UBRETID

1 tabletka zawiera 5 mg distygminy bromku (Distigmini bromidum). Substancja pomocnicza o znanym działaniu: laktoza 151 mg.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

– Nadwrażliwość na distygminy bromek, brom lub którąkolwiek substancję pomocniczą;

– mechaniczna niewydolność jelit, zwężenie lub stany skurczowe przewodu pokarmowego, dróg żółciowych lub dróg moczowych;

– astma oskrzelowa;

– zapalenie tęczówki; – miotonia;

– parkinsonizm;

– nadczynność tarczycy;

– niewyrównana niewydolność serca, świeży zawał serca, zaburzenia rytmu serca, w tym w szczególności bradykardia i blok przedsionkowo-komorowy;

– ciężki wstrząs pooperacyjny.

W ocenie działań niepożądanych stosowano następujące kryteria częstości występowania: bardzo często (> 1/10), często (> 1/100, < 1/10), niezbyt często (> 1/1 000, < 1/100), rzadko (> 1/10 000, < 1/1 000), bardzo rzadko (< 1/10 000), nie znana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Działania niepożądane produktu Ubretid są zależne od dawki, mają przede wszystkim charakter muskarynowy, rzadziej nikotynowy, przy czym często są pierwszym objawem przedawkowania.

Muskarynowe działania niepożądane (można im zapobiec poprzez równoczesne podawanie atropiny lub substancji o podobnym działaniu):

Zaburzenia żołądka i jelit

bardzo często: biegunka, nudności, wymioty

często: zwiększenie wydzielania śliny

niezbyt często: kurcze jelit, nadmierne nasilenie perystaltyki

Zaburzenia serca i naczyniowe bardzo często: bradykardia niezbyt często: niedociśnienie tętnicze rzadko: częstoskurcz komorowy

bardzo rzadko: migotanie przedsionków, dławica piersiowa, zatrzymanie akcji serca

Szczególne znacznie ma działanie leku na układ krążenia w fazie pooperacyjnej. Często pojawia się bradykardia, w pojedynczych przypadkach prowadząca nawet do zatrzymania krążenia. Możliwe są reakcje paradoksalne (tachykardia, nadciśnienie tętnicze).

Zaburzenia serca i naczyniowe bardzo często: bradykardia niezbyt często: niedociśnienie tętnicze rzadko: częstoskurcz komorowy

bardzo rzadko: migotanie przedsionków, dławica piersiowa, zatrzymanie akcji serca

Szczególne znacznie ma działanie leku na układ krążenia w fazie pooperacyjnej. Często pojawia się bradykardia, w pojedynczych przypadkach prowadząca nawet do zatrzymania krążenia. Możliwe są reakcje paradoksalne (tachykardia, nadciśnienie tętnicze).

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia niezbyt często: nadmierna produkcja wydzieliny oskrzelowej rzadko: skurcze oskrzeli z nadmierną produkcją wydzieliny

bardzo rzadko: trudności w oddychaniu u pacjentów, z postępującą dystrofią mięśniową

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej bardzo często: napady zwiększonej potliwości

Zaburzenia oka często: zwężenie źrenic, nadmierne łzawienie

niezbyt często: zaburzenia akomodacji, niewyraźne widzenie

Zaburzenia nerek i dróg moczowych Niezbyt często: nietrzymanie moczu

Nikotynowe działania niepożądane (nie można ich ograniczyć poprzez równoczesne podawanie atropiny lub substancji o podobnym działaniu):

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

rzadko: drżenia mięśniowe, kurcze mięśniowe, utrudnienie połykania, osłabienie mięśni, w krańcowych przypadkach porażenie mięśni wskutek blokady nerwowo-mięśniowej, które należy zróżnicować diagnostycznie z objawami miastenii.

Pozostałe działania niepożądane

Zaburzenia układu immunologicznego bardzo rzadko: reakcje anafilaktyczne

Zaburzenia psychiczne bardzo rzadko: niepokój, depresja, rozdrażnienie, omamy, niepokój ruchowy

Zaburzenia układu nerwowego

rzadko: zawroty głowy, otępienie, ból głowy, zaburzenia mowy bardzo rzadko: napady padaczkowe typu grand mal

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

rzadko: wysypka

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi

rzadko: u kobiet z przemijającym czynnościowym zanikiem miesiączki stosowanie distygminy bromku może spowodować pojawienie się przypominających miesiączkę krwawień.

