TAXIER

Każda tabletka zawiera 50 mg syldenafilu (Sildenafilum), w postaci syldenafilu cytrynianu. Każda tabletka zawiera 100 mg syldenafilu (Sildenafilum), w postaci syldenafilu cytrynianu.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

Ze względu na znany wpływ syldenafilu na szlak przemian metabolicznych tlenku azotu/cyklicznego monofosforanu guanozyny (cGMP) (patrz punkt 5.1), okazało się, że syldenafil nasila hipotensyjne działanie azotanów. Podawanie syldenafilu równocześnie z lekami uwalniającymi tlenek azotu (takimi jak azotan amylu) lub azotanami w jakiejkolwiek postaci jest zatem przeciwwskazane.

Produkty przeznaczone do leczenia zaburzeń wzwodu, w tym syldenafil, nie powinny być stosowane u mężczyzn, u których aktywność seksualna jest niewskazana (np. pacjentów z ciężkimi chorobami układu sercowo-naczyniowego, takimi jak niestabilna dławica piersiowa lub ciężka niewydolność serca).

Syldenafil jest przeciwwskazany u pacjentów z utratą widzenia w jednym oku w wyniku nietętniczej przedniej niedokrwiennej neuropatii nerwu wzrokowego (ang. non-arteritic anterior ischaemic optic

neuropaty, NAION), niezależnie, czy epizod ten wiązał się z uprzednią ekspozycją na inhibitory PDE5 (patrz punkt 4.4).

Bezpieczeństwo stosowania syldenafilu w następujących podgrupach pacjentów nie zostało dotychczas określone, stosowanie leku jest więc w tych grupach przeciwwskazane: pacjenci z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, niedociśnieniem tętniczym (ciśnienie tętnicze < 90/50 mmHg), po niedawno przebytym udarze lub zawale mięśnia sercowego oraz ze stwierdzonymi dziedzicznymi zmianami degeneracyjnymi siatkówki, takimi jak retinitispigmentosa (niewielka część tych pacjentów wykazuje genetycznie uwarunkowane nieprawidłowości dotyczące fosfodiesteraz siatkówkowych).

Podsumowanie profilu bezpieczeństwa

Profil bezpieczeństwa syldenafilu oparto na danych dotyczących 8691 pacjentów, którzy otrzymywali go w zalecanym schemacie dawkowania w 67 badaniach klinicznych kontrolowanych placebo. Do działań niepożądanych najczęściej zgłaszanych przez pacjentów przyjmujących syldenafil w badaniach klinicznych należał ból głowy, uderzenia gorąca, niestrawność, zaburzenia widzenia, uczucie zatkanego nosa, zawroty głowy oraz zaburzenia widzenia barw.

Dane dotyczące działań niepożądanych gromadzone w ramach monitorowania bezpieczeństwa farmakoterapii po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu dotyczą okresu ponad 9 lat. Ponieważ nie wszystkie działania niepożądane są zgłaszane podmiotowi odpowiedzialnemu i wprowadzane do bazy danych dotyczących bezpieczeństwa, nie jest możliwe rzetelne ustalenie częstości występowania tych działań.

Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych

W poniższej tabeli wymieniono wszystkie istotne z medycznego punktu widzenia działania niepożądane, których częstość występowania przewyższała częstość występowania analogicznych zdarzeń u pacjentów przyjmujących placebo. Działania te pogrupowano według klasyfikacji układów i narządów i częstości ich występowania (bardzo często (> = 1/10), często (> = 1/100 do < 1/10), niezbyt często (> = 1/1000 do < 1/100) i rzadko (> = 1/10 000 do < 1/1000).

Istotne z medycznego punktu widzenia działania niepożądane, które miały miejsce po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu, wymieniono jako działania niepożądane o nieznanej częstości występowania.

W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania działania niepożądane są wymienione zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem.

