Pamidronat medac koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji | 3 mg/ml | 4 fiol. po 30 ml

Każdy mililitr koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 3 mg disodu pamidronianu (Dinatrii pamidronas) odpowiadającego 2,527 mg kwasu pamidronowego.

1 fiolka z 5 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 15 mg disodu pamidronianu . 1 fiolka z 10 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 30 mg disodu pamidronianu . 1 fiolka z 20 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 60 mg disodu pamidronianu . 1 fiolka z 30 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 90 mg disodu pamidronianu .

Substancje pomocnicze, patrz punkt 6.1.

Rozpoznana lub podejrzewana nadwrażliwość na disodu pamidronian lub inne bisfosfoniany lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Karmienie piersią jest przeciwwskazane (patrz także punkt 4.6).

Działania niepożądane disodu pamidronianu są zazwyczaj łagodne i przemijające. Najczęstszymi (> 1/10) działaniami niepożądanymi są objawy grypopodobne i łagodna gorączka. Łagodna gorączka (zwiększenie temperatury ciała o 1 °C do 2 °C) pojawia się zazwyczaj w ciągu pierwszych 48 godzin, jako zależna od dawki, samoistnie przemijająca reakcja na pierwszą dawkę, często bez dalszych objawów współwystępujących i zazwyczaj nie trwa dłużej niż 24 godziny. Ostre "grypopodobne" reakcje występują z reguły tylko po podaniu pierwszej infuzji pamidronianu. Często (> 1/100, < 1/10), szczególnie po największej dawce, rozwija się miejscowe zapalenie tkanek miękkich w miejscu podania infuzji.

Martwica kości pierwotnie obejmująca szczękę była rzadko obserwowana (patrz 4.4. ?Środki ostrożności").

Objawowa hipokalcemia występuje bardzo rzadko (< 1/10 000).

Podczas porównania działania zoledronianu (4 mg) i pamidronianu (90 mg) w jednym badaniu klinicznym, ilość przypadków wystąpienia działań niepożądanych w postaci migotania przedsionków była większa w grupie przyjmującej pamidronian (12/556, 2,2 %) niż w grupie przyjmującej zoledronian (3/563, 0,5 %). We wcześniejszym badaniu klinicznym obejmującym pacjentki z osteoporozą po menopauzie u pacjentek leczonych zoledronianem (5 mg) zaobserwowano podwyższone ryzyko wystąpienia poważnego działania niepożądanego, migotania przedsionków, w porównaniu do grupy przyjmującej placebo (1,3 % w porównaniu do 0,6 %). Nie jest znany mechanizm powodujący zwiększoną częstość występowania migotania przedsionków u pacjentów przyjmujących kwas zoledronowy lub pamidronian.

Oszacowanie częstości:

Bardzo często (> 1/10) Często (> 1/100, < 1/10)

Niezbyt często (> 1/1 000, < 1/100)

Rzadko (> 1/10 000, < 1/1 000)

Bardzo rzadko (< 1/10 000), łącznie z pojedynczymi doniesieniami

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)

Bardzo rzadko (< 1/10 000), łącznie z pojedynczymi doniesieniami

Nieprawidłowe wyniki wskaźników badań czynnościowych wątroby, zwiększone stężenie kreatyniny we krwi, zwiększone stężenie mocznika we krwi

Wiele z wymienionych powyżej działań niepożądanych może być związanych z chorobą podstawową.

Pamidronat medac 3 mg/ml jest koncentratem do sporządzania roztworu do infuzji i dlatego przed użyciem zawsze musi być rozcieńczany w wolnym od wapnia roztworze do infuzji (0,9 % chlorku sodu lub 5 % glukozie). Sporządzony roztwór musi być podawany powoli w infuzji dożylnej (patrz także punkt 4.4).

Dane dotyczące zgodności z roztworami do infuzji, patrz punkt 6.6.

Szybkość infuzji nie powinna nigdy przekraczać 60 mg/godzinę (1 mg/min), a stężenie disodu pamidronianu w roztworze do infuzji nie powinno przekraczać 90 mg/250 ml. Dawkę 90 mg należy zwykle podawać w postaci 2-godzinnej infuzji w 250 ml roztworu do infuzji. U pacjentów ze szpiczakiem mnogim i pacjentów z hiperkalcemią wywołaną przez nowotwór, zaleca się, aby infuzja nie przekraczała dawki 90 mg w 500 ml podawanej przez 4 godziny.

