Xyvelam tabletki powlekane | 250 mg | 10 tabl.

Każda tabletka powlekana produktu leczniczego Xyvelam zawiera 250 mg lewofloksacyny (Levofloxacinum) w postaci lewofloksacyny półwodnej (256,23 mg).

Substancja pomocnicza: każda tabletka powlekana 250 mg zawiera 3,84 mg laktozy jednowodnej.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

• Nadwrażliwość na lewofloksacynę lub inne chinolony lub którąkolwiek z substancji pomocniczych.

• Padaczka.

• Zapalenie ścięgien związane ze stosowaniem fluorochinolonów w przeszłości.

• Stosowanie u dzieci i młodzieży przed zakończeniem okresu wzrostu.

• Ciąża.

• Okres karmienia piersią.

Informacje przedstawione poniżej oparto na danych z badań klinicznych przeprowadzonych z udziałem ponad 5000 pacjentów i na obszernych doświadczeniach po wprowadzeniu produktu leczniczego na rynek.

Następujące działania niepożądane zostały opisane zgodnie z układem narządów i organów.

Częstość występowania została określona następująco: bardzo często (≥1/10) często (≥1/100 to < 1/10) niezbyt często (≥1/1000 to < 1/100) rzadko (≥1/10 000 to < 1/1000) bardzo rzadko (≤1/10 000) częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

W obrębie każdej grupy częstości, działania niepożądane zostały przedstawione według malejącej ciężkości.

Zakażenia i zakażenia pasożytnicze

Niezbyt często: zakażenia grzybicze i namnażanie się innych opornych drobnoustrojów.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego Niezbyt często: leukopenia, eozynofilia.

Rzadko: trombocytopenia, neutropenia.

Bardzo rzadko: agranulocytoza.

Częstość nieznana: pancytopenia, niedokrwistość hemolityczna.

Zaburzenia układu immunologicznego

Bardzo rzadko: wstrząs anafilaktyczny (patrz punkt 4.4). Reakcje anafilaktyczne i rzekomoanafilaktyczne mogą czasami wystąpić już po podaniu pierwszej dawki leku. Częstość nieznana: nadwrażliwość (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Niezbyt często: brak łaknienia.

Bardzo rzadko: hipoglikemia, zwłaszcza u pacjentów z cukrzycą (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia psychiczne

Niezbyt często: bezsenność, nerwowość.

Rzadko: choroby psychiczne, depresja, stany zmieszania, pobudzenie, niepokój.

Bardzo rzadko: reakcje psychotyczne z zachowaniami stanowiącymi zagrożenie dla pacjenta, w tym myśli samobójcze lub próby samobójcze (patrz punkt 4.4), omamy.

Zaburzenia układu nerwowego

Niezbyt często: zawroty głowy, ból głowy, senność.

Rzadko: drgawki, drżenia, parestezje.

Bardzo rzadko: obwodowa neuropatia czuciowa i czuciowo-ruchowa, zaburzenia smaku i utrata smaku, zaburzenia węchu, w tym brak powonienia.

Zaburzenia oka

Bardzo rzadko: zaburzenia widzenia.

Zaburzenia ucha i błędnika

Niezbyt często: zawroty głowy pochodzenia obwodowego.

Bardzo rzadko: zaburzenia słyszenia. Częstość nieznana: szumy uszne.

Zaburzenia serca Rzadko: tachykardia.

Częstość nieznana: komorowe zaburzenia rytmu serca i torsades de pointes (przeważnie u pacjentów z czynnikami ryzyka wydłużenia odstępu QT), wydłużenie odstępu QT w badaniu EKG (patrz punkt 4.4 i

4.9).

Zaburzenia naczyniowe Rzadko: niedociśnienie.

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Rzadko: skurcz oskrzeli, duszność.

Bardzo rzadko: alergiczne zapalenie płuc.

Zaburzenia żołądka i jelit

Często: biegunka, nudności.

Niezbyt często: wymioty, ból brzucha, niestrawność, gazy, zaparcie.

