POLFENON

1 tabletka powlekana zawiera 150 mg lub 300 mg propafenonu chlorowodorku {Propafenoni
hydrochloridum).

Produkt zawiera laktozę.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Poważne choroby serca takie, jak:

niewyrównana zastoinowa niewydolność serca

wstrząs kardiogenny, z wyłączeniem wstrząsu wywoływanego niemiarowością.
Objawowy ciężki rzadkoskurcz.

Zaburzenia czynności węzła zatokowego, zaburzenia przewodzenia przedsionkowego, blok
przedsionkowo-komorowy 11° lub wyższego stopnia, blok odnóg pęczka Hisa lub blok dystalny u
pacjentów bez rozrusznika.
Ciężkie niedociśnienia tętnicze.

Objawy zaburzeń równowagi wodno-elektrolitowej (np. nieprawidłowe stężenie potasu w osoczu).
Ciężka obturacyjna choroba płuc.

W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania objawy niepożądane są wymienione
zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem. W kontrolowanych badaniach klinicznych zaobserwowano
następujące działania niepożądane:

Badania diagnostyczne

zwiększone stężenie glukozy we krwi, hyponatremia, zwiększona aktywność enzymów wątrobowych;
AP, AspAT, A1AT

Zaburzenia serca

arytmia (4,7%), dusznica bolesna (4,6%), tachykardia komorowa (3,4%), kołatanie serca (3,4%), blok
przedsionkowo-komorowy 1° (2,5%), bradykardia (1,5%), migotanie przedsionków (1,2%), migotanie
komór, opóźnienie przewodnictwa śródkomorowego (1,1%), trzepotanie przedsionków, rozkojarzenie
przedsionkowo-komorowe, zatrzymanie akcji serca, tachykardia nadkomorowa, blok zatoko wo-
przedsionkowy, blok przedsionkowo-komorowy II0 i IIP, blok odnogi pęczka Hisa, nasilenie
niewydolności serca

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

agranulocytoza, niedokrwistość, granulocytopenia, małopłytkowość, plamica, leukopenia
Zaburzenia układu nerwowego

zaburzenia smaku (8,8%), ból głowy (4,5%), astenia (2,4%), omdlenie (2,2%), ataksja (1,6%),

bezsenność (1,5%), drżenie (1,4%), senność (1,2%)

Rzadko: zaburzenia mowy, zaburzenia węchu, parestezje, zawroty głowy

Zaburzenia oka

niewyraźne widzenie (3,8%), podrażnienie oczu

Zaburzenia ucha i błędnika
szum w uszach

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia
duszność (5,3%)

Zaburzenia żołądka i jelit

nudności i wymioty (10,7%), zaparcia (7,2%), niestrawność (3,4%), biegunka (2,5%), suchość
w jamie ustnej (2,4%), ból żołądka (1,7%), wzdęcia (1,2%), zapalenie żołądka (0,03%), odruchy
wymiotne, uczucie gorzkiego smaku

Zaburzenia nerek i dróg moczowych
zaburzenia czynności nerek, zespół nerczycowy

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

obfite pocenie się (1,4%), uogólniony rumień skóry, utrata włosów, pokrzywka, świąd

Zaburzenia mieśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej
skurcze mięśniowe, osłabienie mięśniowe, zespół tocznia

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
utrata apetytu (1,7%)

Zaburzenia naczyniowe

obrzęk (1,4%), niedociśnienie (1,1%), ortostatyczne spadki ciśnienia krwi (dotyczy to szczególnie
pacjentów w podeszłym wieku), napadowe zaczerwienienie twarzy

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
zmęczenie (12,2%), ból w klatce piersiowej

Zaburzenia układu immunologicznego

Reakcje alergiczne (wysypka (2,6%), świąd), toczeń rumieniowaty
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

cholestaza (0,2%), objawy uszkodzenia komórek wątrobowych (0,2%), zapalenie wątroby (0,03%),
żółtaczka

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi
impotencja, zmniejszenie liczby plemników

Zaburzenia psychiczne
niepokój (1,5%)

Leczenie tachyarytmii komorowych powinno przebiegać w warunkach szpitalnych.
Lek należy podawać po posiłku, popijając niewielką ilością płynu.

Dawkę należy ustalać indywidualnie dla każdego pacjenta, zależnie od jego potrzeb i odpowiedzi
terapeutycznej.

