TIAPRIDAL

1 tabletka zawiera 100 mg tiaprydu (Tiapridum) co odpowiada 111,10 mg chlorowodorku tiaprydu.

Pełny wykaz substancji pomocniczych patrz punkt 6.1.

4.3. Przeciwwskazania - Nadwrażliwość na substancję czynną lub którykolwiek ze składników produktu. - Stosowanie u pacjentów z nowotworami, których wzrost jest zależny od poziomu prolaktyny, np. gruczolak przysadki typu prolactinoma, nowotwór piersi zależny od prolaktyny.

- Guz chromochłonny.

- Jednoczesne stosowanie z lewodopą (patrz punkt 4.5).

Działania niepożądane wymienione poniżej uszeregowane są według częstości występowania przy zastosowaniu następującej konwencji: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥1/1000 do < 1/100), rzadko (≥1/10 000 do < 1/1000), bardzo rzadko (< 1/10 000), częstość nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Dane z badań klinicznych:

Następujące działania niepożądane były zgłaszane w kontrolowanych badaniach klinicznych. Należy zauważyć, że w pewnych przypadkach trudno odróżnić działania niepożądane leku od objawów wynikających z samej choroby.

Zaburzenia układu nerwowego:

Często: zawroty głowy, bóle głowy.

Objawy jak w chorobie Parkinsona: drżenie, wzmożone napięcie mięśniowe, hipokineza i ślinotok. Objawy te są najczęściej odwracalne po podaniu leków przeciw parkinsonizmowi.

Niezbyt często: akatyzja, dystonia (skurcz, spazmatyczny kręcz szyi, napady wejrzeniowe,

szczękościsk). Objawy te są najczęściej odwracalne po podaniu leków przeciw parkinsonizmowi.

Rzadko: ostra dyskineza. Objaw ten jest najczęściej odwracalny po podaniu leków przeciw parkinsonizmowi.

Zaburzenia psychiczne:

Często: senność, bezsenność, pobudzenie, apatia.

Zaburzenia endokrynologiczne:

Często: hiperprolaktynemia*

Zaburzenia ogólne:

Często: osłabienie, zmęczenie.

Niezbyt często: zwiększenie masy ciała.

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi:

Niezbyt często: mlekotok, zatrzymanie miesiączki, obrzmienie i ból piersi, impotencja.

*hiperprolaktynemia wywołująca w niektórych przypadkach mlekotok, zatrzymanie miesiączki, ginekomastię, zaburzenia miesiączkowania, impotencję

Dane po wprowadzeniu produktu do obrotu:

Dodatkowo w pojedynczych raportach donoszono o następujących bardzo rzadko występujących działaniach niepożądanych:

Zaburzenia układu nerwowego: Częstość nieznana:

Donoszono o występowaniu późnej dyskinezy (charakteryzującej się rytmicznymi, mimowolnymi ruchami przede wszystkim języka i (lub) mięśni twarzy), podobnie jak po podawaniu każdego z innych neuroleptyków powyżej 3 miesięcy. Podawanie leków przeciw parkinsonizmowi jest w tym względzie nieskuteczne, a może nawet nasilać objawy. Podobnie jak w przypadku wszystkich leków neuroleptycznych, może wystąpić złośliwy zespół neuroleptyczny (patrz punkt 4.4.), który jest potencjalnie śmiertelnym powikłaniem.

Zaburzenia serca: Częstość nieznana:

Wydłużenie odstępu QT, komorowe zaburzenia rytmu serca, takie jak torsades de pointes, komorowa tachykardia, która może prowadzić do migotania komór lub zatrzymania serca i nagłej śmierci (patrz punkt 4.4.).

Zaburzenia naczyniowe: Częstość nieznana:

Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa, w tym przypadki zatorowości płuc czasami kończące się zgonem oraz zakrzepica żył głębokich (patrz punkt 4.4.). Niedociśnienie, zazwyczaj ortostatyczne.

Zwykle stosuje się 200 mg na dobę przez okres 1 do 2 miesięcy.

Dawka maksymalna wynosi 300 mg/dobę.

Leczenie rozpoczyna się od dawki 50 mg dwa razy na dobę, a następnie zwiększa się w ciągu kolejnych 2-3 dni do 100 mg trzy razy na dobę.

Niewydolność wątroby

Lek jest metabolizowany w niewielkim stopniu, dlatego zmniejszenie dawkowania nie jest konieczne.

Niewydolność nerek

Dawkę należy zmniejszyć do 75% standardowej dawki u pacjentów z klirensem kreatyniny 30-60 ml/min, do 50% standardowej dawki u pacjentów z klirensem kreatyniny 10-30 ml/min i do 25% standardowej dawki u pacjentów z klirensem kreatyniny poniżej 10 ml/min.

