IMMUNINE

Substancja czynna: ludzki IX czynnik krzepnięcia

1 fiolka z proszkiem do sporządzenia roztworu do wstrzykiwań zawiera 1200 j.m. ludzkiego IX czynnika krzepnięcia.

Po rekonstytucji w 10 ml wody do wstrzykiwań 1 ml roztworu zawiera w przybliżeniu 120 j.m. ludzkiego IX czynnika krzepnięcia .

Aktywność (w j.m.) czynnika IX oznaczana jest za pomocą jednostopniowego testu krzepnięcia, opisanego w Farmakopei Europejskiej.

Aktywność swoista IMMUNINE wynosi ≥ 50 j.m. czynnika IX na mg białka.

Pełny wykaz substancji pomocniczych - patrz punkt 6.1

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Rozsiane wykrzepianie śródnaczyniowe (DIC) i (lub) nadmierna fibrynoliza

(hiperfibrynoliza).

Kiedy stany te zostaną powstrzymane za pomocą odpowiedniego leczenia, IMMUNINE powinno być podawane wyłącznie w celu leczenia krwawień zagrażających życiu.

Podane działania niepożądane oparte są na doniesieniach zgłaszanych w trakcie badań klinicznych oraz po wprowadzeniu produktu do obrotu.

Częstość występowania tych działań oceniano według następujących kryteriów: bardzo często (≥1/10), często (≥1/100; < 1/10), niezbyt często (≥1/1000; < 1/100), rzadko (≥1/10 000; < 1/1000) i bardzo rzadko (< 1/10 000).

Zgłoszenia w trakcie badań klinicznych

Poniższe działania niepożądane uznano za występujące niezbyt często (częstość występowania ≥1/1000; < 1/100)

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Świąd

Wysypka

Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia Drapanie w gardle / Ból gardła

Suchy kaszel

Zgłoszenia po wprowadzeniu produktu do obrotu

Poniższe działania niepożądane uznano za występujące bardzo rzadko (częstość występowania < 1/10 000)

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

• Przeciwciała neutralizujące (inhibitory) czynnik IX

• Rozsiane wykrzepianie śródnaczyniowe

Zaburzenia układu immunologicznego

• Reakcje alergiczne

• Ciężka anfilaksja

• Obrzęk naczynioruchwy

• Uderzenia gorąca

• Uogólniona pokrzywka

• Wysypka

Zaburzenia układu nerwowego

• Ból głowy

• Niepokój

• Mrowienie

Zaburzenia serca

• Częstoskurcz

• Zawał serca

Zaburzenia naczyń

• Niedociśnienie

• Epizody zakrzepowo-zatorowe

• Zator tętnicy płucnej

• Zakrzepica żylna

Zaburzenia oddechowe, klatki piersiowej i śródpiersia

• Świszczący oddech

Zaburzenia żołądka i jelit

• Nudności

• Wymioty

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

• Wysypka

Zaburzenia nerek i dróg moczowych

• Zespół nerczycowy

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

• Dreszcze

• Pieczenie i kłucie w miejscu podania

• Gorączka

• Reakcje nadwrażliwości

• Senność

• Ucisk w klatce piersiowej

Możliwe działania niepożądane koncentratów ludzkiego IX czynnika krzepnięcia:

U pacjentów leczonych preparatami zawierającymi czynnik IX rzadko obserwowano reakcje nadwrażliwości lub reakcje alergiczne (które mogą obejmować obrzęk naczynioruchowy, pieczenie i kłucie w miejscu podania, dreszcze, uderzenia gorąca, uogólnioną pokrzywkę, ból głowy, wysypkę, niedociśnienie, senność, nudności, niepokój, częstoskurcz, ucisk w klatce piersiowej, mrowienie, wymioty, świszczący oddech). W niektórych przypadkach reakcje te przechodziły w ciężką anafilaksję, a pojawiały się w bliskim związku czasowym z rozwojem inhibitorów czynnika IX (patrz także punkt 4.4).

