LENDACIN

1 fiolka zawiera 1 g ceftriaksonu (Ceftriaxonum) w postaci trzyipółwodnej soli disodowej.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Produkt Lendacin 1 g jest przeciwwskazany u pacjentów z rozpoznaną nadwrażliwością na antybiotyki beta-laktamowe.

U pacjentów z nadwrażliwością na penicyliny należy wziąć pod uwagę możliwość krzyżowej reakcji alergicznej.

Noworodków i wcześniaków z hiperbilirubinemią nie należy leczyć ceftriaksonem. Badania in vitro wykazały, że ceftriakson może wypierać bilirubinę z miejsc wiązania z albuminami surowicy, co może prowadzić do encefalopatii bilirubinowej w tej grupie pacjentów.

Ceftriakson jest przeciwwskazany u:

• wcześniaków do skorygowanego wieku 41 tygodni (tygodnie ciąży + tygodnie życia);

• donoszonych noworodków (do 28. dnia życia)

- z żółtaczką lub hipoalbuminemią albo kwasicą, gdyż są to stany, w których wiązanie bilirubiny może być osłabione;

- jeśli konieczne jest u nich (lub można się spodziewać, że będzie konieczne) dożylne leczenie wapniem lub podawanie infuzji zawierających wapń, ze względu na ryzyko wytrącenia się związku ceftriaksonu z wapniem (patrz punkty 4.4, 4.8 i 6.2).

Przed podaniem ceftriaksonu razem z lidokainą we wstrzyknięciu domięśniowym należy wziąć pod uwagę przeciwwskazania do stosowania lidokainy (patrz także punkty 4.4 i 6.6).

Działania niepożądane są zazwyczaj lekkie i krótkotrwałe.

W celu określenia częstości działań niepożądanych posłużono się następującą terminologią:

bardzo często (³1/10)

często (³1/100 do < 1/10)

niezbyt często (³1/1000 do < 1/100)

rzadko (³1/10 000 do < 1/1000)

bardzo rzadko (< 1/10 000)

częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)

* Większość z nich po 10 dniach leczenia i zastosowaniu całkowitych dawek 20 g lub większych.

+ Jeśli wystąpią ciężkie, ostre reakcje nadwrażliwości i wstrząs anafilaktyczny, konieczne jest natychmiastowe przerwanie podawania ceftriaksonu i wdrożenie odpowiedniego postępowania ratunkowego.

° Po podaniu dożylnym. Reakcję można zminimalizować podając produkt w powolnym wstrzyknięciu, trwającym 2 do 4 minut.

$ Domięśniowe podanie ceftriaksonu bez lidokainy jest bolesne.

^# Wyniki nieenzymatycznych metod oznaczania glukozy w moczu mogą być fałszywie dodatnie. Z tego względu podczas leczenia ceftriaksonem do pomiaru stężenia glukozy w moczu należy stosować metodę enzymatyczną.

Nie mieszać ceftriaksonu ani nie podawać jednocześnie z roztworami lub produktami zawierającymi wapń, nawet jeśli stosuje się różne linie dożylne.

Rzadko opisywano ciężkie i w niektórych przypadkach zakończone zgonem reakcje niepożądane u wcześniaków i donoszonych noworodków (w wieku poniżej 28 dni), otrzymujących dożylnie ceftriakson i wapń. U zmarłych dzieci obserwowano wytrącanie się soli wapniowej ceftriaksonu w płucach i w nerkach.

Duże ryzyko wytrącania się soli u noworodków spowodowane jest małą objętością krwi oraz dłuższym niż u dorosłych okresem półtrwania ceftriaksonu (patrz punkty 4.3, 4.4 i 5.2).

Możliwy jest rozwój nadkażeń drobnoustrojami niewrażliwymi na ceftriakson (takimi jak drożdżaki, grzyby lub inne oporne drobnoustroje). Rzadkim działaniem niepożądanym jest rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy, wywołane przez zakażenie Clostridium difficile w trakcie leczenia ceftriaksonem. Dlatego należy wziąć pod uwagę takie rozpoznanie u pacjentów, u których po leczeniu antybiotykiem wystąpi biegunka.

