Rosugen tabletki powlekane | 10 mg | 60 tabl.

Każda tabletka powlekana zawiera 5 mg rozuwastatyny (w postaci soli wapniowej).

Każda tabletka powlekana zawiera 10 mg rozuwastatyny (w postaci soli wapniowej).

Każda tabletka powlekana zawiera 20 mg rozuwastatyny(w postaci soli wapniowej).

Każda tabletka powlekana zawiera 40 mg rozuwastatyny(w postaci soli wapniowej).

Substancje pomocnicze: Laktoza jednowodna:

Każda tabletka powlekana 5 mg zawiera 13,1 mg laktozy jednowodnej.

Każda tabletka powlekana 10 mg zawiera 26,2 mg laktozy jednowodnej.

Każda tabletka powlekana 20 mg zawiera 52,4 mg laktozy jednowodnej.

Każda tabletka powlekana 40 mg zawiera 104,8 mg laktozy jednowodnej.

Żółcień pomarańczowa:

Każda tabletka powlekana 10 mg zawiera 0,009 mg żółcieni pomarańczowej.

Każda tabletka powlekana 20 mg zawiera 0,018 mg żółcieni pomarańczowej.

Każda tabletka powlekana 40 mg zawiera 0,036 mg żółcieni pomarańczowej.

Czerwień Allura:

Każda tabletka powlekana 5 mg zawiera 0,003 mg czerwieni Allura.

Każda tabletka powlekana 10 mg zawiera 0,010 mg czerwieni Allura.

Każda tabletka powlekana 20 mg zawiera 0,020 mg czerwieni Allura.

Każda tabletka powlekana 40 mg zawiera 0,04 mg czerwieni Allura.

Pełny wykaz substancji pomocniczych patrz punkt 6.1.

Rozuwastatyna jest przeciwwskazana:

- u pacjentów z nadwrażliwością na rozuwastatynę lub którąkolwiek z substancji pomocniczych

- u pacjentów z aktywną chorobą wątroby, w tym u pacjentów z przewlekle zwiększoną aktywnością aminotransferaz w surowicy o niewyjaśnionej przyczynie i u wszystkich pacjentów ze zwiększeniem aktywności transaminaz w surowicy 3-krotnie ponad górną granicę normy

- u pacjentów z ciężkim upośledzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min)

- u pacjentów z miopatią

- u pacjentów leczonych jednocześnie cyklosporyną

- w czasie ciąży i karmienia piersią oraz u kobiet w wieku rozrodczym niestosujących skutecznej antykoncepcji.

Dawka 40 mg jest przeciwwskazana u pacjentów z czynnikami predysponującymi do miopatii/ rabdomiolizy. Należą do nich:

- umiarkowane upośledzenie czynności nerek (klirens kreatyniny < 60 ml/min)

- niedoczynność tarczycy

- dziedziczne choroby mięśni u pacjenta lub w wywiadzie rodzinnym

- uszkodzenia mięśni po innym leku z grupy inhibitorów reduktazy HMG-CoA lub fibratów w wywiadzie

- nadużywanie alkoholu

- sytuacje, w których może dojść do zwiększenia stężenia leku w osoczu

- azjatyckie pochodzenie

- jednoczesne stosowanie fibratów.

(patrz punkty 4.4, 4.5 i 5.2)

Działania niepożądane występujące podczas stosowania produktu Rosugen są zwykle łagodne i przemijające. W kontrolowanych badaniach klinicznych mniej niż 4% pacjentów otrzymujących Rosugen przerwało leczenie z powodu zdarzeń niepożądanych.

Częstość występowania zdarzeń niepożądanych określono w następujący sposób: często (> 1/100, < 1/10); niezbyt często (> 1/1000, < 1/100); rzadko (> 1/10000, < 1/1000); bardzo rzadko (< 1/10,000); częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Zaburzenia układu immunologicznego

Rzadko: reakcje nadwrażliwości, w tym obrzęk naczynioruchowy

Zaburzenia endokrynologiczne Często: cukrzyca¹

Zaburzenia układu nerwowego Często: bóle głowy, zawroty głowy

Zaburzenia żołądka i jelit

Często: zaparcia, nudności, bóle brzucha

Rzadko: zapalenie trzustki

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Niezbyt często: świąd skóry, wysypka i pokrzywka

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Często: bóle mięśni

Rzadko: miopatia (w tym zapalenie mięśni) i rabdomioliza

Zaburzenie układu rozrodczego i piersi Bardzo rzadko: ginekomastia

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często: osłabienie

¹ Częstość występowania zależeć będzie od obecności bądź braku czynników ryzyka (poziom glukozy na czczo > 5,6 mmol/L, BMI> 30kg/m², podwyższone stężenie trójglicerydów, nadciśnienie tętnicze w wywiadzie).

Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów reduktazy HMG-CoA częstość występowania reakcji niepożądanych zależy od dawki.

Wpływ na nerki:

U pacjentów przyjmujących Rosugen, obserwowano występowanie białkomoczu, wykrywanego testem paskowym, głównie pochodzenia kanalikowego. Zmianę wyniku badania moczu z „brak" lub „ślad" na „++" lub więcej, obserwowano w różnych momentach leczenia u < 1% pacjentów leczonych dawką 10 mg lub 20 mg i u około 3% pacjentów leczonych dawką 40 mg. Przy dawce 20 mg stwierdzano nieznacznie częściej zmianę wyniku badania z „brak" lub „ślad" na „+". W większości przypadków podczas dalszego leczenia białkomocz samoistnie zmniejsza się lub ustępuje całkowicie. Jak dotąd, na podstawie danych z badań klinicznych i danych uzyskanych po wprowadzeniu leku do

obrotu nie ustalono związku przyczynowo-skutkowego między białkomoczem a ostrą lub postępującą chorobą nerek.

U pacjentów przyjmujących Rosugen, obserwowano występowanie krwiomoczu, jednak dane z badań klinicznych wskazują, że częstość jego występowania jest niewielka.

Wpływ na mięśnie szkieletowe:

U pacjentów leczonych produktem Rosugen, przy stosowaniu wszystkich dawek, ale szczególnie przy stosowaniu dawek > 20 mg, obserwowano objawy oddziaływania leku na mięśnie szkieletowe, np. bóle mięśni, miopatię (w tym zapalenie mięśni) i, rzadko, rabdomiolizę z lub bez ostrej niewydolności nerek.

U osób przyjmujących rozuwastatynę obserwowano zależny od dawki wzrost aktywności kinazy kreatynowej; większość tych przypadków miała łagodny i przemijający charakter, i była bezobjawowa. Jeśli aktywność kinazy kreatynowej jest zwiększona > 5 razy ponad górną granicę normy leczenie należy przerwać (patrz punkt 4.4).

Wpływ na wątrobę:

Podobnie jak w przypadku innych inhibitorów reduktazy HMG-CoA u niewielkiej liczby pacjentów leczonych rozuwastatyną obserwowano zależny od dawki wzrost stężenia transaminaz; większość tych przypadków miała łagodny i przemijający charakter i była bezobjawowa.

Doświadczenie po wprowadzeniu leku do obrotu: Poza wymienionymi powyżej, po wprowadzeniu produktu Rosugen do obrotu opisywano następujące zdarzenia niepożądane:

Zaburzenia układu nerwowego

Bardzo rzadko: polineuropatia, utrata pamięci

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

Częstość nieznana: kaszel, duszność

Zaburzenia żołądka i jelit

Częstość nieznana: biegunka

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Bardzo rzadkie: żółtaczka, zapalenie wątroby

Rzadkie: wzrost transaminaz

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Częstość nieznana: zespół Stevensa-Johnsona

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

Bardzo rzadkie: bóle stawów

Zaburzenia nerek i dróg moczowych:

Bardzo rzadkie: krwiomocz

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Częstość nieznana: obrzęk

Podczas stosowania niektórych statyn opisywano następujące zdarzenia niepożądane:

Depresja

Zaburzenia snu, w tym bezsenność i koszmary nocne Zaburzenia seksualne

Sporadyczne przypadki śródmiąższowej choroby płuc, szczególnie podczas terapii długoterminowej (patrz punkt 4.4).

Choroby ścięgien, niekiedy powikłane zerwaniem.

Opisywana częstość występowania rabdomiolizy, poważnych zdarzeń nerkowych i poważnych zdarzeń wątrobowych (polegających głównie na zwiększeniu aktywności transaminaz wątrobowych) jest większa przy dawce 40 mg.

Populacja pediatryczna:

W 52-tygodniowym badaniu klinicznym wzrost aktywności CK 10 razy ponad górną granicę normy i objawy ze strony mięśni po wysiłku lub wzmożonej aktywności fizycznej obserwowano częściej u dzieci i młodzieży niż u dorosłych (patrz punkt 4.4). Pod innymi względami profil bezpieczeństwa rozuwastatyny u dzieci i młodzieży był podobny jak u dorosłych.