U pacjentów z hemofilią B z inhibitorami czynnika IX i historią reakcji alergicznych odnotowywano zespół nerczycowy po próbie indukcji tolerancji immunologicznej.

W rzadkich przypadkach obserwowano gorączkę.

Pacjenci z hemofilią B mogą wytwarzać neutralizujące przeciwciała (inhibitory) przeciwko czynnikowi IX. Pojawienie się takich inhibitorów przejawia się niedostateczną odpowiedzią kliniczną. W takim przypadku zaleca się skontaktowanie z ośrodkiem specjalizującym się w leczeniu hemofilii.

Istnieje potencjalne ryzyko epizodów zakrzepowo-zatorowych po podaniu produktów czynnika IX, przy czym większe ryzyko wiąże się z preparatami o niskiej czystości. Stosowanie produktów czynnika IX o niskiej czystości związane było z przypadkami zawału serca, rozsianego wykrzepiania śródnaczyniowego, zakrzepicy żylnej i zatorów tętnicy płucnej. Zastosowanie czynnika IX o wysokiej czystości rzadko związane jest z takimi działaniami niepożądanymi.

Informacje na temat bezpieczeństwa w zakresie przenoszenia czynników zakaźnych, patrz punkt 4.4.

Leczenie należy rozpocząć pod nadzorem lekarza posiadającego doświadczenie w leczeniu hemofilii.

Dawkowanie

Dawkowanie oraz czas trwania leczenia substytucyjnego zależą od ciężkości niedoboru czynnika IX, od umiejscowienia i rozległości krwawienia oraz od stanu klinicznego pacjenta.

Liczba podawanych jednostek czynnika IX wyrażana jest w jednostkach międzynarodowych (j.m.), które odnoszą się do aktualnego wzorca WHO dla produktów czynnika IX. Aktywność czynnika IX w osoczu wyrażana jest albo jako procent (względem osocza prawidłowego) albo w jednostkach międzynarodowych (względem międzynarodowego wzorca dla koncentratów czynnika IX w osoczu).

Jedna jednostka międzynarodowa (j.m.) czynnika IX jest równoważna zawartości czynnika IX w jednym ml prawidłowego ludzkiego osocza.

Obliczenie wymaganej dawki czynnika IX opiera się na danych empirycznych, że 1 j.m. czynnika IX na kg masy ciała podnosi aktywność czynnika IX w osoczu o 0,9% aktywności prawidłowej.

Wymagana dawka jest ustalana przy użyciu następującego wzoru:

Wymagana

= masa ciała (kg) x pożądany wzrost czynnika IX (%) (j.m./dl) x 1,1

liczba jednostek

Dawkę i częstość podawania należy zawsze ustalać zależnie od skuteczności klinicznej w indywidualnym przypadku. Preparaty czynnika IX rzadko wymagają podania więcej niż raz dziennie.

W razie wystąpienia następujących przypadków krwawień aktywność czynnika IX nie powinna spadać poniżej podanego poziomu aktywności w osoczu (w % normy lub w j.m./dl) w odpowiadającym przedziale czasu.

Poniższą tabelę można użyć jako wskazówkę przy ustalaniu dawkowania w wypadku krwawienia lub zabiegu chirurgicznego:

W trakcie leczenia zaleca się odpowiednie oznaczanie poziomów czynnika IX, aby dobrać podawaną dawkę i częstotliwość powtarzanych infuzji. W szczególności w przypadku dużych zabiegów chirurgicznych niezbędne jest precyzyjne monitorowanie leczenia substytucyjnego poprzez analizę krzepnięcia (aktywność czynnika IX). Indywidualni pacjenci mogą różnić się w odpowiedzi na czynnik IX, osiągając różne poziomy odzyskania in vivo i wykazując różne okresy półtrwania.

W długotrwałej profilaktyce krwawień u pacjentów z ciężką postacią hemofilii B, zazwyczaj stosowane dawki wynoszą 20 do 40 j.m. czynnika IX/ kg masy ciała w odstępach co 3 do 4 dni.

