Avaron tabletki | 2 mg | 30 tabl.

Avaron 1 mg, tabletki: 1 tabletka zawiera 1 mg Glimepiridum (glimepirydu).
Avaron 2 mg, tabletki: 1 tabletka zawiera 2 mg Glimepiridum (glimepirydu).
Avaron 3 mg, tabletki: 1 tabletka zawiera 3 mg Glimepiridum (glimepirydu).
Avaron 4 mg, tabletki: 1 tabletka zawiera 4 mg Glimepiridum (glimepirydu).

Produkty zawierają laktozę jednowodną - substancję biologicznie czynną.

Substancje pomocnicze, patrz punkt 6.1.

Glimepirydu nie należy stosować w następujących przypadkach:

- cukrzyca typu 1 (insulinozależna),

- śpiączka cukrzycowa,

- kwasica ketonowa,

- ciężkie zaburzenia czynności nerek lub wątroby,

- nadwrażliwość na glimepiryd, inne pochodne sulfonylomocznika lub sulfonamidu albo
jakikolwiek inny składnik preparatu.

W przypadku ciężkiego zaburzenia czynności nerek lub wątroby konieczna jest zmiana leku
na insulinę.

Stosowanie glimepirydu u kobiet w ciąży i w okresie karmienia piersią jest przeciwwskazane.

Działania niepożądane opisuje się na podstawie badań z zastosowaniem glimepirydu i innych
pochodnych sulfonylomocznika.

Bardzo często:
Często:

Niezbyt często:
Rzadko:
Bardzo rzadko:

Częstotliwość występowania:

> 1/10
> 1/100, < 1/10
> 1/1000, < 1/100
> 1/10 000, < 1/1000

< 1/10 000, łącznie z pojedynczymi przypadkami

Brak danych (nie można oszacować na podstawie dostępnych danych)

Zaburzenia krwi i układu chłonnego

Rzadko: zmiany w obrazie krwi (małopłytkowość, leukopenia, erytropenia, granulocytopenia,
agranulocytoza, niedokrwistość hemolityczna, pancytopenia), które zwykle ustępują po
odstawieniu leku

Zaburzenia układu immunologicznego

Bardzo rzadko: łagodne reakcje nadwrażliwości mogą nasilać się do ciężkich reakcji
przebiegających z dusznością, spadkiem ciśnienia tętniczego, niekiedy ze wstrząsem.
Alergiczne zapalenie naczyń

Brak danych: nadwrażliwość krzyżowa na pochodne sulfonylomocznika, sulfonamidy lub
pokrewne substancje chemiczne.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania
Rzadko: hipoglikemia

Reakcje tego typu występują najczęściej nagle, mogą mieć ciężką postać i nie zawsze dają się
łatwo wyrównać. Podobnie jak w przypadku innych leków hipoglikemizujących, wystąpienie
takich reakcji zależy od indywidualnych czynników, takich jak nawyki żywieniowe i
dawkowanie leku (więcej informacji w punkcie 4.4).

Zaburzenia oka

Brak danych: przemijające zaburzenia widzenia, szczególnie podczas rozpoczynania leczenia,
spowodowane zmianami stężenia glukozy we krwi.

Zaburzenia żołądkowo-jelitowe

Bardzo rzadko: nudności, wymioty, biegunka, wrażenie pełnego żołądka, ból brzucha.
Objawy te rzadko prowadzą do odstawienia leku.

Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych

Brak danych: zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych

Bardzo rzadko: zaburzenia czynności wątroby (np. zastój żółci i żółtaczka), zapalenie

wątroby, niewydolność wątroby.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Brak danych: objawy alergii skórnej, takie jak świąd, wysypka i pokrzywka.
Bardzo rzadko: nadwrażliwość na światło.

Badania

Podstawą skutecznego leczenia cukrzycy jest właściwa dieta, regularne ćwiczenia fizyczne
jak również regularne badania krwi i moczu. Doustne leki przeciwcukrzycowe lub insulina
nie są skuteczne, jeśli pacjent nie przestrzega zaleconej diety.

Dawkowanie zależy od wyników badań stężenia glukozy we krwi i moczu.

Początkowo glimepiryd podaje się w dawce 1 mg na dobę. Jeśli taka dawka zapewnia dobrą
kontrolę glikemii, należy ją przyjąć jako dawkę podtrzymującą.

