VEKLURY

Każda fiolka zawiera 100 mg remdesiwiru.

Każdy 1 ml koncentratu zawiera 5 mg remdesiwiru.

Substancje pomocnicze o znanym działaniu:

Każda fiolka zawiera 6 g soli sodowej eteru sulfobutylowego beta-cyklodekstryny

Nadwrażliwość na substancję czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.

Podsumowanie profilu bezpieczeństwa

U zdrowych ochotników najczęściej stwierdzanym działaniem niepożądanym jest zwiększona aktywność aminotransferaz (14%). U pacjentów z COVID-19 najczęściej stwierdzanym działaniem niepożądanym są nudności (4%).

Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych

Działania niepożądane w tabeli 2 poniżej zostały wymienione według klasyfikacji układów i narządów oraz częstości występowania. Częstości występowania określone są jako: bardzo często (≥ 1/10), często (≥ 1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥ 1/1000 do < 1/100), rzadko (≥1/10 000 do < 1/1000).

Tabela 2: Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych

Opis wybranych działań niepożądanych

Zwiększenie aktywności aminotransferaz

W badaniach z udziałem zdrowych ochotników, zwiększenie aktywności AlAT, aminotransferazy asparaginianowej (AspAT) lub obu tych enzymów u uczestników, którzy otrzymywali remdesiwir, było stopnia 1. (10%) lub stopnia 2. (4%). W randomizowanym, prowadzonym metodą podwójnie ślepej próby, kontrolowanym placebo badaniu klinicznym (NIAID ACTT-1) z udziałem pacjentów z COVID-19, częstość występowania nieciężkich zdarzeń niepożądanych stopnia ≥ 3 w postaci zwiększenia aktywności aminotransferaz, w tym AlAT, AspAT, lub obu tych enzymów, obserwowano u 4% pacjentów otrzymujących remdesiwir w porównaniu z 6% otrzymujących placebo. W randomizowanym, wieloośrodkowym, prowadzonym metodą otwartej próby badaniu klinicznym (badanie GS-US-540-5773) u hospitalizowanych pacjentów z COVID-19 o ciężkim przebiegu, otrzymujących remdesiwir przez 5 (n=200) lub 10 dni (n=197), nieprawidłowe wyniki badań laboratoryjnych dowolnego stopnia (≥ 1,25 górnej granicy normy (GGN)) w postaci zwiększonej aktywności AspAT oraz AlAT obserwowano u odpowiednio 40% i 42% pacjentów otrzymujących remdesiwir. Nieprawidłowe wyniki badań laboratoryjnych stopnia ≥ 3 (≥ 5,0 × GGN) w postaci zarówno zwiększonej aktywności AspAT, jak i zwiększonej aktywności AlAT obserwowano u 7% pacjentów otrzymujących remdesiwir. W randomizowanym, wieloośrodkowym, prowadzonym metodą otwartej próby badaniu klinicznym (badanie GS-US-540-5774) u hospitalizowanych pacjentów z COVID-19 o umiarkowanym przebiegu, otrzymujących remdesiwir przez 5 (n=191) lub 10 dni (n=193) w porównaniu ze standardową opieką (n=200), nieprawidłowe wyniki badań laboratoryjnych dowolnego stopnia w postaci zwiększonej aktywności AspAT oraz AlAT obserwowano u odpowiednio 32% i 33% pacjentów otrzymujących remdesiwir oraz u odpowiednio 33% oraz 39% pacjentów otrzymujących standardową opiekę. Nieprawidłowe wyniki badań laboratoryjnych stopnia ≥ 3 z postaci zwiększonej aktywności AspAT oraz AlAT obserwowano u odpowiednio 2% i 3% pacjentów otrzymujących remdesiwir oraz u odpowiednio 6% oraz 7% pacjentów otrzymujących standardową opiekę.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem krajowego systemu zgłaszania wymienionego w załączniku V .

Stosowanie remdesiwiru jest ograniczone do zakładów opieki zdrowotnej, w których można ściśle monitorować pacjentów.

Dawkowanie

Zalecana dawka remdesiwiru u pacjentów w wieku 12 lat i starszych, o masie ciała co najmniej 40 kg to:

•Dzień 1. – pojedyncza dawka nasycająca remdesiwiru wynosząca 200 mg podawana w infuzji dożylnej

•Dzień 2. i kolejne – 100 mg podawane raz na dobę w infuzji dożylnej.