Rzadko: krwawa biegunka, co bardzo rzadko może świadczyć o zapaleniu jelit, w tym o wystąpieniu rzekomobłoniastego zapalenia jelit.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Często: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (np. AlAT, AspAT).

Niezbyt często: zwiększenie stężenia bilirubiny.

Bardzo rzadko: zapalenie wątroby.

Częstość nieznana: żółtaczkę i ciężkie uszkodzenie wątroby, w tym przypadki ciężkiej niewydolności wątroby, obserwowano po zastosowaniu lewofloksacyny, głównie u pacjentów z ciężką chorobą podstawową (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Niezbyt często: świąd, wysypka.

Rzadko: pokrzywka.

Bardzo rzadko: obrzęk naczynioruchowy, nadwrażliwość na światło.

Częstość nieznana: martwica toksyczno-rozpływna naskórka (zespół Lyella), ciężka reakcja skórna przebiegająca z wykwitami pęcherzowymi (zespół Stevensa-Johnsona), rumień wielopostaciowy, nadmierna potliwość.

Reakcje dotyczące błon śluzowych mogą czasami wystąpić nawet po podaniu pierwszej dawki.

Za burzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

Rzadko: choroby ścięgien (patrz punkt 4.4), w tym zapalenia ścięgna (np. ścięgna Achillesa), ból stawów, ból mięśni.

Bardzo rzadko: zerwanie ścięgna (patrz punkt 4.4). To działanie niepożądane może wystąpić w ciągu 48 godzin od rozpoczęcia leczenia i może być obustronne (patrz punkt 4.4). Osłabienie mięśni, które może mieć szczególne znaczenie u pacjentów z miastenią. Częstość nieznana: rabdomioliza.

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Niezbyt często: zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy krwi.

Bardzo rzadko: ostra niewydolność nerek (np. w przebiegu śródmiąższowego zapalenia nerek).

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Niezbyt często: osłabienie.

Bardzo rzadko: gorączka.

Częstość nieznana: ból (w tym ból pleców, klatki piersiowej i kończyn).

Inne działania niepożądane, które były związane z podawaniem fluorochinolonów obejmują:

- objawy pozapiramidowe i inne zaburzenia koordynacji mięśniowej, - zapalenie naczyń na tle nadwrażliwości, - napady porfirii u pacjentów z porfirią.

Produkt Xyvelam w tabletkach podaje się jeden lub dwa razy dziennie.

Dawkowanie zależy od rodzaju i ciężkości zakażenia i wrażliwości domniemanego drobnoustroju wywołującego zakażenie.

Czas trwania leczenia

Czas trwania leczenia różni się w zależności od przebiegu choroby (patrz tabela poniżej). Podobnie jak w przypadku innych kuracji antybiotykami, podawanie produktu Xyvelam tabletki należy kontynuować przez 48 do 72 godzin po ustąpieniu gorączki lub po udowodnieniu likwidacji drobnoustroju.

Sposób podawania

Tabletki Xyvelam należy połykać bez rozgryzania i z wystarczającą ilością płynu. Tabletki można dzielić wzdłuż rowka dzielącego, w celu ułatwienia połknięcia. Tabletki można przyjmować w trakcie posiłków lub między posiłkami. Tabletki Xyvelam należy zażywać co najmniej 2 godziny przed przyjęciem soli żelaza, leków zobojętniających sok żołądkowy lub sukralfatu lub 2 godziny po ich zastosowaniu, ponieważ leki te mogą zmniejszać wchłanianie (patrz punkt 4.5).

Poniżej zamieszczono zalecenia dotyczące dawkowania produktu Xyvelam.

Dawkowanie u pacjentów z prawidłową czynnością nerek

(klirens kreatyniny > 50 ml/min)

¹ Po hemodializie lub ambulatoryjnej ciągłej dializie otrzewnowej (CAPD) nie jest konieczne podanie dodatkowej dawki.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

W czasie badań klinicznych nie obserwowano pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Jednakże korekta dawki nie wydaje się konieczna, ponieważ lewofloksacyna nie jest w istotnym stopniu metabolizowana w wątrobie i jest głównie wydalana przez nerki.

