Octreotide Kabi roztwór do wstrzykiwań | 500 mcg/ml | 1 fiol. po 1 ml

50 mikrogramów/ml: Jedna fiolka z 1 ml roztworu do wstrzykiwań zawiera octan oktreotydu w ilości odpowiadającej 50 mikrogramów oktreotydu.

100 mikrogramów/ml: Jedna fiolka z 1 ml roztworu do wstrzykiwań zawiera octan oktreotydu w ilości odpowiadającej 100 mikrogramów oktreotydu. 500 mikrogramów/ml: Jedna fiolka z 1 ml roztworu do wstrzykiwań zawiera octan oktreotydu w ilości odpowiadającej 500 mikrogramów oktreotydu.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

Podsumowanie profilu bezpieczeństwa

Najczęściej występujące działania niepożądane zgłaszane podczas leczenia oktreotydem dotyczyły zaburzeń żołądka i jelit, układu nerwowego, wątroby i dróg żółciowych oraz metabolizmu i odżywiania.

Najczęściej zgłaszanymi działaniami niepożądanymi w badaniach klinicznych dotyczących stosowania oktreotydu były: biegunka, ból brzucha, nudności, wzdęcia, ból głowy, kamica żółciowa, hiperglikemia i zaparcia. Inne często zgłaszane działania niepożądane to: zawroty głowy, miejscowy ból, osady w drogach żółciowych, zaburzenia czynności tarczycy (np. zmniejszenie aktywności hormonu tyreotropowego [TSH], całkowitego T4 i wolnego T4), luźne stolce, zmniejszona tolerancja glukozy, wymioty, astenia i hipoglikemia.

W rzadko występujących przypadkach działania niepożądane ze strony żołądka i jelit mogą przypominać ostrą niedrożność jelit, z nasilającym się rozdęciem brzucha, ostrym bólem w nadbrzuszu, tkliwością i obroną mięśniową powłok jamy brzusznej.

Ból lub uczucie kłucia, mrowienia lub pieczenia w miejscu wstrzyknięcia podskórnego, z zaczerwienieniem i obrzękiem, rzadko utrzymuje się dłużej niż 15 minut. Uczucie miejscowego dyskomfortu można zmniejszyć przez podawanie roztworu doprowadzonego przed wstrzyknięciem do temperatury pokojowej.

Pomimo, że wydalanie tłuszczu w kale może się zwiększyć, brak jest danych potwierdzających, iż długotrwałe stosowanie oktreotydu prowadzi do niedoboru pokarmowego spowodowanego złym wchłanianiem.

Częstość występowania działań niepożądanych ze strony żołądka i jelit można zmniejszyć przez unikanie spożywania posiłków w porze podawania oktreotydu, tzn. wykonywanie wstrzyknięć między posiłkami lub przed spoczynkiem.

W rzadko występujących przypadkach zgłaszano występowanie ostrego zapalenia trzustki w ciągu pierwszych godzin lub dni leczenia oktreotydem, ustępujące po przerwaniu podawania produktu leczniczego.

Ponadto, u pacjentów długotrwale stosujących oktreotyd, obserwowano zapalenie trzustki wywołane kamicą żółciową.

Odnotowano pojedyncze przypadki wystąpienia kolki żółciowej po nagłym odstawieniu produktu leczniczego u pacjentów z akromegalią, u których wystąpiły osady w drogach żółciowych lub kamienie żółciowe.

U pacjentów, zarówno z akromegalią, jak i rakowiakiem obserwowano zmiany w obrazie EKG, takie jak wydłużenie odstępu QT, zmiany osi serca, wczesna repolaryzacja, niski woltaż, przejście załamka R/S, wczesna progresja załamków R oraz niespecyficzne zmiany odcinka ST-T. Nie ustalono związku między wymienionymi zdarzeniami i stosowaniem octanu oktreotydu, ponieważ u wielu pacjentów występowały współistniejące choroby serca (patrz punkt 4.4).

Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych

Poniższe działania niepożądane (wymienione w Tabeli 1), zebrano w badaniach klinicznych dotyczących stosowania oktreotydu.

Działania niepożądane przedstawiono zgodnie z częstością występowania, według następującej konwencji:

Tabela 1 - Działania niepożądane zgłaszane w badaniach klinicznych

Dane po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu

O spontanicznie zgłaszanych działaniach niepożądanych, przedstawionych w Tabeli 2 informowano na zasadzie dobrowolności, a rzetelne ustalenie częstości ich występowania oraz związku przyczynowego ze stosowanie produktu nie zawsze jest możliwe.