Należy podawać najmniejszą skuteczną dawkę leku.

Początkowo, u pacjentów o masie ciała ok. 70 kg, stosuje się 150 mg 3 razy na dobę. W przypadku
nieskuteczności dawkę dobową można zwiększyć, nie częściej niż co 3 - 4 dni, do dawki 300 mg

2 razy na dobę, a nawet 300 mg 3 razy na dobę, pod warunkiem ścisłej kontroli kardiologicznej.
Bezpieczeństwo leku w dawce powyżej 900 mg/dobę nie zostało ustalone.

U pacjentów o masie ciała mniejszej niż 70 kg, dawki leku powinny być mniejsze.

Dzieci

Skuteczność i bezpieczeństwo stosowania leku u dzieci poniżej 18 lat nie zostało określone.
Produkt, ze względu na jego moc, nie powinien być stosowany u dzieci.

Pacjenci w podeszłym wieku

U pacjentów w podeszłym wieku oraz u pacjentów z istotnymi zaburzeniami czynności lewej komory
(frakcja wyrzutowa < 35%) lub uszkodzeniem mięśnia sercowego leczenie należy rozpocząć od
małych dawek leku. Należy zachować skrajną ostrożność w przypadku, gdy wymagane jest
zwiększenie dawki, którego można dokonać po 5 do 8 dniach leczenia.

Niewydolność nerek lub wątroby

Propafenon jest metabolizowany w wątrobie. Ze względu na zwiększoną biodostępność i okres
półtrwania propafenonu w fazie eliminacji leku u pacjentów z niewydolnością wątroby, konieczne jest
ostrożne dobieranie dawki leku.

Również w przypadku zaburzeń czynności nerek należy zachować ostrożność przy podawaniu leku.
W obu przypadkach dawka leku powinna być dostosowana do możliwości eliminacji leku z
organizmu.

Podczas leczenia należy systematycznie wykonywać badanie EKG oraz kontrolować ciśnienie krwi.
Należy zachować ostrożność u pacjentów:

■ z niewydolnością wątroby i nerek

■ u pacjentów z rozrusznikiem (leczenie propafenonu chlorowodorkiem może wpływać na
próg stymulacji i czułość wszczepionego stymulatora serca; należy zatem sprawdzić
działanie stymulatora i w razie potrzeby ponownie go zaprogramować)

■ u pacjentów ze znacznym uszkodzeniem mięśnia sercowego (ryzyko ciężkich działań
niepożądanych)

Istnieje możliwość przejścia napadowego migotania przedsionków w trzepotanie przedsionków z
towarzyszącym blokiem przewodzenia w stosunku 2:1 lub 1:1.

Propafenon może nasilać objawy myasthenia gravis.

Produkt zawiera laktozę i dlatego nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą
dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania
glukozy-galaktozy.

Podczas leczenia należy systematycznie wykonywać badanie EKG oraz kontrolować ciśnienie krwi.
Należy zachować ostrożność u pacjentów:

■ z niewydolnością wątroby i nerek

■ u pacjentów z rozrusznikiem (leczenie propafenonu chlorowodorkiem może wpływać na
próg stymulacji i czułość wszczepionego stymulatora serca; należy zatem sprawdzić
działanie stymulatora i w razie potrzeby ponownie go zaprogramować)

■ u pacjentów ze znacznym uszkodzeniem mięśnia sercowego (ryzyko ciężkich działań
niepożądanych)

Istnieje możliwość przejścia napadowego migotania przedsionków w trzepotanie przedsionków z
towarzyszącym blokiem przewodzenia w stosunku 2:1 lub 1:1.

Propafenon może nasilać objawy myasthenia gravis.

Produkt zawiera laktozę i dlatego nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą
dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania
glukozy-galaktozy.

Jednoczesne podawanie leków znieczulających miejscowo (np. podczas wszczepiania rozrusznika,
zabiegu stomatologicznego), leków P-adrenolitycznych, a także trój pierścieniowych leków
przeciwdepresyjnych może spowodować nasilenie działania propafenonu.

Propafenon zwiększa stężenie propranololu, metoprololu, digoksyny, dezipraminy, cyklosporyny
i teofiliny we krwi. W związku z tym należy rozważyć konieczność dostosowania dawek tych leków

przy jednoczesnym podawaniu z propafenonem.

