Concoram tabletki | 5mg+10mg | 30 tabl.

Każda tabletka zawiera 5 mg bisoprololu fumaranu, 10 mg amlodypiny (w postaci 13,9 mg amlodypiny bezylanu). Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Związane z amlodypiną - Ciężkie niedociśnienie tętnicze - Wstrząs (w tym wstrząs kardiogenny) - Zwężenie drogi odpływu z lewej komory serca (np. w dużego stopnia zwężeniu zastawki aortalnej) - Niestabilna hemodynamicznie niewydolność serca po zawale mięśnia sercowego Związane z bisoprololem - Ostra niewydolność serca lub w czasie epizodów niewydolności serca wymagających dożylnego podawania leków inotropowych - Wstrząs kardiogenny - Blok przedsionkowo-komorowy II lub III stopnia (bez wszczepionego stymulatora serca) - Zespół chorego węzła zatokowego - Blok zatokowo-przedsionkowy - Bradykardia (częstość pracy serca poniżej 60 uderzeń/minutę) przed rozpoczęciem terapii - Niedociśnienie tętnicze (skurczowe ciśnienie tętnicze < 100 mmHg) - Ciężka astma oskrzelowa lub ciężka przewlekła obturacyjna choroba płuc - Zaawansowane stadia miażdżycy zarostowej tętnic obwodowych lub ciężka postać zespołu Raynauda - Nieleczony guz chromochłonny nadnerczy (patrz punkt 4.4) - Kwasica metaboliczna Związane z pr oduktem Concoram - Nadwrażliwość na amlodypinę, pochodne dihydropirydyny, bisoprolol i (lub) na którąkolwiek substancję pomocniczą

Działania niepożądane obserwowane w czasie stosowania substancji czynnych produktu w monoterapii zostały pogrupowane według niżej wymienionych częstości występowania: Bardzo często ?1/10 Często ?1/100 - < 1/10 Niezbyt często ?1/1000 - < 1/100 Rzadko ?1/10 000 - < 1/1000 Bardzo rzadko < 1/10 000, o nieznanej częstości występowania (niemożliwej do oszacowania na podstawie dostępnych danych) Związane z amlodypiną W badaniach kontrolowanych placebo z udziałem pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i dławicą piersiową do najczęściej zgłaszanych objawów niepożądanych należały: ból głowy, obrzęki (szczególnie obrzęki wokół kostek), silne zmęczenie, senność, nudności, ból brzucha, uderzenia gorąca, kołatanie serca i zawroty głowy. W badaniach klinicznych nie obserwowano istotnych odchyleń w wynikach badań laboratoryjnych w związku ze stosowaniem amlodypiny. Zaburzenia krwi i układu chłonnego Bardzo rzadko: Leukopenia, trombocytopenia Zaburzenia układu immunologicznego Bardzo rzadko Reakcje alergiczne Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Bardzo rzadko: Hiperglikemia Zaburzenia psychiczne Niezbyt często: Bezsenność, zmiany nastroju (w tym niepokój), depresja Rzadko: Splątanie Zaburzenia układu nerwowego Często: Bóle głowy, zawroty głowy, senność (zwłaszcza na początku leczenia) Niezbyt często: Omdlenia, niedoczulica, parestezje, zaburzenia smaku, drżenie Bardzo rzadko: Zaburzenia oka Hipertonia, neuropatia obwodowa Niezbyt często: Zaburzenia widzenia (w tym podwójne widzenie) Zaburzenia ucha i błędnika Niezbyt często: Szumy uszne Zaburzenia serca Często: Kołatanie serca Bardzo rzadko: Zawał serca, arytmia (w tym bradykardia, tachykardia komorowa i migotanie przedsionków) Zaburzenia naczyniowe Często: Uderzenia gorąca Niezbyt często: Niedociśnienie tętnicze Bardzo rzadko: Zapalenie naczyń Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Niezbyt często: Duszność, zapalenie błony śluzowej nosa Niezbyt często: Kaszel Zaburzenia żołądka i jelit Często: Nudności, ból brzucha Niezbyt często: Wymioty, niestrawność, zmiana rytmu wypróżnień (w tym biegunki i zaparcia), suchość w ustach Bardzo rzadko: Zapalenie błony śluzowej żołądka, przerost dziąseł, zapalenie trzustki Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych: Bardzo rzadko: Zapalenie wątroby*, żółtaczka* Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Niezbyt często: Łysienie, wybroczyny skórne, przebarwienia skóry, nasilone pocenie, świąd, wysypka, rumień Bardzo rzadko: Obrzęk naczyniowo-ruchowy, rumień wielopostaciowy, pokrzywka, złuszczające zapalenie skóry, zespół Stevens-Johnsona, obrzęk Quinkego, nadwrażliwość na światło Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Często: Obrzęk stawów Niezbyt często: Bóle stawów, bóle mięśni, kurcze mięśni, bóle pleców Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często: Częste