Ivadron tabletki powlekane | 150 mg | 1 tabl.

Każda tabletka powlekana zawiera 150 mg kwasu ibandronowego (w postaci jednowodnej soli sodowej).

Substancje pomocnicze o znanym działaniu : sód, laktoza.

Każda tabletka powlekana zawiera sód (mniej niż 1 mmol na dawkę). Każda tabletka powlekana zawiera 159,95 mg laktozy jednowodnej.

Pełen wykaz substancji pomocniczych, patrz CHPL : punkt 6.1.

• Nadwrażliwość na substancję czynną lub którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w CHPL w punkcie 6.1.

• Hipokalcemia

• Zaburzenia dotyczące przełyku wpływające na jego opróżnianie, np. zwężenie przełyku lub achalazja.

• Niezdolność do utrzymania pozycji stojącej lub siedzącej przez co najmniej 60 minut.

Profil bezpieczeństwa

Do najpoważniejszych zgłaszanych działań niepożądanych należą: wstrząs anafilaktyczny, nietypowe złamania kości udowej, martwica kości żuchwy, podrażnienie przewodu pokarmowego, zapalenie gałki ocznej (patrz CHPL : „Opis wybranych działań niepożądanych" i punkt 4.4).

Do najczęściej zgłaszanych działań niepożądanych należą: bóle stawów i objawy grypopodobne. Objawy te zazwyczaj występują po podaniu pierwszej dawki leku, utrzymują się krótko, charakteryzują się łagodną lub umiarkowaną intensywnością i zwykle ustępują w trakcie leczenia bez potrzeby stosowania leków (patrz CHPL : „Objawy grypopodobne").

Zestawienie tabelaryczne działań niepożądanych

W tabeli 1 przedstawiono pełną listę znanych działań niepożądanych.

Bezpieczeństwo stosowania doustnego kwasu ibandronowego w dawce 2,5 mg na dobę oceniono w grupie 1251 pacjentów w 4 badaniach klinicznych kontrolowanych za pomocą placebo. Większość badanych uczestniczyła wcześniej w głównym trzyletnim badaniu dotyczącym złamań (MF 4411).

W dwuletnim badaniu z udziałem kobiet w wieku pomenopauzalnym z osteoporozą (BM 16549) ogólne bezpieczeństwo kwasu ibandronowego podawanego raz na miesiąc w dawce 150 mg i tego samego kwasu podawanego w dobowej dawce 2,5 mg było podobne. Ogólny odsetek pacjentów,

u których wystąpiły działania niepożądane po podaniu kwasu ibandronowego w dawce 150 mg na miesiąc, wynosił 22,7% i 25,0% odpowiednio po jednym roku i dwóch latach. W większości przypadków leczenie kontynuowano.

Działania niepożądane przedstawiono zgodnie klasyfikacją układów i narządów oraz częstości występowania MedDRA . Częstość występowania określono następująco: bardzo często (> 1/10), często (> 1/100 do < 1/10), niezbyt często (> 1/1000 do < 1/100), rzadko (> 1/10 000 do < 1/1000), bardzo rzadko (< 1/10 000), nieznana (nie może być oceniona na podstawie dostępnych danych). W obrębie grupy o określonej częstości występowania działania niepożądane wymieniono zgodnie ze zmniejszającym się stopniem ciężkości.

Tabela 1: Działania niepożądane występujące u kobiet w wieku pomenopauzalnym otrzymujących kwas ibandronowy w dawce 150 mg raz na miesiąc lub dobowej dawce 2,5 mg w III fazie badań BM16549 i MF4411 oraz na podstawie danych po wprowadzeniu do obrotu.

