SYMAPAMID SR

Każda tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 1,5 mg indapamidu.

Substancja pomocnicza: 144,22 mg laktozy jednowodnej w każdej tabletce o przedłużonym uwalnianiu.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

nadwrażliwość na indapamid, inne sulfonamidy lub na którąkolwiek substancję pomocniczą ciężka niewydolność nerek

encefalopatia wątrobowa lub inne ciężkie zaburzenia czynności wątroby hipokaliemia

Większość działań niepożądanych dotyczących objawów klinicznych lub wyników badań laboratoryjnych zależy od dawki.

Leki moczopędne o działaniu podobnym do tiazydów. w tym indapamid, mogą powodować działania niepożądane występujące z następującą częstotliwością:

Bardzo często (> =1/10); często (> =1/100 do < 1/10); niezbyt często (> =1/1,000 do < 1/100); rzadko (> =1/10.000 do < 1/1,000); bardzo rzadko (< 1/10000); nic znana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Bardzo rzadko: trombocytopenia, leukopenia. agranulocytoza, niedokrwistość aplastyczna,

niedokrwistość hemolityczna

Zaburzenia układu nerwowego

Rzadko: zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, zmęczenie, ból głowy, parestezje

Zaburzenia serca:

Bardzo rzadko: zaburzenia rytmu serca, niedociśnienie tętnicze

Zaburzenia żołądka i jelit

Niezbyt często: wymioty

Rzadko: nudności, zaparcia, suchość błon śluzowych jamy ustnej

Bardzo rzadko: zapalenie trzustki

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Bardzo rzadko: niewydolność nerek

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Bardzo rzadko: zaburzenia czynności wątroby

Nie znana: możliwość wystąpienia encefalopatii wątrobowej w przypadku niewydolności

wątroby (patrz punkty 4.3 i 4.4)

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Reakcje nadwrażliwości, w szczególności skórne, u pacjentów z predyspozycjami do uczuleń i reakcji astmatycznych.

Często: grudkowo-plamowe wysypki skórne

Niezbyt często: plamica

Bardzo rzadko: obrzęk naczynioruchowy i (lub) pokrzywka, martwica toksyczno-rozpływna

naskórka, zespół Stevcnsa-Johnsona Nic znana: ryzyko uprzednio nasilenia współistniejącego tocznia

rumieniowatego układowego.

Odnotowano przypadki reakcji nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.4). Badania laboratoryjne

W badaniach klinicznych, hipokaliemia (stężenie potasu w osoczu < 3.4 mmol/l) była obserwowana u 10% pacjentów, a w przypadku 4% pacjentów wynosiła < 3.2 mmol/l po 4 do 6 tygodniach leczenia Po 12 tygodniach leczenia, średnie zmniejszenie stężenia potasu wynosiło 0,23 mmol/l.

Bardzo rzadko: Hiperkalcemia

Nie znana:

- utrata potasu z hipokaliemią o szczególnie ciężkim przebiegu zwłaszcza u pacjentów z grup dużego ryzyka (patrz punkt 4.4).

- hiponaircmia z hipowolemią powodująca odwodnienie i hipotonię ortostatyczną. Jednoczesne zmniejszenie stężenia jonów chlorkowych może prowadzić do wtórnej, kompensacyjnej alkalozy metabolicznej: częstość występowania oraz stopień nasilenia tego działania są niewielkie.

- zwiększenie stężenia kwasu moczowego we krwi oraz stężenia glukozy we krwi w trakcie leczenia: celowość stosowania tych leków moczopędnych u pacjentów z dną moczanową lub cukrzycą należy rozważyć szczególnie ostrożnie.

Rodzaj podawania

Tabletkę należy połykać popijając wystarczającą ilością płynu (np. jedną szklanką wody). Tabletki nie należy żuć.

Sposób podawania

Do stosowania doustnego.

Jedną tabletkę na dobę, najlepiej rano. połknąć w całości popijając wodą. Tabletki nie należy żuć. W większych dawkach indapamid nie wykazuje silniejszego działania przeciwnadciśnieniowego. natomiast występuje nasilone działanie saluretyczne.