Pacjenci w podeszłym wieku

U pacjentów w podeszłym wieku nie jest konieczna korekta dawki z przyczyn innych niż zaburzenia czynności nerek (patrz punkt 4.4 Wydłużenie odstępu QT).

Stosowanie produktu leczniczego Xyvelam nie zawsze jest optymalne w leczeniu pneumokokowego zapalenia płuc, zwłaszcza w cięższych przypadkach.

W szpitalnych zakażeniach wywołanych przez Pseudomonas aeruginosa może być konieczne leczenie skojarzone.

Metycylinooporne szczepy Staphylococcus aeurus (MRSA)

Lewofloksacyna nie jest skuteczna w zakażeniach spowodowanych przez MRSA (patrz punkt 5.1). Jeśli podejrzewa się, że zakażenie jest wywołane przez MRSA, lewofloksacynę należy podawać jednocześnie z lekiem zatwierdzonym w leczeniu zakażeń MRSA.

Zapalenie ścięgna i zerwanie ścięgna

Rzadko może wystąpić zapalenie ścięgien. Najczęściej obejmuje ścięgno Achillesa i może prowadzić do jego zerwania. Ryzyko zapalenia ścięgien i zerwania ścięgna zwiększa się u osób w podeszłym wieku i u pacjentów stosujących kortykosteroidy. Należy ściśle kontrolować pacjentów, którym przepisano lewofloksacynę. Każdy pacjent, u którego wystąpią objawy zapalenia ścięgien, powinien niezwłocznie zgłosić się do lekarza. Jeżeli podejrzewa się zapalenie ścięgna, należy natychmiast przerwać stosowanie lewofloksacyny i koniecznie rozpocząć odpowiednie leczenie tego ścięgna (np. unieruchomienie kończyny).

Choroba związana z Clostridium difficile

Biegunka, zwłaszcza o ciężkim przebiegu, utrzymująca się i (lub) krwawa, występująca podczas lub po zakończeniu stosowania lewofloksacyny, może być objawem choroby związanej z Clostridium difficile, a najcięższą jej postacią jest rzekomobłoniaste zapalenie jelit. Jeśli podejrzewa się u pacjenta rzekomobłoniaste zapalenie jelit, należy natychmiast przerwać stosowanie lewofloksacyny i niezwłoczne zastosować leczenie objawowe oraz specyficzne (np. doustne podanie wankomycyny). W tej sytuacji klinicznej przeciwwskazane jest podawanie leków hamujących perystaltykę jelit.

Pacjenci z e zwiększonym ryzykiem drgawek

Lewofloksacyna jest przeciwwskazana u pacjentów z padaczką w wywiadzie i, tak jak inne chinolony, należy ją stosować z zachowaniem wszelkich środków ostrożności u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem drgawek, na przykład ze wcześniejszymi zmianami w ośrodkowym układzie nerwowym, jednocześnie leczonych fenbufenem lub podobnymi niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, lub produktami obniżającymi próg drgawkowy, takimi jak teofilina (patrz punkt 4.5). Jeśli wystąpią drgawki padaczkowe, leczenie lewofloksacyną należy przerwać.

Pacjenci z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej

Pacjenci z utajonym lub jawnym niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej mogą wykazywać skłonność do reakcji hemolitycznych w trakcie leczenia przeciwbakteryjnymi pochodnymi chinolonu, dlatego lewofloksacynę należy stosować ostrożnie.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Ponieważ lewofloksacyna jest wydalana głównie przez nerki, u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy skorygować dawkę lewofloksacyny (patrz punkt 4.2).

Reakcje nadwrażliwości

Rzadko po podaniu początkowej dawki lewofloksacyna może powodować ciężkie, potencjalnie śmiertelne reakcje nadwrażliwości (np. obrzęk naczynioruchowy aż do wstrząsu anafilaktycznego) (patrz punkt 4.8). Pacjent powinien niezwłocznie przerwać leczenie i skontaktować się z lekarzem lub ratownikiem medycznym, który rozpocznie odpowiednie działania ratunkowe.