Opisywano bardzo rzadko przypadki wytrącania się soli wapniowej ceftriaksonu w nerkach, głównie u dzieci w wieku powyżej 3 lat, otrzymujących albo duże dawki (np. ³80 mg/kg mc./dobę), albo dawki całkowite przekraczające 10 g i mających inne czynniki ryzyka (np. ograniczoną podaż płynów, unieruchomienie w łóżku itd.). Ryzyko wytrącenia się soli zwiększa się u pacjentów unieruchomionych lub odwodnionych. Zjawisko to może przebiegać z objawami lub bezobjawowo, może prowadzić do niewydolności nerek i bezmoczu, ale jest odwracalne po przerwaniu stosowania produktu Lendacin 1 g.

Obserwowano wytrącanie się ceftriaksonu w pęcherzyku żółciowym, głównie u pacjentów otrzymujących dawki większe od zalecanych dawek standardowych. Prospektywne badania u dzieci wykazały różną częstość powstawania strątów soli po podaniu dożylnym; w niektórych badaniach do ponad 30%. Wydaje się, że częstość ta jest mniejsza po zastosowaniu powolnej infuzji (trwającej 20 do 30 minut). Wytracanie się soli jest zwykle bezobjawowe, ale rzadko może przebiegać z takimi objawami, jak ból, nudności i wymioty. W takich przypadkach zaleca się leczenie objawowe. Wytrącanie się soli jest zwykle odwracalne po przerwaniu stosowania ceftriaksonu.

Dawkowanie

Dawkowanie i sposób podawania należy ustalić w zależności od ciężkości i lokalizacji zakażenia, wrażliwości patogenu oraz wieku i stanu pacjenta. Czas trwania leczenia zależy zwykle od uzyskanej reakcji. Tak jak zazwyczaj w terapii antybiotykowej, podawanie ceftriaksonu należy kontynuować przez co najmniej 48 do 72 godzin po uzyskaniu prawidłowej temperatury ciała lub potwierdzeniu likwidacji bakterii.

Dorośli i młodzież w wieku powyżej 12 lat, o masie ciała ≥50 kg

Zazwyczaj stosowana dawka wynosi od 1 do 2 g ceftriaksonu, podawana raz na dobę (co 24 godziny). W leczeniu ciężkich zakażeń lub zakażeń wywołanych drobnoustrojami średnio wrażliwymi dawkę można zwiększyć do 4 g podawanych raz na dobę.

W leczeniu niepowikłanej rzeżączki u dorosłych i młodzieży w wieku powyżej 12 lat i o masie ciała co najmniej 50 kg ceftriakson należy podać domięśniowo w pojedynczej dawce 250 mg.

Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych

Leczenie rozpoczyna się od 100 mg na kg masy ciała raz na dobę (jednak nie więcej niż 4 g na dobę). Po ustaleniu wrażliwości drobnoustroju dawkę można odpowiednio zmniejszyć.

U noworodków w wieku od 0 do 14 dni nie należy podawać dawki większej niż 50 mg/kg mc./dobę.

Borelioza (stadium II i III)

U dorosłych i młodzieży w wieku powyżej 12 lat dawka terapeutyczna wynosi 50 mg/kg mc. do maksymalnie 2 g ceftriaksonu raz na dobę przez 14 dni.

U dzieci: 50 do 100 mg/kg mc. raz na dobę do maksymalnie 2 g na dobę przez 14 dni.

Zapobieganie zakażeniom okołooperacyjnym

W celu zapobiegania zakażeniom po zabiegach chirurgicznych, w których doszło lub mogło dojść do zakażenia, zaleca się podanie pojedynczej dawki 1 do 2 g (zależnie od ryzyka zakażenia) na 30 do 90 minut przed operacją. W przypadku operacji na odbytnicy i okrężnicy ceftriakson należy podać razem z lekiem przeciwbakteryjnym działającym na drobnoustroje beztlenowe.

