Sprawdzamy dostępność
leków w 10 929 aptekach
Cefuroksym jest wskazany do leczenia zakażeń spowodowanych przez wrażliwe szczepy bakterii.
Zakażenia dróg oddechowych – ostre i przewlekłe zapalenie oskrzeli, zakażone rozstrzenia oskrzeli, bakteryjne zapalenie płuc, ropień płuca i pooperacyjne zakażenia klatki piersiowej wywołane przez Streptococcus pneumoniae (z wyjątkiem szczepów opornych na penicylinę), Haemophilus influenzae (w tym szczepy oporne na ampicylinę na skutek wytwarzania beta-laktamaz), Klebsiella spp., Staphylococcus aureus (w tym szczepy wytwarzające beta-laktamazy, ale z wyjątkiem szczepów opornych na metycylinę), Streptococcus pyogenes, Escherichia coli.
Zakażenia ucha, nosa i gardła – zapalenie zatok, migdałków podniebiennych i gardła wywołane przez Streptococcus pneumoniae, Haemophilus influenzae (w tym szczepy oporne na ampicylinę), Klebsiella spp., Staphylococcus aureus (w tym szczepy wytwarzające beta-laktamazy, ale z wyjątkiem szczepów opornych na metycylinę), Streptococcus pyogenes, Escherichia coli.
Zakażenia dróg moczowych – ostre i przewlekle odmiedniczkowe zapalenie nerek, zapalenie pęcherza moczowego i bezobjawowy bakteriomocz, wywołane przez Escherichia coli i Klebsiella spp. (z wyjątkiem szczepów wytwarzających beta-laktamazy typu ESBL).
Zakażenia tkanek miękkich– zapalenie skóry i tkanki podskórnej, róża i zakażenie ran wywołane przez Staphylococcus aureus (w tym szczepy wytwarzające beta-laktamazy, ale z wyjątkiem szczepów opornych na metycylinę), Streptococcus pyogenes, Escherichia coli, Klebsiella spp. (z wyjątkiem szczepów wytwarzających beta-laktamazy typu ESBL).
Zakażenia kości i stawów– zapalenie szpiku i zapalenie stawów o etiologii bakteryjnej wywołane przez Staphylococcus aureus (w tym szczepy wytwarzające beta-laktamazy; ale z wyjątkiem szczepów opornych na metycylinę).
Zakażenia narządów płciowych
Rzeżączka– wywołana przez Neisseria gonorrhoeae (szczepy wytwarzające i nie wytwarzające penicylinazę), szczególnie gdy penicylina nie może być stosowana.
Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych – wywołane przez Streptococcus pneumoniae, Haemophilus influenzae (w tym szczepy oporne na ampicylinę), Neisseria meningitidis, Staphylococcus aureus (w tym szczepy produkujące penicylinazę).
Inne zakażenia – posocznica, wywołana przez Staphylococcus aureus (w tym szczepy wytwarzające betalaktamazy, ale z wyjątkiem szczepów opornych na metycylinę), Streptococcus pneumoniae (z wyjątkiem szczepów opornych na penicylinę), Escherichia coli (szczepy wytwarzające beta-laktamazy typu ESBL są oporne), Haemophilus influenzae (w tym szczepy oporne na ampicylinę) oraz Klebsiella spp. (szczepy wytwarzające beta-laktamazy typu ESBL są oporne).
Profilaktyka – zapobieganie zakażeniom po operacjach w obrębie jamy brzusznej, miednicy, po operacjach ortopedycznych, serca, płuc, przełyku i naczyń, gdy występuje zwiększone ryzyko zakażeń.
Należy uwzględnić oficjalne wytyczne dotyczące prawidłowego stosowania antybiotyków.
1 fiolka lub 1 butelka zawiera 1500 mg cefuroksymu (Cefuroximum) w postaci cefuroksymu sodowego (1578 mg).
Nadwrażliwość na antybiotyki cefalosporynowe.
Następujące zasady zostały przyjęte dla sporządzenia klasyfikacji częstości występowania działań niepożądanych:
bardzo często ≥1/10, często ≥1/100 i < 1/10, niezbyt często ≥1/1000 i < 1/100, rzadko ≥1/10 000 i < 1/1000, bardzo rzadko < 1/10 000.
Kategorie częstości przypisane poniższym działaniom niepożądanym są jedynie przybliżone, jako że dla większości działań brak odpowiednich danych do wyliczenia częstości. Ponadto częstość działań niepożądanych, związanych ze stosowaniem cefuroksymu sodu może się różnić w zależności od wskazania.
Dane z dużych badań klinicznych zostały wykorzystane do określenia częstości działań niepożądanych od bardzo częstych do rzadkich.
