LECALPIN

Jedna tabletka powlekana zawiera 10 mg lerkanidypiny chlorowodorku, co odpowiada 9,4 mg lerkanidypiny.

Substancja pomocnicza: 30 mg laktozy jednowodnej.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

− Nadwrażliwość na substancję czynną (lerkanidypinę), którąkolwiek dihydropirydynę lub którąkolwiek substancję pomocniczą;

− Zwężenie drogi odpływu lewej komory serca;

− Nieleczona zastoinowa niewydolność serca; − Niestabilna dusznica bolesna;

− Pierwszy miesiąc po przebytym zawale serca; − Ciężkie zaburzenia czynności nerek lub wątroby; − Jednoczesne stosowanie:

− silnych inhibitorów CYP3A4 (patrz punkt 4.5); − cyklosporyny (patrz punkt 4.5);

− soku grejpfrutowego (patrz punkt 4.5).

− Okres ciąży lub karmienia piersią (patrz punkt 4.6);

− U kobiet w okresie rozrodczym jeśli nie jest stosowana skuteczna antykoncepcja.

Następujące działania niepożądane obserwowano w badaniach klinicznych i po wprowadzeniu do obrotu:

Określenie częstości:

Bardzo często: ≥l/10;

Często: ≥l/100, < 1/10;

Niezbyt często: ≥ 1/1000, < 1/100;

Rzadko: ≥l/10000, < 1/1000;

Bardzo rzadko: < 1/10000, nieznana (nie może być ustalona na podstawie dostępnych danych).

Droga podania: podanie doustne.

Zalecana dawka wynosi 10 mg raz na dobę, co najmniej 15 minut przed posiłkiem; dawka może zostać zwiększona do 20 mg, w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta na leczenie.

Dawkę należy zwiększać stopniowo, ponieważ zanim wystąpi maksymalne działanie przeciwnadciśniowe może minąć około 2 tygodni.

W niektórych przypadkach, jeśli podczas stosowania jednego preparatu przeciwnadciśnieniowego ciśnienie nie jest wystarczająco kontrolowane, można uzyskać korzyść dodając lerkanidypinę do leczenia beta-adrenolitykami, lekami moczopędnymi (hydrochlorotiazyd) lub inhibitorem konwertazy angiotensyny.

Ponieważ krzywa reakcji w zależności od dawki jest rosnąca osiągając stałą w zakresie dawek 20 - 30 mg, jest mało prawdopodobne, że skuteczność będzie większa podczas stosowania większych dawek; może zwiększyć się natomiast ryzyko wystąpienia działań niepożądanych.

Pacjenci w podeszłym wieku

Chociaż dane z badań farmakokinetycznych i klinicznych sugerują, że nie ma potrzeby dostosowania dawki dobowej, należy zachować specjalną ostrożność, kiedy rozpoczyna się leczenie u pacjentów w podeszłym wieku.

Dzieci i młodzież

Z powodu braku doświadczeń klinicznych, nie zaleca się stosowania lerkanidypiny u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat.

Zaburzenia czynności nerek lub wątroby

Zaleca się zachowanie specjalnej ostrożności podczas stosowania u pacjentów z łagodnymi do średnio nasilonych zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Chociaż zwykle zalecany schemat dawkowania może być tolerowany przez te podgrupy pacjentów, to zwiększenie dawki do 20 mg musi przebiegać z ostrożnością. Działanie przeciwnadciśnieniowe może być zwiększone u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i należy w tym przypadku rozważyć dostosowanie dawki. Lerkanidypina nie jest zalecana do stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min).

Podawanie

Tabletki należy przyjmować z niewielką ilością wody, co najmniej 15 minut przed posiłkiem.

Zespół chorego węzła zatokowego

Specjalna ostrożność jest zalecana, podczas stosowania lerkanidypiny u pacjentów z zespołem chorego węzła zatokowego (bez stymulatora serca). Chociaż hemodynamicznie kontrolowane badania nie wykazały zaburzeń czynności lewej komory serca, zaleca się ostrożność także u pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory serca. Sugeruje się, że niektóre krótko działające dihydropirydyny mogą wpływać na zwiększenie ryzyka sercowo-naczyniowego u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Pomimo tego, że lerkanidypina jest lekiem długo działającym, u tych pacjentów zalecana jest ostrożność.

