ONDANSETRON ACCORD

1 ml roztworu do wstrzykiwań lub infuzji zawiera 2 mg ondansetronu (w postaci dwuwodnego chlorowodorku ondansetronu).

Każda ampułka 2 ml zawiera 4 mg ondansetronu (w postaci dwuwodnego chlorowodorku ondansetronu).

Każda ampułka 4 ml zawiera 8 mg ondansetronu (w postaci dwuwodnego chlorowodorku ondansetronu).

Substancje pomocnicze o znanym działaniu: 1 ml roztworu do wstrzykiwań lub infuzji zawiera 3,62 mg sodu w postaci cytrynianu sodu, chlorku sodu i wodorotlenku sodu.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Nadwrażliwość na ondansetron lub którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. Nadwrażliwość na innych wybiórczych antagonistów receptora 5HT₃ (np. granisteron, dolasteron). Jednoczesne podawanie apomorfiny i ondansetronu jest przeciwwskazane ze względu na zgłaszane przypadki wystąpienia głębokiej hipotonii oraz utraty świadomości podczas ich jednoczesnego stosowania.

Częstość występowania działań niepożądanych uporządkowano poniżej na podstawie klasyfikacji układów narządowych oraz częstości występowania. Częstość występowania określono w następujący sposób: bardzo często (> 1/10), często > 1/100 i < 1/10), niezbyt często (> 1/1000 i < 1/100), rzadko (> 1/10 000 i < 1/1000), bardzo rzadko (< 1/10 000) i nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Zaburzenia układu immunologicznego

Rzadko: Natychmiastowe reakcje nadwrażliwości, czasem ciężkie, w tym anafilaksja. Anafilaksja może zakończyć się zgonem.

Reakcje nadwrażliwości obserwowano także u pacjentów, u których te objawy występowały również po podaniu innych wybiórczych antagonistów receptora 5-HT₃.

Zaburzenia układu nerwowego

Bardzo często: Ból głowy.

Rzadko: Istnieją doniesienia wskazujące na występowanie zaburzeń z ruchami mimowolnymi, takich jak reakcje pozapiramidowe, np. napady przymusowego patrzenia z rotacją gałek ocznych i (lub) reakcje dystoniczne bez rozstrzygających dowodów na trwałe kliniczne następstwa takiego działania ondansetronu oraz rzadko obserwowane napady padaczkowe. Nie jest znany mechanizm farmakologiczny takiego działania ondansetronu. Zawroty głowy podczas szybkiego podawania dożylnego, którym w większości można zapobiegać i które ustępują po wydłużeniu czasu infuzji.

Zaburzenia oka

Rzadko: Przemijające zaburzenia widzenia (np. niewyraźne widzenie), głównie w trakcie szybkiego podawania dożylnego.

Bardzo rzadko: Przemijająca ślepota, głównie podczas podawania dożylnego.

W większości przypadków ślepota ustępowała w ciągu 20 minut. Większość pacjentów przyjmowała leki chemioterapeutyczne, w tym cisplatynę. Niektóre przypadki przemijającej ślepoty były pochodzenia korowego.

Zaburzenia serca

Rzadko: Przemijające zmiany w elektrokardiogramie, w tym wydłużenie odstępu QT (w tym typu torsade de pointes) obserwowane głównie po podaniu dożylnym ondansetronu.

Niezbyt często: Arytmie, ból w klatce piersiowej z lub bez obniżenia odcinka ST, bradykardia. W pojedynczych przypadkach bóle w klatce piersiowej oraz zaburzenia rytmu serca mogą prowadzić do zgonu.

Zaburzenia naczyniowe

Często: Uczucie gorąca lub nagłe zaczerwienienie.

Niezbyt często: Niedociśnienie.

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Niezbyt często: Czkawka.

Zaburzenia żołądka i jelit

Często: Zaparcia.

Ondansetron wydłuża czas pasażu w jelicie grubym, a u niektórych pacjentów może wywoływać zaparcie.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Niezbyt często: Obserwowano bezobjawowe zwiększenie parametrów czynności wątroby. Reakcje te najczęściej obserwowano u pacjentów otrzymujących chemoterapię cisplatyną.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Niezbyt często: Może nastąpić reakcja nadwrażliwości wokół miejsca wstrzyknięcia (np.: wysypka, pokrzywka, świąd) czasami wzdłuż żyły, do której podawano lek.

