OPACORDEN

1 tabletka zawiera 200 mg chlorowodorku amiodaronu( Amiodaroni hydrochloridum).

Substancje pomocnicze: czerwień koszenilowa.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

• nadwrażliwość na amiodaron lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

• choroby tarczycy, także w przeszłości. Przed leczeniem amiodaronem należy wykonać
badania czynności tarczycy.

• nadwrażliwość na jod, ponieważ 1 tabletka produktu Opacorden 200 mg zawiera 75 mgjodu.

• bradykardia zatokowa, blok zatokowo-przedsionkowy, zespół chorego węzła zatokowego, z
wyjątkiem osób z wszczepionym stymulatorem (ryzyko zahamowania czynności węzła).

• stosowanie u osób z blokiem przedsionkowo-komorowym II" lub III0, z wyjątkiem osób z
wszczepionym stymulatorem.

• stosowanie amiodaronu jednocześnie z produktami, które wydłużają odcinek QT i mogą
wywołać torsades de pointes.

• ciąża i okres karmienia piersią.

Działania niepożądane wystąpiły u % pacjentów z arytmią komorową leczonych amiodaronem.

• Najcięższe działania niepożądane obserwowano ze strony płuc. Niebezpieczna komplikacja w
postaci śródmiąższowego zapalenia płuc występowała u 10% do 17% pacjentów z arytmią
otrzymujących 400 ing leku na dobę. Śmiertelność z powodu tego działania niepożądanego
wyniosła 10%.

• Obserwowano pogorszenie arytmii oraz rzadziej ciężką żółtaczkę.

Opisane objawy zazwyczaj ustępowały po zmniejszeniu dawki leku lub po zaprzestaniu
leczenia.

• Objawy neurologiczne występujące bardzo często (u 20% do 40% pacjentów) obejmowały:
zmęczenie, drżenie, mimowolne ruchy, zaburzenia koordynacji i chodu, neuropatię
obwodową.

• Najczęściej obserwowanym działaniem niepożądanym ze strony przewodu pokarmowego
(22%) są nudności, wymioty, zaparcia, utrata apetytu. Objawy te są zazwyczaj odwracalne i
ustępują po zmniejszeniu dawki.

• Prawie u wszystkich pacjentów leczonych amiodaronem, zwłaszcza przez okres powyżej 6
miesięcy, amiodaron i jego metabolity gromadzą się w rogówce oka, co jednak nie powoduje
żadnych patologicznych objawów. U niewielkiej liczby pacjentów mogą wystąpić inne
objawy ze strony oka: widzenie tęczowej obwódki wokół źródła światła, fotofobia i suchość
oka. Zaburzenia te występują rzadko i nie wymagają przerwania leczenia.

• Objawy dermatologiczne występują u około 15% pacjentów. Najczęściej występuje
nadwrażliwość na światło. Po dłuższej ekspozycji na światło skóra może zmienić kolor na
niebiesko-szary.

• Obserwowano występowanie pogorszenia arytmii, zastoinową niewydolność serca (3%) i
bradykardię.

Częstość występowania działań niepożądanych klasyfikuje się następująco:

- Bardzo często (≥1/10)
-Często (≥1/100 do< 1/10)

- Niezbyt często (≥1/1 000 do < 1/100)

- Rzadko (≥1/10 000 do < 1/1 000)

- Bardzo rzadko (< 1/10 000)

- Nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych)

Działania niepożądane występujące w badaniach klinicznych (w obrębie każdej grupy o określonej
częstości występowania objawy niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się
nasileniem):
Badania diagnostyczne

Bardzo rzadko: zwiększone stężenie kreatyniny we krwi
Zaburzenia serca

Często: zależna od dawki, umiarkowana bradykardia, zastoinowa niewydolność serca, zaburzenia
czynności węzła zatokowego

Niezbyt często: arytmia, niekiedy z następującym zatrzymaniem akcji serca, zaburzenia przewodzenia
(blok zatokowo-przedsionkowy, blok przedsionkowo-komorowy o różnym stopniu zaawansowania)
Rzadko: niedociśnienie

Bardzo rzadko: znaczna bradykardia lub zahamowanie zatokowe u pacjentów z zaburzeniem
czynności węzła zatokowego i (lub) u pacjentów w podeszłym wieku
Zaburzenia krwi t układu chłonnego
Często: zaburzenia krzepnięcia

Bardzo rzadko: trombocytopenia, anemia hemolityczna i aplastyczna

Istnieją sporadyczne doniesienia o występowaniu ziarniaka szpiku kostnego u pacjentów

przyjmujących amiodaron. Znaczenie kliniczne tego zjawiska nie jest znane.

Zaburzenia układu immunologicznego

Nieznana: obrzęk naczynioruchowy

Zaburzenia układu nerwoweg o

Często: drżenie ustępujące zazwyczaj po zmniejszeniu dawki bądź odstawieniu leku, koszmary senne,
zaburzenia snu

Niezbyt często: neuropatie obwodowe i (lub) miopatie, ustępujące zazwyczaj po odstawieniu leku

(patrz punkt 4.4), parestezje, zaburzenia smaku i powonienia, nadmierne ślinienie

Bardzo rzadko: ataksja móżdżkowa ustępująca zazwyczaj po zmniejszeniu dawki bądź odstawieniu

leku, mimowolne ruchy, brak koordynacji, zaburzenia chodu, łagodne nadciśnienie śródczaszkowe