Tabela 1: Istotne z medycznego punktu widzenia działania niepożądane, które występowały częściej niż u pacjentów przyjmujących placebo, w kontrolowanych badaniach klinicznych oraz istotne z medycznego punktu widzenia działania niepożądane zgłaszane po wprowadzeniu do obrotu.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych {aktualny adres, nr telefonu i faksu ww. Departamentu} e-mail: adr@urpl.gov.pl.

Dawkowanie

Stosowanie u osób dorosłych

Zalecaną dawką jest 50 mg, przyjmowane zależnie od potrzeby około godzinę przed aktywnością seksualną. W zależności od skuteczności i tolerancji leku, dawka może być zwiększona do 100 mg lub zmniejszona do 25 mg. Maksymalna zalecana dawka wynosi 100 mg. Nie zaleca się stosowania produktu leczniczego częściej niż raz na dobę. Jeżeli syldenafil przyjmowany jest z pokarmem, początek działania może być opóźniony w porównaniu do przyjmowania leku na czczo (patrz punkt 5.2).

Szczególne grupy pacjentów

Osoby w podeszłym wieku

Dostosowanie dawkowania nie jest wymagane u osób w podeszłym wieku. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek

Zalecenia dotyczące dawkowania, opisane w punkcie „Stosowanie u dorosłych", odnoszą się do pacjentów z łagodnymi do umiarkowanych zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny od 30 do 80 ml/min).

Ze względu na zmniejszony klirens syldenafilu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min), należy rozważyć stosowanie dawki 25 mg. W zależności od skuteczności i tolerancji leku, dawka może być stopniowo zwiększana do 50 mg aż do 100 mg, gdy będzie to konieczne.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby

Ze względu na zmniejszony klirens syldenafilu u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby (np. z marskością wątroby), należy rozważyć stosowanie dawki 25 mg. W zależności od skuteczności i tolerancji leku, dawka może być stopniowo zwiększana do 50 mg aż do 100 mg, gdy będzie to konieczne.

Dzieci i młodzież

Taxier nie jest przeznaczony do stosowania u osób w wieku poniżej 18 lat.

Stosowanie u pacjentów przyjmujących inne produkty lecznicze:

U pacjentów przyjmujących równocześnie inhibitory CYP3A4 (patrz punkt 4.5), z wyjątkiem rytonawiru, którego przyjmowanie łącznie z syldenafilem nie jest zalecane (patrz punkt 4.4), należy rozważyć stosowanie dawki początkowej 25 mg.

W celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia hipotonii ortostatycznej u pacjentów przyjmujących leki alfa-adrenolityczne, stan tych pacjentów powinien być ustabilizowany w czasie leczenia lekami alfa-adrenolitycznymi przed rozpoczęciem terapii syldenafilem. Należy dodatkowo rozważyć rozpoczęcie terapii syldenafilem od dawki 25 mg (patrz punkty 4.4 i 4.5).

Sposób podawania

Podanie doustne.

Przed rozważeniem rozpoczęcia leczenia farmakologicznego, należy przeprowadzić badanie przedmiotowe i podmiotowe pacjenta, w celu rozpoznania zaburzeń wzwodu i określenia ich przyczyny.

Czynniki ryzyka chorób sercowo-naczyniowych

Ze względu na zwiększenie ryzyka zaburzeń czynności układu krążenia, związanego z aktywnością seksualną, przed rozpoczęciem jakiegokolwiek leczenia zaburzeń wzwodu, zalecana jest ocena stanu układu sercowo-naczyniowego pacjentów. Syldenafil wykazuje właściwości wazodylatacyjne, wywołując niewielkie i przemijające obniżenie ciśnienia tętniczego krwi (patrz punkt 5.1). Przed przepisaniem syldenafilu należy dokładnie ocenić, czy pacjenci z niektórymi współistniejącymi schorzeniami mogą być podatni na niekorzystne działanie wazodylatacyjne, szczególnie w połączeniu z aktywnością seksualną. Zwiększoną wrażliwość na wazodylatatory wykazują pacjenci z lewokomorowym zaburzeniem odpływu krwi (np. zwężeniem ujścia aorty czy kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu) oraz z rzadkim zespołem atrofii wielonarządowej, objawiającym się jako silne zaburzenia autonomicznej regulacji ciśnienia krwi.