Tabela 2 - Działania niepożądane pochodzące ze zgłoszeń spontanicznych

Dawkowanie

Endokrynne guzy przewodu pokarmowego (GEP) Początkowo 50 mikrogramów, raz lub dwa razy na dobę, we wstrzyknięciu podskórnym. W zależności od odpowiedzi klinicznej, wpływu na stężenie hormonów wytwarzanych przez guz (w przypadku rakowiaków na wydalanie kwasu 5-hydroksyindolooctowego z moczem) i tolerancji produktu, dawkę można stopniowo zwiększać do 100 - 200 mikrogramów, trzy razy na dobę. W wyjątkowych sytuacjach może być konieczne zastosowanie większych dawek. Dawki podtrzymujące należy dobierać indywidualnie.

Zaleca się podawanie podskórne. Jednak w przypadkach, gdy konieczne jest uzyskanie poprawy szybko np. przełom rakowiaka, początkową dawkę zalecaną oktreotydu można podać dożylnie, rozcieńczoną i podaną w szybkim wstrzyknięciu (bolus), przy jednoczesnej kontroli rytmu serca.

W przypadku rakowiaków, jeżeli w ciągu 1 tygodnia nie zostanie uzyskana poprawa terapeutyczna przy zastosowaniu maksymalnej tolerowanej dawki, leczenie należy przerwać.

Akromegalia Początkowo od 50 do 100 mikrogramów, co 8 lub 12 godzin, we wstrzyknięciu podskórnym. Dawkę należy dostosowywać na podstawie wyników comiesięcznej oceny wpływu leczenia na stężenia w osoczu GH i IGF-1 (wartości docelowe: GH < 2,5 ng/ml; IGF-1 w granicach normy), objawów klinicznych i działań niepożądanych.

Dla większości pacjentów optymalna dawka dobowa wynosi od 200 do 300 mikrogramów. Maksymalna dawka dobowa to 1500 mikrogramów. U pacjentów otrzymujących stałą dawkę oktreotydu, stężenie GH należy oznaczać co 6 miesięcy. Leczenie należy przerwać, jeśli po 3 miesiącach terapii nie uzyskuje się istotnego zmniejszenia stężenia GH lub poprawy objawów klinicznych.

Zapobieganie powikłaniom po operacjach trzustki

Zaleca się podawanie 100 mikrogramów, trzy razy na dobę, we wstrzyknięciu podskórnym, przez

7 dni, rozpoczynając od dnia operacji, na co najmniej 1 godzinę przed laparotomią.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

W przypadku podawania we wstrzyknięciu podskórnym, zmniejszona wydolność nerek nie wpływa na całkowitą ekspozycję na oktreotyd (AUC – pole powierzchni pod krzywą), dlatego też dostosowanie dawki nie jest konieczne.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

U pacjentów z marskością wątroby, okres półtrwania produktu leczniczego może być wydłużony, dlatego konieczne jest dostosowanie dawki podtrzymującej.

Pacjenci w podeszłym wieku

Nie stwierdzono zmniejszonej tolerancji ani konieczności dostosowania dawki u pacjentów w podeszłym wieku leczonych oktreotydem.

Dzieci i młodzież

Brak dostępnych danych. Aktualnie brak zaleceń dotyczących dawkowania.

Sposób podawania

Podanie podskórne lub dożylne.

Instrukcja dotycząca rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem, patrz punkt 6.6.

Ten produkt leczniczy jest przeznaczony wyłącznie do jednorazowego użytku.

Ogólne

Ponieważ guzy przysadki mózgowej wydzielające hormon wzrostu mogą się czasami rozrastać, powodując ciężkie powikłania (np. ubytki w polu widzenia), bardzo istotna jest dokładna obserwacja każdego pacjenta. W przypadku pojawienia się cech rozrostu guza, należy rozważyć zastosowanie alternatywnych metod leczenia.

U pacjentów z guzami wytwarzającymi hormon wzrostu, u których nie można zastosować leczenia operacyjnego lub radioterapii, może być konieczne stosowanie oktreotydu przez całe życie.

