Decapeptyl 0,1 mg roztwór do wstrzykiwań podskórnych | 100 mcg/ml | 7 strzyk. po 1 ml

1 ampułkostrzykawka zawiera 105 μg tryptoreliny octanu (Triptorelini acetas), co odpowiada 95,6 μg tryptoreliny.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Ogólne:

? nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą,

? nadwrażliwość na hormon uwalniający gonadotropiny (GnRH) lub jakikolwiek inny analog GnRH.

Kobiety:

ciąża,

okres karmienia piersią.

Informacje o bezpieczeństwie przedstawione są oddzielnie dla różnych grup pacjentów, zgodnie ze wskazaniami do stosowania. Z uwagi na ograniczone dane z badań klinicznych i monitorowania farmakoterapii u mężczyzn z rakiem gruczołu krokowego i kobiet z endometriozą, informacje o bezpieczeństwie uwzględniają doświadczenie wynikające ze stosowania produktu Decapeptyl Depot 3,75 mg w tych dwóch grupach pacjentów.

Rak gruczołu krokowego

Mężczyźni

U większości pacjentów można spodziewać się wystąpienia działań niepożądanych będących wynikiem zmniejszonego stężenia testosteronu, takich jak uderzenia gorąca zgłaszane przez 30% pacjentów. Zaburzeń wzwodu i zmniejszonego popędu płciowego należy oczekiwać u 30-40% pacjentów.

W związku z tym, że w pierwszym tygodniu leczenia zazwyczaj zwiększa się stężenie testosteronu, może wystąpić zaostrzenie objawów, takich jak niedrożność dróg moczowych, ból kości w miejscu przerzutów, ucisk na rdzeń kręgowy, męczliwość mięśni i obrzęki limfatyczne kończyn dolnych. W niektórych przypadkach niedrożność dróg moczowych może zaburzać czynność nerek. Obserwowano wywołane uciskiem zaburzenia neurologiczne z ogólnym osłabieniem, parestezjami i osłabieniem siły mięśniowej kończyn dolnych.

(*) Długotrwałe stosowanie

(**) Krótkotrwałe stosowanie

(***) Może wystąpić niewielkie zmniejszenie gęstości kości. Jest to zazwyczaj odwracalne w ciągu 6 do 9 miesięcy po przerwaniu leczenia (patrz punkt 4.4).

U niektórych pacjentów mogą wystąpić zawroty głowy i drżenie.

W czasie stosowania produktu Decapeptyl 0,1 mg mogą wystąpić zaburzenia snu i zakrzepowe zapalenie żył.

Endometrioza

Kobiety

W wyniku zmniejszonego stężenia estrogenów u większości pacjentek można spodziewać się wystąpienia działań niepożądanych, takich jak uderzenia gorąca zgłaszane przez 75 do 100% pacjentek. Poza tym, u więcej niż 10% pacjentek można spodziewać się wystąpienia takich działań niepożądanych jak: krwawienie lub plamienie z pochwy, intensywne pocenie się, suchość pochwy, bolesne stosunki płciowe, zmniejszony popęd płciowy i zmiany nastroju.

(*) Długotrwałe stosowanie

(**) Krótkotrwałe stosowanie

(***) Może wystąpić niewielkie zmniejszenie gęstości kości. Jest to zazwyczaj odwracalne w ciągu 6 do 9 miesięcy po przerwaniu leczenia (patrz punkt 4.4).

W czasie stosowania produktu Decapeptyl 0,1 mg zgłaszano zmiany masy ciała. U niektórych pacjentek mogą wystąpić zawroty głowy, drżenie i ból głowy.

Na początku leczenia może wystąpić krwawienie z odstawienia. Zazwyczaj krwawienia miesiączkowe powracają mniej więcej po 3 miesiącach od ostatniego wstrzyknięcia, ale w indywidualnych przypadkach mogą pojawić się później.

Sposób podawania

Lek Decapeptyl 0,1 mg przeznaczony jest do wstrzykiwań podskórnych.

Dawkowanie

Zwykle stosuje się dawkę początkową 0,5 mg jeden raz na dobę przez 7 dni, a następnie dawkę podtrzymującą 0,1 mg jeden raz na dobę.

Ogólnie:

Stosowanie agonistów GnRH może powodować zmniejszenie gęstości mineralnej kości. U ludzi, z wstępnych danych wynika, że stosowanie bisfosfonianów w połączeniu z agonistami GnRH może zmniejszać demineralizację kości.

Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z dodatkowymi czynnikami ryzyka wystąpienia osteoporozy, takimi jak przewlekłe nadużywanie alkoholu, palenie tytoniu, długotrwałe leczenie lekami zmniejszającymi gęstość mineralną kości (np. leki przeciwpadaczkowe lub kortykoidy), występowanie osteoporozy w rodzinie, niedożywienie.

Rzadko, leczenie agonistami może ujawnić obecność nieczynnego klinicznie gruczolaka przysadki typu gonadotropinoma. U pacjentów tych może dojść do udaru przysadki objawiającego się nagłym bólem głowy, wymiotami, zaburzeniem widzenia i porażeniem mięśni oka.

Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia epizodu depresyjnego (z możliwymi przypadkami ciężkiej depresji) u pacjentów będących w trakcie leczenia agonistami hormonu uwalniającego gonadotropinę, takimi jak tryptorelina. Pacjentów należy odpowiednio poinformować i leczyć w zależności od występujących objawów.

U pacjentów z zaburzeniami nerek lub wątroby średni okres półtrwania tryptoreliny wynosi od 7 do 8 godzin w porównaniu z 3 do 5 godzinami u zdrowych osób.

Mężczyźni:

Podobnie jak inni agoniści GnRH, tryptorelina powoduje na początku przejściowe zwiększenie stężenia testosteronu w surowicy krwi. W konsekwencji, w pierwszych tygodniach leczenia mogą wystąpić pojedyncze przypadki przejściowego zaostrzenia objawów raka gruczołu krokowego. W początkowej fazie leczenia należy rozważyć zastosowanie dodatkowo odpowiedniego przeciwandrogenu, aby przeciwdziałać początkowemu zwiększeniu stężenia testosteronu w surowicy krwi i zaostrzeniu objawów klinicznych.

U małej liczby pacjentów może wystąpić okresowe zaostrzenie objawów raka gruczołu krokowego (ang. tumour flare) i przejściowe nasilenie bólu w miejscu przerzutów, który może wymagać leczenia objawowego.

Podobnie jak w przypadku innych agonistów GnRH, obserwowano pojedyncze przypadki ucisku na rdzeń kręgowy i niedrożności cewki moczowej. W przypadku wystąpienia ucisku na rdzeń kręgowy lub niewydolności nerek należy wdrożyć standardowe leczenie tych powikłań, a w skrajnych przypadkach należy rozważyć natychmiastowe usunięcie jąder (kastracja chirurgiczna). W pierwszych tygodniach leczenia wskazane jest ścisłe monitorowanie, zwłaszcza u pacjentów z przerzutami do kręgosłupa i zagrożonych uciskiem na rdzeń kręgowy oraz u pacjentów z niedrożnością dróg moczowych.

Po kastracji chirurgicznej tryptorelina nie powoduje dalszego zmniejszenia stężenia testosteronu w surowicy krwi.

Długotrwała blokada androgenowa w następstwie obustronnego usunięcia jąder albo podawania analogów GnRH wiąże się ze zwiększonym ryzykiem zmniejszenia gęstości kości i może prowadzić do osteoporozy i zwiększać ryzyko złamania kości.

Z danych epidemiologicznych wynika dodatkowo, że podczas stosowania blokady androgenowej u pacjentów może dochodzić do zmian metabolicznych (np. nietolerancja glukozy) lub zwiększonego ryzyka chorób sercowo-naczyniowych. Jednakże dane z badań prospektywnych nie potwierdziły powiązania pomiędzy leczeniem analogami GnRH i zwiększeniem śmiertelności z przyczyn sercowonaczyniowych. Pacjenci obarczeni dużym ryzykiem chorób metabolicznych lub sercowonaczyniowych powinni być uważnie oceniani przed rozpoczęciem leczenia i odpowiednio kontrolowani w czasie stosowania blokady androgenowej.

Podawanie tryptoreliny w dawkach leczniczych powoduje blokadę osi przysadka-gonady. Normalna czynność powraca zwykle po przerwaniu leczenia. Testy diagnozujące czynność osi przysadkagonady przeprowadzane w trakcie leczenia i po przerwaniu leczenia analogami GnRH mogą dawać mylące wyniki.

Kobiety:

Przed rozpoczęciem leczenia należy uzyskać potwierdzenie, że pacjentka nie jest w ciąży.

W czasie leczenia należy stosować antykoncepcję niehormonalną, aż do czasu powrotu krwawień miesiączkowych.

