TIGECYCLINE SANDOZ

Każda fiolka zawiera 50 mg tygecykliny ( Tigecyclinum ).

1 ml przygotowanego roztworu zawiera 10 mg tygecykliny .

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz CHPL : punkt 6.1.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w CHPL w punkcie 6.1.

Pacjenci z nadwrażliwością na antybiotyki z grupy tetracyklin mogą mieć nadwrażliwość na tygecyklinę.

Podsumowanie profilu bezpieczeństwa

W badaniach klinicznych III i IV fazy uczestniczyło łącznie 2393 leczonych tygecykliną pacjentów z cSSTI i cIAI .

W trakcie badań klinicznych najczęstszym działaniem niepożądanym związanym ze stosowanym produktem leczniczym były odwracalne nudności (21%) i wymioty (13%), które występowały wcześnie (w 1.-2. dniu leczenia) i miały na ogół lekkie lub umiarkowane nasilenie.

W poniższej tabeli wymieniono działania niepożądane tygecykliny notowane podczas badań klinicznych i zgłaszane po dopuszczeniu do obrotu.

Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych

* Działania niepożądane notowane po wprowadzeniu tygecykliny do obrotu.

Opis wybranych działań niepożądanych

Działania charakterystyczne dla antybiotyków

Rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego o przebiegu od lekkiego do zagrażającego życiu (patrz CHPL : punkt 4.4).

Nadmierne namnażanie się niewrażliwych organizmów, w tym grzybów (patrz CHPL : punkt 4.4).

Działania charakterystyczne dla tetracyklin

Antybiotyki z grupy glicylocyklin mają podobną budowę chemiczną do antybiotyków tetracyklinowych . Działania niepożądane antybiotyków z grupy tetracyklin mogą obejmować nadwrażliwość na światło, guz rzekomy mózgu, zapalenie trzustki i działanie antyanaboliczne , które prowadzi do zwiększenia stężenia azotu mocznikowego we krwi, azotemii , kwasicy i hiperfosfatemii (patrz CHPL : punkt 4.4).

Stosowanie tygecykliny w okresie rozwoju zębów może być związane z ich trwałym przebarwieniem (patrz CHPL : punkt 4.4).

W dotycz ących cSSTI i cIAI badaniach klinicznych III i IV fazy ciężkie działania niepożądane związane z zakażeniem zgłaszano częściej u pacjentów leczonych tygecykliną (7,1%) niż u otrzymuj ących leki porównawcze (5,3%). Stwierdzono znaczącą różnicę w częstości posocznicy lub wstrząsu septycznego u pacjentów leczonych tygecykliną (2,2%) w porównaniu z lekiem porównawczym (1,1%).

W porównaniu z lekiem porównawczym, nieprawidłową aktywność AspAT i AlAT notowano u pacjentów leczonych tygecykliną częściej w okresie po leczeniu i rzadziej podczas leczenia.

We wszystkich badaniach III i IV fazy (dotycz ących cSSTI i cIAI ) zgon nastąpił u 2,4% (54/2216) pacjentów otrzymuj ących tygecyklinę i u 1,7% (37/2206) pacjentów otrzymuj ących leki porównawcze.

Dzieci i młodzież

Dostępne są bardzo ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa stosowania, pochodzące z dwóch badań farmakokinetycznych (patrz CHPL : punkt 5.2). W badaniach tych nie zaobserwowano żadnych nowych lub nieoczekiwanych działań niepożądanych związanych z tygecykliną.

W otwartym badaniu farmakokinetycznym z zastosowaniem zwiększaj ących się pojedynczych dawek oceniano bezpieczeństwo stosowania tygecykliny u 25 dzieci w wieku od 8 do 16 lat, z niedawno wyleczonym zakażeniem. Profil działań niepożądanych tygecykliny u tych 25 dzieci był zasadniczo zgodny z obserwowanym u dorosłych.