Zaburzenia czynności nerek ( patrz punkty 4.3 i 4.4)

U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny poniżej 30 ml/min), stosowanie leku jest przeciwwskazane.

Tiazydowe leki mocopędne i leki moczopędne o podobnym działaniu są w pełni skuteczne jedynie pacjentów, u których czynność nerek jest prawidłowa lub zaburzona w niewielkim stopniu.

Pacjenci w podeszłym wieku (patrz punkt 4.4)

U pacjentów w podeszłym wieku dostosowując dawkę na podstawie stężenia kreatyniny w osoczu, należy wziąć pod uwagę wiek, masę ciała oraz płeć.

U pacjentów w podeszłym wieku indapamid można stosować jedynie wówczas, kiedy czynność ner jest prawidłowa łub jest ona tylko nieznacznie zaburzona.

Pacjenci z zaburzeniem czynności wątroby (patrz punkty 4.3 i 4.4) W ciężkich zaburzeniach czynności wątroby leczenie jest przeciwwskazane.

Dzieci i młodzież

Produkt leczniczy Symapamid SR. 1.5 mg nie jest wskazany do stosowania u dzieci i młodzieży z powodu braku danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności jego stosowania.

Ostrzeżenia specjalne

W przypadku zaburzenia czynności wątroby, leki moczopędne o działaniu podobnym do tiazydów mogą powodować encefalopatię wątrobową, szczególnie, gdy zachwiana jest równowaga elektrolitowa. Należy wówczas natychmiast przerwać stosowanie tych Icków moczopędnych.

Nadwrażliwość na światło

Podczas stosowania tiazydów i podobnie działających leków moczopędnych zanotowano przypadki wystąpienia nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.8). Zaleca się przerwanie leczenia w przypadku wystąpienia w trakcie leczenia reakcji nadwrażliwości na światło. Jeżeli ponowne zastosowanie indapamidu uznaje się za konieczne, zaleca się ochronę powierzchni narażonych na promieniowanie słoneczne lub sztuczne promieniowanie UV.

Substancje pomocnicze

Ten produkt leczniczy zawiera laktozę jednowodną. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego leku.

Środki ostrożności dotyczące stosowania

- Równowaga wodno-elektrolitowa

? Stężenie sodu w osoczu

Przed rozpoczęciem leczenia i podczas kuracji należy regularnie oznaczać stężenie sodu w osoczu krwi. Każdy lek moczopędny może powodować hiponatremię, czasem z bardzo poważnymi skutkami. Początkowo spadek stężenia sodu w osoczu może mieć charakter bezobjawowy. stąd konieczne jest jego regularne kontrolowanie, przy czym u pacjentów w podeszłym wieku i pacjentów z marskością wątroby kontrola powinna być częstsza (patrz, punkty 4.8 i 4.9).

? Stężenie potasu w osoczu

Niedobór potasu i hipokaliemia stanowią główne ryzyko związane z leczeniem tiazydowymi lekami moczopędnymi i lekami o podobnym działaniu. Należy zapobiegać rozwojowi hipokalicmii (< 3,4 mmol/1) szczególnie u pacjentów, u których ryzyko jej wystąpienia jest największe, tj. u pacjentów w podeszłym wieku, niedożywionych i (lub) leczonych wieloma lekami, u pacjentów z marskością wątroby z obrzękami i wodobrzuszem, z chorobą naczyń wieńcowych i niewydolnością serca. W takiej sytuacji hipokaliemia zwiększa kardiotoksyczność preparatów naparstnicy oraz ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca.

W grupie ryzyka znajdują się także pacjenci z wydłużonym odcinkiem QT, bez względu na to. czy jest to zaburzenie wrodzone, czy jatrogenne. Hipokaliemia. podobnie jak i bradykardia, usposabia do rozwoju poważnych zaburzeń rytmu serca, szczególnie, do potencjalnie śmiertelnego częstoskurczu typu torsades de pointes.

