ACENOCUMAROL WZF

Jedna tabletka zawiera 4 mg Acenocoumarolum (acenokumarolu).

Substancja pomocnicza: laktoza jednowodna.

• Nadwrażliwość na acenokumarol, związki o podobnej budowie lub którąkolwiek
z substancji pomocniczych produktu.

• Ciąża.

• Stosowanie u osób, z którymi ograniczona jest możliwość kontaktu (np. pozbawieni opieki i
nadzoru pacjenci w podeszłym wieku, pacjenci z chorobą alkoholową, osoby z zaburzeniami psychicznymi).

• Przypadki, w których ryzyko wystąpienia krwotoku jest większe od przewidywanej korzyści po
zastosowaniu produktu leczniczego:

- skazy krwotoczne i dyskrazja;

- na krótko przed zabiegiem lub po zabiegu chirurgicznym ośrodkowego układu nerwowego, a
także operacji oczu i rozległych zabiegach chirurgicznych;

- choroba wrzodowa żołądka i (lub) dwunastnicy lub krwotoki z przewodu pokarmowego,
układu moczowo-płciowego lub oddechowego, a także krwotoki mózgowe, ostre zapalenie
osierdzia i wysięk osierdziowy, zapalenie wsierdzia wywołane przez czynniki zakaźne;

- ciężkie nadciśnienie tętnicze, ciężka niewydolność wątroby lub nerek;

- zwiększona aktywność fibrynolityczna, która zdarza się po operacjach płuc, gruczołu
krokowego, macicy itp.

Działania niepożądane pogrupowane są według częstości występowania.
Często (≥1/100, < 1/10); rzadko (≥1/10000, < 1/1000); bardzo rzadko (< 1/10000).

Zaburzenia układu immunologicznego

Rzadko: reakcje alergiczne (pokrzywka, wysypka).

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Często: krwotok. Jego wystąpienie jest zależne od dawki produktu, wieku pacjenta i rodzaju
zasadniczej choroby (ale nie od czasu leczenia).

Najpoważniejszym powikłaniem leczenia przeciwzakrzepowego są krwawienia o różnym stopniu
nasilenia, jak: niewyjaśnione krwawienia z nosa lub krwawienie z dziąseł, niewyjaśnionego
pochodzenia siniaki; obfite krwawienie lub sączenie po skaleczeniu lub z rany; obfite krwawienie
miesiączkowe; nieoczekiwane krwawienie z dróg moczopłciowych; krew w moczu; krwiste lub
czarne, smoliste stolce; kaszel z odpluwaniem krwistej plwociny lub krwiste wymioty; krwawienie do
skóry, do mózgu, krwawienie do oczu.

Zaburzenia żołądka i jelit

Rzadko: utrata apetytu, nudności, wymioty.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Bardzo rzadko: uszkodzenie wątroby.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Rzadko: łysienie.

Bardzo rzadko: krwotoczna martwica skóry (zazwyczaj skojarzona z wrodzonym niedoborem białka C
lub jego kofaktora białka S).

Zaburzenia naczyniowe

Bardzo rzadko: zapalenie naczyń.

Zasady ogólne

Wrażliwość na działanie leków przeciwzakrzepowych jest różna u poszczególnych pacjentów i może
się także zmieniać w trakcie leczenia. Z tego powodu jest konieczne regularne przeprowadzanie
oznaczeń czasu protrombinowego PT/INR (znormalizowany współczynnik międzynarodowy) i na ich
podstawie ustalanie odpowiedniego dawkowania.

W przypadkach gdy nie jest to możliwe, nie wolno stosować produktu Acenocumarol WZF.
Lek powinien być podawany raz na dobę i przyjmowany zawsze o tej samej porze dnia.

Dawkowanie początkowe

Schemat dawkowania produktu leczniczego Acenocumarol WZF musi być ustalany indywidualnie.
Jeśli przed rozpoczęciem leczenia czas protrombinowy PT/INR mieści się w zakresie normy, to zaleca
się następujący schemat dawkowania:

Dla osób z prawidłową masą ciała: od 2 mg/dobę do 4 mg/dobę pierwszego dnia leczenia, bez
przyjmowania dawki nasycającej.

Leczenie można rozpocząć od podania dawki nasycającej - zazwyczaj 6 mg/dobę w pierwszym dniu i
4 mg/dobę w drugim dniu podawania produktu.

Jeśli czas protrombinowy PT/INR, oznaczony przed rozpoczęciem leczenia, jest nieprawidłowy,
leczenie należy wprowadzać ostrożnie.

