Wpływ na wątrobę
Przed rozpoczęciem leczenia należy przeprowadzić badania czynności wątroby oraz regularnie monitorować wyniki tych badań w czasie stosowania preparatu.
U pacjentów wykazujących jakiekolwiek objawy przedmiotowe lub podmiotowe uszkodzenia wątroby należy przeprowadzić badania kontrolne wątroby.
Pacjenci, u których stwierdzono zwiększenie aktywności aminotransferaz powinni być monitorowani aż do normalizacji wyników. W przypadku utrzymującego się zwiększenia aktywności aminotransferaz większego niż trzykrotna wartość górnej granicy normy zaleca się zmniejszenie dawki lub odstawienie leku Atorvagen (patrz punkt 4.8 Działania niepożądane).
Należy zachować ostrożność podczas stosowania leku Atorvagen u pacjentów nadużywających alkoholu i (lub) z chorobami wątroby w wywiadzie.
Zapobieganie udarom mózgu przez agresywne obniżanie stężenia cholesterolu (ang. Stroke Prevention by Aggressive Reduction in Cholesterol Levels (SPARCL))
W analizie post-hoc podtypów udaru mózgu u pacjentów bez choroby wieńcowej, którzy niedawno przeszli udar mózgu lub atak przejściowego niedokrwienia mózgu (TIA) stwierdzono częstsze występowanie udarów krwotocznych u pacjentów leczonych dawką 80 mg atorwastatyny w porównaniu z placebo. Zwiększone ryzyko stwierdzano zwłaszcza u pacjentów z udarem niedokrwiennym lub zawałem jamistym przebytym przed rozpoczęciem udziału w badaniu. U pacjentów z uprzednim udarem niedokrwiennym lub zawałem jamistym, stosunek zagrożeń do korzyści nie jest określony, a potencjalne ryzyko udaru niedokrwiennego powinno zostać starannie rozważone przed rozpoczęciem leczenia (patrz punkt 5.1).
Wpływ na mięśnie szkieletowe
Leczenie inhibitorami reduktazy HMG-CoA (statynami) wiąże się z występowaniem bólu mięśniowego, miopatią i bardzo rzadko rabdomiolizą. Atorwastatyna, podobnie jak inne inhibitory reduktazy HMG-CoA, może w bardzo rzadkich przypadkach wywierać wpływ na mięśnie szkieletowe i powodować ból mięśni, zapalenie mięśni oraz miopatię, która może doprowadzić do rozpadu mięśni szkieletowych (rabdomioliza), charakteryzującego się znacznie zwiększoną aktywnością CK (> 10-krotnie powyżej górnej granicy normy), mioglobinemią i mioglobinurią, które mogą prowadzić do niewydolności nerek i rzadkich przypadkach do śmierci.
Przed rozpoczęciem leczenia
Atorwastatynę należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z czynnikami predysponującymi do rozpadu mięśni szkieletowych. Przed rozpoczęciem leczenia statynami należy oznaczyć aktywność kinazy kreatynowej (CK) w następujących przypadkach:
- Zaburzenia czynności nerek
- Niedoczynność tarczycy
- Wrodzone zaburzenia mięśni w wywiadzie osobistym lub rodzinnym
- Miopatia związana z uprzednim stosowaniem statyn lub fibratów w wywiadzie
- Upośledzenie czynności wątroby i (lub) nadużywanie alkoholu
- U pacjentów w podeszłym wieku (powyżej 70 lat) należy rozważyć konieczność przeprowadzenia
badań w kierunku innych czynników predysponujących do wystąpienia rozpadu mięśni
szkieletowych.
W powyższych przypadkach należy rozważyć ryzyko związane z leczeniem względem potencjalnych korzyści i zagrożeń leczenia. Zalecana jest dokładna obserwacja kliniczna. Jeśli początkowa aktywność CK jest znacznie zwiększona (> 5-krotnie powyżej górnej granicy normy), nie należy rozpoczynać leczenia.