* patrz CHPL : niżej

f Stwierdzone po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu

Opis wybranych działań niepożądanych

Działania niepożądane ze strony układu pokarmowego

Pacjenci ze wcześniejszą chorobą układu pokarmowego w wywiadzie, z uwzględnieniem pacjentów z wrzodami żołądka bez niedawnego krwawienia i hospitalizacji, oraz pacjenci z dyspepsją lub refluksem kontrolowanym przy użyciu leków zostali włączeni do badania ze schematem jednej comiesięcznej dawki. U pacjentów tych nie było różnicy w występowaniu działań niepożądanych ze strony górnego odcinka układu pokarmowego przy zastosowaniu dawki 150 mg leku raz na miesiąc w porównaniu do schematu z dobową dawką 2,5 mg.

Objawy grypopodobne

Do objawów grypopodobnych należą reakcje ostrej fazy i objawy takie jak bóle mięśni, bóle stawów, gorączka, dreszcze, uczucie zmęczenia, nudności, utrata apetytu i bóle kości.

Martwica kości szczęki i (lub) żuchwy

Istnieją doniesienia o przypadkach martwicy kości szczęki i (lub) żuchwy u pacjentów leczonych bisfosfonianami . Większość doniesień dotyczy pacjentów z rakiem, lecz takie przypadki odnotowano również wśród pacjentów cierpiących na osteoporozę. Martwica kości szczęki i (lub) żuchwy wiąże się na ogół z ekstrakcją zęba i (lub) miejscowym zakażeniem (włącznie z zapaleniem szpiku kostnego). Do czynników ryzyka należą także: rak, chemioterapia, radioterapia, kortykosteroidy i niedostateczna higiena jamy ustnej (patrz CHPL : punkt 4.4).

Zapalenie oka

Podczas leczenia kwasem ibandronowym odnotowano przypadki zapalenia oka, jak zapalenie błony naczyniowej oka, zapalenie nadtwardówki i zapalenie nadtwardówki. W niektórych przypadkach działania te ustępowały dopiero po przerwaniu leczenia.

Reakcja anafilaktyczna/wstrząs anafilaktyczny

Istnieją doniesienia o wystąpieniu reakcji anafilaktycznej/wstrząsu anafilaktycznego, włączając przypadki śmiertelne, u osób leczonych kwasem ibandronowym podawanym dożylnie.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa, tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: ndl @urpl.gov.pl. Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

Dawkowanie

Zalecana dawka to jedna tabletka powlekana (150 mg) raz na miesiąc. Tabletkę należy zażywać tego samego dnia każdego miesiąca.

Ivadron należy przyjmować po całonocnym okresie niejedzenia (co najmniej 6 godzin) i na 1 godzinę przed przyjęciem pierwszego posiłku lub napoju (innym niż woda) w ciągu dnia (patrz CHPL : punkt 4.5), a także innych doustnych produktów leczniczych i suplementów (w tym suplementów wapnia).

W przypadku pominięcia dawki należy pouczyć pacjenta, że powinien on połknąć jedną tabletkę produktu Ivadron 150 mg następnego dnia rano po dniu, w którym przypomniał sobie o pominięciu, pod warunkiem że do przyjęcia następnej dawki pozostało więcej niż 7 dni.

Następnie należy kontynuować przyjmowanie 1 dawki miesięcznie według początkowego schematu. Jeśli do przyjęcia kolejnej dawki pozostało 7 dni lub mniej, należy wstrzymać się z przyjmowaniem tabletki aż do zaplanowanego dnia połknięcia kolejnej dawki, a następnie kontynuować przyjmowanie jednej tabletki co miesiąc, według początkowego schematu.

Nie należy przyjmować dwóch tabletek w jednym tygodniu.

W przypadku niedoborów w diecie zaleca się stosowanie suplementów wapnia i (lub) witaminy D (patrz CHPL : punkt 4.4 i 4.5).

Nie ustalono optymalnego czasu trwania leczenia osteoporozy bisfosfonianami . Konieczność kontynuacji leczenia należy oceniać okresowo, z uwzględnieniem indywidualnych korzyści oraz potencjalnych zagrożeń wynikających ze stosowania kwasu ibandronowego , w szczególności po 5 lub więcej latach jego stosowania.