parcie na mocz, zaburzenia mikcji, nykturia Zaburzenia układu rozrodczego i piersi Niezbyt często: Impotencja, ginekomastia Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często: Obrzęki, uczucie zmęczenia Niezbyt często: Ból w klatce piersiowej, osłabienie, ból, złe samopoczucie Badania diagnostyczne Niezbyt często: Zwiększenie masy ciała, zmniejszenie masy ciała Bardzo rzadko: Zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych* *W większości przypadków z cholestazą Związane z bisoprololem Zaburzenia metabolizmu i odżywiania Rzadko: Zwiększenie stężenia triglicerydów Zaburzenia psychiczne Niezbyt często: Depresja Rzadko: Koszmary senne, omamy Zaburzenia układu nerwowego Często: Zawroty głowy**, bóle głowy** Niezbyt często: Zaburzenia snu Rzadko: Omdlenia Zaburzenia oka Rzadko: Zmniejszone wydzielanie łez (należy o tym pamiętać, jeśli pacjent nosi soczewki kontaktowe) Bardzo rzadkie: Zapalenie spojówek Zaburzenia ucha i błędnika Rzadko: Zaburzenie słuchu Zaburzenia serca Niezbyt często: Zaburzenia przewodzenia przedsionkowo-komorowego, nasilenie istniejącej wcześniej niewydolności serca, bradykardia Zaburzenia naczyniowe Często: Uczucie marznięcia i drętwienia kończyn Niezbyt często: Niedociśnienie tętnicze Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia Niezbyt często: Skurcz oskrzeli u pacjentów z astma oskrzelową lub z obturacyjną chorobą płuc w wywiadzie Rzadko: Alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa Zaburzenia żołądka i jelit Często: Zaburzenia żołądkowo-jelitowe, takie jak nudności, wymioty, biegunka, zaparcia Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych Rzadko: Zapalenie wątroby Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej Rzadko: Reakcje nadwrażliwości, takie jak świąd skóry, uderzenia gorąca, wysypka Bardzo rzadko: Łysienie. Leki beta-adrenolityczne mogą wywołać lub nasilić łuszczycę, lub spowodować łuszczycopodobne zmiany skórne Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej Niezbyt często: Osłabienie i kurcze mięśni Zaburzenia układu rozroczego i piersi Rzadko: Impotencja Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania Często: Uczucie zmęczenia** Niezbyt często: Wyczerpanie** Badania diagnostyczne Rzadko: Zwiększona aktywność enzymów wątrobowych (AlAT, AspAT) **Te objawy występują szczególnie na początku leczenia. Zwykle są łagodne i często ustępują w ciągu 1-2 tygodni.

Concoram jest wskazany u pacjentów, u których ciśnienie tętnicze jest odpowiednio kontrolowane podawanymi oddzielnie składnikami tego produktu w takich samych dawkach, jak dawki zawarte w produkcie złożonym. Zalecana dawka dobowa to 1 tabletka o mocy odpowiadającej przyjmowanej do tej pory dawce. Concoram należy przyjmować rano, z posiłkiem lub bez posiłku, bez rozgryzania. Leczenia nie wolno przerywać nagle, gdyż może to doprowadzić do przejściowego zaostrzenia choroby. Leczenia nie wolno przerywać nagle zwłaszcza u chorych z chorobą niedokrwienną serca. Zaleca się stopniowe zmniejszanie dawki. Szczególne grupy pacjentów Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby W przypadku zaburzenia czynności wątroby eliminacja amlodypiny może ulec wydłużeniu. Nie ustalono dokładnych zaleceń odnośnie dawkowania amlodypiny, dlatego u tych chorych produkt należy stosować ze szczególną ostrożnością (patrz punkt 4.4). W przypadku ciężkiego zaburzenia czynności wątroby dobowa dawka bisoprololu nie może być większa niż 10 mg. Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek Nie ma konieczności dostosowania dawkowania u pacjentów z łagodnym lub umiarkowanym zaburzeniem czynności nerek. Amlodypiny nie można usunąć poprzez dializę, dlatego amlodypinę należy podawać ze szczególną ostrożnością pacjentom dializowanym (patrz punkt 4.4). W przypadku ciężkiego zaburzenia czynności nerek (klirens kreatyniny < 20 ml/min) dobowa dawka bisoprololu nie może przekraczać 10 mg. Pacjenci w podeszłym wieku U osób w podeszłym wieku można stosować zazwyczaj zalecane dawki, zaleca się jednak ostrożność w przypadku zwiększania dawki (patrz punkt 5.2). Dzieci i młodzież Produkt Concoram nie jest zalecany do stosowania u dzieci poniżej 18 lat z powodu braku danych dotyczących bezpieczeństwa i skuteczności.

