IBANDRONIC ACID SANDOZ

Jedna fiolka z 6 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 6 mg kwasu ibandronowego (Acidum ibandronicum) w postaci 6,75 mg sodu ibandronianu jednowodnego.

Substancja pomocnicza o znanym działaniu: produkt zawiera sód.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

§ Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1. § Należy zachować ostrożność u pacjentów z rozpoznaną nadwrażliwością na inne bisfosfoniany. § Hipokalcemia.

Działania niepożądane uszeregowano według częstości (zaczynając od najczęstszych), stosując następującą konwencję: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 i < 1/10), niezbyt często (≥1/1000 i < 1/100), rzadko (≥1/10 000 i < 1/1000), bardzo rzadko (≤1/10 000), częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Leczenie hiperkalcemii wywołanej przez guz nowotworowy

Profil bezpieczeństwa kwasu ibandronowego w hiperkalcemii spowodowanej obecnością guza nowotworowego ustalono w przebiegu kontrolowanych badań klinicznych w tym wskazaniu i po dożylnym podaniu kwasu ibandronowego w zalecanych dawkach. Z leczeniem wiązało się najczęściej podwyższenie temperatury ciała. Sporadycznie zgłaszano objawy grypopodobne, takie jak gorączka, dreszcze, bóle kostne i (lub) mięśniowe. W większości przypadków nie było konieczne zastosowanie specyficznego leczenia, a objawy ustępowały po kilku godzinach lub dniach.

Tabela 1. Działania niepożądane notowane w trakcie kontrolowanych badań klinicznych dotyczących hiperkalcemii spowodowanej przez guza nowotworowego po leczeniu kwasem ibandronowym.

Uwaga: Tabela przedstawia łączne dane dla dawki 2 mg i 4 mg kwasu ibandronowego.

** Patrz niżej dalsze informacje

Hipokalcemia

Zmniejszonemu wydzielaniu nerkowemu wapnia może towarzyszyć zmniejszenie stężenia fosforu w surowicy, które nie wymaga postępowania leczniczego. Stężenie wapnia w surowicy może zmniejszyć się do wartości charakterystycznych dla hipokalcemii.

Choroba przypominająca grypę

Odnotowano występowanie zespołu rzekomogrypowego (z gorączką, dreszczami, bólem kości i (lub) mięśni). Większość przypadków nie wymagała szczególnego leczenia, a objawy ustąpiły po kilku godzinach lub dniach.

Zapobieganie zdarzeniom kostnym u pacjentów z rakiem piersi i przerzutami do kości Profil bezpieczeństwa kwasu ibandronowego podawanego dożylnie pacjentom z rakiem piersi i przerzutami do kości ustalono w przebiegu kontrolowanego badania klinicznego w tym wskazaniu, po dożylnym podawaniu kwasu ibandronowego w zalecanej dawce.

W tabeli 2 wymieniono polekowe reakcje niepożądane zgłaszane w trakcie głównego badania III fazy (152 pacjentów leczonych kwasem ibandronowym w dawce 6 mg), tzn. działania niepożądane o mało prawdopodobnym, możliwym lub prawdopodobnym związku z badanym produktem, a także reakcje niepożądane notowane w okresie po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu.

Tabela 2 Polekowe działania niepożądane występujące u pacjentów z rakiem piersi z przerzutami do kości, leczonych podawanym dożylnie kwasem ibandronowym w dawce 6 mg.

** Patrz niżej dalsze informacje

† Odnotowane po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu

Martwica żuchwy

Istnieją doniesienia o przypadkach martwicy żuchwy u chorych leczonych bisfosfonianami. Większość doniesień dotyczy pacjentów z rakiem, lecz takie przypadki opisywano również u pacjentów leczonych z powodu osteoporozy. Martwica żuchwy wiąże się na ogół z ekstrakcją zęba i (lub) z miejscowym zakażeniem (włącznie z zapaleniem szpiku kostnego). Za czynniki ryzyka uważane są również rozpoznanie raka, chemioterapia, radioterapia, stosowanie kortykosteroidów i nieprawidłowa higiena jamy ustnej (patrz punkt 4.4).

Zapalenie oka

Podczas stosowania kwasu ibandronowego opisywano przypadki zapalenia oka, takie jak zapalenie błony naczyniowej oka, zapalenie nadtwardówki i zapalenie tylnego odcinka twardówki. Niektóre z nich nie ustąpiły zanim stosowanie kwasu ibandronowego nie zostało przerwane.

Leczenie produktem Ibandronic acid Sandoz powinien rozpoczynać wyłącznie lekarz z doświadczeniem w leczeniu raka.

