GLIMESAN

Jedna tabletka zawiera 4 mg glimepirydu (Glimepiridum).

Substancja pomocnicza: 142,22 mg laktozy jednowodnej.

Pełny wykaz substancji pomocnicznych, patrz punkt 6.1.

Stosowanie glimepirydu jest przeciwwskazane w następujących przypadkach:

- nadwrażliwości na glimepiryd, na inne pochodne sulfonylomocznika lub sulfonamidy, bądź na którąkolwiek substancję pomocniczą,

- cukrzycy insulinozależnej,

- śpiączki cukrzycowej,

- kwasicy ketonowej,

- ciężkich zaburzeń czynności nerek lub wątroby. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub wątroby wymagana jest zmiana leku na insulinę.

Do klasyfikacji działań niepożądanych zastosowano następującą konwencję:

bardzo często (≥1/10),

często (≥1/100 do < 1/10),

niezbyt często (≥1/1000 do < 1/100),

rzadko (≥1/10 000 do < 1/1000),

bardzo rzadko (< 1/10 000),

częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)

Na podstawie doświadczenia z zastosowaniem glimepirydu i innych pochodnych sulfonylomocznika należy wymienić następujące działania niepożądane:

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Rzadko: małopłytkowość, leukopenia, granulocytopenia, agranulocytoza, erytropenia, niedokrwistość hemolityczna i pancytopenia. Zmiany te zwykle ustępują po odstawieniu produktu.

Zaburzenia układu immunologicznego

Bardzo rzadko: leukoklastyczne zapalenie naczyń, łagodne reakcje nadwrażliwości, które mogą rozwinąć się w ciężkie reakcje z dusznością, zmniejszeniem ciśnienia tętniczego krwi i czasami ze wstrząsem.

Może wystąpić krzyżowa alergia z pochodnymi sulfonylomocznika, sulfonamidami lub pokrewnymi substancjami.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Rzadko: hipoglikemia

Reakcje hipoglikemiczne występujące zazwyczaj natychmiast, mogą mieć ciężki przebieg i nie zawsze są łatwe do wyrównania. Wystąpienie tych reakcji zależy, tak jak w przypadku innych terapii zmierzających do zmniejszenia stężenia glukozy we krwi, od takich czynników indywidualnych, jak nawyki żywieniowe i dawkowanie (patrz również punkt 4.4).

Zaburzenia oka

Mogą wystąpić przemijające zaburzenia widzenia spowodowane zmianami stężenia glukozy we krwi, zwłaszcza na początku leczenia.

Zaburzenia żołądka i jelit

Bardzo rzadko: nudności, wymioty, biegunka, uczucie ucisku i (lub) dyskomfortu w jamie brzusznej oraz bóle brzucha, rzadko prowadzące do przerwania leczenia.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych.

Bardzo rzadko: zaburzenia czynności wątroby (np. z zastojem żółci i żółtaczką), zapalenie wątroby i niewydolność wątroby.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Mogą wystąpić skórne reakcje nadwrażliwości, takie jak świąd, wysypka, pokrzywka i nadwrażliwość na światło.

Badania diagnostyczne

Bardzo rzadko: zmniejszenie stężenia sodu w surowicy.

Do podawania doustnego.

Podstawą skutecznego leczenia cukrzycy jest odpowiednia dieta, regularne ćwiczenia fizyczne oraz rutynowo wykonywane badania krwi i moczu. Leki doustne i insulina nie będą skuteczne, jeżeli pacjent nie przestrzega zalecanej diety.

Dawkowanie ustala się w zależności od wyników oznaczeń glukozy we krwi i w moczu.

Dla różnych schematów dawkowania dostępne są produkty o odpowiedniej mocy.

Dawka początkowa wynosi 1 mg glimepirydu na dobę. Po uzyskaniu prawidłowej kontroli glikemii dawkę tę można stosować w leczeniu podtrzymującym.

Jeśli skuteczność leczenia nie jest zadowalająca, dawkę należy zwiększać stopniowo, w zależności od wyników kontroli glikemii, do 2, 3 lub 4 mg glimepirydu na dobę, w odstępach około 1 do 2 tygodni.

Dawki większe niż 4 mg glimepirydu na dobę tylko w wyjątkowych przypadkach dają lepsze wyniki leczenia. Maksymalna zalecana dawka glimepirydu wynosi 6 mg na dobę.

