenia wapnia i fosforanów w surowicy krwi, odpowiednio u około 18 i 10% pacjentów przyjmujących kwas alendronowy w dawce 10 mg/dobę w porównaniu z około 12 i 3% pacjentów przyjmujących placebo. Jednak przypadki zmniejszenia stężenia wapnia w surowicy do < 8,0 mg/dl (2,0 mmol/l) i stężenia fosforanów do £2,0 mg/dl (0,65 mmol/l) były podobne w obu leczonych grupach.

Zalecana dawka to jedna tabletka 70 mg raz w tygodniu.

W celu osiągnięcia prawidłowego wchłaniania kwasu alendronowego:

Kwas alendronowy należy przyjmować co najmniej 30 minut przed pierwszym posiłkiem, napojem lub innymi produktami leczniczymi w ciągu dnia, popijając tylko wodą. Inne napoje (w tym woda mineralna), pokarmy i niektóre produkty lecznicze mogą zmniejszać wchłanianie kwasu alendronowego (patrz punkt 4.5.).

W celu ułatwienia przedostania się do żołądka i tym samym zmniejszenia ryzyka wystąpienia potencjalnego podrażnienia przełyku/działań niepożądanych (patrz punkt 4.4.):

Kwas alendronowy należy połykać rano, bezpośrednio po wstaniu z łóżka i popijać pełną szklanką wody (nie mniej niż 200 ml).

- Należy połykać tabletki Alendran 70 tylko w całości. Nie należy rozgniatać, żuć tabletki ani dopuścić do jej rozpuszczenia w ustach ze względu na możliwość wystąpienia owrzodzenia błony śluzowej jamy ustnej lub gardła

- Nie należy się kłaść aż do przyjęcia pierwszego posiłku w ciągu dnia, co powinno nastąpić nie wcześniej niż 30 minut po zażyciu tabletki.

- Nie należy się kłaść przez przynajmniej 30 minut po zastosowaniu kwasu alendronowego.

- Nie należy stosować kwasu alendronowego przed snem ani przed porannym wstaniem z łóżka.

Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku: Badania kliniczne nie wykazały zależnych od wieku różnic w skuteczności i bezpieczeństwie stosowania kwasu alendronowego. Dlatego też u pacjentów w podeszłym wieku nie jest wymagane dostosowanie dawki.

Stosowanie u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek: U osób z klirensem kreatyniny większym niż 35 ml/min nie jest wymagane dostosowanie dawki. Z powodu braku doświadczenia, kwas alendronowy nie jest wskazany u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek, u których klirens kreatyniny jest mniejszy niż 35 ml/min.

Stosowanie u dzieci (poniżej 18 lat):

Kwas alendronowy badano u niewielkiej liczby pacjentów z wrodzoną łamliwością kości, w wieku poniżej 18 lat. Wyniki są niewystarczające, aby uzasadnić jego stosowanie u dzieci.

Kwas alendronowy może powodować miejscowe podrażnienia błony śluzowej górnego odcinka przewodu pokarmowego. Ponieważ istnieje możliwość zaostrzenia się wcześniej występujących chorób, należy zachować ostrożność stosując kwas alendronowy u pacjentów z czynnymi zaburzeniami żołądka i jelit, takimi jak trudności w połykaniu (dysfagia), choroby przełyku, zapalenie błony śluzowej żołądka, zapalenie błony śluzowej dwunastnicy, owrzodzenie przewodu pokarmowego, lub z niedawno występującymi w wywiadzie (w ciągu ostatniego roku) ciężkimi zaburzeniami żołądka i jelit, takimi jak choroba wrzodowa żołądka i (lub) dwunastnicy lub czynne krwawienie z przewodu pokarmowego, zabieg chirurgiczny górnego odcinka przewodu pokarmowego inna niż pyloroplastyka (patrz punkt 4.3). U pacjentów ze stwierdzonym przełykiem Barretta, lekarz powinien rozważyć korzyści i potencjalne ryzyko wynikające ze stosowania kwasu alendronowego na podstawie indywidualnej oceny.