Podczas stosowania produktu Ubretid należy uwzględnić opóźniony początek i długotrwały okres działania tego leku, a także indywidualną reakcję pacjenta na jego zastosowanie.

Ogólne wskazówki na temat dawkowania:

Dawkowanie należy ustalać indywidualnie. Zależy od ogólnego stanu pacjenta, zwłaszcza od wyjściowego stanu układu autonomicznego, co należy zwłaszcza brać pod uwagę u osób ze zwiększonym napięciem nerwu błędnego. Ponadto należy brać pod uwagę znaczną siłę i długi okres działania leku.

Początkowo lek podaje się w dawce 1 tabletka rano na czczo, pół godziny przed śniadaniem, aż do wystąpienia wyraźnego działania terapeutycznego. Zazwyczaj po pierwszym tygodniu leczenia przechodzi się na stosowanie leku co dwa lub trzy dni (po 1 do 2 tabletki). Dawkę dobową należy przyjmować w pojedynczej dawce.

W przypadku, gdy ze względu na wcześniejsze lub równoczesne spożycie pokarmów znaczna część podanego produktu Ubretid nie wchłonie się do organizmu i nie wywrze działania, bezwzględnie zabronione jest wyrównawcze przyjęcie leku w ciągu kilku następnych godzin, gdyż wiąże się to z ryzykiem niekontrolowanej kumulacji leku w organizmie.

Dawkowanie w zależności od wskazań do stosowania:

Neurogenne zaburzenia opróżniania pęcherza moczowego z hipotonią mięśnia wypieracza moczu: Zaleca się, aby w pierwszych dniach leczenia, aż do wystąpienia poprawy, stosować codziennie po

1 tabletce produktu Ubretid rano na czczo, pół godziny przed śniadaniem. W leczeniu podtrzymującym wystarczy na ogół podawanie 1 do 2 tabletek co dwa lub trzy dni.

Leczenie można również rozpocząć od podawania 1 ampułki produktu Ubretid, 0,5 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań domięśniowo. Podobną dawkę, którą można w razie potrzeby zwiększyć do 0,01 mg/kg masy ciała podaje się co 3 do 4 dni aż do wystąpienia skutków działania leku. Po pojawieniu się działania leku można je podtrzymywać poprzez doustne podawanie 1 do 2 tabletek produktu Ubretid co 2 lub 3 dni.

Zaparcia atoniczne:

Początkowo podaje się po ½ tabletki na dobę pół godziny przed śniadaniem, ze zwiększaniem tej dawki co trzeci dzień o ½ tabletki do maksymalnie 2 tabletek na dobę. Leczenie prowadzi się do uzyskania powrotu prawidłowej czynności jelit. Powinien wystąpić w ciągu maksymalnie 14 dni. Lek podaje się wyłącznie w przypadku bezwzględnych wskazań do jego stosowania, pod obserwacją, ze względu na znaczne ryzyko przedawkowania lub kumulacji.

Miastenia:

Zasadniczo wystarcza leczenie drogą doustną. W pierwszym tygodniu stosuje się po 1 tabletce na dobę rano na czczo, pół godziny przed śniadaniem. W drugim tygodniu dawkę dobową zwiększa się do 1½ tabletki, a w trzecim tygodniu do 2 tabletek na dobę. W przypadku konieczności zastosowania leczenia pozajelitowego podobnie silne działanie zmniejszające objawy miastenii można uzyskać w wyniku zastosowania produktu Ubretid 0,5 mg/ml, roztwór do wstrzykiwań.

Sposób podawania:

Stosować doustnie, popijając niewielką ilością płynu, rano, na czczo, pół godziny przed śniadaniem.

Okres stosowania:

Okres leczenia zależy od przebiegu choroby i jest ustalany przez lekarza.

Produkt Ubretid 5 mg tabletki zasadniczo nadaje się do długotrwałego stosowania.

Dawkowanie w przypadku szczególnych grup pacjentów: Nie są konieczne zmiany dawkowania u pacjentów z niewydolnością wątroby.

Ze względu na brak odpowiednich badań nie jest możliwe przedstawienie zaleceń dotyczących dawkowania u pacjentów z niewydolnością nerek.

U pacjentów w podeszłym wieku (> 65 lat) konieczne jest zmniejszenie dawki.

