CANDESARTAN TIEFENBACHER

Candesartan HCT Pfizer, 8 mg + 12,5 mg, tabletki

Każda tabletka zawiera 8 mg kandesartanu cyleksetylu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu.

Candesartan HCT Pfizer, 16 mg + 12,5 mg, tabletki

Każda tabletka zawiera 16 mg kandesartanu cyleksetylu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu.

Candesartan HCT Pfizer, 32 mg + 12,5 mg, tabletki

Każda tabletka zawiera 32 mg kandesartanu cyleksetylu i 12,5 mg hydrochlorotiazydu.

Candesartan HCT Pfizer, 32 mg + 25 mg, tabletki

Każda tabletka zawiera 32 mg kandesartanu cyleksetylu i 25 mg hydrochlorotiazydu.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

- Nadwrażliwość na substancje czynne lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1 lub na pochodne sulfonamidu. Hydrochlorotiazyd jest pochodną sulfonamidu.

- Drugi i trzeci trymestr ciąży (patrz punkty 4.4 i 4.6).

- Ciężkie zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min/1,73 m2 powierzchni ciała).

- Ciężkie zaburzenia czynności wątroby i (lub) cholestaza.

- Oporna na leczenie hipokaliemia lub hiperkalcemia.

- Dna moczanowa.

Działania niepożądane występujące w badaniach klinicznych z grupą kontrolną nad kandesartanem cyleksetylu z hydrochlorotiazydem były łagodne i przemijające. Odsetek pacjentów, którzy musieli przerwać leczenie z powodu działań niepożądanych, był podobny w grupie leczonej kandesartanem cyleksetylu z hydrochlorotiazydem (2,3%-3,3%) i w grupie placebo (2,7%?4.3%).

W badaniach klinicznych nad kandesartanem cyleksetylu z hydrochlorotiazydem działania niepożądane były ograniczone do tych, które zgłaszano wcześniej podczas stosowania kandesartanu cyleksetylu i (lub) hydrochlorotiazydu.

Tabela poniżej przedstawia działania niepożądane zgłaszane podczas badań klinicznych z zastosowaniem kandesatanu cyleksetylu i po wprowadzeniu do obrotu. W analizie połączonych danych z badań klinicznych z udziałem pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, działania niepożądane kandesartanu cyleksetylu określono przy założeniu częstości występowania zdarzeń niepożądanych po stosowaniu kandesartanu cyleksetylu o co najmniej 1% większej niż po stosowaniu placebo.

W punkcie 4.8 zastosowano następujące definicje częstości występowania działań niepożądanych: bardzo często (> =1/10); często (> =1/100 do < 1/10); niezbyt często (> =1/1000 do < 1/100); rzadko (> =1/10 000 do < 1/1000); bardzo rzadko (< 1/10 000) i nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Dawkowanie

Zalecana dawka produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer to jedna tabletka na dobę.

Wskazane jest dostosowanie dawkowania poszczególnych substancji czynnych (kandesartanu cyleksetylu i hydrochlorotiazydu). W uzasadnionych klinicznie przypadkach można rozważyć bezpośrednią zmianę z monoterapii na produkt leczniczy Candesartan HCT Pfizer. W przypadku zamiany monoterapii hydrochlorotiazydem na leczenie produktem leczniczym Candesartan HCT Pfizer, zalecane jest dostosowanie dawkowania kandesartanu cyleksetylu. Produkt leczniczy Candesartan HCT Pfizer może być stosowany u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze krwi nie jest w wystarczającym stopniu wyrównane podczas stosowania kandesartanu cyleksetylu lub hydrochlorotiazydu w monoterapii lub produktu Candesartan HCT Pfizer w mniejszych dawkach.

Pełne działanie przeciwnadciśnieniowe zazwyczaj uzyskuje się w ciągu 4 tygodni od rozpoczęcia leczenia.

Szczególne grupy pacjentów

Pacjenci w podeszłym wieku

Nie ma konieczności zmiany dawki u pacjentów w podeszłym wieku.

Pacjenci ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową

Zaleca się stopniowe zwiększanie dawki kandesartanu cyleksetylu u pacjentów, u których istnieje ryzyko wystąpienia niedociśnienia tętniczego, np. u pacjentów z możliwą zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową (u tych pacjentów należy rozważyć rozpoczęcie leczenia od dawki początkowej 4 mg kandesartanu cyleksetylu).