Częstsze oznaczanie stężenia potasu w osoczu jest wymagane we wszystkich przedstawionych powyżej sytuacjach. Pierwsze oznaczenie stężenia potasu w osoczu powinno być wykonane w ciągu pierwszego tygodnia leczenia.

W przypadku stwierdzenia hipokaliemii konieczne jest jej wyrównanie.

? Stężenie wapnia w osoczu

Tiazydy i podobnie działające leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem powodując nieznaczne i przemijające zwiększenie stężenia wapnia w osoczu. Znaczna hiperkalcemia może być skutkiem nierozpoznanej nadczynności przytarczyc. Należy wówczas przerwać leczenie i przeprowadzić badania oceniające czynność przytarczyc.

Stężenie glukozy we krwi

Monitorowanie stężenia glukozy we krwi jest ważne u osób chorych na cukrzycę, szczególnie u pacjentów ze współistniejącą hipokaliemią.

Kwas moczowy

U pacjentów z hiperurykemią istnieje zwiększona tendencja do występowania napadów dny moczanowej.

Czynność nerek i leki moczopędne

Tiazydowe i inne leki moczopędne o podobnym działaniu są w pełni skuteczne jedynie u pacjentów z prawidłową lub tylko w niewielkim stopniu zaburzoną czynnością nerek (stężenie kreatyniny poniżej 25 mg/l. tj. 220 mcmol/l u pacjentów dorosłych). U pacjentów w podeszłym wieku dostosowując stężenie kreatyniny, należy wziąć pod uwagę wiek. masę ciała oraz płeć.

Hipowolemia. wtórna do utraty wody i sodu, wywołana przez leki moczopędne, na początku leczenia powoduje zmniejszenie przesączania kłębuszkowego. Może to powodować zwiększenie stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w osoczu. Ta przemijająca czynnościowa niewydolność nerek nie powoduje żądny cli następstw u osób z prawidłową czynnością nerek, natomiast może nasilić już istniejącą niewydolność nerek.

Sportowcy

W przypadku sportowców należy wziąć pod uwagę fakt, że substancja czynna zawarta w produkcie leczniczym może powodować dodatni wynik testu antydopingowego.

Stosowany jako środek dopingujący, produkt leczniczy Symapamid SR może powodować ciężką arytmię.

Stosowanie produktu leczniczego Symapamid SR jako środka dopingującego może być niebezpieczne dla zdrowia.

Nie można przewidzieć potencjalnego zagrożenia wynikającego ze stosowania produktu leczniczego Symapamid SR jako środka dopingującego, nie można wykluczyć poważnego zagrożenia dla zdrowia.

Ostrzeżenia specjalne

W przypadku zaburzenia czynności wątroby, leki moczopędne o działaniu podobnym do tiazydów mogą powodować encefalopatię wątrobową, szczególnie, gdy zachwiana jest równowaga elektrolitowa. Należy wówczas natychmiast przerwać stosowanie tych Icków moczopędnych.

Nadwrażliwość na światło

Podczas stosowania tiazydów i podobnie działających leków moczopędnych zanotowano przypadki wystąpienia nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.8). Zaleca się przerwanie leczenia w przypadku wystąpienia w trakcie leczenia reakcji nadwrażliwości na światło. Jeżeli ponowne zastosowanie indapamidu uznaje się za konieczne, zaleca się ochronę powierzchni narażonych na promieniowanie słoneczne lub sztuczne promieniowanie UV.

Substancje pomocnicze

Ten produkt leczniczy zawiera laktozę jednowodną. Pacjenci z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni przyjmować tego leku.

Środki ostrożności dotyczące stosowania

- Równowaga wodno-elektrolitowa

? Stężenie sodu w osoczu

Przed rozpoczęciem leczenia i podczas kuracji należy regularnie oznaczać stężenie sodu w osoczu krwi. Każdy lek moczopędny może powodować hiponatremię, czasem z bardzo poważnymi skutkami. Początkowo spadek stężenia sodu w osoczu może mieć charakter bezobjawowy. stąd konieczne jest jego regularne kontrolowanie, przy czym u pacjentów w podeszłym wieku i pacjentów z marskością wątroby kontrola powinna być częstsza (patrz, punkty 4.8 i 4.9).