Bezpieczeństwo stosowania tygecykliny oceniano również w otwartym badaniu farmakokinetycznym z zastosowaniem zwiększaj ących się dawek wielokrotnych u 58 dzieci w wieku od 8 do 11 lat z cSSTI (n=15), cIAI (n=24) lub pozaszpitalnym zapaleniem płuc (n=19). Profil działań niepożądanych u tych 58 pacjentów był zasadniczo zgodny z obserwowanym u dorosłych, z wyjątkiem nudności (48,3%), wymiotów (46,6%) i zwiększonej aktywności lipazy w surowicy (6,9%), które występowały częściej u dzieci niż u dorosłych.

MT/H/0236/001/DC

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: ndl @urpl.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dawkowanie

Dorośli

Zalecaną dawką dla dorosłych jest dawka początkowa 100 mg, a następnie 50 mg co 12 godzin przez 5 do 14 dni.

Czas trwania leczenia powinien zależeć od ciężkości zakażenia, jego lokalizacji oraz odpowiedzi klinicznej pacjenta.

Dzieci i młodzież (w wieku od 8 do 17 lat)

Tygecyklinę stosuje się wyłącznie w leczeniu pacjentów w wieku 8 lat i starszych, po konsultacji z lekarzem z odpowiednim doświadczeniem w leczeniu zakażeń.

Dzieci w wieku od 8 do < 12 lat: 1,2 mg/kg mc . tygecykliny podawanej dożylnie co 12 godzin do maksymalnej dawki 50 mg co 12 godzin przez 5 do 14 dni.

Młodzież w wieku od 12 do < 18 lat: 50 mg tygecykliny co 12 godzin przez 5 do 14 dni.

Osoby w podeszłym wieku

U pacjentów w podeszłym wieku modyfikacja dawkowania nie jest konieczna (patrz CHPL : punkt 5.2).

Zaburzenia czynności wątroby

U pacjentów z lekkimi do umiarkowanych zaburzeniami czynności wątroby (stopień A i B w skali Childa-Pugha) modyfikacja dawkowania nie jest konieczna.

U pacjentów (w tym dzieci i młodzieży) z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (stopień C w skali Childa-Pugha) dawkę tygecykliny należy zmniejszyć o 50%. Po podaniu dawki nasycającej

100 mg, dawkę dla dorosłych należy zmniejszyć do 25 mg co 12 godzin. Podczas leczenia pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (stopień C w skali Childa-Pugha) należy zachować ostrożność i kontrolować ich odpowiedź na leczenie (patrz CHPL : punkty 4.4 i 5.2).

Zaburzenia czynności nerek

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek lub pacjentów poddawanych hemodializie modyfikacja dawkowania nie jest konieczna (patrz CHPL : punkt 5.2).

Dzieci i młodzież

Nie ustalono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności tygecykliny u dzieci w wieku poniżej 8 lat. Brak dostępnych danych. Tygecykliny nie należy stosować u dzieci w wieku poniżej 8 lat ze względu na ryzyko przebarwienia zębów (patrz CHPL : punkty 4.4 i 5.1).

Sposób podawania

Tygecyklinę podaje się tylko w infuzji dożylnej trwającej od 30 do 60 minut (patrz CHPL : punkty 4.4 i 6.6). U dzieci i młodzieży preferuje się podawanie tygecykliny w infuzji trwającej 60 minut (patrz CHPL : punkt 4.4).

Instrukcja przygotowania i rozcieńczania produktu leczniczego przed podaniem, patrz CHPL : punkt 6.6.

W badaniach klinicznych dotycz ących powikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich ( cSSTI ), powikłanych zakażeń wewnątrzbrzusznych ( cIAI ), zakażeń stopy cukrzycowej, szpitalnego zapalenia płuc oraz w badaniach nad opornymi patogenami, obserwowano większą liczbowo wartość wskaźnika śmiertelności wśród pacjentów leczonych tygecykliną w proszku do sporządzania roztworu do infuzji o mocy 50 mg niż w grupie kontrolnej otrzymującej lek porównawczy. Przyczyny tych obserwacji pozostają niewyjaśnione, ale nie można wykluczyć mniejszej skuteczności i mniejszego bezpieczeństwa stosowania tygecykliny niż badanych leków porównawczych.

