Paclimedac koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji | 6 mg/ml | 1 fiol. po 50 ml

1 ml koncentratu do sporządzania roztworu do infuzji zawiera 6 mg/ml paklitakselu (Paclitaxelum).

Jedna fiolka 5 ml zawiera 30 mg paklitakselu.

Jedna fiolka 16,7 ml zawiera 100 mg paklitakselu.

Jedna fiolka 50 ml zawiera 300 mg paklitakselu.

Substancje pomocnicze:

Rycynooleinian makrogologlicerolu 527 mg/ml

Etanol bezwodny 395 mg/ml

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Paklitaksel jest przeciwwskazany u pacjentów z ciężką nadwrażliwością na paklitaksel lub na którąkolwiek substancję pomocniczą, w szczególności rycynooleinian makrogologlicerolu (patrz punkt 4.4).

Paklitaksel jest przeciwwskazany w ciąży i w okresie laktacji (patrz punkt 4.6). Nie należy podawać leku pacjentom, u których liczba neutrofilów przed rozpoczęciem leczenia wynosi <  1,5 x 10⁹/l (<  1 x 10⁹/l dla pacjentów z mięsakiem Kaposiego).

W mięsaku Kaposiego paklitaksel jest również przeciwwskazany u pacjentów ze współistniejącymi, ciężkimi, niepoddającymi się leczeniu zakażeniami.

Jeśli nie podano inaczej, poniżej opisane dane odnoszą się do wyników badań klinicznych obejmujących 812 pacjentów z guzami litymi, którzy byli leczeni paklitakselem w monoterapii.

Ze względu na znaczną specyficzność grupy pacjentów z mięsakiem Kaposiego na końcu niniejszego punktu przedstawiono specjalny akapit w oparciu o badanie kliniczne z udziałem 107 pacjentów.

Jeśli nie podano inaczej, to częstość i nasilenie opisanych działań niepożądanych były zazwyczaj podobne u pacjentów otrzymujących paklitaksel w leczeniu raka jajnika, raka piersi lub NSCLC. Żadne z opisanych działań szkodliwych nie było wyraźnie zależne od wieku pacjentów.

Najczęstszym działaniem niepożądanym była mielosupresja. Ciężka neutropenia (<  0,5 x 10⁹/l) występowała u 28% pacjentów, jednak nie miała związku z epizodami gorączki. Jedynie u 1% pacjentów ciężka neutropenia utrzymywała się przez ≥ 7 dni. Trombocytopenię stwierdzono u 11% pacjentów. U 3% pacjentów co najmniej raz w trakcie badania liczba płytek krwi zmniejszyła się do najmniejszej wartości <  50 x 10⁹/l. Niedokrwistość obserwowano u 64% pacjentów, jednak w ciężkiej postaci (Hb <  5 mmol/l) występowała tylko u 6% pacjentów. Częstość występowania i nasilenie niedokrwistości były zależne od początkowych stężeń hemoglobiny.

Neurotoksyczność, głównie neuropatia obwodowa występowała częściej i miała cięższy przebieg u pacjentów, którym podano paklitaksel 175 mg/m² w 3-godzinnym wlewie dożylnym (85% neurotoksyczność, 15% o ciężkim przebiegu) niż u pacjentów leczonych paklitakselem w dawce 135 mg/m² w 24-godzinnym wlewie dożylnym (25% neuropatia obwodowa, 3% o ciężkim przebiegu) w skojarzeniu z cisplatyną. Obserwowano widoczne zwiększenie liczby przypadków ciężkiej neurotoksyczności u pacjentów z NSCLC i rakiem jajnika leczonych paklitakselem w 3-godzinnym wlewie dożylnym z następującym po nim podaniem cisplatyny. Neuropatia obwodowa może występować podczas pierwszego cyklu leczenia i może się pogarszać wraz z kontynuacją leczenia paklitakselem. Neuropatia obwodowa była przyczyną przerwania leczenia paklitakselem w kilku przypadkach. W ciągu kilku miesięcy po zakończeniu leczenia paklitakselem obserwowano poprawę lub ustąpienie objawów ze strony obwodowego układu nerwowego. Neuropatie będące następstwem wcześniejszego leczenia paklitakselem nie są przeciwwskazaniem do stosowania paklitakselu.