(rzekomy guz mózgu), bóle i zawroty głowy

Zaburzenia oka

Bardzo często: złogi metabolitów w rogówce poniżej źrenicy dostrzegalne z badaniu z użyciem lampy
szczelinowej, którym mogą towarzyszyć widzenie tęczowej obwódki wokół źródła światła, fotofobia,
niewyraźne widzenie. Objawy te mają zwykle łagodny charakter i nie wymagają przerwania leczenia.
Bardzo rzadko: zapalenie nerwu wzrokowego niekiedy mogące prowadzić do utraty wzroku
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

Często: toksyczne uszkodzenie tkanki płucnej (alergiczne zapalenie pęcherzyków płucnych,
pęcherzykowe/śródmiąższowe zapalenie płuc lub zwłóknienie płuc, zapalenie opłucnej, zarostowe
zapalenie oskrzelików płucnych z zapaleniem pluć), czasami ze zgonem włącznie (patrz punkt 4.4)
Bardzo rzadko: skurcz oskrzeli u pacjentów z ciężkim zaburzeniem oddychania oraz u pacjentów
astmatycznych, zabiegi chirurgiczne (możliwe interakcje z tlenem w wysokich stężeniach)
Nieznana: krwotoki z płuc, nacieki płucne powiązane z toksycznym działaniem na płuca
Zaburzenia żołądka i jelit

Bardzo często: łagodne zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nudności i wymioty, zaburzenia smaku)
zwykle występujące podczas stosowania dawki nasycającej leku i ustępujące po zmniejszeniu dawki
amiodaronu

Często: zaparcia, bóle brzucha
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Bardzo często: nadwrażliwość na światło

Często: niebiesko-szare zabarwienie skóry poddanej działaniu promieni słonecznych, głównie okolic
twarzy w przypadkach długotrwałego stosowania amiodaronu w wysokich dawkach, ustępujące
stopniowo po zakończeniu leczenia

Bardzo rzadko: rumień podczas zabiegu radioterapii, wysypki skórne zwykle niespecyficzne,
złuszczające zapalenie skóry, łysienie
Nieznana: pokrzywka
Zaburzenia endokrynologiczne

Często: niedoczynność tarczycy, nadczynność tarczycy, czasami kończące się zgonem
Bardzo rzadko: zespół nieprawidłowego wydzielania hormonu antydiuretycznego (SIADH)

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Często: utrata apetytu, anoreksja
Zaburzenia naczyniowe
Często: zaczerwienienie twarzy
Bardzo rzadko: zapalenie naczyń
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Często: ogólny dyskomfort, zmęczenie, obrzęk
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Bardzo często: zmiany parametrów czynnościowych wątroby (zwiększenie stężenia transaminaz
wątrobowych od 1,5 do 3 razy), niespecyficzne zaburzenia wątroby, ustępujące spontanicznie lub po
zmniejszeniu dawki

Często: schorzenia wątroby o ostrym charakterze, przebiegające ze znacznym zwiększeniem stężenia
transaminaz wątrobowych oraz żółtaczką, w tym niewydolność wątroby, czasami kończąca się
zgonem

Bardzo rzadko: przewlekłe choroby wątroby (pseudoalkoholowe zapalenie wątroby, marskość

wątroby) czasami kończące się zgonem

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi

Bardzo rzadko: zapalenia najądrza, impotencja

Zaburzenia psychiczne

Często: obniżone libido, bezsenność.

Leczenie amiodaronem powinno być rozpoczęte w szpitalu, a następnie kontynuowane pod opieką
specjalisty. Dawkowanie należy dopasować do indywidualnych potrzeb pacjenta i terapeutycznej
odpowiedzi na leczenie.
Dawka nasycająca:

Zwykle stosuje się dawkę nasycającą 200 mg (1 tabletka) 3 razy na dobę przez tydzień.
Dawka podtrzymująca:

Należy stosować zawsze minimalną skuteczną dawkę (umożliwiającą kontrolowanie zaburzeń rytmu).
Zależnie od indywidualnej wrażliwości dawka wynosi od 100 mg do 200 mg na dobę.
Amiodaron może być stosowany co drugi dzień w dawce 200 mg na dobę lub codziennie w dawce
100 mg na dobę; można stosować również przerwy w stosowaniu leku (dwa dni w tygodniu).
Dzieci

Nie ustalono bezpieczeństwa i skuteczności stosowania u dzieci. Dlatego nie zaleca się stosowania
leku u tych pacjentów.
Pacjenci w podeszłym wieku

Podobnie jak w przypadku wszystkich pacjentów należy stosować minimalną skuteczną dawkę. Nie
ma dowodów na to, że pacjenci w podeszłym wieku mogą wymagać dostosowania dawkowania.
Jednakże pacjenci w podeszłym wieku mogą być bardziej podatni na wystąpienie bradykardii i
zaburzeń przewodzenia w przypadku stosowania za dużych dawek. Należy zwrócić szczególną uwagę
na czynność gruczołu tarczowego.

Z powodu wielu ciężkich działań niepożądanych amiodaron powinien być stosowany
w nawracających, zagrażających życiu arytmiach komorowych tylko w przypadku, gdy inne
stosowane produkty okażą się nieskuteczne lub gdy pacjent nie toleruje innych leków.
Leczenie tym produktem powinno być prowadzone przez doświadczonego lekarza, który posiada
dostęp do odpowiedniej aparatury umożliwiającej monitorowanie działania leku. Ponadto lekarz
powinien być przygotowany do przeciwdziałania zagrażającym życiu arytmiom, które mogą wystąpić
po zastosowaniu leczenia amiodaronem,

Amiodaron może powodować poważne działania niepożądane dotyczące oka, serca, płuc, wątroby,
tarczycy, skóry i obwodowego układu nerwowego (patrz rozdział 4.8). Ponieważ działania te mogą
mieć odległy charakter, pacjentów leczonych długotrwale należy kontrolować. Działania niepożądane
są zależne od dawki, dlatego należy stosować najmniejsze skuteczne dawki.