Aby zmniejszyć reakcje miejscowe w miejscu nakłucia, należy ostrożnie wprowadzić wenflon do stosunkowo dużej żyły.

Disodu pamidronian należy podawać pod nadzorem lekarza, w miejscu, gdzie możliwe jest monitorowanie działania klinicznego i biochemicznego produktu.

Dzieci i młodzież (< 18 lat):

Nie ma wystarczającej ilości danych klinicznych dotyczących stosowania disodu pamidronianu u dzieci i młodzieży (< 18 lat) (patrz punkt 4.4).

Należy używać wyłącznie świeżo sporządzone i przezroczyste roztwory!

Hiperkalcemia wywołana przez nowotwór:

Zaleca się nawadnianie pacjentów za pomocą 0,9 % w/v roztworu chlorku sodu przed i i (lub) podczas leczenia (patrz punkt 4.4).

Całkowita dawka disodu pamidronianu użyta podczas leczenia zależy od początkowego stężenia wapnia w surowicy pacjenta. Poniższe wytyczne pochodzą z danych klinicznych dotyczących niekorygowanych wartości stężenia wapnia. Jednakże, dawki mieszczące się w podanych zakresach można stosować również dla wartości stężeń wapnia skorygowanych stosownie do zawartości białka lub albumin u pacjentów nawodnionych.

Początkowe stężenie wapnia w osoczu Zalecana dawka Stężenie roztworu Maksymalna

całkowita disodu do infuzji szybkość infuzji pamidronianu

Całkowitą dawkę disodu pamidronianu można podać w pojedynczej infuzji lub w kilku infuzjach w ciągu 2 - 4 kolejnych dni. Maksymalna dawka w cyklu leczenia wynosi 90 mg zarówno w cyklu pierwszym jak i w kolejnych cyklach powtarzanych. Większe dawki nie poprawiają odpowiedzi klinicznej.

Istotne zmniejszenie stężenia wapnia w surowicy obserwuje się na ogół 24 do 48 godzin od podania disodu pamidronianu, a normalizacja osiągana jest zazwyczaj w ciągu 3 do 7 dni. Jeżeli w tym okresie nie zostanie osiągnięte prawidłowe stężenie wapnia w surowicy, można podać kolejną dawkę. Czas trwania odpowiedzi może być różny u poszczególnych pacjentów, a leczenie można powtórzyć, w przypadku nawrotu hiperkalcemii. Dotychczasowe doświadczenia kliniczne sugerują, że skuteczność disodu pamidronianu może obniżać się w ciągu kolejnych cykli leczenia.

Zmiany osteolityczne w przebiegu szpiczaka mnogiego:

Zalecana dawka wynosi 90 mg co 4 tygodnie.

Zmiany osteolityczne w przerzutach nowotworu do kości w przebiegu raka piersi: Zalecana dawka wynosi 90 mg co 4 tygodnie. Dawkę tę można w razie potrzeby podawać również w odstępach 3 tygodniowych, w razie konieczności podawania równocześnie z chemioterapią. Leczenie należy kontynuować, dopóki nie wystąpią oznaki istotnego pogorszenia się ogólnego stanu zdrowia pacjenta.

Zaburzenie czynności nerek:

Produktu Pamidronat medac 3 mg/ml nie należy podawać pacjentom z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min), z wyjątkiem przypadków zagrażającej życiu hiperkalcemii wywołanej przez nowotwór, kiedy korzyści przewyższają potencjalne ryzyko (patrz także punkt 4.4 oraz 5.2).

Zmiana dawkowania nie jest konieczna w przypadku łagodnego (klirens kreatyniny 61 ml/min do 90 ml/min) do umiarkowanego (klirens kreatyniny 30 ml/min do 60 ml/min) zaburzenia czynności nerek. U takich pacjentów szybkość infuzji nie powinna przekraczać 90 mg/4h (około 20 - 22 mg/h).

Podobnie jak w przypadku innych bisfosfonianów podawanych drogą dożylną, zalecane jest monitorowanie czynności nerek, na przykład poprzez kontrolę stężenia kreatyniny w surowicy przed podaniem każdej dawki disodu pamidronianu. U pacjentów otrzymujących disodu pamidronian z powodu przerzutów do kości, u których widoczne jest pogorszenie czynności nerek, leczenie disodu pamidronianem należy przerwać, dopóki czynność nerek nie powróci do wartości mieszczących się w zakresie 10 % odchylenia od wartości początkowej.