U pacjentów otrzymujących kwas alendronowy obserwowano działania niepożądane dotyczące przełyku (czasem ciężkie i wymagające hospitalizacji) takie jak: zapalenie, owrzodzenie lub nadżerki przełyku, w rzadkich przypadkach z następującym zwężeniem przełyku. Dlatego też lekarze powinni zwracać uwagę na występowanie jakichkolwiek objawów sugerujących wystąpienie działań niepożądanych w przełyku. Pacjentów należy poinformować, że przy wystąpieniu objawów podrażnienia przełyku takich jak utrudnione połykanie, ból podczas przełykania lub ból zamostkowy, pojawienie się zgagi lub nasilenie już istniejącej, należy zaprzestać stosowania kwasu alendronowego i zgłosić się do lekarza.

Ryzyko wystąpienia ciężkich działań niepożądanych dotyczących przełyku wydaje się być większe u pacjentów, którzy stosują kwas alendronowy nieprawidłowo i (lub) u tych, którzy kontynuują stosowanie kwasu alendronowego po pojawieniu się objawów wskazujących na podrażnienie przełyku. Niezmiernie ważne jest, aby pacjent dokładnie zapoznał się ze wskazówkami dotyczącymi dawkowania oraz je zrozumiał (patrz punkt 4.2). Pacjentów należy poinformować, że niestosowanie tych zaleceń może zwiększyć ryzyko wystąpienia działań niepożądanych ze strony przełyku.

Podczas gdy nie zaobserwowano zwiększonego ryzyka w trakcie przeprowadzania badań klinicznych, notowano (po wprowadzeniu produktu do obrotu) rzadkie wystąpienie choroby wrzodowej żołądka i (lub) dwunastnicy, niektóre ciężkie i z powikłaniami.

W przypadku pominięcia dawki Alendranu 70 należy zażyć jedną tabletkę rano następnego dnia. Nie należy przyjmować dwóch tabletek tego samego dnia, należy wrócić do zażywania jednej tabletki raz w tygodniu w wybrany dzień, jak to zostało zaplanowane.

Kwas alendronowy nie jest zalecany u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek, gdy klirens kreatyniny jest mniejszy niż 35 ml/min (patrz punkt 4.2).

Należy uwzględnić inne przyczyny osteoporozy oprócz niedoboru estrogenu i wieku.

Przed rozpoczęciem leczenia kwasem alendronowym (patrz punkt 4.3.) należy wyrównać hipokalcemię. Należy również skutecznie wyleczyć inne zaburzenia mające wpływ na gospodarkę mineralną organizmu (takie jak niedobór witaminy D i niedoczynność przytarczyc). U pacjentów z tymi zaburzeniami w trakcie leczenia kwasem alendronowym należy monitorować stężenie wapnia w surowicy krwi oraz objawy hipokalcemii.

Ze względu na korzystne działanie kwasu alendronowego na zwiększenie zawartości substancji mineralnych w kościach może wystąpić zmniejszenie stężenia wapnia i fosforanów w surowicy krwi. Zazwyczaj występuje w niewielkim stopniu i bezobjawowo. Odnotowano jednak przypadki wystąpienia objawowej hipokalcemii, rzadko o ciężkim przebiegu. Hipokalcemia często występowała u pacjentów z wcześniejszymi predyspozycjami (np.: niedoczynność przytarczyc, niedobór witaminy D i nieprawidłowe wchłanianie wapnia). W związku z powyższym, u pacjentów przyjmujących glikokortykosteroidy szczególnie ważne jest zapewnienie odpowiedniej ilości przyjmowanego wapnia i witaminy D.

Martwicę kości szczęki lub żuchwy, na ogół związaną z ekstrakcją zęba i (lub) miejscowym stanem zapalnym (w tym zapalenie szpiku kostnego), odnotowano u pacjentów u których zdiagnozowano raka, otrzymujących głównie dożylnie bisfosfoniany. Wielu z tych pacjentów otrzymywało również chemioterapię oraz kortykosteroidy. Martwicę kości szczęki lub żuchwy odnotowano również u pacjentów z osteoporozą otrzymujących doustnie bisfosfoniany.

