FLUMYCON

Każda kapsułka twarda zawiera 50 mg, 100 mg, 150 mg lub 200 mg flukonazolu (Fluconazolum).

Substancja pomocnicza

Flukonazol Actavis, 50 mg: każda kapsułka twarda zawiera 41 mg laktozy jednowodnej.

Flukonazol Actavis, 100 mg: każda kapsułka twarda zawiera 82 mg laktozy jednowodnej.

Flukonazol Actavis, 150 mg: każda kapsułka twarda zawiera 123 mg laktozy jednowodnej. Flukonazol Actavis, 200 mg: każda kapsułka twarda zawiera 164 mg laktozy jednowodnej.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

– Nadwrażliwość na flukonazol, inne pochodne azolowe lub którąkolwiek substancję pomocniczą.

– Jednoczesne podawanie z produktami leczniczymi, o których wiadomo, że wydłużają odstęp QT i są metabolizowane przez CYP 3A4, takie jak: cyzapryd, astemizol, terfenadyna, pimozyd i chinidyna (patrz punkt 4.4 i 4.5).

Działania niepożądane zostały przedstawione poniżej według klasyfikacji układów i narządów.

Zastosowano następujące kategorie częstości w celu klasyfikacji działań niepożądanych: bardzo często (≥1/10) często (≥1/100 do < 1/10) niezbyt często (≥1/1 000 do < 1/100) rzadko (≥1/10 000 do < 1/1 000) bardzo rzadko (< 1/10 000) częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Dawkę dobową flukonazolu należy określić w zależności od rodzaju i ciężkości zakażenia grzybiczego. Gdy podczas leczenia zakażenia konieczne jest wielokrotne podawanie dawek, terapię należy kontynuować do czasu, gdy objawy kliniczne i wyniki testów laboratoryjnych wykażą, że zakażenie grzybicze ustąpiło. Niewystarczający okres leczenia może prowadzić do nawrotu zakażenia.

W zależności od ciężkości choroby i stanu klinicznego pacjentów może być konieczne dożylne podawanie leku. Nie jest konieczna zmiana dawki dobowej flukonazolu po zmianie drogi podania z dożylnej na doustną.

Dorośli

Drożdżyca pochwy

150 mg w pojedynczej dawce.

Potwierdzone zakażenie grzybicze skóry

Grzybica tułowia, grzybica pachwin, grzybica stóp, łupież pstry: 150 mg flukonazolu raz na dobę przez 4-6 tygodni.

Kandyduria u pacjentów z osłabioną odpornością

Zwykle stosowana dawka to 50 mg na dobę przez 14 do 30 dni. W ciężkich zakażeniach dawka może być zwiększona do 100 mg flukonazolu.

Kandydozy układowe

Dawka w kandydemii i innych inwazyjnych zakażeniach drożdżakowych, to 400 mg do 800 mg pierwszego dnia, a następnie 200 mg do 400 mg na dobę. Dawka zależy od rodzaju i ciężkości zakażenia. W większości przypadków może okazać się korzystne podanie dawki nasycającej 800 mg pierwszego dnia, a następnie 400 mg na dobę. Czas trwania leczenia jest zależny od odpowiedzi klinicznej i zwykle wynosi nawet do kilku tygodni.

Zapobieganie zakażeniom wywołanym przez Candida u pacjentów z neutropenią

400 mg raz na dobę. Leczenie należy rozpocząć kilka dni przed wystąpieniem neutropenii i kontynuować aż do 7 dni po zwiększeniu się liczby neutrofili do > 1 × 10⁹/l.

Leczenie, w tym podtrzymujące, w celu zapobiegania nawrotom kryptokokowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych u pacjentów z osłabioną odpornością

Początkowo 400 mg pierwszego dnia, a następnie od 200 do 400 mg raz na dobę. Czas trwania leczenia w kryptokokowym zapaleniu opon mózgowo-rdzeniowych zależy od odpowiedzi klinicznej, ale zwykle wynosi co najmniej 6-8 tygodni.