Osoby w podeszłym wieku

Nie jest konieczna modyfikacja dawki przeznaczonej dla dorosłych pod warunkiem zadowalającej czynności nerek i wątroby.

Noworodki (w wieku 0-14 dni)

20 do 50 mg/kg mc. dożylnie raz na dobę (co 24 godziny).

W ciężkich zakażeniach nie wolno podawać dawki większej niż 50 mg/kg mc. na dobę.

Dzieci w wieku od 15 dni do 12 lat, o masie ciała mniejszej niż 50 kg

20 do 80 mg/kg mc. dożylnie, raz na dobę (co 24 godziny).

W ciężkich zakażeniach nie podawać dawki większej niż 80 mg/kg mc. na dobę. Wyjątkiem jest zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych (patrz punkt 4.2: Specjalne zalecenia dotyczące dawkowania).

Dzieci o masie ciała 50 kg lub większej otrzymują zwykłą dawkę dla dorosłych, podawaną raz na dobę (patrz wyżej).

Niewydolność nerek

U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek i prawidłową czynnością wątroby zmiana dawki nie jest konieczna. Jedynie w przypadkach skrajnej niewydolności nerek (klirens kreatyniny < 10 ml/min) dawkę dobową ceftriaksonu należy ograniczyć do maksymalnie 2 g.

U pacjentów ze współistniejącą ciężką niewydolnością nerek i wątroby należy regularnie kontrolować stężenie ceftriaksonu w osoczu i na tej podstawie dostosowywać dawkę leku.

U pacjentów poddawanych hemodializie lub dializie otrzewnowej podawanie dodatkowej dawki leku po zakończeniu dializy nie jest konieczne. Należy jednak kontrolować stężenia ceftriaksonu w osoczu w celu ustalenia, czy konieczna jest modyfikacja dawkowania, gdyż szybkość wydalania u tych pacjentów może być zmniejszona.

Niewydolność wątroby

U pacjentów z prawidłową czynnością nerek zmiana dawkowania nie jest konieczna. Jeśli jednocześnie występuje ciężka niewydolność nerek i wątroby, należy regularnie kontrolować stężenie ceftriaksonu w osoczu i na tej podstawie dostosowywać dawkę leku.

Sposób podawania

Ceftriakson można podawać w postaci szybkiego wstrzyknięcia dożylnego (bolus), w infuzji dożylnej lub we wstrzyknięciu domięśniowym, po przygotowaniu roztworu zgodnie ze wskazówkami podanymi niżej (patrz punkt 6.6).

Do rozpuszczenia ceftriaksonu w fiolce ani do dalszego rozcieńczenia otrzymanego roztworu do podawania dożylnego nie należy stosować rozcieńczalników zawierających wapń (np. roztworu Ringera lub roztworu Hartmanna) ze względu na możliwość powstania strątu.

Ceftriakson z wapniem może się również wytrącić, jeśli roztwór ceftriaksonu i roztwory zawierające wapń zostaną zmieszane w tej samej linii dożylnej. Dlatego ceftriaksonu i roztworów zawierających wapń nie należy mieszać ze sobą ani nie podawać jednocześnie (patrz punkty 4.3, 4.4 i 6.2).

Podobnie jak w przypadku innych cefalosporyn, nie można wykluczyć możliwości wstrząsu anafilaktycznego, nawet jeśli zbierze się od pacjenta dokładny wywiad.

Każdy gram produktu Lendacin 1 g zawiera 3,6 mmol (lub 83 mg) sodu. Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów stosujących kontrolujących zawartość sodu w diecie.

Biegunkę związaną z zakażeniem Clostridium difficile (ang. CDAD - Clostridium difficile associated diarrhoea) opisywano podczas stosowania niemal wszystkich leków przeciwbakteryjnych, w tym produktu Lendacin 1 g. Jej nasilenie może sięgać od lekkiego do zakończonego zgonem zapalenia okrężnicy. Stosowanie leków przeciwbakteryjnych zmienia prawidłową florę jelitową, prowadząc do nadmiernego wzrostu C. difficile.