Dawkowanie

Zapobieganie zdarzeniom kostnym u pacjentów z rakiem piersi i przerzutami do kości

Zalecana dawka w zapobieganiu zdarzeniom kostnym u pacjentów z rakiem piersi i przerzutami do kości wynosi 6 mg podawanych dożylnie, co 3-4 tygodnie. Dawkę tę należy podawać w infuzji trwającej co najmniej 15 minut. W celu przygotowania infuzji zawartość fiolki (fiolek) należy dodać do 100 ml izotonicznego roztworu chlorku sodowego lub do 100 ml 5% roztworu glukozy.

Krótszy czas infuzji (tzn. 15 min) należy stosować tylko u pacjentów z prawidłową czynnością nerek lub z łagodnymi zaburzeniami czynności nerek. Brak dostępnych danych, które określałyby stosowanie krótszego czasu infuzji u pacjentów z klirensem kreatyniny mniejszym niż 50 ml/min. Lekarz przepisujący produkt leczniczy powinien sprawdzić informacje dotyczące dawki i sposobu podania w tej grupie pacjentów w punkcie Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek (patrz punkt 4.2).

Leczenie hiperkalcemii spowodowanej chorobą nowotworową

Przed rozpoczęciem leczenia produktem Ibandronic acid Sandoz pacjenta należy odpowiednio nawodnić 0,9% (9 mg/ml) roztworem chlorku sodowego. Należy uwzględnić zarówno nasilenie hiperkalcemii, jak i rodzaj nowotworu. Na ogół u pacjentów z osteolitycznymi przerzutami do kości konieczne jest stosowanie mniejszych dawek niż u pacjentów z humoralną postacią hiperkalcemii.

U większości pacjentów z ciężką hiperkalcemią (stężenie wapnia w surowicy skorygowane o stężenie albuminy* ≥3 mmol/l lub ≥12 mg/dl) wystarczająca dawka pojedyncza wynosi 4 mg. U pacjentów z umiarkowaną hiperkalcemią (stężenie wapnia w surowicy skorygowane o stężenie albuminy < 3 mmol/l lub < 12 mg/dl) dawka skuteczna wynosi 2 mg. Największą dawką stosowaną w badaniach klinicznych było 6 mg, lecz dawka ta nie zwiększa skuteczności leczenia.

* Stężenie wapnia w surowicy skorygowane o stężenie albuminy oblicza się następująco:

stężenie wapnia w surowicy skorygowane o stężenie albuminy (mmol/l) = stężenie wapnia w surowicy (mmol/l) – [0,02 x stężenie albuminy (g/l)] + 0,8 lub

stężenie wapnia w surowicy skorygowane o stężenie albuminy (mmol/l) = stężenie wapnia w surowicy (mmol/l) + 0,8 x [4 - stężenie albuminy (g/l)]

W celu zmiany jednostek, w jakich wyrażone jest stężenie wapnia w surowicy skorygowane o stężenie albuminy z mmol/l na mg/dl, wynik należy pomnożyć przez 4.

W większości przypadków zwiększone stężenie wapnia w surowicy może się zmniejszyć w ciągu 7 dni do stężenia w zakresie wartości prawidłowych. Mediana czasu do nawrotu hiperkalcemii

(ponowne zwiększenie stężenia wapnia w surowicy skorygowanego o stężenie albuminy do wartości powyżej 3 mmol/l) wynosiła 18 lub 19 dni po podaniu dawek 2 mg i 4 mg. Po podaniu dawki 6 mg średni czas do nawrotu wynosił 26 dni.

Ograniczona ilość pacjentów (50 osób) otrzymała drugą infuzję z powodu hiperkalcemii.

W przypadku nawracającej hiperkalcemii lub niedostatecznej skuteczności leczenia można rozważyć ponowne leczenie.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Dostosowanie dawki produktu nie jest konieczne (patrz punkt 5.2).

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

U pacjentów z lekkimi zaburzeniami czynności nerek (CL_kr ≥50 ml/min i < 80 ml/min) dostosowanie dawki nie jest konieczne. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek umiarkowanymi (CL_kr ≥30 ml/min i < 50 ml/min) lub ciężkimi (CL_kr < 30 ml/min), otrzymujących produkt leczniczy w celu zapobiegania zdarzeniom kostnym w przebiegu raka piersi z przerzutami do kości należy przestrzegać następujących zaleceń dotyczących dawkowania (patrz punkt 5.2):

¹ Podanie co 3 do 4 tygodni

² 0,9% roztwór chlorku sodu lub 5% roztwór glukozy

Nie badano stosowania 15-minutowej infuzji u pacjentów z rakiem, u których klirens kreatyniny jest mniejszy niż 50 ml/min.

Pacjenci w podeszłym wieku

Dostosowanie dawki nie jest konieczne.

Dzieci i młodzież

Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności kwasu ibandronowego u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 lat. Brak dostępnych danych.

Sposób podawania Podanie dożylne.