W celu uniknięcia nawrotów kryptokokowego zapalenia mózgu zaleca się dawkę dobową 200 mg. Czas trwania leczenia podtrzymującego u pacjentów z AIDS należy uważnie określić ze względu na wysokie ryzyko oporności na flukonazol.

Dzieci

Kapsułki nie są odpowiednie do stosowania u dzieci w wieku poniżej 5-6 lat, które nie potrafią połykać leków doustnych. Podobnie jak w przypadku zakażeń u pacjentów dorosłych, czas trwania leczenia jest oparty na odpowiedzi klinicznej i mikologicznej. Flukonazol podawany jest w pojedynczej dawce dobowej.

Dawkowanie u dzieci z zaburzeniami czynności nerek, patrz „Pacjenci (dorośli i dzieci) z zaburzeniami czynności nerek”.

Dzieci w wieku powyżej 4 tygodni

Zalecana dawka flukonazolu w kandydozie błon śluzowych wynosi 3 mg/kg mc. na dobę. W celu szybszego osiągnięcia stężenia w stanie stacjonarnym, w pierwszym dniu leczenia można podać dawkę nasycającą 6 mg/kg mc.

W leczeniu kandydozy układowej i zakażeń kryptokokowych zalecana dawka wynosi 6 do 12 mg/kg mc. na dobę, w zależności od ciężkości zakażenia.

W zapobieganiu zakażeniom grzybiczym u pacjentów z osłabioną odpornością, uznanych za należących do grupy ryzyka z powodu neutropenii w wyniku cytotoksycznej chemioterapii lub radioterapii, należy zastosować dawkę 3 do 12 mg/kg mc. na dobę, w zależności od stopnia nasilenia i czasu trwania neutropenii (patrz: dawkowanie u dorosłych).

U dzieci nie należy przekraczać maksymalnej dawki dobowej 400 mg.

Dzieci w wieku 4 tygodnie i młodsze

Noworodki wydalają flukonazol powoli. W czasie dwóch pierwszych tygodni życia dziecka należy zastosować taką sama dawkę w mg/kg mc., jak u dzieci starszych, ale podawać ją co 72 godziny. W trzecim i czwartym tygodniu życia dziecka taką samą dawkę należy podawać co 48 godzin. Istnieje niewiele danych farmakokinetycznych na poparcie takiego schematu dawkowania u noworodków donoszonych (patrz punkt 5.2).

U dzieci w pierwszych dwóch tygodniach życia nie należy przekraczać dawki maksymalnej

12 mg/kg mc., podawanej co 72 godziny. U dzieci w wieku 3 i 4 tygodni nie należy przekraczać dawki maksymalnej 12 mg/kg mc., podawanej co 48 godzin.

Pacjenci w podeszłym wieku

U pacjentów bez zaburzeń czynności nerek zazwyczaj podaje się zwykle stosowane dawki. Dawkowanie flukonazolu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny

< 50 ml/min) podano poniżej.

Pacjenci (dorośli i dzieci) z zaburzeniami czynności nerek

Flukonazol wydalany jest z moczem głównie w postaci niezmienionej. Jeśli lek podaje się jednorazowo, nie ma konieczności zmiany dawki. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek początkowo podaje się wielokrotnie w dawkach od 50 do 400 mg, następnie dawkę dobową (w zależności od wskazań) należy ustalić na podstawie następującej tabeli:

Sposób podawania

Kapsułki należy połykać w całości z wystarczającą ilością płynu (np. jedną szklanką wody) i można je przyjmować niezależnie od posiłku.

Należy kierować się lokalnymi wytycznymi dotyczącymi stosowania leków przeciwgrzybiczych (patrz punkt 4.1 i 5.1).

Rzadko opisywano ciężki, toksyczny wpływ na wątrobę, w tym prowadzący do śmierci, przede wszystkim u pacjentów w ciężkim stanie z powodu choroby podstawowej. Nie potwierdzono wyraźnego związku między działaniem hepatotoksycznym a całkowitą dawką dobową flukonazolu, czasem trwania leczenia, płcią lub wiekiem pacjenta.