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

W tej grupie pacjentów bardziej odpowiednie jest stosowanie diuretyków pętlowych niż tiazydowych produktów moczopędnych. U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek i klirensem kreatyniny > =30 ml/min/1,73 m2 powierzchni ciała, zalecane jest dostosowanie dawki kandesartanu cyleksetylu przed rozpoczęciem podawania produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer (w tej grupie pacjentów, zalecana dawka początkowa kandesartanu cyleksetylu wynosi 4 mg). Produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer nie należy stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min/1,73 m2 powierzchni ciała) (patrz punkt 4.3).

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

U pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby, zalecane jest dostosowanie dawki kandesartanu cyleksetylu przed rozpoczęciem leczenia produktem leczniczym Candesartan HCT Pfizer (w tej grupie pacjentów, zalecana dawka początkowa kandesartanu cyleksetylu wynosi 4 mg).

Produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer nie należy stosować u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby i (lub) cholestazą (patrz punkt 4.3).

Dzieci i młodzież

Nie określono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer u dzieci i młodzieży w wieku do 18 lat. Brak dostępnych danych.

Sposób podawania Podanie doustne.

Candesartan HCT Pfizer można przyjmować z posiłkiem lub bez posiłku. Posiłki nie wpływają na biodostępność kandesartanu.

Brak znaczącej klinicznie interakcji pomiędzy hydrochlorotiazydem a pokarmem.

Zaburzenia czynności nerek/przeszczepienie nerki

W tej grupie pacjentów bardziej odpowiednie jest stosowanie diuretyków pętlowych niż tiazydowych produktów moczopędnych. Podczas stosowania produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, wskazana jest okresowa kontrola stężenia potasu, kreatyniny i kwasu moczowego.

Brak doświadczenia dotyczącego stosowania produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer u pacjentów po niedawnym przeszczepieniu nerki.

Zwężenie tętnicy nerkowej

Produkty lecznicze wpływające na układ renina-angiotensyna-aldosteron, takie jak antagoniści receptora angiotensyny II, mogą powodować zwiększenie stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w surowicy u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej nerki.

Zmniejszona objętość wewnątrznaczyniowa

U pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową i (lub) niedoborem sodu, może wystąpić objawowe niedociśnienie, podobnie jak w przypadku innych produktów leczniczych działających na układ renina-angiotensyna-aldosteron. Dlatego nie zaleca się stosowania produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer, dopóki objętość wewnątrznaczyniowa i (lub) niedobór sodu nie zostaną wyrównane.

Znieczulenie i zabiegi chirurgiczne

Podczas znieczulenia i zabiegów chirurgicznych, u pacjentów leczonych antagonistami receptora angiotensyny II może wystąpić niedociśnienie tętnicze spowodowane zahamowaniem układu renina-angiotensyna. Bardzo rzadko niedociśnienie tętnicze może być ciężkie i może wymagać podania dożylnego płynów i (lub) produktów leczniczych zwiększających ciśnienie tętnicze.

Zaburzenia czynności wątroby

U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby, należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania produktów tiazydowych, ponieważ nawet niewielkie zmiany równowagi wodno-elektrolitowej mogą spowodować śpiączkę wątrobową. Brak doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby.

Zwężenie zastawki aortalnej i mitralnej lub kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu Tak jak w przypadku innych produktów rozszerzających naczynia krwionośne, należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z hemodynamicznie istotnym zwężeniem zastawki aortalnej, mitralnej lub kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu.

Hiperaldosteronizm pierwotny

Pacjenci z hiperaldosteronizmem pierwotnym zazwyczaj nie reaguj ą na leki przeciwnadciśnieniowe, działające przez hamowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron. Dlatego nie zaleca się stosowania produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer w tej grupie pacjentów.

Zaburzenia elektrolitowe

Należy okresowo i w odpowiednich odstępach czasu oznaczać stężenie elektrolitów w surowicy. Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą powodować zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej (hiperkalcemię, hipokaliemię, hiponatremię, hipomagnezemię i zasadowicę hipochloremiczną).