Przed zabiegiem chirurgicznym należy poinformować anestezjologa o przyjmowaniu przez pacjenta
amiodaronu (patrz punkty 4.5 i 4.8).

U pacjentów po operacjach pomostów naczyniowych (by-pass) stosujących amiodaron może rozwinąć
się niedociśnienie,

U pacjentów po przebytych zabiegach chirurgicznych, stosujących amiodaron obserwowano zespół
ostrej niewydolności oddechowej.
Zaburzenia układu krążenia (patrz punkt 4.8)

Zbyt duże dawki amiodaronu mogą powodować ciężką brady kard i ę i zaburzenia przewodzenia
z pojawiającym się rytmem pochodzącym wyłącznie z komór, szczególnie u pacjentów w podeszłym
wieku lub leczonych glikozydami nasercowymi. W takich przypadkach leczenie amiodaronem należy
przerwać. Jeśli zachodzi taka potrzeba można podać leki (3-adrenergiczne lub glukagon.
Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu, w przypadku ciężkiej i objawowej bradykardii
należy rozważyć wszczepienie rozrusznika.

Amiodaron stosowany doustnie nie jest przeciwwskazany u pacjentów z utajoną lub objawową
niewydolnością serca. Należy jednak zachować ostrożność szczególnie wtedy, gdy istniejąca
niewydolność serca mogłaby się nasilić. W takich przypadkach amiodaron może być stosowany
z innymi lekami.

Działanie farmakologiczne amiodaronu powoduje zmiany w badaniu EKG: wydłużenie odstępu QT
(związane z wydłużeniem okresu repolaryzacji) z możliwym powstaniem fali U i zaburzeniem fali T.
Jednak te zmiany nie powodują działania toksycznego.

U pacjentów w podeszłym wieku, częstość akcji serca może się znacznie zmniejszyć.
W przypadku wystąpienia bloku przedsionkowo-komorowego 2. lub 3. stopnia, bloku zatokowo-
przedsionkowego lub bloku dwupęczkowego, leczenie należy przerwać.
Amiodaron wykazuje słabe działanie proarytmiczne. Donoszono o występowaniu nowego typu
zaburzeń rytmu serca lub pogorszeniu leczonych zaburzeń rytmu serca, czasami kończących się
zgonem. Jest to ważne, ale trudne do rozróżnienia, czy wynika to z braku skuteczności leku, który
wykazuj e działanie proarytmiczne, czy jest związane z nasileniem zaburzeń rytmu serca. Działanie
proarytmiczne amiodaronu jest zwłaszcza rezultatem interakcji z innymi lekami i zaburzeń
elektrolitowych (patrz punkt 4.5 i 4.8).

Przed rozpoczęciem leczenia amiodaronem zaleca się wykonanie badań EKG oraz stężenia potasu

w surowicy. Monitorowanie EKG jest zalecane również w czasie leczenia.

Amiodaron może podnosić próg defibrylacji i (lub) próg stymulacji u pacjentów z wszczepionym

kardiowerter-defibrylatorem lub rozrusznikiem serca, i tym samym zaburzać skuteczność tych

urządzeń. Zaleca się regularne kontrolowanie prawidłowego działania urządzenia po rozpoczęciu

leczenia lub przy zmianie dawkowania.

Zaburzenia endokrynologiczne (patrz punkt 4.8)

Amiodaron może powodować niedoczynność lub nadczynność tarczycy;, zwłaszcza u pacjentów z
występowaniem w przeszłości zaburzeń tarczycy.

Przed rozpoczęciem leczenia u wszystkich pacjentów należy przeprowadzić monitoring kliniczny i
biologiczny (w tym usTSH). Monitorowanie powinno być wykonywane podczas leczenia co 6
miesięcy i przez kilka miesięcy po zakończeniu leczenia. Jest to szczególnie ważne u osób w
podeszłym wieku.

U pacjentów z wywiadem wskazującym na podwyższone ryzyko wystąpienia zaburzeń tarczycy,
zalecane jest regularne kontrolowanie czynności tego narządu. W przypadku podejrzenia zaburzeń
czynności tarczycy należy zbadać poziom usTSH w surowicy.

Amiodaron zawiera jod i może w ten sposób wpływać na wychwyt jodu radioaktywnego. Natomiast
wyniki testów czynności tarczycy (wolna wolna T4 i usTSH) pozostają wiarygodne.
Amiodaron hamuje przekształcanie lewotyroksyny (T 4) do trójjodotyroniny (T 3) na obwodzie i może
niekiedy powodować zmiany biochemiczne u pacjentów z prawidłową czynnością tarczycy (wzrost
aktywności wolnej T 4 w surowicy; aktywność wolnej Tj jest nieznacznie obniżona, a nawet na
prawidłowym poziomie). W takich przypadkach nie ma powodu przerywania leczenia, jeśli nie
występująkliniczne lub biologiczne (usTSH) objawy choroby tarczycy.
Niedoczynność tarczycy

Niedoczynność tarczycy można podejrzewać, jeśli wystąpią następujące objawy: zwiększenie
masy ciała, nietolerancja zimna, zmniejszona aktywność, ciężka bradykardia. Diagnoza jest
oparta na zwiększeniu aktywności usTSH w surowicy i nasilonej odpowiedzi TSH na TRH.
Aktywności T3 i T4 mogą być zmniejszone. Prawidłową czynność tarczycy osiąga się zwykle w
ciągu 3 miesięcy po zakończeniu leczenia. W sytuacjach zagrażających życiu, leczenie
amiodaronem można kontynuować, w połączeniu z lewotyroksyną. Dawkę lewotyroksyny
dostosowuje się do aktywności TSH.