Przed rozpoczęciem leczenia bisfosfonianami u pacjentów ze współistniejącymi czynnikami ryzyka (np. rak, chemioterapia, radioterapia, kortykosteroidy, nieprawidłowa higiena jamy ustnej) należy rozważyć wykonanie przeglądu stomatologicznego z odpowiednią profilaktyką stomatologiczną.

Jeśli jest to możliwe, w trakcie leczenia pacjenci powinni unikać inwazyjnych zabiegów stomatologicznych. U pacjentów, u których w trakcie leczenia bisfosfonianami wystąpi martwica kości szczęki lub żuchwy zabieg stomatologiczny może zaostrzyć stan. U pacjentów, u których wymagane są zabiegi stomatologiczne, nie ma dostępnych danych sugerujących, czy przerwanie leczenia bisfosfonianami zmniejsza ryzyko wystąpienia martwicy kości szczęki lub żuchwy.

Ocena kliniczna lekarza powinna być podstawą ustalenia schematu leczenia dla każdego pacjenta, na podstawie indywidualnej oceny korzyści do ryzyka.

Nietypowe złamania z przeciążenia

Zgłaszano występowanie złamań z przeciążenia (znanych także jako złamania z niewydolności) części

bliższej trzonu kości udowej u pacjentów długotrwale leczonych kwasem alendronowym

(w większości przypadków czas do wystąpienia zdarzenia wynosił od 18 miesięcy do 10 lat).

Złamania te występowały po niewielkim urazie lub bez urazu, a niektórzy pacjenci odczuwali ból uda,

któremu często towarzyszyły objawy złamania z przeciążenia w badaniach obrazowych na wiele

miesięcy przed ujawnieniem się pełnego złamania kości udowej. Złamania często występowały

obustronnie; dlatego u pacjentów leczonych bisfosfonianami, którzy doznali złamania trzonu kości udowej, należy zbadać stan kości przeciwstronnej. Zgłaszano również przypadki słabego

gojenia się tych złamań. Zaleca się odstawienie bisfosfonianów u pacjentów ze złamaniami

z przeciążenia do czasu przeprowadzenia oceny stanu pacjenta, w oparciu o indywidualną ocenę

stosunku korzyści do ryzyka.

U pacjentów przyjmujących bisfosfoniany odnotowano przypadki bólu kości, stawów i (lub) mięśni. W badaniach przeprowadzonych po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu objawy te w rzadkich przypadkach były zwiększone i (lub) powodujące niezdolność (patrz punkt 4.8). Czas do wystąpienia objawów różnił się od jednego dnia do wielu miesięcy od rozpoczęcia leczenia. U większości pacjentów objawy przeminęły po zakończeniu leczenia. W podgrupie wystąpił nawrót objawów po ponownej ekspozycji na ten sam lek lub na inny lek z grupy bisfosfonianów.

Pacjentów należy poinformować, że w razie pominięcia dawki kwasu alendronowego przyjmowanego raz na tydzień, powinni przyjąć tabletkę rano, jak tylko sobie o tym przypomną. Nie powinni przyjmować dwóch tabletek tego samego dnia, powinni natomiast powrócić do przyjmowania jednej tabletki w tygodniu, zgodnie z wcześniej ustalonym dniem.