Związane z amlodypiną Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym. Pacjenci z niewydolnością serca Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z niewydolnością serca. W długoterminowym badaniu z udziałem pacjentów z ciężką niewydolnością serca (stopień III i IV według NYHA) opisywana częstość występowania obrzęku płuc była większa w grupie leczonej amlodypiną w porównaniu z grupą otrzymującą placebo. Nie wiązało się to jednak z nasileniem niewydolności serca. Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby Okres półtrwania amlodypiny jest wydłużony u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania. Dlatego w tej grupie pacjentów amlodypinę należy podawać ze szczególną ostrożnością. Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku U pacjentów w podeszłym wieku należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki (patrz punkt 5.2). Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek Amlodypina może być stosowana u pacjentów z niewydolnością nerek w zwykle zalecanych dawkach. Zmiany stężenia amlodypiny w osoczu nie odzwierciedlają stopnia zaburzenia czynności nerek. Amlodypina nie jest usuwana z organizmu podczas dializy. Związane z bisoprololem Szczególnie w przypadku pacjentów z chorobą niedokrwienną serca nie należy przerywać leczenia bisoprololem w sposób nagły, o ile nie jest to bezwzględnie wskazane, gdyż może to doprowadzić do przejściowego zaostrzenia choroby serca (patrz punkt 4.2). Bisoprolol należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym lub dławicą piersiową ze współistniejącą niewydolnością serca. Bisoprolol należy stosować ostrożnie w następujących sytuacjach ? Cukrzyca z dużymi wahaniami stężeń glukozy we krwi; objawy hipoglikemii (np. tachykardia, kołatanie serca i nasilone pocenie) mogą ulec zamaskowaniu. ? Głodówka i (lub) dieta. ? Jednoczesne stosowanie terapii odczulającej. Podobnie jak inne leki beta-adrenolityczne, bisoprolol może zwiększać wrażliwość na alergeny oraz ciężkość reakcji anafilaktycznych. Leczenie adrenaliną nie zawsze może przynieść spodziewany efekt terapeutyczny. ? Blok przedsionkowo-komorowy I stopnia. ? Dławica Prinzmetala. ? Miażdżyca zarostowa tętnic obwodowych (nasilenie dolegliwości jest możliwe szczególnie na początku leczenia). ? Chorzy na łuszczycę lub z łuszczycą w wywiadzie mogą otrzymywać leki beta-adrenolityczne (np. bisoprolol) wyłącznie po starannym ocenieniu korzyści w stosunku do ryzyka. ? Leczenie bisoprololem może maskować objawy nadczynności tarczycy. ? U pacjentów z guzem chromochłonnym nie wolno podawać bisoprololu do czasu zablokowania receptorów alfa. ? U pacjentów znieczulanych ogólnie, zastosowanie leków beta-adrenolitycznych zmniejsza częstość występowania zaburzeń rytmu i niedokrwienia mięśnia sercowego podczas wprowadzenia do znieczulenia oraz intubacji, jak również w okresie pooperacyjnym. Obecnie zaleca się, by podtrzymującą blokadę receptorów beta stosować w całym okresie okołooperacyjnym. Anestezjolog musi być świadomy zastosowanej blokady receptorów beta, ze względu na możliwość interakcji z innymi lekami, mogących prowadzić do bradyarytmii, osłabienia odruchowej tachykardii i zmniejszenia możliwości kompensacji utraty krwi. Jeśli odstawienie leku beta-adrenolitycznego przed operacją zostanie uznane za konieczne, należy to przeprowadzić stopniowo, a odstawianie leku zakończyć na około 48 godzin przed znieczuleniem. ? W astmie oskrzelowej lub przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc, która może dawać objawy, należy stosować jednocześnie leki rozszerzające oskrzela. W bardzo rzadkich przypadkach u pacjentów z astmą może wystąpić zwiększenie oporu w drogach oddechowych i tym samym konieczne może być zwiększenie dawki leku ß2-adrenomimetycznego.