Syldenafil nasila hipotensyjne działanie azotanów (patrz punkt 4.3).

Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłaszano przypadki występowania, czasowo skojarzonych ze stosowaniem syldenafilu, poważnych incydentów sercowo-naczyniowych, włączając zawał mięśnia sercowego, niestabilną dławicę piersiową, nagłą śmierć sercową, arytmię komorową, krwotok mózgowo-naczyniowy, przemijający napad niedokrwienny, nadciśnienie i niedociśnienie tętnicze. U większości, choć nie u wszystkich z tych pacjentów, czynniki ryzyka chorób sercowo-naczyniowych występowały przed rozpoczęciem terapii. Wiele z tych przypadków wystąpiło w trakcie lub wkrótce po zakończeniu stosunku seksualnego, a pojedyncze przypadki miały miejsce wkrótce po przyjęciu syldenafilu, zanim doszło do aktywności seksualnej. Nie jest możliwe określenie, czy powyższe przypadki, są bezpośrednio związane z tymi czynnikami ryzyka, czy z innymi czynnikami.

Priapizm

Produkty do leczenia zaburzeń wzwodu, włącznie z syldenafilem, należy stosować ostrożnie u pacjentów z anatomicznymi deformacjami prącia (takimi jak zagięcie, zwłóknienie ciał jamistych lub choroba Peyroniego) lub u pacjentów ze schorzeniami predysponującymi do priapizmu (takimi jak niedokrwistość sierpowatokrwinkowa, szpiczak mnogi, czy białaczka).

Jednoczesne stosowanie z innymi metodami leczenia zaburzeń wzwodu

Nie badano dotychczas bezpieczeństwa i skuteczności stosowania syldenafilu w skojarzeniu z innymi metodami leczenia zaburzeń wzwodu. Stosowanie takich połączeń nie jest więc zalecane.

Wpływ na wzrok

Zgłaszano występowanie zaburzeń widzenia i przypadków nietętniczej przedniej niedokrwiennej neuropatii nerwu wzrokowego, powiązane z przyjmowaniem syldenafilu i innych inhibitorów PDE5. Należy poinformować pacjenta o konieczności odstawienia produktu leczniczego Taxier i natychmiastowego skontaktowania się z lekarzem w przypadku wystąpienia jakichkolwiek nagłych

zaburzeń widzenia (patrz punkt 4.3).

Jednoczesne stosowanie z rytonawirem

Nie zaleca się przyjmowania syldenafilu w skojarzeniu z rytonawirem (patrz punkt 4.5).

Jednoczesne stosowanie z lekami alfa-adrenolitycznymi

Należy zachować ostrożność podczas podawania syldenafilu pacjentom przyjmującym leki alfa-adrenolityczne, ponieważ ich jednoczesne stosowanie może prowadzić do objawowego niedociśnienia tętniczego u nielicznych podatnych chorych (patrz punkt 4.5). Wystąpienie tych objawów jest najbardziej prawdopodobne w ciągu 4 godzin od przyjęcia syldenafilu. W celu zmniejszenia prawdopodobieństwa wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego, pacjenci leczeni lekami alfa-adrenolitycznymi powinni być hemodynamicznie stabilni przed rozpoczęciem terapii syldenafilem. Należy rozważyć wprowadzenie syldenafilu w dawce 25 mg (patrz punkt 4.2). Ponadto, należy poinformować pacjenta, co należy zrobić w przypadku wystąpienia objawów niedociśnienia ortostatycznego.

Wpływ na krwawienie

Badania przeprowadzone na ludzkich płytkach krwi dowodzą, że syldenafil nasila przeciwagregacyjne działanie nitroprusydku sodu in vitro. Nie ma informacji dotyczących bezpieczeństwa stosowania syldenafilu u pacjentów z zaburzeniami krzepnięcia lub czynną chorobą wrzodową. Syldenafil powinien być zatem podawany tym pacjentom jedynie po dokładnym rozważeniu możliwych korzyści i zagrożeń.