W przypadku braku zadowalającej kontroli, dawkę należy stopniowo zwiększać, na podstawie
wyników kontroli glikemii, w odstępach 1-2 tygodniowych do osiągnięcia dawki dobowej
2 mg, 3 mg lub 4 mg glimepirydu.

Tylko w wyjątkowych przypadkach dawka glimepirydu większa niż 4 mg na dobę daje lepsze
wyniki terapeutyczne.

Maksymalna zalecana dawka dobowa wynosi 6 mg glimepirydu.

U pacjentów, u których po zastosowaniu maksymalnej dawki dobowej metforminy nie
uzyskano zadowalającej skuteczności, można zastosować leczenie skojarzone z
glimepirydem. Utrzymując dawkę metforminy, należy rozpocząć podawanie glimepirydu od
małych dawek, które w zależności od skuteczności kontroli stężenia glukozy zwiększa się, aż
do maksymalnej dawki dobowej. Leczenie skojarzone należy rozpoczynać pod ścisłą kontrolą
lekarza.

U pacjentów, u których po zastosowaniu maksymalnej dawki dobowej glimepirydu nie
uzyskano zadowalającej skuteczności, można w razie konieczności, rozpocząć jednoczesne
leczenie insuliną. Utrzymując dawkę glimepirydu, należy rozpocząć podawanie insuliny od
małych dawek, które stopniowo zwiększa się w zależności od skuteczności kontroli stężenia
glukozy. Leczenie skojarzone należy rozpoczynać pod ścisłą kontrolą lekarza.

Zazwyczaj pojedyncza dawka dobowa glimepirydu jest wystarczająca. Zaleca się
przyjmowanie leku na krótko przed lub w trakcie śniadania, lub - gdy pominięto śniadanie -
na krótko przed lub podczas pierwszego głównego posiłku.
W przypadku pominięcia dawki, nie należy zwiększać następnej dawki leku.
Tabletki należy połykać w całości, popijając niewielką ilością wody.

Wystąpienie u pacjenta hipoglikemii po przyjęciu 1 mg glimepirydu na dobę, oznacza
możliwość kontrolowania glikemii wyłącznie za pomocą samej diety.

W czasie leczenia, gdy na skutek poprawy kontroli cukrzycy wzrasta wrażliwość na insulinę,
zapotrzebowanie na glimepiryd może się zmniejszyć. Z tego względu w celu uniknięcia
hipoglikemii należy rozważyć zmniejszenie dawki lub całkowite odstawienie leku. Zmianę
dawkowania należy także rozważyć w przypadku wystąpienia zmiany masy ciała lub trybu
życia pacjenta oraz wystąpienia innych czynników zwiększających ryzyko hipo- lub
hiperglikemii.

Zastąpienie innych doustnych leków przeciwcukrzycowych glimepirydem

Możliwe jest dokonanie zmiany sposobu leczenia zastępując inne doustne leki
przeciwcukrzycowe glimepirydem. Przy zmianie leczenia na glimepiryd należy wziąć pod
uwagę dawkę oraz okres półtrwania poprzednio stosowanego leku. W przypadku niektórych
leków, szczególnie leków przeciwcukrzycowych o długim okresie półtrwania (np.
chlorpropamid), zaleca się zachowanie kilkudniowego okresu na usunięcie leku z organizmu,
w celu zminimalizowania ryzyka reakcji hipoglikemicznych spowodowanego łącznym
działaniem leków. Zalecana dawka początkowa glimepirydu wynosi 3 mg/dobę.
W zależności od reakcji na leczenie, dawka glimepirydu może być stopniowo zwiększana
zgodnie z powyższymi zaleceniami.

Zastąpienie insuliny glimepirydem

W wyjątkowych przypadkach, u pacjentów z cukrzycą typu 2 leczonych insuliną, wskazana
może być zmiana leczenia na glimepiryd.

Zmiana sposobu leczenia powinna odbywać się pod ścisłą kontrolą lekarza.

Stosowanie w przypadkach zaburzeń czynności nerek lub wątroby
Patrz punkt 4.3.

Dzieci i młodzież

Brak danych dotyczących stosowania glimepirydu u pacjentów w wieku poniżej 8 lat. Dane dotyczące
bezpieczeństwa i skuteczności stosowania glimepirydu w monoterapii u dzieci od 8 lat do 17 lat są
ograniczone.