Tiazydowe leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia przez nerki, co może prowadzić do przemijającego, niewielkiego zwiększenia stężenia wapnia w surowicy. Znaczna hiperkalcemia może być objawem utajonej nadczynności przytarczyc. Należy przerwać stosowanie tiazydowych leków moczopędnych do czasu wykonania testów czynnościowych przytarczyc.

Hydrochlorotiazyd zwiększa wydalanie potasu z moczem w sposób zależny od dawki, co może prowadzić do hipokaliemii. Wydaje się, że to działanie hydrochlorotiazydu jest słabsze podczas jednoczesnego stosowania z kandesartanu cyleksetylu. Ryzyko wystąpienia hipokaliemii może być większe u pacjentów z marskością wątroby, u pacjentów poddanych wymuszonej diurezie, z niedostateczną ilością elektrolitów przyjmowanych doustnie oraz przy jednoczesnym stosowaniu kortykosteroidów lub hormonu adrenokortykotropowego (ACTH).

Leczenie kandesartanem cyleksetylu może prowadzić do hiperkaliemii, zwłaszcza przy współistniejącej niewydolności serca i (lub) zaburzeniu czynności nerek. Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer oraz diuretyków oszczędzających potas, suplementów potasu, zamienników soli kuchennej zawierających potas lub innych produktów leczniczych, które mogą zwiększać stężenie potasu w surowicy (np. heparyny sodowej) może prowadzić do zwiększenia stężenia potasu w surowicy.

Podczas leczenia pacjentów z ryzykiem hiperkaliemii należy kontrolować stężenie potasu. Wykazano, że tiazydowe leki moczopędne zwiększają wydalanie magnezu w moczu, co może prowadzić do hipomagnezemii.

Wpływ na metabolizm i układ dokrewny

Leczenie tiazydowym lekiem moczopędnym może zaburzać tolerancję glukozy. Może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych, w tym insuliny. Podczas stosowania produktów tiazydowych może ujawnić się utajona cukrzyca. Stosowanie tiazydowych leków moczopędnych wiązało się ze zwiększeniem stężenia cholesterolu i triglicerydów. Jednak w przypadku dawek zawartych w produkcie leczniczym Candesartan HCT Pfizer, takie działanie było znikome. Tiazydowe leki moczopędne zwiększaj ą stężenie kwasu moczowego w surowicy i mogą wywoływać dnę moczanową u podatnych pacjentów.

Nadwrażliwość na światło

Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych opisywano przypadki reakcji nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.8). Jeśli reakcja taka wystąpi u pacjenta w trakcie leczenia, należy je przerwać. Jeśli wznowienie stosowania leku moczopędnego jest konieczne, zaleca się ochronę miejsc eksponowanych na promienie słoneczne lub sztuczne promieniowanie UVA.

Ostrzeżenia ogólne

U pacjentów, u których napięcie naczyń i czynność nerek zależą w znacznym stopniu od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron (np. pacjenci z ciężką niewydolnością serca lub współistniejącą chorobą nerek, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej), podczas leczenia produktami leczniczymi oddziałującymi na ten układ, w tym antagonistami angiotensyny II, obserwowano: ostre niedociśnienie, azotemię, skąpomocz lub, rzadko, ostrą niewydolność nerek. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwnadciśnieniowych, nadmierne zmniejszenie ciśnienia tętniczego u pacjentów z niedokrwienną chorobą serca lub miażdżycą naczyń mózgowych może prowadzić do zawału mięśnia sercowego lub udaru mózgu.

Reakcje nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd mogą występować u pacjentów z alergią lub astmą oskrzelową w wywiadzie lub bez takich chorób w wywiadzie, jednakże wystąpienie reakcji nadwrażliwości jest bardziej prawdopodobne u pacjentów z obciążonym wywiadem. Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych obserwowano zaostrzenie lub uczynnienie tocznia rumieniowatego układowego.

Działanie przeciwnadciśnieniowe produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer może zwiększać się pod wpływem innych leków zmniejszających ciśnienie tętnicze.

Ciąża

Leczenia antagonistami receptora angiotensyny II nie należy rozpoczynać podczas ciąży. Z wyjątkiem przypadków wymagających kontynuowania stosowania antagonistów receptora angiotensyny II, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w czasie ciąży. Jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas leczenia antagonistami receptora angiotensyny II, należy natychmiast przerwać leczenie i, jeśli to wskazane, rozpocząć alternatywne leczenie (patrz punkty 4.3 i 4.6).