Pacjenci w podeszłym wieku, z chorobami wątroby lub ciężką niewydolnością serca i przekrwieniem
wątroby oraz pacjenci niedożywieni mogą wymagać zmniejszenia dawek w czasie terapii (dawki
początkowej jak i dawek podtrzymujących).

Przed rozpoczęciem leczenia i do czasu ustabilizowania się parametrów układu krzepnięcia w
optymalnym zakresie terapeutycznym, należy codziennie oznaczać czas protrombinowy PT/INR.
Później odstępy czasu pomiędzy kolejnymi badaniami można przedłużać, zależnie od stabilności
kolejnych pomiarów PT/INR. Zaleca się, aby próbki krwi do badań laboratoryjnych
były zawsze pobierane o tej samej porze dnia.

W leczeniu żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej zaleca się włączanie leczenia doustnego
antagonistami witaminy K równocześnie z heparynami lub fondaparynuksem. Leczenie heparynami
lub fondaparynuksem powinno się kontynuować przynajmniej przez 5 dni, do czasu uzyskania
wyników INR > 2 przez 2 kolejne dni.

Lekarz powinien ocenić, czy pacjent jest w stanie podzielić tabletkę Acenocumarol WZF 4 mg na
cztery równe części.

Leczenie podtrzymujące i testy krzepnięcia

Wielkość dawki podtrzymującej jest różna u poszczególnych pacjentów i musi być ustalana
indywidualnie na podstawie wyników regularnie przeprowadzanych badań PT/INR.
Odpowiednie ustalenie indywidualnej dawki podtrzymującej jest możliwe do osiągnięcia tylko
poprzez staranne monitorowanie wartości PT/INR, prowadzone w regularnych odstępach czasu -
przynajmniej jeden raz w miesiącu, tak aby dawkowanie acenokumarolu pozostawało w zakresie
terapeutycznym.

Czas protrombinowy (PT), obrazujący aktywność zależnych od witaminy K czynników krzepnięcia:
VII, X, II, zależy od reaktywności tromboplastyny używanej do testów PT.
Reaktywność wyżej wymienionej tromboplastyny, porównywana przez WHO do referencyjnych
produktów tromboplastyny, obrazowana jest przez właściwy jej współczynnik ISI (International
Sensitivity Index).

„Międzynarodowy Współczynnik Znormalizowany" (INR) został wprowadzony w celu standaryzacji
PT. INR jest stosunkiem czasu protrombinowego osocza pacjenta leczonego lekiem
przeciwzakrzepowym, do czasu protrombinowego prawidłowego osocza, z uwzględnieniem
współczynnika ISI zastosowanej tromboplastyny. Dzięki temu wynik INR dokonany w standardowych
warunkach nie zależy od zastosowanych odczynników laboratoryjnych, co umożliwia jednoznaczną
jego interpretację.

W zależności od pożądanej intensywności antykoagulacji, a także od indywidualnego pacjenta, jego
choroby i wskazania klinicznego dawka podtrzymująca mieści się zazwyczaj w przedziale pomiędzy
l mg a 8 mg na dobę.

Optymalne działanie przeciwzakrzepowe lub zakres terapeutyczny, do osiągnięcia którego się dąży,
zwykle mieści się dla współczynnika INR pomiędzy wartościami 2,0 a 3,5, w zależności od obrazu
klinicznego lub wskazania (patrz tabela). Jedynie indywidualne przypadki wymagają ustalenia INR na
poziomie 4,5.

Zaprzestanie leczenia produktem leczniczym Acenocumarol WZF może się odbyć bez potrzeby
stopniowego zmniejszania dawki. Stwierdzono jednak, że w krańcowo rzadkich przypadkach, u
niektórych pacjentów obciążonych dużym ryzykiem (np. po zawale mięśnia sercowego), może
wystąpić „nadkrzepliwość z odbicia". U takich pacjentów przerwanie leczenia przeciwzakrzepowego
powinno być przeprowadzone stopniowo.

Pominięcie dawki

Działanie przeciwzakrzepowe produktu leczniczego Acenocumarol WZF utrzymuje się ponad 24
godziny. W razie pominięcia dawki, produkt powinien być przyjęty tego samego dnia tak szybko jak
to możliwe. Nie należy podwajać kolejnej dawki w przypadku pominięcia dawki poprzedniego dnia.
Pacjenta należy poinformować, aby w takim przypadku skonsultował się z lekarzem.