W niektórych przypadkach, zwłaszcza u młodszych pacjentów, konieczne może być skrócenie odstępu pomiędzy dawkami lub podanie wyższych dawek.

Pacjentów należy monitorować pod kątem wytwarzania inhibitorów czynnika IX. Jeżeli nie udaje się osiągnąć spodziewanych poziomów aktywności czynnika IX w osoczu bądź, gdy przy właściwie dobranej dawce nie udaje się opanować krwawienia, należy wykonać badanie w kierunku sprawdzenia obecności inhibitora czynnika IX. U pacjentów z wysokim mianem inhibitora, leczenie z użyciem czynnika IX może być nieskuteczne i należy rozważyć inne możliwości terapii. Leczenie takich pacjentów powinno być prowadzone przez lekarzy posiadających doświadczenie w opiece nad pacjentami z hemofilią. Patrz także punkt 4.4.

Dzieci

Brak jest wystarczających danych, aby zalecać stosowanie IMMUNINE u dzieci poniżej 6 roku życia. Z tego powodu nie można zalecać dawkowania.

Sposób podawania

Produkt należy podawać drogą dożylną. Zaleca się, aby nie podawać więcej niż 2 ml na minutę.

Instrukcja dotycząca rekonstytucji produktu leczniczego przed podaniem, patrz punkt 6.6.

Tak jak przy innych produktach zawierających białka podawanych dożylnie, możliwe są reakcje nadwrażliwości typu alergicznego.

Produkt zawiera śladowe ilości ludzkich białek innych niż czynnik IX. Pacjentów należy poinformować o wczesnych objawach reakcji nadwrażliwości, do których należą: wysypka, uogólniona pokrzywka, ucisk w klatce piersiowej, świszczący oddech, niedociśnienie i anafilaksja. Należy zalecić pacjentowi natychmiastowe przerwanie stosowania produktu i kontakt z lekarzem w przypadku wystąpienia tych objawów.

W przypadku wstrząsu należy zastosować standardowe zasady leczenia wstrząsu.

Pacjenci z ryzykiem zakrzepów (np. pacjenci z chorobami wątroby w wywiadzie, skłonnością do zakrzepicy, stanami nadkrzepliwości, dusznicą bolesną, chorobą wieńcową lub ostrym zawałem mięśnia sercowego lub wcześniaki) powinni być uważnie monitorowani pod kątem wstąpienia DIC i (lub) zakrzepicy. U pacjentów z podejrzeniem DIC należy natychmiast przerwać terapię substytucyjną.

Standardowe środki zapobiegania zakażeniom związanym z zastosowaniem produktów leczniczych otrzymywanych z ludzkiej krwi lub osocza obejmują selekcję dawców, badania przesiewowe poszczególnych donacji i całych pul osocza w kierunku swoistych markerów zakażenia i włączenie do procesu produkcji etapów skutecznej inaktywacji/usuwania wirusów. Pomimo tego, nie można całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych podczas podawania produktów leczniczych otrzymanych z ludzkiej krwi lub osocza. Dotyczy to także wirusów nieznanych i nowo odkrytych oraz innych patogenów.

Podejmowane środki uznawane są za skuteczne wobec wirusów otoczkowych, takich jak HIV, HBV, HCV, a także wirusa bezotoczkowego HAV.

Podejmowane środki mogą mieć ograniczoną wartość wobec wirusów bezotoczkowych, takich jak parwowirus B19. Zakażenie parwowirusem B19 może być poważne w skutkach u kobiet w ciąży (zakażenie płodu) i dla osób z niedoborem odporności lub zwiększonym obrotem krwinek czerwonych (np. anemia hemolityczna).

U pacjentów przyjmujących regularnie lub wielokrotnie koncentraty ludzkiego czynnika krzepnięcia IX otrzymywane z osocza należy rozważyć przeprowadzenie odpowiednich szczepień (przeciwko zapaleniu wątroby typu A i B).