Podobnie jak w przypadku innych leków neuroleptycznych, może wystąpić złośliwy zespół neuroleptyczny, potencjalnie śmiertelne powikłanie objawiające się hipertermią, sztywnością mięśni i zaburzeniami wegetatywnymi. W razie wystąpienia niewyjaśnionej hipertermii, należy zaprzestać leczenia tiaprydem.

Leki neuroleptyczne mogą obniżać próg drgawkowy, chociaż nie zostało to ocenione dla tiaprydu. Zaleca się dokładne monitorowanie pacjenta z padaczką w wywiadzie w trakcie leczenia tiaprydem.

U pacjentów z niewydolnością nerek należy zmniejszyć dawkę (patrz punkt 4.2).

U pacjentów z chorobą Parkinsona lek należy stosować tylko wtedy, gdy jest to niezbędnie konieczne.

U osób w podeszłym wieku, podobnie jak w przypadku innych leków neuroleptycznych, tiapryd powinien być stosowany szczególnie ostrożnie ze względu na ryzyko nadmiernego uspokojenia.

Wydłużenie odstępu QT

Tiapryd może powodować wydłużenie odstępu QT w zapisie EKG. Działanie to zwiększa ryzyko wystąpienia ciężkich komorowych zaburzeń rytmu serca, takich jak torsades de pointes (patrz punkt 4.8). Przed zastosowaniem leku, jeśli stan kliniczny pacjenta na to pozwala, wskazane jest upewnić się, że nie występuje żaden z czynników sprzyjających tego typu zaburzeniom rytmu serca:

- bradykardia (poniżej 55 uderzeń serca na minutę),

- zaburzenia elektrolitowe, w szczególności hipokaliemia,

- wrodzone wydłużenie odstępu QT,

- stosowane obecnie leki, które mogą powodować znaczną bradykardię (poniżej 55 uderzeń serca na minutę), zaburzenia elektrolitowe, zwolnienie przewodzenia w mięśniu sercowym lub wydłużenie odstępu QT (patrz punkt 4.5).

Tiapryd powinien być stosowany ze szczególną ostrożnością u pacjentów z czynnikami ryzyka wystąpienia wydłużenia odstępu QT.

Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa

Obserwowano przypadki żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ang. venous thromboembolizm - VTE) po zastosowaniu leków przeciwpsychotycznych. Ze względu na to, że u pacjentów leczonych lekami przeciwpsychotycznymi często występują nabyte czynniki ryzyka VTE, należy zachować ostrożność w stosowaniu leku u pacjentów z czynnikami ryzyka wystąpienia VTE.

Zwiększone ryzyko zgonu w grupie pacjentów w podeszłym wieku, z demencją Pacjenci w podeszłym wieku z psychozą związaną z demencją, leczeni lekami przeciwpsychotycznymi, są w grupie zwiększonego ryzyka zgonu. Analiza 17 badań prowadzonych z kontrolą placebo (zwykle przez 10 tygodni), głównie z udziałem pacjentów przyjmujących nietypowe leki przeciwpsychotyczne, wykazała, że ryzyko zgonu pacjentów przyjmujących lek było 1,6 do 1,7 razy większe od ryzyka zgonu pacjentów przyjmujących placebo. W przebiegu typowego, 10-tygodniowego kontrolowanego badania, wskaźnik zgonów wśród pacjentów przyjmujących lek wynosił około 4,5% wobec 2,6% w grupie placebo. Chociaż przyczyny zgonów w badaniach klinicznych dotyczących nietypowych leków przeciwpsychotycznych były różne, wydaje się, że powodem większości zgonów były zaburzenia krążenia (np. niewydolność serca, nagły zgon) lub choroby zakaźne (np. zapalenie płuc). Badania obserwacyjne sugerują, że podobnie jak w przypadku stosowania nietypowych leków przeciwpsychotycznych leczenie konwencjonalnymi lekami przeciwpsychotycznymi może wiązać się ze zwiększoną śmiertelnością. Nie jest jasne, w jakim stopniu zwiększona śmiertelność stwierdzona w badaniach obserwacyjnych może być przypisana nietypowym lekom przeciwpsychotycznym, a w jakim pewnym cechom pacjentów.

Udar naczyniowy mózgu

W randomizowanych badaniach klinicznych względem placebo przeprowadzonych w populacji osób w podeszłym wieku z demencją leczonych różnymi nietypowymi lekami przeciwpsychotycznymi obserwowano 3 krotne zwiększenie ryzyka udaru naczyniowego mózgu. Mechanizm zwiększenia takiego ryzyka nie jest znany. Nie można również wykluczyć zwiększenia ryzyka dla innych leków przeciwpsychotycznych i innych populacji. Tiapryd powinien być ostrożnie stosowany u pacjentów z czynnikami ryzyka udaru.

Dzieci

Brak jest wystarczających danych dotyczących stosowania tiaprydu u dzieci.