Nadkażenie

W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z cIAI zaburzenia gojenia się ran chirurgicznych związane były z nadkażeniami. U pacjentów, u których występują zaburzenia gojenia się ran, należy kontrolować, czy nie rozwinęło się nadkażenie (patrz CHPL : punkt 4.8).

Wydaje się, że u pacjentów, u których doszło do nadkażeń, zwłaszcza szpitalnego zapalenia płuc, wiąże się to z gorszymi wynikami leczenia. Należy ściśle kontrolować, czy u pacjenta nie występuje nadkażenie. Jeśli po rozpoczęciu leczenia tygecykliną zostanie rozpoznane ognisko zakażenia inne niż cSSTI lub cIAI , należy rozważyć wdrożenie alternatywnej antybiotykoterapii , której skuteczność w leczeniu takich szczególnych zakażeń została wykazana.

Anafilaksja

Podczas stosowaniu tygecykliny zgłaszano występowanie potencjalnie zagrażaj ących życiu reakcji anafilaktycznych lub rzekomoanafilaktycznych (patrz CHPL : punkty 4.3 i 4.8).

Niewydolność wątroby

U pacjentów leczonych tygecykliną notowano przypadki uszkodzenia wątroby, przeważnie spowodowane zastojem żółci, w tym przypadki niewydolności wątroby prowadzące do zgonu. Wprawdzie niewydolność wątroby u pacjentów leczonych tygecykliną może wystąpić w wyniku choroby podstawowej lub jednocześnie stosowanych produktów leczniczych, należy brać pod uwagę możliwość wpływu tygecykliny (patrz CHPL : punkt 4.8).

Antybiotyki z grupy tetracyklin

Antybiotyki z grupy glicylocyklin mają podobną budowę chemiczną do tetracyklin. Działania niepożądane tygecykliny i antybiotyków z grupy tetracyklin mogą być podobne i obejmować: nadwrażliwość na światło, guz rzekomy mózgu, zapalenie trzustki oraz działanie antyanaboliczne , które prowadziło do zwiększenia stężenia azotu mocznikowego (BUN), azotemii , kwasicy i hiperfosfatemii (patrz CHPL : punkt 4.8).

Zapalenie trzustki

W związku z leczeniem tygecykliną występowało (częstość: niezbyt często) ostre zapalenie trzustki, niekiedy ciężkie (patrz CHPL : punkt 4.8). Takie rozpoznanie należy brać pod uwagę u pacjentów otrzymuj ących tygecyklinę, u których wystąpiły przedmiotowe lub podmiotowe objawy albo nieprawidłowe wyniki badań laboratoryjnych wskazujące na ostre zapalenie trzustki, należy rozważyć rozpoznanie ostrego zapalenia trzustki. Większość zgłoszonych przypadków wystąpiła po co najmniej jednym tygodniu leczenia. Opisywano ostre zapalenie trzustki u pacjentów bez znanych czynników ryzyka zapalenia trzustki. Stan pacjentów zwykle poprawiał się po odstawieniu tygecykliny . W razie podejrzewania zapalenia trzustki należy rozważyć przerwanie leczenia tygecykliną.

Istniejące choroby

Doświadczenie dotyczące stosowania tygecykliny w leczeniu zakażeń u pacjentów z istniejącymi ciężkimi chorobami jest ograniczone.