Zdecydowanie zaleca się, aby przy każdorazowym podaniu pacjentowi IMMUNINE odnotowywać nazwę i numeru serii produktu, aby móc powiązać pacjenta z daną serią leku.

IMMUNINE 1200 IU zawiera 41 mg sodu w przeliczeniu na fiolkę. Należy wziąć to pod uwagę u osób na diecie niskosodowej.

Przy ponawianiu leczenia ludzkim IX czynnikiem krzepnięcia krwi, pacjenci powinni być monitorowani pod kątem wytwarzania przeciwciał neutralizujących (inhibitorów), których miano należy oznaczyć w jednostkach Bethesda (BU) stosując odpowiednie testy biologiczne.

Istnieją doniesienia literaturowe wskazujące na korelację pomiędzy pojawianiem się inhibitorów czynnika IX i reakcjami alergicznymi. Dlatego pacjenci, u których występują reakcje alergiczne, powinni być poddani ocenie na obecność inhibitora. Należy zaznaczyć, że pacjenci z inhibitorami czynnika IX mogą podlegać zwiększonemu ryzyku anafilaksji przy kolejnym podaniu czynnika IX.

Z uwagi na ryzyko wystąpienia reakcji alergicznych przy zastosowaniu koncentratów czynnika IX, początkowe podawanie czynnika IX powinno odbywać się, zgodnie z wytycznymi lekarza prowadzącego, pod nadzorem medycznym, w warunkach, gdzie możliwe jest zapewnienie właściwej opieki medycznej na wypadek reakcji alergicznej.

Ponieważ stosowanie koncentratów złożonych czynnika IX związane było historycznie z rozwojem powikłań zakrzepowo-zatorowych, przy czym ryzyko było większe w przypadku preparatów o niskiej czystości, użycie produktów zawierających czynnik IX może być potencjalnie niebezpieczne u pacjentów z objawami fibrynolizy i u pacjentów z rozsianym wykrzepianiem śródnaczyniowym (DIC). Z uwagi na potencjalne ryzyko powikłań zakrzepowych, podczas podawania tego produktu pacjentom z chorobami wątroby, pacjentom w okresie pooperacyjnym, noworodkom lub pacjentom z ryzykiem stanów zatorowo-zakrzepowych lub rozsianego wykrzepiania śródnaczyniowego należy prowadzić nadzór kliniczny poparty odpowiednimi testami biologicznymi, w celu wykrycia wczesnych oznak koagulopatii o charakterze zakrzepowym bądź koagulopatii ze zużycia. W każdym z wymienionych przypadków należy ocenić potencjalne korzyści wynikające z leczenia IMMUNINE w stosunku do istniejącego ryzyka wystąpienia powyższych powikłań.

Tak jak przy innych produktach zawierających białka podawanych dożylnie, możliwe są reakcje nadwrażliwości typu alergicznego.

Produkt zawiera śladowe ilości ludzkich białek innych niż czynnik IX. Pacjentów należy poinformować o wczesnych objawach reakcji nadwrażliwości, do których należą: wysypka, uogólniona pokrzywka, ucisk w klatce piersiowej, świszczący oddech, niedociśnienie i anafilaksja. Należy zalecić pacjentowi natychmiastowe przerwanie stosowania produktu i kontakt z lekarzem w przypadku wystąpienia tych objawów.

W przypadku wstrząsu należy zastosować standardowe zasady leczenia wstrząsu.

Pacjenci z ryzykiem zakrzepów (np. pacjenci z chorobami wątroby w wywiadzie, skłonnością do zakrzepicy, stanami nadkrzepliwości, dusznicą bolesną, chorobą wieńcową lub ostrym zawałem mięśnia sercowego lub wcześniaki) powinni być uważnie monitorowani pod kątem wstąpienia DIC i (lub) zakrzepicy. U pacjentów z podejrzeniem DIC należy natychmiast przerwać terapię substytucyjną.