Podobnie jak w przypadku innych leków neuroleptycznych, może wystąpić złośliwy zespół neuroleptyczny, potencjalnie śmiertelne powikłanie objawiające się hipertermią, sztywnością mięśni i zaburzeniami wegetatywnymi. W razie wystąpienia niewyjaśnionej hipertermii, należy zaprzestać leczenia tiaprydem.

Leki neuroleptyczne mogą obniżać próg drgawkowy, chociaż nie zostało to ocenione dla tiaprydu. Zaleca się dokładne monitorowanie pacjenta z padaczką w wywiadzie w trakcie leczenia tiaprydem.

U pacjentów z niewydolnością nerek należy zmniejszyć dawkę (patrz punkt 4.2).

U pacjentów z chorobą Parkinsona lek należy stosować tylko wtedy, gdy jest to niezbędnie konieczne.

U osób w podeszłym wieku, podobnie jak w przypadku innych leków neuroleptycznych, tiapryd powinien być stosowany szczególnie ostrożnie ze względu na ryzyko nadmiernego uspokojenia.

Wydłużenie odstępu QT

Tiapryd może powodować wydłużenie odstępu QT w zapisie EKG. Działanie to zwiększa ryzyko wystąpienia ciężkich komorowych zaburzeń rytmu serca, takich jak torsades de pointes (patrz punkt 4.8). Przed zastosowaniem leku, jeśli stan kliniczny pacjenta na to pozwala, wskazane jest upewnić się, że nie występuje żaden z czynników sprzyjających tego typu zaburzeniom rytmu serca:

- bradykardia (poniżej 55 uderzeń serca na minutę),

- zaburzenia elektrolitowe, w szczególności hipokaliemia,

- wrodzone wydłużenie odstępu QT,

- stosowane obecnie leki, które mogą powodować znaczną bradykardię (poniżej 55 uderzeń serca na minutę), zaburzenia elektrolitowe, zwolnienie przewodzenia w mięśniu sercowym lub wydłużenie odstępu QT (patrz punkt 4.5).

Tiapryd powinien być stosowany ze szczególną ostrożnością u pacjentów z czynnikami ryzyka wystąpienia wydłużenia odstępu QT.

Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa

Obserwowano przypadki żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej (ang. venous thromboembolizm - VTE) po zastosowaniu leków przeciwpsychotycznych. Ze względu na to, że u pacjentów leczonych lekami przeciwpsychotycznymi często występują nabyte czynniki ryzyka VTE, należy zachować ostrożność w stosowaniu leku u pacjentów z czynnikami ryzyka wystąpienia VTE.

Zwiększone ryzyko zgonu w grupie pacjentów w podeszłym wieku, z demencją Pacjenci w podeszłym wieku z psychozą związaną z demencją, leczeni lekami przeciwpsychotycznymi, są w grupie zwiększonego ryzyka zgonu. Analiza 17 badań prowadzonych z kontrolą placebo (zwykle przez 10 tygodni), głównie z udziałem pacjentów przyjmujących nietypowe leki przeciwpsychotyczne, wykazała, że ryzyko zgonu pacjentów przyjmujących lek było 1,6 do 1,7 razy większe od ryzyka zgonu pacjentów przyjmujących placebo. W przebiegu typowego, 10-tygodniowego kontrolowanego badania, wskaźnik zgonów wśród pacjentów przyjmujących lek wynosił około 4,5% wobec 2,6% w grupie placebo. Chociaż przyczyny zgonów w badaniach klinicznych dotyczących nietypowych leków przeciwpsychotycznych były różne, wydaje się, że powodem większości zgonów były zaburzenia krążenia (np. niewydolność serca, nagły zgon) lub choroby zakaźne (np. zapalenie płuc). Badania obserwacyjne sugerują, że podobnie jak w przypadku stosowania nietypowych leków przeciwpsychotycznych leczenie konwencjonalnymi lekami przeciwpsychotycznymi może wiązać się ze zwiększoną śmiertelnością. Nie jest jasne, w jakim stopniu zwiększona śmiertelność stwierdzona w badaniach obserwacyjnych może być przypisana nietypowym lekom przeciwpsychotycznym, a w jakim pewnym cechom pacjentów.

Udar naczyniowy mózgu

W randomizowanych badaniach klinicznych względem placebo przeprowadzonych w populacji osób w podeszłym wieku z demencją leczonych różnymi nietypowymi lekami przeciwpsychotycznymi obserwowano 3 krotne zwiększenie ryzyka udaru naczyniowego mózgu. Mechanizm zwiększenia takiego ryzyka nie jest znany. Nie można również wykluczyć zwiększenia ryzyka dla innych leków przeciwpsychotycznych i innych populacji. Tiapryd powinien być ostrożnie stosowany u pacjentów z czynnikami ryzyka udaru.

Dzieci

Brak jest wystarczających danych dotyczących stosowania tiaprydu u dzieci.