Ponieważ dostępne dane dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności działania glimepirydu u dzieci są
niewystarczające, nie zaleca się jego stosowania u pacjentów w tej grupie wiekowej.

Tabletki zawierające glimepiryd należy przyjmować na krótko przed lub w trakcie posiłku.

W przypadku nieregularnego spożywania posiłków lub pomijania posiłków leczenie
glimepirydem może prowadzić do hipoglikemii. Objawami hipoglikemii mogą być: bóle
głowy, napady głodu, nudności, wymioty, znużenie, senność, zaburzenia snu, niepokój
ruchowy, agresywność, osłabienie koncentracji, czujności i czasu reakcji, depresja,
dezorientacja, zaburzenia mowy i widzenia, afazja, drżenia mięśni, niedowład, zaburzenia
czucia, zawroty głowy, uczucie bezradności, utrata samokontroli, delirium, drgawki
pochodzenia mózgowego, senność i utrata przytomności aż do stanu śpiączki włącznie, płytki
oddech oraz bradykardia.

Ponadto mogą wystąpić objawy zaburzenia regulacji układu adrenergicznego, takie jak:
pocenie się, wilgotna skóra, niepokój, częstoskurcz, zwiększenie ciśnienia krwi, palpitacje,
dławica piersiowa oraz zaburzenia rytmu serca.
Obraz kliniczny w ciężkiej hipoglikemii może przypominać udar.

Powyższe objawy można zazwyczaj zmniejszyć poprzez natychmiastowe podanie
węglowodanów (cukru). Sztuczne środki słodzące są nieskuteczne.

Na przykładzie innych pochodnych sulfonylomocznika wiadomo, że pomimo początkowego
osiągnięcia zamierzonej skuteczności, może wystąpić nawrót hipoglikemii.

Ciężka lub długotrwała hipoglikemia, wyrównana tylko doraźnie za pomocą zwykle
stosowanych ilości cukru, wymaga natychmiastowej interwencji lekarza lub czasami
hospitalizacji.

Czynniki mogące wpłynąć na rozwój hipoglikemii:

- niechęć lub (częściej u pacjentów w podeszłym wieku) niezdolność do współpracy z
lekarzem,

- niedożywienie, nieregularne przyjmowanie posiłków, pomijanie posiłków, poszczenie,

- brak równowagi pomiędzy wysiłkiem fizycznym a ilością spożywanych węglowodanów,

- zmiana diety,

- spożywanie alkoholu, szczególnie z jednoczesnym pomijaniem posiłków,

- zaburzenia czynności nerek,

- ciężkie zaburzenia czynności wątroby,

- przedawkowanie glimepirydu,

- niektóre niewyrównane zaburzenia (lub: nieleczone choroby) endokrynologiczne
prowadzące do zaburzenia przemiany węglowodanów lub rozregulowania cukrzycy (np.
niektóre zaburzenia czynności tarczycy oraz przedniego płata przysadki lub niewydolność
kory nadnerczy),

- jednoczesne przyjmowanie niektórych leków (patrz punkt 4.5.).

Leczenie glimepirydem wymaga regularnego kontrolowania stężenia cukru we krwi i w
moczu. Ponadto zaleca się oznaczanie stężenia hemoglobiny glikozylowanej.

W czasie leczenia glimepirydem wymagane jest regularne kontrolowanie czynności wątroby
oraz obrazu krwi (szczególnie oznaczanie liczby leukocytów i trombocytów).

W sytuacjach stresowych (np. wypadek, poważna operacja, infekcje ze stanem gorączkowym
itp.) może być wskazana czasowa zmiana leku na insulinę.

Brak danych dotyczących stosowania glimepirydu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami
czynności wątroby oraz u pacjentów dializowanych. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami
czynności nerek lub wątroby wskazana jest zmiana leku na insulinę.

Stosowanie sulfonylomocznika u pacjentów z niedoborem enzymu dehydrogenazy glukozo 6-
fosforanowej (G6PD) może powodować niedokrwistość hemolityczną. Ponieważ glimepiryd
jest pochodną sulfonylomocznika, należy go ostrożnie stosować u pacjentów z niedoborem
enzymu G6PD i rozważyć leczenie alternatywne lekami nie należącymi do pochodnych
sulfonylomocznika.