Bóle stawów lub bóle mięśni obserwowano u 60% pacjentów i u 13% z dużym nasileniem.

Ciężkie reakcje nadwrażliwości z możliwym zgonem (opisane jako wymagające leczenia obniżenie ciśnienia krwi, obrzęk naczynioruchowy, zaburzenia oddychania wymagające leczenia rozszerzającego oskrzela lub uogólniona pokrzywka) obserwowano u 2 pacjentów (<  1% pacjentów). U 34% pacjentów (17% wszystkich podanych cykli leczenia) wystąpiły łagodne reakcje nadwrażliwości. Te łagodne reakcje, głównie w postaci uderzenia gorąca i wysypki, nie wymagały leczenia lub przerwania stosowania paklitakselu.

Reakcje w miejscu podania występującepodczas podawania dożylnego mogą prowadzić do obrzęku, bólu, rumienia i stwardnienia skóry w miejscu podania. Wynaczynienie może spowodować zapalenie tkanki łącznej. Obserwowano oddzielanie się i/lub złuszczanie naskórka, czasami związane z wynaczynieniem. Mogą wystąpić również przebarwienia skóry. Istnieją pojedyncze doniesienia o rekcjach skórnych tzw. reakcjach “przypominających” w miejscach wcześniejszych wynaczynień po podaniu paklitakselu w innym miejscu. Nie jest obecnie znane specyficzne leczenie wynaczynień.

Poniższa tabela przedstawia działania niepożądane niezależnie od ich nasilenia związane z podaniem paklitakselu w monoterapii w 3-godzinnych infuzjach w leczeniu zmian przerzutowych (812 pacjentów poddanych leczeniu w badaniu klinicznym) oraz działania niepożądane zgłaszane podczas monitorowania* działań niepożądanych po wprowadzeniu paklitakselu do obrotu.

Występowanie działań niepożądanych przedstawiono poniżej i oznaczono w następujący sposób: bardzo często (>  1/10), często (>  1/100,<  1/10), niezbyt często (>  1/1 000, < 1 /100), rzadko (>  1/10 000, <  1/1 000), bardzo rzadko (<  1/10 000).

U pacjentów z rakiem piersi otrzymujących paklitaksel jako leczenie wspomagające po terapii AC występowała częściej neurotoksyczność, reakcje alergiczne, bóle stawów/mięśni, niedokrwistość, zakażenia, gorączka, nudności/wymioty i biegunka niż u pacjentów otrzymujących jedynie terapię AC. Częstość występowania tych działań niepożądanych była taka sama jak przy monoterapii paklitakselem, jak opisano powyżej.

Terapia skojarzona

Poniżej wymienione działania niepożądane obserwowano w dwóch dużych badaniach klinicznych dotyczących chemioterapii pierwszego rzutu w raku jajnika (paklitaksel + cisplatyna: ponad 1050 pacjentów) oraz dwóch badaniach klinicznych III fazy dotyczących terapii pierwszego rzutu w przerzutowej postaci raka piersi. W jednym badaniu badano skojarzone leczenie z doksorubicyną (paklitaksel + doksorubicyna: 267 pacjentów), a w drugim badaniu badano leczenie skojarzone z trastuzumabem (planowana podgrupa przyjmująca paklitaksel + trastuzumab: 188 pacjentów). Ponadto badano skojarzone leczenie paklitakselu i cisplatyny u ponad 360 pacjentów z zaawansowanym NSCLC w dwóch badaniach III fazy (patrz punkt 5.1).

Neurotoksyczność, bóle stawów/mięśni i nadwrażliwość obserwowano częściej i o cięższym przebiegu u pacjentów, którym podawano paklitaksel w 3-godzinnym wlewie dożylnym z następującym po nim podaniem cisplatyny w chemioterapii pierwszego rzutu raka jajnika niż u pacjentów leczonych cyklofosfamidem, a następnie cisplatyną. Mielosupresja występowała rzadziej i miała łagodniejszy przebieg przy leczeniu paklitakselem w 3-godzinnym wlewie dożylnym z następującym po nim podaniem cisplatyny niż przy leczeniu cyklofosfamidem, a następnie cisplatyną.