Hipoglikemia

Tak jak w przypadku wszystkich chinolonów, donoszono o hipoglikemii, zwykle u pacjentów jednocześnie leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi (np. glibenklamid) lub insuliną. U pacjentów z cukrzycą zaleca się uważne kontrolowanie stężenia glukozy we krwi (patrz punkt 4.8).

Zapobieganie reakcjom nadwrażliwości na światło

Chociaż nadwrażliwość na światło występuje bardzo rzadko w trakcie stosowania lewofloksacyny, zaleca się, aby pacjenci unikali zbędnego narażania się na działanie silnego światła słonecznego lub sztucznego promieniowania UV (np. lampy kwarcowe, solarium), aby zapobiec wystąpieniu nadwrażliwości.

Pacjenci leczeni antagonistami witaminy K

U pacjentów leczonych lewofloksacyną oraz antagonistami witaminy K (np. warfaryna) może wydłużyć się czas protrombinowy (PT/INR) i (lub) mogą nasilić sie krwawienia. Podczas jednoczesnego stosowania tych leków należy regularnie wykonywać badania krzepliwości krwi (patrz punkt 4.5).

Reakcje psychotyczne

U pacjentów przyjmujących chinolony, w tym lewofloksacynę, obserwowano reakcje psychotyczne. Bardzo rzadko prowadziły one do myśli samobójczych i zachowań niebezpiecznych dla pacjenta – czasami nawet po pojedynczej dawce lewofloksacyny (patrz punkt 4.8). Jeśli u pacjenta wystąpią takie reakcje, należy niezwłocznie przerwać stosowanie lewofloksacyny i zastosować odpowiednie postępowanie. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas stosowania lewofloksacyny u pacjentów z psychozą lub z chorobą psychiczną w wywiadzie.

Zaburzenia serca

Należy zachować ostrożność podczas stosowania fluorochinolonów, w tym lewofloksacyny, u pacjentów ze stwierdzonym ryzykiem wydłużenia odstępu QT, takimi jak: - wrodzony zespół wydłużonego odstępu QT,

- jednoczesne stosowanie leków i, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT (np. leki przeciwarytmiczne należące do grupy IA i III, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, makrolidy, leki przeciwpsychotyczne),

- zaburzenie równowagi elektrolitowej (np. hipokaliemia, hipomagnezemia),

- podeszły wiek,

- choroby sercowo-naczyniowe (np. niewydolność serca, zawał mięśnia sercowego, bradykardia).

(Patrz punkty: 4.2 Pacjenci w podeszłym wieku, punkt 4.5, 4.8 i 4.9.)

Neuropatia obwodowa

U pacjentów otrzymujących fluorochinolony, w tym lewofloksacynę, obserwowano neuropatię obwodową czuciową i sensoryczno-motoryczną, która może na początku przebiegać gwałtownie. Jeżeli u pacjenta występują objawy neuropatii, leczenie lewofloksacyną należy przerwać w celu uniknięcia wystąpienia stanu nieodwracalnego.

Opi oidy

U pacjentów leczonych lewofloksacyną wyniki oznaczenia opioidów w moczu mogą być fałszywie dodatnie. Może być konieczne potwierdzenie dodatniego wyniku testu na opioidy za pomocą bardziej specyficznej metody.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Przypadki martwicy wątroby, aż do zagrażającej życiu niewydolności wątroby, obserwowano po zastosowaniu lewofloksacyny, głównie u pacjentów z ciężkimi chorobami podstawowymi, np.

posocznicą (patrz punkt 4.8). Należy poradzić pacjentowi, aby przerwał leczenie i skontaktował się z lekarzem, jeśli wystąpią takie objawy przedmiotowe i podmiotowe, jak brak łaknienia, żółtaczka, ciemne zabarwienie moczu, świąd lub tkliwość brzucha.