Kobiety

Syldenafil nie jest wskazany do stosowania u kobiet.

Przed rozważeniem rozpoczęcia leczenia farmakologicznego, należy przeprowadzić badanie przedmiotowe i podmiotowe pacjenta, w celu rozpoznania zaburzeń wzwodu i określenia ich przyczyny.

Czynniki ryzyka chorób sercowo-naczyniowych

Ze względu na zwiększenie ryzyka zaburzeń czynności układu krążenia, związanego z aktywnością seksualną, przed rozpoczęciem jakiegokolwiek leczenia zaburzeń wzwodu, zalecana jest ocena stanu układu sercowo-naczyniowego pacjentów. Syldenafil wykazuje właściwości wazodylatacyjne, wywołując niewielkie i przemijające obniżenie ciśnienia tętniczego krwi (patrz punkt 5.1). Przed przepisaniem syldenafilu należy dokładnie ocenić, czy pacjenci z niektórymi współistniejącymi schorzeniami mogą być podatni na niekorzystne działanie wazodylatacyjne, szczególnie w połączeniu z aktywnością seksualną. Zwiększoną wrażliwość na wazodylatatory wykazują pacjenci z lewokomorowym zaburzeniem odpływu krwi (np. zwężeniem ujścia aorty czy kardiomiopatią przerostową ze zwężeniem drogi odpływu) oraz z rzadkim zespołem atrofii wielonarządowej, objawiającym się jako silne zaburzenia autonomicznej regulacji ciśnienia krwi.

Syldenafil nasila hipotensyjne działanie azotanów (patrz punkt 4.3).

Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłaszano przypadki występowania, czasowo skojarzonych ze stosowaniem syldenafilu, poważnych incydentów sercowo-naczyniowych, włączając zawał mięśnia sercowego, niestabilną dławicę piersiową, nagłą śmierć sercową, arytmię komorową, krwotok mózgowo-naczyniowy, przemijający napad niedokrwienny, nadciśnienie i niedociśnienie tętnicze. U większości, choć nie u wszystkich z tych pacjentów, czynniki ryzyka chorób sercowo-naczyniowych występowały przed rozpoczęciem terapii. Wiele z tych przypadków wystąpiło w trakcie lub wkrótce po zakończeniu stosunku seksualnego, a pojedyncze przypadki miały miejsce wkrótce po przyjęciu syldenafilu, zanim doszło do aktywności seksualnej. Nie jest możliwe określenie, czy powyższe przypadki, są bezpośrednio związane z tymi czynnikami ryzyka, czy z innymi czynnikami.

Priapizm

Produkty do leczenia zaburzeń wzwodu, włącznie z syldenafilem, należy stosować ostrożnie u pacjentów z anatomicznymi deformacjami prącia (takimi jak zagięcie, zwłóknienie ciał jamistych lub choroba Peyroniego) lub u pacjentów ze schorzeniami predysponującymi do priapizmu (takimi jak niedokrwistość sierpowatokrwinkowa, szpiczak mnogi, czy białaczka).

Jednoczesne stosowanie z innymi metodami leczenia zaburzeń wzwodu

Nie badano dotychczas bezpieczeństwa i skuteczności stosowania syldenafilu w skojarzeniu z innymi metodami leczenia zaburzeń wzwodu. Stosowanie takich połączeń nie jest więc zalecane.

Wpływ na wzrok

Zgłaszano występowanie zaburzeń widzenia i przypadków nietętniczej przedniej niedokrwiennej neuropatii nerwu wzrokowego, powiązane z przyjmowaniem syldenafilu i innych inhibitorów PDE5. Należy poinformować pacjenta o konieczności odstawienia produktu leczniczego Taxier i natychmiastowego skontaktowania się z lekarzem w przypadku wystąpienia jakichkolwiek nagłych

zaburzeń widzenia (patrz punkt 4.3).

Jednoczesne stosowanie z rytonawirem

Nie zaleca się przyjmowania syldenafilu w skojarzeniu z rytonawirem (patrz punkt 4.5).