Przed włączeniem leku pacjent powinien rozpocząć standardową dietę mającą na celu zmniejszenie stężenia cholesterolu i kontynuować tę dietę w czasie leczenia. Dawkowanie należy ustalać indywidualnie, zgodnie z obowiązującymi zaleceniami, zależnie od celu terapii i reakcji pacjenta na leczenie.

Rosugen można przyjmować o dowolnej porze dnia, z posiłkiem lub niezależnie od posiłku.

Leczenie hipercholesterolemii

Zalecana dawka początkowa wynosi 5 mg lub 10 mg, doustnie, raz na dobę, zarówno u pacjentów, nigdy wcześniej nie leczonych statynami jak i u pacjentów przestawianych z innego leku z grupy inhibitorów reduktazy HMG-CoA. W trakcie ustalania dawki początkowej należy wziąć pod uwagę stężenie cholesterolu u danego pacjenta, czynniki ryzyka przyszłych zdarzeń sercowo-naczyniowych oraz potencjalne ryzyko wystąpienia działań niepożądanych (patrz niżej). Jeśli jest to konieczne, po 4 tygodniach leczenia dawkę można zwiększyć (patrz punkt 5.1). Z powodu zwiększonej częstości występowania działań niepożądanych po podaniu dawki 40 mg w porównaniu ze stosowaniem mniejszych dawek (patrz punkt 4.8) zwiększenie dawki do dawki maksymalnej 40 mg można rozważyć jedynie u pacjentów z ciężką hipercholesterolemią, zagrożonych dużym ryzykiem sercowo-naczyniowym (w szczególności u pacjentów z hipercholesterolemią rodzinną), u których nie uzyskano założonego celu terapii po zastosowaniu dawki 20 mg. Pacjenci leczeni dawką 40 mg powinni pozostawać pod rutynową kontrolą (patrz punkt 4.4). Zaleca się, aby leczenie dawką 40 mg było prowadzone pod kontrolą specjalisty.

Zapobieganie zdarzeniom sercowo-naczyniowym

W badaniu oceniającym zmniejszenie ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych stosowano dawkę 20 mg na dobę (patrz punkt 5.1).

Populacja pediatryczna

W pediatrii lek może być stosowane wyłącznie przez specjalistów.

Dzieci i młodzież w wieku od 10 do 17 lat (chłopcy w stadium II lub wyższym wg skali Tannera, dziewczynki co najmniej 1 rok po pierwszej miesiączce)

U dzieci i młodzieży z heterozygotyczną hipercholesterolemią rodzinną typowa dawka początkowa wynosi 5 mg na dobę. Zwykle stosowane dawki mieszczą się w zakresie od 5 mg do 20 mg doustnie raz dziennie. Zwiększania dawek u pacjentów pediatrycznych należy dokonywać na podstawie indywidualnej odpowiedzi na lek i w zależności od tolerancji leczenia, zgodnie z zaleceniami dotyczącymi leczenia u dzieci (patrz punkt 4.4). Przed włączeniem rozuwastatyny u dzieci i młodzieży należy wdrożyć standardową dietę obniżającą stężenie cholesterolu; dietę tę należy kontynuować w czasie leczenia rozuwastatyną. Nie badano w tej populacji bezpieczeństwa i skuteczności dawek większych niż 20 mg.

Tabletki 40 mg nie są odpowiednie do stosowania u pacjentów pediatrycznych. Dzieci poniżej 10 roku życia

Doświadczenie ze stosowaniem leku u dzieci poniżej 10 roku życia ogranicza się do niewielkiej liczby pacjentów (w wieku od 8 do 10 lat) z homozygotyczną hipercholesterolemią rodzinną. W związku z tym nie zaleca się stosowania produktu Rosugen u dzieci poniżej 10 roku życia.

Stosowanie u osób w podeszłym wieku

Zalecana dawka początkowa u pacjentów powyżej 70 roku życia wynosi 5 mg (patrz punkt 4.4). Żadne inne zmiany w dawkowaniu w związku z wiekiem nie są konieczne.

Dawkowanie u pacjentów z niewydolnością nerek

Nie ma konieczności zmiany dawki u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym upośledzeniem czynności nerek. Zalecana dawka początkowa u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 60 ml/min) wynosi 5 mg. Stosowanie dawki 40 mg jest przeciwwskazane u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek. Stosowanie produktu Rosugen u pacjentów z ciężkim upośledzeniem czynności nerek jest przeciwwskazane dla wszystkich dawek (patrz punkt 4.3 i punkt 5.2).