Jeśli wystąpią nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby lub znacząco zwiększą się wartości parametrów nieprawidłowe już przed leczeniem, pacjenta należy uważnie obserwować. Jeśli leczenie kontynuuje się u pacjentów, u których podczas stosowania flukonazolu obserwowano zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, należy ocenić korzyści z leczenia w stosunku do ryzyka rozwoju ciężkiego uszkodzenia wątroby.

Należy przerwać leczenie flukonazolem pacjentów, u których są kliniczne dowody rozwoju zaburzeń czynności wątroby spowodowanych przez flukonazol. W większości przypadków toksyczne działanie na wątrobę ustępowało po zaprzestaniu leczenia.

Rzadko podczas leczenia flukonazolem występowały u pacjentów skórne reakcje złuszczające, takie jak zespół Stevensa-Johnsona i toksyczna nekroliza naskórka. Pacjenci z AIDS są bardziej podatni na rozwój ciężkich reakcji skórnych na wiele leków. Jeśli u pacjenta leczonego z powodu

powierzchownego zakażenia grzybiczego wystąpi wysypka, która może być związana z flukonazolem, należy zaprzestać stosowania leku. Jeśli u pacjenta z inwazyjnym lub układowym zakażeniem grzybiczym wystąpi wysypka, należy go uważnie obserwować i odstawić flukonazol, jeśli wystąpią zmiany pęcherzowe lub rumień wielopostaciowy.

Tak jak podczas stosowania innych azoli, rzadko notowano występowanie reakcji anafilaktycznych (patrz punkt 4.8).

Niektóre azole, w tym flukonazol, powodują wydłużenie odstępu QT. Podczas leczenia flukonazolem, w rzadkich przypadkach opisywano częstoskurcz komorowy torsade de pointes. Chociaż nie potwierdzono związku między stosowaniem flukonazolu i wydłużeniem odstępu QT, należy zachować ostrożność podczas stosowania flukonazolu u pacjentów, u których występują czynniki zwiększające ryzyko arytmii, takie jak:

– wrodzone lub potwierdzone nabyte wydłużenie odstępu QT;

– kardiomiopatia, zwłaszcza jeśli występuje równocześnie niewydolność serca;

– bradykardia zatokowa;

– objawowe zaburzenia rytmu;

– zaburzeń elektrolitowych, takich jak hipokaliemia i hipomagnezemia;

– jednoczesne stosowanie leków, które nie są metabolizowane przez izoenzym CYP3A4, ale powodują wydłużenie odstępu QT (patrz punkt 4.5 Interakcje z innymi lekami i inne rodzaje interakcji).

Przed rozpoczęciem leczenia flukonazolem należy wyrównać zaburzenia elektrolitowe, takie jak hipokaliemia, hipomagnezemia i hipokalcemia.

Jeśli klirens kreatyniny wynosi poniżej 50 ml/min, dawkę flukonazolu należy zmniejszyć (patrz punkt 4.2).

Jeśli konieczne jest długotrwałe stosowanie flukonazolu u kobiet w wieku rozrodczym, należy rozważyć stosowanie odpowiednich środków antykoncepcyjnych (patrz punkt 4.6).

Należy uważnie obserwować pacjentów leczonych flukonazolem w dawkach poniżej 400 mg na dobę i terfenadyną (patrz punkt 4.3 i punkt 4.5).

Flukonazol jest silnym inhibitorem izoenzymu 2C9 cytochromu P450 (CYP) i umiarkowanym inhibitorem izoenzymu CYP3A4. Należy obserwować pacjentów, którzy jednocześnie z flukonazolem otrzymują produkty lecznicze o wąskim przedziale terapeutycznym, tj. warfaryna i fenytoina, które są metabolizowane przez CYP2C9 i CYP3A4 (patrz punkt 4.5).

Kapsułki produktu Flukonazol Actavis zawierają laktozę. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Należy kierować się lokalnymi wytycznymi dotyczącymi stosowania leków przeciwgrzybiczych (patrz punkt 4.1 i 5.1).

