DILZEM RETARD

Każda tabletka o przedłużonym uwalnianiu zawiera 180 mg diltiazemu chlorowodorku (Diltiazemi
hydrochloridum).

Substancja pomocnicza o znanym działaniu:
Produkt zawiera laktozę jednowodną.

Diltiazem jest przeciwwskazany u pacjentów z:

• zespołem chorego węzła zatokowego, z wyjątkiem osób z wszczepionym czynnym stymulatorem
komorowym;

• blokiem przedsionkowo-komorowym II lub III stopnia, z wyjątkiem osób z wszczepionym
czynnym stymulatorem komorowym;

• ciężką bradykardią (mniej niż 40 uderzeń serca na minutę);

• niewydolnością lewej komory serca z zastojem płucnym;

• nadwrażliwością na diltiazemu chlorowodorek lub jakąkolwiek substancję pomocniczą;

• przyjmujących jednocześnie dantrolen we wlewie dożylnym.

Częstość działań niepożądanych przedstawiono zgodnie z konwencją MedDRA: Bardzo często (≥1/10);
często (≥1/100 do < 1/10); niezbyt często (≥1/1 000 do < 1/100), rzadko (≥1/10 000 do < 1/1 000); bardzo
rzadko (< 1/10 000); nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

W obrębie każdej grupy o określonej częstości występowania objawy niepożądane są wymienione
zgodnie ze zmniejszającym się nasileniem.

Leczenie należy rozpoczynać od małych dawek w celu ustalenia indywidualnej dawki dobowej.
Poniższy schemat dawkowania zalecany jest u osób dorosłych:

Choroba niedokrwienna serca

Dwa razy na dobę 1/2 tabletki o przedłużonym uwalnianiu produktu Dilzem 180 retard (co odpowiada
180 mg diltiazemu chlorowodorku na dobę).

Jeżeli efekt kliniczny nie jest zadowalający, dawka leku może być stopniowo zwiększona do 360 mg na
dobę.

W przypadku długotrwałego leczenia z zadowalającym efektem klinicznym, zaleca się sprawdzanie, co
2-3 miesiące, czy możliwe jest zmniejszenie dawki leku.

Nadciśnienie tętnicze

1 tabletka o przedłużonym uwalnianiu produktu Dilzem 180 retard (co odpowiada 180 mg diltiazemu
chlorowodorku na dobę), przyjęta rano.

W przypadku niezadowalającego efektu hipotensyjnego, dawka leku może być stopniowo zwiększona do
maksymalnej dawki 360 mg na dobę.

W przypadku osiągnięcia zadowalającego efektu hipotensyjnego, warto rozważyć możliwość
zmniejszenia dawki diltiazemu chlorowodorku.

Droga i sposób podawania

Tabletki należy przyjmować po posiłkach, bez rozgryzania, popijając wystarczającą ilością płynu (np. jedna szklanka).

Leczenie jest z reguły długotrwałe.

Przerwanie leczenia lub zmiana w dawkowaniu produktu powinny odbywać się wyłącznie na zlecenie
lekarza. Dilzem 180 retard należy odstawiać powoli, zmniejszając kolejne przyjmowane dawki,
szczególnie u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca.

Stosowanie u osób w podeszłym wieku

Produkt Dilzem 180 retard musi być ostrożnie stosowany u pacjentów w podeszłym wieku.

Stosowanie u pacjentów z niewydolnością nerek

Produkt Dilzem 180 retard musi być ostrożnie stosowany u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.

Stosowanie u pacjentów z niewydolnością wątroby

Produkt Dilzem 180 retard musi być ostrożnie stosowany u pacjentów zaburzeniami czynności wątroby.

W przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory serca, bradykardią (ryzyko
zaostrzenia) lub blokiem przedsionkowo-komorowym I stopnia, stwierdzonym w zapisie EKG
(ryzyko zaostrzenia i, w rzadkich przypadkach, ryzyko wystąpienia bloku całkowitego) konieczna jest
ścisła obserwacja.

Przed zastosowaniem znieczulenia ogólnego należy poinformować anestezjologa o przyjmowaniu
diltiazemu. Leki z grupy antagonistów wapnia mogą nasilać zaburzenia kurczliwości, przewodzenia i
automatyzmu mięśnia sercowego, a także działanie rozszerzające naczynia krwionośne środków
stosowanych do znieczulenia.

U osób w podeszłym wieku i pacjentów z niewydolnością nerek lub wątroby może wystąpić
zwiększenie stężenia diltiazemu w osoczu. Wszelkie stany stanowiące przeciwwskazanie do
stosowania produktu leczniczego oraz wskazujące na konieczność podjęcia środków ostrożności
dotyczących stosowania, należy starannie obserwować i ściśle monitorować; dotyczy to szczególnie
kontrolowania częstości akcji serca na początku leczenia.