Terapeutyczne korzyści wynikające ze zmniejszenia stężenia hormonu wzrostu (GH) i przywrócenia do normy stężenia insulinopodobnego czynnika wzrostu (IGF-1) u kobiet z akromegalią mogą przywracać płodność. Pacjentki w wieku rozrodczym należy, o ile to konieczne, poinformować o potrzebie stosowania odpowiedniej metody antykoncepcji podczas leczenia oktreotydem (patrz punkt 4.6).

Należy kontrolować czynność tarczycy u pacjentów długotrwale przyjmujących oktreotyd.

Częstość występowania działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego można zmniejszyć przez unikanie spożywania posiłków w porze wykonywania wstrzyknięć, tzn. podawanie produktu leczniczego między posiłkami lub przed snem.

Działania niepożądane w miejscu wstrzyknięcia trwają zazwyczaj nie dłużej niż 15 minut. W celu zmniejszenia dyskomfortu w miejscu podania, zaleca się doprowadzenie roztworu do temperatury pokojowej przed wstrzyknięciem lub przez zastosowanie mniejszej objętości bardziej stężonego roztworu.

Objawy sercowo-naczyniowe

Bradykardia jest często zgłaszanym działaniem niepożądanym (patrz punkt 4.8). Konieczne może być dostosowanie dawek takich produktów leczniczych, jak antagoniści receptorów beta-adrenergicznych, antagoniści kanałów wapniowych czy środków stosowanych do utrzymania równowagi wodnoelektrolitowej.

Endokrynne guzy przewodu pokarmowego (GEP)

Podczas leczenia hormonalnie czynnych guzów żołądka, jelit i trzustki rzadko mogą wystąpić przypadki nagłego zaniku skuteczności oktreotydu z szybkim nawrotem ciężkich objawów choroby.

Metabolizm glukozy

Ze względu na działanie hamujące hormon wzrostu, glukagon i insulinę, oktreotyd może wpływać na regulację stężenia glukozy. Tolerancja glukozy po posiłku może być zaburzona, a w niektórych przypadkach długotrwałe stosowanie produktu leczniczego może wywołać stan przewlekłej hiperglikemii. Obserwowano również hipoglikemię. Należy rozważyć rutynowe kontrole stężenia glukozy we krwi.

U pacjentów z guzami wydzielającymi insulinę (insulinoma), oktreotyd może pogłębiać i wydłużać czas trwania hipoglikemii, z powodu względnie silniejszego niż insulina hamowania wydzielania GH i glukagonu, oraz z powodu krótszego trwania działania hamującego na insulinę. Pacjentów z insulinoma należy ściśle monitorować zwłaszcza podczas rozpoczynania terapii oktreotydem oraz każdej zmiany dawki. Należy rozważyć rozpoczęcie terapii w warunkach szpitalnych. Znacznym wahaniom stężenia glukozy we krwi można zapobiec, podając oktreotyd częściej i w mniejszych dawkach.

Oktreotyd może zmniejszać zapotrzebowanie na insulinę i doustne leki przeciwcukrzycowe u pacjentów leczonych na cukrzycę typu I. U pacjentów bez cukrzycy oraz w przypadku cukrzycy typu II z częściowo zachowanymi rezerwami insuliny, podawanie oktreotydu może powodować zwiększenie stężenia glukozy we krwi po posiłku. Dlatego zaleca się monitorowanie tolerancji glukozy i leczenia przeciwcukrzycowego.

Objawy związane z pęcherzykiem żółciowym

Oktreotyd wywiera hamujący wpływ na motorykę pęcherzyka żółciowego, wydzielanie kwasów żółciowych i przepływ żółci. Istnieje potwierdzony związek pomiędzy stosowaniem oktreotydu i powstawaniem kamieni żółciowych. Częstość powstawania kamieni żółciowych w czasie stosowania oktreotydu ocenia się na 15% do 30%. Z tego względu zaleca się wykonywanie badania

ultrasonograficznego pęcherzyka żółciowego przed rozpoczęciem oraz w czasie leczenia oktreotydem, w odstępach około 6 do 12-miesięcznych. U pacjentów leczonych oktreotydem przebieg kamicy żółciowej jest zwykle bezobjawowy. Kamicę żółciową objawową należy leczyć standardową metodą z uwzględnieniem nagłego odstawienia produktu leczniczego.