Produkt leczniczy Xyvelam zawiera laktozę jednowodną. Pacjenci z rzadko występującą wrodzoną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zaburzeniami wchłaniania glukozygalaktozy nie powinni przyjmować tego produktu.

Stosowanie produktu leczniczego Xyvelam nie zawsze jest optymalne w leczeniu pneumokokowego zapalenia płuc, zwłaszcza w cięższych przypadkach.

W szpitalnych zakażeniach wywołanych przez Pseudomonas aeruginosa może być konieczne leczenie skojarzone.

Metycylinooporne szczepy Staphylococcus aeurus (MRSA)

Lewofloksacyna nie jest skuteczna w zakażeniach spowodowanych przez MRSA (patrz punkt 5.1). Jeśli podejrzewa się, że zakażenie jest wywołane przez MRSA, lewofloksacynę należy podawać jednocześnie z lekiem zatwierdzonym w leczeniu zakażeń MRSA.

Zapalenie ścięgna i zerwanie ścięgna

Rzadko może wystąpić zapalenie ścięgien. Najczęściej obejmuje ścięgno Achillesa i może prowadzić do jego zerwania. Ryzyko zapalenia ścięgien i zerwania ścięgna zwiększa się u osób w podeszłym wieku i u pacjentów stosujących kortykosteroidy. Należy ściśle kontrolować pacjentów, którym przepisano lewofloksacynę. Każdy pacjent, u którego wystąpią objawy zapalenia ścięgien, powinien niezwłocznie zgłosić się do lekarza. Jeżeli podejrzewa się zapalenie ścięgna, należy natychmiast przerwać stosowanie lewofloksacyny i koniecznie rozpocząć odpowiednie leczenie tego ścięgna (np. unieruchomienie kończyny).

Choroba związana z Clostridium difficile

Biegunka, zwłaszcza o ciężkim przebiegu, utrzymująca się i (lub) krwawa, występująca podczas lub po zakończeniu stosowania lewofloksacyny, może być objawem choroby związanej z Clostridium difficile, a najcięższą jej postacią jest rzekomobłoniaste zapalenie jelit. Jeśli podejrzewa się u pacjenta rzekomobłoniaste zapalenie jelit, należy natychmiast przerwać stosowanie lewofloksacyny i niezwłoczne zastosować leczenie objawowe oraz specyficzne (np. doustne podanie wankomycyny). W tej sytuacji klinicznej przeciwwskazane jest podawanie leków hamujących perystaltykę jelit.

Pacjenci z e zwiększonym ryzykiem drgawek

Lewofloksacyna jest przeciwwskazana u pacjentów z padaczką w wywiadzie i, tak jak inne chinolony, należy ją stosować z zachowaniem wszelkich środków ostrożności u pacjentów ze zwiększonym ryzykiem drgawek, na przykład ze wcześniejszymi zmianami w ośrodkowym układzie nerwowym, jednocześnie leczonych fenbufenem lub podobnymi niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, lub produktami obniżającymi próg drgawkowy, takimi jak teofilina (patrz punkt 4.5). Jeśli wystąpią drgawki padaczkowe, leczenie lewofloksacyną należy przerwać.

Pacjenci z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej

Pacjenci z utajonym lub jawnym niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej mogą wykazywać skłonność do reakcji hemolitycznych w trakcie leczenia przeciwbakteryjnymi pochodnymi chinolonu, dlatego lewofloksacynę należy stosować ostrożnie.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Ponieważ lewofloksacyna jest wydalana głównie przez nerki, u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy skorygować dawkę lewofloksacyny (patrz punkt 4.2).

Reakcje nadwrażliwości

Rzadko po podaniu początkowej dawki lewofloksacyna może powodować ciężkie, potencjalnie śmiertelne reakcje nadwrażliwości (np. obrzęk naczynioruchowy aż do wstrząsu anafilaktycznego) (patrz punkt 4.8). Pacjent powinien niezwłocznie przerwać leczenie i skontaktować się z lekarzem lub ratownikiem medycznym, który rozpocznie odpowiednie działania ratunkowe.