U pacjentów, u których nie udaje się uzyskać odpowiedniej kontroli glikemii maksymalną dawką dobową metforminy, można rozpocząć leczenie skojarzone z glimepirydem.

Zachowując dotychczasową dawkę metforminy, leczenie glimepirydem należy rozpocząć od małej dawki, którą można stopniowo zwiększać do maksymalnej dawki dobowej w zależności od pożądanej kontroli metabolicznej. Leczenie skojarzone należy rozpoczynać pod ścisłą kontrolą lekarza.

U pacjentów, u których nie udaje się uzyskać odpowiedniej kontroli glikemii maksymalną dawką dobową glimepirydu, w razie konieczności można rozpocząć leczenie skojarzone z insuliną. Zachowując dotychczasową dawkę glimepirydu, leczenie insuliną należy rozpocząć od małej dawki, którą można stopniowo zwiększać w zależności od pożądanej kontroli metabolicznej. Leczenie skojarzone należy rozpoczynać pod ścisłą kontrolą lekarza.

Pojedyncza dawka dobowa glimepirydu jest na ogół wystarczająca. Zaleca się, aby dawkę tę przyjmować na krótko przed lub w trakcie obfitego śniadania lub pierwszego głównego posiłku w ciągu dnia (jeżeli pacjent nie je śniadania).

W razie pominięcia dawki nie należy zwiększać następnej dawki leku.

Tabletki należy połykać w całości, popijając niewielką ilością płynu.

Wystąpienie u pacjenta hipoglikemii po zastosowaniu 1 mg glimepirydu wskazuje na możliwość uzyskania kontroli glikemii samą dietą.

Poprawa kontroli glikemii wiąże się z większą wrażliwością na insulinę, dlatego w trakcie leczenia zapotrzebowanie na glimepiryd może się zmniejszyć. Dlatego w celu uniknięcia hipoglikemii należy odpowiednio wcześnie rozważyć zmniejszenie dawki lub przerwanie leczenia.

Zmiana dawkowania może być również konieczna w przypadku zmian masy ciała lub trybu życia pacjenta, bądź istnienia innych czynników zwiększających ryzyko hipo- lub hiperglikemii.

Zmiana innych doustnych leków przeciwcukrzycowych na glimepiryd

Zastąpienie innych leków przeciwcukrzycowych glimepirydem jest na ogół możliwe. Należy przy tym uwzględnić moc i okres półtrwania poprzednio stosowanego leku. W niektórych przypadkach, zwłaszcza dotyczących leków przeciwcukrzycowych o długim okresie półtrwania (np. chlorpropamidu), zaleca się zachowanie kilkudniowego okresu wypłukiwania leku z ustroju w celu zminimalizowania ryzyka hipoglikemii na skutek sumowania się działania leków.

Zalecana dawka początkowa glimepirydu wynosi 1 mg na dobę. W zależności od reakcji na leczenie dawkę glimepirydu można stopniowo zwiększać w sposób opisany powyżej.

Zmiana insuliny na glimepiryd

W wyjątkowych przypadkach u pacjentów z cukrzycą typu 2 leczonych insuliną może być wskazana zmiana leku na glimepiryd.

Zmianę taką należy przeprowadzać pod ścisłą kontrolą lekarza.

Szczególne populacje

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek lub wątroby: patrz punkt 4.3.

Dzieci i młodzież

Brak dostępnych danych dotyczących stosowania glimepirydu u pacjentów w wieku poniżej 8 lat. Ilość danych na temat stosowania glimepirydu w monoterapii dzieci w wieku od 8 do 17 lat jest ograniczona (patrz punkty 5.1 i 5.2).

Ze względu na niedostateczne dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania i skuteczności glimepirydu u dzieci i młodzieży leczenie tej grupy pacjentów nie jest zalecane.

Glimepiryd trzeba przyjmować bezpośrednio przed posiłkiem lub w trakcie posiłku.

Jeśli posiłki są pomijane lub spożywane nieregularnie, stosowanie glimepirydu może prowadzić do hipoglikemii. Objawami hipoglikemii mogą być bóle głowy, napady głodu, nudności, wymioty, znużenie, senność, zaburzenia snu, niepokój ruchowy, agresywność, zaburzenia koncentracji, czujności i czasu reakcji, depresja, splątanie, zaburzenia mowy i widzenia, afazja, drżenie, niedowład, zaburzenia czucia, zawroty głowy, uczucie bezradności, utrata samokontroli, majaczenie, drgawki pochodzenia mózgowego i utrata przytomności do śpiączki włącznie, płytki oddech i bradykardia.