? Stężenie potasu w osoczu

Niedobór potasu i hipokaliemia stanowią główne ryzyko związane z leczeniem tiazydowymi lekami moczopędnymi i lekami o podobnym działaniu. Należy zapobiegać rozwojowi hipokalicmii (< 3,4 mmol/1) szczególnie u pacjentów, u których ryzyko jej wystąpienia jest największe, tj. u pacjentów w podeszłym wieku, niedożywionych i (lub) leczonych wieloma lekami, u pacjentów z marskością wątroby z obrzękami i wodobrzuszem, z chorobą naczyń wieńcowych i niewydolnością serca. W takiej sytuacji hipokaliemia zwiększa kardiotoksyczność preparatów naparstnicy oraz ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca.

W grupie ryzyka znajdują się także pacjenci z wydłużonym odcinkiem QT, bez względu na to. czy jest to zaburzenie wrodzone, czy jatrogenne. Hipokaliemia. podobnie jak i bradykardia, usposabia do rozwoju poważnych zaburzeń rytmu serca, szczególnie, do potencjalnie śmiertelnego częstoskurczu typu torsades de pointes.

Częstsze oznaczanie stężenia potasu w osoczu jest wymagane we wszystkich przedstawionych powyżej sytuacjach. Pierwsze oznaczenie stężenia potasu w osoczu powinno być wykonane w ciągu pierwszego tygodnia leczenia.

W przypadku stwierdzenia hipokaliemii konieczne jest jej wyrównanie.

? Stężenie wapnia w osoczu

Tiazydy i podobnie działające leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia z moczem powodując nieznaczne i przemijające zwiększenie stężenia wapnia w osoczu. Znaczna hiperkalcemia może być skutkiem nierozpoznanej nadczynności przytarczyc. Należy wówczas przerwać leczenie i przeprowadzić badania oceniające czynność przytarczyc.

Stężenie glukozy we krwi

Monitorowanie stężenia glukozy we krwi jest ważne u osób chorych na cukrzycę, szczególnie u pacjentów ze współistniejącą hipokaliemią.

Kwas moczowy

U pacjentów z hiperurykemią istnieje zwiększona tendencja do występowania napadów dny moczanowej.

Czynność nerek i leki moczopędne

Tiazydowe i inne leki moczopędne o podobnym działaniu są w pełni skuteczne jedynie u pacjentów z prawidłową lub tylko w niewielkim stopniu zaburzoną czynnością nerek (stężenie kreatyniny poniżej 25 mg/l. tj. 220 mcmol/l u pacjentów dorosłych). U pacjentów w podeszłym wieku dostosowując stężenie kreatyniny, należy wziąć pod uwagę wiek. masę ciała oraz płeć.

Hipowolemia. wtórna do utraty wody i sodu, wywołana przez leki moczopędne, na początku leczenia powoduje zmniejszenie przesączania kłębuszkowego. Może to powodować zwiększenie stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w osoczu. Ta przemijająca czynnościowa niewydolność nerek nie powoduje żądny cli następstw u osób z prawidłową czynnością nerek, natomiast może nasilić już istniejącą niewydolność nerek.

Sportowcy

W przypadku sportowców należy wziąć pod uwagę fakt, że substancja czynna zawarta w produkcie leczniczym może powodować dodatni wynik testu antydopingowego.

Stosowany jako środek dopingujący, produkt leczniczy Symapamid SR może powodować ciężką arytmię.

Stosowanie produktu leczniczego Symapamid SR jako środka dopingującego może być niebezpieczne dla zdrowia.

Nie można przewidzieć potencjalnego zagrożenia wynikającego ze stosowania produktu leczniczego Symapamid SR jako środka dopingującego, nie można wykluczyć poważnego zagrożenia dla zdrowia.

