SCANDONEST

1 ml roztworu do wstrzykiwania zawiera 30 mg mepiwakainy chlorowodorku. Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

- Nadwrażliwość na środki miejscowo znieczulające typu amidowego,

- Stosowanie u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami przewodzenia przedsionkowo- komorowego, niewyrównanymi przy pomocy wszczepionego rozrusznika,

- Nie leczona padaczka, - Napady ostrej porfirii.

- Dzieci w wieku poniżej 4 lat (ca 20 kg masy ciała)

Działania niepożądane, dla których wykazano ścisły związek z działaniem środka do znieczulenia miejscowego, zdarzają się u mniej niż jednego pacjenta na 1000 leczonych. Jednakże reakcje fizjologiczne wynikające z zahamowania przewodnictwa nerwowego zdarzają się często, lecz różnią się w istotny sposób w zależności od typu zastosowanego znieczulenia przewodowego. Objawy względnego przedawkowania (np. spowodowane przypadkowym wstrzyknięciem donaczyniowym) lub bezwzględnego przedawkowania mogą być poważne i muszą być brane pod uwagę (patrz także punkt 4.9).

bezwzględnego).

Obserwowano objawy neurologiczne (wrażenie drętwienia, przetrwałe parestezje i inne zaburzenia czuciowe). Nie ustalono ostatecznie, w jakim stopniu objawy te zależą od techniki wstrzyknięcia (np. wstrzyknięcie do splotu nerwowego), a od zastosowanego środka znieczulającego.

Zaburzenia serca i zaburzenia naczyń:

Zmniejszenie kurczliwości mięśnia sercowego i zatrzymanie akcji serca (w przypadku przedawkowania względnego lub bezwzględnego).

Zaburzenia immunologiczne:

Reakcje nadwrażliwości (wysypka, rumień, świąd, obrzęk języka, warg lub gardła), a w najcięższych przypadkach wstrząs anafilaktyczny

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania: Methemoglobinemia.

Należy zastosować najmniejszą ilość roztworu, która pozwoli na skuteczne znieczulenia. Dawka powinna być dostosowana do wieku, masy ciała i ogólnego stanu zdrowia pacjenta.

Dawkowanie: Dorośli:

Zalecana dawka lecznicza:

54 mg mepiwakainy chlorowodorku

Maksymalna zalecana dawka:

300 mg mepiwakainy chlorowodorku

Dawka powinna być zmniejszona u pacjentów z zaburzeniami wątroby i nerek. Patrz punkt. 5.2.

Dzieci

Dzieci w wieku od 4 lat (ca 20 kilogram masy ciała) (patrz punkt 4.3).

Zalecana dawka lecznicza:

Ilość, która ma być wstrzyknięta, powinna być uzależniona od wieku i masy ciała dziecka, a także rodzaju zabiegu.

Średnia dawka wynosi 0,75 mg mepiwakainy chlorowodorku na kilogram masy ciała, co odpowiada

0,025ml SCANDONEST 30 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań na kilogram masy ciała.

Maksymalna zalecana dawka:

Nie przekraczać 3 mg mepiwakainy chlorowodorku na kilogram masy ciała (co odpowiada 0,1 ml SCANDONEST 30 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań na kilogram masy ciała.).

Sposób podania:

Wstrzyknięcie miejscowe (przewodowe lub nasiękowe). Do znieczulania wyłącznie w stomatologii.

Aby uniknąć wstrzyknięcia donaczyniowego, zawsze należy wykonać kontrolną aspirację przynajmniej w dwóch pozycjach (obrót igły o 180°). Negatywny wynik aspiracji nie wyklucza jednak całkowicie ryzyka niezamierzonego wstrzyknięcia donaczyniowego.

Szybkość wstrzykiwania nie powinna przekraczać 1 ml na minutę.

Większości reakcji ogólnych, będących rezultatem przypadkowego wstrzyknięcia donaczyniowego, można uniknąć stosując właściwą technikę wstrzykiwania; po zaaspirowaniu należy wolno wstrzyknąć 0,1-0,2 ml roztworu, a następnie wolno podać pozostałą część dawki, nie wcześniej niż po upływie 30 sekund do 1 minuty.

Ostrzeżenia

Pacjent powinien być poinformowany, iż znieczulenie może zwiększać ryzyko uszkodzenia warg, języka, błony śluzowej lub podniebienia miękkiego. Dlatego należy unikać przyjmowania pokarmów, aż do całkowitego ustąpienia działania znieczulającego.

Nie należy wstrzykiwać środków miejscowo znieczulających do miejsc objętych zakażeniem.

Sportowcy powinni być ostrzeżeni, że produkt zawiera substancję czynną, która może wywołać pozytywny wynik testów antydopingowych.

Środki ostrożności dotyczące stosowania

Stomatologiczne środki miejscowo znieczulające zawierają duże stężenia substancji czynnych. W związku z tym, ich szybkie wstrzyknięcie pod dużym ciśnieniem może spowodować powikłania nawet po wstrzyknięciu niewielkiej ilości (patrz punkt 4.9). Ryzyko takich powikłań jest szczególnie duże w przypadku niezamierzonego wstrzyknięcia do naczynia krwionośnego, ponieważ lek może przemieszczać się do tkanek niezgodnie z przeznaczeniem. Wstrzyknięcie do tętnicy w obrębie głowy i szyi skutkuje wyższym stężeniem leku docierającego do mózgu niż w przypadku wstrzyknięcia dożylnego. Aby zredukować ryzyko wstrzyknięcia donaczyniowego zaleca się staranne wykonanie aspiracji przed wstrzyknięciem.