W badaniach klinicznych dotycz ących cSSTI , najczęstszym rodzajem zakażenia u pacjentów leczonych tygecykliną było zapalenie tkanki łącznej (58,6%), a po nim duże ropnie (24,9%). Do badań nie włączono pacjentów z ciężką chorobą podstawową, takich jak pacjenci ze zmniejszoną odpornością, pacjenci z zakażonymi owrzodzeniami odleżynowymi lub z zakażeniami wymagającymi leczenia trwającego dłużej niż 14 dni (np. z martwiczym zapaleniem powięzi). Do badań zakwalifikowano ograniczoną liczbę pacjentów ze współistniejącymi czynnikami obciążającymi, jak cukrzyca (25,8%), choroba naczyń obwodowych (10,4%), nadużywanie dożylnie stosowanych narkotyków (4,0%) oraz zakażenie HIV (1,2%). Ograniczone jest również doświadczenie uzyskane u pacjentów ze współistniejącą bakteriemią (3,4%). Dlatego należy zachować ostrożność podczas leczenia takich pacjentów. Wyniki dużego badania u pacjentów z zakażeniem stopy cukrzycowej wykazały, że tygecyklina była mniej skuteczna niż lek porównawczy, więc nie zaleca się jej stosowania u tych pacjentów (patrz CHPL : punkt 4.1).

W badaniach klinicznych dotycz ących cIAI , najczęstszym rodzajem zakażenia u pacjentów leczonych tygecykliną było powikłane zapalenie wyrostka robaczkowego (50,3%), a następnie rzadziej zgłaszane powikłane zapalenie pęcherzyka żółciowego (9,6%), perforacja jelita (9,6%), ropień wewnątrzbrzuszny (8,7%), perforacja wrzodu żołądka lub dwunastnicy (8,3%), zapalenie otrzewnej (6,2%) i powikłane zapalenie uchyłka (6,0%). Spośród tych pacjentów u 77,8% występowało wymagające interwencji chirurgicznej zapalenie otrzewnej. W badaniach uczestniczyła niewielka liczba pacjentów z ciężką chorobą podstawową, np. pacjenci z osłabioną odpornością, pacjenci w stanie ocenionym na > 15 w skali APACHE II (ang. Acute Physiology and Chronic Health Evaluation II) (3,3%) lub pacjenci z wymagającymi interwencji chirurgicznej mnogimi ropniami wewnątrzbrzusznymi (11,4%). Doświadczenie dotyczące leczenia pacjentów ze współistniejącą bakteriemią (5,6%) jest również ograniczone. Dlatego należy zachować ostrożność podczas leczenia tych pacjentów.

Należy rozważyć zastosowanie skojarzonej terapii przeciwbakteryjnej, jeśli tygecyklina ma być podawana pacjentom w ciężkim stanie z cIAI w wyniku jawnej klinicznie perforacji ściany jelita lub u pacjentów z rozwijającą się posocznicą lub wstrząsem septycznym (patrz CHPL : punkt 4.8).

Nie ustalono właściwie wpływu zastoju żółci na farmakokinetykę tygecykliny . Wydzielanie z żółcią stanowi około 50% całkowitego wydalania tygecykliny . Dlatego stan pacjentów z zastojem żółci należy ściśle kontrolować.

U pacjentów otrzymuj ących jednocześnie tygecyklinę i leki przeciwzakrzepowe należy kontrolować czas protrombinowy lub inny właściwy parametr krzepliwości krwi (patrz CHPL : punkt 4.5).

Podczas stosowania prawie wszystkich leków przeciwbakteryjnych zgłaszano występowanie rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego o nasileniu od lekkiego do zagrażającego życiu. Dlatego rozpoznanie takie należy brać pod uwagę u pacjentów, u których biegunka wystąpi w trakcie lub po zakończeniu leczenia jakimkolwiek przeciwbakteryjnym produktem leczniczym (patrz CHPL : punkt 4.8).

Stosowanie tygecykliny może spowodować nadmierny wzrost niewrażliwych drobnoustrojów, w tym grzybów. W trakcie leczenia należy uważnie kontrolować stan pacjentów (patrz CHPL : punkt 4.8).