Leki, które nic są zalecane do jednoczesnego stosowania

Lit

Zwiększenie stężenia litu w osoczu z objawami przedawkowania, tak jak u przypadku diety bezsolnej (zmniejszone wydalanie litu z moczem). Jeżeli jednak konieczne jest zastosowanie leków moczopędnych, należy uważnie monitorować stężenia litu w osoczu i odpowiednio dostosować dawkę.

Należy zachować ostrożność stosując jednocześnie następujące leki

Leki indukujące forsudes de pointes

- grupa Ia leków przeciwarytmicznych (chinidyna, hydrochinidyna. dizopiramid).

- grupa III leków przeciwarytmicznych (amiodaron, sotalol. dofetylid. ibutylid),

- niektóre leki przeciwpsychotyczne: fenotiazyny (chloropromazyna. cyjamemazyna. lewomepromazyna, tiorydazyna. trifluopcrazyna),

- benzamidy (amisulpiryd. sulpiryd. sultopiryd. triapryd),

- butyrofenony (droperydol. haloperydol),

inne: beprydyl, cyzapryd. dyfemanil.

- erytromycyna IV. halofantryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksaeyna, moksyfloksacyna, winkamina IV.

Zwiększone ryzyko wystąpienia arytmii komorowych, a w szczególności typu torsades de pointes (hipokaliemiajest czynnikiem ryzyka). Przed wprowadzeniem powyższych leków, należ)' obserwować pacjenta w kierunku rozwoju hipokalieniii i w razie konieczności należy ją wyrównać. Należy kontrolować klinicznie stężenie elektrolitów w osoczu oraz wykonywać badanie EKG. W przypadku hipokalieniii należy stosować substancje nie powodujące ryzyka torsades de pointes.

Leki z grupy NLPZ (stosowane ogólnie), w tym selektywne inhibitory CQX-2. duże dawki kwasu salicylowego (> = 3 g/dobc)

Możliwość zmniejszenia przeciwnadciśnieniowego działania indapamidu. Ryzyko wystąpienia ostrej niewydolności nerek u pacjentów odwodnionych (zmniejszone przesądzanie kłębuszkowc). Gd początku leczenia należy kontrolować stan nawodnienia pacjenta oraz monitorować czynność nerek.

Inhibitory konwertazy angiotensyny (inhibitory ACE)

Ryzyko nagłego niedociśnienia tętniczego i (lub) ostrej niewydolności nerek, kiedy leczenie inhibitorem ACE rozpoczynane jest w sytuacji występującego przed leczeniem niedoboru sodu (w szczególności u pacjentów ze zwężeniem tętnicy nerkowej).

W nadciśnieniu tętniczym, ponieważ uprzednie leczenie moczopędne może spowodować niedobór sodu, należy:

- odstawić lek moczopędny na 3 dni przed rozpoczęciem stosowania inhibitora ACE, a następnie, jeżeli jest to konieczne, powrócić do leczenia lekiem moczopędnym powodującym hipokalicmię;

- lub rozpocząć leczenie małymi dawkami inhibitora ACE i stopniowo je zwiększać.

W zastoinowej niewydolności serca należy rozpocząć leczenie od bardzo małych dawek inhibitora ACE, jeżeli to możliwe, po zmniejszeniu dawki równocześnie stosowanego leku moczopędnego powodującego hipokaliemię.

We wszystkich przypadkach należ)' monitorować czynność nerek (stężenie kreatyniny w osoczu) przez pierwsze tygodnie leczenia inhibitorem ACE.

Inne związki powodujące hipokaliemię: amfoteryczna B (iw), gliko- i mineralokortykosteroidy (stosowane ogólnie), tetrakozakfyd. środki przeczyszczające o działaniu pobudzającym pe rys tal tykę jelit

Zwiększone ryzyko hipokalieniii (działanie addycyjne). Należy monitorować oraz korygować stężenie potasu w osoczu, jeżeli jest to wymagane. Zwłaszcza podczas równoczesnego stosowania glikozydów naparstnicy należy na to zwracać szczególną uwagę. Należy stosować leki przeczyszczające nie pobudzające perystaltyki jelit.