Dawkowanie u pacjentów z niewydolnością wątroby

Nie stwierdzono zwiększenia ekspozycji ustrojowej na rozuwastatynę u pacjentów mających 7 lub mniej punktów w skali Childa-Pugha. Zwiększenie ekspozycji ustrojowej na rozuwastatynę obserwowano jednak u pacjentów z 8 lub 9 punktami w skali Childa-Pugha (patrz punkt 5.2). U tych pacjentów należy rozważyć ocenę czynności nerek (patrz punkt 4.4). Nie ma doświadczenia ze stosowaniem leku u pacjentów mających więcej niż 9 punktów wg klasyfikacji Childa-Pugha. Stosowanie produktu Rosugen jest przeciwwskazane u pacjentów z aktywną chorobą wątroby (patrz punkt 4.3).

Rasa

U pacjentów z Azji stwierdzano zwiększoną ekspozycję układową na rozuwastatynę (patrz punkt 4.4 i punkt 5.2). Zalecana dawka początkowa u pacjentów pochodzących z Azji wynosi 5 mg. U tych osób stosowanie dawki 40 mg jest przeciwwskazane.

Dawkowanie u pacjentów z czynnikami predysponującymi do miopatii

U pacjentów z czynnikami predysponującymi do miopatii zalecana dawka początkowa wynosi 5 mg (patrz punkt 4.4).

U niektórych spośród tych chorych przeciwwskazana jest dawka 40 mg (patrz punkt 4.3).

Wpływ na nerki

U pacjentów leczonych dużymi dawkami produktu Rosugen,, zwłaszcza dawką 40 mg, obserwowano sporadyczne lub przemijające występowanie proteinurii, głównie pochodzenia kanalikowego, wykrywanej testem paskowym. Nie stwierdzono, aby występowanie proteinurii poprzedzało wystąpienie ostrej lub postępującej choroby nerek (patrz punkt 4.8). Częstość występowania poważnych zdarzeń niepożądanych ze strony nerek, zgłaszana w okresie po wprowadzeniu leku na rynek, jest większa przy dawce 40 mg. U pacjentów leczonych dawką 40 mg podczas rutynowej kontroli należy rozważyć kontrolę czynności nerek.

Wpływ na mięśnie szkieletowe

U pacjentów leczonych produktem Rosugen, we wszystkich dawkach, ale szczególnie w dawkach powyżej 20 mg, opisywano występowanie objawów oddziaływania leku na mięśnie szkieletowe, np. bólów mięśni, miopatii oraz rzadko rabdomiolizy. Bardzo rzadkie przypadki rabdomiolizy zgłaszano po zastosowaniu ezetymibu w połączeniu z inhibitorem reduktazy HMG-CoA. Nie można wykluczyć interakcji farmakodynamicznej (patrz punkt 4.5) i w razie jednoczesnego stosowania tych leków należy zachować ostrożność.

Tak jak w przypadku innych inhibitorów reduktazy HMG-CoA częstość występowania rabdomiolizy związanej z produktem Rosugen opisywana po wprowadzeniu leku do obrotu, jest większa przy dawce 40 mg.

Oznaczanie kinazy kreatynowej

Nie należy oznaczać aktywności kinazy kreatynowej (CK) po intensywnym wysiłku fizycznym lub w obecności innych możliwych przyczyn zwiększenia aktywności CK, gdyż może to uniemożliwić interpretację wyniku badania. Jeśli w badaniu wyjściowym aktywność CK była znacznie zwiększona (> 5 x górna granica normy), należy po 5-7 dniach wykonać badanie kontrolne. Jeśli powtórne badanie potwierdzi wyjściowy wynik CK > 5 x górna granica normy, nie należy rozpoczynać leczenia.

Przed leczeniem

Rosugen, podobnie jak inne inhibitory reduktazy HMG-CoA, należy stosować ostrożnie u chorych z czynnikami predysponującymi do miopatii/rabdomiolizy. Do czynników tych należą:

- upośledzenie czynności nerek

- niedoczynność tarczycy

- dziedziczne choroby mięśni u pacjenta lub w wywiadzie rodzinnym

- uszkodzenia mięśni po innym leku z grupy inhibitorów reduktazy HMG-CoA lub fibratów w wywiadzie

- nadużywanie alkoholu

- wiek > 70 lat

- sytuacje, w których może dojść do zwiększenia stężenia leku w osoczu (patrz punkt 5.2)

- jednoczesne stosowanie fibratów.

U takich pacjentów należy rozważyć ryzyko i możliwe korzyści związane z leczeniem. Zaleca się też staranną obserwację kliniczną. Jeśli wyjściowo aktywność CK jest istotnie zwiększona (> 5 x górna granica normy) leczenia nie należy rozpoczynać.