Neutropenię, niedokrwistość, obwodową neuropatię, bóle stawów/mięśni, osłabienie, gorączkę i biegunkę obserwowano częściej i o cięższym przebiegu w chemioterapii pierwszego rzutu postaci przerzutowej raka piersi z zastosowaniem paklitakselu (220 mg/m²) w 3-godzinnym wlewie dożylnym 24 godziny po podaniu doksorubicyny (50 mg/m²) niż w chemioterapii standardowej FAC (5-FU 500 mg/m², doksorubicyna 50 mg/m², cyklofosfamid 500 mg/m²). Wydaje się, że po podaniu paklitakselu (220 mg/m²) / doksorubicyny (50 mg/m²) nudności i wymioty pojawiały się rzadziej i o lżejszym przebiegu niż w standardowej terapii FAC. Podanie kortykosteroidów może prowadzić do zmniejszenia częstości występowania i nasilenia nudności i wymiotów w grupie pacjentów leczonych paklitakselem/doksorubicyną.

Następujące zaburzenia (niezależnie od związku obserwowanych objawów z paklitakselem lub trastuzumabem) odnotowano częściej w leczeniu pierwszego rzutu przerzutowej postaci raka piersi z zastosowaniem 3-godzinnego wlewu paklitakselu w skojarzeniu z trastuzumabem, niż w przypadku podawania paklitakselu w monoterapii: niewydolność serca (8% wobec 1%), zakażenia (46% wobec 27%), dreszcze (42% wobec 4%), gorączka (47% wobec 23%), kaszel (42% wobec 22%), wysypka (39% wobec 18%), bóle stawów (37% wobec 21%), tachykardia (12% wobec 4%), biegunka (45% wobec 30%), nadciśnienie (11% wobec 3%), krwawienie z nosa (18% wobec 4%), trądzik (11% wobec 3%), opryszczka (12% wobec 3%), przypadkowe urazy (13% wobec 3%), bezsenność (25% wobec 13%), katar (22% wobec 5%), zapalenie zatok (21% wobec 7%) i odczyny skórne w miejscu podania (7% wobec 1%). Część z tych różnic w częstości występowania może wynikać ze zwiększonej liczby i czasu trwania cykli leczenia połączeniem paklitaksel/trastuzumab w porównaniu z podaniem paklitakselu w monoterapii. Ciężkie działania niepożądane występowały z podobną częstością w przypadku stosowania skojarzonego leczenia paklitakselem/trastuzumabem i w przypadku stosowania paklitakselu w monoterapii.

Przy podawaniu doksorubicyny w połączeniu z paklitakselem w przerzutowej postaci raka piersi obserwowano nieprawidłową czynność skurczową serca (zmniejszenie frakcji wyrzutowej lewej komory o ≥ 20%) u 15% pacjentów, a przy standardowej terapii FAC – u 10% pacjentów. Zastoinowa niewydolność serca występowała u <  1% pacjentów leczonych zarówno paklitakselem/doksorubicyną jak i standardową terapią FAC. Podawanie trastuzumabu w skojarzeniu z paklitakselem u pacjentów leczonych uprzednio antracyklinami powodowało zwiększenie częstości występowania i cięższy przebieg zaburzeń czynności serca w porównaniu do pacjentów leczonych paklitakselem w monoterapii (klasyfikacja wg NYHA, stopień I/II: 10% wobec 0%; stopień III/IV: 2% wobec 1%), które w nielicznych przypadkach kończyło się zgonem. (patrz Charakterystyka Produktu Leczniczego trastuzumabu). Poza tymi rzadkimi przypadkami, pacjenci reagowali na właściwe leczenie.

Popromienne zapalenie płuc występowało u pacjentów poddawanych dodatkowo radioterapii.

Mięsak Kaposiego związany z AIDS

Oprócz hematologicznych i wątrobowych działań niepożądanych (opisanych poniżej) częstość występowania i stopień nasilenia działań niepożądanych jest na podstawie badania klinicznego z udziałem 107 pacjentów zasadniczo podobny w przypadku pacjentów z mięsakiem Kaposiego i pacjentów leczonych paklitakselem w monoterapii innych guzów litych.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Toksyczność wywołująca mielosupresję była głównym czynnikiem wpływającym na zmniejszenie dawki. Neutropenia jest najważniejszym objawem hematologicznej toksyczności. Podczas początkowego leczenia ciężka neutropenia (<  0,5 x 10⁹/l) występowała u 20% pacjentów. Podczas całkowitego okresu leczenia ciężką neutropenię obserwowano u 39% pacjentów. Neutropenia utrzymywała się przez >  7 dni u 41% pacjentów i przez 30-35 dni u 8% pacjentów. W ciągu 35 dni neutropenia ustępowała u wszystkich badanych pacjentów. Częstość występowania neutropenii czwartego stopnia trwającej >  7 dni wynosiła 22%.