Kwas alendronowy może powodować miejscowe podrażnienia błony śluzowej górnego odcinka przewodu pokarmowego. Ponieważ istnieje możliwość zaostrzenia się wcześniej występujących chorób, należy zachować ostrożność stosując kwas alendronowy u pacjentów z czynnymi zaburzeniami żołądka i jelit, takimi jak trudności w połykaniu (dysfagia), choroby przełyku, zapalenie błony śluzowej żołądka, zapalenie błony śluzowej dwunastnicy, owrzodzenie przewodu pokarmowego, lub z niedawno występującymi w wywiadzie (w ciągu ostatniego roku) ciężkimi zaburzeniami żołądka i jelit, takimi jak choroba wrzodowa żołądka i (lub) dwunastnicy lub czynne krwawienie z przewodu pokarmowego, zabieg chirurgiczny górnego odcinka przewodu pokarmowego inna niż pyloroplastyka (patrz punkt 4.3). U pacjentów ze stwierdzonym przełykiem Barretta, lekarz powinien rozważyć korzyści i potencjalne ryzyko wynikające ze stosowania kwasu alendronowego na podstawie indywidualnej oceny.

U pacjentów otrzymujących kwas alendronowy obserwowano działania niepożądane dotyczące przełyku (czasem ciężkie i wymagające hospitalizacji) takie jak: zapalenie, owrzodzenie lub nadżerki przełyku, w rzadkich przypadkach z następującym zwężeniem przełyku. Dlatego też lekarze powinni zwracać uwagę na występowanie jakichkolwiek objawów sugerujących wystąpienie działań niepożądanych w przełyku. Pacjentów należy poinformować, że przy wystąpieniu objawów podrażnienia przełyku takich jak utrudnione połykanie, ból podczas przełykania lub ból zamostkowy, pojawienie się zgagi lub nasilenie już istniejącej, należy zaprzestać stosowania kwasu alendronowego i zgłosić się do lekarza.

Ryzyko wystąpienia ciężkich działań niepożądanych dotyczących przełyku wydaje się być większe u pacjentów, którzy stosują kwas alendronowy nieprawidłowo i (lub) u tych, którzy kontynuują stosowanie kwasu alendronowego po pojawieniu się objawów wskazujących na podrażnienie przełyku. Niezmiernie ważne jest, aby pacjent dokładnie zapoznał się ze wskazówkami dotyczącymi dawkowania oraz je zrozumiał (patrz punkt 4.2). Pacjentów należy poinformować, że niestosowanie tych zaleceń może zwiększyć ryzyko wystąpienia działań niepożądanych ze strony przełyku.

Podczas gdy nie zaobserwowano zwiększonego ryzyka w trakcie przeprowadzania badań klinicznych, notowano (po wprowadzeniu produktu do obrotu) rzadkie wystąpienie choroby wrzodowej żołądka i (lub) dwunastnicy, niektóre ciężkie i z powikłaniami.

W przypadku pominięcia dawki Alendranu 70 należy zażyć jedną tabletkę rano następnego dnia. Nie należy przyjmować dwóch tabletek tego samego dnia, należy wrócić do zażywania jednej tabletki raz w tygodniu w wybrany dzień, jak to zostało zaplanowane.

Kwas alendronowy nie jest zalecany u pacjentów z zaburzeniem czynności nerek, gdy klirens kreatyniny jest mniejszy niż 35 ml/min (patrz punkt 4.2).

Należy uwzględnić inne przyczyny osteoporozy oprócz niedoboru estrogenu i wieku.

Przed rozpoczęciem leczenia kwasem alendronowym (patrz punkt 4.3.) należy wyrównać hipokalcemię. Należy również skutecznie wyleczyć inne zaburzenia mające wpływ na gospodarkę mineralną organizmu (takie jak niedobór witaminy D i niedoczynność przytarczyc). U pacjentów z tymi zaburzeniami w trakcie leczenia kwasem alendronowym należy monitorować stężenie wapnia w surowicy krwi oraz objawy hipokalcemii.

Ze względu na korzystne działanie kwasu alendronowego na zwiększenie zawartości substancji mineralnych w kościach może wystąpić zmniejszenie stężenia wapnia i fosforanów w surowicy krwi. Zazwyczaj występuje w niewielkim stopniu i bezobjawowo. Odnotowano jednak przypadki wystąpienia objawowej hipokalcemii, rzadko o ciężkim przebiegu. Hipokalcemia często występowała u pacjentów z wcześniejszymi predyspozycjami (np.: niedoczynność przytarczyc, niedobór witaminy D i nieprawidłowe wchłanianie wapnia). W związku z powyższym, u pacjentów przyjmujących glikokortykosteroidy szczególnie ważne jest zapewnienie odpowiedniej ilości przyjmowanego wapnia i witaminy D.