Nadczynność tarczycy

Podczas leczenia lub do kilku miesięcy po zakończeniu leczenia amiodaronem może wystąpić
nadczynność tarczycy. Kliniczne objawy, takie jak utrata masy ciała, osłabienie, niepokój,
przyspieszenie akcji serca, wystąpienie zaburzeń rytmu serca, dusznica, zastoinowa
niewydolność serca powinny zwrócić uwagę lekarza.

Diagnoza jest oparta na zmniejszeniu aktywności w surowicy usTSH, zwiększeniu aktywności Tj
i zmniejszeniu odpowiedzi TSH na TRH. Może wystąpić także zwiększenie aktywności rT3.
W przypadku wystąpienia nadczynności tarczycy, amiodaron należy odstawić. Ustąpienie
objawów występuje zwykle po kilku miesiącach od zakończenia leczenia amiodaronem, chociaż
zgłaszano występowanie ciężkich przypadków nadczynności tarczycy, czasami śmiertelnych.
Kliniczną poprawę poprzedzają prawidłowe wyniki badań laboratoryjnych czynności tarczycy.
Do leczenia ciężkiej nadczynności tarczycy stosuje się leki przeciwtarczycowe; na początku
leczenia może być konieczne podanie dużych dawek tych leków. Nie zawsze są one skuteczne,
dlatego przez kilka tygodni może być konieczne podawanie kortykosteroidów (np. 1 mg/kg mc.
prednizolonu).

Zaburzenia oka (patrz punkt 4.8)

W przypadku wystąpienia niewyraźnego widzenia lub obniżenia ostrości wzroku należy
niezwłocznie przeprowadzić kompletne badanie okulistyczne, w tym badanie oftalmoskopem.
Wystąpienie neuropatii nerwu wzrokowego i (lub) zapalenia nerwu wzrokowego wymaga
odstawienia amiodaronu z powodu możliwości rozwoju ślepoty. Zaleca się również
wykonywanie raz w roku badania okulistycznego, jeśli niewyraźne widzenie lub obniżenie
ostrości wzroku nie wystąpiły.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych (patrz punkt 4.8)

Amiodaron jest związany z występowaniem różnych zaburzeń wątroby, w tym marskości, zapalenia
wątroby, żółtaczki i niewydolności wątroby. Istnieją doniesienia o występowaniu zgonów szczególnie
w wyniku długotrwałego leczenia; jednak rzadko występowały one wkrótce po rozpoczęciu
podawania amiodaronu dożylnie. Zaleca się monitorowanie czynności wątroby, szczególnie
transaminaz, przed leczeniem i następnie co 6 miesięcy.

Na początku leczenia, może niekiedy wystąpić zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (1,5
do 3 razy ponad prawidłowe wartości). Te nieprawidłowości mogą ustąpić po zmniejszeniu dawki
amiodaronu lub niekiedy spontanicznie.

Bardzo rzadko mogą wystąpić ostre zaburzenia wątroby z podwyższoną aktywnością transaminaz w
surowicy i (lub) żółtaczką; w takich przypadkach leczenie należy przerwać.
Istnieją doniesienia o występowaniu przewlekłych chorób wątroby. Postawienie diagnozy powinno
sugerować wystąpienie nieprawidłowych wyników w testach wątrobowych, które mogą mieć
niewielkie nasilenie (zwiększenie aktywności aminotransferaz 1,5 do 5 razy ponad prawidłowe
wartości) lub objawów klinicznych (możliwe powiększenie wątroby) podczas leczenia dłużej niż 6
miesięcy. Dlatego zaleca się rutynowe wykonywanie testów czynności wątroby. Te nieprawidłowości
zwykle ustępują po odstawieniu amiodaronu; donoszono jednak o przypadkach zgonów. Badania
histologiczne mogą przypominać pseudoalkoholowe zapalenie wątroby, mogą być jednak zmienne i
obejmować marskość.

Pomimo, że w literaturze nie ma doniesień o nasileniu działania niepożądanych po alkoholu, należy
poinformować pacjentów o ograniczaniu przyjmowania alkoholu podczas leczenia amiodaronem.
Zaburzenia układu nerwowego (patrz punkt 4.8)

Amiodaron może powodować czuciowo-ruchową obwodową neuropatię i (lub) miopatię. Oba te
zaburzenia mogą być ciężkie. Chociaż ich ustąpienie występuje zwykle w ciągu kilku miesięcy po
odstawieniu amiodaronu, jednak czasami może być niecałkowite.
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia (patrz punkt 4.8)
Wystąpienie duszności i nieproduktywnego kaszlu może być związane z toksycznym działaniem
amiodaronu na płuca (zapalenie płuc z nadwrażliwości, pęcherzykowe / śródmiąższowe
zapalenie lub zwłóknienie płuc, zapalenie opłucnej, zarostowe zapalenie oskrzelików płucnych z
zapaleniem płuc), Objawy mogą obejmować duszność (która może być ciężka i nie związana z
chorobą serca), nieproduktywny kaszel i pogorszenie ogólnego stanu pacjenta (zmęczenie, utrata
masy ciała i gorączka). Początek jest zazwyczaj powolny, jednak postęp choroby może być
szybki.

Podczas gdy większość przypadków występowała podczas długotrwałego leczenia, kilka z nich
zanotowano wkrótce po rozpoczęciu leczenia.