C. difficile wytwarza toksyny A i B, które uczestniczą w rozwoju CDAD. Szczepy C. difficile wytwarzające hipertoksynę powodują zwiększenie zachorowalności i umieralności, gdyż zakażenia mogą być oporne na leczenie przeciwbakteryjne i może być konieczne wycięcie okrężnicy. Rozpoznanie CDAD należy wziąć pod uwagę u każdego pacjenta, u którego wystąpi biegunka po leczeniu antybiotykiem. Konieczna jest uważna obserwacja medyczna, gdyż wystąpienie CDAD opisywano po dwóch miesiącach po podaniu leku przeciwbakteryjnego.

Jeśli podejrzewa się lub stwierdza CDAD, konieczne może być odstawienie aktualnie stosowanego antybiotyku, nie działającego na C. difficile. Jeśli jest to wskazane, należy zapewnić odpowiednią podaż płynów i elektrolitów, uzupełnić białka, wdrożyć leczenie antybiotykiem działającym na C. difficile i dokonać oceny chirurgicznej.

Podobnie, jak w przypadku innych leków przeciwbakteryjnych, możliwe jest nadkażenie niewrażliwymi drobnoustrojami.

W badaniach ultrasonograficznych pęcherzyka żółciowego obserwowano cienie przypominające kamienie żółciowe, występujące zwykle po zastosowaniu dawek większych niż zwykle zalecane. Cienie te przedstawiają jednak złogi soli wapniowej ceftriaksonu, które znikają po zakończeniu lub przerwaniu leczenia produktem Lendacin 1 g i rzadko wywołują objawy. Jeśli wystąpią objawy kliniczne, zaleca się leczenie zachowawcze (bez postępowania chirurgicznego).

Decyzja o przerwaniu leczenia ceftriaksonem należy do lekarza.

Opisywano przypadki zakończonych zgonem reakcji z wytrącaniem się soli wapniowej ceftriaksonu w płucach i nerkach wcześniaków i donoszonych noworodków w wieku poniżej 1 miesiąca.

Co najmniej jeden z nich otrzymał ceftriakson i wapń w różnym czasie i przez różne linie dożylne. W dostępnych danych naukowych nie ma doniesień o potwierdzonych przypadkach wewnątrznaczyniowego wytrącania się takich soli u pacjentów innych niż noworodki, otrzymujących ceftriakson i roztwory zawierające wapń lub jakikolwiek inny produkt zawierający wapń. Badania in vitro wykazały, że ryzyko wytrącenia się soli wapniowej ceftriaksonu jest większe u noworodków niż u pacjentów z innych grup wiekowych.

Podając ceftriakson pacjentom z którejkolwiek grupy wiekowej, nie należy go mieszać ani podawać jednocześnie dożylnie z żadnymi roztworami zawierającymi wapń, nawet jeśli stosuje się inne linie infuzyjne lub podaje w inne miejsca.

Jednak pacjentom w wieku powyżej 28. dnia życia ceftriakson i roztwory zawierające wapń można podawać sekwencyjnie, jeden po drugim, jeśli zastosuje się linie dożylne umieszczone w różnych miejscach lub jeśli linie dożylne zostaną wymienione lub dokładnie wypłukane między infuzjami roztworem soli fizjologicznej w celu uniknięcia wytrącenia się soli. U pacjentów, u których konieczne jest podawanie ciągłych infuzji roztworów do żywienia pozajelitowego (ang. TPN), zawierających wapń, personel medyczny może rozważyć alternatywne leczenie przeciwbakteryjne, z którym nie wiąże się podobne ryzyko wytrącania się soli. Jeśli niezbędne jest podawanie ceftriaksonu pacjentom otrzymującym ciągłe odżywianie pozajelitowe, odpowiednie roztwory i ceftriakson można podawać równolegle, ale przez różne linie dożylne umieszczone w innych miejscach. Alternatywnie, infuzje roztworu do żywienia pozajelitowego można przerwać na czas podania ceftriaksonu, z możliwością wypłukania linii infuzyjnej między podaniem obu roztworów (patrz punkty 4.3, 4.8, 5.2 i 6.2).