Zaburzenie czynności wątroby:

Brak opublikowanych danych dotyczących stosowania disodu pamidronianu u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby. Z tego względu nie można podać szczególnych zaleceń dotyczących stosowania disodu pamidronianu u tych pacjentów (patrz punkt 5.2).

Ostrzeżenia

Pamidronat medac 3 mg/ml jest koncentratem do sporządzania roztworu do infuzji i z tego względu należy go zawsze rozcieńczać, a następnie podawać w powolnej infuzji dożylnej (patrz punkt 4.2). Pamidronat medac 3 mg/ml należy podawać wyłącznie w infuzji dożylnej.

Niniejszy produkt leczniczy zawiera 0,65 mmoli sodu w maksymalnej dawce (90 mg). Należy to uwzględnić u pacjentów stosujących dietę niskosodową.

Nie należy podawać produktu Pamidronat medac 3 mg/ml z innymi bisfosfonianami. Jeżeli jednocześnie z disodu pamidronianem stosowane są inne leki zmniejszające stężenie wapnia, może wystąpić znacząca hipokalcemia.

U niektórych pacjentów z wywołaną przez nowotwór hiperkalcemią występowały drgawki z powodu zaburzeń elektrolitowych związanych z chorobą podstawową i jej leczeniem.

Środki ostrożności

Po rozpoczęciu leczenia produktem leczniczym Pamidronat medac 3 mg/ml należy monitorować stężenie elektrolitów, wapnia i fosforanów w surowicy. Pacjenci z anemią, leukopenią lub trombocytopenią powinni poddawać się regularnym badaniom hematologicznym.

Pacjenci po operacji tarczycy mogą mieć szczególną skłonność do rozwoju hipokalcemii spowodowanej względną niedoczynnością przytarczyc.

Chociaż pamidronian jest wydalany przez nerki w postaci niezmienionej, produkt był stosowany bez widocznego nasilenia działań niepożądanych u pacjentów ze znacząco zwiększonym stężeniem kreatyniny w osoczu (w tym u pacjentów poddawanych terapii nerkozastępczej zarówno w postaci hemodializy jak i dializy otrzewnowej).

Doświadczenie dotyczące stosowania disodu pamidronianu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (stężenie kreatyniny w surowicy: > 440 mikromol/l lub 5 mg/dl u pacjentów z hiperkalcemią wywołaną przez nowotwór (ang. TIH - Tumour-induced hipercalcaemia), względnie 180 mikromol/l lub 2 mg/dl u pacjentów ze szpiczakiem mnogim) jest ograniczone. W takich przypadkach, jeżeli z oceny klinicznej wynika, że potencjalne korzyści przewyższają ryzyko, produkt Pamidronat medac 3 mg/ml należy stosować ostrożnie i dokładnie kontrolować czynność nerek.

Należy również uważnie kontrolować bilans płynów (ilość wydalanego moczu, dobowa masa ciała). Doświadczenie dotyczące stosowania disodu pamidronianu u pacjentów hemodializowanych jest bardzo małe.

Nie jest możliwe podanie szczególnych zaleceń dotyczących pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby, ponieważ nie ma dostępnych danych klinicznych.

Okresowo należy kontrolować standardowe wskaźniki laboratoryjne (stężenie kreatyniny w surowicy i ang.BUN - - Blood Urea Nitrogen - stężenie azotu mocznikowego we krwi) oraz kliniczne wskaźniki czynności nerek, szczególnie u pacjentów otrzymujących długotrwałe, częste infuzje disodu pamidronianu oraz u pacjentów z rozpoznaną chorobą nerek lub predyspozycją do wystąpienia zaburzenia czynności nerek (np. pacjenci ze szpiczakiem mnogim i (lub) hiperkalcemią wywołaną przez nowotwór). Jeżeli podczas leczenia pamidronianem nastąpi pogorszenie czynności nerek, infuzję należy przerwać. Obserwowano pogorszenie czynności nerek (łącznie z niewydolnością nerek) po długotrwałym leczeniu disodu pamidronianem u pacjentów ze szpiczakiem mnogim. Jednakże w tych przypadkach następowała również progresja choroby podstawowej i (lub) równoczesne powikłania w związku z tym nie udowodniono związku przyczynowego z disodu pamidronianem.