Pomiary aktywności kinazy kreatynowej (CK)
Aktywności kinazy kreatynowej (CK) nie należy oznaczać po forsownym wysiłku fizycznym oraz w przypadku występowania innej przypuszczalnej alternatywnej przyczyny zwiększenia aktywności CK, ponieważ interpretacja wyników jest wówczas utrudniona. W przypadku znacznego zwiększenia aktywności CK (> 5-krotnie powyżej górnej granicy normy) należy powtórzyć oznaczenie po 5-7 dniach w celu potwierdzenia tych wyników.
Podczas leczenia
- Należy wyjaśnić pacjentowi, że musi natychmiast informować o wystąpieniu bólu, skurczów lub
osłabienia mięśni, zwłaszcza gdy towarzyszą temu zmęczenie i gorączka.
- W przypadku wystąpienia tych objawów podczas leczenia atorwastatyną należy przeprowadzić u
pacjenta badanie aktywności CK, a w przypadku znacznego zwiększenia (> 5-krotnie powyżej górnej
granicy normy) należy odstawić lek.
- Jeśli objawy mięśniowe są ciężkie i powodują dyskomfort na co dzień, należy rozważyć przerwanie
leczenia nawet, jeśli aktywność CK wynosi ≤ 5-krotnie powyżej górnej granicy normy.
- Jeśli objawy ustąpią, a aktywność CK powróci do wartości prawidłowych, można rozważyć
stosowanie atorwastatyny lub innej statyny, w najmniejszej dawce i przy ścisłym monitorowaniu
stanu pacjenta.
- Leczenie atorwastatyną należy przerwać w przypadku znacznego zwiększenia aktywności CK (> 10-
krotnie powyżej górnej granicy normy), lub w przypadku wystąpienia lub podejrzenia rozpadu
mięśni szkieletowych (rabdomiolizy).
- Ryzyko wystąpienia rozpadu mięśni szkieletowych podczas stosowania atorwastatyny jest
zwiększone przy jednoczesnym stosowaniu takich leków jak: cyklosporyna, erytromycyna,
klarytromycyna, itrakonazol, ketokonazol, nefazodon, niacyna, gemfibrozyl, inne fibraty oraz
inhibitory proteazy wirusa HIV. Ryzyko miopatii może być także zwiększone przy jednoczesnym
stosowaniu ezetymibu. Jeśli to możliwe alternatywne (nie dające interakcji) metody leczenia powinny być wzięte pod uwagę zamiast stosowania tego leku. W przypadkach, w których jednoczesne stosowanie tego leku z atorwastatyną jest konieczne, należy starannie rozważyć korzyści i zagrożenia jednoczesnego leczenia.
-W razie przyjmowania przez pacjentów leków mogących podwyższać stężenie atorwastatyny w
osoczu zaleca się stosowanie mniejszej początkowej dawki atorwastatyny. W przypadku
cyklosporyny, klarytromycyny i itrakonazolu, należy rozważyć stosowanie mniejszej dawki
maksymalnej, zaś zalecane jest odpowiednie kliniczne monitorowanie pacjentów (patrz punkt 4.5).
Substancje pomocnicze
Pacjenci z rzadkimi wrodzonymi zaburzeniami tolerancji galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinni stosować tego leku.
Śródmiąższowa choroba płuc
Podczas stosowania niektórych statyn, szczególnie przed długi okres czasu, opisywano pojedyncze przypadki śródmiąższowej choroby płuc (patrz punkt 4.8). Może się ona objawiać dusznością, suchym kaszlem i pogorszeniem stanu ogólnego (zmęczenie, utrata masy ciała i gorączka). W razie podejrzenia, że u pacjenta rozwinęła się śródmiąższowa choroba płuc, terapię statynami należy przerwać.
Podczas leczenia kwasem fusydowym właściwe może być czasowe odstawienie atorwastatyny (patrz pkt. 4.5).