Glimepiryd zawiera laktozę jednowodną.

Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją
galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-
galaktozy.

Tabletki zawierające glimepiryd należy przyjmować na krótko przed lub w trakcie posiłku.

W przypadku nieregularnego spożywania posiłków lub pomijania posiłków leczenie
glimepirydem może prowadzić do hipoglikemii. Objawami hipoglikemii mogą być: bóle
głowy, napady głodu, nudności, wymioty, znużenie, senność, zaburzenia snu, niepokój
ruchowy, agresywność, osłabienie koncentracji, czujności i czasu reakcji, depresja,
dezorientacja, zaburzenia mowy i widzenia, afazja, drżenia mięśni, niedowład, zaburzenia
czucia, zawroty głowy, uczucie bezradności, utrata samokontroli, delirium, drgawki
pochodzenia mózgowego, senność i utrata przytomności aż do stanu śpiączki włącznie, płytki
oddech oraz bradykardia.

Ponadto mogą wystąpić objawy zaburzenia regulacji układu adrenergicznego, takie jak:
pocenie się, wilgotna skóra, niepokój, częstoskurcz, zwiększenie ciśnienia krwi, palpitacje,
dławica piersiowa oraz zaburzenia rytmu serca.
Obraz kliniczny w ciężkiej hipoglikemii może przypominać udar.

Powyższe objawy można zazwyczaj zmniejszyć poprzez natychmiastowe podanie
węglowodanów (cukru). Sztuczne środki słodzące są nieskuteczne.

Na przykładzie innych pochodnych sulfonylomocznika wiadomo, że pomimo początkowego
osiągnięcia zamierzonej skuteczności, może wystąpić nawrót hipoglikemii.

Ciężka lub długotrwała hipoglikemia, wyrównana tylko doraźnie za pomocą zwykle
stosowanych ilości cukru, wymaga natychmiastowej interwencji lekarza lub czasami
hospitalizacji.

Czynniki mogące wpłynąć na rozwój hipoglikemii:

- niechęć lub (częściej u pacjentów w podeszłym wieku) niezdolność do współpracy z
lekarzem,

- niedożywienie, nieregularne przyjmowanie posiłków, pomijanie posiłków, poszczenie,

- brak równowagi pomiędzy wysiłkiem fizycznym a ilością spożywanych węglowodanów,

- zmiana diety,

- spożywanie alkoholu, szczególnie z jednoczesnym pomijaniem posiłków,

- zaburzenia czynności nerek,

- ciężkie zaburzenia czynności wątroby,

- przedawkowanie glimepirydu,

- niektóre niewyrównane zaburzenia (lub: nieleczone choroby) endokrynologiczne
prowadzące do zaburzenia przemiany węglowodanów lub rozregulowania cukrzycy (np.
niektóre zaburzenia czynności tarczycy oraz przedniego płata przysadki lub niewydolność
kory nadnerczy),

- jednoczesne przyjmowanie niektórych leków (patrz punkt 4.5.).

Leczenie glimepirydem wymaga regularnego kontrolowania stężenia cukru we krwi i w
moczu. Ponadto zaleca się oznaczanie stężenia hemoglobiny glikozylowanej.

W czasie leczenia glimepirydem wymagane jest regularne kontrolowanie czynności wątroby
oraz obrazu krwi (szczególnie oznaczanie liczby leukocytów i trombocytów).

W sytuacjach stresowych (np. wypadek, poważna operacja, infekcje ze stanem gorączkowym
itp.) może być wskazana czasowa zmiana leku na insulinę.

Brak danych dotyczących stosowania glimepirydu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami
czynności wątroby oraz u pacjentów dializowanych. U pacjentów z ciężkimi zaburzeniami
czynności nerek lub wątroby wskazana jest zmiana leku na insulinę.

Stosowanie sulfonylomocznika u pacjentów z niedoborem enzymu dehydrogenazy glukozo 6-
fosforanowej (G6PD) może powodować niedokrwistość hemolityczną. Ponieważ glimepiryd
jest pochodną sulfonylomocznika, należy go ostrożnie stosować u pacjentów z niedoborem
enzymu G6PD i rozważyć leczenie alternatywne lekami nie należącymi do pochodnych
sulfonylomocznika.

Glimepiryd zawiera laktozę jednowodną.

Lek nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją
galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-
galaktozy.