U pacjentów leczonych ceftriaksonem rzadko notowano zapalenie trzustki, którego przyczyną może być zastój żółci. U większości pacjentów występowały czynniki ryzyka zastoju żółci i powstawania złogów („błotka żółciowego“), na przykład wcześniejsza operacja, ciężka choroba lub całkowite żywienie pozajelitowe. Nie można wykluczyć, że wytrącanie się ceftriaksonu w żółci stanowi czynnik wyzwalający lub towarzyszący.

W ciężkiej niewydolności nerek i wątroby dawkę produktu należy zmniejszyć zgodnie z podanymi zaleceniami.

Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność ceftriaksonu u noworodków, niemowląt i dzieci ustalono dla dawek opisanych w punkcie „Dawkowanie” i „Sposób podawania”. Badania wykazały, że ceftriakson, tak jak niektóre inne cefalosporyny, może wypierać bilirubinę z jej połączeń z albuminami surowicy.

Produktu Lendacin 1 g nie należy stosować u noworodków (zwłaszcza wcześniaków) z ryzykiem rozwoju encefalopatii bilirubinowej.

Podczas długotrwałego leczenia należy regularnie wykonywać badanie morfologiczne krwi.

Jeśli stosuje się roztwór lidokainy jako rozpuszczalnik, roztwory ceftriaksonu należy podawać wyłącznie we wstrzyknięciu domięśniowym.

Podobnie jak w przypadku innych cefalosporyn, nie można wykluczyć możliwości wstrząsu anafilaktycznego, nawet jeśli zbierze się od pacjenta dokładny wywiad.

Każdy gram produktu Lendacin 1 g zawiera 3,6 mmol (lub 83 mg) sodu. Należy to wziąć pod uwagę u pacjentów stosujących kontrolujących zawartość sodu w diecie.

Biegunkę związaną z zakażeniem Clostridium difficile (ang. CDAD - Clostridium difficile associated diarrhoea) opisywano podczas stosowania niemal wszystkich leków przeciwbakteryjnych, w tym produktu Lendacin 1 g. Jej nasilenie może sięgać od lekkiego do zakończonego zgonem zapalenia okrężnicy. Stosowanie leków przeciwbakteryjnych zmienia prawidłową florę jelitową, prowadząc do nadmiernego wzrostu C. difficile.

C. difficile wytwarza toksyny A i B, które uczestniczą w rozwoju CDAD. Szczepy C. difficile wytwarzające hipertoksynę powodują zwiększenie zachorowalności i umieralności, gdyż zakażenia mogą być oporne na leczenie przeciwbakteryjne i może być konieczne wycięcie okrężnicy. Rozpoznanie CDAD należy wziąć pod uwagę u każdego pacjenta, u którego wystąpi biegunka po leczeniu antybiotykiem. Konieczna jest uważna obserwacja medyczna, gdyż wystąpienie CDAD opisywano po dwóch miesiącach po podaniu leku przeciwbakteryjnego.

Jeśli podejrzewa się lub stwierdza CDAD, konieczne może być odstawienie aktualnie stosowanego antybiotyku, nie działającego na C. difficile. Jeśli jest to wskazane, należy zapewnić odpowiednią podaż płynów i elektrolitów, uzupełnić białka, wdrożyć leczenie antybiotykiem działającym na C. difficile i dokonać oceny chirurgicznej.

Podobnie, jak w przypadku innych leków przeciwbakteryjnych, możliwe jest nadkażenie niewrażliwymi drobnoustrojami.

W badaniach ultrasonograficznych pęcherzyka żółciowego obserwowano cienie przypominające kamienie żółciowe, występujące zwykle po zastosowaniu dawek większych niż zwykle zalecane. Cienie te przedstawiają jednak złogi soli wapniowej ceftriaksonu, które znikają po zakończeniu lub przerwaniu leczenia produktem Lendacin 1 g i rzadko wywołują objawy. Jeśli wystąpią objawy kliniczne, zaleca się leczenie zachowawcze (bez postępowania chirurgicznego).