Związane z amlodypiną Nie ustalono bezpieczeństwa stosowania i skuteczności amlodypiny w przełomie nadciśnieniowym. Pacjenci z niewydolnością serca Należy zachować ostrożność podczas leczenia pacjentów z niewydolnością serca. W długoterminowym badaniu z udziałem pacjentów z ciężką niewydolnością serca (stopień III i IV według NYHA) opisywana częstość występowania obrzęku płuc była większa w grupie leczonej amlodypiną w porównaniu z grupą otrzymującą placebo. Nie wiązało się to jednak z nasileniem niewydolności serca. Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby Okres półtrwania amlodypiny jest wydłużony u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie ustalono zaleceń dotyczących dawkowania. Dlatego w tej grupie pacjentów amlodypinę należy podawać ze szczególną ostrożnością. Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku U pacjentów w podeszłym wieku należy zachować ostrożność podczas zwiększania dawki (patrz punkt 5.2). Stosowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek Amlodypina może być stosowana u pacjentów z niewydolnością nerek w zwykle zalecanych dawkach. Zmiany stężenia amlodypiny w osoczu nie odzwierciedlają stopnia zaburzenia czynności nerek. Amlodypina nie jest usuwana z organizmu podczas dializy. Związane z bisoprololem Szczególnie w przypadku pacjentów z chorobą niedokrwienną serca nie należy przerywać leczenia bisoprololem w sposób nagły, o ile nie jest to bezwzględnie wskazane, gdyż może to doprowadzić do przejściowego zaostrzenia choroby serca (patrz punkt 4.2). Bisoprolol należy stosować ze szczególną ostrożnością u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym lub dławicą piersiową ze współistniejącą niewydolnością serca. Bisoprolol należy stosować ostrożnie w następujących sytuacjach ? Cukrzyca z dużymi wahaniami stężeń glukozy we krwi; objawy hipoglikemii (np. tachykardia, kołatanie serca i nasilone pocenie) mogą ulec zamaskowaniu. ? Głodówka i (lub) dieta. ? Jednoczesne stosowanie terapii odczulającej. Podobnie jak inne leki beta-adrenolityczne, bisoprolol może zwiększać wrażliwość na alergeny oraz ciężkość reakcji anafilaktycznych. Leczenie adrenaliną nie zawsze może przynieść spodziewany efekt terapeutyczny. ? Blok przedsionkowo-komorowy I stopnia. ? Dławica Prinzmetala. ? Miażdżyca zarostowa tętnic obwodowych (nasilenie dolegliwości jest możliwe szczególnie na początku leczenia). ? Chorzy na łuszczycę lub z łuszczycą w wywiadzie mogą otrzymywać leki beta-adrenolityczne (np. bisoprolol) wyłącznie po starannym ocenieniu korzyści w stosunku do ryzyka. ? Leczenie bisoprololem może maskować objawy nadczynności tarczycy. ? U pacjentów z guzem chromochłonnym nie wolno podawać bisoprololu do czasu zablokowania receptorów alfa. ? U pacjentów znieczulanych ogólnie, zastosowanie leków beta-adrenolitycznych zmniejsza częstość występowania zaburzeń rytmu i niedokrwienia mięśnia sercowego podczas wprowadzenia do znieczulenia oraz intubacji, jak również w okresie pooperacyjnym. Obecnie zaleca się, by podtrzymującą blokadę receptorów beta stosować w całym okresie okołooperacyjnym. Anestezjolog musi być świadomy zastosowanej blokady receptorów beta, ze względu na możliwość interakcji z innymi lekami, mogących prowadzić do bradyarytmii, osłabienia odruchowej tachykardii i zmniejszenia możliwości kompensacji utraty krwi. Jeśli odstawienie leku beta-adrenolitycznego przed operacją zostanie uznane za konieczne, należy to przeprowadzić stopniowo, a odstawianie leku zakończyć na około 48 godzin przed znieczuleniem. ? W astmie oskrzelowej lub przewlekłej obturacyjnej chorobie płuc, która może dawać objawy, należy stosować jednocześnie leki rozszerzające oskrzela. W bardzo rzadkich przypadkach u pacjentów z astmą może wystąpić zwiększenie oporu w drogach oddechowych i tym samym konieczne może być zwiększenie dawki leku ß2-adrenomimetycznego.