Dzieci i młodzież

Rodzaje i częstość występowania działań niepożądanych były porównywalne u dzieci, młodzieży i dorosłych.

Do podawania we wstrzyknięciu dożylnym lub domięśniowym lub w infuzji dożylnej po rozcieńczeniu.

Instrukcja dotycząca rozcieńczania produktu przed podaniem, patrz punkt 6.6.

Lekarz przepisujący ondansetron w celu zapobiegania nudnościom i wymiotom opóźnionym związanym z radioterapią lub chemioterapią u dorosłych, młodzieży i dzieci powinien uwzględnić właściwe wytyczne odnoszące się do stosowania leku i praktycznie przyjęte stosowanie.

Nudno_ści i wymioty wywołane przez chemioterapi_ę i radioterapi_ę:

Dorośli: Nasilenie wymiotów wywołanych leczeniem przeciwnowotworowym różni się w zależności od dawek leków i skojarzenia chemioterapii i radioterapii w zastosowanych schematach leczenia. Drogę podania ondansetronu i jego dawkę należy dobierać w sposób elastyczny, w zakresie od 8 mg do 32 mg na dobę, według poniższych zaleceń.

Chemioterapia i radioterapia o działaniu wymiotnym:

Pacjenci poddani chemioterapii i radioterapii o działaniu wymiotnym mogą otrzymać ondansetron dożylnie, domięśniowo lub inną drogą podania. Jednakże produkt ten jest przeznaczony do podawania wyłącznie we wstrzyknięciu lub infuzji.

U większości pacjentów leczonych chemioterapią lub radioterapią o działaniu wymiotnym, bezpośrednio przed leczeniem należy zastosować ondansetron w dawce 8 mg w powolnym wstrzyknięciu dożylnym lub domięśniowym lub w krótkiej 15-minutowej infuzji dożylnej, a następnie podawać 8 mg leku doustnie, co 12 godzin.

Aby zapobiec opóźnionym lub przedłużonym wymiotom po upływie pierwszych 24 godzin należy kontynuować leczenie ondansetronem drogą doustną z deksametazonem do 5 dni po zakończeniu cyklu leczenia. Leczenie ondansetronem podawanym inną drogą niż dożylna należy kontynuować do 5 dni po zakończeniu cyklu leczenia.

Chemioterapia o silnym działaniu wymiotnym: Pacjentom otrzymującym chemioterapię o silnym działaniu wymiotnym, np. duże dawki cisplatyny, ondansetron można podawać dożylnie lub domięśniowo. Ondansetron stosowany w następujących schematach dawkowania w ciągu pierwszych 24 godzin od rozpoczęcia chemioterapii wykazywał porównywalną skuteczność:

^• Pojedyncza dawka 8 mg, podawana w powolnym wstrzyknięciu dożylnym lub domięśniowym bezpośrednio przed chemioterapią.

^• Bezpośrednio przed chemioterapią powolne wstrzyknięcie dożylne lub domięśniowe 8 mg ondansetronu albo krótka infuzja dożylna trwająca 15 minut, a następnie dwie kolejne dawki dożylnie lub domięśniowo po 8 mg każda, w odstępie od 2 do 4 godzin lub w ciągłej infuzji dożylnej w dawce 1 mg/godzinę do 24 godzin.

^• Pojedyncza dawka 16 mg ondansetronu rozcieńczonego w 50-100 ml roztworu soli fizjologicznej lub innego zgodnego roztworu do infuzji (patrz punkt 6.6 Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowywania produktu leczniczego do stosowania) może być podawana tylko w infuzji dożylnej, trwającej przynajmniej 15 minut bezpośrednio przed chemioterapią.

Nie należy podawać pojedynczej dawki większej niż 16 mg ze względu na zależne od dawki zwiększone ryzyko wydłużenia odstępu QT (patrz punkty 4.4, 4.8 i 5.1).

Wybór schematu dawkowania powinien być uzależniony od stopnia nasilenia wymiotów.