W czasie leczenia

Należy poinformować pacjenta, aby niezwłocznie powiadomił lekarza, jeśli pojawią się niewyjaśnione bóle mięśni, osłabienie siły mięśniowej lub skurcze mięśni, szczególnie jeśli towarzyszy im złe samopoczucie lub gorączka. U tych pacjentów należy wykonać badanie aktywności kinazy kreatynowej. Jeśli aktywność kinazy kreatynowej jest znacząco zwiększona (> 5 x górna granica normy) lub jeśli objawy ze strony mięśni są nasilone i powodują dolegliwości podczas codziennych czynności (nawet wtedy, gdy CK < 5 x górna granica normy), leczenie należy przerwać. Po ustąpieniu objawów klinicznych i zmniejszeniu aktywności kinazy kreatynowej do wartości prawidłowych można rozważyć ponowne zastosowanie produktu Rosugen, lub innego inhibitora reduktazy HMG-CoA w najmniejszej dawce i w warunkach ścisłej kontroli pacjenta. Jeśli u pacjenta nie występują objawy kliniczne, nie zaleca się rutynowej kontroli aktywności kinazy kreatynowej.

Badania kliniczne z niewielką liczbą pacjentów nie zawierają dowodów na zwiększenie działania leku na mięśnie szkieletowe, jeśli był on stosowany jednocześnie z innymi inhibitorami reduktazy HMG-CoA. U pacjentów leczonych innymi inhibitorami reduktazy HMG-CoA i jednocześnie otrzymujących pochodne kwasu fibrynowego, w tym gemfibrozyl, cyklosporynę, kwas nikotynowy, azolowe leki przeciwgrzybicze, inhibitory proteazy lub antybiotyki makrolidowe stwierdzano jednak zwiększoną częstość występowania zapalenia mięśni i miopatii. Gemfibrozyl stosowany łącznie z niektórymi inhibitorami reduktazy HMG-CoA zwiększa ryzyko miopatii. Dlatego nie zaleca się jednoczesnego stosowania gemfibrozylu i produktu Rosugen. Należy dokładnie rozważyć korzyści wynikające ze zmiany stężenia lipidów na skutek terapii skojarzonej produktem Rosugen i fibratami lub niacyną i ryzyko związane z jednoczesnym stosowaniem takiej terapii skojarzonej. Przy jednoczesnym stosowaniu fibratu dawka 40 mg jest przeciwwskazana. (patrz punkt 4.5 i punkt 4.8)

Nie należy stosować produktu Rosugen, jeśli u pacjenta wystąpią objawy mogące świadczyć o ostrej, ciężkiej miopatii, lub w sytuacji predysponującej do wystąpienia wtórnej niewydolności nerek na tle rabdomiolizy (np. sepsa, hipotonia, rozległy zabieg chirurgiczny, uraz, ciężkie zaburzenia metaboliczne, endokrynologiczne i elektrolitowe; lub niekontrolowana padaczka).

Wpływ na wątrobę

Podobnie jak inne inhibitory reduktazy HMG-CoA, Rosugen należy stosować ostrożnie u pacjentów spożywających nadmierne ilości alkoholu i/lub z wywiadem choroby wątroby.

Zaleca się, aby przed włączeniem leczenia i 3 miesiące po włączeniu leczenia przeprowadzić badania czynności wątroby. Jeśli stężenie transaminaz w surowicy 3-krotnie przekracza górną granicę normy, należy przerwać leczenie lub zmniejszyć dawkę produktu Rosugen. Częstość występowania poważnych zdarzeń wątrobowych (głównie w postaci zwiększenia stężenia transaminaz wątrobowych), zgłaszana w okresie po wprowadzeniu leku do obrotu jest większa przy stosowaniu dawki 40 mg.

U pacjentów z wtórną hipercholesterolemią spowodowaną niedoczynnością tarczycy lub zespołem nerczycowym przed rozpoczęciem leczenia produktem Rosugen należy zastosować odpowiednie leczenie choroby podstawowej.

Rasa

Badania farmakokinetyczne wskazują na zwiększoną ekspozycję u Azjatów w porównaniu z osobami rasy białej (patrz punkt 4.2 i punkt 5.2)

Inhibitory proteazy

Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z inhibitorami proteazy (patrz punkt 4.5).

Nietolerancja laktozy

Osoby z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinny przyjmować tego leku.