Szczególne grupy pacjentów

Pacjentki z zaburzeniami czynności nerek

Ze względu na ograniczoną ilość danych klinicznych, nie zaleca się stosowania kwasu ibandronowego u pacjentek z klirensem kreatyniny poniżej 30 ml/min (patrz CHPL : punkt 4.4 i 5.2).

Dostosowanie dawki nie jest konieczne u pacjentek z lekkimi lub łagodnymi zaburzeniami czynności nerek, u których klirens kreatyniny jest równy lub większy od 30 ml/min.

Pacjentki z zaburzeniami czynności wątroby

Dostosowanie dawki nie jest konieczne (patrz CHPL : punkt 5.2).

Pacjentki w podeszłym wieku (> 65 lat)

Dostosowanie dawki nie jest konieczne (patrz CHPL : punkt 5.2).

Dzieci i młodzież

Kwas ibandronowy nie ma zastosowania u dzieci i młodzieży w wieku poniżej 18 roku życia i nie badano jego działania w tej grupie (patrz CHPL : punkt 5.1 i 5.2).

Sposób podawania

Do stosowania doustnego.

• Tabletki należy połykać w całości, popijając szklanką wody (180-240 ml), na stojąco lub w pozycji siedzącej. Nie należy popijać tabletki wodą o wysokiej zawartości wapnia. Jeśli podejrzewa się, że

woda z kranu zawiera duże stężenie wapnia (twarda woda), zaleca się popijanie tabletki wodą butelkowaną o niskiej zawartości soli mineralnych.

• Po przyjęciu kwasu ibandronowego nie należy kłaść się przez 1 godzinę.

• Jedynym napojem z jakim powinien być przyjmowany kwas ibandronowy jest woda.

• Ze względu na potencjalne ryzyko owrzodzenia jamy ustnej i gardła, nie należy żuć ani ssać przyjmowanej tabletki.

Hipokalcemia

Przed rozpoczęciem leczenia kwasem ibandronowym należy wyleczyć hipokalcemię oraz inne zaburzenia metabolizmu kostnego i mineralnego. U wszystkich pacjentów istotne jest zachowanie prawidłowej podaży wapnia i witaminy D.

Podrażnienie układu pokarmowego

Doustne bisfosfoniany mogą wywoływać miejscowe podrażnienie błony śluzowej górnego odcinka przewodu pokarmowego. Z powodu drażniącego działania i możliwości potencjalnego pogorszenia choroby podstawowej, kwas ibandronowy należy ostrożnie podawać pacjentom z czynnymi schorzeniami górnego odcinka przewodu pokarmowego (np. przełyk Barretta , dysfagia inne choroby przełyku, zapalenie błony śluzowej żołądka, dwunastnicy, owrzodzenie).

U pacjentów otrzymujących doustne bisfosfoniany zgłaszano działania niepożądane, takie jak zapalenie błony śluzowej przełyku, owrzodzenia przełyku i nadżerki przełyku, w niektórych przypadkach ciężkie i wymagające hospitalizacji, rzadko z krwawieniem lub następowym zwężeniem lub perforacją przełyku. Ryzyko wystąpienia groźnych działań niepożądanych ze strony przełyku było większe u pacjentów, którzy nie przestrzegali zaleconego dawkowania i (lub) kontynuowali przyjmowanie doustnych bisfosfonianów po wystąpieniu objawów wskazujących na podrażnienie przełyku. Należy zwrócić szczególną uwagę na przestrzeganie instrukcji zażywania leku (patrz CHPL : punkt 4.2).

Lekarze powinni zwracać uwagę na jakiekolwiek objawy przedmiotowe i podmiotowe sygnalizujące możliwe reakcje ze strony przełyku i poinformować pacjentów o konieczności zaprzestania używania kwasu ibandronowego i zgłoszenia się do lekarza w przypadku wystąpienia dysfagii, odynofagii , bólu zamostkowego oraz pojawienia się lub zaostrzenia zgagi.