Jednoczesne stosowanie z lekami alfa-adrenolitycznymi

Należy zachować ostrożność podczas podawania syldenafilu pacjentom przyjmującym leki alfa-adrenolityczne, ponieważ ich jednoczesne stosowanie może prowadzić do objawowego niedociśnienia tętniczego u nielicznych podatnych chorych (patrz punkt 4.5). Wystąpienie tych objawów jest najbardziej prawdopodobne w ciągu 4 godzin od przyjęcia syldenafilu. W celu zmniejszenia prawdopodobieństwa wystąpienia niedociśnienia ortostatycznego, pacjenci leczeni lekami alfa-adrenolitycznymi powinni być hemodynamicznie stabilni przed rozpoczęciem terapii syldenafilem. Należy rozważyć wprowadzenie syldenafilu w dawce 25 mg (patrz punkt 4.2). Ponadto, należy poinformować pacjenta, co należy zrobić w przypadku wystąpienia objawów niedociśnienia ortostatycznego.

Wpływ na krwawienie

Badania przeprowadzone na ludzkich płytkach krwi dowodzą, że syldenafil nasila przeciwagregacyjne działanie nitroprusydku sodu in vitro. Nie ma informacji dotyczących bezpieczeństwa stosowania syldenafilu u pacjentów z zaburzeniami krzepnięcia lub czynną chorobą wrzodową. Syldenafil powinien być zatem podawany tym pacjentom jedynie po dokładnym rozważeniu możliwych korzyści i zagrożeń.

Kobiety

Syldenafil nie jest wskazany do stosowania u kobiet.

Wpływ innych produktów leczniczych na działanie syldenafilu

Badania in vitro

Metabolizm syldenafilu jest przeprowadzany głównie przez cytochrom P450 (CYP), izoenzymy 3A4 (główny szlak) i 2C9 (dodatkowy szlak). Inhibitory tych izoenzymów mogą więc zmniejszać klirens syldenafilu.

Badania in vivo

Analiza populacyjna danych farmakokinetycznych uzyskanych z badań klinicznych wykazała zmniejszenie klirensu syldenafilu podawanego jednocześnie z ihibitorami CYP3A4 (takimi jak ketokonazol, erytromycyna, cymetydyna). Pomimo, iż nie zaobserwowano zwiększonej częstości występowania działań niepożądanych u tych pacjentów, podczas jednoczesnego stosowania syldenafilu z inhibitorami CYP3A4, należy rozważyć zastosowanie dawki początkowej 25 mg.

Jednoczesne stosowanie inhibitora proteazy HIV, rytonawiru, będącego silnym inhibitorem P450, w stanie równowagi (500 mg dwa razy na dobę) z syldenafilem (pojedyncza dawka 100 mg), wywoływało zwiększenie Cmax syldenafilu o 300% (4-krotne) i zwiększenie AUC syldenafilu w surowicy o 1000% (11-krotne). Po upływie 24 godzin osoczowe stężenie syldenafilu wynosiło nadal ok. 200 ng/ml, w porównaniu z ok. 5 ng/ml, kiedy syldenafil podawany był jako jedyny lek. Dane te są zgodne z obserwowanym silnym wpływem rytonawiru na szeroki zakres substratów cytochromu P450. Syldenafil nie wpływał na farmakokinetykę rytonawiru. Na podstawie powyższych danych farmakokinetycznych, jednoczesne podawanie syldenafilu i rytonawiru nie jest zalecane (patrz punkt 4.4), a maksymalna dawka syldenafilu nie może bezwzględnie przekraczać 25 mg w ciągu 48 godzin.

Jednoczesne stosowanie inhibitora proteazy HIV, sakwinawiru, będącego inhibitorem CYP3A4, w stanie równowagi (1200 mg trzy razy na dobę) z syldenafilem (100 mg w pojedynczej dawce) powodowało zwiększenie C _max syldenafilu o 140%, a AUC syldenafilu o 210%. Syldenafil nie wpływał na farmakokinetykę sakwinawiru (patrz punkt 4.2). Należy się spodziewać, że silniejsze inhibitory CYP3A4, takie jak ketokonazol i itrakonazol, mogą wywierać silniejszy wpływ.