Ponadto mogą występować objawy zaburzeń regulacji układu adrenergicznego, takie jak pocenie się, wilgotna skóra, niepokój, tachykardia, nadciśnienie tętnicze, kołatanie serca, dławica piersiowa i zaburzenia rytmu serca.

Obraz kliniczny ciężkiego napadu hipoglikemii może przypominać udar.

Objawy prawie zawsze można szybko opanować natychmiastowym spożyciem węglowodanów (cukru). Sztuczne środki słodzące są nieskuteczne.

Z doświadczeń dotyczących innych pochodnych sulfonylomocznika wiadomo, że hipoglikemia może nawracać mimo początkowo skutecznej terapii.

Ciężka lub przedłużająca się hipoglikemia, która tylko krótkotrwale daje się opanować za pomocą zwykle stosowanych ilości cukru, wymaga niezwłocznego leczenia i niekiedy hospitalizacji.

Czynnikami sprzyjającymi wystąpieniu hipoglikemii są:

Ÿ niechęć lub (częściej u pacjentów w podeszłym wieku) niezdolność pacjenta do współpracy,

Ÿ niedożywienie, nieregularne spożywanie posiłków lub ich pomijanie, głodzenie się,

Ÿ zmiany diety,

Ÿ brak równowagi między wysiłkiem fizycznym a spożyciem węglowodanów,

Ÿ spożywanie alkoholu, zwłaszcza z jednoczesnym pomijaniem posiłków,

Ÿ zaburzenia czynności nerek,

Ÿ ciężkie zaburzenia czynności wątroby,

Ÿ przedawkowanie glimepirydu,

Ÿ niektóre niewyrównane zaburzenia układu wewnątrzwydzielniczego, wpływające na metabolizm węglowodanów lub mechanizmy kompensacyjne w hipoglikemii (jak w niektórych zaburzeniach czynności tarczycy oraz w niewydolności przedniego płata przysadki lub kory nadnerczy),

Ÿ jednoczesne stosowanie niektórych innych leków (patrz punkt 4.5).

Leczenie glimepirydem wymaga regularnego kontrolowania stężenia glukozy we krwi i w moczu. Ponadto zaleca się oznaczanie glikowanej hemoglobiny.

Podczas leczenia glimepirydem wymagane jest regularne kontrolowanie czynności wątroby oraz parametrów hematologicznych (zwłaszcza leukocytów i płytek krwi).

W warunkach stresu (np. wypadków, operacji z nagłych wskazań, zakażeń przebiegających z gorączką itp.) może być wskazana czasowa zmiana leczenia na insulinę.

Brak doświadczeń dotyczących stosowania glimepirydu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub u pacjentów poddawanych dializie. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub wątroby wskazana jest zmiana leczenia na insulinę.

Leczenie pacjentów z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej (G6PD) pochodnymi sulfonylomocznika może prowadzić do niedokrwistości hemolitycznej. Ponieważ glimepiryd należy do pochodnych sulfonylomocznika, u pacjentów z niedoborem G6PD należy zachować ostrożność i rozważyć zastosowanie leku z innej grupy.

Ten produkt leczniczy zawiera laktozę. Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Glimepiryd trzeba przyjmować bezpośrednio przed posiłkiem lub w trakcie posiłku.

Jeśli posiłki są pomijane lub spożywane nieregularnie, stosowanie glimepirydu może prowadzić do hipoglikemii. Objawami hipoglikemii mogą być bóle głowy, napady głodu, nudności, wymioty, znużenie, senność, zaburzenia snu, niepokój ruchowy, agresywność, zaburzenia koncentracji, czujności i czasu reakcji, depresja, splątanie, zaburzenia mowy i widzenia, afazja, drżenie, niedowład, zaburzenia czucia, zawroty głowy, uczucie bezradności, utrata samokontroli, majaczenie, drgawki pochodzenia mózgowego i utrata przytomności do śpiączki włącznie, płytki oddech i bradykardia.

Ponadto mogą występować objawy zaburzeń regulacji układu adrenergicznego, takie jak pocenie się, wilgotna skóra, niepokój, tachykardia, nadciśnienie tętnicze, kołatanie serca, dławica piersiowa i zaburzenia rytmu serca.

Obraz kliniczny ciężkiego napadu hipoglikemii może przypominać udar.

Objawy prawie zawsze można szybko opanować natychmiastowym spożyciem węglowodanów (cukru). Sztuczne środki słodzące są nieskuteczne.