Rzadko opisywano ciężki, toksyczny wpływ na wątrobę, w tym prowadzący do śmierci, przede wszystkim u pacjentów w ciężkim stanie z powodu choroby podstawowej. Nie potwierdzono wyraźnego związku między działaniem hepatotoksycznym a całkowitą dawką dobową flukonazolu, czasem trwania leczenia, płcią lub wiekiem pacjenta.

Jeśli wystąpią nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby lub znacząco zwiększą się wartości parametrów nieprawidłowe już przed leczeniem, pacjenta należy uważnie obserwować. Jeśli leczenie kontynuuje się u pacjentów, u których podczas stosowania flukonazolu obserwowano zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych, należy ocenić korzyści z leczenia w stosunku do ryzyka rozwoju ciężkiego uszkodzenia wątroby.

Należy przerwać leczenie flukonazolem pacjentów, u których są kliniczne dowody rozwoju zaburzeń czynności wątroby spowodowanych przez flukonazol. W większości przypadków toksyczne działanie na wątrobę ustępowało po zaprzestaniu leczenia.

Rzadko podczas leczenia flukonazolem występowały u pacjentów skórne reakcje złuszczające, takie jak zespół Stevensa-Johnsona i toksyczna nekroliza naskórka. Pacjenci z AIDS są bardziej podatni na rozwój ciężkich reakcji skórnych na wiele leków. Jeśli u pacjenta leczonego z powodu

powierzchownego zakażenia grzybiczego wystąpi wysypka, która może być związana z flukonazolem, należy zaprzestać stosowania leku. Jeśli u pacjenta z inwazyjnym lub układowym zakażeniem grzybiczym wystąpi wysypka, należy go uważnie obserwować i odstawić flukonazol, jeśli wystąpią zmiany pęcherzowe lub rumień wielopostaciowy.

Tak jak podczas stosowania innych azoli, rzadko notowano występowanie reakcji anafilaktycznych (patrz punkt 4.8).

Niektóre azole, w tym flukonazol, powodują wydłużenie odstępu QT. Podczas leczenia flukonazolem, w rzadkich przypadkach opisywano częstoskurcz komorowy torsade de pointes. Chociaż nie potwierdzono związku między stosowaniem flukonazolu i wydłużeniem odstępu QT, należy zachować ostrożność podczas stosowania flukonazolu u pacjentów, u których występują czynniki zwiększające ryzyko arytmii, takie jak:

– wrodzone lub potwierdzone nabyte wydłużenie odstępu QT;

– kardiomiopatia, zwłaszcza jeśli występuje równocześnie niewydolność serca;

– bradykardia zatokowa;

– objawowe zaburzenia rytmu;

– zaburzeń elektrolitowych, takich jak hipokaliemia i hipomagnezemia;

– jednoczesne stosowanie leków, które nie są metabolizowane przez izoenzym CYP3A4, ale powodują wydłużenie odstępu QT (patrz punkt 4.5 Interakcje z innymi lekami i inne rodzaje interakcji).

Przed rozpoczęciem leczenia flukonazolem należy wyrównać zaburzenia elektrolitowe, takie jak hipokaliemia, hipomagnezemia i hipokalcemia.

Jeśli klirens kreatyniny wynosi poniżej 50 ml/min, dawkę flukonazolu należy zmniejszyć (patrz punkt 4.2).

Jeśli konieczne jest długotrwałe stosowanie flukonazolu u kobiet w wieku rozrodczym, należy rozważyć stosowanie odpowiednich środków antykoncepcyjnych (patrz punkt 4.6).

Należy uważnie obserwować pacjentów leczonych flukonazolem w dawkach poniżej 400 mg na dobę i terfenadyną (patrz punkt 4.3 i punkt 4.5).

Flukonazol jest silnym inhibitorem izoenzymu 2C9 cytochromu P450 (CYP) i umiarkowanym inhibitorem izoenzymu CYP3A4. Należy obserwować pacjentów, którzy jednocześnie z flukonazolem otrzymują produkty lecznicze o wąskim przedziale terapeutycznym, tj. warfaryna i fenytoina, które są metabolizowane przez CYP2C9 i CYP3A4 (patrz punkt 4.5).

Kapsułki produktu Flukonazol Actavis zawierają laktozę. Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.