Mimo że kontrolowane badania kliniczne nie wykazały istnienia zwiększonego ryzyka, po wprowadzeniu do obrotu zgłaszano przypadki owrzodzeń błony śluzowej żołądka i dwunastnicy po doustnym podaniu bisfosfonianów . U części pacjentów owrzodzenia miały przebieg ciężki i z powikłaniami.

Ponieważ stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych oraz bisfosfonianów wiąże się z ryzykiem podrażnienia przewodu pokarmowego, należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania tych produktów.

Martwica kości szczęki i (lub) żuchwy

Donoszono o przypadkach martwicy kości szczęki i (lub) żuchwy, kojarzonej zazwyczaj z ekstrakcją zęba i(lub) miejscowym zakażeniem (w tym zapaleniem szpiku kostnego) u pacjentów z rakiem leczonych schematami z początkowym zastosowaniem dożylnych bisfosfonianów . Wielu z tych pacjentów otrzymywało także chemioterapię i kortykosteroidy. Przypadki martwicy kości żuchwy zgłaszane były także u pacjentów z osteoporozą leczonych doustnymi bisfosfonianami .

U pacjentów, u których występują jednocześnie czynniki ryzyka (np. rak, chemioterapia, radioterapia, kortykosteroidy, nieodpowiednia higiena jamy ustnej), przed rozpoczęciem leczenia bisfosfonianami należy rozważyć wykonanie badania stomatologicznego.

W trakcie trwania leczenia pacjenci ci powinni unikać inwazyjnych zabiegów dentystycznych. Zabiegi stomatologiczne mogą pogorszyć stan pacjentów, u których występuje martwica kości szczęki i (lub) żuchwy i którzy przyjmują bisfosfoniany . Brak jest danych potwierdzających, że przerwanie leczenia bisfosfonianami zmniejsza ryzyko wystąpienia szczęki i (lub) martwicy kości żuchwy u pacjentów wymagających zabiegów dentystycznych. Ocena kliniczna dokonywana przez lekarza prowadzącego powinna stanowić podstawę planu leczenia, opartego na indywidualnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka u każdego pacjenta.

Martwica kości przewodu słuchowego zewnętrznego

Istnieją doniesienia o wystąpieniu martwicy kości przewodu słuchowego zewnętrznego podczas stosowania bisfosfonianów , w szczególności podczas długotrwałego leczenia. Możliwe czynniki ryzyka martwicy kości przewodu słuchowego zewnętrznego obejmują stosowanie steroidów i chemioterapii i (lub) miejscowe czynniki ryzyka, np. zakażenie lub uraz. Możliwość wystąpienia martwicy przewodu słuchowego zewnętrznego należy rozważyć u pacjentów leczonych bisfosfonianami , którzy zgłaszają się z objawami ze strony narządu słuchu, np. przewlekłymi infekcjami ucha.

Nietypowe złamania kości udowej

Istnieją doniesienia o występowaniu nietypowych złamań podkrętarzowych i trzonu kości udowej podczas stosowania bisfosfonianów , w szczególności u pacjentów poddawanych długotrwałemu leczeniu osteoporozy. Te poprzeczne lub krótkie skośne złamania mogą wystąpić na całej długości kości udowej, od miejsca tuż pod krętarzem mniejszym aż do okolicy nadkłykciowej . Do złamań tych dochodzi po urazie lub bez urazu. Niektórzy pacjenci narzekali na ból uda lub pachwiny, któremu często towarzyszyły widoczne w badaniach obrazowych złamania z przeciążenia obserwowane na wiele tygodni lub miesięcy przed wystąpieniem pełnego złamania kości udowej. Ponieważ złamania te są zazwyczaj obustronne, u pacjentów ze złamaniem trzonu kości udowej leczonych bisfosfonianami należy zbadać także kości w drugiej kończynie. Zgłaszano także trudności w gojeniu się opisywanych złamań. Na podstawie indywidualnej oceny korzyści i ryzyka u pacjentów, u których podejrzewa się nietypowe złamanie kości udowej, należy rozważyć zaprzestanie leczenia bisfosfonianami aż do czasu przeprowadzenia oceny.