Określenie częstości wszystkich innych działań niepożądanych (np. tych występujących z częstością < 1/1000) zostały głównie określone z wykorzystaniem danych na temat stosowania leku na rynku i odnoszą się raczej do częstości doniesień niż do prawdziwej częstości działań niepożądanych.
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze
Rzadko: rozwój kandydozy podczas przedłużonego stosowania.
Zaburzenia krwi i układu chłonnego
Często: neutropenia, eozynofilia.
Niezbyt często: leukopenia, zmniejszone stężenie hemoglobiny, dodatni odczyn Coombs’a.
Rzadko: trombocytopenia.
Bardzo rzadko: niedokrwistość hemolityczna.
Cefalosporyny, jako grupa leków, wykazują skłonność do przylegania do powierzchni błonowej krwinek czerwonych i reagowania z przeciwciałami skierowanymi przeciwko lekom, powodując wystąpienie dodatniego odczynu Coombs’a (który może wpływać na próbę krzyżową krwi) i powodować bardzo rzadko niedokrwistość hemolityczną.
Zaburzenia układu immunologicznego Reakcje nadwrażliwości, w tym:
Niezbyt często: wysypka skórna, pokrzywka i świąd.
Rzadko: gorączka polekowa.
Bardzo rzadko: śródmiąższowe zapalenie nerek, anafilaksja, zapalenie naczyń skóry.
Patrz także „Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej” i „Zaburzenia nerek i dróg moczowych”.
Zaburzenia żołądka i jelit
Niezbyt często: zaburzenia żołądkowo-jelitowe.
Bardzo rzadko: rzekomobłoniaste zapalenie jelit.
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych
Często: przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych. Niezbyt często: przemijające zwiększenie stężenia bilirubiny.
Przemijające zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych i stężenia bilirubiny zdarza się szczególnie u pacjentów z uprzednio występującymi chorobami wątroby, ale nie ma dowodów nawystępowanie uszkodzeń wątroby.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej
Bardzo rzadko: rumień wielopostaciowy, martwica toksyczno-rozpływna naskórka i zespół StevensaJohnsona.
Patrz także „Zaburzenia układu immunologicznego”.
Zaburzenia nerek i dróg moczowych
Bardzo rzadko: zwiększenie stężenia kreatyniny w surowicy krwi, zwiększenie stężenia azotu mocznikowego krwi i zmniejszenie klirensu kreatyniny.
Patrz punkt 4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania. Patrz także „Zaburzenia układu immunologicznego”.
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania
Często: reakcje w miejscu wstrzyknięcia, w tym ból i zakrzepowe zapalenie żył.
Ból w miejscu wstrzyknięcia domięśniowego jest bardziej prawdopodobny po podaniu większych dawek. Jednakże jest mało prawdopodobne, aby było konieczne przerwanie leczenia z tego powodu.
Uwaga. Dostępny jest również produkt Cefuroxim-MIP 750 mg, przeznaczony do podawania domięśniowego i dożylnego.
Ogólne zalecenia dawkowania
Dorośli.W większości zakażeń podaje się domięśniowo lub dożylnie 750 mg trzy razy na dobę. W ciężkich zakażeniach dawkę tę należy zwiększyć do 1,5 g dożylnie trzy razy na dobę. W razie konieczności można zwiększyć częstość podawania dawki leku do 4 razy na dobę (co 6 godzin), aż do maksymalnej dawki dobowej, tj. do 3 g w przypadku podawania domięśniowego i do 6 g w przypadku podawania dożylnego. Cefuroksym może być również podawany w postaci doustnej w leczeniu podtrzymującym, gdy istnieją kliniczne wskazania do zmiany drogi podawania leku z parenteralnej na doustną.
Niemowlęta i dzieci.Dawka od 30 do 100 mg/kg mc./dobę podawana w 3 lub 4 dawkach podzielonych. W większości zakażeń zaleca się dawkę 60 mg/kg mc./dobę.
Noworodki.Dawka 30 do 100 mg/kg mc./dobę podawana w 2 lub 3 dawkach podzielonych.
Rzeżączka
1,5 g w dawce jednorazowej (dawkę tą można podać jako dwa wstrzyknięcia domięśniowe po 750 mg w różne miejsca, np. w dwa pośladki).
Zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych
Produkt Cefuroxim-MIP 1500 mg może być stosowany wyłącznie do leczenia zapalenia opon mózgowordzeniowych spowodowanego wrażliwymi szczepami bakterii. Poniżej przedstawiono zalecane dawkowanie.