Tylko do jednorazowego użycia. Należy stosować wyłącznie przejrzysty roztwór, niezawierający cząstek.

Produkt Ibandronic acid Sandoz należy podawać w infuzji dożylnej. W tym celu zawartość fiolek należy dodać do 500 ml izotonicznego roztworu chlorku sodu (lub 500 ml 5% roztworu glukozy) i podawać w infuzji przez 2 godziny.

Ponieważ niezamierzone dotętnicze podanie produktu (co kategorycznie nie jest zalecane), jak również podanie poza żyłę, może powodować uszkodzenia tkanek, zawsze należy upewnić się, że produkt Ibandronic acid Sandoz jest podawany dożylnie.

Pacjenci z zaburzeniami metabolizmu kostnego i mineralnego

Przed rozpoczęciem leczenia przerzutów nowotworowych do kości kwasem ibandronowym należy skutecznie wyrównać hipokalcemię i inne zaburzenia metabolizmu kostnego i mineralnego.

Istotne dla wszystkich pacjentów jest przyjmowanie dostatecznej ilości wapnia i witaminy D. Jeśli podaż w pożywieniu nie jest wystarczająca, pacjenci powinni otrzymywać suplementy wapnia i (lub) witaminy D.

Martwica kości żuchwy

U pacjentów z rakiem, u których schematy leczenia obejmowały bisfosfoniany podawane głównie drogą dożylną, opisywano występowanie martwicy kości żuchwy, na ogół związanej z ekstrakcją zęba i (lub) miejscowym zakażeniem (włącznie z zapaleniem szpiku). U wielu z tych pacjentów stosowano również chemioterapię i kortykosteroidy. Martwicę kości żuchwy opisywano również u pacjentów z osteoporozą, którzy otrzymywali bisfosfoniany doustnie.

U pacjentów z występującymi jednocześnie czynnikami ryzyka (takimi jak rak, chemioterapia, radioterapia, leczenie kortykosteroidami, nieprawidłowa higiena jamy ustnej), przed rozpoczęciem leczenia bisfosfonianami należy rozważyć wykonanie badania stomatologicznego, uwzględniającego zasady prawidłowej profilaktyki stomatologicznej.

Jeśli to możliwe, w trakcie leczenia należy unikać u tych pacjentów inwazyjnego leczenia stomatologicznego. U pacjentów, u których stwierdzono martwicę kości żuchwy w trakcie leczenia bisfosfonianami, chirurgiczne zabiegi stomatologiczne mogą zaostrzyć przebieg choroby. Brak dostępnych badań, które wskazywałyby, czy przerwanie leczenia bisfosfonianami w razie konieczności wykonania zabiegu stomatologicznego zmniejsza ryzyko martwicy kości żuchwy. Lekarz powinien ustalić indywidualny plan leczenia każdego pacjenta w oparciu o ocenę stosunku potencjalnych korzyści do ryzyka terapii.

Nietypowe złamania kości udowej

Opisywano występowanie nietypowych złamań podkrętarzowych i trzonu kości udowej podczas leczenia bisfosfonianami, zwłaszcza u pacjentów leczonych długotrwale z powodu osteoporozy. Te poprzeczne lub krótkie skośne złamania mogą wystąpić w każdym miejscu wzdłuż całego trzonu kości udowej, od bezpośrednio poniżej krętarza mniejszego kości udowej do okolicy nadkłykciowej. Złamania takie występują w wyniku nieznacznego urazu lub nawet bez urazu, a niektórzy pacjenci odczuwają ból uda lub okolicy pachwinowej, często związany z cechami obrazowymi złamania zmęczeniowego, na tygodnie lub miesiące przed stwierdzeniem pełnego złamania kości udowej. Opisane złamania są często obustronne, dlatego u pacjentów leczonych bisfosfonianami, z utrzymującym się złamaniem trzonu kości udowej należy kontrolować stan kości przeciwstronnej. Opisywano również słabe gojenie się takich złamań. Jeśli podejrzewane jest nietypowe złamanie kości udowej, należy rozważyć przerwanie leczenia bisfosfonianem na czas oceny stanu pacjenta, biorąc pod uwagę stosunek korzyści do ryzyka dla danego przypadku.

Pacjentom otrzymującym bisfosfonian należy zalecić zgłaszanie każdego przypadku bólu uda, biodra lub pachwiny, a u każdego pacjenta z takimi objawami należy sprawdzić, czy nie nastąpiło niepełne złamanie kości udowej.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Badania kliniczne nie wykazały pogorszenia czynności nerek podczas długotrwałego leczenia kwasem ibandronowym. Mimo to, w zależności od indywidualnej oceny klinicznej pacjenta, podczas leczenia kwasem ibandronowym zaleca się kontrolowanie czynności nerek oraz stężenia wapnia, fosforu i magnezu w surowicy.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Ze względu na brak dostępnych danych klinicznych nie można sformułować zaleceń dotyczących dawkowania u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby.