Podczas leczenia początkowego wywołanej przez nowotwór hiperkalcemii, kluczowe jest dożylne nawadnianie celem przywrócenia diurezy. Pacjentów należy odpowiednio nawadniać przez cały okres leczenia, ale należy unikać nadmiernego nawodnienia. U pacjentów z chorobami serca, szczególnie u osób w podeszłym wieku, dodatkowe przeciążenie podaniem roztworu soli fizjologicznej może wywołać niewydolność serca (niewydolność lewokomorową lub zastoinową niewydolność serca). Do rozwoju tych zaburzeń może przyczynić się również gorączka (objawy grypopodobne).

Nie ustalono dotychczas bezpieczeństwa stosowania i skuteczności disodu pamidronianu u dzieci i młodzieży (< 18 lat).

Martwica kości szczęki

Zgłaszano martwicę kości szczęki u pacjentów z nowotworem, u których w terapii stosowano pamidronian. Martwica kości szczęki ma wiele innych udokumentowanych czynników ryzyka, włączając w to raka, równoczesne leczenie (np. chemioterapia, radioterapia, kortykosteroidy) oraz stany związane z choroba podstawową (np. niedokrwistość, koagulopatie, zakażenia, występująca wcześniej choroba jamy ustnej).

Większość zgłaszanych przypadków związana była z zabiegami dentystycznymi, takimi jak usunięcie zęba. Wielu z tych pacjentów otrzymywało również chemioterapię lub kortykosteroidy i miało objawy zakażenia miejscowego, włączając w to zapalenie kości i szpiku.

Przed rozpoczęciem leczenia pamidronianem należy rozważyć przeprowadzenie badania dentystycznego z odpowiednią konsultacją. Podczas leczenia pacjenci ci powinni w miarę możliwości unikać inwazyjnych zabiegów dentystycznych. U pacjentów, u których podczas leczenia pamidronianem rozwinie się martwica kości szczęki, zabiegi dentystyczne mogą zaostrzyć to schorzenie. Brak jest danych wskazujących czy przerwanie leczenia pamidronianem zmniejsza ryzyko rozwoju martwicy kości szczęki u pacjentów wymagających zabiegów dentystycznych. Plan postępowania dla każdego pacjenta powinien być oparty na ocenie klinicznej potencjalnych korzyści w stosunku do ryzyka przeprowadzonej przez lekarza prowadzącego.

Ostrzeżenia

Pamidronat medac 3 mg/ml jest koncentratem do sporządzania roztworu do infuzji i z tego względu należy go zawsze rozcieńczać, a następnie podawać w powolnej infuzji dożylnej (patrz punkt 4.2). Pamidronat medac 3 mg/ml należy podawać wyłącznie w infuzji dożylnej.

Niniejszy produkt leczniczy zawiera 0,65 mmoli sodu w maksymalnej dawce (90 mg). Należy to uwzględnić u pacjentów stosujących dietę niskosodową.

Nie należy podawać produktu Pamidronat medac 3 mg/ml z innymi bisfosfonianami. Jeżeli jednocześnie z disodu pamidronianem stosowane są inne leki zmniejszające stężenie wapnia, może wystąpić znacząca hipokalcemia.

U niektórych pacjentów z wywołaną przez nowotwór hiperkalcemią występowały drgawki z powodu zaburzeń elektrolitowych związanych z chorobą podstawową i jej leczeniem.

Środki ostrożności

Po rozpoczęciu leczenia produktem leczniczym Pamidronat medac 3 mg/ml należy monitorować stężenie elektrolitów, wapnia i fosforanów w surowicy. Pacjenci z anemią, leukopenią lub trombocytopenią powinni poddawać się regularnym badaniom hematologicznym.

Pacjenci po operacji tarczycy mogą mieć szczególną skłonność do rozwoju hipokalcemii spowodowanej względną niedoczynnością przytarczyc.

Chociaż pamidronian jest wydalany przez nerki w postaci niezmienionej, produkt był stosowany bez widocznego nasilenia działań niepożądanych u pacjentów ze znacząco zwiększonym stężeniem kreatyniny w osoczu (w tym u pacjentów poddawanych terapii nerkozastępczej zarówno w postaci hemodializy jak i dializy otrzewnowej).