Przejście z terapii heparyną na Acenocumarol WZF

W sytuacji klinicznej wymagającej szybkiego zmniejszenia krzepliwości krwi, należy podać heparynę,
gdyż działanie przeciwzakrzepowe produktu leczniczego Acenocumarol WZF występuje z
opóźnieniem.

Zamiana na produkt leczniczy Acenocumarol WZF może rozpocząć się jednocześnie z podawaniem
heparyny bądź może zostać opóźniona, zależnie od sytuacji klinicznej. Dla utrzymania stałego
działania przeciwzakrzepowego wskazane jest kontynuowanie terapii pełną dawką heparyny do czasu
uzyskania pożądanego, stabilnego działania produktu leczniczego Acenocumarol WZF, określonego
poprzez badanie PT/INR.

W tym czasie konieczne jest szczególne monitorowanie parametrów krzepnięcia.

Stosowanie podczas zabiegów stomatologicznych i operacji

Pacjenci przyjmujący produkt leczniczy Acenocumarol WZF, poddani zabiegowi chirurgicznemu lub
innym inwazyjnym zabiegom, wymagają szczególnego monitorowania parametrów krzepliwości krwi.
W szczególnych warunkach, jeśli np. obszar zabiegu jest ograniczony i łatwo dostępny, co pozwala na
stosowanie lokalnej hemostazy, mniejsze zabiegi chirurgiczne i stomatologiczne mogą być
wykonywane bez konieczności przerywania terapii produktem leczniczym Acenocumarol WZF i bez
nadmiernego ryzyka wystąpienia krwotoku. Decyzja o przerwaniu terapii, nawet na krótki czas,
powinna być uważnie rozważona pod względem potencjalnych korzyści i ryzyka. Krótkotrwałe
zastąpienie acenokumarolu innym lekiem przeciwzakrzepowym (np. heparyną) powinno być oparte na
uważnej ocenie spodziewanego ryzyka wystąpienia zakrzepu z zatorami i krwawienia.

Stosowanie u dzieci

Doświadczenie dotyczące stosowania u dzieci doustnych leków przeciwzakrzepowych, włącznie z
acenokumarolem, jest ograniczone. Zaleca się zachowanie ostrożności i częstsze monitorowanie czasu
protrombinowego oraz INR.

Stosowanie u osób w podeszłym wieku

Pacjenci w podeszłym wieku mogą wymagać zastosowania mniejszej dawki początkowej i mniejszych
dawek podtrzymujących. Leczenie przeciwzakrzepowe u osób w podeszłym wieku należy
monitorować ze szczególną starannością.

Pacjent powinien zostać poinformowany o możliwości wystąpienia krwawień oraz o zakazie
przyjmowania innych leków bez uzgodnienia z lekarzem prowadzącym.

Szczególną ostrożność należy zachować, gdy u pacjenta występują inne choroby, np. nadczynność
tarczycy, nowotwory, zaburzenia czynności nerek, zakażenia i stany zapalne.

Podczas stosowania acenokumarolu należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów
z zaburzeniami czynności wątroby, ponieważ może być upośledzony proces powstawania czynników
krzepnięcia lub mogą wystąpić zaburzenia czynności płytek krwi.

Zaburzenia wchłaniania w przewodzie pokarmowym mogą zmieniać działanie przeciwzakrzepowe
produktu.

Zaleca się szczególną ostrożność podczas ustalania schematu dawkowania produktu u osób
z ciężką niewydolnością serca, ponieważ zastój krwi w wątrobie może zmniejszać uczynnianie
czynników krzepnięcia w procesie y-karboksylacji. Jednakże w przypadku likwidacji zastoju krwi w
wątrobie, może być niezbędne zwiększenie dawek acenokumarolu.

Należy zachować ostrożność u pacjentów ze stwierdzonym lub podejrzewanym (np. odbiegające od
normy krwawienia po urazie) niedoborem białka C lub białka S.

U pacjentów w podeszłym wieku, szczególnie z zaawansowaną miażdżycą, dawki produktu powinny
być mniejsze, a kontrola laboratoryjna bardzo dokładna.

Podczas leczenia przeciwzakrzepowego zdecydowanie powinno się unikać wstrzyknięć
domięśniowych, gdyż mogą powodować powstawanie krwiaków. Wykonywanie wstrzyknięć
dożylnych i podskórnych nie zagraża takimi powikłaniami.