Całkowity czas trwania leczenia powinien wynosić przynajmniej 5 dni i nie więcej niż 10 dni.

Szczególne grupy pacjentów

Osoby w podeszłym wieku

Nie jest konieczne dostosowanie dawki remdesiwiru u pacjentów w wieku powyżej 65 lat

Zaburzenia czynności nerek

Farmakokinetyki remdesiwiru nie oceniano u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek. Pacjenci z eGFR ≥ 30 ml/min otrzymywali remdesiwir w ramach leczenia COVID-19 bez dostosowania jego dawki. Remdesiwiru nie należy stosować u pacjentów z eGFR < 30 ml/min

Zaburzenia czynności wątroby

Farmakokinetyki remdesiwiru nie oceniano u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby. Nie wiadomo, czy dostosowanie dawki jest właściwe u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby.

Dzieci i młodzież

Nie określono dotychczas bezpieczeństwa stosowania ani skuteczności remdesiwiru u dzieci w wieku poniżej 12 lat oraz o masie ciała < 40 kg. Dane nie są dostępne.

Sposób podawania

Do stosowania dożylnego.

Remdesiwir jest przeznaczony do podawania w infuzji dożylnej po dalszym rozcieńczeniu.

Nie wolno go podawać w postaci wstrzyknięcia domięśniowego (im.).

Tabela 1: Zalecana szybkość infuzji – remdesiwir koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji po rozcieńczeniu

Nadwrażliwość, w tym reakcje związane z infuzją oraz reakcje anafilaktyczne

Reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje związane z infuzją oraz reakcje anafilaktyczne, obserwowano podczas podawania oraz po podaniu remdesiwiru. Objawy przedmiotowe i podmiotowe mogą obejmować niedociśnienie, nadciśnienie, tachykardię, bradykardię, niedotlenienie, gorączkę, duszność, świszczący oddech, obrzęk naczynioruchowy, wysypkę, nudności, wymioty, obfite pocenie się oraz dreszcze. Można rozważyć mniejsze szybkości infuzji, przy czasie infuzji wynoszącym maksymalnie 120 minut, aby potencjalnie zapobiegać tym objawom przedmiotowym i podmiotowym. W przypadku wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych istotnej klinicznie reakcji nadwrażliwości, natychmiast przerwać podawanie remdesiwiru oraz rozpocząć odpowiednie leczenie.

Zwiększona aktywność aminotransferaz

Zwiększoną aktywność aminotransferaz obserwowano w badaniach klinicznych remdesiwiru, w tym u zdrowych ochotników oraz u pacjentów z COVID-19. U wszystkich pacjentów należy określić czynność wątroby przed rozpoczęciem leczenia remdesiwirem i monitorować ją w trakcie jego podawania, zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Nie przeprowadzono badań klinicznych remdesiwiru u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby remdesiwir należy stosować jedynie wtedy, gdy potencjalne korzyści przewyższają możliwe ryzyko.

- Nie należy rozpoczynać leczenia remdesiwirem u pacjentów, u których aktywność aminotransferazy alaninowej (AlAT) w punkcie początkowym wynosi ≥ 5-krotność górnej granicy normy.

- Leczenie remdesiwirem należy przerwać u pacjentów, u których wystąpi:

- aktywność AlAT ≥ 5-krotność górnej granicy normy w trakcie leczenia remdesiwirem. Leczenie remdesiwirem można ponownie rozpocząć, gdy aktywność AlAT będzie < 5-krotności górnej granicy normy.

LUB

- zwiększeniu aktywności AlAT towarzyszą objawy przedmiotowe lub podmiotowe zapalenia wątroby lub zwiększenie stężenia bilirubiny sprzężonej, aktywności fosfatazy alkalicznej lub wartości międzynarodowego współczynnika znormalizowanego (INR).

Zaburzenia czynności nerek

W badaniach na zwierzętach u szczurów i małp obserwowano ciężkie działanie toksyczne na nerki. Mechanizm tego toksycznego wpływu na nerki nie został w pełni poznany. Nie można wykluczyć znaczenia tych działań dla ludzi.

U wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem leczenia oraz w trakcie leczenia remdesiwirem należy określić wartość eGFR, jeśli to klinicznie właściwe. Remdesiwiru nie należy stosować u pacjentów z eGFR < 30 ml/min.

Substancje pomocnicze

Remdesiwir zawiera sól sodową eteru sulfobutylowego beta-cyklodekstryny, która jest wydalana przez nerki i gromadzi się u pacjentów ze zmniejszoną czynnością nerek, co może niekorzystnie wpływać na czynność nerek. W związku z tym remdesiwiru nie należy stosować u pacjentów z eGFR < 30 ml/min.

Ryzyko wystąpienia zmniejszonego działania przeciwwirusowego w przypadku jednoczesnegopodawania z chlorochiną lub hydroksychlorochiną

Jednoczesne podawanie remdesiwiru oraz fosforanu chlorochiny lub siarczanu hydroksychlorochiny nie jest zalecane na podstawie danych pochodzących z badań in vitro , wykazujących działanie antagonistyczne chlorochiny na wewnątrzkomórkową aktywację metaboliczną oraz działanie przeciwwirusowe remdesiwiru.

Nadwrażliwość, w tym reakcje związane z infuzją oraz reakcje anafilaktyczne

Reakcje nadwrażliwości, w tym reakcje związane z infuzją oraz reakcje anafilaktyczne, obserwowano podczas podawania oraz po podaniu remdesiwiru. Objawy przedmiotowe i podmiotowe mogą obejmować niedociśnienie, nadciśnienie, tachykardię, bradykardię, niedotlenienie, gorączkę, duszność, świszczący oddech, obrzęk naczynioruchowy, wysypkę, nudności, wymioty, obfite pocenie się oraz dreszcze. Można rozważyć mniejsze szybkości infuzji, przy czasie infuzji wynoszącym maksymalnie 120 minut, aby potencjalnie zapobiegać tym objawom przedmiotowym i podmiotowym. W przypadku wystąpienia objawów przedmiotowych i podmiotowych istotnej klinicznie reakcji nadwrażliwości, natychmiast przerwać podawanie remdesiwiru oraz rozpocząć odpowiednie leczenie.

Zwiększona aktywność aminotransferaz

Zwiększoną aktywność aminotransferaz obserwowano w badaniach klinicznych remdesiwiru, w tym u zdrowych ochotników oraz u pacjentów z COVID-19. U wszystkich pacjentów należy określić czynność wątroby przed rozpoczęciem leczenia remdesiwirem i monitorować ją w trakcie jego podawania, zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. Nie przeprowadzono badań klinicznych remdesiwiru u pacjentów z zaburzeniem czynności wątroby. U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby remdesiwir należy stosować jedynie wtedy, gdy potencjalne korzyści przewyższają możliwe ryzyko.

- Nie należy rozpoczynać leczenia remdesiwirem u pacjentów, u których aktywność aminotransferazy alaninowej (AlAT) w punkcie początkowym wynosi ≥ 5-krotność górnej granicy normy.

- Leczenie remdesiwirem należy przerwać u pacjentów, u których wystąpi:

- aktywność AlAT ≥ 5-krotność górnej granicy normy w trakcie leczenia remdesiwirem. Leczenie remdesiwirem można ponownie rozpocząć, gdy aktywność AlAT będzie < 5-krotności górnej granicy normy.

LUB

- zwiększeniu aktywności AlAT towarzyszą objawy przedmiotowe lub podmiotowe zapalenia wątroby lub zwiększenie stężenia bilirubiny sprzężonej, aktywności fosfatazy alkalicznej lub wartości międzynarodowego współczynnika znormalizowanego (INR).

Zaburzenia czynności nerek

W badaniach na zwierzętach u szczurów i małp obserwowano ciężkie działanie toksyczne na nerki. Mechanizm tego toksycznego wpływu na nerki nie został w pełni poznany. Nie można wykluczyć znaczenia tych działań dla ludzi.

U wszystkich pacjentów przed rozpoczęciem leczenia oraz w trakcie leczenia remdesiwirem należy określić wartość eGFR, jeśli to klinicznie właściwe. Remdesiwiru nie należy stosować u pacjentów z eGFR < 30 ml/min.