Baklofen

Zwiększa przeciwnadeiśnieniowe działanie indapamidu. Na początku leczenia należy kontrolować stan nawodnienia pacjenta oraz czynność nerek.

Glikozydy naparstnicy

Hipokaliemiajest czynnikiem usposabiającym do wystąpienia objawów toksyczności glikozydów naparstnicy. Należy kontrolować stężenie potasu oraz wykonać badanie EKG, a w razie konieczności dostosować leczenie.

Należy rozważyć jednoczesne stosowanie następujących produktów leczniczych

Leki moczopędne oszczędzające potas (amilorid. spironolakton, triauiteren)

Chociaż racjonalne stosowanie skojarzone tych Icków jest korzystne dla niektórych pacjentów, to

jednak wciąż istnieje ryzyko hipokalieniii lub hiperkaliemii (zwłaszcza u pacjentów z niewydolnością

nerek lub cukrzycą). Należ)' kontrolować stężenie potasu w osoczu i EKG, a jeżeli jest to konieczne.

należy ponownie rozważyć sposób leczenia.

Metformina

Zwiększenie ryzyka indukowanej przez mctforniinę kwasicy mleczanowęj, z powodu możliwości rozwoju czynnościowej niewydolności nerek, związanej ze stosowaniem leków moczopędnych, zwłaszcza diuretyków pętlowych. Nie należ)' stosować met forminy, jeżeli stężenie kreatyniny w osoczu jest większe niż 15 mg/l (135 mcmol/i) u mężczyzn oraz 12 mg/l (110 mcmol/l) u kobiet.

Środki kontrastujące zawierające jod

W przypadku odwodnienia spowodowanego lekami moczopędnymi istnieje zwiększone ryzyko ostrej niewydolności nerek, zwłaszcza, jeżeli zastosowano duże dawki jodowego środka kontrastującego. Przed zastosowaniem takiego środka należy odpowiednio nawodnić pacjenta.

Leki przeciwdepresyjne o działaniu podobnym do imipraminy, neuroleptyki

Nasilone działanie przeciwnadeiśnieniowe oraz zwiększone ryzyko hipotonii ortostatycznej (działanie addycyjne).

Wapń (sole wapnia)

Ryzyko hiperkalcemii w wyniku zmniejszonego wydalania wapnia z moczem. Cyklosporyna. takrolimus

Ryzyko zwiększenia stężenia kreatyniny w osoczu, bez wpływu na stężenia cyklosporyny krążącej we krwi, nawet, jeżeli nie występuje utrata wody i (lub) sodu.

Kortykosteroidy, tetrakozaktyd (stosowane ogólnie)

Zmniejszone działanie przeciwnadciśnieniowe (zatrzymanie wody i (lub) sodu w wyniku działania korty kostero idów).

Ten produkt leczniczy wywiera niewielki wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługi urządzeń mechanicznych. W pojedynczych przypadkach mogą wystąpić różne reakcje związane ze zmniejszeniem ciśnienia krwi.

Objawy

Nie stwierdzono toksyczności indapamidu w dawkach do 40 mg. czyli 27 razy większych niż dawki terapeutyczne. Objawy ostrego zatrucia mają postać przede wszystkim zaburzeń równowagi wodno-

elektrolitowej (hiponatremia. hipokaliemia). Objawy kliniczne, które mogą wystąpić, to nudności, wymioty, niedociśnienie tętnicze, kurcze mięśni, zawroty głowy pochodzenia błędnikowego, senność, splątanie, wielomocz lub skąpomocz z możliwością zaostrzenia do bezmoczu (w wyniku hipowolemii).

Leczenie

Pierwsze czynności wymagają szybkiej eliminacji połkniętej/ych substancji poprzez płukanie żołądka i (lub) podanie węgla aktywowanego, następnie uzupełnienia niedoborów wodno-elektro litowych do stanu prawidłowego w wyspecjalizowanym ośrodku.