Przed rozpoczęciem leczenia pacjentów należy dokładnie zbadać i poddać badaniu
radiologicznemu klalki piersiowej. Jeśli podczas leczenia podejrzewa się toksyczne działanie na
płuca, badania te należy powtórzyć wraz z dodatkowymi testami oceniającymi czynność płuc, a
jeśli możliwe ocenić „transfer factor". Pierwotne zmiany radiologiczne mogą być trudne do
rozróżnienia od zatoru żył płucnych. Toksyczne działanie na płuca może być odwracalne (z
zastosowaniem terapii kortykosteroidami lub bez), jeżeli terapia amiodaronem zostanie szybko
zakończona. Objawy kliniczne często ustępują w ciągu kilku tygodni, natomiast poprawa zmian
radiologicznych i czynności płuc postępuje wolniej. U niektórych pacjentów stan może ulec
pogorszeniu, pomimo odstawienia amiodaronu.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej (patrz punkt 4,8)

Należy poinformować pacjentów o konieczności unikania ekspozycji na światło słoneczne podczas
leczenia oraz stosowania środków chroniących przed światłem słonecznym w czasie terapii.
Amiodaron powoduje nadwrażliwość na światło, która może utrzymywać się przez kilka miesięcy od
zaprzestania leczenia.

Najczęściej występującymi objawami są: mrowienie, oparzenia i rumień na powierzchni skóry, która
poddana została działaniu promieni słonecznych, jednak niekiedy mogą wystąpić reakcje
fototoksyczne z wystąpieniem pęcherzy.

Z powodu wielu ciężkich działań niepożądanych amiodaron powinien być stosowany
w nawracających, zagrażających życiu arytmiach komorowych tylko w przypadku, gdy inne
stosowane produkty okażą się nieskuteczne lub gdy pacjent nie toleruje innych leków.
Leczenie tym produktem powinno być prowadzone przez doświadczonego lekarza, który posiada
dostęp do odpowiedniej aparatury umożliwiającej monitorowanie działania leku. Ponadto lekarz
powinien być przygotowany do przeciwdziałania zagrażającym życiu arytmiom, które mogą wystąpić
po zastosowaniu leczenia amiodaronem,

Amiodaron może powodować poważne działania niepożądane dotyczące oka, serca, płuc, wątroby,
tarczycy, skóry i obwodowego układu nerwowego (patrz rozdział 4.8). Ponieważ działania te mogą
mieć odległy charakter, pacjentów leczonych długotrwale należy kontrolować. Działania niepożądane
są zależne od dawki, dlatego należy stosować najmniejsze skuteczne dawki.

Przed zabiegiem chirurgicznym należy poinformować anestezjologa o przyjmowaniu przez pacjenta
amiodaronu (patrz punkty 4.5 i 4.8).

U pacjentów po operacjach pomostów naczyniowych (by-pass) stosujących amiodaron może rozwinąć
się niedociśnienie,

U pacjentów po przebytych zabiegach chirurgicznych, stosujących amiodaron obserwowano zespół
ostrej niewydolności oddechowej.
Zaburzenia układu krążenia (patrz punkt 4.8)

Zbyt duże dawki amiodaronu mogą powodować ciężką brady kard i ę i zaburzenia przewodzenia
z pojawiającym się rytmem pochodzącym wyłącznie z komór, szczególnie u pacjentów w podeszłym
wieku lub leczonych glikozydami nasercowymi. W takich przypadkach leczenie amiodaronem należy
przerwać. Jeśli zachodzi taka potrzeba można podać leki (3-adrenergiczne lub glukagon.
Ze względu na długi okres półtrwania amiodaronu, w przypadku ciężkiej i objawowej bradykardii
należy rozważyć wszczepienie rozrusznika.

Amiodaron stosowany doustnie nie jest przeciwwskazany u pacjentów z utajoną lub objawową
niewydolnością serca. Należy jednak zachować ostrożność szczególnie wtedy, gdy istniejąca
niewydolność serca mogłaby się nasilić. W takich przypadkach amiodaron może być stosowany
z innymi lekami.

Działanie farmakologiczne amiodaronu powoduje zmiany w badaniu EKG: wydłużenie odstępu QT
(związane z wydłużeniem okresu repolaryzacji) z możliwym powstaniem fali U i zaburzeniem fali T.
Jednak te zmiany nie powodują działania toksycznego.

U pacjentów w podeszłym wieku, częstość akcji serca może się znacznie zmniejszyć.
W przypadku wystąpienia bloku przedsionkowo-komorowego 2. lub 3. stopnia, bloku zatokowo-
przedsionkowego lub bloku dwupęczkowego, leczenie należy przerwać.
Amiodaron wykazuje słabe działanie proarytmiczne. Donoszono o występowaniu nowego typu
zaburzeń rytmu serca lub pogorszeniu leczonych zaburzeń rytmu serca, czasami kończących się
zgonem. Jest to ważne, ale trudne do rozróżnienia, czy wynika to z braku skuteczności leku, który
wykazuj e działanie proarytmiczne, czy jest związane z nasileniem zaburzeń rytmu serca. Działanie
proarytmiczne amiodaronu jest zwłaszcza rezultatem interakcji z innymi lekami i zaburzeń
elektrolitowych (patrz punkt 4.5 i 4.8).

Przed rozpoczęciem leczenia amiodaronem zaleca się wykonanie badań EKG oraz stężenia potasu

w surowicy. Monitorowanie EKG jest zalecane również w czasie leczenia.

Amiodaron może podnosić próg defibrylacji i (lub) próg stymulacji u pacjentów z wszczepionym

kardiowerter-defibrylatorem lub rozrusznikiem serca, i tym samym zaburzać skuteczność tych

urządzeń. Zaleca się regularne kontrolowanie prawidłowego działania urządzenia po rozpoczęciu

leczenia lub przy zmianie dawkowania.