Zaburzenia czynności nerek/przeszczepienie nerki

W tej grupie pacjentów bardziej odpowiednie jest stosowanie diuretyków pętlowych niż tiazydowych produktów moczopędnych. Podczas stosowania produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, wskazana jest okresowa kontrola stężenia potasu, kreatyniny i kwasu moczowego.

Brak doświadczenia dotyczącego stosowania produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer u pacjentów po niedawnym przeszczepieniu nerki.

Zwężenie tętnicy nerkowej

Produkty lecznicze wpływające na układ renina-angiotensyna-aldosteron, takie jak antagoniści receptora angiotensyny II, mogą powodować zwiększenie stężenia mocznika we krwi i kreatyniny w surowicy u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych lub zwężeniem tętnicy nerkowej jedynej nerki.

Zmniejszona objętość wewnątrznaczyniowa

U pacjentów ze zmniejszoną objętością wewnątrznaczyniową i (lub) niedoborem sodu, może wystąpić objawowe niedociśnienie, podobnie jak w przypadku innych produktów leczniczych działających na układ renina-angiotensyna-aldosteron. Dlatego nie zaleca się stosowania produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer, dopóki objętość wewnątrznaczyniowa i (lub) niedobór sodu nie zostaną wyrównane.

Znieczulenie i zabiegi chirurgiczne

Podczas znieczulenia i zabiegów chirurgicznych, u pacjentów leczonych antagonistami receptora angiotensyny II może wystąpić niedociśnienie tętnicze spowodowane zahamowaniem układu renina-angiotensyna. Bardzo rzadko niedociśnienie tętnicze może być ciężkie i może wymagać podania dożylnego płynów i (lub) produktów leczniczych zwiększających ciśnienie tętnicze.

Zaburzenia czynności wątroby

U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby lub postępującą chorobą wątroby, należy zachować szczególną ostrożność podczas stosowania produktów tiazydowych, ponieważ nawet niewielkie zmiany równowagi wodno-elektrolitowej mogą spowodować śpiączkę wątrobową. Brak doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby.

Zwężenie zastawki aortalnej i mitralnej lub kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu Tak jak w przypadku innych produktów rozszerzających naczynia krwionośne, należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z hemodynamicznie istotnym zwężeniem zastawki aortalnej, mitralnej lub kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu.

Hiperaldosteronizm pierwotny

Pacjenci z hiperaldosteronizmem pierwotnym zazwyczaj nie reaguj ą na leki przeciwnadciśnieniowe, działające przez hamowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron. Dlatego nie zaleca się stosowania produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer w tej grupie pacjentów.

Zaburzenia elektrolitowe

Należy okresowo i w odpowiednich odstępach czasu oznaczać stężenie elektrolitów w surowicy. Tiazydowe leki moczopędne, w tym hydrochlorotiazyd, mogą powodować zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej (hiperkalcemię, hipokaliemię, hiponatremię, hipomagnezemię i zasadowicę hipochloremiczną).

Tiazydowe leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie wapnia przez nerki, co może prowadzić do przemijającego, niewielkiego zwiększenia stężenia wapnia w surowicy. Znaczna hiperkalcemia może być objawem utajonej nadczynności przytarczyc. Należy przerwać stosowanie tiazydowych leków moczopędnych do czasu wykonania testów czynnościowych przytarczyc.

Hydrochlorotiazyd zwiększa wydalanie potasu z moczem w sposób zależny od dawki, co może prowadzić do hipokaliemii. Wydaje się, że to działanie hydrochlorotiazydu jest słabsze podczas jednoczesnego stosowania z kandesartanu cyleksetylu. Ryzyko wystąpienia hipokaliemii może być większe u pacjentów z marskością wątroby, u pacjentów poddanych wymuszonej diurezie, z niedostateczną ilością elektrolitów przyjmowanych doustnie oraz przy jednoczesnym stosowaniu kortykosteroidów lub hormonu adrenokortykotropowego (ACTH).