U pacjentów z marskością wątroby konieczne jest dostosowanie dawki (patrz punkt 4.2).

Reakcje w miejscu podania

W 52-tygodniowym badaniu toksyczności przeprowadzonym na szczurach, głównie samcach, obserwowano występowanie mięsaków w miejscu wstrzyknięcia podskórnego tylko po podaniu największej dawki (około 40-krotnie większej od maksymalnej dawki stosowaniej u ludzi). W 52tygodniowym badaniu toksyczności, przeprowadzonym na psach, nie obserwowano żadnych zmian rozrostowych i nowotworowych w miejscu wstrzyknięcia podskórnego. Nie zanotowano przypadków tworzenia się guza w miejscu wstrzyknięcia u pacjentów leczonych oktreotydem przez okres do 15 lat.

Wszystkie dostępne obecnie dane wskazują, iż obserwacje u szczurów są specyficzne dla gatunku i nie mają znaczenia dla stosowania produktu leczniczego u ludzi.

Żywienie

U niektórych pacjentów oktreotyd może zmieniać wchłanianie spożywanych tłuszczów. Wprawdzie dotychczas nie opisano niedoborów żywieniowych na skutek zaburzeń wchłaniania podczas długotrwałego leczenia oktreotydem, zaleca się kontrolowanie wydalania tłuszczów z kałem i w razie konieczności zastosowanie odpowiedniego leczenia (patrz punkt 4.8).

Obserwowano zmniejszenie stężenia witaminy B₁₂ i nieprawidłowe wyniki testu Schillinga u niektórych pacjenów leczonych oktreotydem. U pacjentów, u których w przeszłości występował niedobór witaminy B₁₂, zaleca się monitorowanie stężenia witaminy B₁₂ podczas leczenia oktreotydem.

Substancje pomocnicze

Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na ml, to znaczy, uznaje się go zasadniczo za „wolny od sodu”.

Ogólne

Ponieważ guzy przysadki mózgowej wydzielające hormon wzrostu mogą się czasami rozrastać, powodując ciężkie powikłania (np. ubytki w polu widzenia), bardzo istotna jest dokładna obserwacja każdego pacjenta. W przypadku pojawienia się cech rozrostu guza, należy rozważyć zastosowanie alternatywnych metod leczenia.

U pacjentów z guzami wytwarzającymi hormon wzrostu, u których nie można zastosować leczenia operacyjnego lub radioterapii, może być konieczne stosowanie oktreotydu przez całe życie.

Terapeutyczne korzyści wynikające ze zmniejszenia stężenia hormonu wzrostu (GH) i przywrócenia do normy stężenia insulinopodobnego czynnika wzrostu (IGF-1) u kobiet z akromegalią mogą przywracać płodność. Pacjentki w wieku rozrodczym należy, o ile to konieczne, poinformować o potrzebie stosowania odpowiedniej metody antykoncepcji podczas leczenia oktreotydem (patrz punkt 4.6).

Należy kontrolować czynność tarczycy u pacjentów długotrwale przyjmujących oktreotyd.

Częstość występowania działań niepożądanych ze strony przewodu pokarmowego można zmniejszyć przez unikanie spożywania posiłków w porze wykonywania wstrzyknięć, tzn. podawanie produktu leczniczego między posiłkami lub przed snem.

Działania niepożądane w miejscu wstrzyknięcia trwają zazwyczaj nie dłużej niż 15 minut. W celu zmniejszenia dyskomfortu w miejscu podania, zaleca się doprowadzenie roztworu do temperatury pokojowej przed wstrzyknięciem lub przez zastosowanie mniejszej objętości bardziej stężonego roztworu.

Objawy sercowo-naczyniowe

Bradykardia jest często zgłaszanym działaniem niepożądanym (patrz punkt 4.8). Konieczne może być dostosowanie dawek takich produktów leczniczych, jak antagoniści receptorów beta-adrenergicznych, antagoniści kanałów wapniowych czy środków stosowanych do utrzymania równowagi wodnoelektrolitowej.

Endokrynne guzy przewodu pokarmowego (GEP)

Podczas leczenia hormonalnie czynnych guzów żołądka, jelit i trzustki rzadko mogą wystąpić przypadki nagłego zaniku skuteczności oktreotydu z szybkim nawrotem ciężkich objawów choroby.