Pacjenci z zaburzeniami czynności serca Należy unikać nadmiernego nawodnienia pacjentów z ryzykiem niewydolności serca.

Pacjenci z zaburzeniami metabolizmu kostnego i mineralnego

Przed rozpoczęciem leczenia przerzutów nowotworowych do kości kwasem ibandronowym należy skutecznie wyrównać hipokalcemię i inne zaburzenia metabolizmu kostnego i mineralnego.

Istotne dla wszystkich pacjentów jest przyjmowanie dostatecznej ilości wapnia i witaminy D. Jeśli podaż w pożywieniu nie jest wystarczająca, pacjenci powinni otrzymywać suplementy wapnia i (lub) witaminy D.

Martwica kości żuchwy

U pacjentów z rakiem, u których schematy leczenia obejmowały bisfosfoniany podawane głównie drogą dożylną, opisywano występowanie martwicy kości żuchwy, na ogół związanej z ekstrakcją zęba i (lub) miejscowym zakażeniem (włącznie z zapaleniem szpiku). U wielu z tych pacjentów stosowano również chemioterapię i kortykosteroidy. Martwicę kości żuchwy opisywano również u pacjentów z osteoporozą, którzy otrzymywali bisfosfoniany doustnie.

U pacjentów z występującymi jednocześnie czynnikami ryzyka (takimi jak rak, chemioterapia, radioterapia, leczenie kortykosteroidami, nieprawidłowa higiena jamy ustnej), przed rozpoczęciem leczenia bisfosfonianami należy rozważyć wykonanie badania stomatologicznego, uwzględniającego zasady prawidłowej profilaktyki stomatologicznej.

Jeśli to możliwe, w trakcie leczenia należy unikać u tych pacjentów inwazyjnego leczenia stomatologicznego. U pacjentów, u których stwierdzono martwicę kości żuchwy w trakcie leczenia bisfosfonianami, chirurgiczne zabiegi stomatologiczne mogą zaostrzyć przebieg choroby. Brak dostępnych badań, które wskazywałyby, czy przerwanie leczenia bisfosfonianami w razie konieczności wykonania zabiegu stomatologicznego zmniejsza ryzyko martwicy kości żuchwy. Lekarz powinien ustalić indywidualny plan leczenia każdego pacjenta w oparciu o ocenę stosunku potencjalnych korzyści do ryzyka terapii.

Nietypowe złamania kości udowej

Opisywano występowanie nietypowych złamań podkrętarzowych i trzonu kości udowej podczas leczenia bisfosfonianami, zwłaszcza u pacjentów leczonych długotrwale z powodu osteoporozy. Te poprzeczne lub krótkie skośne złamania mogą wystąpić w każdym miejscu wzdłuż całego trzonu kości udowej, od bezpośrednio poniżej krętarza mniejszego kości udowej do okolicy nadkłykciowej. Złamania takie występują w wyniku nieznacznego urazu lub nawet bez urazu, a niektórzy pacjenci odczuwają ból uda lub okolicy pachwinowej, często związany z cechami obrazowymi złamania zmęczeniowego, na tygodnie lub miesiące przed stwierdzeniem pełnego złamania kości udowej. Opisane złamania są często obustronne, dlatego u pacjentów leczonych bisfosfonianami, z utrzymującym się złamaniem trzonu kości udowej należy kontrolować stan kości przeciwstronnej. Opisywano również słabe gojenie się takich złamań. Jeśli podejrzewane jest nietypowe złamanie kości udowej, należy rozważyć przerwanie leczenia bisfosfonianem na czas oceny stanu pacjenta, biorąc pod uwagę stosunek korzyści do ryzyka dla danego przypadku.

Pacjentom otrzymującym bisfosfonian należy zalecić zgłaszanie każdego przypadku bólu uda, biodra lub pachwiny, a u każdego pacjenta z takimi objawami należy sprawdzić, czy nie nastąpiło niepełne złamanie kości udowej.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Badania kliniczne nie wykazały pogorszenia czynności nerek podczas długotrwałego leczenia kwasem ibandronowym. Mimo to, w zależności od indywidualnej oceny klinicznej pacjenta, podczas leczenia kwasem ibandronowym zaleca się kontrolowanie czynności nerek oraz stężenia wapnia, fosforu i magnezu w surowicy.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Ze względu na brak dostępnych danych klinicznych nie można sformułować zaleceń dotyczących dawkowania u pacjentów z ciężką niewydolnością wątroby.

Pacjenci z zaburzeniami czynności serca Należy unikać nadmiernego nawodnienia pacjentów z ryzykiem niewydolności serca.