Leczenie kandesartanem cyleksetylu może prowadzić do hiperkaliemii, zwłaszcza przy współistniejącej niewydolności serca i (lub) zaburzeniu czynności nerek. Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer oraz diuretyków oszczędzających potas, suplementów potasu, zamienników soli kuchennej zawierających potas lub innych produktów leczniczych, które mogą zwiększać stężenie potasu w surowicy (np. heparyny sodowej) może prowadzić do zwiększenia stężenia potasu w surowicy.

Podczas leczenia pacjentów z ryzykiem hiperkaliemii należy kontrolować stężenie potasu. Wykazano, że tiazydowe leki moczopędne zwiększają wydalanie magnezu w moczu, co może prowadzić do hipomagnezemii.

Wpływ na metabolizm i układ dokrewny

Leczenie tiazydowym lekiem moczopędnym może zaburzać tolerancję glukozy. Może być konieczne dostosowanie dawki leków przeciwcukrzycowych, w tym insuliny. Podczas stosowania produktów tiazydowych może ujawnić się utajona cukrzyca. Stosowanie tiazydowych leków moczopędnych wiązało się ze zwiększeniem stężenia cholesterolu i triglicerydów. Jednak w przypadku dawek zawartych w produkcie leczniczym Candesartan HCT Pfizer, takie działanie było znikome. Tiazydowe leki moczopędne zwiększaj ą stężenie kwasu moczowego w surowicy i mogą wywoływać dnę moczanową u podatnych pacjentów.

Nadwrażliwość na światło

Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych opisywano przypadki reakcji nadwrażliwości na światło (patrz punkt 4.8). Jeśli reakcja taka wystąpi u pacjenta w trakcie leczenia, należy je przerwać. Jeśli wznowienie stosowania leku moczopędnego jest konieczne, zaleca się ochronę miejsc eksponowanych na promienie słoneczne lub sztuczne promieniowanie UVA.

Ostrzeżenia ogólne

U pacjentów, u których napięcie naczyń i czynność nerek zależą w znacznym stopniu od aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron (np. pacjenci z ciężką niewydolnością serca lub współistniejącą chorobą nerek, w tym ze zwężeniem tętnicy nerkowej), podczas leczenia produktami leczniczymi oddziałującymi na ten układ, w tym antagonistami angiotensyny II, obserwowano: ostre niedociśnienie, azotemię, skąpomocz lub, rzadko, ostrą niewydolność nerek. Podobnie jak w przypadku innych leków przeciwnadciśnieniowych, nadmierne zmniejszenie ciśnienia tętniczego u pacjentów z niedokrwienną chorobą serca lub miażdżycą naczyń mózgowych może prowadzić do zawału mięśnia sercowego lub udaru mózgu.

Reakcje nadwrażliwości na hydrochlorotiazyd mogą występować u pacjentów z alergią lub astmą oskrzelową w wywiadzie lub bez takich chorób w wywiadzie, jednakże wystąpienie reakcji nadwrażliwości jest bardziej prawdopodobne u pacjentów z obciążonym wywiadem. Podczas stosowania tiazydowych leków moczopędnych obserwowano zaostrzenie lub uczynnienie tocznia rumieniowatego układowego.

Działanie przeciwnadciśnieniowe produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer może zwiększać się pod wpływem innych leków zmniejszających ciśnienie tętnicze.

Ciąża

Leczenia antagonistami receptora angiotensyny II nie należy rozpoczynać podczas ciąży. Z wyjątkiem przypadków wymagających kontynuowania stosowania antagonistów receptora angiotensyny II, u pacjentek planujących ciążę należy zastosować alternatywne leczenie przeciwnadciśnieniowe o ustalonym profilu bezpieczeństwa stosowania w czasie ciąży. Jeśli pacjentka zajdzie w ciążę podczas leczenia antagonistami receptora angiotensyny II, należy natychmiast przerwać leczenie i, jeśli to wskazane, rozpocząć alternatywne leczenie (patrz punkty 4.3 i 4.6).

Kliniczne badania właściwości farmakokinetycznych dotyczyły warfaryny, digoksyny, doustnych środków antykoncepcyjnych (tj. etynyloestradiol z lewonorgestrelem), glibenklamidu i nifedypiny. Nie stwierdzono klinicznie istotnych interakcji kandesartanu cyleksetylu z tymi produktami leczniczymi.