Martwicę kości szczęki lub żuchwy, na ogół związaną z ekstrakcją zęba i (lub) miejscowym stanem zapalnym (w tym zapalenie szpiku kostnego), odnotowano u pacjentów u których zdiagnozowano raka, otrzymujących głównie dożylnie bisfosfoniany. Wielu z tych pacjentów otrzymywało również chemioterapię oraz kortykosteroidy. Martwicę kości szczęki lub żuchwy odnotowano również u pacjentów z osteoporozą otrzymujących doustnie bisfosfoniany.

Przed rozpoczęciem leczenia bisfosfonianami u pacjentów ze współistniejącymi czynnikami ryzyka (np. rak, chemioterapia, radioterapia, kortykosteroidy, nieprawidłowa higiena jamy ustnej) należy rozważyć wykonanie przeglądu stomatologicznego z odpowiednią profilaktyką stomatologiczną.

Jeśli jest to możliwe, w trakcie leczenia pacjenci powinni unikać inwazyjnych zabiegów stomatologicznych. U pacjentów, u których w trakcie leczenia bisfosfonianami wystąpi martwica kości szczęki lub żuchwy zabieg stomatologiczny może zaostrzyć stan. U pacjentów, u których wymagane są zabiegi stomatologiczne, nie ma dostępnych danych sugerujących, czy przerwanie leczenia bisfosfonianami zmniejsza ryzyko wystąpienia martwicy kości szczęki lub żuchwy.

Ocena kliniczna lekarza powinna być podstawą ustalenia schematu leczenia dla każdego pacjenta, na podstawie indywidualnej oceny korzyści do ryzyka.

Nietypowe złamania z przeciążenia

Zgłaszano występowanie złamań z przeciążenia (znanych także jako złamania z niewydolności) części

bliższej trzonu kości udowej u pacjentów długotrwale leczonych kwasem alendronowym

(w większości przypadków czas do wystąpienia zdarzenia wynosił od 18 miesięcy do 10 lat).

Złamania te występowały po niewielkim urazie lub bez urazu, a niektórzy pacjenci odczuwali ból uda,

któremu często towarzyszyły objawy złamania z przeciążenia w badaniach obrazowych na wiele

miesięcy przed ujawnieniem się pełnego złamania kości udowej. Złamania często występowały

obustronnie; dlatego u pacjentów leczonych bisfosfonianami, którzy doznali złamania trzonu kości udowej, należy zbadać stan kości przeciwstronnej. Zgłaszano również przypadki słabego

gojenia się tych złamań. Zaleca się odstawienie bisfosfonianów u pacjentów ze złamaniami

z przeciążenia do czasu przeprowadzenia oceny stanu pacjenta, w oparciu o indywidualną ocenę

stosunku korzyści do ryzyka.

U pacjentów przyjmujących bisfosfoniany odnotowano przypadki bólu kości, stawów i (lub) mięśni. W badaniach przeprowadzonych po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu objawy te w rzadkich przypadkach były zwiększone i (lub) powodujące niezdolność (patrz punkt 4.8). Czas do wystąpienia objawów różnił się od jednego dnia do wielu miesięcy od rozpoczęcia leczenia. U większości pacjentów objawy przeminęły po zakończeniu leczenia. W podgrupie wystąpił nawrót objawów po ponownej ekspozycji na ten sam lek lub na inny lek z grupy bisfosfonianów.

Pacjentów należy poinformować, że w razie pominięcia dawki kwasu alendronowego przyjmowanego raz na tydzień, powinni przyjąć tabletkę rano, jak tylko sobie o tym przypomną. Nie powinni przyjmować dwóch tabletek tego samego dnia, powinni natomiast powrócić do przyjmowania jednej tabletki w tygodniu, zgodnie z wcześniej ustalonym dniem.