Zaburzenia endokrynologiczne (patrz punkt 4.8)

Amiodaron może powodować niedoczynność lub nadczynność tarczycy;, zwłaszcza u pacjentów z
występowaniem w przeszłości zaburzeń tarczycy.

Przed rozpoczęciem leczenia u wszystkich pacjentów należy przeprowadzić monitoring kliniczny i
biologiczny (w tym usTSH). Monitorowanie powinno być wykonywane podczas leczenia co 6
miesięcy i przez kilka miesięcy po zakończeniu leczenia. Jest to szczególnie ważne u osób w
podeszłym wieku.

U pacjentów z wywiadem wskazującym na podwyższone ryzyko wystąpienia zaburzeń tarczycy,
zalecane jest regularne kontrolowanie czynności tego narządu. W przypadku podejrzenia zaburzeń
czynności tarczycy należy zbadać poziom usTSH w surowicy.

Amiodaron zawiera jod i może w ten sposób wpływać na wychwyt jodu radioaktywnego. Natomiast
wyniki testów czynności tarczycy (wolna wolna T4 i usTSH) pozostają wiarygodne.
Amiodaron hamuje przekształcanie lewotyroksyny (T 4) do trójjodotyroniny (T 3) na obwodzie i może
niekiedy powodować zmiany biochemiczne u pacjentów z prawidłową czynnością tarczycy (wzrost
aktywności wolnej T 4 w surowicy; aktywność wolnej Tj jest nieznacznie obniżona, a nawet na
prawidłowym poziomie). W takich przypadkach nie ma powodu przerywania leczenia, jeśli nie
występująkliniczne lub biologiczne (usTSH) objawy choroby tarczycy.
Niedoczynność tarczycy

Niedoczynność tarczycy można podejrzewać, jeśli wystąpią następujące objawy: zwiększenie
masy ciała, nietolerancja zimna, zmniejszona aktywność, ciężka bradykardia. Diagnoza jest
oparta na zwiększeniu aktywności usTSH w surowicy i nasilonej odpowiedzi TSH na TRH.
Aktywności T3 i T4 mogą być zmniejszone. Prawidłową czynność tarczycy osiąga się zwykle w
ciągu 3 miesięcy po zakończeniu leczenia. W sytuacjach zagrażających życiu, leczenie
amiodaronem można kontynuować, w połączeniu z lewotyroksyną. Dawkę lewotyroksyny
dostosowuje się do aktywności TSH.

Nadczynność tarczycy

Podczas leczenia lub do kilku miesięcy po zakończeniu leczenia amiodaronem może wystąpić
nadczynność tarczycy. Kliniczne objawy, takie jak utrata masy ciała, osłabienie, niepokój,
przyspieszenie akcji serca, wystąpienie zaburzeń rytmu serca, dusznica, zastoinowa
niewydolność serca powinny zwrócić uwagę lekarza.

Diagnoza jest oparta na zmniejszeniu aktywności w surowicy usTSH, zwiększeniu aktywności Tj
i zmniejszeniu odpowiedzi TSH na TRH. Może wystąpić także zwiększenie aktywności rT3.
W przypadku wystąpienia nadczynności tarczycy, amiodaron należy odstawić. Ustąpienie
objawów występuje zwykle po kilku miesiącach od zakończenia leczenia amiodaronem, chociaż
zgłaszano występowanie ciężkich przypadków nadczynności tarczycy, czasami śmiertelnych.
Kliniczną poprawę poprzedzają prawidłowe wyniki badań laboratoryjnych czynności tarczycy.
Do leczenia ciężkiej nadczynności tarczycy stosuje się leki przeciwtarczycowe; na początku
leczenia może być konieczne podanie dużych dawek tych leków. Nie zawsze są one skuteczne,
dlatego przez kilka tygodni może być konieczne podawanie kortykosteroidów (np. 1 mg/kg mc.
prednizolonu).

Zaburzenia oka (patrz punkt 4.8)

W przypadku wystąpienia niewyraźnego widzenia lub obniżenia ostrości wzroku należy
niezwłocznie przeprowadzić kompletne badanie okulistyczne, w tym badanie oftalmoskopem.
Wystąpienie neuropatii nerwu wzrokowego i (lub) zapalenia nerwu wzrokowego wymaga
odstawienia amiodaronu z powodu możliwości rozwoju ślepoty. Zaleca się również
wykonywanie raz w roku badania okulistycznego, jeśli niewyraźne widzenie lub obniżenie
ostrości wzroku nie wystąpiły.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych (patrz punkt 4.8)

Amiodaron jest związany z występowaniem różnych zaburzeń wątroby, w tym marskości, zapalenia
wątroby, żółtaczki i niewydolności wątroby. Istnieją doniesienia o występowaniu zgonów szczególnie
w wyniku długotrwałego leczenia; jednak rzadko występowały one wkrótce po rozpoczęciu
podawania amiodaronu dożylnie. Zaleca się monitorowanie czynności wątroby, szczególnie
transaminaz, przed leczeniem i następnie co 6 miesięcy.

Na początku leczenia, może niekiedy wystąpić zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (1,5
do 3 razy ponad prawidłowe wartości). Te nieprawidłowości mogą ustąpić po zmniejszeniu dawki
amiodaronu lub niekiedy spontanicznie.