Można oczekiwać, że niedobór potasu wywołany przez hydrochlorotiazyd może się nasilać podczas stosowania innych produktów leczniczych powodujących utratę potasu i hipokaliemię [np. innych leków moczopędnych powodujących utratę potasu, środków przeczyszczających, amfoterycyny, karbenoksolonu, soli sodowej penicyliny G, pochodnych kwasu salicylowego, steroidów, hormonu adrenokortykotropowego (ACTH)].

Jednoczesne stosowanie produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer oraz diuretyków oszczędzających potas, suplementów potasu, zamienników soli kuchennej zawierających potas lub innych produktów leczniczych, które mogą zwiększać stężenie potasu w surowicy (np. heparyny sodowej) może prowadzić do zwiększenia stężenia potasu w surowicy. Podczas leczenia pacjentów z ryzykiem hiperkaliemii należy kontrolować stężenie potasu (patrz punkt 4.4).

Hipokaliemia lub hipomagnezemia wywołane działaniem leków moczopędnych, sprzyjaj ą potencjalnie kardiotoksycznemu działaniu glikozydów naparstnicy i produktów antyarytmicznych. Zaleca się okresową kontrolę stężenia potasu w surowicy podczas stosowania produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer w skojarzeniu z tymi lekami i z następującymi lekami mogącymi wywołać częstoskurcz komorowy typu torsades de pointes:

? Leki przeciwarytmiczne klasy Ia (np. chinidyna, hydrochinidyna, dizopyramid).

? Leki przeciwarytmiczne klasy III (np. amiodaron, sotalol, dofetylid, ibutylid).

? Niektóre leki przeciwpsychotyczne (np. tiorydazyna, chloropromazyna, lewomepromazyna, trifluoperazyna, cyjamemazyna, sulpiryd, sultopryd, amisulpryd, tiapryd, pimozyd, haloperydol, droperydol).

? Inne leki (np. beprydyl, cyzapryd, difemanil, erytromycyna iv., halofantryna, ketanseryna, mizolastyna, pentamidyna, sparfloksacyna, terfenadyna, winkamina iv.).

Podczas jednoczesnego podawania litu i inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACEI) lub hydrochlorotiazydu, obserwowano odwracalne zwiększenie stężenia litu w surowicy i objawy jego toksyczności. Podobne działanie zgłaszano w przypadku antagonistów receptora angiotensyny II. Stosowanie kandesartanu i hydrochlorotiazydu z litem nie jest zalecane. Jeśli takie skojarzenie jest konieczne, zaleca się staranne kontrolowanie stężenia litu w surowicy.

Podczas jednoczesnego stosowania antagonistów receptora angiotensyny II i niesteroidowych leków przeciwzapalnych (tj. selektywne inhibitory COX-2, kwas acetylosalicylowy [> 3 g na dobę] i nieselektywne niesteroidowe leki przeciwzapalne [NLPZ]), może wystąpić osłabienie działania przeciwnadciśnieniowego.

Tak jak w przypadku grupy inhibitorów ACE, jednoczesne stosowanie antagonistów receptora angiotensyny II i produktów z grupy NLPZ może zwiększać ryzyko pogorszenia czynności nerek, włącznie z ostrą niewydolnością nerek, oraz zwiększenia stężenia potasu w surowicy, zwłaszcza u pacjentów z istniejącymi wcześniej zaburzeniami czynności nerek. Należy ostrożnie stosować taką terapię skojarzoną, zwłaszcza u pacjentów w podeszłym wieku. Konieczne jest odpowiednie nawodnienie pacjentów. Należy również rozważyć kontrolowanie czynności nerek po rozpoczęciu leczenia skojarzonego, a także okresowo w trakcie leczenia.

Niesteroidowe leki przeciwzapalne osłabiaj ą działanie moczopędne, natriuretyczne i przeciwnadciśnieniowe hydrochlorotiazydu.

Kolestypol i cholestyramina zmniejszają wchłanianie hydrochlorotiazydu.

Hydrochlorotiazyd może nasilać działanie niedepolaryzujących środków zwiotczających mięśnie szkieletowe (np. tubokuraryny).

Tiazydowe leki moczopędne mogą zwiększać stężenie wapnia w surowicy, na skutek zmniejszenia jego wydalania. Jeśli konieczne jest stosowanie suplementów wapnia lub witaminy D, należy kontrolować stężenie wapnia w surowicy i odpowiednio dostosować dawkę produktu leczniczego.