Śródmiąższowa choroba płuc

Podczas stosowania niektórych statyn, szczególnie podczas terapii długoterminowej, opisywano sporadyczne przypadki śródmiąższowej choroby płuc (patrz punkt 4.8). Do jej objawów należą: duszność, suchy kaszel i pogorszenie ogólnego stanu zdrowia (zmęczenie, utrata wagi ciała, gorączka). W razie podejrzenia, że u chorego doszło do rozwoju śródmiąższowej choroby płuc, leczenie statyną należy odstawić.

Cukrzyca

Istniej ą dowody na to, że statyny jako klasa leków podnoszą poziom glukozy we krwi, a u niektórych pacjentów, należących do grupy wysokiego ryzyka rozwoju cukrzycy w przyszłości, mogą doprowadzić do tak jawnej hiperglikemii, że odpowiednim postępowaniem będzie leczenie przeciwcukrzycowe. Ryzyko to jest jednak więcej niż zrównoważone przez wpływ tych leków na obniżenie ryzyka chorób sercowo-naczyniowych. Z tego względu hiperglikemia nie powinna być powodem przerwania leczenia statynami. Pacjenci z grup ryzyka (poziom glukozy na czczo od 5,6 do 6,9 mmol/L, BMI> 30kg/m², podwyższony poziom trójglicerydów, nadciśnienie) powinni być szczegółowo monitorowani zgodnie z krajowymi wytycznymi, zarówno klinicznie jak i pod względem wyników badań laboratoryjnych.

W badaniu JUPITER odnotowano ogólną częstość występowania cukrzycy na poziomie 2,8% dla rozuwastatyny oraz 2,3% dla placebo, głównie dla pacjentów, u których stężenie glukozy na czczo wynosiło 5,6 do 6,9 mmol/l.

Populacja pediatryczna

Obserwacja wzrostu liniowego (wzrost ciała), wagi ciała, BMI (indeks masy ciała) i rozwoju drugorzędowych cech płciowych ocenianych wg skali Tannera u pacjentów pediatrycznych w wieku od 10 do 17 lat przyjmujących rozuwastatynę ogranicza się do okresu 1 roku. Po 52 tygodniach leczenia w ramach badania klinicznego nie stwierdzono wpływu leku na wzrost, wagę ciała, BMI ani dojrzewanie płciowe (patrz punkt 5.1). Doświadczenie z badań klinicznych dotyczące stosowania leku u dzieci i młodzieży jest ograniczone a długoterminowy wpływ rozuwastatyny (> 1 rok) na dojrzewanie płciowe nie jest znany.

W badaniu klinicznym, w którym przez 52 tygodnie stosowano rozuwastatynę u dzieci i młodzieży, wzrost aktywności CK 10 razy ponad górną granicę normy i objawy ze strony mięśni po wysiłku lub wzmożonej aktywności fizycznej obserwowano częściej niż w czasie obserwacji prowadzonej w ramach badań klinicznych u dorosłych (patrz punkt 4.8).

Produkt zawiera również lak aluminiowy czerwieni Allura AC, który może powodować reakcje alergiczne.

Wpływ na nerki

U pacjentów leczonych dużymi dawkami produktu Rosugen,, zwłaszcza dawką 40 mg, obserwowano sporadyczne lub przemijające występowanie proteinurii, głównie pochodzenia kanalikowego, wykrywanej testem paskowym. Nie stwierdzono, aby występowanie proteinurii poprzedzało wystąpienie ostrej lub postępującej choroby nerek (patrz punkt 4.8). Częstość występowania poważnych zdarzeń niepożądanych ze strony nerek, zgłaszana w okresie po wprowadzeniu leku na rynek, jest większa przy dawce 40 mg. U pacjentów leczonych dawką 40 mg podczas rutynowej kontroli należy rozważyć kontrolę czynności nerek.

Wpływ na mięśnie szkieletowe

U pacjentów leczonych produktem Rosugen, we wszystkich dawkach, ale szczególnie w dawkach powyżej 20 mg, opisywano występowanie objawów oddziaływania leku na mięśnie szkieletowe, np. bólów mięśni, miopatii oraz rzadko rabdomiolizy. Bardzo rzadkie przypadki rabdomiolizy zgłaszano po zastosowaniu ezetymibu w połączeniu z inhibitorem reduktazy HMG-CoA. Nie można wykluczyć interakcji farmakodynamicznej (patrz punkt 4.5) i w razie jednoczesnego stosowania tych leków należy zachować ostrożność.

Tak jak w przypadku innych inhibitorów reduktazy HMG-CoA częstość występowania rabdomiolizy związanej z produktem Rosugen opisywana po wprowadzeniu leku do obrotu, jest większa przy dawce 40 mg.

Oznaczanie kinazy kreatynowej

Nie należy oznaczać aktywności kinazy kreatynowej (CK) po intensywnym wysiłku fizycznym lub w obecności innych możliwych przyczyn zwiększenia aktywności CK, gdyż może to uniemożliwić interpretację wyniku badania. Jeśli w badaniu wyjściowym aktywność CK była znacznie zwiększona (> 5 x górna granica normy), należy po 5-7 dniach wykonać badanie kontrolne. Jeśli powtórne badanie potwierdzi wyjściowy wynik CK > 5 x górna granica normy, nie należy rozpoczynać leczenia.

Przed leczeniem

Rosugen, podobnie jak inne inhibitory reduktazy HMG-CoA, należy stosować ostrożnie u chorych z czynnikami predysponującymi do miopatii/rabdomiolizy. Do czynników tych należą:

- upośledzenie czynności nerek

- niedoczynność tarczycy

- dziedziczne choroby mięśni u pacjenta lub w wywiadzie rodzinnym

- uszkodzenia mięśni po innym leku z grupy inhibitorów reduktazy HMG-CoA lub fibratów w wywiadzie

- nadużywanie alkoholu

- wiek > 70 lat

- sytuacje, w których może dojść do zwiększenia stężenia leku w osoczu (patrz punkt 5.2)

- jednoczesne stosowanie fibratów.

U takich pacjentów należy rozważyć ryzyko i możliwe korzyści związane z leczeniem. Zaleca się też staranną obserwację kliniczną. Jeśli wyjściowo aktywność CK jest istotnie zwiększona (> 5 x górna granica normy) leczenia nie należy rozpoczynać.

W czasie leczenia

Należy poinformować pacjenta, aby niezwłocznie powiadomił lekarza, jeśli pojawią się niewyjaśnione bóle mięśni, osłabienie siły mięśniowej lub skurcze mięśni, szczególnie jeśli towarzyszy im złe samopoczucie lub gorączka. U tych pacjentów należy wykonać badanie aktywności kinazy kreatynowej. Jeśli aktywność kinazy kreatynowej jest znacząco zwiększona (> 5 x górna granica normy) lub jeśli objawy ze strony mięśni są nasilone i powodują dolegliwości podczas codziennych czynności (nawet wtedy, gdy CK < 5 x górna granica normy), leczenie należy przerwać. Po ustąpieniu objawów klinicznych i zmniejszeniu aktywności kinazy kreatynowej do wartości prawidłowych można rozważyć ponowne zastosowanie produktu Rosugen, lub innego inhibitora reduktazy HMG-CoA w najmniejszej dawce i w warunkach ścisłej kontroli pacjenta. Jeśli u pacjenta nie występują objawy kliniczne, nie zaleca się rutynowej kontroli aktywności kinazy kreatynowej.

Badania kliniczne z niewielką liczbą pacjentów nie zawierają dowodów na zwiększenie działania leku na mięśnie szkieletowe, jeśli był on stosowany jednocześnie z innymi inhibitorami reduktazy HMG-CoA. U pacjentów leczonych innymi inhibitorami reduktazy HMG-CoA i jednocześnie otrzymujących pochodne kwasu fibrynowego, w tym gemfibrozyl, cyklosporynę, kwas nikotynowy, azolowe leki przeciwgrzybicze, inhibitory proteazy lub antybiotyki makrolidowe stwierdzano jednak zwiększoną częstość występowania zapalenia mięśni i miopatii. Gemfibrozyl stosowany łącznie z niektórymi inhibitorami reduktazy HMG-CoA zwiększa ryzyko miopatii. Dlatego nie zaleca się jednoczesnego stosowania gemfibrozylu i produktu Rosugen. Należy dokładnie rozważyć korzyści wynikające ze zmiany stężenia lipidów na skutek terapii skojarzonej produktem Rosugen i fibratami lub niacyną i ryzyko związane z jednoczesnym stosowaniem takiej terapii skojarzonej. Przy jednoczesnym stosowaniu fibratu dawka 40 mg jest przeciwwskazana. (patrz punkt 4.5 i punkt 4.8)

Nie należy stosować produktu Rosugen, jeśli u pacjenta wystąpią objawy mogące świadczyć o ostrej, ciężkiej miopatii, lub w sytuacji predysponującej do wystąpienia wtórnej niewydolności nerek na tle rabdomiolizy (np. sepsa, hipotonia, rozległy zabieg chirurgiczny, uraz, ciężkie zaburzenia metaboliczne, endokrynologiczne i elektrolitowe; lub niekontrolowana padaczka).