Gorączkę neutropeniczną związaną ze stosowaniem paklitakselu obserwowano u 14% pacjentów i w 1,3% cykli leczenia. Zanotowano 3 zakończone zgonem epizody sepsy (2,8%) podczas podawania paklitakselu, związane z podawaniem produktu leczniczego.

Trombocytopenię obserwowano u 50% pacjentów. W 9% przypadków miała ona ciężki przebieg (<  50 x 10⁹/l). Spadek w liczbie płytek krwi <  75 x 10⁹/l przynajmniej raz podczas leczenia wystąpił jedynie u 14% pacjentów. Obserwowano krwawienia, ale epizody krwawień związane ze stosowaniem paklitakselu odnotowano u <  3% pacjentów.

Niedokrwistość (Hb <  11 g/dL) obserwowano u 61% pacjentów. W 10% przypadków miała ona ciężki przebieg (Hb <  8 g/dL). Transfuzje masy erytrocytarnej były konieczne u 21% pacjentów.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: u pacjentów(>  50% stosowało inhibitory proteazy) z prawidłową wyjściową czynnością wątroby u 28% wzrosła bilirubina, u 43% fosfataza zasadowa i u 44% ASPAT (SGOT). Znaczne zwiększenie dla każdego z powyżej opisanych parametrów laboratoryjnych występowało w 1% przypadków.

Przed podaniem paklitakselu należy u wszystkim pacjentów zastosować premedykację kortykosteroidami, lekami przeciwhistaminowymi i antagonistami receptora H₂ np.

* 8-20 mg dla pacjentów z mięsakiem Kaposiego

** ekwiwalent przeciwhistaminowy (np. chlorfeniramina)

Paklitaksel powinien być podawany przez filtr wewnętrzny z membraną mikroporową o średnicy porów £ 0,22 mm (patrz punkt 6.6).

Leczenie pierwszego rzutu raka jajnika

Chociaż inne schematy dawkowania są w trakcie badań, zaleca się podawanie skojarzonego leczenia paklitakselu z cisplastyną. W zależności od czasu trwania wlewu dożylnego zaleca się dwie dawki paklitakselu: paklitaksel 175 mg/m² podawany dożylnie przez trzy godziny, z następującym po nim podaniem cisplatyny w dawce 75 mg/m² w trzytygodniowych przerwach lub paklitaksel 135 mg/m², w 24-godzinnym wlewie dożylnym z następującym po nim podaniem cisplatyny 75 mg/m² z trzytygodniowymi przerwami pomiędzy cyklami leczenia (patrz punkt 5.1).

Leczenie drugiego rzutu raka jajnika

Zalecana dawka paklitakselu wynosi 175 mg/m² podawanego w ciągu trzech godzin z trzytygodniowymi przerwami pomiędzy cyklami leczenia.

Chemioterapia uzupełniająca w leczeniu raka piersi

Zalecana dawka paklitakselu wynosi 175 mg/m² podawanego w ciągu trzech godzin z trzytygodniowymi przerwami podczas 4 cykli leczenia, po terapii AC.

Leczenie pierwszego rzutu raka piersi

Jeśli paklitaksel jest stosowany w połączeniu z doksorubicyną (50 mg/m²), powinien być podawany 24 godziny po doksorubicynie. Zalecana dawka paklitakselu to 220 mg/m² podawana dożylnie w ciągu trzech godzin z trzytygodniowymi przerwami pomiędzy cyklami leczenia (patrz punkt 4.5 i 5.1). W połączeniu z trastuzumabem, zalecana dawka paklitakselu wynosi 175 mg/m² podawanego dożylnie w ciągu trzech godzin z trzytygodniowymi odstępami pomiędzy cyklami leczenia (patrz punkt 5.1). Paklitaksel w połączeniu z trastuzumabem może być podany we wlewie następnego dnia po pierwszej dawce trastuzumabu lub bezpośrednio po kolejnej dawce trastuzumabu, jeśli poprzednia dawka trastuzumabu była dobrze tolerowana (szczegółowe informacje dotyczące dawkowania patrz Charakterystyka Produktu Leczniczego trastuzumabu).