Stosowanie leków z grupy antagonistów wapnia, takich jak diltiazem, może wiązać się ze zmianami
nastroju, w tym z depresją.

Podobnie jak inni antagoniści wapnia, diltiazem hamuje motorykę przewodu pokarmowego, dlatego
należy zachować szczególną ostrożność w przypadku stosowania produktu u pacjentów, u których
istnieje ryzyko niedrożności jelit. Resztki produktu w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu
mogą pojawić się w kale pacjenta; fakt ten nie ma jednak znaczenia klinicznego.

W przypadku pacjentów z zaburzeniami czynności lewej komory serca, bradykardią (ryzyko
zaostrzenia) lub blokiem przedsionkowo-komorowym I stopnia, stwierdzonym w zapisie EKG
(ryzyko zaostrzenia i, w rzadkich przypadkach, ryzyko wystąpienia bloku całkowitego) konieczna jest
ścisła obserwacja.

Przed zastosowaniem znieczulenia ogólnego należy poinformować anestezjologa o przyjmowaniu
diltiazemu. Leki z grupy antagonistów wapnia mogą nasilać zaburzenia kurczliwości, przewodzenia i
automatyzmu mięśnia sercowego, a także działanie rozszerzające naczynia krwionośne środków
stosowanych do znieczulenia.

U osób w podeszłym wieku i pacjentów z niewydolnością nerek lub wątroby może wystąpić
zwiększenie stężenia diltiazemu w osoczu. Wszelkie stany stanowiące przeciwwskazanie do
stosowania produktu leczniczego oraz wskazujące na konieczność podjęcia środków ostrożności
dotyczących stosowania, należy starannie obserwować i ściśle monitorować; dotyczy to szczególnie
kontrolowania częstości akcji serca na początku leczenia.

Stosowanie leków z grupy antagonistów wapnia, takich jak diltiazem, może wiązać się ze zmianami
nastroju, w tym z depresją.

Podobnie jak inni antagoniści wapnia, diltiazem hamuje motorykę przewodu pokarmowego, dlatego
należy zachować szczególną ostrożność w przypadku stosowania produktu u pacjentów, u których
istnieje ryzyko niedrożności jelit. Resztki produktu w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu
mogą pojawić się w kale pacjenta; fakt ten nie ma jednak znaczenia klinicznego.

Produkty lecznicze przeciwwskazane do jednoczesnego stosowania:

Dantrolen (we wlewie dożylnym): w przypadku jednoczesnego podania werapamilu i dantrolenu
dożylnie zwierzętom laboratoryjnym obserwowano zwykle migotanie komór zakończone zgonem. Z
tego względu skojarzenie antagonisty wapnia z dantrolenem może być potencjalnie niebezpieczne.

Jednoczesne stosowanie wymagające zachowania ostrożności:

Lit: ryzyko nasilenia działania neurotoksycznego litu.

Pochodne azotanów - nasilenie działania hipotensyjnego i ryzyko omdlenia (addytywne działanie
rozszerzające naczynia krwionośne): u wszystkich pacjentów przyjmujących antagonistów wapnia
można rozpocząć podawanie pochodnych azotanów tylko stopniowo zwiększając dawkę.

Teofilina: zwiększenie stężenia teofiliny we krwi.

Leki blokujące receptory alfa-adrenergiczne - nasilenie działania przeciwnadciśnieniowego:
jednoczesne stosowanie leków blokujących receptory alfa-adrenergiczne może wywołać lub nasilić
niedociśnienie. Stosowanie diltiazemu w skojarzeniu z alfa-adrenolitykiem można rozważyć
wyłącznie pod warunkiem ścisłego monitorowania ciśnienia tętniczego.

Amiodaron, digoksyna - zwiększenie ryzyka wystąpienia bradykardii: należy zachować ostrożność w
przypadku jednoczesnego stosowania tych leków z diltiazemem, zwłaszcza u osób w podeszłym
wieku i w przypadku stosowania dużych dawek.

Leki blokujące receptory beta-adrenergiczne: możliwość wystąpienia zaburzeń rytmu serca (wyraźna
bradykardia, blok zatokowy), zaburzeń przewodzenia zatokowo-przedsionkowego i przedsionkowo-
komorowego oraz niewydolności serca (działanie synergiczne). Takie skojarzenie można zastosować
jedynie w warunkach umożliwiających ścisłą obserwację kliniczną i pod kontrolą EKG, zwłaszcza na
początku leczenia.