Z doświadczeń dotyczących innych pochodnych sulfonylomocznika wiadomo, że hipoglikemia może nawracać mimo początkowo skutecznej terapii.

Ciężka lub przedłużająca się hipoglikemia, która tylko krótkotrwale daje się opanować za pomocą zwykle stosowanych ilości cukru, wymaga niezwłocznego leczenia i niekiedy hospitalizacji.

Czynnikami sprzyjającymi wystąpieniu hipoglikemii są:

Ÿ niechęć lub (częściej u pacjentów w podeszłym wieku) niezdolność pacjenta do współpracy,

Ÿ niedożywienie, nieregularne spożywanie posiłków lub ich pomijanie, głodzenie się,

Ÿ zmiany diety,

Ÿ brak równowagi między wysiłkiem fizycznym a spożyciem węglowodanów,

Ÿ spożywanie alkoholu, zwłaszcza z jednoczesnym pomijaniem posiłków,

Ÿ zaburzenia czynności nerek,

Ÿ ciężkie zaburzenia czynności wątroby,

Ÿ przedawkowanie glimepirydu,

Ÿ niektóre niewyrównane zaburzenia układu wewnątrzwydzielniczego, wpływające na metabolizm węglowodanów lub mechanizmy kompensacyjne w hipoglikemii (jak w niektórych zaburzeniach czynności tarczycy oraz w niewydolności przedniego płata przysadki lub kory nadnerczy),

Ÿ jednoczesne stosowanie niektórych innych leków (patrz punkt 4.5).

Leczenie glimepirydem wymaga regularnego kontrolowania stężenia glukozy we krwi i w moczu. Ponadto zaleca się oznaczanie glikowanej hemoglobiny.

Podczas leczenia glimepirydem wymagane jest regularne kontrolowanie czynności wątroby oraz parametrów hematologicznych (zwłaszcza leukocytów i płytek krwi).

W warunkach stresu (np. wypadków, operacji z nagłych wskazań, zakażeń przebiegających z gorączką itp.) może być wskazana czasowa zmiana leczenia na insulinę.

Brak doświadczeń dotyczących stosowania glimepirydu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub u pacjentów poddawanych dializie. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek lub wątroby wskazana jest zmiana leczenia na insulinę.

Leczenie pacjentów z niedoborem dehydrogenazy glukozo-6-fosforanowej (G6PD) pochodnymi sulfonylomocznika może prowadzić do niedokrwistości hemolitycznej. Ponieważ glimepiryd należy do pochodnych sulfonylomocznika, u pacjentów z niedoborem G6PD należy zachować ostrożność i rozważyć zastosowanie leku z innej grupy.

Ten produkt leczniczy zawiera laktozę. Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Stosowanie glimepirydu w skojarzeniu z niektórymi innymi lekami może prowadzić do niekorzystnego nasilenia lub osłabienia hipoglikemizującego działania glimepirydu. Dlatego inne produkty lecznicze należy stosować wyłącznie w porozumieniu z lekarzem lub na jego zlecenie.

Glimepiryd jest metabolizowany z udziałem izoenzymu CYP2C9 cytochromu P450. Wiadomo, że na proces ten mają wpływ jednocześnie stosowane induktory (np. ryfampicyna) lub inhibitory (np. flukonazol) izoenzymu CYP2C9.

Wyniki publikowanych w piśmiennictwie badań in vivo dotyczących interakcji wykazały, że wartość AUC glimepirydu zwiększa się około dwukrotnie pod wpływem flukonazolu, jednego z najsilniejszych inhibitorów CYP2C9.

Niżej opisano interakcje na podstawie badań ze stosowaniem glimepirydu oraz innych pochodnych sulfonylomocznika.

Nasilenie działania zmniejszającego stężenie glukozy we krwi i wynikająca stąd w niektórych przypadkach hipoglikemia może wystąpić w związku z zastosowaniem jednego z następujących leków, np.:

· fenylobutazon, azapropazon i oksyfenbutazon

· insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe, takie jak metformina

· salicylany i kwas p-aminosalicylowy

· steroidy anaboliczne i męskie hormony płciowe

· chloramfenikol, niektóre długo działające sulfonamidy, tetracykliny, antybiotyki chinolonowe i klarytromycyna

· leki przeciwzakrzepowe pochodne kumaryny

· fenfluramina

· fibraty

· inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE)