Leczenie drugiego rzutu raka piersi

Zalecana dawka paklitakselu to 175 mg/m² podawane w ciągu trzech godzin z trzytygodniowymi przerwami pomiędzy cyklami leczenia.

Leczenie zaawansowanego NSCLC

Zalecana dawka paklitakselu to 175 mg/m² podawane w ciągu trzech godzin, a następnie podanie cisplatyny w dawce 80 mg/m², z trzytygodniowymi przerwami pomiędzy cyklami leczenia.

Leczenie mięsaka Kaposiego związanego z AIDS:

Zalecana dawka paklitakselu to 100 mg/m² podawane w 3-godzinnym wlewie dożylnym, co dwa tygodnie.

Kolejne dawki paklitakselu należy podawać w zależności od indywidualnej tolerancji chorego.

Paklitakselu nie należy podawać ponownie do czasu, aż liczba neutrofilów nie osiągnie wartości ³ 1,5 x 10⁹/l (³ 1 x 10⁹/l dla pacjentów z mięsakiem Kaposiego) i liczba płytek krwi nie osiągnie wartości ³ 100 x 10⁹/l (³ 75 x 10⁹/l dla pacjentów z mięsakiem Kaposiego). U pacjentów mających ciężką neutropenię (liczba neutrofili <  0,5 x 10⁹/l utrzymująca się przez 7 dni lub dłużej) lub ciężką neuropatię obwodową, należy zmniejszyć dawkę o 20% (25% dla pacjentów z mięsakiem Kaposiego) w kolejnych cyklach leczenia (patrz punkt 4.4).

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby. Dostępne dane są niewystarczające, aby zalecić dostosowanie dawek u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby (patrz punkt 4.4. i 5.2).

Pacjenci z ciężkim zaburzeniem czynności wątroby nie powinny być leczeni paklitakselem.

Stosowanie u dzieci. Nie zaleca się podawania paklitakselu dzieciom poniżej 18 roku życia, ponieważ brak jest danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności stosowania w tej grupie wiekowej.

Paklitaksel powinien być podawany pod kontrolą lekarza doświadczonego w stosowaniu przeciwnowotworowych leków chemioterapeutycznych. Jeśli wystąpią ciężkie reakcje nadwrażliwości powinien być dostępny odpowiedni sprzęt do intensywnej terapii.

Przed leczeniem paklitakselem pacjent powinien otrzymać premedykację kortykosteroidami, leków przeciwhistaminowymi i antagonistami receptora H₂ (patrz punkt 4.2).

Paklitaksel należy podać przed cisplatyną w przypadku leczenia skojarzonego (patrz punkt 4.5).

Ciężkie reakcje nadwrażliwości charakteryzujące się wymagającymi leczenia dusznością i niedociśnieniem, obrzękiem naczynioruchowym i uogólnioną pokrzywką występują u <  1% pacjentów leczonych paklitakselem po właściwej premedykacji. Reakcje tego typu są prawdopodobnie wywołane działaniem histaminy. Jeśli wystąpią objawy ciężkich reakcji nadwrażliwości należy natychmiast przerwać wlew dożylny paklitakselu. Należy rozpocząć leczenie objawowe i nie podawać ponownie paklitakselu pacjentowi.

Mielosupresja (głównie neutropenia) jest objawem toksyczności, ograniczającym wielkość dawki. Obraz krwi należy kontrolować często podczas leczenia paklitakselem. Nie należy podawać leku pacjentowi, dopóki liczba neutrofilów nie osiągnie wartości ³ 1,5 x 10⁹/l (³ 1 x 10⁹/l dla pacjentów z mięsakiem Kaposiego), a liczba płytek krwi wartości ³ 100 x 10⁹/l (³ 75 x 10⁹/l dla pacjentów z mięsakiem Kaposiego). Podczas badania klinicznego mięsaka Kaposiego większości pacjentów podano hematopoetyczny czynnik wzrostu (Granulocyte-Colony Stimulating Factor – G-CSF).