Bardzo rzadko mogą wystąpić ostre zaburzenia wątroby z podwyższoną aktywnością transaminaz w
surowicy i (lub) żółtaczką; w takich przypadkach leczenie należy przerwać.
Istnieją doniesienia o występowaniu przewlekłych chorób wątroby. Postawienie diagnozy powinno
sugerować wystąpienie nieprawidłowych wyników w testach wątrobowych, które mogą mieć
niewielkie nasilenie (zwiększenie aktywności aminotransferaz 1,5 do 5 razy ponad prawidłowe
wartości) lub objawów klinicznych (możliwe powiększenie wątroby) podczas leczenia dłużej niż 6
miesięcy. Dlatego zaleca się rutynowe wykonywanie testów czynności wątroby. Te nieprawidłowości
zwykle ustępują po odstawieniu amiodaronu; donoszono jednak o przypadkach zgonów. Badania
histologiczne mogą przypominać pseudoalkoholowe zapalenie wątroby, mogą być jednak zmienne i
obejmować marskość.

Pomimo, że w literaturze nie ma doniesień o nasileniu działania niepożądanych po alkoholu, należy
poinformować pacjentów o ograniczaniu przyjmowania alkoholu podczas leczenia amiodaronem.
Zaburzenia układu nerwowego (patrz punkt 4.8)

Amiodaron może powodować czuciowo-ruchową obwodową neuropatię i (lub) miopatię. Oba te
zaburzenia mogą być ciężkie. Chociaż ich ustąpienie występuje zwykle w ciągu kilku miesięcy po
odstawieniu amiodaronu, jednak czasami może być niecałkowite.
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia (patrz punkt 4.8)
Wystąpienie duszności i nieproduktywnego kaszlu może być związane z toksycznym działaniem
amiodaronu na płuca (zapalenie płuc z nadwrażliwości, pęcherzykowe / śródmiąższowe
zapalenie lub zwłóknienie płuc, zapalenie opłucnej, zarostowe zapalenie oskrzelików płucnych z
zapaleniem płuc), Objawy mogą obejmować duszność (która może być ciężka i nie związana z
chorobą serca), nieproduktywny kaszel i pogorszenie ogólnego stanu pacjenta (zmęczenie, utrata
masy ciała i gorączka). Początek jest zazwyczaj powolny, jednak postęp choroby może być
szybki.

Podczas gdy większość przypadków występowała podczas długotrwałego leczenia, kilka z nich
zanotowano wkrótce po rozpoczęciu leczenia.

Przed rozpoczęciem leczenia pacjentów należy dokładnie zbadać i poddać badaniu
radiologicznemu klalki piersiowej. Jeśli podczas leczenia podejrzewa się toksyczne działanie na
płuca, badania te należy powtórzyć wraz z dodatkowymi testami oceniającymi czynność płuc, a
jeśli możliwe ocenić „transfer factor". Pierwotne zmiany radiologiczne mogą być trudne do
rozróżnienia od zatoru żył płucnych. Toksyczne działanie na płuca może być odwracalne (z
zastosowaniem terapii kortykosteroidami lub bez), jeżeli terapia amiodaronem zostanie szybko
zakończona. Objawy kliniczne często ustępują w ciągu kilku tygodni, natomiast poprawa zmian
radiologicznych i czynności płuc postępuje wolniej. U niektórych pacjentów stan może ulec
pogorszeniu, pomimo odstawienia amiodaronu.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej (patrz punkt 4,8)

Należy poinformować pacjentów o konieczności unikania ekspozycji na światło słoneczne podczas
leczenia oraz stosowania środków chroniących przed światłem słonecznym w czasie terapii.
Amiodaron powoduje nadwrażliwość na światło, która może utrzymywać się przez kilka miesięcy od
zaprzestania leczenia.

Najczęściej występującymi objawami są: mrowienie, oparzenia i rumień na powierzchni skóry, która
poddana została działaniu promieni słonecznych, jednak niekiedy mogą wystąpić reakcje
fototoksyczne z wystąpieniem pęcherzy.

Niektóre z ważniejszych leków, które wchodzą w interakcje z amiodaronem to: warfaryna, digoksyna,
fenytoina i niektóre leki wydłużające odcinek QT.

Amiodaron zwiększa stężenie doustnych leków przeciwzakrzepowych w osoczu (warfaryna) i
fenytoiny poprzez hamowanie CYP2C9. Dawki warfaryny należy odpowiednio zmniejszyć. Zaleca się
częstsze kontrolowanie czasu protrombinowego zarówno podczas, jak i po zakończeniu leczenia
amiodaronem. W razie wystąpienia objawów przedawkowania należy zmniejszyć dawki fenytoiny i
badać stężenia w osoczu.

Podawanie amiodaronu u pacjentów dotychczas leczonych digoksynąspowoduje zwiększenie
digoksyny w osoczu i nasilenie objawów związanych z wysokim stężeniem digoksyny.
Zaleca się monitorowanie EKG oraz czynności biologicznych oraz zmniejszenie dawki digoksyny o
połowę. Synergistyczne działanie na częstość pracy serca i przewodzenie przedsionkowo-komorowe
jest również możliwe.