Hipoglikemia

Tak jak w przypadku wszystkich chinolonów, donoszono o hipoglikemii, zwykle u pacjentów jednocześnie leczonych doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi (np. glibenklamid) lub insuliną. U pacjentów z cukrzycą zaleca się uważne kontrolowanie stężenia glukozy we krwi (patrz punkt 4.8).

Zapobieganie reakcjom nadwrażliwości na światło

Chociaż nadwrażliwość na światło występuje bardzo rzadko w trakcie stosowania lewofloksacyny, zaleca się, aby pacjenci unikali zbędnego narażania się na działanie silnego światła słonecznego lub sztucznego promieniowania UV (np. lampy kwarcowe, solarium), aby zapobiec wystąpieniu nadwrażliwości.

Pacjenci leczeni antagonistami witaminy K

U pacjentów leczonych lewofloksacyną oraz antagonistami witaminy K (np. warfaryna) może wydłużyć się czas protrombinowy (PT/INR) i (lub) mogą nasilić sie krwawienia. Podczas jednoczesnego stosowania tych leków należy regularnie wykonywać badania krzepliwości krwi (patrz punkt 4.5).

Reakcje psychotyczne

U pacjentów przyjmujących chinolony, w tym lewofloksacynę, obserwowano reakcje psychotyczne. Bardzo rzadko prowadziły one do myśli samobójczych i zachowań niebezpiecznych dla pacjenta – czasami nawet po pojedynczej dawce lewofloksacyny (patrz punkt 4.8). Jeśli u pacjenta wystąpią takie reakcje, należy niezwłocznie przerwać stosowanie lewofloksacyny i zastosować odpowiednie postępowanie. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas stosowania lewofloksacyny u pacjentów z psychozą lub z chorobą psychiczną w wywiadzie.

Zaburzenia serca

Należy zachować ostrożność podczas stosowania fluorochinolonów, w tym lewofloksacyny, u pacjentów ze stwierdzonym ryzykiem wydłużenia odstępu QT, takimi jak: - wrodzony zespół wydłużonego odstępu QT,

- jednoczesne stosowanie leków i, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT (np. leki przeciwarytmiczne należące do grupy IA i III, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, makrolidy, leki przeciwpsychotyczne),

- zaburzenie równowagi elektrolitowej (np. hipokaliemia, hipomagnezemia),

- podeszły wiek,

- choroby sercowo-naczyniowe (np. niewydolność serca, zawał mięśnia sercowego, bradykardia).

(Patrz punkty: 4.2 Pacjenci w podeszłym wieku, punkt 4.5, 4.8 i 4.9.)

Neuropatia obwodowa

U pacjentów otrzymujących fluorochinolony, w tym lewofloksacynę, obserwowano neuropatię obwodową czuciową i sensoryczno-motoryczną, która może na początku przebiegać gwałtownie. Jeżeli u pacjenta występują objawy neuropatii, leczenie lewofloksacyną należy przerwać w celu uniknięcia wystąpienia stanu nieodwracalnego.

Opi oidy

U pacjentów leczonych lewofloksacyną wyniki oznaczenia opioidów w moczu mogą być fałszywie dodatnie. Może być konieczne potwierdzenie dodatniego wyniku testu na opioidy za pomocą bardziej specyficznej metody.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Przypadki martwicy wątroby, aż do zagrażającej życiu niewydolności wątroby, obserwowano po zastosowaniu lewofloksacyny, głównie u pacjentów z ciężkimi chorobami podstawowymi, np.

posocznicą (patrz punkt 4.8). Należy poradzić pacjentowi, aby przerwał leczenie i skontaktował się z lekarzem, jeśli wystąpią takie objawy przedmiotowe i podmiotowe, jak brak łaknienia, żółtaczka, ciemne zabarwienie moczu, świąd lub tkliwość brzucha.

Produkt leczniczy Xyvelam zawiera laktozę jednowodną. Pacjenci z rzadko występującą wrodzoną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zaburzeniami wchłaniania glukozygalaktozy nie powinni przyjmować tego produktu.