Należy prowadzić szczególną kontrolę w przypadkach, gdy jest konieczne skrócenie czasu
protrombinowego, z powodu przeprowadzania zabiegów diagnostycznych lub leczniczych
(np. angiografii, nakłucia lędźwiowego, małego zabiegu chirurgicznego, ekstrakcji zęba, itp.).

Podczas stosowania acenokumarolu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy zachować
ostrożność, ponieważ nie można wykluczyć zaburzeń czynności płytek krwi i zwiększonego ryzyka
krwawień.

Chorzy przyjmujący acenokumarol powinni spożywać względnie stałe ilości pokarmów zawierających
witaminę K i unikać ich spożywania w nadmiernej ilości.

Ze względu na zawartość laktozy, produkt nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko
występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego
wchłaniania glukozy-galaktozy.

Pacjent powinien zostać poinformowany o możliwości wystąpienia krwawień oraz o zakazie
przyjmowania innych leków bez uzgodnienia z lekarzem prowadzącym.

Szczególną ostrożność należy zachować, gdy u pacjenta występują inne choroby, np. nadczynność
tarczycy, nowotwory, zaburzenia czynności nerek, zakażenia i stany zapalne.

Podczas stosowania acenokumarolu należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów
z zaburzeniami czynności wątroby, ponieważ może być upośledzony proces powstawania czynników
krzepnięcia lub mogą wystąpić zaburzenia czynności płytek krwi.

Zaburzenia wchłaniania w przewodzie pokarmowym mogą zmieniać działanie przeciwzakrzepowe
produktu.

Zaleca się szczególną ostrożność podczas ustalania schematu dawkowania produktu u osób
z ciężką niewydolnością serca, ponieważ zastój krwi w wątrobie może zmniejszać uczynnianie
czynników krzepnięcia w procesie y-karboksylacji. Jednakże w przypadku likwidacji zastoju krwi w
wątrobie, może być niezbędne zwiększenie dawek acenokumarolu.

Należy zachować ostrożność u pacjentów ze stwierdzonym lub podejrzewanym (np. odbiegające od
normy krwawienia po urazie) niedoborem białka C lub białka S.

U pacjentów w podeszłym wieku, szczególnie z zaawansowaną miażdżycą, dawki produktu powinny
być mniejsze, a kontrola laboratoryjna bardzo dokładna.

Podczas leczenia przeciwzakrzepowego zdecydowanie powinno się unikać wstrzyknięć
domięśniowych, gdyż mogą powodować powstawanie krwiaków. Wykonywanie wstrzyknięć
dożylnych i podskórnych nie zagraża takimi powikłaniami.

Należy prowadzić szczególną kontrolę w przypadkach, gdy jest konieczne skrócenie czasu
protrombinowego, z powodu przeprowadzania zabiegów diagnostycznych lub leczniczych
(np. angiografii, nakłucia lędźwiowego, małego zabiegu chirurgicznego, ekstrakcji zęba, itp.).

Podczas stosowania acenokumarolu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek należy zachować
ostrożność, ponieważ nie można wykluczyć zaburzeń czynności płytek krwi i zwiększonego ryzyka
krwawień.

Chorzy przyjmujący acenokumarol powinni spożywać względnie stałe ilości pokarmów zawierających
witaminę K i unikać ich spożywania w nadmiernej ilości.

Ze względu na zawartość laktozy, produkt nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko
występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem złego
wchłaniania glukozy-galaktozy.

Produkty z grupy pochodnych kumaryny mogą wchodzić w interakcje z wieloma lekami.
Mechanizm powstawania tych interakcji obejmuje zaburzenia wchłaniania, działanie hamujące lub
indukujące układ enzymów (głównie CYP2C9) i zmniejszenie dostępności witaminy K1, niezbędnej

do procesu y-karboksylacji czynników krzepnięcia. Należy pamiętać, iż niektóre leki mogą działać
synergistycznie w kilku różnych mechanizmach. Każdy rodzaj leczenia może być związany z
ryzykiem wystąpienia interakcji, chociaż nie wszystkie interakcje będą istotne.

W razie wprowadzania pacjentowi nowego produktu podczas stosowania acenokumarolu lub
odstawiania produktu stosowanego jednocześnie z acenokumarolem, zaleca się zachowanie
ostrożności oraz częste przeprowadzanie badań laboratoryjnych krzepnięcia krwi (np. dwa razy w
tygodniu).