W przypadku wstrzyknięcia bezpośrednio do splotu nerwowego istnieje ryzyko, iż w wyniku wysokiego ciśnienia lek może być rozprowadzany w odwrotnym kierunku wzdłuż nerwu. Aby uniknąć wstrzyknięcia bezpośrednio do splotu nerwowego i zabezpieczyć nerw przed uszkodzeniem w związku z blokadą nerwu, zawsze należy ostrożnie wycofać igłę, gdy podczas wstrzykiwania wystąpi parestezja.

Ostrożność należy zachować u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym serca drugiego lub trzeciego stopnia, ponieważ miejscowe leki znieczulające mogą zmniejszać przewodnictwo mięśnia sercowego. Specjalnej troski wymagają również starsi pacjenci z wysokim lub nie leczonym nadciśnieniem, ciężkimi chorobami serca, silną niedokrwistością, z poważnym upośledzeniem czynności wątroby i nerek lub będący w złym stanie ogólnym.

Stosowanie mepiwakainy wymaga:

- przeprowadzenia wywiadu w zakresie historii choroby i równocześnie przyjmowanych leków,

- wykonania próbnego wstrzyknięcia 5 do 10% dawki w przypadku ryzyka wystąpienia reakcji alergicznych,

- wolnego wstrzykiwania i ostrożnej, kilkukrotnej aspiracji w celu uniknięcia wstrzyknięcia donaczyniowego, - prowadzenia rozmowy z pacjentem,

- posiadania odpowiedniego wyposażenia do resuscytacji (w szczególności źródła tlenu), jak również leków przeciwdrgawkowych (benzodiazepin lub barbituranów), leków zwiotczających mięśnie, atropiny i leków kurczących naczynia lub adrenaliny w przypadku ciężkich reakcji alergicznych lub anafilaktycznych.

Monitorowanie należy zwiększyć u pacjentów z zaburzeniami krzepliwości krwi lub przyjmujących leki przeciwzakrzepowe (monitorowanie wskaźnika INR).

Ostrzeżenia

Pacjent powinien być poinformowany, iż znieczulenie może zwiększać ryzyko uszkodzenia warg, języka, błony śluzowej lub podniebienia miękkiego. Dlatego należy unikać przyjmowania pokarmów, aż do całkowitego ustąpienia działania znieczulającego.

Nie należy wstrzykiwać środków miejscowo znieczulających do miejsc objętych zakażeniem.

Sportowcy powinni być ostrzeżeni, że produkt zawiera substancję czynną, która może wywołać pozytywny wynik testów antydopingowych.

Środki ostrożności dotyczące stosowania

Stomatologiczne środki miejscowo znieczulające zawierają duże stężenia substancji czynnych. W związku z tym, ich szybkie wstrzyknięcie pod dużym ciśnieniem może spowodować powikłania nawet po wstrzyknięciu niewielkiej ilości (patrz punkt 4.9). Ryzyko takich powikłań jest szczególnie duże w przypadku niezamierzonego wstrzyknięcia do naczynia krwionośnego, ponieważ lek może przemieszczać się do tkanek niezgodnie z przeznaczeniem. Wstrzyknięcie do tętnicy w obrębie głowy i szyi skutkuje wyższym stężeniem leku docierającego do mózgu niż w przypadku wstrzyknięcia dożylnego. Aby zredukować ryzyko wstrzyknięcia donaczyniowego zaleca się staranne wykonanie aspiracji przed wstrzyknięciem.

W przypadku wstrzyknięcia bezpośrednio do splotu nerwowego istnieje ryzyko, iż w wyniku wysokiego ciśnienia lek może być rozprowadzany w odwrotnym kierunku wzdłuż nerwu. Aby uniknąć wstrzyknięcia bezpośrednio do splotu nerwowego i zabezpieczyć nerw przed uszkodzeniem w związku z blokadą nerwu, zawsze należy ostrożnie wycofać igłę, gdy podczas wstrzykiwania wystąpi parestezja.

Ostrożność należy zachować u pacjentów z blokiem przedsionkowo-komorowym serca drugiego lub trzeciego stopnia, ponieważ miejscowe leki znieczulające mogą zmniejszać przewodnictwo mięśnia sercowego. Specjalnej troski wymagają również starsi pacjenci z wysokim lub nie leczonym nadciśnieniem, ciężkimi chorobami serca, silną niedokrwistością, z poważnym upośledzeniem czynności wątroby i nerek lub będący w złym stanie ogólnym.

Stosowanie mepiwakainy wymaga:

- przeprowadzenia wywiadu w zakresie historii choroby i równocześnie przyjmowanych leków,

- wykonania próbnego wstrzyknięcia 5 do 10% dawki w przypadku ryzyka wystąpienia reakcji alergicznych,

- wolnego wstrzykiwania i ostrożnej, kilkukrotnej aspiracji w celu uniknięcia wstrzyknięcia donaczyniowego, - prowadzenia rozmowy z pacjentem,

- posiadania odpowiedniego wyposażenia do resuscytacji (w szczególności źródła tlenu), jak również leków przeciwdrgawkowych (benzodiazepin lub barbituranów), leków zwiotczających mięśnie, atropiny i leków kurczących naczynia lub adrenaliny w przypadku ciężkich reakcji alergicznych lub anafilaktycznych.

Monitorowanie należy zwiększyć u pacjentów z zaburzeniami krzepliwości krwi lub przyjmujących leki przeciwzakrzepowe (monitorowanie wskaźnika INR).