Ze względu na zwiększone ryzyko torsades depointes przeciwwskazana jest terapia skojarzona z
następującymi lekami, które wydłużają odcinek QT (patrz punkt 4.3):

• leki przeciwarytmiczne klasy la, jak np: chinidyna, prokainamid, disopiramid

• leki przeciwarytmiczne klasy HI, jak np. sotalol, bretylium

• dożylnie podana erytromycyna, kotrimoksazol lub pentamidyna

• niektóre leki przeciwpsychotyczne (chloropromazyna, tiorydazyna, flufenazyna, pimozyd,
haloperydol, amisulpiryd i sertindol)

• preparaty litu i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, np. doksepma, maprotylina,
amitryptylina

• niektóre leki przeciwhistaminowe (terfenadyna, astemizol, mizolastyna)

• leki przeciwmalaryczne (chinina, meflochina, chlorochina, halofantryna)

•  moksyfloksacyna.
Flnornchinolony

Istnieją rzadkie doniesienia opisujące przypadki wydłużenia segmentu QT z, lub bez torsades de.
pointes, po zastosowaniu amiodaronu z fluorochinołonami. Należy unikać stosowania amiodaronu z
fluorochinolonami (jednoczesne stosowanie z moksyfloksacyną jest przeciwwskazane, patrz wyżej).
Nie zaleca się łączenia z następującymi lekami:

• blokery receptorów p-adrenergicznych oraz blokery kanałów wapniowych (werapamil,
diltiazem); może nasilić się działanie chronotropowe ujemne i zmniejszyć przewodzenie.

• stymulujące leki przeczyszczające, które powodują hipokaliemię i tym samy zwiększają
ryzyko torsades depointes; należy stosować inne rodzaje leków przeczyszczających.

Należy zachować ostrożność stosując jednocześnie inne leki, które mogą powodować hipokaliemię i
(lub) hipomagnezemię, np.: leki moczopędne, kortykosteroidy podawane systemowo, tetrakozaktyd i
podawana dożylnie amfoterycyna.

W przypadku hipokaliemii, należy podjąć działania do jej wyrównania oraz monitorować odcinek QT.
W przypadku torsades de pointes nie należy podawać leków przeciwarytmicznych; należy założyć
stymulator oraz można podać dożylnie magnez.

Zaleca się zachowanie ostrożności u pacjentów poddawanych znieczuleniu ogólnemu oraz pacjentów
otrzymujących duże dawki tlenu.

U pacjentów leczonych amiodaronem, u których planowana jest narkoza, istnieje potencjalne ryzyko
wystąpienia działań niepożądanych takich jak oporna na atropinę bradykardia, niedociśnienie,
zaburzenia przewodzenia i zaburzenia pracy serca.

U pacjentów stosujących amiodaron obserwowano toksyczne objawy po podaniu dużych dawek tlenu.
Sok grejpfrutowy hamuje cytochrom P450 3A4 i może zwiększać stężenie amiodaronu w osoczu.
Należy unikać spożywania soku grejpfrutowego podczas stosowania amiodaronu doustnie.
Leki metabolizowane przez cytochrom P450 3A4

Jeśli z amiodaronem podawane są jednocześnie inhibitory P450 3A4, może wystąpić zwiększenie ich
stężenia w osoczu i toksyczności:

• Cyklosporyna: stężenie cyklosporyny może się zwiększyć 2-krotnie podczas jednoczesnego
stosowania. Może być konieczne zmniej szenie dawki cyklosporyny w celu utrzymania
stężenia na poziomie terapeutycznym.

• Statyny: podczas jednoczesnego stosowania statyn metabolizowanych przez CYP 3A4 takich
jak symwastatyna, atorwastatyna i lowastatyna zwiększa się ryzyko toksycznego wpływu na
mięśnie. Podczas stosowania z amiodaronem, zaleca się stosowanie statyn nie
metabolizowanych przez CYP 3A4. Stosowanie symwastatyny, szczególnie w dawkach
większych niż 20 mg na dobę z amiodaronem, było związane z występowaniem
miopatii/rabdomiolizy.

• Inne leki metabolizowane z cytochromem P450 3A4, np.: lidokaina, takrolimus, sildenafil,
fentanyl, midazolam, triazolam, dlhydroergotamina, ergotamina.

Flekainid

Jednoczesne stosowanie amiodaronu i flekainidu może powodować zwiększenie stężenia flekainidu
we krwi na skutek hamowania cytochromu CYP 2D6. Dlatego zaleca się zmniejszenie dawki
flekainidu o 50% i obserwowanie pacjenta pod względem działań niepożądanych. Zaleca się
monitorowanie stężenia flekainidu w osoczu.
Interakcje z substratami innych izoenzymów CYP450

Badania in vitro wskazują, że amiodaron poprzez swoje główne metabolity może hamować CYP 1A2,
CYP 2C19 i CYP 2D6. Można spodziewać się, że amiodaron zwiększy stężenie innych leków, których
metabolizm jest zależny od CYP 1A2, CYP 2C19 i CYP 2D6.

Opacorden może wywierać wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania
urządzeń mechanicznych w ruchu, ze względu na możliwość występowania działań niepożądanych w
postaci zaburzeń widzenia.

Informacja dotycząca przedawkowania amiodaronu po podaniu doustnym jest ograniczona.
Odnotowano kilka przypadków wystąpienia bradykardii zatokowej, bloku serca, napadów tachykardii
komorowej, torsades depointes, niewydolności krążeniowej i uszkodzenia wątroby.
Leczenie: W przypadku przedawkowania leczenie powinno być objawowe. W celu zmniejszenia
wchłaniania można zastosować płukanie żołądka.

Pacjenci z zaburzeniami rytmu serca powinni być szczególnie dokładnie monitorowani. W przypadku
wystąpienia bradykardii można podać leki p-adrenergiczne lub wszczepić rozrusznik.
Niedociśnienie należy leczyć stosując leki o działaniu izotropowym ujemnym lub o działaniu
wazopresyjnym.

Biorąc pod uwagę farmakokinetykę amiodaronu, zaleca się odpowiednie i przedłużone monitorowanie

stanu pacjenta, zwłaszcza jego parametrów kardiologicznych.

Zarówno w przypadku amiodaronu, jak i jego metabolitów, dializa jest nieskuteczna.