Dusznica bolesna

Rzadko niektóre dihydropirydyny mogą prowadzić do bólu w okolicy przedsercowej lub dusznicy bolesnej. Bardzo rzadko pacjenci z uprzednio istniejącą dusznicą bolesną mogą odczuwać zwiększoną częstość, czas trwania i ciężkość tych ataków. W pojedynczych przypadkach może być obserwowany zawał mięśnia sercowego (patrz punkt 4.8).

Stosowanie w zaburzeniach czynności nerek lub wątroby

Zaleca się zachowanie specjalnej ostrożności podczas stosowania u pacjentów z łagodnymi do średnio nasilonych zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Chociaż zwykle zalecany schemat dawkowania może być tolerowany przez te podgrupy pacjentów, to zwiększenie dawki do 20 mg musi przebiegać z ostrożnością. Działanie przeciwnadciśnieniowe może być zwiększone u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i należy w tym przypadku rozważyć dostosowanie dawki.

Lerkanidypina nie jest zalecana do stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min).

Należy unikać spożywania alkoholu, ponieważ może on nasilać działanie leków przeciwnadciśnieniowych, polegające na rozszerzeniu naczyń krwionośnych (patrz punkt 4.5).

Induktory CYP3A4

Induktory CYP3A4, takie jak leki przeciwdrgawkowe (np. fenytoina, karbamazepina) i ryfampicyna mogą zmniejszać stężenie lerkanidypiny w osoczu i dlatego skuteczność lerkanidypiny może być mniejsza niż oczekiwana (patrz punkt 4.5).

Lek ten zawiera laktozę jednowodną i dlatego nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Zespół chorego węzła zatokowego

Specjalna ostrożność jest zalecana, podczas stosowania lerkanidypiny u pacjentów z zespołem chorego węzła zatokowego (bez stymulatora serca). Chociaż hemodynamicznie kontrolowane badania nie wykazały zaburzeń czynności lewej komory serca, zaleca się ostrożność także u pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory serca. Sugeruje się, że niektóre krótko działające dihydropirydyny mogą wpływać na zwiększenie ryzyka sercowo-naczyniowego u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca. Pomimo tego, że lerkanidypina jest lekiem długo działającym, u tych pacjentów zalecana jest ostrożność.

Dusznica bolesna

Rzadko niektóre dihydropirydyny mogą prowadzić do bólu w okolicy przedsercowej lub dusznicy bolesnej. Bardzo rzadko pacjenci z uprzednio istniejącą dusznicą bolesną mogą odczuwać zwiększoną częstość, czas trwania i ciężkość tych ataków. W pojedynczych przypadkach może być obserwowany zawał mięśnia sercowego (patrz punkt 4.8).

Stosowanie w zaburzeniach czynności nerek lub wątroby

Zaleca się zachowanie specjalnej ostrożności podczas stosowania u pacjentów z łagodnymi do średnio nasilonych zaburzeniami czynności nerek lub wątroby. Chociaż zwykle zalecany schemat dawkowania może być tolerowany przez te podgrupy pacjentów, to zwiększenie dawki do 20 mg musi przebiegać z ostrożnością. Działanie przeciwnadciśnieniowe może być zwiększone u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby i należy w tym przypadku rozważyć dostosowanie dawki.

Lerkanidypina nie jest zalecana do stosowania u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min).

Należy unikać spożywania alkoholu, ponieważ może on nasilać działanie leków przeciwnadciśnieniowych, polegające na rozszerzeniu naczyń krwionośnych (patrz punkt 4.5).

Induktory CYP3A4

Induktory CYP3A4, takie jak leki przeciwdrgawkowe (np. fenytoina, karbamazepina) i ryfampicyna mogą zmniejszać stężenie lerkanidypiny w osoczu i dlatego skuteczność lerkanidypiny może być mniejsza niż oczekiwana (patrz punkt 4.5).

Lek ten zawiera laktozę jednowodną i dlatego nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Interakcje metaboliczne

Wiadomo, że lerkanidypina jest metabolizowana przez enzym CYP3A4 i dlatego stosowane jednocześnie inhibitory i induktory CYP3A4 mogą wpływać na metabolizm i eliminację lerkanidypiny.

Inhibitory CYP3A4

Należy unikać jednoczesnego stosowania lerkanidypiny z inhibitorami CYP3A4 (np. ketokonazol, itrakonazol, ritonawir, erytromycyna, troleandromycyna).

Badania nad interakcjami z silnym inhibitorem CYP3A4, ketokonazolem, pokazują znaczne zwiększenie stężenia lerkanidypiny w osoczu (15-krotne zwiększenie AUC i 8-krotne zwiększenie C_max dla eutomeru S-lerkanidypiny).

Po jednoczesnym podaniu lerkanidypiny i cyklosporyny obserwowano zwiększone stężenie obu leków w osoczu. Badania na młodych, zdrowych ochotnikach pokazały, że kiedy cyklosporyna była podawana po 3 godzinach od przyjęcia lerkanidypiny, stężenie lerkanidypiny w osoczu nie zmieniło się, podczas gdy AUC cyklosporyny zwiększyło się o 27%. Jednakże jednoczesne stosowanie lerkanidypiny z cyklosporyną powodowało 3-krotne zwiększenie stężenia lerkanidypiny w osoczu i 21% zwiększenie AUC cyklosporyny. Cyklosporyna i lerkanidypina nie powinny być stosowane jednocześnie.

Tak jak w przypadku innych dihydropirydyn, lerkanidypina jest wrażliwa na hamowanie metabolizmu przez sok grejpfrutowy co w konsekwencji powoduje zwiększenie ogólnoustrojowej biodostępności i zmniejszenie działania przeciwnadciśniowego. Lerkanidypina nie powinna być jednocześnie przyjmowana z sokiem grejpfrutowym.

Podczas jednoczesnego stosowania lerkanidypiny w dawce 20 mg z midazolamem, podawanym

doustnie ochotnikom w podeszłym wieku, zwiększało się wchłanianie lerkanidypiny (o około 40%) i zmniejszał się stopień wchłaniania (t_max opóźnił się z 1,75 to 3 godzin). Stężenia midazolamu nie uległy zmiany.

Induktory CYP3A4

Jednoczesne stosowanie lerkanidypiny z induktorami CYP3A4, takimi jak leki przeciwdrgawkowe

(np. fenytoina, karbamazepina), ryfampicyną powinno być poddane szczególnej obserwacji, ponieważ działanie przeciwnadciśnieniowe może być zmniejszone i należy częściej niż zwykle monitorować ciśnienie tętnicze krwi.

Substraty CYP3A4

Jednoczesne podawanie 20 mg lerkanidypiny u pacjentów przewlekle leczonych b-metylodigoksyną nie dowiodło interakcji farmakokinetycznych.

Zdrowi ochotnicy, którym podawano digoksynę i lerkanidypinę w dawce 20 mg wykazywali mocno zaznaczone zwiększenie C_max, przeciętnie o 33% w digoksynie, podczas gdy AUC i klirens nerkowy nie zmieniały się znacząco. Pacjentów leczonych jednocześnie digoksyną należy ściśle obserwować w warunkach klinicznych pod kątem objawów toksyczności digoksyny.

Jednoczesne stosowanie cymetydyny w dawce dobowej 800 mg nie powodowało istotnych zmian w stężeniach lerkanidypiny, ale przy większych dawkach wymagana jest ostrożność, ponieważ biodostępność i działanie obniżające ciśnienie lerkanidypiny może być zwiększone.

Badania nad interakcjami z fluoksetyną (inhibitor CYP2D6 i CYP3A4), przeprowadzone na ochotnikach w wieku 65 ± 7 lat, nie pokazały istotnych klinicznie zmian w farmakokinetyce lerkanidypiny.

Jednoczesne stosowanie 20 mg lerkanidypiny z warfaryną u zdrowych ochotników nie powodowało zaburzeń farmakokinetyki warfaryny.

Należy zachować ostrożność, kiedy lerkanidypina jest jednocześnie stosowana z innymi substratami CYP3A4, takimi jak terfenadyna, astemizol, lekami przeciwarytmicznymi grupy III, tj. amiodaron, chinidyna.

Alkohol

Należy unikać spożywania alkoholu, ponieważ może on potęgować działanie wazodylatacyjne leków przeciwnadciśnieniowych.

Inne interakcje

Podczas jednoczesnego stosowania lerkanidypiny z metoprololem, β-blokerem eliminowanym głównie przez wątrobę, biodostępność metoprololu nie zmieniła się podczas gdy lerkanidypiny zmniejszyła się o 50%. Działanie to może być spowodowane zmniejszeniem przepływu krwi w wątrobie wywołanym przez β-blokery i dlatego też może wystąpić w przypadku innych leków z tej grupy. Dlatego też lerkanidypina może być bezpiecznie stosowana z beta-adrenolitykami, blokerami, ale dawkowanie leków może wymagać dostosowania.

Podczas wielokrotnego, jednoczesnego stosowania lerkanidypiny w dawce 20 mg z symwastatyn_ą

w dawce 40 mg, AUC lerkanidypiny nie zmieniało się istotnie, podczas gdy AUC symwastatyny zwiększało się o 56%, a jej aktywnego metabolitu β-hydroksykwasu o 28%. Nie jest prawdopodobne, żeby takie zmiany miały znaczenie kliniczne. Nie oczekuje się interakcji, podczas stosowania lerkanidypiny rano a symwastatyny wieczorem, tak jak jest to wskazane w przypadku obu leków.

Lerkanidypina może być bezpiecznie stosowana jednocześnie z lekami moczopędnymi i inhibitorami ACE.

Lerkanidypina nie wpływa lub w nieznacznie wpływa na zdolność do prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych. Jednakże wskazana jest ostrożność ponieważ mogą wystąpić zawroty głowy, osłabienie, zmęczenie i rzadziej senność.

W badaniach po wprowadzeniu produktu do obrotu, odnotowano trzy przypadki przedawkowania

(odpowiednio 150 mg, 280 mg i 800 mg lerkanidypiny, połknięte w wyniku próby samobójczej)

Dawka Objawy/symptomy _{Postępowanie} Wynik

150 mg + Senność Płukanie żołądka Powrót do

nieokreślona ilość Węgiel aktywny zdrowia alkoholu

280 mg + Wstrząs kardiogenny Wysokie dawki Powrót do

5.6 mg moksonidyny Rozległy zawał serca katecholamin zdrowia

Łagodna niewydolność Furosemid

nerek Naparstnica

Pozajelitowe ekspandery

800 mg Wymioty Węgiel aktywny Powrót do

niedociśnienie Środek przeczyszczający zdrowia

Dopamina podawana dożylnie

Przedawkowanie może powodować nadmierną wazodylatację naczyń obwodowych ze znaczną hipotensją i odruchowym przyspieszeniem częstości akcji serca. W przypadku ciężkiego niedociśnienia, bradykardii i utraty przytomności, należy podtrzymywać czynność serca i naczyń, z podaniem dożylnym atropiny przy bradykardii.

Biorąc pod uwagę przedłużone działanie farmakologiczne lerkanidypiny istotne jest aby przez conajmniej 24 godziny monitorować stan serca i naczyń pacjenta, który przedawkował lek. Brak informacji na temat skuteczności dializy. Ponieważ lek jest wysoce lipofilny, jest bardzo prawdopodobne, że stężenia w osoczu nie są podstawą oceny dla czasu trwania ryzyka i dlatego dializa może okazać się nieskuteczna.