Wpływ na wątrobę

Podobnie jak inne inhibitory reduktazy HMG-CoA, Rosugen należy stosować ostrożnie u pacjentów spożywających nadmierne ilości alkoholu i/lub z wywiadem choroby wątroby.

Zaleca się, aby przed włączeniem leczenia i 3 miesiące po włączeniu leczenia przeprowadzić badania czynności wątroby. Jeśli stężenie transaminaz w surowicy 3-krotnie przekracza górną granicę normy, należy przerwać leczenie lub zmniejszyć dawkę produktu Rosugen. Częstość występowania poważnych zdarzeń wątrobowych (głównie w postaci zwiększenia stężenia transaminaz wątrobowych), zgłaszana w okresie po wprowadzeniu leku do obrotu jest większa przy stosowaniu dawki 40 mg.

U pacjentów z wtórną hipercholesterolemią spowodowaną niedoczynnością tarczycy lub zespołem nerczycowym przed rozpoczęciem leczenia produktem Rosugen należy zastosować odpowiednie leczenie choroby podstawowej.

Rasa

Badania farmakokinetyczne wskazują na zwiększoną ekspozycję u Azjatów w porównaniu z osobami rasy białej (patrz punkt 4.2 i punkt 5.2)

Inhibitory proteazy

Nie zaleca się jednoczesnego stosowania z inhibitorami proteazy (patrz punkt 4.5).

Nietolerancja laktozy

Osoby z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy nie powinny przyjmować tego leku.

Śródmiąższowa choroba płuc

Podczas stosowania niektórych statyn, szczególnie podczas terapii długoterminowej, opisywano sporadyczne przypadki śródmiąższowej choroby płuc (patrz punkt 4.8). Do jej objawów należą: duszność, suchy kaszel i pogorszenie ogólnego stanu zdrowia (zmęczenie, utrata wagi ciała, gorączka). W razie podejrzenia, że u chorego doszło do rozwoju śródmiąższowej choroby płuc, leczenie statyną należy odstawić.

Cukrzyca

Istniej ą dowody na to, że statyny jako klasa leków podnoszą poziom glukozy we krwi, a u niektórych pacjentów, należących do grupy wysokiego ryzyka rozwoju cukrzycy w przyszłości, mogą doprowadzić do tak jawnej hiperglikemii, że odpowiednim postępowaniem będzie leczenie przeciwcukrzycowe. Ryzyko to jest jednak więcej niż zrównoważone przez wpływ tych leków na obniżenie ryzyka chorób sercowo-naczyniowych. Z tego względu hiperglikemia nie powinna być powodem przerwania leczenia statynami. Pacjenci z grup ryzyka (poziom glukozy na czczo od 5,6 do 6,9 mmol/L, BMI> 30kg/m², podwyższony poziom trójglicerydów, nadciśnienie) powinni być szczegółowo monitorowani zgodnie z krajowymi wytycznymi, zarówno klinicznie jak i pod względem wyników badań laboratoryjnych.

W badaniu JUPITER odnotowano ogólną częstość występowania cukrzycy na poziomie 2,8% dla rozuwastatyny oraz 2,3% dla placebo, głównie dla pacjentów, u których stężenie glukozy na czczo wynosiło 5,6 do 6,9 mmol/l.

Populacja pediatryczna

Obserwacja wzrostu liniowego (wzrost ciała), wagi ciała, BMI (indeks masy ciała) i rozwoju drugorzędowych cech płciowych ocenianych wg skali Tannera u pacjentów pediatrycznych w wieku od 10 do 17 lat przyjmujących rozuwastatynę ogranicza się do okresu 1 roku. Po 52 tygodniach leczenia w ramach badania klinicznego nie stwierdzono wpływu leku na wzrost, wagę ciała, BMI ani dojrzewanie płciowe (patrz punkt 5.1). Doświadczenie z badań klinicznych dotyczące stosowania leku u dzieci i młodzieży jest ograniczone a długoterminowy wpływ rozuwastatyny (> 1 rok) na dojrzewanie płciowe nie jest znany.

W badaniu klinicznym, w którym przez 52 tygodnie stosowano rozuwastatynę u dzieci i młodzieży, wzrost aktywności CK 10 razy ponad górną granicę normy i objawy ze strony mięśni po wysiłku lub wzmożonej aktywności fizycznej obserwowano częściej niż w czasie obserwacji prowadzonej w ramach badań klinicznych u dorosłych (patrz punkt 4.8).

Produkt zawiera również lak aluminiowy czerwieni Allura AC, który może powodować reakcje alergiczne.