W czasie leczenia ustają krwawienia miesiączkowe. Krwawienie z macicy zdarzające się w trakcie leczenia nie jest zjawiskiem normalnym (z wyjątkiem pierwszego miesiąca) i w takim przypadku należy skontrolować stężenie estrogenu w osoczu. Jeśli stężenie jest mniejsze niż 50 pg/ml, należy poszukiwać możliwych towarzyszących zmian organicznych. Po przerwaniu leczenia jajniki wznawiają czynność i krwawienia miesiączkowe powracają po 7-12 tygodniach od ostatniego wstrzyknięcia.

Ponieważ w czasie leczenia produktem Decapeptyl 0,1 mg powinny ustać krwawienia miesiączkowe, pacjentkę należy poinstruować, aby poinformowała lekarza, jeśli utrzymują się regularne miesiączki.

Zmniejszenie gęstości mineralnej kości

Stosowanie agonistów GnRH prawdopodobnie powoduje zmniejszenie gęstości mineralnej kości zwykle o 1% miesięcznie w czasie sześciomiesięcznego okresu leczenia. Każde 10% zmniejszenia gęstości mineralnej kości wiąże się ze zwiększeniem ryzyka złamania o około dwa do trzech razy.

Z aktualnie dostępnych danych wynika, że po zaprzestaniu leczenia u większości kobiet dochodzi do odzyskania prawidłowej gęstości kości.

Brak dokładnych danych dotyczących pacjentek z czynną osteoporozą lub czynnikami ryzyka osteoporozy, takimi jak przewlekłe nadużywanie alkoholu, palenie tytoniu, długotrwałe leczenie lekami zmniejszającymi gęstość mineralną kości (np. leki przeciwpadaczkowe lub kortykoidy), rodzinne występowanie osteoporozy, niedożywienie (np. jadłowstręt psychiczny). Ponieważ zmniejszenie gęstości mineralnej kości może być bardziej szkodliwe w tej grupie pacjentek, leczenie tryptoreliną należy rozpatrywać indywidualnie i rozpoczynać tylko wtedy, gdy bardzo staranna ocena wskazuje, że korzyści z leczenia są większe niż ryzyko. W celu przeciwdziałania zmniejszeniu gęstości mineralnej kości należy rozważyć zastosowania dodatkowych środków kontrolnych.

Ogólnie:

Stosowanie agonistów GnRH może powodować zmniejszenie gęstości mineralnej kości. U ludzi, z wstępnych danych wynika, że stosowanie bisfosfonianów w połączeniu z agonistami GnRH może zmniejszać demineralizację kości.

Szczególną ostrożność należy zachować u pacjentów z dodatkowymi czynnikami ryzyka wystąpienia osteoporozy, takimi jak przewlekłe nadużywanie alkoholu, palenie tytoniu, długotrwałe leczenie lekami zmniejszającymi gęstość mineralną kości (np. leki przeciwpadaczkowe lub kortykoidy), występowanie osteoporozy w rodzinie, niedożywienie.

Rzadko, leczenie agonistami może ujawnić obecność nieczynnego klinicznie gruczolaka przysadki typu gonadotropinoma. U pacjentów tych może dojść do udaru przysadki objawiającego się nagłym bólem głowy, wymiotami, zaburzeniem widzenia i porażeniem mięśni oka.

Istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia epizodu depresyjnego (z możliwymi przypadkami ciężkiej depresji) u pacjentów będących w trakcie leczenia agonistami hormonu uwalniającego gonadotropinę, takimi jak tryptorelina. Pacjentów należy odpowiednio poinformować i leczyć w zależności od występujących objawów.

U pacjentów z zaburzeniami nerek lub wątroby średni okres półtrwania tryptoreliny wynosi od 7 do 8 godzin w porównaniu z 3 do 5 godzinami u zdrowych osób.

Mężczyźni:

Podobnie jak inni agoniści GnRH, tryptorelina powoduje na początku przejściowe zwiększenie stężenia testosteronu w surowicy krwi. W konsekwencji, w pierwszych tygodniach leczenia mogą wystąpić pojedyncze przypadki przejściowego zaostrzenia objawów raka gruczołu krokowego. W początkowej fazie leczenia należy rozważyć zastosowanie dodatkowo odpowiedniego przeciwandrogenu, aby przeciwdziałać początkowemu zwiększeniu stężenia testosteronu w surowicy krwi i zaostrzeniu objawów klinicznych.

U małej liczby pacjentów może wystąpić okresowe zaostrzenie objawów raka gruczołu krokowego (ang. tumour flare) i przejściowe nasilenie bólu w miejscu przerzutów, który może wymagać leczenia objawowego.