Dorośli: dożylnie 3 g co osiem godzin.
Niemowlęta i dzieci: dożylnie 200 do 240 mg/kg mc./dobę podane w 3 lub 4 dawkach podzielonych. Jeśli nastąpiła poprawa kliniczna, dawkę można zmniejszyć po 3 dniach do 100 mg/kg mc./dobę.
Noworodki: dożylnie 100 mg/kg mc./dobę. Jeśli jest to wskazane klinicznie, dawkę można zmniejszyć do 50 mg/kg mc./dobę.
Profilaktyka
Dożylnie 1,5 g dożylnie podczas wprowadzania do znieczulenia przed zabiegami operacyjnymi w obrębie jamy brzusznej, miednicy i zabiegami ortopedycznymi. Następnie można podać domięśniowo dwie dawki po 750 mg po 8 i 16 godzinach. W operacjach serca, płuc, przełyku i operacjach naczyniowych stosuje się 1,5 g cefuroksymu dożylnie podczas wprowadzania do znieczulenia, a następnie 750 mg domięśniowo trzy razy na dobę przez okres 24 do 48 godzin.
Podczas operacji całkowitego wszczepienia stawu można przed dodaniem ciekłego monomeru zmieszać na sucho 1,5 g cefuroksymu w proszku z każdym opakowaniem cementu – polimeru metakrylanu metylu.
Terapia sekwencyjna
W niektórych zakażeniach cefuroksym początkowo podaje się domięśniowo lub dożylnie, a następnie leczenie kontynuuje się podając doustne postaci cefuroksymu.
Czas trwania leczenia parenteralnego i doustnego zależy od nasilenia zakażenia i od stanu klinicznego pacjenta.
Zewnątrzszpitalne zapalenie płuc
1,5 g trzy lub dwa razy na dobę (dożylnie) przez 48-72 godzin, a następnie cefuroksym doustnie w dawce 500 mg co 12 godzin przez 7-10 dni.
Bakteryjne zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli
750 mg trzy lub dwa razy na dobę (domięśniowo lub dożylnie) przez 48-72 godzin, a następnie cefuroksym doustnie w dawce 500 mg co 12 godzin przez 5-10 dni.
Dawkowanie w niewydolności nerek
Cefuroksym jest wydalany przez nerki. Dlatego też zaleca się zmniejszenie dawki produktu CefuroximMIP 1500 mg u pacjentów z niewydolnością nerek. Nie jest jednak konieczne zmniejszenie dawki cefuroksymu u pacjentów, u których klirens kreatyniny wynosi powyżej 20 ml/min. U dorosłych, gdy klirens kreatyniny wynosi od 10 do 20 ml/min, podaje się 750 mg cefuroksymu dwa razy na dobę, a gdy klirens kreatyniny wynosi poniżej 10 ml/min, podaje się 750 mg raz na dobę.
Pacjentom dializowanym należy podać kolejną dawkę 750 mg po zakończeniu każdej dializy. Jako uzupełnienie podawania parenteralnego cefuroksym może być dodany do płynu do dializy otrzewnowej (zwykle 250 mg na każde 2 litry płynu do dializy). Podczas stosowania ciągłej hemodializy odpowiednia dawka wynosi zwykle 750 mg dwa razy na dobę.
Zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności podczas podawania cefuroksymu pacjentom, u których wystąpiły reakcje alergiczne na penicyliny lub inne antybiotyki beta-laktamowe.
Należy zachować ostrożność stosując antybiotyki cefalosporynowe, szczególnie w wysokich dawkach, jednocześnie z lekami moczopędnymi (takimi jak furosemid) lub z antybiotykami aminoglikozydowymi, ponieważ istnieją doniesienia o występowaniu zaburzeń czynności nerek podczas stosowania tych leków w skojarzeniu. U pacjentów otrzymujących jednocześnie powyższe leki, u osób w podeszłym wieku, a także u osób, u których w przeszłości występowała niewydolność nerek, należy monitorować czynność nerek (patrz punkt 4.2).
W trakcie leczenia zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych u dzieci odnotowano rzadkie przypadki upośledzenia słuchu od niewielkiego do średniego stopnia.
Podobnie, jak w przypadku leczeniu innymi antybiotykami, jeszcze po 18-36 godzinach od rozpoczęcia leczenia stwierdzono w posiewach płynu mózgowo-rdzeniowego Haemophilus influenzae. Znaczenie kliniczne tego faktu jest nieznane.