Po podaniu jednorazowej dawki 100 mg syldenafilu z erytromycyną, specyficznym inhibitorem CYP3A4, w stanie równowagi (500 mg dwa razy na dobę przez 5 dni), dochodziło do wzrostu układowej ekspozycji na syldenafil (AUC) o 182%. U zdrowych ochotników płci męskiej nie zaobserwowano wpływu podawania azytromycyny (500 mg na dobę przez 3 dni) na AUC, C_max, t_max, stałą eliminacji i okres półtrwania syldenafilu lub jego głównego krążącego metabolitu. Cymetydyna (800 mg), inhibitor cytochromu P450 i niespecyficzny inhibitor CYP3A4, podawana zdrowym ochotnikom jednocześnie z syldenafilem (50 mg), powodowała zwiększenie stężenia syldenafilu w surowicy o 56%.

Sok grejpfrutowy, będący słabym inhibitorem metabolizmu CYP3A4 w ścianie jelit, może powodować niewielkie zwiększenie stężenia syldenafilu w surowicy.

Jednorazowe dawki leków zobojętniających (tlenek magnezu, tlenek glinu) nie wpływały na biodostępność syldenafilu.

Chociaż nie przeprowadzono badań dotyczących swoistych interakcji syldenafilu ze wszystkimi lekami, analiza populacyjna danych farmakokinetycznych nie wykazała wpływu leczenia skojarzonego na farmakokinetykę syldenafilu w czasie jednoczesnego stosowania leków z grupy inhibitorów CYP2C9 (takich jak tolbutamid, warfaryna, fenytoina), inhibitorów CYP2D6 (takich jak selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny, trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne), tiazydowych leków moczopędnych i leków pokrewnych, diuretyków pętlowych i oszczędzających potas, inhibitorów konwertazy angiotensyny, antagonistów kanału wapniowego, antagonistów receptorów beta-adrenergicznych czy leków indukujących enzymy układu CYP450 (takich jak ryfampicyna, barbiturany).

Nikorandyl jest połączeniem aktywatora kanału potasowego i azotanu. Ze względu na komponentę azotanową może powodować ciężkie interakcje z syldenafilem.

Wpływ syldenafilu na inne produkty lecznicze

Badania in vitro:

Syldenafil jest słabym inhibitorem izoenzymów 1A2, 2C9, 2C19, 2D6, 2E1 i 3A4 (IC50 > 150 pM) cytochromu P450. Biorąc pod uwagę, że najwyższe stężenia syldenafilu w surowicy wynoszą po zalecanych dawkach około 1 pM, jest mało prawdopodobne, aby syldenafil zmieniał klirens substratów tych izoenzymów.

Nie ma danych dotyczących interakcji syldenafilu z nieswoistymi inhibitorami fosfodiesterazy, takimi jak teofilina, czy dipirydamol.

Badania in vivo:

W wyniku potwierdzonego wpływu syldenafilu na przemiany metaboliczne tlenku azotu/cGMP (patrz punkt 5.1), wykazano, że syldenafil nasila hipotensyjne działanie azotanów i jego jednoczesne podawanie z lekami uwalniającymi tlenek azotu lub azotanami w jakiejkolwiek postaci jest z tego powodu przeciwwskazane (patrz punkt 4.3).

Jednoczesne podawanie syldenafilu pacjentom przyjmującym leki alfa-adrenolityczne może wywoływać objawowe niedociśnienie u nielicznych podatnych pacjentów. Wystąpienie tych objawów jest najbardziej prawdopodobne w ciągu 4 godzin od przyjęcia syldenafilu (patrz punkt 4.2 i 4.4). W trzech specyficznych badaniach interakcji lekowych, lek alfa-adrenolityczny doksazosyna (4 mg i 8 mg) i syldenafil (25 mg, 50 mg lub 100 mg) były jednocześnie podawane pacjentom z łagodnym rozrostem gruczołu krokowego (BPH), u których choroba ustabilizowała się w wyniku leczenia doksazosyną.