Działanie przeciwzakrzepowe acenokumarolu nasilają:

- allopurynol,

- steroidy anaboliczne,

- androgeny,

- leki przeciwarytmiczne (np. amiodaron, chinidyna),

- antybiotyki o szerokim spektrum działania (np. amoksycylina), antybiotyki makrolidowe, jak
erytromycyna, klarytromycyna,

- chinolony (np. cyprofloksacyna, norfloksacyna, ofloksacyna),

- tetracykliny,

- neomycyna,

- chloramfenikol,

- fibraty (np. kwas klofibrowy, jego pochodne i analogi strukturalne np. fenofibrat, gemfibrozil),

- disulfiram,

- glukagon,

- leki działające antagonistycznie na receptor H2 (np. cymetydyna),

- sulfonamidy włącznie z ko-trimoksazolem (sulfametoksazol i trimetoprym),

- pochodne imidazolu (np. metronidazol, w tym działający miejscowo mikonazol),

- paracetamol,

- doustne leki przeciwcukrzycowe (np. glibenklamid),

- hormony tarczycy (w tym dekstrotyroksyna),

- statyny (np. symwastatyna, atorwastatyna, fluwastatyna),

- SSRI- inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (np. cytalopram, fluoksetyna, sertralina),

- tramadol,

- tamoksyfen,

- 5 -fluorouracyl i jego pochodne,

- pochodne sulfonylomocznika (takie jak tolbutamid i chlorpropamid),

- kwas etakrynowy.

Kortykosteroidy (np. metyloprednizolon, prednizon) mogą zwiększać lub zmniejszać działanie
przeciwzakrzepowe pochodnych kumaryny.

Inhibitory enzymu CYP2C9 mogą zwiększać efekt przeciwkrzepliwy acenokumarolu.

Leki wpływające na hemostazę mogą nasilać przeciwzakrzepowe działanie acenokumarolu i
zwiększać ryzyko krwotoku:

- heparyna (w tym heparyny drobnocząsteczkowe),

- leki hamujące agregację płytek krwi (np. dipirydamol, klopidogrel), kwas salicylowy i jego
pochodne, kwas acetylosalicylowy, kwas paraaminosalicylowy,

- diflunisal, fenylbutazon lub inne pochodne pirazolonu (np. sulfinpirazon) oraz inne niesteroidowe
leki przeciwzapalne (w tym selektywne inhibitory COX-2), duże dawki metyloprednizolonu w
postaci wstrzyknięć.

Jeżeli zachodzi konieczność zastosowania tych leków podczas stosowania acenokumarolu, należy
przeprowadzać częściej badania laboratoryjne krzepnięcia krwi.

Działanie przeciwzakrzepowe acenokumarolu osłabiają:

- aminoglutetymid,

- leki przeciwnowotworowe (azatiopryna, 6-merkaptopuryna),

- barbiturany (fenobarbital),

- karbamazepina,

- cholestyramina,

- gryzeofulwina,

- doustne środki antykoncepcyjne,

- ryfampicyna,

- leki moczopędne o budowie tiazydowej,

- produkty roślinne zawierające wyciąg z dziurawca zwyczajnego (Hypericumperforatum) - ten
rodzaj interakcji obserwowano z warfaryną i fenprokumonem i może nie zachodzić w przypadku
acenokumarolu.

Substancje indukujące enzymy CYP2C9, CYP2C19, CYP3A4 mogą zmniejszać działanie
przeciwzakrzepowe acenokumarolu.

Trudny do przewidzenia efekt (zmniejszenie lub zwiększenie działania przeciwzakrzepowego) może
wystąpić podczas jednoczesnego stosowania acenokumarolu i inhibitorów proteazy (np. indynawiru,
nelfinawiru, rytonawiru, sakwinawiru).

Podczas stosowania acenokumarolu i leków z grupy pochodnych hydantoiny (np. fenytoina), zwiększa
się stężenie tych leków w surowicy.

Acenokumarol nasila działanie hipoglikemizujące pochodnych sulfonylomocznika, np. glibenklamidu
i glimepirydu.

Podczas stosowania acenokumarolu (zwłaszcza w przypadku zaburzeń czynności wątroby) należy
ograniczyć spożycie alkoholu, gdyż nie można przewidzieć nasilenia działania produktu ani
wczesnych objawów interakcji z alkoholem.

Chorzy przyjmujący acenokumarol powinni spożywać względnie stałe ilości pokarmów zawierających
witaminę Ki i unikać ich spożywania w nadmiernej ilości. Pokarmy bogate w witaminę Ki
(np. warzywa kapustne, sałata, szpinak, cykoria, brzoskwinie) osłabiają działanie przeciwzakrzepowe
acenokumarolu.