Badania na szczurach z zastosowaniem tygecykliny wykazały przebarwienie kości. Stosowanie tygecykliny u ludzi w okresie rozwoju zębów może być związane z trwałym ich przebarwieniem (patrz CHPL : punkt 4.8).

Dzieci i młodzież

Doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania tygecykliny w leczeniu zakażeń u dzieci i młodzieży w wieku 8 lat i starszych jest bardzo ograniczone (patrz CHPL : punkty 4.8 i 5.1). Dlatego stosowanie u dzieci należy ograniczyć do sytuacji klinicznych, w których nie jest dostępne alternatywne leczenie przeciwbakteryjne.

Nudności i wymioty są bardzo częstymi działaniami niepożądanymi u dzieci i młodzieży (patrz CHPL : punkt 4.8). Należy zwrócić uwagę na ryzyko odwodnienia. U dzieci i młodzieży zalecany czas podawania tygecykliny w infuzji wynosi 60 minut.

Ból brzucha jest często zgłaszany u dzieci, tak jak u dorosłych. Ból brzucha może wskazywać na zapalenie trzustki. W razie jego wystąpienia tygecyklinę należy odstawić.

Przed rozpoczęciem leczenia tygecykliną oraz regularnie w trakcie jej stosowania należy badać czynność wątroby, kontrolować parametry krzepnięcia, wskaźniki hematologiczne oraz aktywność amylazy i lipazy.

Tygecykliny nie należy stosować u dzieci w wieku poniżej 8 lat, gdyż brak danych dotycz ących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności w tej grupie wiekowej oraz istnieje możliwość trwałego przebarwienia zębów przez tygecyklinę (patrz CHPL : punkty 4.2 i 4.8).

W badaniach klinicznych dotycz ących powikłanych zakażeń skóry i tkanek miękkich ( cSSTI ), powikłanych zakażeń wewnątrzbrzusznych ( cIAI ), zakażeń stopy cukrzycowej, szpitalnego zapalenia płuc oraz w badaniach nad opornymi patogenami, obserwowano większą liczbowo wartość wskaźnika śmiertelności wśród pacjentów leczonych tygecykliną w proszku do sporządzania roztworu do infuzji o mocy 50 mg niż w grupie kontrolnej otrzymującej lek porównawczy. Przyczyny tych obserwacji pozostają niewyjaśnione, ale nie można wykluczyć mniejszej skuteczności i mniejszego bezpieczeństwa stosowania tygecykliny niż badanych leków porównawczych.

Nadkażenie

W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z cIAI zaburzenia gojenia się ran chirurgicznych związane były z nadkażeniami. U pacjentów, u których występują zaburzenia gojenia się ran, należy kontrolować, czy nie rozwinęło się nadkażenie (patrz CHPL : punkt 4.8).

Wydaje się, że u pacjentów, u których doszło do nadkażeń, zwłaszcza szpitalnego zapalenia płuc, wiąże się to z gorszymi wynikami leczenia. Należy ściśle kontrolować, czy u pacjenta nie występuje nadkażenie. Jeśli po rozpoczęciu leczenia tygecykliną zostanie rozpoznane ognisko zakażenia inne niż cSSTI lub cIAI , należy rozważyć wdrożenie alternatywnej antybiotykoterapii , której skuteczność w leczeniu takich szczególnych zakażeń została wykazana.

Anafilaksja

Podczas stosowaniu tygecykliny zgłaszano występowanie potencjalnie zagrażaj ących życiu reakcji anafilaktycznych lub rzekomoanafilaktycznych (patrz CHPL : punkty 4.3 i 4.8).

Niewydolność wątroby

U pacjentów leczonych tygecykliną notowano przypadki uszkodzenia wątroby, przeważnie spowodowane zastojem żółci, w tym przypadki niewydolności wątroby prowadzące do zgonu. Wprawdzie niewydolność wątroby u pacjentów leczonych tygecykliną może wystąpić w wyniku choroby podstawowej lub jednocześnie stosowanych produktów leczniczych, należy brać pod uwagę możliwość wpływu tygecykliny (patrz CHPL : punkt 4.8).

