LEKOKLAR

1 tabletka powlekana zawiera 250 mg lub 500 mg klarytromycyny (Clarithromycinum).

Substancje pomocnicze, patrz punkt 6.1.

Stosowanie preparatu jest przeciwwskazane u pacjentów ze znaną nadwrażliwością na klarytromycynę lub na którykolwiek antybiotyk makrołidowy.

Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie klarytromycyny z pochodnymi ergotaminy, terfenadyną, astemizolem, cyzaprydem lub pimozydem (patrz punkt 4.5).

Działania niepożądane są większości lekkie i przemijające.

Najczęściej obserwowane działania niepożądane u dorosłych, to: biegunka (3%), nudności (3%),

zaburzenia smaku (3%), niestrawność (2%), bóle brzucha (2%) i ból głowy (2%).

Najczęściej zgłaszane działania niepożądane u dzieci, to: biegunka (6%), nudności (6%), bóle

brzucha (3%), wysypka (3%) i ból głowy (2%).

Mniej niż 1% działań niepożądanych opisano jako ciężkie.

Działania niepożądane występowały z częstością:

Często: > 1/100

Rzadko: < 1/100

Bardzo rzadko: < 1/10 000

Zaburzenia żołądkowo-jelitowe

Często: biegunka, nudności, wymioty, ból brzucha, metaliczny lub gorzki smak w ustach, zapalenie dziąseł, zapalenie języka, przemijające przebarwienie języka i zębów. Bardzo rzadko: rzekomobłoniaste zapalenie jelit, zapalenie trzustki.

Zaburzenia układu nerwowego

Często: ból głowy.

Bardzo rzadko: niepokój, zawroty głowy (błędnikowe i pozabłędnikowe), bezsenność, omamy wzrokowe, stan zmieszania, koszmary senne, psychoza, mania.

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Rzadko: leukopenia, wydłużony czas protrombinowy, eozynofilia. Bardzo rzadko: małopłytkowość, neutropenia.

Zaburzenia układu immunologicznego

Rzadko: wysypka, pokrzywka, reakcja anafilaktyczna.

Bardzo rzadko: zespół Stevensa-Johnsona, toksyczna rozpływna martwica naskórka.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Rzadko: przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AspAT, A1AT, fosfataza zasadowa), zwiększenie stężenia bilirubiny.

Bardzo rzadko: zapalenie wątroby (prowadzące do powstania gruczolaków wątrobowokomórkowych i (lub) cholestatyczne z żółtaczką lub bez żółtaczki, zaburzenia czynności wątroby zakończone zgonem, związane z ciężką chorobą podstawową i jednoczesnym stosowaniem leków o działaniu hepatotoksycznym. Zaburzenia serca i naczyń

Bardzo rzadko: wydłużony odstęp QT, komorowe zaburzenia rytmu serca w postaci częstoskurczu komorowego i torsade de pointes. Zaburzenia nerek i dróg moczowych

Bardzo rzadko: zwiększone stężenie azotu mocznika we krwi, stężenia kreatyniny w surowicy, n efrotoksyczność.

Inne bardzo rzadko występujące działania niepożądane

- Hipoglikemia u pacjentów leczonych insuliną lub doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi.

- Pojedyncze przypadki utraty słuchu, głównie u kobiet w podeszłym wieku.

- Ból stawów, ból mięśni.

- Zwiększona liczba lekoopornych drobnoustrojów (po długotrwałym leczeniu).

Dawka preparatu zależy od ciężkości zakażenia i ustalają lekarz. Tabletki należy połykać w całości, bez rozkruszania, popijając odpowiednią ilością płynu. Pokarm nie wpływa na stopień wchłaniania klarytromycyny, ale może je spowolnić.