Stosowanie leków hamujących aktywność izoenzymów CYP2D6, CYP1A2 i CYP3A4, np.
cymetydyny, ketokonazolu, chinidyny, eiytromycyny i soku grejpfrutowego może powodować
zwiększenie stężenia propafenonu. Podczas podawania propafenonu w skojarzeniu z inhibitorami tych
enzymów, należy kontrolować czynność układu krążenia i w razie konieczności dostosować dawkę
leku.

Fenobarbital indukuje aktywność CYP3A4. Z tego względu, przy jednoczesnym przewlekłym
stosowaniu fenobarbitalu, należy monitorować odpowiedź na leczenie propafenonem.

W indywidualnych przypadkach należy wziąć pod uwagę możliwość interakcji pomiędzy
propafenonem a doustnymi lekami przeciwzakrzepowymi (np. warfaryna, fenoprokumon), ponieważ
propafenon może powodować wydłużenie czasu protrombinowego.

Leczenie chlorowodorkiem propafenonu w skojarzeniu z lekami metabolizowanymi przez izoenzym
CYP2D6 (takimi jak wenlafaksyna) może powodować zwiększenie stężenia tych leków.

Leczenie skojarzone amiodaronem i chlorowodorkiem propafenonu może wpływać na przewodzenie i
repolaryzację oraz powodować zaburzenia, które mogą prowadzić do wystąpienia niemiarowości.
Wymagane może być dostosowanie dawek obu leków uwzględniające odpowiedź na leczenie.

Ryfampicyna zmniejsza stężenie propafenonu we krwi, co może powodować zaostrzenie aiytmii.

Nie stwierdzono istotnego wpływu na farmakokinetykę propafenonu lub lidokainy, kiedy leki te
stosowano równocześnie. Odnotowano jednak zwiększenie ryzyka wystąpienia działań niepożądanych
ze strony OUN po dożylnym podaniu lidokainy pacjentom przyjmującym propafenon.

Z uwagi na zdolność zwiększania przez rytonawir stężenia propafenonu w osoczu, przyjmowanie
propafenonu w skojarzeniu z rytonawirem w dawce 800 - 1200 mg na dobę jest przeciwwskazane.

Jednoczesne podawanie chlorowodorku propafenonu i fluoksetyny u osób szybko metabolizujących
powodowało zwiększenie Cmax i AUC propafenonu w postaci o modyfikowanym uwalnianiu o
odpowiednio 39% i 50%, a w przypadku propafenonu w postaci o niemodyfikowanym uwalnianiu o
71% i 50%. Gdy chlorowodorek propafenonu stosowany jest jednocześnie z paroksetyną, stężenie
propafenonu w osoczu może ulec zwiększeniu. Mniejsze dawki chlorowodorku propafenonu mogą
okazać się wystarczające do uzyskania pożądanego efektu terapeutycznego.

Produkt może powodować działania niepożądane ze strony OUN (niewyraźne widzenie, zawroty
głowy, uczucie zmęczenia, hipotonia ortostatyczna), dlatego należy poinformować pacjenta o
istniejącym niebezpieczeństwie podczas prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania
urządzeń mechanicznych w ruchu.

Po przedawkowaniu propafenonu, najcięższe objawy występują w ciągu 3 godzin od podania leku.
Obejmują one zaburzenia czynności układu bodźco-przewodzącego serca, takie jak wydłużenie
odstępu PQ, poszerzenie zespołu QRS, zahamowanie automatyzmu węzła zatokowego, bloki
przedsionkowo-komorowe, tachykardię komorową oraz trzepotanie i migotanie komór. Może
wystąpić niedociśnienie tętnicze, jak również drgawki, senność, a nawet zgon.

Leczenie

Nie istnieje antidotum dla propafenonu.

Przy ciężkich zaburzeniach przewodnictwa występujących wraz z zaburzeniami sercowo-
naczyniowymi, należy podać atropinę, izoprenalinę lub wszczepić rozrusznik. Jeżeli stymulacja
elektryczna jest niemożliwa, należy dążyć do skrócenia zespołu QRS oraz zwiększyć częstość akcji
serca poprzez podawanie dużych dawek izoprenaliny.
Przy niedociśnieniu może być wymagane leczenie inotropowe.
W przypadku drgawek, należy podać dożylnie diazepam.

Hemodializa i hemoperfuzja nie są skuteczne ze względu na dużą objętość dystrybucji leku.