Ciężkie zaburzenia w układzie przewodzącym serca opisywano bardzo rzadko w monoterapii paklitakselem. Jeśli u pacjentów podczas stosowania paklitakselu wystąpią wyraźne zaburzenia w układzie przewodzącym serca, należy wdrożyć odpowiednie leczenie, a w czasie dalszego leczenia paklitakselem prowadzić ciągłe monitorowanie czynności serca. W czasie leczenia paklitakselem obserwowano niedociśnienie, nadciśnienie i bradykardię. Pacjenci zwykle nie mają objawów i nie wymagają żadnego leczenia. Zaleca się częstą kontrolę czynności życiowych, zwłaszcza w czasie pierwszej godziny trwania wlewu paklitakselu. Ciężkie zaburzenia czynności układu sercowo-naczyniowego częściej obserwowano u pacjentów z NSCLC niż u pacjentów z rakiem piersi lub jajnika. Pojedynczy przypadek niewydolności serca związanej z paklitakselem zaobserwowano w badaniu klinicznym mięsaka Kaposiego związanego z AIDS.

Jeśli paklitaksel jest stosowany w połączeniu z doksorubicyną lub trastuzumabem w początkowym leczeniu przerzutowej postaci raka piersi, należy zwrócić szczególną uwagę na monitorowanie czynności serca. U pacjentów, u których planowane są wspomniane powyżej skojarzone terapie z paklitakselem, należy przeprowadzić podstawowe badanie kardiologiczne włącznie z historią choroby, badaniem fizykalnym, EKG, ECHO i/lub MUGA. Należy monitorować czynność serca podczas całego okresu leczenia (np. co trzy miesiące). Monitorowanie może pomóc w rozpoznaniu pacjentów, u których wystąpią zaburzenia czynności serca. Lekarz prowadzący leczenie powinien dokładnie oszacować dawkę kumulacyjną (mg/m²) antracyklin podczas podejmowania decyzji co do częstości badania czynności komorowej serca. Jeśli badanie wskazuje na pogorszenie czynności serca, nawet jeśli jest ono bezobjawowe, lekarz prowadzący leczenie powinien dokładnie określić kliniczne korzyści dalszego leczenia w porównaniu z możliwością spowodowania niewydolności serca, włącznie z możliwym, nieodwracalnym jego uszkodzeniem. Jeśli leczenie jest kontynuowane, należy częściej monitorować czynność serca (np. po każdym drugim cyklu leczenia). W celu uzyskania dalszych informacji należy się zapoznać z treścią Charakterystyki Produktu Leczniczego trastuzumabu lub doksorubicyny.

Chociaż neuropatia obwodowa może wystąpić często, pojawienie się ciężkich objawów jest rzadkie. W ciężkich przypadkach zaleca się zmniejszenie dawki paklitakselu o 20% (25% dla pacjentów z mięsakiem Kaposiego) w kolejnych cyklach leczenia. Ciężka neurotoksyczność występuje częściej u pacjentów z NSCLC i z rakiem jajnika poddanych chemoterapii pierwszego rzutu paklitakselem podawanym w trzygodzinnej infuzji w połączeniu z cisplatyną, niż u pacjentów poddanych leczeniu paklitakselem w monoterapii lub cyklofosfamidem, po którym następnie podaje się cisplatynę.

U pacjentów z zaburzeniem czynności wątrobymoże wzrastać ryzyko toksyczności, szczególnie mielosupresji stopnia 3-4. Nie ma dowodów na to, że toksyczność paklitakselu zwiększa się przy podawaniu w 3-godzinnym wlewie dożylnym u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby. Przy podawaniu paklitakselu w dłuższych wlewach dożylnych u pacjentów z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością wątroby może pojawić się zwiększona mielosupresja. Pacjenci powinni być dokładnie monitorowani pod kątem rozwoju głębokiej mielosupresji (patrz punkt 4.2). Dostępne dane są niewystarczające, aby zalecić dostosowanie dawek u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby (patrz punkt 5.2).

Nie ma danych dotyczących pacjentów z ciężką wyjściową cholestazą wątrobową. Nie należy podawać paklitakselu pacjentom z ciężką niewydolnością wątroby.

Ponieważ Paclimedac zawiera etanol (395 mg/ml), należy uwzględnić możliwe działanie alkoholu na ośrodkowy układ nerwowy i inne jego działanie.