· fluoksetyna, inhibitory monoaminooksydazy (MAO)

· allopurynol, probenecyd, sulfinpyrazon

· leki sympatykolityczne

· cyklofosfamid, trofosfamid i ifosfamid

· mikonazol, flukonazol

· pentoksyfilina (duże dawki podawane pozajelitowo)

· trytokwalina

Zmniejszenie działania hipoglikemizującego glimepirydu, a w konsekwencji zwiększenie stężenia glukozy we krwi, może wystąpić w przypadku zastosowania jednego z następujących leków, np.:

· estrogeny i progestageny

· saluretyki, tiazydowe leki moczopędne

· leki pobudzające czynność tarczycy, glikokortykosteroidy

· pochodne fenotiazyny, chloropromazyna

· adrenalina i leki sympatykomimetyczne

· kwas nikotynowy (w dużych dawkach) i jego pochodne

· leki przeczyszczające (stosowane długotrwale)

· fenytoina, diazoksyd

· glukagon, barbiturany i ryfampicyna

· acetazolamid.

Antagoniści receptora H₂, leki beta-adrenolityczne, klonidyna i rezerpina mogą albo zwiększać, albo zmniejszać działanie obniżające stężenie glukozy we krwi.

Po wpływem leków o działaniu sympatykolitycznym, takich jak leki beta-adrenolityczne, klonidyna, guanetydyna i rezerpina, objawy kompensacyjnego pobudzenia adrenergicznego w odpowiedzi na hipoglikemię mogą być osłabione lub mogą w ogóle nie występować.

Spożywanie alkoholu może w sposób nieprzewidywalny nasilać lub osłabiać działanie hipoglikemizujące glimepirydu.

Glimepiryd może nasilać lub osłabiać działanie pochodnych kumaryny.

Nie przeprowadzono badań wpływu glimepirydu na zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania maszyn.

Zdolność koncentracji i szybkość reakcji pacjentów może się zmniejszyć na skutek hipoglikemii lub hiperglikemii, lub np. z powodu zaburzeń widzenia. Może to stwarzać zagrożenie w sytuacjach wymagających szczególnej koncentracji (np. prowadzenia pojazdu lub obsługiwania maszyn). Pacjentom należy zalecić podjęcie środków ostrożności w celu uniknięcia hipoglikemii podczas prowadzenia pojazdów. Jest to szczególnie istotne dla pacjentów, którzy słabo lub w ogóle nie odczuwają ostrzegawczych objawów hipoglikemii, bądź u których hipoglikemia występuje często. W takich przypadkach należy rozważyć, czy wskazane jest, by pacjent kierował pojazdami lub obsługiwał urządzenia mechaniczne.

Po przedawkowaniu może wystąpić hipoglikemia, która trwa od 12 do 72 godzin i która może nawracać po początkowej normalizacji stężenia glukozy we krwi. Objawy mogą nie ujawnić się nawet w ciągu 24 godzin od zażycia glimepirydu. Na ogół zaleca się obserwację w warunkach szpitalnych. Mogą wystąpić nudności, wymioty i ból w nadbrzuszu. Na ogół razem z hipoglikemią mogą wystąpić objawy neurologiczne, takie jak niepokój ruchowy, drżenie, zaburzenia widzenia, zaburzenia koordynacji ruchowej, senność, śpiączka i drgawki.

Leczenie polega przede wszystkim na zapobieganiu wchłonięciu leku przez wywołanie wymiotów, a następnie podanie do wypicia wody lub lemoniady z węglem aktywowanym (adsorbent) i siarczanu sodu (środek przeczyszczający). W razie zażycia dużej ilości leku wskazane jest płukanie żołądka, a następnie podanie węgla aktywowanego i siarczanu sodu. W przypadku przedawkowania o ciężkim przebiegu wskazana jest hospitalizacja w oddziale intensywnej opieki medycznej. Należy jak najszybciej podać glukozę, w razie konieczności we wstrzyknięciu dożylnym (50 ml 50% roztworu), a następnie 10% roztwór w infuzji, pod ścisłą kontrolą stężenia glukozy we krwi. Dalsze leczenie powinno być objawowe.

Ze względu na możliwe ryzyko groźnej hiperglikemii dawkę glukozy trzeba podawać z największą ostrożnością, zwłaszcza podczas leczenia hipoglikemii spowodowanej przypadkowym zażyciem glimepirydu przez niemowlęta i młodsze dzieci. Należy dokładnie monitorować stężenie glukozy we krwi