Dorośli i dzieci w wieku powyżej 12 lat

Zwykle stosuje się od 250 mg do 500 mg dwa razy na dobę (przez 7 do 14 dni). Zakażenia dróg oddechowych, skóry i tkanek miękkich

Dorośli: w ciężkich zakażeniach 500 mg dwa razy na dobę (co 12 godzin). Leczenie trwa zwykle 5 do 14 dni, z wyjątkiem zapalenia płuc i zatok, kiedy to leczenie powinno trwać 6 do 14 dni. U pacjentów z niewydolnością nerek (klirens kreatyniny < 30ml/min) dawkę klarytromycyny należy zmniejszyć o połowę, tzn. 250 mg raz na dobę lub w ciężkich zakażeniach 250 mg dwa razy na dobę. Zaleca się wówczas stosowanie preparatu zawierającego 250 mg w tabletce. Leczenie nie powinno trwać dłużej niż 14 dni.

Dzieci powyżej 12 roku życia: dawkowanie jak u dorosłych

Zakażenia wywołane przez drobnoustroje z rodzaju Mycobacterium

Zalecana dawka dla dorosłych wynosi 500 mg klarytromycyny dwa razy na dobę.

Leczenie rozsianej postaci zakażenia wywołanego przez kompleks Mycobacterium avium (MAC)

u pacjentów z AIDS należy kontynuować dopóki obserwuje się korzystne działanie kliniczne i bakteriologiczne. Klarytromycynę należy stosować w skojarzeniu z innymi lekami działającymi na Mycobacterium.

Zapobieganie zakażeniom wywoływanym przez MAC

Zalecane dawkowanie u dorosłych wynosi 500 mg dwa razy na dobę.

Zakażenia Helicobacter pylori

U pacjentów zakażonych Helicobacter pylori zalecany jest jeden z następujących sposobów leczenia:

- Leczenie z zastosowaniem 3 leków

Klarytromycyna w dawce 500 mg, 2 razy na dobę (co 12 godzin), lanzoprazol w dawce 30 mg, dwa razy na dobę i 1 g amoksycyliny, 2 razy na dobę przez 10 dni.

Klarytromycyna w dawce 500 mg, 2 razy na dobę z amoksycyliną w dawce 1 g, dwa razy na dobę i 20 mg omeprazolu, raz na dobę przez 7 do 10 dni.

- Leczenie z zastosowaniem 2 leków

Klarytromycyna w dawce 500 mg, 3 razy na dobę w skojarzeniu z omeprazolem w dawce 40 mg, jeden raz na dobę przez 14 dni. Podawanie omeprazolu w dawce 20 mg lub 40 mg, jeden raz na dobę należy kontynuować przez następne 14 dni.

Klarytromycyna w dawce 500 mg, 3 razy na dobę w skojarzeniu z lanzoprazolem w dawce 60 mg, jeden raz na dobę przez 14 dni. W celu całkowicie wyleczenia wrzodu może być konieczne dalsze podawanie leków zmniejszających wydzielanie kwasu żołądkowego.

Dzieci w wieku od 6 do 12 lat

Zwykle stosuje się dawkę 7,5 mg/kg mc. dwa razy na dobę. Dawka maksymalna dla dzieci wynosi 250 mg dwa razy na dobę.

Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania klarytromycyny u dzieci w wieku poniżej 6 miesięcy. Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania klarytromycyny w zakażeniach MAC u dzieci w wieku poniżej 20 miesięcy.

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby i (lub) nerek

U pacjentów z lekkimi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby i prawidłową czynnością nerek zmniejszenie dawki preparatu nie jest konieczne.

U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny mniejszy niż 30 ml/min), ze współistniejącymi zaburzeniami czynności wątroby lub bez nich, dawkę leku należy zmniejszyć o połowę lub zwiększyć dwukrotnie przerwy między kolejnymi dawkami.

Pacjenci w podeszłym wieku

U pacjentów w podeszłym wieku (o ile nie występują u nich ciężkie zaburzenia czynności nerek) redukcja dawki preparatu nie jest konieczna.

Czas leczenia

Czas leczenia zależy od odpowiedzi klinicznej pacjenta i ustala go lekarz. Leczenie dorosłych trwa zwykle od 7 do 14 dni, a dzieci 10 dni.