W badanych populacjach, średnie dodatkowe obniżenie wartości ciśnienia krwi w pozycji leżącej wyniosło 7/7 mmHg, 9/5 mmHg i 8/4 mmHg, a średnie dodatkowe obniżenie wartości ciśnienia krwi w pozycji stojącej wynosiło odpowiednio 6/6 mmHg, 11/4 mmHg i 4/5 mmHg. Podczas jednoczesnego podawania syldenafilu i doksazosyny pacjentom ustabilizowanym w wyniku leczenia doksazosyną, wystąpiły nieliczne doniesienia o występowaniu objawów niedociśnienia ortostatycznego. Obejmowały one zawroty głowy i zamroczenie, nie dochodziło jednak do omdleń.

Nie wykazano istotnych interakcji podczas jednoczesnego przyjmowania syldenafilu (50 mg) z metabolizowanymi przez CYP2C9 tolbutamidem (250 mg) lub warfaryną (40 mg).

Syldenafil (50 mg) nie nasilał wydłużenia czasu krwawienia wywoływanego przez kwas acetylosalicylowy (150 mg).

Syldenafil (50 mg) nie nasilał hipotensyjnego działania alkoholu u zdrowych ochotników, u których średnie największe stężenie alkoholu we krwi wynosiło 80 mg/dl.

Nie wykazano różnic w występowaniu działań niepożądanych u pacjentów przyjmujących syldenafil jednocześnie z lekami hipotensyjnymi następujących grup: diuretykami, lekami beta-adrenolitycznymi, inhibitorami konwertazy angiotensyny, antagonistami angiotensyny II, produktami przeciwnadciśnieniowymi (działającymi wazodylatacyjnie i ośrodkowo), lekami blokującymi neurony adrenergiczne, antagonistami kanałów wapniowych i lekami alfa-adrenolitycznymi, w porównaniu do pacjentów przyjmujących placebo. W badaniu dotyczącym interakcji, w którym syldenafil (100 mg) podawano z amlodypiną u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym, dochodziło do dodatkowego obniżenia skurczowego ciśnienia krwi w pozycji leżącej o 8 mmHg. Odpowiadające obniżenie rozkurczowego ciśnienia krwi w pozycji leżącej wynosiło 7 mmHg. Wartości dodatkowego obniżenia ciśnienia krwi były podobne do obserwowanych po podaniu syldenafilu jako jedynego leku u zdrowych ochotników (patrz punkt 5.1).

Syldenafil (100 mg) nie wpływał na farmakokinetykę w stanie równowagi inhibitorów proteazy HIV, sakwinawiru i rytonawiru, będących substratami dla CYP3A4.

Nie przeprowadzono badań nad wpływem na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Ze względu na doniesienia o występowaniu zawrotów głowy i zaburzeń widzenia w badaniach klinicznych nad syldenafilem, pacjenci powinni poznać swoją reakcję po przyjęciu produktu leczniczego Taxier, przed przystąpieniem do prowadzenia pojazdów lub obsługiwania urządzeń mechanicznych.

W badaniach przeprowadzonych na ochotnikach, u których stosowano jednorazowe dawki leku do 800 mg, działania niepożądane były zbliżone do działań obserwowanych po podaniu mniejszych dawek, występowały jednak ze zwiększoną częstością i były bardziej nasilone. Zastosowanie dawki 200 mg nie powodowało zwiększenia skuteczności, natomiast częstość występowania działań niepożądanych (ból głowy, zaczerwienienie twarzy, zawroty głowy, niestrawność, uczucie zatkanego nosa, zaburzenia widzenia) była zwiększona.

W przypadku przedawkowania, w zależności od objawów, należy stosować standardowe leczenie podtrzymujące. Syldenafil silnie wiąże się z białkami osocza i nie jest wydalany z moczem, należy się więc spodziewać, że zastosowanie dializy nie spowoduje przyspieszenia klirensu leku.