Skuteczność ondansetronu w chemioterapii o silnym działaniu wymiotnym może być zwiększona przez dodanie przed chemioterapią pojedynczej dożylnej dawki 20 mg soli sodowej fosforanu deksametazonu.

Aby zapobiec opóźnionym lub przedłużonym wymiotom po upływie pierwszych 24 godzin należy kontynuować leczenie ondansetronem drogą doustną do 5 dni po zakończeniu cyklu leczenia.

Dzieci i młodzież:

Leczenie nudności i wymiotów wywołanych przez chemioterapię u dzieci w wieku ≥ 6 miesięcy i młodzieży.

Dawkę leku stosowanego w leczeniu nudności i wymiotów wywołanych przez chemioterapię oblicza się na podstawie powierzchni ciała (ang. body surface area – BSA) lub masy ciała – patrz poniżej. Całkowite dawki dobowe określone w oparciu o masę ciała są zwykle większe niż dawki obliczone na podstawie pola powierzchni ciała – patrz punkty 4.4 i 5.1.

Brak jest danych pochodzących z badań klinicznych z grupą kontrolną, dotyczących stosowania leku Ondansetron do wstrzykiwań w celu zapobiegania opóźnionym lub przedłużonym nudnościom i wymiotom wywołanym przez chemioterapię. Brak jest danych pochodzących z badań klinicznych z grupą kontrolną, dotyczących stosowania leku Ondansetron do wstrzykiwań w leczeniu nudności i wymiotów wywołanych przez radioterapię u dzieci.

Ustalanie dawki na podstawie pola powierzchni ciała (BSA):

Ondansetron powinno się podawać dożylnie w pojedynczej dawce 5 mg/m², bezpośrednio przed chemioterapią. Dawka dożylna nie może być większa niż 8 mg.

Podawanie doustne można rozpocząć po 12 godzinach i kontynuować do 5 dni. Patrz Tabela 1 poniżej. Całkowita dawka dobowa nie może być większa niż 32 mg (dawka stosowana u dorosłych).

Tabela 1: Ustalanie dawki na podstawie pola powierzchni ciała (BSA) – chemioterapia u dzieci w wieku ≥ 6 miesięcy i młodzieży

a

Dawka dożylna nie może być większa niż 8 mg.

b

Całkowita dawka dobowa nie może być większa niż 32 mg (dawka stosowana u dorosłych).

Ustalanie dawki na podstawie masy ciała:

Całkowite dawki dobowe określone w oparciu o masę ciała są większe niż dawki obliczone na podstawie pola powierzchni ciała (BSA) – patrz punkty 4.4 i 5.1. Ondansetron powinno się podawać dożylnie w pojedynczej dawce 0,15 mg/kg, bezpośrednio przed chemioterapią. Dawka dożylna nie może być większa niż 8 mg.

Można podać dwie kolejne dawki dożylne w odstępach co 4 godziny. Całkowita dawka dobowa nie może być większa niż 32 mg (dawka stosowana u dorosłych).

Podawanie doustne można rozpocząć po 12 godzinach i kontynuować do 5 dni. Patrz Tabela 2 poniżej.

Tabela 2: Ustalanie dawki na podstawie masy ciała – chemioterapia u dzieci w wieku ≥ 6 miesięcy i młodzieży

a

Dawka dożylna nie może być większa niż 8 mg.

b

Całkowita dawka dobowa nie może być większa niż 32 mg (dawka stosowana u dorosłych).

Osoby w podeszłym wieku: Ondansetron jest dobrze tolerowany przez pacjentów w wieku powyżej 65 lat i nie jest konieczne dostosowywanie dawki, częstości podawania oraz drogi podawania. Patrz również punkt „Szczególne grupy pacjentów”.

Nudności i wymioty w okresie pooperacyjnym:

Zapobieganie nudnościom i wymiotom w okresie pooperacyjnym

Dorośli: W zapobieganiu nudnościom i wymiotom w okresie pooperacyjnym ondansetron może być podany doustnie lub we wstrzyknięciu dożylnym lub domięśniowym.

Ondansetron można stosować w pojedynczej dawce 4 mg podanej domięśniowo lub w powolnym wstrzyknięciu dożylnym bezpośrednio przed wprowadzeniem do znieczulenia.