? Powikłaniem związanym ze stosowaniem większości leków przeciwbakteryjnych, w tym antybiotyków makrolidowych, może być rzekomobłoniaste zapalenie jelit (o nasileniu od łagodnego do zagrażającego życiu). Jeśli w czasie leczenia wystąpi uporczywa łub ciężka

biegunka stosowanie klarytromycyny należy przerwać. W lekkich przypadkach skuteczne jest zwykle samo odstawienie leku, a w ciężkich przypadkach należy rozważyć podanie płynów i elektrolitów, uzupełnienie białka i zastosowanie preparatu przeciwbakteryjnego skutecznego wobec Clostridium difficile. ? Klarytromycyna jest metabolizowana głównie w wątrobie. Należy zachować szczególną

ostrożność u pacjentów z niewydolnością wątroby. Ostrożność należy również zachować podczas stosowania klarytromycyny u pacjentów z umiarkowaną i ciężką niewydolnością nerek.

? Istnieją doniesienia o toksycznym działaniu kolchicyny w przypadku jej stosowania jednocześnie z klarytromy cyną, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku. Działanie to obserwowano niekiedy

u pacjentów z niewydolnością nerek. Niektóre przypadki zakończyły się zgonem (patrz punkt 4.5).

? Bakterie oporne na klarytromycynę mogą wykazywać również oporność na inne antybiotyki makrolidowe, linkomycynę i klindamycynę (tzw. oporność krzyżowa).

? Powikłaniem związanym ze stosowaniem większości leków przeciwbakteryjnych, w tym antybiotyków makrolidowych, może być rzekomobłoniaste zapalenie jelit (o nasileniu od łagodnego do zagrażającego życiu). Jeśli w czasie leczenia wystąpi uporczywa łub ciężka

biegunka stosowanie klarytromycyny należy przerwać. W lekkich przypadkach skuteczne jest zwykle samo odstawienie leku, a w ciężkich przypadkach należy rozważyć podanie płynów i elektrolitów, uzupełnienie białka i zastosowanie preparatu przeciwbakteryjnego skutecznego wobec Clostridium difficile. ? Klarytromycyna jest metabolizowana głównie w wątrobie. Należy zachować szczególną

ostrożność u pacjentów z niewydolnością wątroby. Ostrożność należy również zachować podczas stosowania klarytromycyny u pacjentów z umiarkowaną i ciężką niewydolnością nerek.

? Istnieją doniesienia o toksycznym działaniu kolchicyny w przypadku jej stosowania jednocześnie z klarytromy cyną, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku. Działanie to obserwowano niekiedy

u pacjentów z niewydolnością nerek. Niektóre przypadki zakończyły się zgonem (patrz punkt 4.5).

? Bakterie oporne na klarytromycynę mogą wykazywać również oporność na inne antybiotyki makrolidowe, linkomycynę i klindamycynę (tzw. oporność krzyżowa).

Klarytromycyna jest metabolizowana w wątrobie z udziałem izoenzymu 3A cytochromu P450 (CYP3 A), co ma istotny wpływ na metabolizm innych jednocześnie stosowanych leków i może powodować zwiększenie ich stężenia w surowicy.

Następujące leki i grupy leków są metabolizowane przez CYP3A: alprazolam, astemizol, karbamazepina, cylostazol, cyzapryd, cyklosporyna, dizopiramid, alkaloidy sporyszu, lowastatyna, metyloprednizolon, midazolam, omeprazol, doustne leki przećiwzakrzepowe (np. warfaryna), pimozyd, chinidyna, ryfabutyna, syldenafil, symwastatyna, takrolimus, terfenadyna, triazolam, winblastyna. Podobny rodzaj interakcji (z udziałem innych izoenzymów) zachodzi w przypadku fenytoiny, teofiliny i walproinianu.

Klarytromycyny nie należy stosować z innymi antybiotykami makrolidowymi, klindamycyną

1 linkomycyną ze względu na możliwość krzyżowej nadwrażliwości i krzyżowej oporności. Klarytromycyny nie należy stosować z aminoglikozydami i innymi lekami o działaniu ototoksycznym.

Przeciwwskazane jest stosowanie pochodnych ergotaminy ze względu na możliwość wystąpienia ostrego zatrucia alkaloidami sporyszu (ciężki skurcz naczyń obwodowych). Przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie klarytromycyny z terfenadyną, astemizolem, cyzaprydem i pimozydem ze względu na możliwość wystąpienia ciężkich zaburzeń rytmu serca (wydłużenie odstępu QT, częstoskurcz komorowy i migotanie).