Podczas stosowania acenokumarolu nie należy pić soku żurawinowego, ponieważ nasila on działanie
przeciwzakrzepowe. Opisywano przypadki ciężkich krwawień u osób pijących sok żurawinowy i
przyjmujących acenokumarol. Nie wiadomo czy inne produkty z żurawiną, takie jak kapsułki lub
koncentraty, wchodzą w interakcje z produktem Acenocumarol WZF. Dlatego też należy zachować
ostrożność podczas stosowania produktów zawierających żurawinę z acenokumarolem.

Acenocumarol WZF nie wpływa na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługę maszyn.

Należy jednak doradzać pacjentom leczonym ambulatoryjnie, aby nosili przy sobie informację, że są

leczeni lekiem przeciwzakrzepowym, mając na uwadze możliwość odniesienia przez nich urazów.

Podczas gdy pojedyncze dawki, nawet bardzo duże, zwykle nie okazują się niebezpieczne, to kliniczne
objawy przedawkowania mogą wystąpić w czasie przedłużonego stosowania dawek dobowych
większych od niezbędnych do leczenia.

Objawy przedmiotowe i podmiotowe

Wystąpienie i nasilenie objawów podmiotowych jest zależne od indywidualnej wrażliwości na
doustne leki przeciwzakrzepowe, stopnia przedawkowania oraz czasu trwania leczenia.
Krwawienie jest głównym objawem przedmiotowym zatrucia doustnymi lekami
przeciwzakrzepowymi. Najczęściej są to: krwawienia do skóry (80%), krwiomocz (52%), krwiaki,
krwawienia z przewodu pokarmowego, wymioty krwawe, krwawienie z macicy, krwawienia z nosa,
dziąseł, krwawienia do stawów.

Badania laboratoryjne wykazują krańcowo niskie wartości wskaźnika protrombinowego Quicka (lub
wysokie wartości INR), znaczne przedłużenie czasu rekalcyfikacji lub czasu tromboplastynowego
(kaolinowo-kefalinowego), zaburzoną y-karboksylację czynników II, VII, IX i X.

Leczenie

Nie zaleca się stosowania syropu z ipekakuany (wymiotnicy), płukania żołądka w połączeniu z
zastosowaniem węgla aktywowanego i cholestyraminy.

Jeśli pacjent nie był uprzednio leczony lekami przeciwzakrzepowymi, zgłosił się w ciągu godziny od
spożycia produktu, nie ma zaburzeń świadomości, nie jest w stanie śpiączki i nie ma drgawek oraz nie
ma dowodów na istnienie jakiegokolwiek krwawienia - to można spróbować wywołać u niego
wymioty syropem z wymiotnicy i wykonać płukanie żołądka przy pomocy sondy o dużej średnicy.
Płukanie żołądka może spowodować krwawienie. Po wykonaniu płukania żołądka można podać
węgiel aktywowany. Nie wolno wywoływać wymiotów u pacjentów leczonych już lekami
przeciwzakrzepowymi. Dokonane przy pomocy witaminy K zniesienie działania
przeciwzakrzepowego, może być niebezpieczne dla pacjentów wymagających stałego obniżenia
krzepnięcia krwi (np. z powodu obecności protezy zastawek sercowych).

Cholestyramina może znacznie zwiększyć eliminację leku, poprzez hamowanie jego krążenia
wątrobowo-jelitowego.

Stan nagły i postępowanie podtrzymujące:

W przypadku nagłego, ciężkiego krwotoku, należy przetoczyć świeżą, pełną krew lub świeże,
mrożone osocze lub rekombinowany czynnik VIIa wraz z witaminą K1.

Antidotum

Witamina K1 może w ciągu 3-5 godzin znieść hamujący wpływ acenokumarolu na wątrobową
y-karboksylację czynników krzepnięcia zależnych od witaminy K.

W przypadku klinicznie nieistotnych krwotoków, takich jak krótkotrwałe krwawienie z nosa lub małe
pojedyncze krwiaki, często wystarcza okresowe obniżenie dawki produktu.
W przypadku umiarkowanych krwotoków, należy podać doustnie 2 do 5 mg witaminy K1.
W przypadku ciężkiego krwotoku, należy podać 5 do 10 mg witaminy K1 dożylnie, bardzo powoli (z
szybkością nieprzekraczającą 1 mg/minutę). Dawkę można powtarzać co 4 godziny do maksymalnej
dawki dobowej 40 mg.