Antybiotyki z grupy tetracyklin

Antybiotyki z grupy glicylocyklin mają podobną budowę chemiczną do tetracyklin. Działania niepożądane tygecykliny i antybiotyków z grupy tetracyklin mogą być podobne i obejmować: nadwrażliwość na światło, guz rzekomy mózgu, zapalenie trzustki oraz działanie antyanaboliczne , które prowadziło do zwiększenia stężenia azotu mocznikowego (BUN), azotemii , kwasicy i hiperfosfatemii (patrz CHPL : punkt 4.8).

Zapalenie trzustki

W związku z leczeniem tygecykliną występowało (częstość: niezbyt często) ostre zapalenie trzustki, niekiedy ciężkie (patrz CHPL : punkt 4.8). Takie rozpoznanie należy brać pod uwagę u pacjentów otrzymuj ących tygecyklinę, u których wystąpiły przedmiotowe lub podmiotowe objawy albo nieprawidłowe wyniki badań laboratoryjnych wskazujące na ostre zapalenie trzustki, należy rozważyć rozpoznanie ostrego zapalenia trzustki. Większość zgłoszonych przypadków wystąpiła po co najmniej jednym tygodniu leczenia. Opisywano ostre zapalenie trzustki u pacjentów bez znanych czynników ryzyka zapalenia trzustki. Stan pacjentów zwykle poprawiał się po odstawieniu tygecykliny . W razie podejrzewania zapalenia trzustki należy rozważyć przerwanie leczenia tygecykliną.

Istniejące choroby

Doświadczenie dotyczące stosowania tygecykliny w leczeniu zakażeń u pacjentów z istniejącymi ciężkimi chorobami jest ograniczone.

W badaniach klinicznych dotycz ących cSSTI , najczęstszym rodzajem zakażenia u pacjentów leczonych tygecykliną było zapalenie tkanki łącznej (58,6%), a po nim duże ropnie (24,9%). Do badań nie włączono pacjentów z ciężką chorobą podstawową, takich jak pacjenci ze zmniejszoną odpornością, pacjenci z zakażonymi owrzodzeniami odleżynowymi lub z zakażeniami wymagającymi leczenia trwającego dłużej niż 14 dni (np. z martwiczym zapaleniem powięzi). Do badań zakwalifikowano ograniczoną liczbę pacjentów ze współistniejącymi czynnikami obciążającymi, jak cukrzyca (25,8%), choroba naczyń obwodowych (10,4%), nadużywanie dożylnie stosowanych narkotyków (4,0%) oraz zakażenie HIV (1,2%). Ograniczone jest również doświadczenie uzyskane u pacjentów ze współistniejącą bakteriemią (3,4%). Dlatego należy zachować ostrożność podczas leczenia takich pacjentów. Wyniki dużego badania u pacjentów z zakażeniem stopy cukrzycowej wykazały, że tygecyklina była mniej skuteczna niż lek porównawczy, więc nie zaleca się jej stosowania u tych pacjentów (patrz CHPL : punkt 4.1).

W badaniach klinicznych dotycz ących cIAI , najczęstszym rodzajem zakażenia u pacjentów leczonych tygecykliną było powikłane zapalenie wyrostka robaczkowego (50,3%), a następnie rzadziej zgłaszane powikłane zapalenie pęcherzyka żółciowego (9,6%), perforacja jelita (9,6%), ropień wewnątrzbrzuszny (8,7%), perforacja wrzodu żołądka lub dwunastnicy (8,3%), zapalenie otrzewnej (6,2%) i powikłane zapalenie uchyłka (6,0%). Spośród tych pacjentów u 77,8% występowało wymagające interwencji chirurgicznej zapalenie otrzewnej. W badaniach uczestniczyła niewielka liczba pacjentów z ciężką chorobą podstawową, np. pacjenci z osłabioną odpornością, pacjenci w stanie ocenionym na > 15 w skali APACHE II (ang. Acute Physiology and Chronic Health Evaluation II) (3,3%) lub pacjenci z wymagającymi interwencji chirurgicznej mnogimi ropniami wewnątrzbrzusznymi (11,4%). Doświadczenie dotyczące leczenia pacjentów ze współistniejącą bakteriemią (5,6%) jest również ograniczone. Dlatego należy zachować ostrożność podczas leczenia tych pacjentów.