Inne leki przeciwarytmiczne: ponieważ diltiazem ma działanie przeciwarytmiczne, nie zaleca się jego
jednoczesnego stosowania z innymi lekami przeciwarytmicznymi (dodatkowe ryzyko nasilenia
działań niepożądanych ze strony serca). Takie skojarzenie można zastosować jedynie w warunkach
umożliwiających ścisłą obserwację kliniczną i pod kontrolą EKG.

Karbamazepina- zwiększenie stężenia karbamazepiny we krwi: zaleca się oznaczanie stężeń
karbamazepiny w osoczu i w razie potrzeby odpowiednie dostosowanie dawki.

Ryfampicyna: ryzyko zmniejszenia stężenia diltiazemu w osoczu po rozpoczęciu leczenia
ryfampicyną. Należy ściśle monitorować stan pacjenta podczas rozpoczynania lub kończenia leczenia
ryfampicyną.

Antagoniści receptora H2 (cymetydyna, ranitydyna): zwiększenie stężenia diltiazemu w osoczu.
Pacjentów przyjmujących diltiazem należy ściśle monitorować podczas rozpoczynania lub kończenia
leczenia antagonistą receptora H2. Może być konieczne dostosowanie dawki dobowej diltiazemu.

Cyklosporyna - zwiększenie stężenia cyklosporyny we krwi: zaleca się zmniejszenie dawki
cyklosporyny, monitorowanie czynności nerek, kontrolowanie stężenia cyklosporyny we krwi i
dostosowanie dawki w przypadku leczenia skojarzonego i po odstawieniu cyklosporyny.

Informacje ogólne, które należy wziąć pod uwagę:

Ze względu na możliwość działania addytywnego konieczne jest zachowanie uwagi i ostrożne
zwiększanie dawki u pacjentów przyjmujących diltiazem jednocześnie z innymi lekami wpływającymi
na kurczliwość i (lub) przewodzenie serca.

Diltiazem jest metabolizowany za pomocą CYP3A4. Zaobserwowano umiarkowane (mniej niż 2-
krotne) zwiększenie stężenia diltiazemu w osoczu w przypadku jednoczesnego stosowania
z silniejszym inhibitorem CYP3A4. Diltiazem jest także inhibitorem izoenzymów cytochromu
CYP3A4. Jednoczesne stosowanie z innymi substratami CYP3A4 może spowodować zwiększenie
stężenia w osoczu każdej z substancji. Jednoczesne stosowanie diltiazemu z induktorem CYP3A4
może prowadzić do zmniejszenia stężenia diltiazemu w osoczu.

Benzodiazepiny (midazolam, triazolam): diltiazem powoduje istotne zwiększenie stężenia
midazolamu i triazolamu w osoczu oraz wydłużenie ich okresu półtrwania. Należy zachować
szczególną ostrożność w przypadku stosowania krótko działających benzodiazepin metabolizowanych
za pomocą CYP3A4 u pacjentów przyjmujących diltiazem.

Kortykosteroidy (metyloprednizolon): zahamowanie metabolizmu metyloprednizolonu (CYP3A4) i
zahamowanie aktywności glikoproteiny P. Należy monitorować stan pacjenta podczas rozpoczynania
leczenia metyloprednizolonem. Może być konieczne dostosowanie dawki metyloprednizolonu.

Statyny: diltiazem jest inhibitorem CYP3A4 i wykazano, że powoduje istotne zwiększenie pola
powierzchni pod krzywą (AUC) niektórych statyn. W przypadku jednoczesnego stosowania
z diltiazemem ryzyko rozwoju miopatii i rabdomiolizy związane z leczeniem statynami
metabolizowanymi za pomocą CYP3A4 może być zwiększone. Jeśli to możliwe, jednocześnie z
diltiazemem należy stosować statyny, które nie są metabolizowane przez CYP3A4; w innym
przypadku konieczne jest ścisłe monitorowanie pacjenta ze względu na możliwość wystąpienia
objawów podmiotowych i przedmiotowych związanych z toksycznym działaniem statyn.

Z powodu występowania działań niepożądanych, tj. zawrotów głowy (często), złego samopoczucia (często), zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn może być zaburzona. Jednak nie przeprowadzono żadnych badań.

Objawy kliniczne ostrego przedawkowania mogą obejmować nasilone niedociśnienie, które może
prowadzić do wstrząsu, bradykardię zatokową z lub bez rozkojarzenia przedsionkowo-komorowego,
oraz zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego.

Leczenie, w warunkach szpitalnych, obejmuje płukanie żołądka i (lub) diurezę osmotyczną. W
przypadku zaburzeń przewodzenia można stosować czasową elektrostymulację serca.
Proponowane leczenie korygujące: podanie atropiny, wazopresorów, leków inotropowych, glukagonu
i glukonianu wapnia we wlewie.