W leczeniu nudności i wymiotów w okresie pooperacyjnym zaleca się zastosowanie pojedynczej dawki 4 mg podanej domięśniowo lub w powolnym wstrzyknięciu dożylnym.

Dzieci i młodzież:

Leczenie nudności i wymiotów w okresie pooperacyjnym u dzieci w wieku ≥1 miesiąca i młodzieży.

Zapobiegając nudnościom i wymiotom w okresie pooperacyjnym u pacjentów pediatrycznych poddanych ogólnemu znieczuleniu w trakcie operacji, można podać ondansetron w powolnym dożylnym wstrzyknięciu (trwającym przynajmniej 30 sekund) w pojedynczej dawce 0,1 mg/kg mc., maksymalnie 4 mg, przed, w trakcie lub po wprowadzeniu do znieczulenia.

W celu leczenia nudności i wymiotów u pacjentów pediatrycznych po zabiegu operacyjnym poddanych ogólnemu znieczuleniu podczas operacji, można podać ondansetron w powolnym dożylnym wstrzyknięciu (trwającym przynajmniej 30 sekund) w pojedynczej dawce 0,1 mg/kg mc. do maksymalnie 4 mg.

Brak jest danych dotyczących stosowania leku Ondansetron do wstrzykiwań w leczeniu nudności i wymiotów w okresie pooperacyjnym u dzieci w wieku poniżej 2 lat.

Pacjenci w podeszłym wieku: Dane dotyczące zastosowania ondansetronu w zapobieganiu i leczeniu nudności i wymiotów w okresie pooperacyjnym u pacjentów w podeszłym wieku są ograniczone, jednak ondansetron jest dobrze tolerowany przez pacjentów w wieku powyżej 65 lat, otrzymujących chemioterapię.

Patrz również punkt „Szczególne populacje pacjentów”.

Szczególne populacje pacjentów

Pacjenci z zaburzeniem czynności nerek: Nie ma konieczności dostosowywania dobowej dawki leku, częstości lub drogi jego podawania.

Pacjenci z zaburzeniem czynności wątroby: Klirens ondansetronu jest znacząco zmniejszony a okres półtrwania w surowicy znacząco przedłużony u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby. U takich pacjentów całkowita dawka dobowa nie powinna być większa niż 8 mg.

Pacjenci z powolnym metabolizmem sparteiny i debryzochiny: Okres półtrwania ondansetronu w fazie eliminacji nie ulega zmianie u pacjentów zaklasyfikowanych jako powoli metabolizujący sparteinę i debryzochinę. W konsekwencji, u takich pacjentów dawki wielokrotne będą powodowały taki sam poziom ekspozycji, jak u pozostałych grup pacjentów. Nie jest konieczna zmiana dawki dobowej ani częstości podawania leku.

Reakcje nadwrażliwości obserwowano także u pacjentów, którzy wykazywali nadwrażliwość na inne leki z grupy wybiórczych antagonistów receptora 5HT₃.

Reakcje ze strony układu oddechowego należy leczyć objawowo. Lekarze powinni zwrócić na nie szczególną uwagę, gdyż objawy te mogą być prekursorami reakcji nadwrażliwości.

Dzieci i młodzież:

Pacjentów pediatrycznych przyjmujących ondansetron z lekami chemioterapeutycznymi o działaniu toksycznym na wątrobę powinno się dokładnie monitorować pod kątem występowania zaburzeń czynności wątroby.

Rzadko opisywano przemijające zmiany w zapisie EKG, obejmujące wydłużenie odstępu QT u pacjentów przyjmujących ondansetron. Ponadto po wprowadzeniu leku do obrotu odnotowano przypadki częstoskurczu komorowego typu torsade de pointes u pacjentów przyjmujących ondansetron. Należy zachować ostrożność stosując ondansetron u pacjentów, u których występuje lub może wystąpić wydłużenie odstępu QT. Do grupy tej należą pacjenci z zaburzeniami gospodarki elektrolitowej, z wrodzonym zespołem wydłużonego odstępu QT oraz pacjenci, którzy przyjmują inne produkty lecznicze, które prowadzą do wydłużenia odstępu QT. Dlatego szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z zaburzeniami rytmu serca lub przewodzenia, u pacjentów leczonych lekami antyarytmicznymi lub β-adrenergicznymi oraz u pacjentów z istotnymi zaburzeniami gospodarki elektrolitowej.