Tiazydowe leki moczopędne mogą nasilać działanie hiperglikemizujące leków beta-adrenolitycznych i diazoksydu.

Leki przeciwcholinergiczne, takie jak atropina i biperyden, mogą zwiększać biodostępność tiazydowych leków moczopędnych, przez osłabienie motoryki przewodu pokarmowego i zwolnienie opróżniania żołądka.

Tiazydowe leki moczopędne mogą zwiększać ryzyko ciężkich działań niepożądanych wywołanych przez amantadynę.

Tiazydowe leki moczopędne mogą zmniejszać wydalanie cytotoksycznych produktów leczniczych przez nerki (np. cyklofosfamidu i metotreksatu) i nasilać ich działanie mielosupresyjne.

Jednoczesne spożywanie alkoholu, stosowanie barbituranów lub leków znieczulaj ących, może nasilać objawy niedociśnienia ortostatycznego.

Leczenie tiazydowymi lekami moczopędnymi może zaburzać tolerancję glukozy. Może być konieczne dostosowanie dawki produktów przeciwcukrzycowych, w tym insuliny. Metforminę należy stosować ostrożnie ze względu na ryzyko kwasicy mleczanowej w związku z możliwością niewydolności nerek związanej ze stosowaniem hydrochlorotiazydu.

Hydrochlorotiazyd może zmniejszać reakcję tętnic na aminy presyjne (np. adrenalinę), jednak nie w takim stopniu, aby wyeliminować działanie zwiększające ciśnienie.

Hydrochlorotiazyd może zwiększać ryzyko ostrej niewydolności nerek, zwłaszcza przy jednoczesnym stosowaniu dużych dawek jodowych środków kontrastowych.

Jednoczesne leczenie cyklosporyną może zwiększać ryzyko hiperurykemii i wystąpienia powikłań, takich jak dna moczanowa.

Jednoczesne podawanie z baklofenem, amifostyną, trójpierścieniowymi lekami przeciwpychotycznymi lub neuroleptykami może nasilać działanie przeciwnadciśnieniowe i prowadzić do wystąpienia niedociśnienia.

Nie przeprowadzono badań nad wpływem produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Podczas prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn należy wziąć pod uwagę, że podczas przyjmowania produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer mogą niekiedy wystąpić zawroty głowy lub zmęczenie.

Objawy

Na podstawie danych farmakologicznych, można przypuszczać, że głównymi objawami przedawkowania kandesartanu cyleksetylu będą objawowe niedociśnienie tętnicze i zawroty głowy. Odnotowano pojedyncze przypadki przedawkowania kandesartanu cyleksetylu (do 672 mg), w których powrót pacjentów do zdrowia przebiegał bez powikłań.

Głównym objawem przedawkowania hydrochlorotiazydu jest gwałtowna utrata płynów i elektrolitów. Można również zaobserwować objawy takie, jak zawroty głowy, niedociśnienie tętnicze, zwiększone pragnienie, częstoskurcz, komorowe zaburzenia rytmu serca, ospałość/zaburzenia świadomości i kurcze mięśni.

Leczenie

Brak szczególnych informacji dotyczących leczenia przedawkowania produktu leczniczego Candesartan HCT Pfizer. Proponuje się jednak następujące postępowanie.

Zaraz po przyjęciu produktu leczniczego należy rozważyć wywołanie wymiotów lub płukanie żołądka. W przypadku objawów niedociśnienia, należy zastosować leczenie objawowe i kontrolować parametry życiowe. Pacjenta należy ułożyć w pozycji leżącej na plecach z uniesionymi kończynami dolnymi. Jeśli to nie wystarczy, należy zwiększyć objętość osocza przez podanie roztworu soli fizjologicznej we wlewie dożylnym. Należy oznaczyć i w razie potrzeby wyrównać stężenie elektrolitów w surowicy i równowagę kwasowo-zasadową. Jeśli powyższe postępowanie nie będzie wystarczające, można podać leki sympatykomimetyczne.

Kandesartanu nie można usunąć z organizmu przez hemodializę. Nie wiadomo, w jakim stopniu hydrochlorotiazyd usuwany jest za pomocą hemodializy.