Substancje pomocnicze

Remdesiwir zawiera sól sodową eteru sulfobutylowego beta-cyklodekstryny, która jest wydalana przez nerki i gromadzi się u pacjentów ze zmniejszoną czynnością nerek, co może niekorzystnie wpływać na czynność nerek. W związku z tym remdesiwiru nie należy stosować u pacjentów z eGFR < 30 ml/min.

Ryzyko wystąpienia zmniejszonego działania przeciwwirusowego w przypadku jednoczesnegopodawania z chlorochiną lub hydroksychlorochiną

Jednoczesne podawanie remdesiwiru oraz fosforanu chlorochiny lub siarczanu hydroksychlorochiny nie jest zalecane na podstawie danych pochodzących z badań in vitro , wykazujących działanie antagonistyczne chlorochiny na wewnątrzkomórkową aktywację metaboliczną oraz działanie przeciwwirusowe remdesiwiru.

Nie przeprowadzono badań klinicznych dotyczących interakcji z remdesiwirem. Całkowity potencjał interakcji jest obecnie nieznany; pacjenci powinni pozostawać pod ścisłą obserwacją w dniach podawania remdesiwiru. Ze względu na antagonizm obserwowany w badaniach in vitro , nie zaleca się jednoczesnego stosowania remdesiwiru z fosforanem chlorochiny lub siarczanem hydroksychlorochiny.

Działanie innych produktów leczniczych na remdesiwir

W badaniach in vitro wykazano, że remdesiwir jest substratem esteraz w osoczu oraz tkance, enzymów metabolizujących leki CYP2C8, CYP2D6 i CYP3A4 oraz substratem polipeptydów transportujących aniony organiczne 1B1 (ang. organic anion transport polypeptides , OATP1B1) i transporterów glikoproteiny P (P-gp).

Nie badano potencjalnej interakcji remdesiwiru z inhibitorami/induktorami szlaku hydrolitycznego (esterazy) lub CYP2C8, 2D6 lub 3A4. Nie jest znane ryzyko wystąpienia klinicznie istotnej interakcji.

Silne inhibitory mogą powodować zwiększoną ekspozycję na remdesiwir. Silne induktory (np. ryfampicyna) mogą zmniejszać stężenie remdesiwiru w osoczu i nie zaleca się ich stosowania.

Podawano, że deksametazon jest umiarkowanym induktorem CYP3A oraz P-gp. Indukcja jest zależna od dawki i występuje po podaniu wielu dawek. Istnieje małe prawdopodobieństwo, że deksametazon będzie miał istotnie klinicznie działanie na remdesiwir, ponieważ remdesiwir ma umiarkowanewysokie tempo wydalania przez wątrobę i jest stosowany przez krótki czas w leczeniu COVID-19. 

Działanie remdesiwiru na inne produkty lecznicze

W badaniach in vitro wykazano, że remdesiwir jest inhibitorem CYP3A4, OATP1B1 oraz OATP1B3. Nie ustalono znaczenia klinicznego tych interakcji między lekami in vitro . Remdesiwir może przejściowo zwiększać stężenia produktów leczniczych będących substratami CYP3A lub OATP 1B1/1B3 w osoczu. Brak danych, jednakże można przypuszczać, że produkty lecznicze, które są substratami CYP3A4 lub OATP 1B1/1B3 należy podawać po upływie co najmniej 2 godzin od podania remdesiwiru. Remdesiwir indukował CYP1A2 oraz potencjalnie CYP3A w badaniach in vitro. Jednoczesne podawanie remdesiwiru z substratami CYP1A2 lub CYP3A4 o wąskim indeksie terapeutycznym może prowadzić do utraty ich skuteczności.

Deksametazon jest substratem CYP3A4 i chociaż remdesiwir hamuje CYP3A4 w związku z szybkim klirensem remdesiwiru po podaniu dożylnym, to istnieje małe prawdopodobieństwo, że remdesiwir będzie miał istotny wpływ na ekspozycję na deksametazon.

Remdesiwir nie ma wpływu lub wywiera nieistotny wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

Leczenie przedawkowania remdesiwiru powinno polegać na ogólnym leczeniu wspomagającym, w tym monitorowaniu czynności życiowych i obserwacji stanu klinicznego pacjenta. Nie ma swoistego antidotum w przypadku przedawkowania remdesiwiru.