Przy stosowaniu paklitakselu należy zachować ostrożność, aby nie podawać leku do naczyń tętniczych, ponieważ w badaniach tolerancji miejscowej u zwierząt obserwowano po podaniu dotętniczym ciężkie odczyny tkankowe.

Rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy obserwowano rzadko. Rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy obserwowano u pacjentów, którzy nie otrzymywali równocześnie antybiotykoterapii. Należy rozważyć tę reakcję w diagnozie różnicowej w przypadkach wystąpienia ciężkiej lub uporczywej biegunki występującej w czasie lub krótko po stosowaniu paklitakselu.

Paklitaksel w skojarzeniu z radioterapią płuc, niezależnie od kolejności zastosowania, może przyczynić się do rozwoju śródmiąższowego zapalenia płuc.

U pacjentów z mięsakiem Kaposiego ciężkie zapalenie błony śluzowej jest rzadkie. Jeśli wystąpią ciężkie reakcje, należy zmniejszyć dawkę paklitakselu o 25%.

Produkt leczniczy zawiera rycynooleinian makrogologlicerolu, który może powodować ciężkie reakcje alergiczne.

Paklitaksel powinien być podawany pod kontrolą lekarza doświadczonego w stosowaniu przeciwnowotworowych leków chemioterapeutycznych. Jeśli wystąpią ciężkie reakcje nadwrażliwości powinien być dostępny odpowiedni sprzęt do intensywnej terapii.

Przed leczeniem paklitakselem pacjent powinien otrzymać premedykację kortykosteroidami, leków przeciwhistaminowymi i antagonistami receptora H₂ (patrz punkt 4.2).

Paklitaksel należy podać przed cisplatyną w przypadku leczenia skojarzonego (patrz punkt 4.5).

Ciężkie reakcje nadwrażliwości charakteryzujące się wymagającymi leczenia dusznością i niedociśnieniem, obrzękiem naczynioruchowym i uogólnioną pokrzywką występują u <  1% pacjentów leczonych paklitakselem po właściwej premedykacji. Reakcje tego typu są prawdopodobnie wywołane działaniem histaminy. Jeśli wystąpią objawy ciężkich reakcji nadwrażliwości należy natychmiast przerwać wlew dożylny paklitakselu. Należy rozpocząć leczenie objawowe i nie podawać ponownie paklitakselu pacjentowi.

Mielosupresja (głównie neutropenia) jest objawem toksyczności, ograniczającym wielkość dawki. Obraz krwi należy kontrolować często podczas leczenia paklitakselem. Nie należy podawać leku pacjentowi, dopóki liczba neutrofilów nie osiągnie wartości ³ 1,5 x 10⁹/l (³ 1 x 10⁹/l dla pacjentów z mięsakiem Kaposiego), a liczba płytek krwi wartości ³ 100 x 10⁹/l (³ 75 x 10⁹/l dla pacjentów z mięsakiem Kaposiego). Podczas badania klinicznego mięsaka Kaposiego większości pacjentów podano hematopoetyczny czynnik wzrostu (Granulocyte-Colony Stimulating Factor – G-CSF).

Ciężkie zaburzenia w układzie przewodzącym serca opisywano bardzo rzadko w monoterapii paklitakselem. Jeśli u pacjentów podczas stosowania paklitakselu wystąpią wyraźne zaburzenia w układzie przewodzącym serca, należy wdrożyć odpowiednie leczenie, a w czasie dalszego leczenia paklitakselem prowadzić ciągłe monitorowanie czynności serca. W czasie leczenia paklitakselem obserwowano niedociśnienie, nadciśnienie i bradykardię. Pacjenci zwykle nie mają objawów i nie wymagają żadnego leczenia. Zaleca się częstą kontrolę czynności życiowych, zwłaszcza w czasie pierwszej godziny trwania wlewu paklitakselu. Ciężkie zaburzenia czynności układu sercowo-naczyniowego częściej obserwowano u pacjentów z NSCLC niż u pacjentów z rakiem piersi lub jajnika. Pojedynczy przypadek niewydolności serca związanej z paklitakselem zaobserwowano w badaniu klinicznym mięsaka Kaposiego związanego z AIDS.