Standardowe środki zapobiegania zakażeniom związanym z zastosowaniem produktów leczniczych otrzymywanych z ludzkiej krwi lub osocza obejmują selekcję dawców, badania przesiewowe poszczególnych donacji i całych pul osocza w kierunku swoistych markerów zakażenia i włączenie do procesu produkcji etapów skutecznej inaktywacji/usuwania wirusów. Pomimo tego, nie można całkowicie wykluczyć możliwości przeniesienia czynników zakaźnych podczas podawania produktów leczniczych otrzymanych z ludzkiej krwi lub osocza. Dotyczy to także wirusów nieznanych i nowo odkrytych oraz innych patogenów.

Podejmowane środki uznawane są za skuteczne wobec wirusów otoczkowych, takich jak HIV, HBV, HCV, a także wirusa bezotoczkowego HAV.

Podejmowane środki mogą mieć ograniczoną wartość wobec wirusów bezotoczkowych, takich jak parwowirus B19. Zakażenie parwowirusem B19 może być poważne w skutkach u kobiet w ciąży (zakażenie płodu) i dla osób z niedoborem odporności lub zwiększonym obrotem krwinek czerwonych (np. anemia hemolityczna).

U pacjentów przyjmujących regularnie lub wielokrotnie koncentraty ludzkiego czynnika krzepnięcia IX otrzymywane z osocza należy rozważyć przeprowadzenie odpowiednich szczepień (przeciwko zapaleniu wątroby typu A i B).

Zdecydowanie zaleca się, aby przy każdorazowym podaniu pacjentowi IMMUNINE odnotowywać nazwę i numeru serii produktu, aby móc powiązać pacjenta z daną serią leku.

IMMUNINE 1200 IU zawiera 41 mg sodu w przeliczeniu na fiolkę. Należy wziąć to pod uwagę u osób na diecie niskosodowej.

Przy ponawianiu leczenia ludzkim IX czynnikiem krzepnięcia krwi, pacjenci powinni być monitorowani pod kątem wytwarzania przeciwciał neutralizujących (inhibitorów), których miano należy oznaczyć w jednostkach Bethesda (BU) stosując odpowiednie testy biologiczne.

Istnieją doniesienia literaturowe wskazujące na korelację pomiędzy pojawianiem się inhibitorów czynnika IX i reakcjami alergicznymi. Dlatego pacjenci, u których występują reakcje alergiczne, powinni być poddani ocenie na obecność inhibitora. Należy zaznaczyć, że pacjenci z inhibitorami czynnika IX mogą podlegać zwiększonemu ryzyku anafilaksji przy kolejnym podaniu czynnika IX.

Z uwagi na ryzyko wystąpienia reakcji alergicznych przy zastosowaniu koncentratów czynnika IX, początkowe podawanie czynnika IX powinno odbywać się, zgodnie z wytycznymi lekarza prowadzącego, pod nadzorem medycznym, w warunkach, gdzie możliwe jest zapewnienie właściwej opieki medycznej na wypadek reakcji alergicznej.

Ponieważ stosowanie koncentratów złożonych czynnika IX związane było historycznie z rozwojem powikłań zakrzepowo-zatorowych, przy czym ryzyko było większe w przypadku preparatów o niskiej czystości, użycie produktów zawierających czynnik IX może być potencjalnie niebezpieczne u pacjentów z objawami fibrynolizy i u pacjentów z rozsianym wykrzepianiem śródnaczyniowym (DIC). Z uwagi na potencjalne ryzyko powikłań zakrzepowych, podczas podawania tego produktu pacjentom z chorobami wątroby, pacjentom w okresie pooperacyjnym, noworodkom lub pacjentom z ryzykiem stanów zatorowo-zakrzepowych lub rozsianego wykrzepiania śródnaczyniowego należy prowadzić nadzór kliniczny poparty odpowiednimi testami biologicznymi, w celu wykrycia wczesnych oznak koagulopatii o charakterze zakrzepowym bądź koagulopatii ze zużycia. W każdym z wymienionych przypadków należy ocenić potencjalne korzyści wynikające z leczenia IMMUNINE w stosunku do istniejącego ryzyka wystąpienia powyższych powikłań.