Doświadczenie dotyczące stosowania disodu pamidronianu u pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności nerek (stężenie kreatyniny w surowicy: > 440 mikromol/l lub 5 mg/dl u pacjentów z hiperkalcemią wywołaną przez nowotwór (ang. TIH - Tumour-induced hipercalcaemia), względnie 180 mikromol/l lub 2 mg/dl u pacjentów ze szpiczakiem mnogim) jest ograniczone. W takich przypadkach, jeżeli z oceny klinicznej wynika, że potencjalne korzyści przewyższają ryzyko, produkt Pamidronat medac 3 mg/ml należy stosować ostrożnie i dokładnie kontrolować czynność nerek.

Należy również uważnie kontrolować bilans płynów (ilość wydalanego moczu, dobowa masa ciała). Doświadczenie dotyczące stosowania disodu pamidronianu u pacjentów hemodializowanych jest bardzo małe.

Nie jest możliwe podanie szczególnych zaleceń dotyczących pacjentów z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby, ponieważ nie ma dostępnych danych klinicznych.

Okresowo należy kontrolować standardowe wskaźniki laboratoryjne (stężenie kreatyniny w surowicy i ang.BUN - - Blood Urea Nitrogen - stężenie azotu mocznikowego we krwi) oraz kliniczne wskaźniki czynności nerek, szczególnie u pacjentów otrzymujących długotrwałe, częste infuzje disodu pamidronianu oraz u pacjentów z rozpoznaną chorobą nerek lub predyspozycją do wystąpienia zaburzenia czynności nerek (np. pacjenci ze szpiczakiem mnogim i (lub) hiperkalcemią wywołaną przez nowotwór). Jeżeli podczas leczenia pamidronianem nastąpi pogorszenie czynności nerek, infuzję należy przerwać. Obserwowano pogorszenie czynności nerek (łącznie z niewydolnością nerek) po długotrwałym leczeniu disodu pamidronianem u pacjentów ze szpiczakiem mnogim. Jednakże w tych przypadkach następowała również progresja choroby podstawowej i (lub) równoczesne powikłania w związku z tym nie udowodniono związku przyczynowego z disodu pamidronianem.

Podczas leczenia początkowego wywołanej przez nowotwór hiperkalcemii, kluczowe jest dożylne nawadnianie celem przywrócenia diurezy. Pacjentów należy odpowiednio nawadniać przez cały okres leczenia, ale należy unikać nadmiernego nawodnienia. U pacjentów z chorobami serca, szczególnie u osób w podeszłym wieku, dodatkowe przeciążenie podaniem roztworu soli fizjologicznej może wywołać niewydolność serca (niewydolność lewokomorową lub zastoinową niewydolność serca). Do rozwoju tych zaburzeń może przyczynić się również gorączka (objawy grypopodobne).

Nie ustalono dotychczas bezpieczeństwa stosowania i skuteczności disodu pamidronianu u dzieci i młodzieży (< 18 lat).

Martwica kości szczęki

Zgłaszano martwicę kości szczęki u pacjentów z nowotworem, u których w terapii stosowano pamidronian. Martwica kości szczęki ma wiele innych udokumentowanych czynników ryzyka, włączając w to raka, równoczesne leczenie (np. chemioterapia, radioterapia, kortykosteroidy) oraz stany związane z choroba podstawową (np. niedokrwistość, koagulopatie, zakażenia, występująca wcześniej choroba jamy ustnej).

Większość zgłaszanych przypadków związana była z zabiegami dentystycznymi, takimi jak usunięcie zęba. Wielu z tych pacjentów otrzymywało również chemioterapię lub kortykosteroidy i miało objawy zakażenia miejscowego, włączając w to zapalenie kości i szpiku.

Przed rozpoczęciem leczenia pamidronianem należy rozważyć przeprowadzenie badania dentystycznego z odpowiednią konsultacją. Podczas leczenia pacjenci ci powinni w miarę możliwości unikać inwazyjnych zabiegów dentystycznych. U pacjentów, u których podczas leczenia pamidronianem rozwinie się martwica kości szczęki, zabiegi dentystyczne mogą zaostrzyć to schorzenie. Brak jest danych wskazujących czy przerwanie leczenia pamidronianem zmniejsza ryzyko rozwoju martwicy kości szczęki u pacjentów wymagających zabiegów dentystycznych. Plan postępowania dla każdego pacjenta powinien być oparty na ocenie klinicznej potencjalnych korzyści w stosunku do ryzyka przeprowadzonej przez lekarza prowadzącego.