Metabolizm glukozy

Ze względu na działanie hamujące hormon wzrostu, glukagon i insulinę, oktreotyd może wpływać na regulację stężenia glukozy. Tolerancja glukozy po posiłku może być zaburzona, a w niektórych przypadkach długotrwałe stosowanie produktu leczniczego może wywołać stan przewlekłej hiperglikemii. Obserwowano również hipoglikemię. Należy rozważyć rutynowe kontrole stężenia glukozy we krwi.

U pacjentów z guzami wydzielającymi insulinę (insulinoma), oktreotyd może pogłębiać i wydłużać czas trwania hipoglikemii, z powodu względnie silniejszego niż insulina hamowania wydzielania GH i glukagonu, oraz z powodu krótszego trwania działania hamującego na insulinę. Pacjentów z insulinoma należy ściśle monitorować zwłaszcza podczas rozpoczynania terapii oktreotydem oraz każdej zmiany dawki. Należy rozważyć rozpoczęcie terapii w warunkach szpitalnych. Znacznym wahaniom stężenia glukozy we krwi można zapobiec, podając oktreotyd częściej i w mniejszych dawkach.

Oktreotyd może zmniejszać zapotrzebowanie na insulinę i doustne leki przeciwcukrzycowe u pacjentów leczonych na cukrzycę typu I. U pacjentów bez cukrzycy oraz w przypadku cukrzycy typu II z częściowo zachowanymi rezerwami insuliny, podawanie oktreotydu może powodować zwiększenie stężenia glukozy we krwi po posiłku. Dlatego zaleca się monitorowanie tolerancji glukozy i leczenia przeciwcukrzycowego.

Objawy związane z pęcherzykiem żółciowym

Oktreotyd wywiera hamujący wpływ na motorykę pęcherzyka żółciowego, wydzielanie kwasów żółciowych i przepływ żółci. Istnieje potwierdzony związek pomiędzy stosowaniem oktreotydu i powstawaniem kamieni żółciowych. Częstość powstawania kamieni żółciowych w czasie stosowania oktreotydu ocenia się na 15% do 30%. Z tego względu zaleca się wykonywanie badania

ultrasonograficznego pęcherzyka żółciowego przed rozpoczęciem oraz w czasie leczenia oktreotydem, w odstępach około 6 do 12-miesięcznych. U pacjentów leczonych oktreotydem przebieg kamicy żółciowej jest zwykle bezobjawowy. Kamicę żółciową objawową należy leczyć standardową metodą z uwzględnieniem nagłego odstawienia produktu leczniczego.

U pacjentów z marskością wątroby konieczne jest dostosowanie dawki (patrz punkt 4.2).

Reakcje w miejscu podania

W 52-tygodniowym badaniu toksyczności przeprowadzonym na szczurach, głównie samcach, obserwowano występowanie mięsaków w miejscu wstrzyknięcia podskórnego tylko po podaniu największej dawki (około 40-krotnie większej od maksymalnej dawki stosowaniej u ludzi). W 52tygodniowym badaniu toksyczności, przeprowadzonym na psach, nie obserwowano żadnych zmian rozrostowych i nowotworowych w miejscu wstrzyknięcia podskórnego. Nie zanotowano przypadków tworzenia się guza w miejscu wstrzyknięcia u pacjentów leczonych oktreotydem przez okres do 15 lat.

Wszystkie dostępne obecnie dane wskazują, iż obserwacje u szczurów są specyficzne dla gatunku i nie mają znaczenia dla stosowania produktu leczniczego u ludzi.

Żywienie

U niektórych pacjentów oktreotyd może zmieniać wchłanianie spożywanych tłuszczów. Wprawdzie dotychczas nie opisano niedoborów żywieniowych na skutek zaburzeń wchłaniania podczas długotrwałego leczenia oktreotydem, zaleca się kontrolowanie wydalania tłuszczów z kałem i w razie konieczności zastosowanie odpowiedniego leczenia (patrz punkt 4.8).

Obserwowano zmniejszenie stężenia witaminy B₁₂ i nieprawidłowe wyniki testu Schillinga u niektórych pacjenów leczonych oktreotydem. U pacjentów, u których w przeszłości występował niedobór witaminy B₁₂, zaleca się monitorowanie stężenia witaminy B₁₂ podczas leczenia oktreotydem.

Substancje pomocnicze

Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na ml, to znaczy, uznaje się go zasadniczo za „wolny od sodu”.