MIANSEGEN

Każda tabletka zawiera 60 mg chlorowodorku mianseryny. Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

• Nadwrażliwość na mianserynę (substancję czynną) lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

• Mania.

• Ciężka choroba wątroby.

Częstość występowania określono w następujący sposób: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥1/1000 do < 1/100), rzadko (≥1/10000 do < 1/1000), bardzo rzadko (< 1/10000), nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

W związku z tym, że przez pierwsze 2-4 tygodnie leczenia może nie być poprawy, pacjentów należy w tym okresie starannie monitorować.

Zgłaszano przypadki występowania myśli i zachowań samobójczych w czasie leczenia mianseryną lub w krótkim czasie po zaprzestaniu leczenia (patrz punkt 4.4).

W czasie leczenia przeciwdepresyjnego może dojść do zaostrzenia objawów psychotycznych, w tym manii i urojeń paranoidalnych.

Zaleca się, aby leczenie mianseryną kontynuować jeszcze przez kilka miesięcy po uzyskaniu wstępnej poprawy klinicznej.

Inne objawy niepożądane, jakie mogą wystąpić, to: zaburzenia dotyczące piersi (ginekomastia, tkliwość piersi, laktacja niezwiązana z połogiem), zawroty głowy, poliartropatia, poty oraz drżenie.

Tabletki należy połykać w całości bez rozgryzania.

Dawkę dobową można przyjąć albo w dawkach podzielonych albo w jednej dawce dobowej przed snem (z uwagi na korzystny wpływ na sen).

Często korzystne jest kontynuowanie leczenia przeciwdepresyjnego przez kilka miesięcy po uzyskaniu poprawy klinicznej.

Dzieci i młodzież

Stosowanie u dzieci i młodzieży poniżej 18. roku życia:

Mianseryny nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży poniżej 18. roku życia. W toku prób klinicznych zachowania samobójcze (próby samobójcze oraz myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) obserwowano częściej u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż u grupy, której podawano placebo. Jeśli w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną podjęta jednak zostanie decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawów samobójczych. Ponadto, brak jest długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży odnośnie wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania.

Samobójstwo, myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby

Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa. Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnej remisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia lub dłużej, pacjentów należy poddać ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobój stwa może zwiększyć się we wczesnym etapie powrotu do zdrowia.

Pacjenci z myślami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiaj ący przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych nad lekami przeciwdepresyjnymi, stosowanymi u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznym, wykazała zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat, stosujących leki przeciwdepresyjne.

W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i w przypadku zmiany dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienia zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.

W czasie leczenia mianseryną opisywano zahamowanie czynności szpiku kostnego objawiającą się granulocytopenią lub agranulocytozą. Reakcje takie występowały najczęściej po 4-6 tygodniach leczenia i zazwyczaj były odwracalne po odstawieniu leku. W czasie pierwszych 3 miesięcy leczenia zaleca się wykonywanie co 4 tygodnie morfologii krwi z rozmazem. Poza tym należy monitorować stan kliniczny pacjenta i w razie wystąpienia gorączki, bólu gardła, zapalenia jamy ustnej lub innych objawów infekcji przerwać leczenie i wykonać rozmaz krwi. Tego rodzaju działanie niepożądane obserwowano we wszystkich grupach wiekowych, ale wydaje się, że występuje ono częściej u osób w podeszłym wieku.

Zawsze należy zachować ostrożność u chorych po niedawno przebytym zawale serca lub z blokiem serca. Wydaje się, że podczas stosowania dawek terapeutycznych groźne działanie kardiotoksyczne zdarza się rzadko, nawet u pacjentów z istniejącą już chorobą serca, po zawale serca lub z niewydolnością serca.

U osób w podeszłym wieku skłonność do występowania objawów niepożądanych, takich jak pobudzenie, splątanie i hipotonia ortostatyczna jest mniejsza w czasie stosowania mianseryny niż leków trójpierścieniowych,, ale u chorych z tej grupy należy zachować ostrożność w przypadku wszystkich leków przeciwdepresyjnych.

Chorzy zagrożeni wysokim ryzykiem samobójstwa wymagaj ą starannego nadzoru na początku leczenia.

Gdy to możliwe, należy unikać stosowania leku u chorych na padaczkę. W czasie leczenia chorych z cukrzycą, niewydolnością wątroby lub nerek należy zachować typowe środki ostrożności i kontrolować dawkowanie innych, jednocześnie stosowanych leków. Należy również obserwować pacjentów z jaskrą z wąskim kątem przesączania oraz pacjentów z objawami sugerującymi przerost prostaty, choć w czasie leczenia mianseryną antycholinergiczne objawy niepożądane nie powinny występować.

Istniej ą pewne dane wskazujące na to, że mianseryna, podobnie jak inne leki przeciwdepresyjne, może spowodować hipomanię u podatnych osób z afektywną chorobą dwubiegunową. W takim przypadku leczenie mianseryną należy odstawić.

Jeśli w czasie terapii mianseryną konieczy jest zabieg chirurgiczny, należy poinformować anestezjologa o przyjmowaniu tego leku.

Należy zachować ostrożność stosując lek u pacjentów z guzem chromochłonnym (phaechromocytoma). Leczenie należy przerwać w przypadku wystąpienia żółtaczki.

Dzieci i młodzież

Stosowanie u dzieci i młodzieży poniżej 18. roku życia:

Mianseryny nie należy stosować w leczeniu dzieci i młodzieży poniżej 18. roku życia. W toku prób klinicznych zachowania samobójcze (próby samobójcze oraz myśli samobójcze) oraz wrogość (szczególnie agresję, zachowania buntownicze i przejawy gniewu) obserwowano częściej u dzieci i młodzieży leczonych lekami przeciwdepresyjnymi niż u grupy, której podawano placebo. Jeśli w oparciu o istniejącą potrzebę kliniczną podjęta jednak zostanie decyzja o leczeniu, pacjent powinien być uważnie obserwowany pod kątem wystąpienia objawów samobójczych. Ponadto, brak jest długoterminowych danych dotyczących bezpieczeństwa stosowania u dzieci i młodzieży odnośnie wzrostu, dojrzewania oraz rozwoju poznawczego i rozwoju zachowania.

Samobójstwo, myśli samobójcze lub kliniczne nasilenie choroby

Depresja związana jest ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia myśli samobójczych, samookaleczenia oraz samobójstwa. Ryzyko to utrzymuje się do czasu uzyskania pełnej remisji. Ponieważ poprawa może nie nastąpić w ciągu kilku pierwszych tygodni leczenia lub dłużej, pacjentów należy poddać ścisłej obserwacji do czasu wystąpienia poprawy. Z doświadczeń klinicznych wynika, że ryzyko samobój stwa może zwiększyć się we wczesnym etapie powrotu do zdrowia.

Pacjenci z myślami samobójczymi w wywiadzie lub pacjenci przejawiaj ący przed rozpoczęciem leczenia znacznego stopnia skłonności samobójcze, należą do grupy zwiększonego ryzyka wystąpienia myśli samobójczych lub prób samobójczych i należy ich poddać ścisłej obserwacji w trakcie leczenia. Metaanaliza kontrolowanych placebo badań klinicznych nad lekami przeciwdepresyjnymi, stosowanymi u dorosłych pacjentów z zaburzeniami psychicznym, wykazała zwiększone (w porównaniu z placebo) ryzyko zachowań samobójczych u pacjentów w wieku poniżej 25 lat, stosujących leki przeciwdepresyjne.

W trakcie leczenia, zwłaszcza na początku terapii i w przypadku zmiany dawki, należy ściśle obserwować pacjentów, szczególnie z grupy podwyższonego ryzyka. Pacjentów (oraz ich opiekunów) należy uprzedzić o konieczności zwrócenia uwagi na każdy objaw klinicznego nasilenia choroby, wystąpienia zachowań lub myśli samobójczych oraz nietypowych zmian w zachowaniu, a w razie ich wystąpienia, o konieczności niezwłocznego zwrócenia się do lekarza.

W czasie leczenia mianseryną opisywano zahamowanie czynności szpiku kostnego objawiającą się granulocytopenią lub agranulocytozą. Reakcje takie występowały najczęściej po 4-6 tygodniach leczenia i zazwyczaj były odwracalne po odstawieniu leku. W czasie pierwszych 3 miesięcy leczenia zaleca się wykonywanie co 4 tygodnie morfologii krwi z rozmazem. Poza tym należy monitorować stan kliniczny pacjenta i w razie wystąpienia gorączki, bólu gardła, zapalenia jamy ustnej lub innych objawów infekcji przerwać leczenie i wykonać rozmaz krwi. Tego rodzaju działanie niepożądane obserwowano we wszystkich grupach wiekowych, ale wydaje się, że występuje ono częściej u osób w podeszłym wieku.

Zawsze należy zachować ostrożność u chorych po niedawno przebytym zawale serca lub z blokiem serca. Wydaje się, że podczas stosowania dawek terapeutycznych groźne działanie kardiotoksyczne zdarza się rzadko, nawet u pacjentów z istniejącą już chorobą serca, po zawale serca lub z niewydolnością serca.

U osób w podeszłym wieku skłonność do występowania objawów niepożądanych, takich jak pobudzenie, splątanie i hipotonia ortostatyczna jest mniejsza w czasie stosowania mianseryny niż leków trójpierścieniowych,, ale u chorych z tej grupy należy zachować ostrożność w przypadku wszystkich leków przeciwdepresyjnych.

Chorzy zagrożeni wysokim ryzykiem samobójstwa wymagaj ą starannego nadzoru na początku leczenia.

Gdy to możliwe, należy unikać stosowania leku u chorych na padaczkę. W czasie leczenia chorych z cukrzycą, niewydolnością wątroby lub nerek należy zachować typowe środki ostrożności i kontrolować dawkowanie innych, jednocześnie stosowanych leków. Należy również obserwować pacjentów z jaskrą z wąskim kątem przesączania oraz pacjentów z objawami sugerującymi przerost prostaty, choć w czasie leczenia mianseryną antycholinergiczne objawy niepożądane nie powinny występować.

Istniej ą pewne dane wskazujące na to, że mianseryna, podobnie jak inne leki przeciwdepresyjne, może spowodować hipomanię u podatnych osób z afektywną chorobą dwubiegunową. W takim przypadku leczenie mianseryną należy odstawić.

Jeśli w czasie terapii mianseryną konieczy jest zabieg chirurgiczny, należy poinformować anestezjologa o przyjmowaniu tego leku.

Należy zachować ostrożność stosując lek u pacjentów z guzem chromochłonnym (phaechromocytoma). Leczenie należy przerwać w przypadku wystąpienia żółtaczki.