W trakcie leczenia bisfosfonianami należy zachęcać pacjentów do zgłaszania pojawiającego się bólu uda, biodra czy pachwiny, a każdy pacjent zgłaszający się z takimi objawami powinien zostać zbadany pod kątem niecałkowitego złamania kości udowej.

Zaburzenia czynności nerek

Ze względu na ograniczone dane kliniczne, nie zaleca się stosowania kwasu ibandronowego u pacjentów z klirensem kreatyniny poniżej 30 ml/min (patrz CHPL : punkt 5.2).

Nietolerancja galaktozy

Opisywany produkt leczniczy zawiera laktozę. Opisywany produkt leczniczy nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadką występującą, dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy Lappa lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Ivadron uznaje się za „wolny od sodu"..

Hipokalcemia

Przed rozpoczęciem leczenia kwasem ibandronowym należy wyleczyć hipokalcemię oraz inne zaburzenia metabolizmu kostnego i mineralnego. U wszystkich pacjentów istotne jest zachowanie prawidłowej podaży wapnia i witaminy D.

Podrażnienie układu pokarmowego

Doustne bisfosfoniany mogą wywoływać miejscowe podrażnienie błony śluzowej górnego odcinka przewodu pokarmowego. Z powodu drażniącego działania i możliwości potencjalnego pogorszenia choroby podstawowej, kwas ibandronowy należy ostrożnie podawać pacjentom z czynnymi schorzeniami górnego odcinka przewodu pokarmowego (np. przełyk Barretta , dysfagia inne choroby przełyku, zapalenie błony śluzowej żołądka, dwunastnicy, owrzodzenie).

U pacjentów otrzymujących doustne bisfosfoniany zgłaszano działania niepożądane, takie jak zapalenie błony śluzowej przełyku, owrzodzenia przełyku i nadżerki przełyku, w niektórych przypadkach ciężkie i wymagające hospitalizacji, rzadko z krwawieniem lub następowym zwężeniem lub perforacją przełyku. Ryzyko wystąpienia groźnych działań niepożądanych ze strony przełyku było większe u pacjentów, którzy nie przestrzegali zaleconego dawkowania i (lub) kontynuowali przyjmowanie doustnych bisfosfonianów po wystąpieniu objawów wskazujących na podrażnienie przełyku. Należy zwrócić szczególną uwagę na przestrzeganie instrukcji zażywania leku (patrz CHPL : punkt 4.2).

Lekarze powinni zwracać uwagę na jakiekolwiek objawy przedmiotowe i podmiotowe sygnalizujące możliwe reakcje ze strony przełyku i poinformować pacjentów o konieczności zaprzestania używania kwasu ibandronowego i zgłoszenia się do lekarza w przypadku wystąpienia dysfagii, odynofagii , bólu zamostkowego oraz pojawienia się lub zaostrzenia zgagi.

Mimo że kontrolowane badania kliniczne nie wykazały istnienia zwiększonego ryzyka, po wprowadzeniu do obrotu zgłaszano przypadki owrzodzeń błony śluzowej żołądka i dwunastnicy po doustnym podaniu bisfosfonianów . U części pacjentów owrzodzenia miały przebieg ciężki i z powikłaniami.

Ponieważ stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych oraz bisfosfonianów wiąże się z ryzykiem podrażnienia przewodu pokarmowego, należy zachować ostrożność podczas jednoczesnego stosowania tych produktów.

Martwica kości szczęki i (lub) żuchwy

Donoszono o przypadkach martwicy kości szczęki i (lub) żuchwy, kojarzonej zazwyczaj z ekstrakcją zęba i(lub) miejscowym zakażeniem (w tym zapaleniem szpiku kostnego) u pacjentów z rakiem leczonych schematami z początkowym zastosowaniem dożylnych bisfosfonianów . Wielu z tych pacjentów otrzymywało także chemioterapię i kortykosteroidy. Przypadki martwicy kości żuchwy zgłaszane były także u pacjentów z osteoporozą leczonych doustnymi bisfosfonianami .