Cefalosporyny, podobnie jak wszystkie antybiotyki o szerokim zakresie działania, mogą powodować rzekomobłoniaste zapalenie jelit. Niezależnie od przyczyny, w każdym przypadku wystąpienia biegunki podczas stosowania cefuroksymu należy powiadomić lekarza. Lekkie przypadki rzekomobłoniastego zapalenia jelit zwykle przemijają po odstawieniu leku. W ciężkich konieczne jest zastosowanie odpowiedniego leczenia. Przeciwwskazane jest podawanie leków hamujących perystaltykę.
Podobnie jak w przypadku leczenia innymi antybiotykami, przedłużone stosowanie cefuroksymu może powodować nadmierny wzrost niewrażliwych organizmów (np. Candida spp., Enterococcus spp., Clostridium difficile); może być wówczas konieczne przerwanie stosowania leku.
Podczas stosowania terapii sekwencyjnej czas zmiany drogi podawania leku z parenteralnej na doustną zależy od nasilenia zakażenia, stanu klinicznego pacjenta oraz od wrażliwości bakterii wywołującej zakażenie. Jeżeli w ciągu 72 godzin leczenia nie nastąpi poprawa stanu klinicznego pacjenta, należy kontynuować pozajelitowe podawanie leku.
Przed rozpoczęciem terapii sekwencyjnej należy zapoznać się z ulotką dotyczącą cefuroksymu w postaci doustnej.
Zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności podczas podawania cefuroksymu pacjentom, u których wystąpiły reakcje alergiczne na penicyliny lub inne antybiotyki beta-laktamowe.
Należy zachować ostrożność stosując antybiotyki cefalosporynowe, szczególnie w wysokich dawkach, jednocześnie z lekami moczopędnymi (takimi jak furosemid) lub z antybiotykami aminoglikozydowymi, ponieważ istnieją doniesienia o występowaniu zaburzeń czynności nerek podczas stosowania tych leków w skojarzeniu. U pacjentów otrzymujących jednocześnie powyższe leki, u osób w podeszłym wieku, a także u osób, u których w przeszłości występowała niewydolność nerek, należy monitorować czynność nerek (patrz punkt 4.2).
W trakcie leczenia zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych u dzieci odnotowano rzadkie przypadki upośledzenia słuchu od niewielkiego do średniego stopnia.
Podobnie, jak w przypadku leczeniu innymi antybiotykami, jeszcze po 18-36 godzinach od rozpoczęcia leczenia stwierdzono w posiewach płynu mózgowo-rdzeniowego Haemophilus influenzae. Znaczenie kliniczne tego faktu jest nieznane.
Cefalosporyny, podobnie jak wszystkie antybiotyki o szerokim zakresie działania, mogą powodować rzekomobłoniaste zapalenie jelit. Niezależnie od przyczyny, w każdym przypadku wystąpienia biegunki podczas stosowania cefuroksymu należy powiadomić lekarza. Lekkie przypadki rzekomobłoniastego zapalenia jelit zwykle przemijają po odstawieniu leku. W ciężkich konieczne jest zastosowanie odpowiedniego leczenia. Przeciwwskazane jest podawanie leków hamujących perystaltykę.
Podobnie jak w przypadku leczenia innymi antybiotykami, przedłużone stosowanie cefuroksymu może powodować nadmierny wzrost niewrażliwych organizmów (np. Candida spp., Enterococcus spp., Clostridium difficile); może być wówczas konieczne przerwanie stosowania leku.
Podczas stosowania terapii sekwencyjnej czas zmiany drogi podawania leku z parenteralnej na doustną zależy od nasilenia zakażenia, stanu klinicznego pacjenta oraz od wrażliwości bakterii wywołującej zakażenie. Jeżeli w ciągu 72 godzin leczenia nie nastąpi poprawa stanu klinicznego pacjenta, należy kontynuować pozajelitowe podawanie leku.
Przed rozpoczęciem terapii sekwencyjnej należy zapoznać się z ulotką dotyczącą cefuroksymu w postaci doustnej.
Charakterystyka produktu leczniczego Cefuroxim-MIP 1500 mg
Charakterystyka produktu leczniczego wygenerowana została automatycznie na podstawie informacji dostępnych w Rejestrze Produktów Leczniczych.
Ten lek zażywany jednocześnie z innymi lekami może mieć negatywny wpływ na twoje zdrowie.
Interakcje tego leku z żywnością mogą wpływać na ograniczenie skuteczności leczenia.
Poniżej znajduje się lista znanych nam interakcji tego leku z żywnością.
Interakcja istotna
Cefuroksym wchłania się lepiej w obecności pokarmu. Dla otrzymania szybszego efektu terapeutycznego należy przyjmować ten lek z posiłkiem lub zaraz po nim.
Wybierz interesujące Cię informacje:
