Metoprolol Tartrate Accord tabletki | 50 mg | 28 tabl.

50 mg: Każda tabletka zawiera 50 mg metoprololu winianu 100 mg: Każda tabletka zawiera 100 mg metoprololu winianu Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

• nadwrażliwość na substancję czynną, inne leki β-adrenolityczne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1

• blok przedsionkowo-komorowy drugiego lub trzeciego stopnia

• pacjenci z niestabilną lub ostrą zdekompensowaną niewydolnością serca (obrzęk płuc, niedokrwienie narządów lub niskie ciśnienie tętnicze) ze wskazaniem do dożylnego stosowania leków inotropowych

• stałe lub okresowe leczenie lekami o działaniu inotropowym, działającymi agonistycznie na receptory β-adrenergiczne

• ciężka bradykardia (poniżej 50 uderzeń na minutę)

• zespół chorej zatoki

• wstrząs kardiogenny

• ciężka choroba tętnic obwodowych

• astma lub skurcz oskrzeli w wywiadzie

• nieleczony guz chromochłonny

• kwasica metaboliczna

• jednoczesne dożylne podanie antagonistów kanałów wapniowych typu werapamil i diltiazem ze względu na ryzyko wystąpienia niedociśnienia, zaburzeń przewodzenia przedsionkowokomorowego lub niewydolności lewej komory serca

• niedociśnienie

Metoprolol nie jest wskazany do stosowania u pacjentów z zawałem mięśnia sercowego oraz czynnością serca mniejszą niż 50 uderzeń/minutę, odstępem PQ dłuższym niż 0,24 s, ciśnieniem skurczowym mniejszym niż 100 mmHg i/lub ciężką zastoinową niewydolnością serca.

Metoprolol jest dobrze tolerowany, a działania niepożądane są przeważnie łagodne i przemijające.

Najczęściej zgłaszanym działaniem niepożądanym w trakcie leczenia jest uczucie zmęczenia. Zgorzel (u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami krążenia obwodowego), małopłytkowość i agranulocytoza występowały bardzo rzadko (mniej niż jeden przypadek na 10 000 pacjentów). Wymienione poniżej działania niepożądane zgłaszane były podczas badań klinicznych lub w trakcie rutynowego stosowania metoprololu w praktyce klinicznej. W wielu przypadkach nie potwierdzono związku przyczynowego z zastosowaniem metoprololu.

Częstość występowania działań niepożądanych uszeregowano według następujących kryteriów: Bardzo często (≥ 1/10), często (≥ 1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥ 1/1,000 do < 1/100), rzadko (≥ 1/10 000 do < 1/1,000), bardzo rzadko (< 1/10 000). Dane obejmują również doniesienia o pojedynczych przypadkach.

* Zwiększoną częstość o 0,4% w porównaniu z placebo obserwowano w badaniu

COMMIT z udziałem 46 000 pacjentów z ostrym zawałem serca, w którym częstość występowania wstrząsu kardiogennego wynosiła 2,3% u pacjentów otrzymujących metoprolol (do 15 mg dożylnie, a następnie 200 mg doustnie) w porównaniu do 1,9% w grupie placebo, w podgrupie pacjentów z niskim wskaźnikiem ryzyka wystąpienia wstrząsu kardiogennego. Wskaźnik ryzyka wystąpienia wstrząsu kardiogennego wyznaczono na podstawie bezwzględnego ryzyka jego wystąpienia u poszczególnych pacjentów, biorąc pod uwagę wiek, płeć, czas jaki upłynął od przyjęcia leku, klasyfikację Killipa, ciśnienie krwi, częstość akcji serca, nieprawidłowości w obrazie EKG i historię nadciśnienia tętniczego. Grupa pacjentów z niskim wskaźnikiem ryzyka wystąpienia wstrząsu odnosiła się do pacjentów, u których zaleca się stosowanie metoprololu w przypadku ostrego zawału serca.

Dane po wprowadzeniu metoprololu do obrotu.

Po wprowadzeniu metoprololu do obrotu zgłaszano następujące działania niepożądane: stan splątania, wzrost stężenia triglicerydów we krwi oraz zmniejszenie stężenia lipoprotein o dużej gęstości (HDL). Ponieważ przypadki te pochodzą od populacji o nieokreślonej wielkości oraz mogły podlegać działaniu czynników zakłócających, nie można w wiarygodny sposób oszacować częstości ich występowania.

Metoprolol tartrate Accord, tabletki należy przyjmować doustnie. Tabletki należy przyjmować na czczo.

Dawkę leku należy zawsze dostosować do indywidualnych wymagań pacjenta. Zwykle stosuje się:

Nadciśnienie tętnicze

Zazwyczaj stosowana dawka to od 100 mg do 200 mg na dobę, w dawce pojedynczej przyjmowanej rano lub w dwóch dawkach podzielonych (rano i wieczorem). Leczenie należy rozpocząć od 50 mg dwa razy na dobę lub 100 mg raz na dobę. Zwiększanie dawki powinno odbywać się w tygodniowych odstępach, w zależności od indywidualnej odpowiedzi pacjenta. Maksymalna dawka dobowa to zazwyczaj 200 mg. W razie konieczności lek może być przyjmowany w skojarzeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi.

Dławica piersiowa

Zazwyczaj stosowana dawka to od 100 do 200 mg na dobę, w dwóch dawkach podzielonych (rano i wieczorem). Leczenie należy rozpocząć stosując 50 mg dwa razy na dobę.

Zwiększanie dawki powinno odbywać się w tygodniowych odstępach, w zależności od indywidualnej odpowiedzi pacjenta. Maksymalna dawka dobowa to zazwyczaj 200 mg (w dawkach podzielonych). W razie konieczności lek może być przyjmowany w skojarzeniu z innymi lekami przeciwdławicowymi.

Zaburzenia rytmu serca

Zazwyczaj stosowana dawka to od 100 do 150 mg na dobę, w dwóch dawkach podzielonych (rano i wieczorem). W razie potrzeby dawkę dobową można zwiększyć.

Zawał mięśnia sercowego

Leczenie podtrzymujące

Terapia doustna może być rozpoczęta, gdy pacjent jest hemodynamicznie stabilny.

Dawka podtrzymująca to 100 mg metoprololu winianu dwa razy na dobę (rano i wieczorem).

Profilaktyka migreny

Zazwyczaj stosowana dawka to od 100 do 200 mg na dobę, w dwóch dawkach podzielonych (rano i wieczorem).

Zaburzenia czynności nerek

Nie ma konieczności dostosowywania dawki u pacjentów z niewydolnością nerek.

Zaburzenia czynności wątroby

Zazwyczaj dostosowanie dawki u pacjentów z marskością wątroby nie jest konieczne, ze względu na słabe wiązanie się metoprololu z białkami (5-10%). Jednakże, u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby konieczne może być zmniejszenie dawki.

Pacjenci w podeszłym wieku

Nie ma konieczności modyfikowania dawki u zdrowych pacjentów w podeszłym wieku. Należy zachować ostrożność stosując lek w tej grupie pacjentów ponieważ spadek ciśnienia krwi i bradykardia mogą być nasilone.

Dzieci

Ze względu na ograniczone dane nie zaleca się stosowania leku Metoprolol tartrate Accord w tej grupie pacjentów.

Nagłe odstawienie leków β-adrenolitycznych może być niebezpieczne dlatego należy unikać takiego postępowania. Jeśli leczenie metoprololem ma zostać przerwane, lek należy odstawiać stopniowo przez okres co najmniej dwóch tygodni, zmniejszając dawkę o połowę, aż do uzyskania dawki odpowiadającej 25 mg (połowa tabletki o mocy 50 mg). Tę najmniejszą dawkę należy stosować przez co najmniej 4 dni przed całkowitym zakończeniem leczenia. W ciągu całego tego okresu pacjenci z chorobą niedokrwienną serca powinni pozostać pod uważną obserwacją ze względu na podwyższone ryzyko zdarzeń wieńcowych, w tym nagłego zgonu sercowego z powodu odstawienia leku. Mogą również wystąpić nadciśnienie tętnicze i zaburzenia rytmu serca.

Pomimo faktu, iż metoprolol w zazwyczaj stosowanej dawce ma mniejszy negatywny wpływ na mięśniówkę oskrzeli niż nieselektywne β-adrenolityki, należy zachować ostrożność. W razie konieczności u pacjentów z astmą oskrzelową leczonych metoprololem możliwe jest jednoczesne stosowanie leków rozszerzających oskrzela, które selektywnie stymulują receptory β np. terbutalina. Jeśli pacjent już przyjmuje lek β₂-adrenomimetyczny, w niektórych przypadkach konieczne może być dostosowanie dawki.

Ponieważ leki β-adrenolityczne mogą wpływać na metabolizm glukozy wskazane jest zachowanie ostrożności stosując lek u chorych z cukrzycą. Wpływ na metabolizm glukozy oraz działanie maskujące objawy hipoglikemii są wyraźnie mniejsze u pacjentów leczonych metoprololem niż u osób leczonych nieselektywnymi β-adrenolitykami (w szczególności tachykardia).

Produktu Metoprolol tartrate Accord nie należy podawać pacjentom z nieleczoną zastoinową niewydolnością serca. Leczenie zastoinowej niewydolności serca powinno być podjęte w pierwszej kolejności. W przypadku jednoczesnego leczenia digoksyną, należy pamiętać, że oba produkty lecznicze powodują zwolnienie przewodzenia w węźle przedsionkowo-komorowym, istnieje zatem ryzyko rozkojarzenia przedsionkowo-komorowego. Dodatkowo mogą wystąpić łagodne powikłania sercowo-naczyniowe objawiające się zawrotami głowy, bradykardią i skłonnością do zapaści.

W trakcie przyjmowania leków β-adrenolitycznych może wystąpić ciężkie, czasami nawet zagrażające życiu pogorszenie czynności serca, zwłaszcza u pacjentów, u których prawidłowe funkcjonowanie tego narządu jest zależne od pobudzenia układu współczulnego. Wynika to w mniejszym stopniu z nasilonego działania β-adrenolityków, a bardziej z faktu, iż pacjenci ze zmniejszoną wydolnością serca źle tolerują zmniejszenie aktywności układu współczulnego, nawet gdy zmiany te są niewielkie. Powoduje to słabszą kurczliwość, a co za tym idzie obniżenie częstości akcji serca oraz zwolnienie przewodzenia w węźle przedsionkowo-komorowym. W konsekwencji wystąpić może obrzęk płuc, blok przedsionkowo-komorowy i wstrząs kardiogenny. W niektórych przypadkach istniejące zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego mogą ulec nasileniu co prowadzić może do wystąpienia bloku przedsionkowo-komorowego.

W przypadku nasilonej bradykardii dawkę należy zmniejszyć lub stopniowo odstawić produkt.

Pomimo przeciwwskazań do stosowania produktu w ciężkich, obwodowych zaburzeniach krążenia tętniczego (patrz punk 4.3) w przypadku zaburzeń krążenia obwodowego takich jak choroba Raynauda czy choroba tętnic obwodowych obraz kliniczny może ulec pogorszeniu, głównie ze względu na hipotensyjne działanie leku. W takich przypadkach leki β-adrenolityczne należy stosować z zachowaniem szczególnej ostrożności.

Jeśli metoprolol został przepisany pacjentowi z guzem chromochłonnym, pacjent powinien przyjmować jednocześnie α-adrenolityk.

Przed planowanym zabiegiem operacyjnym, należy poinformować lekarza anestezjologa o przyjmowaniu metoprololu. Nie jest zalecane przerywanie leczenia β-adrenolitykami u operowanych pacjentów. Należy unikać rozpoczynania leczenia dużą dawką metoprololu u pacjentów przed planowanym niekardiochirurgicznym zabiegiem operacyjnym, gdyż wiązało się to z wystąpieniem bradykardii, niedociśnienia i udarem mózgu czasami zakończonymi zgonem pacjentów z grupy ryzyka.

Leki β-adrenolityczne zwiększają ciężkość wstrząsu anafilaktycznego.

Leki β-adrenolityczne maskują niektóre objawy kliniczne nadczynności tarczycy. Dlatego też należy zachować ostrożność stosując tego typu leki u pacjentów ze zdiagnozowaną nadczynnością tarczycy lub u których podejrzewa się rozwój nadczynności tarczycy. Czynność serca i tarczycy powinny być ściśle monitorowane.

Podanie adrenaliny pacjentom przyjmującym leki β-adrenolityczne może spowodować wzrost ciśnienia tętniczego i bradykardię, choć jest to mniej prawdopodobne w przypadku leków β₁-selektywnych.

Leki β-adrenolityczne mogą zwiększać liczbę i czas trwania napadów dławicy piersiowej u pacjentów z dławicą piersiową Prinzmetala. Jednakże względnie selektywne β₁-adrenolityki, takie jak metoprolol, mogą być stosowane u tych pacjentów pod warunkiem zachowania szczególnej ostrożności.

Pacjenci z łuszczycą w wywiadzie powinni stosować leki β-adrenolityczne po starannym rozważeniu.

U pacjentów z marskością wątroby biodostępność metoprololu może być zwiększona.

U pacjentów z cukrzycą niestabilną i insulinozależną może okazać się konieczne dostosowanie leczenia hipoglikemizującego.

Dożylne podawanie antagonistów kanału wapniowego takich jak werapamil jest przeciwwskazane u pacjentów przyjmujących leki β-adrenolityczne.

Początkowe leczenie ciężkiej postaci nadciśnienia złośliwego powinno być tak przeprowadzone, aby uniknąć nagłego obniżenia ciśnienia rozkurczowego krwi z zaburzeniami funkcjonowania mechanizmów autoregulacyjnych.

Odnotowano wystąpienie suchości oczu, któremu sporadycznie towarzyszyła wysypka skórna. W większości przypadków objawy ustępowały po odstawieniu leku. Pacjenci powinni być uważnie monitorowani pod kątem potencjalnego wpływu leku na oczy. W przypadku wystąpienia objawów ze strony narządu wzroku, należy rozważyć przerwanie leczenia.

Nagłe odstawienie leków β-adrenolitycznych może być niebezpieczne dlatego należy unikać takiego postępowania. Jeśli leczenie metoprololem ma zostać przerwane, lek należy odstawiać stopniowo przez okres co najmniej dwóch tygodni, zmniejszając dawkę o połowę, aż do uzyskania dawki odpowiadającej 25 mg (połowa tabletki o mocy 50 mg). Tę najmniejszą dawkę należy stosować przez co najmniej 4 dni przed całkowitym zakończeniem leczenia. W ciągu całego tego okresu pacjenci z chorobą niedokrwienną serca powinni pozostać pod uważną obserwacją ze względu na podwyższone ryzyko zdarzeń wieńcowych, w tym nagłego zgonu sercowego z powodu odstawienia leku. Mogą również wystąpić nadciśnienie tętnicze i zaburzenia rytmu serca.

Pomimo faktu, iż metoprolol w zazwyczaj stosowanej dawce ma mniejszy negatywny wpływ na mięśniówkę oskrzeli niż nieselektywne β-adrenolityki, należy zachować ostrożność. W razie konieczności u pacjentów z astmą oskrzelową leczonych metoprololem możliwe jest jednoczesne stosowanie leków rozszerzających oskrzela, które selektywnie stymulują receptory β np. terbutalina. Jeśli pacjent już przyjmuje lek β₂-adrenomimetyczny, w niektórych przypadkach konieczne może być dostosowanie dawki.

Ponieważ leki β-adrenolityczne mogą wpływać na metabolizm glukozy wskazane jest zachowanie ostrożności stosując lek u chorych z cukrzycą. Wpływ na metabolizm glukozy oraz działanie maskujące objawy hipoglikemii są wyraźnie mniejsze u pacjentów leczonych metoprololem niż u osób leczonych nieselektywnymi β-adrenolitykami (w szczególności tachykardia).

Produktu Metoprolol tartrate Accord nie należy podawać pacjentom z nieleczoną zastoinową niewydolnością serca. Leczenie zastoinowej niewydolności serca powinno być podjęte w pierwszej kolejności. W przypadku jednoczesnego leczenia digoksyną, należy pamiętać, że oba produkty lecznicze powodują zwolnienie przewodzenia w węźle przedsionkowo-komorowym, istnieje zatem ryzyko rozkojarzenia przedsionkowo-komorowego. Dodatkowo mogą wystąpić łagodne powikłania sercowo-naczyniowe objawiające się zawrotami głowy, bradykardią i skłonnością do zapaści.

W trakcie przyjmowania leków β-adrenolitycznych może wystąpić ciężkie, czasami nawet zagrażające życiu pogorszenie czynności serca, zwłaszcza u pacjentów, u których prawidłowe funkcjonowanie tego narządu jest zależne od pobudzenia układu współczulnego. Wynika to w mniejszym stopniu z nasilonego działania β-adrenolityków, a bardziej z faktu, iż pacjenci ze zmniejszoną wydolnością serca źle tolerują zmniejszenie aktywności układu współczulnego, nawet gdy zmiany te są niewielkie. Powoduje to słabszą kurczliwość, a co za tym idzie obniżenie częstości akcji serca oraz zwolnienie przewodzenia w węźle przedsionkowo-komorowym. W konsekwencji wystąpić może obrzęk płuc, blok przedsionkowo-komorowy i wstrząs kardiogenny. W niektórych przypadkach istniejące zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego mogą ulec nasileniu co prowadzić może do wystąpienia bloku przedsionkowo-komorowego.

W przypadku nasilonej bradykardii dawkę należy zmniejszyć lub stopniowo odstawić produkt.

Pomimo przeciwwskazań do stosowania produktu w ciężkich, obwodowych zaburzeniach krążenia tętniczego (patrz punk 4.3) w przypadku zaburzeń krążenia obwodowego takich jak choroba Raynauda czy choroba tętnic obwodowych obraz kliniczny może ulec pogorszeniu, głównie ze względu na hipotensyjne działanie leku. W takich przypadkach leki β-adrenolityczne należy stosować z zachowaniem szczególnej ostrożności.

Jeśli metoprolol został przepisany pacjentowi z guzem chromochłonnym, pacjent powinien przyjmować jednocześnie α-adrenolityk.

Przed planowanym zabiegiem operacyjnym, należy poinformować lekarza anestezjologa o przyjmowaniu metoprololu. Nie jest zalecane przerywanie leczenia β-adrenolitykami u operowanych pacjentów. Należy unikać rozpoczynania leczenia dużą dawką metoprololu u pacjentów przed planowanym niekardiochirurgicznym zabiegiem operacyjnym, gdyż wiązało się to z wystąpieniem bradykardii, niedociśnienia i udarem mózgu czasami zakończonymi zgonem pacjentów z grupy ryzyka.

Leki β-adrenolityczne zwiększają ciężkość wstrząsu anafilaktycznego.

Leki β-adrenolityczne maskują niektóre objawy kliniczne nadczynności tarczycy. Dlatego też należy zachować ostrożność stosując tego typu leki u pacjentów ze zdiagnozowaną nadczynnością tarczycy lub u których podejrzewa się rozwój nadczynności tarczycy. Czynność serca i tarczycy powinny być ściśle monitorowane.

Podanie adrenaliny pacjentom przyjmującym leki β-adrenolityczne może spowodować wzrost ciśnienia tętniczego i bradykardię, choć jest to mniej prawdopodobne w przypadku leków β₁-selektywnych.

Leki β-adrenolityczne mogą zwiększać liczbę i czas trwania napadów dławicy piersiowej u pacjentów z dławicą piersiową Prinzmetala. Jednakże względnie selektywne β₁-adrenolityki, takie jak metoprolol, mogą być stosowane u tych pacjentów pod warunkiem zachowania szczególnej ostrożności.

Pacjenci z łuszczycą w wywiadzie powinni stosować leki β-adrenolityczne po starannym rozważeniu.

U pacjentów z marskością wątroby biodostępność metoprololu może być zwiększona.

U pacjentów z cukrzycą niestabilną i insulinozależną może okazać się konieczne dostosowanie leczenia hipoglikemizującego.

Dożylne podawanie antagonistów kanału wapniowego takich jak werapamil jest przeciwwskazane u pacjentów przyjmujących leki β-adrenolityczne.

Początkowe leczenie ciężkiej postaci nadciśnienia złośliwego powinno być tak przeprowadzone, aby uniknąć nagłego obniżenia ciśnienia rozkurczowego krwi z zaburzeniami funkcjonowania mechanizmów autoregulacyjnych.

Odnotowano wystąpienie suchości oczu, któremu sporadycznie towarzyszyła wysypka skórna. W większości przypadków objawy ustępowały po odstawieniu leku. Pacjenci powinni być uważnie monitorowani pod kątem potencjalnego wpływu leku na oczy. W przypadku wystąpienia objawów ze strony narządu wzroku, należy rozważyć przerwanie leczenia.