Decyzja o przerwaniu leczenia ceftriaksonem należy do lekarza.

Opisywano przypadki zakończonych zgonem reakcji z wytrącaniem się soli wapniowej ceftriaksonu w płucach i nerkach wcześniaków i donoszonych noworodków w wieku poniżej 1 miesiąca.

Co najmniej jeden z nich otrzymał ceftriakson i wapń w różnym czasie i przez różne linie dożylne. W dostępnych danych naukowych nie ma doniesień o potwierdzonych przypadkach wewnątrznaczyniowego wytrącania się takich soli u pacjentów innych niż noworodki, otrzymujących ceftriakson i roztwory zawierające wapń lub jakikolwiek inny produkt zawierający wapń. Badania in vitro wykazały, że ryzyko wytrącenia się soli wapniowej ceftriaksonu jest większe u noworodków niż u pacjentów z innych grup wiekowych.

Podając ceftriakson pacjentom z którejkolwiek grupy wiekowej, nie należy go mieszać ani podawać jednocześnie dożylnie z żadnymi roztworami zawierającymi wapń, nawet jeśli stosuje się inne linie infuzyjne lub podaje w inne miejsca.

Jednak pacjentom w wieku powyżej 28. dnia życia ceftriakson i roztwory zawierające wapń można podawać sekwencyjnie, jeden po drugim, jeśli zastosuje się linie dożylne umieszczone w różnych miejscach lub jeśli linie dożylne zostaną wymienione lub dokładnie wypłukane między infuzjami roztworem soli fizjologicznej w celu uniknięcia wytrącenia się soli. U pacjentów, u których konieczne jest podawanie ciągłych infuzji roztworów do żywienia pozajelitowego (ang. TPN), zawierających wapń, personel medyczny może rozważyć alternatywne leczenie przeciwbakteryjne, z którym nie wiąże się podobne ryzyko wytrącania się soli. Jeśli niezbędne jest podawanie ceftriaksonu pacjentom otrzymującym ciągłe odżywianie pozajelitowe, odpowiednie roztwory i ceftriakson można podawać równolegle, ale przez różne linie dożylne umieszczone w innych miejscach. Alternatywnie, infuzje roztworu do żywienia pozajelitowego można przerwać na czas podania ceftriaksonu, z możliwością wypłukania linii infuzyjnej między podaniem obu roztworów (patrz punkty 4.3, 4.8, 5.2 i 6.2).

U pacjentów leczonych ceftriaksonem rzadko notowano zapalenie trzustki, którego przyczyną może być zastój żółci. U większości pacjentów występowały czynniki ryzyka zastoju żółci i powstawania złogów („błotka żółciowego“), na przykład wcześniejsza operacja, ciężka choroba lub całkowite żywienie pozajelitowe. Nie można wykluczyć, że wytrącanie się ceftriaksonu w żółci stanowi czynnik wyzwalający lub towarzyszący.

W ciężkiej niewydolności nerek i wątroby dawkę produktu należy zmniejszyć zgodnie z podanymi zaleceniami.

Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność ceftriaksonu u noworodków, niemowląt i dzieci ustalono dla dawek opisanych w punkcie „Dawkowanie” i „Sposób podawania”. Badania wykazały, że ceftriakson, tak jak niektóre inne cefalosporyny, może wypierać bilirubinę z jej połączeń z albuminami surowicy.

Produktu Lendacin 1 g nie należy stosować u noworodków (zwłaszcza wcześniaków) z ryzykiem rozwoju encefalopatii bilirubinowej.

Podczas długotrwałego leczenia należy regularnie wykonywać badanie morfologiczne krwi.

Jeśli stosuje się roztwór lidokainy jako rozpuszczalnik, roztwory ceftriaksonu należy podawać wyłącznie we wstrzyknięciu domięśniowym.