Ponieważ ondansetron wydłuża czas pasażu jelitowego, po jego podaniu pacjenci z objawami podostrej niedrożności jelit powinni znajdować się pod obserwacją.

Stosowanie ondansetronu w celu zapobiegania nudnościom i wymiotom u pacjentów poddanych operacji usunięcia migdałków może maskować utajone krwawienie. Dlatego ci pacjenci powinni pozostać pod dokładną obserwacją.

Ten produkt leczniczy zawiera 2,5 mmol (tj. 57,9 mg) sodu na maksymalną dawkę dobową 32 mg. Należy to uwzględnić u pacjentów stosujących dietę niskosodową.

Nudności i wymioty wywołane przez chemioterapię:

Określając dawkę na podstawie mg/kg i podając trzy dawki w odstępach co 4 godziny, całkowita dawka dobowa będzie większa niż pojedyncza dawka 5 mg/m², po której stosuje się dawkę doustną. Nie przeprowadzono badań klinicznych porównujących skuteczność obu schematów dawkowania. Porównanie wyników badań wskazuje na zbliżoną skuteczność podczas stosowania obu schematów dawkowania – patrz punkt 5.1.

Reakcje nadwrażliwości obserwowano także u pacjentów, którzy wykazywali nadwrażliwość na inne leki z grupy wybiórczych antagonistów receptora 5HT₃.

Reakcje ze strony układu oddechowego należy leczyć objawowo. Lekarze powinni zwrócić na nie szczególną uwagę, gdyż objawy te mogą być prekursorami reakcji nadwrażliwości.

Dzieci i młodzież:

Pacjentów pediatrycznych przyjmujących ondansetron z lekami chemioterapeutycznymi o działaniu toksycznym na wątrobę powinno się dokładnie monitorować pod kątem występowania zaburzeń czynności wątroby.

Rzadko opisywano przemijające zmiany w zapisie EKG, obejmujące wydłużenie odstępu QT u pacjentów przyjmujących ondansetron. Ponadto po wprowadzeniu leku do obrotu odnotowano przypadki częstoskurczu komorowego typu torsade de pointes u pacjentów przyjmujących ondansetron. Należy zachować ostrożność stosując ondansetron u pacjentów, u których występuje lub może wystąpić wydłużenie odstępu QT. Do grupy tej należą pacjenci z zaburzeniami gospodarki elektrolitowej, z wrodzonym zespołem wydłużonego odstępu QT oraz pacjenci, którzy przyjmują inne produkty lecznicze, które prowadzą do wydłużenia odstępu QT. Dlatego szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z zaburzeniami rytmu serca lub przewodzenia, u pacjentów leczonych lekami antyarytmicznymi lub β-adrenergicznymi oraz u pacjentów z istotnymi zaburzeniami gospodarki elektrolitowej.

Ponieważ ondansetron wydłuża czas pasażu jelitowego, po jego podaniu pacjenci z objawami podostrej niedrożności jelit powinni znajdować się pod obserwacją.

Stosowanie ondansetronu w celu zapobiegania nudnościom i wymiotom u pacjentów poddanych operacji usunięcia migdałków może maskować utajone krwawienie. Dlatego ci pacjenci powinni pozostać pod dokładną obserwacją.

Ten produkt leczniczy zawiera 2,5 mmol (tj. 57,9 mg) sodu na maksymalną dawkę dobową 32 mg. Należy to uwzględnić u pacjentów stosujących dietę niskosodową.

Nudności i wymioty wywołane przez chemioterapię:

Określając dawkę na podstawie mg/kg i podając trzy dawki w odstępach co 4 godziny, całkowita dawka dobowa będzie większa niż pojedyncza dawka 5 mg/m², po której stosuje się dawkę doustną. Nie przeprowadzono badań klinicznych porównujących skuteczność obu schematów dawkowania. Porównanie wyników badań wskazuje na zbliżoną skuteczność podczas stosowania obu schematów dawkowania – patrz punkt 5.1.