Podobnie jak w przypadku innych agonistów GnRH, obserwowano pojedyncze przypadki ucisku na rdzeń kręgowy i niedrożności cewki moczowej. W przypadku wystąpienia ucisku na rdzeń kręgowy lub niewydolności nerek należy wdrożyć standardowe leczenie tych powikłań, a w skrajnych przypadkach należy rozważyć natychmiastowe usunięcie jąder (kastracja chirurgiczna). W pierwszych tygodniach leczenia wskazane jest ścisłe monitorowanie, zwłaszcza u pacjentów z przerzutami do kręgosłupa i zagrożonych uciskiem na rdzeń kręgowy oraz u pacjentów z niedrożnością dróg moczowych.

Po kastracji chirurgicznej tryptorelina nie powoduje dalszego zmniejszenia stężenia testosteronu w surowicy krwi.

Długotrwała blokada androgenowa w następstwie obustronnego usunięcia jąder albo podawania analogów GnRH wiąże się ze zwiększonym ryzykiem zmniejszenia gęstości kości i może prowadzić do osteoporozy i zwiększać ryzyko złamania kości.

Z danych epidemiologicznych wynika dodatkowo, że podczas stosowania blokady androgenowej u pacjentów może dochodzić do zmian metabolicznych (np. nietolerancja glukozy) lub zwiększonego ryzyka chorób sercowo-naczyniowych. Jednakże dane z badań prospektywnych nie potwierdziły powiązania pomiędzy leczeniem analogami GnRH i zwiększeniem śmiertelności z przyczyn sercowonaczyniowych. Pacjenci obarczeni dużym ryzykiem chorób metabolicznych lub sercowonaczyniowych powinni być uważnie oceniani przed rozpoczęciem leczenia i odpowiednio kontrolowani w czasie stosowania blokady androgenowej.

Podawanie tryptoreliny w dawkach leczniczych powoduje blokadę osi przysadka-gonady. Normalna czynność powraca zwykle po przerwaniu leczenia. Testy diagnozujące czynność osi przysadkagonady przeprowadzane w trakcie leczenia i po przerwaniu leczenia analogami GnRH mogą dawać mylące wyniki.

Kobiety:

Przed rozpoczęciem leczenia należy uzyskać potwierdzenie, że pacjentka nie jest w ciąży.

W czasie leczenia należy stosować antykoncepcję niehormonalną, aż do czasu powrotu krwawień miesiączkowych.

W czasie leczenia ustają krwawienia miesiączkowe. Krwawienie z macicy zdarzające się w trakcie leczenia nie jest zjawiskiem normalnym (z wyjątkiem pierwszego miesiąca) i w takim przypadku należy skontrolować stężenie estrogenu w osoczu. Jeśli stężenie jest mniejsze niż 50 pg/ml, należy poszukiwać możliwych towarzyszących zmian organicznych. Po przerwaniu leczenia jajniki wznawiają czynność i krwawienia miesiączkowe powracają po 7-12 tygodniach od ostatniego wstrzyknięcia.

Ponieważ w czasie leczenia produktem Decapeptyl 0,1 mg powinny ustać krwawienia miesiączkowe, pacjentkę należy poinstruować, aby poinformowała lekarza, jeśli utrzymują się regularne miesiączki.

Zmniejszenie gęstości mineralnej kości

Stosowanie agonistów GnRH prawdopodobnie powoduje zmniejszenie gęstości mineralnej kości zwykle o 1% miesięcznie w czasie sześciomiesięcznego okresu leczenia. Każde 10% zmniejszenia gęstości mineralnej kości wiąże się ze zwiększeniem ryzyka złamania o około dwa do trzech razy.

Z aktualnie dostępnych danych wynika, że po zaprzestaniu leczenia u większości kobiet dochodzi do odzyskania prawidłowej gęstości kości.

Brak dokładnych danych dotyczących pacjentek z czynną osteoporozą lub czynnikami ryzyka osteoporozy, takimi jak przewlekłe nadużywanie alkoholu, palenie tytoniu, długotrwałe leczenie lekami zmniejszającymi gęstość mineralną kości (np. leki przeciwpadaczkowe lub kortykoidy), rodzinne występowanie osteoporozy, niedożywienie (np. jadłowstręt psychiczny). Ponieważ zmniejszenie gęstości mineralnej kości może być bardziej szkodliwe w tej grupie pacjentek, leczenie tryptoreliną należy rozpatrywać indywidualnie i rozpoczynać tylko wtedy, gdy bardzo staranna ocena wskazuje, że korzyści z leczenia są większe niż ryzyko. W celu przeciwdziałania zmniejszeniu gęstości mineralnej kości należy rozważyć zastosowania dodatkowych środków kontrolnych.