Jednoczesne stosowanie z teofiliną może powodować zwiększone stężenie teofiliny i nasilenie jej toksyczności.

Klarytromycyna może nasilić działanie doustnych leków przeciwzakrzepowych (warfaryny), dlatego należy uważnie kontrolować czas protrombinowy podczas jednoczesnego stosowania klarytromycyny i doustnych antykoagulantów. Klarytromycyna może zwiększyć toksyczność digoksyny.

Klarytromycyna może zmniejszyć klirens benzodiazepin (takich jak triazolam, alprazolam, midazolam), zwiększając w ten sposób ich działanie farmakologiczne.

Klarytromycyna może zwiększyć stężenie inhibitorów reduktazy HMG-CoA (symwastatyny, lowastatyny, atorwastatyny). W rzadkich przypadkach opisywano występowanie rabdomiolizy u pacjentów przyjmujących jednocześnie te leki.

Klarytromycyna może zwiększyć narażenie ogólnoustrojowe na syldenafil, dlatego należy rozważyć zmniejszenie dawki syldenafil u.

Klarytromycyna może zwiększyć stężenie karbamazepiny w osoczu.

Jednoczesne stosowanie klarytromycyny i zydowudyny u dorosłych pacjentów zakażonych HIV powoduje zmniejszenie stężenia zydowudyny. Interakcji można uniknąć, podając klarytromycynę

2 do 4 godzin przed podaniem zydowudyny.

Jednoczesne stosowanie klarytromycyny i omeprazolu powodowało zwiększone stężenie w osoczu obydwu leków. Pomimo tej interakcji leki te można stosować jednocześnie w leczeniu choroby wrzodowej.

Ryfampina i ryfabutyna zwiększają metabolizm klarytromycyny w wątrobie, powodując zwiększone stężenia ryfampiny i ryfabutyny w surowicy i tkankach, nawet do poziomu toksycznego.

Jednoczesne stosowanie klarytromycyny i rytonawiru powodowało znaczące zwiększenie stężenia klarytromycyny w surowicy, zwłaszcza u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. U pacjentów z klirensem kreatyniny od 30 do 60 ml/min dawkę klarytromycyny należy zmniejszyć do połowy. U pacjentów z klirensem kreatyniny mniejszym niż 30 ml/min dawkę klarytromycyny należy zmniejszyć o 75%.

Klarytromycyna może zmniejszyć metabolizm fluoksetyny i zwiększyć jej toksyczność, powodując delirium i psychozę.

Kolchicyna jest substratem zarówno dla CYP3A, jak i glikoproteiny P (Pgp), która bierze udział w transporcie na zewnątrz komórki. Klarytromycyna i inne antybiotyki makrolidowe są znanymi inhibitorami CYP3A i Pgp. Kiedy klarytromycyna i kolchicyna są podawane jednocześnie, hamowanie Pgp i (lub) CYP3A przez klarytromycynę może powodować zwiększenie narażenia na kolchicynę. Należy kontrolować czy u pacjenta nie występują objawy zatrucia kolchicyną (patrz punkt 4.4)

Istnieją również doniesienia o interakcjach w przypadku jednoczesnego stosowania klarytromycyny z chinidyną lub dizopiramidem (możliwość zaburzeń rytmu typu torsade de pointes), cyklosporyną, bromokryptyną, takrolimusem, dydanozyną, winblastyną, alfentanylem, metyloprednizolonem, cylostazolem .

Nie jest znany.

Objawy podmiotowe i przedmiotowe

Przedawkowanie leku może powodować zaburzenia żołądkowo-jelitowe (ból brzucha, nudności,

wymioty, biegunkę), bóle głowy oraz stan splątania.

Leczenie

Brak specyficznej odtrutki. Klarytromycyny nie można usunąć z organizmu metodą hemodializy lub dializy otrzewnowej.

Zaleca się wykonanie płukania żołądka w ciągu 2 pierwszych godzin po zażyciu zbyt dużej dawki leku. Ponadto stosuje się leczenie objawowe.