Należy rozważyć zastosowanie skojarzonej terapii przeciwbakteryjnej, jeśli tygecyklina ma być podawana pacjentom w ciężkim stanie z cIAI w wyniku jawnej klinicznie perforacji ściany jelita lub u pacjentów z rozwijającą się posocznicą lub wstrząsem septycznym (patrz CHPL : punkt 4.8).

Nie ustalono właściwie wpływu zastoju żółci na farmakokinetykę tygecykliny . Wydzielanie z żółcią stanowi około 50% całkowitego wydalania tygecykliny . Dlatego stan pacjentów z zastojem żółci należy ściśle kontrolować.

U pacjentów otrzymuj ących jednocześnie tygecyklinę i leki przeciwzakrzepowe należy kontrolować czas protrombinowy lub inny właściwy parametr krzepliwości krwi (patrz CHPL : punkt 4.5).

Podczas stosowania prawie wszystkich leków przeciwbakteryjnych zgłaszano występowanie rzekomobłoniastego zapalenia jelita grubego o nasileniu od lekkiego do zagrażającego życiu. Dlatego rozpoznanie takie należy brać pod uwagę u pacjentów, u których biegunka wystąpi w trakcie lub po zakończeniu leczenia jakimkolwiek przeciwbakteryjnym produktem leczniczym (patrz CHPL : punkt 4.8).

Stosowanie tygecykliny może spowodować nadmierny wzrost niewrażliwych drobnoustrojów, w tym grzybów. W trakcie leczenia należy uważnie kontrolować stan pacjentów (patrz CHPL : punkt 4.8).

Badania na szczurach z zastosowaniem tygecykliny wykazały przebarwienie kości. Stosowanie tygecykliny u ludzi w okresie rozwoju zębów może być związane z trwałym ich przebarwieniem (patrz CHPL : punkt 4.8).

Dzieci i młodzież

Doświadczenie kliniczne dotyczące stosowania tygecykliny w leczeniu zakażeń u dzieci i młodzieży w wieku 8 lat i starszych jest bardzo ograniczone (patrz CHPL : punkty 4.8 i 5.1). Dlatego stosowanie u dzieci należy ograniczyć do sytuacji klinicznych, w których nie jest dostępne alternatywne leczenie przeciwbakteryjne.

Nudności i wymioty są bardzo częstymi działaniami niepożądanymi u dzieci i młodzieży (patrz CHPL : punkt 4.8). Należy zwrócić uwagę na ryzyko odwodnienia. U dzieci i młodzieży zalecany czas podawania tygecykliny w infuzji wynosi 60 minut.

Ból brzucha jest często zgłaszany u dzieci, tak jak u dorosłych. Ból brzucha może wskazywać na zapalenie trzustki. W razie jego wystąpienia tygecyklinę należy odstawić.

Przed rozpoczęciem leczenia tygecykliną oraz regularnie w trakcie jej stosowania należy badać czynność wątroby, kontrolować parametry krzepnięcia, wskaźniki hematologiczne oraz aktywność amylazy i lipazy.

Tygecykliny nie należy stosować u dzieci w wieku poniżej 8 lat, gdyż brak danych dotycz ących bezpieczeństwa stosowania i skuteczności w tej grupie wiekowej oraz istnieje możliwość trwałego przebarwienia zębów przez tygecyklinę (patrz CHPL : punkty 4.2 i 4.8).