U pacjentów, u których występują jednocześnie czynniki ryzyka (np. rak, chemioterapia, radioterapia, kortykosteroidy, nieodpowiednia higiena jamy ustnej), przed rozpoczęciem leczenia bisfosfonianami należy rozważyć wykonanie badania stomatologicznego.

W trakcie trwania leczenia pacjenci ci powinni unikać inwazyjnych zabiegów dentystycznych. Zabiegi stomatologiczne mogą pogorszyć stan pacjentów, u których występuje martwica kości szczęki i (lub) żuchwy i którzy przyjmują bisfosfoniany . Brak jest danych potwierdzających, że przerwanie leczenia bisfosfonianami zmniejsza ryzyko wystąpienia szczęki i (lub) martwicy kości żuchwy u pacjentów wymagających zabiegów dentystycznych. Ocena kliniczna dokonywana przez lekarza prowadzącego powinna stanowić podstawę planu leczenia, opartego na indywidualnej ocenie stosunku korzyści do ryzyka u każdego pacjenta.

Martwica kości przewodu słuchowego zewnętrznego

Istnieją doniesienia o wystąpieniu martwicy kości przewodu słuchowego zewnętrznego podczas stosowania bisfosfonianów , w szczególności podczas długotrwałego leczenia. Możliwe czynniki ryzyka martwicy kości przewodu słuchowego zewnętrznego obejmują stosowanie steroidów i chemioterapii i (lub) miejscowe czynniki ryzyka, np. zakażenie lub uraz. Możliwość wystąpienia martwicy przewodu słuchowego zewnętrznego należy rozważyć u pacjentów leczonych bisfosfonianami , którzy zgłaszają się z objawami ze strony narządu słuchu, np. przewlekłymi infekcjami ucha.

Nietypowe złamania kości udowej

Istnieją doniesienia o występowaniu nietypowych złamań podkrętarzowych i trzonu kości udowej podczas stosowania bisfosfonianów , w szczególności u pacjentów poddawanych długotrwałemu leczeniu osteoporozy. Te poprzeczne lub krótkie skośne złamania mogą wystąpić na całej długości kości udowej, od miejsca tuż pod krętarzem mniejszym aż do okolicy nadkłykciowej . Do złamań tych dochodzi po urazie lub bez urazu. Niektórzy pacjenci narzekali na ból uda lub pachwiny, któremu często towarzyszyły widoczne w badaniach obrazowych złamania z przeciążenia obserwowane na wiele tygodni lub miesięcy przed wystąpieniem pełnego złamania kości udowej. Ponieważ złamania te są zazwyczaj obustronne, u pacjentów ze złamaniem trzonu kości udowej leczonych bisfosfonianami należy zbadać także kości w drugiej kończynie. Zgłaszano także trudności w gojeniu się opisywanych złamań. Na podstawie indywidualnej oceny korzyści i ryzyka u pacjentów, u których podejrzewa się nietypowe złamanie kości udowej, należy rozważyć zaprzestanie leczenia bisfosfonianami aż do czasu przeprowadzenia oceny.

W trakcie leczenia bisfosfonianami należy zachęcać pacjentów do zgłaszania pojawiającego się bólu uda, biodra czy pachwiny, a każdy pacjent zgłaszający się z takimi objawami powinien zostać zbadany pod kątem niecałkowitego złamania kości udowej.

Zaburzenia czynności nerek

Ze względu na ograniczone dane kliniczne, nie zaleca się stosowania kwasu ibandronowego u pacjentów z klirensem kreatyniny poniżej 30 ml/min (patrz CHPL : punkt 5.2).

Nietolerancja galaktozy

Opisywany produkt leczniczy zawiera laktozę. Opisywany produkt leczniczy nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadką występującą, dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy Lappa lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Ivadron uznaje się za „wolny od sodu"..