Jeśli paklitaksel jest stosowany w połączeniu z doksorubicyną lub trastuzumabem w początkowym leczeniu przerzutowej postaci raka piersi, należy zwrócić szczególną uwagę na monitorowanie czynności serca. U pacjentów, u których planowane są wspomniane powyżej skojarzone terapie z paklitakselem, należy przeprowadzić podstawowe badanie kardiologiczne włącznie z historią choroby, badaniem fizykalnym, EKG, ECHO i/lub MUGA. Należy monitorować czynność serca podczas całego okresu leczenia (np. co trzy miesiące). Monitorowanie może pomóc w rozpoznaniu pacjentów, u których wystąpią zaburzenia czynności serca. Lekarz prowadzący leczenie powinien dokładnie oszacować dawkę kumulacyjną (mg/m²) antracyklin podczas podejmowania decyzji co do częstości badania czynności komorowej serca. Jeśli badanie wskazuje na pogorszenie czynności serca, nawet jeśli jest ono bezobjawowe, lekarz prowadzący leczenie powinien dokładnie określić kliniczne korzyści dalszego leczenia w porównaniu z możliwością spowodowania niewydolności serca, włącznie z możliwym, nieodwracalnym jego uszkodzeniem. Jeśli leczenie jest kontynuowane, należy częściej monitorować czynność serca (np. po każdym drugim cyklu leczenia). W celu uzyskania dalszych informacji należy się zapoznać z treścią Charakterystyki Produktu Leczniczego trastuzumabu lub doksorubicyny.

Chociaż neuropatia obwodowa może wystąpić często, pojawienie się ciężkich objawów jest rzadkie. W ciężkich przypadkach zaleca się zmniejszenie dawki paklitakselu o 20% (25% dla pacjentów z mięsakiem Kaposiego) w kolejnych cyklach leczenia. Ciężka neurotoksyczność występuje częściej u pacjentów z NSCLC i z rakiem jajnika poddanych chemoterapii pierwszego rzutu paklitakselem podawanym w trzygodzinnej infuzji w połączeniu z cisplatyną, niż u pacjentów poddanych leczeniu paklitakselem w monoterapii lub cyklofosfamidem, po którym następnie podaje się cisplatynę.

U pacjentów z zaburzeniem czynności wątrobymoże wzrastać ryzyko toksyczności, szczególnie mielosupresji stopnia 3-4. Nie ma dowodów na to, że toksyczność paklitakselu zwiększa się przy podawaniu w 3-godzinnym wlewie dożylnym u pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby. Przy podawaniu paklitakselu w dłuższych wlewach dożylnych u pacjentów z umiarkowaną lub ciężką niewydolnością wątroby może pojawić się zwiększona mielosupresja. Pacjenci powinni być dokładnie monitorowani pod kątem rozwoju głębokiej mielosupresji (patrz punkt 4.2). Dostępne dane są niewystarczające, aby zalecić dostosowanie dawek u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności wątroby (patrz punkt 5.2).

Nie ma danych dotyczących pacjentów z ciężką wyjściową cholestazą wątrobową. Nie należy podawać paklitakselu pacjentom z ciężką niewydolnością wątroby.

Ponieważ Paclimedac zawiera etanol (395 mg/ml), należy uwzględnić możliwe działanie alkoholu na ośrodkowy układ nerwowy i inne jego działanie.

Przy stosowaniu paklitakselu należy zachować ostrożność, aby nie podawać leku do naczyń tętniczych, ponieważ w badaniach tolerancji miejscowej u zwierząt obserwowano po podaniu dotętniczym ciężkie odczyny tkankowe.

Rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy obserwowano rzadko. Rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy obserwowano u pacjentów, którzy nie otrzymywali równocześnie antybiotykoterapii. Należy rozważyć tę reakcję w diagnozie różnicowej w przypadkach wystąpienia ciężkiej lub uporczywej biegunki występującej w czasie lub krótko po stosowaniu paklitakselu.

Paklitaksel w skojarzeniu z radioterapią płuc, niezależnie od kolejności zastosowania, może przyczynić się do rozwoju śródmiąższowego zapalenia płuc.

U pacjentów z mięsakiem Kaposiego ciężkie zapalenie błony śluzowej jest rzadkie. Jeśli wystąpią ciężkie reakcje, należy zmniejszyć dawkę paklitakselu o 25%.

Produkt leczniczy zawiera rycynooleinian makrogologlicerolu, który może powodować ciężkie reakcje alergiczne.