Istnieją niewystarczające doświadczenia ze stosowaniem produktu Ubretid u dzieci i młodzieży.

Należy zachować ostrożność w następujących przypadkach:

– choroba wrzodowa żołądka;

– choroba wrzodowa dwunastnicy;

– padaczka;

– bradykardia;

– niedociśnienie tętnicze;

– stany zapalne jelit;

– tężyczka.

Przed podjęciem leczenia neurogennych zaburzeń opróżniania pęcherza moczowego należy wykluczyć istnienie wewnątrzpęcherzowej przeszkody utrudniającej odpływ moczu.

W ramach leczenia należy unikać nadmiernego wzrostu ciśnienia śródpęcherzowego i zwracać szczególną uwagę na ochronę górnych dróg moczowych.

W przypadku równoczesnego podawania produktu Ubretid z siarczanem atropiny (w celu zmniejszenia muskarynowych działań niepożądanych) należy zachować ostrożność, ponieważ atropina może zamaskować występowanie początkowych objawów przedawkowania.

Produkt zawiera: laktozę. Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lappa) lub zespołem złego wchłaniania glukozygalaktozy.

Należy zachować ostrożność w następujących przypadkach:

– choroba wrzodowa żołądka;

– choroba wrzodowa dwunastnicy;

– padaczka;

– bradykardia;

– niedociśnienie tętnicze;

– stany zapalne jelit;

– tężyczka.

Przed podjęciem leczenia neurogennych zaburzeń opróżniania pęcherza moczowego należy wykluczyć istnienie wewnątrzpęcherzowej przeszkody utrudniającej odpływ moczu.

W ramach leczenia należy unikać nadmiernego wzrostu ciśnienia śródpęcherzowego i zwracać szczególną uwagę na ochronę górnych dróg moczowych.

W przypadku równoczesnego podawania produktu Ubretid z siarczanem atropiny (w celu zmniejszenia muskarynowych działań niepożądanych) należy zachować ostrożność, ponieważ atropina może zamaskować występowanie początkowych objawów przedawkowania.

Produkt zawiera: laktozę. Nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lappa) lub zespołem złego wchłaniania glukozygalaktozy.

Leki cholinolityczne, takie jak atropina i leki o działaniu podobnym do atropiny, oraz niektóre leki psychotropowe, takie jak trójpierścieniowe i czteropierścieniowe leki przeciwdepresyjne, neuroleptyki, lit i leki antyhistaminowe, antagonizują działania muskarynowe distygminy bromku, w większości nie wywierając wpływu na jego działania nikotynowe.

Distygminy bromek antagonizuje działanie leków zwiotczających mięśnie z grupy pochodnych kurary (należy go odstawić przed operacjami chirurgicznymi).

Distygminy bromek może wydłużać działanie depolaryzujących leków zwiotczających mięśnie (np. suksametonium lub dekametonium), w związku z czym nie należy go łączyć z tymi lekami.

Równoczesne stosowanie z dipirydamolem powoduje osłabienie działania leczniczego distygminy bromku.

Leki antyarytmiczne, takie jak chinidyna, prokainamid, propafenon lub leki blokujące receptory betaadrenergiczne, ze względu na ich właściwości parasympatykolityczne, osłabiają działanie distygminy bromku.

Glikokortykosteroidy mogą osłabiać działanie distygminy bromku. Zwłaszcza u pacjentów z miastenią może się to wiązać z koniecznością zwiększenia dawkowania distygminy bromku, co jednak zwiększa równocześnie ryzyko wystąpienia przełomu cholinergicznego.

Ponieważ leki cholinergiczne nasilają działanie inhibitorów esterazy, zawartych m.in. w wielu środkach owadobójczych, w przypadku pacjentów narażonych na kontakt z tego typu substancjami należy brać pod uwagę możliwość wystąpienia tego typu interakcji.

Równoczesne stosowanie distygminy bromku i innych bezpośrednich lub pośrednich parasympatykomimetyków może spowodować wystąpienie przełomu cholinergicznego u pacjentów z miastenią.

U pacjentów leczonych wcześniej lekami blokującymi receptory beta-adrenergiczne możliwe są przypadki długotrwałej bradykardii i znacznego niedociśnienia tętniczego.

Szereg antybiotyków z grupy aminoglikozydów (przede wszystkim streptomycyna, neomycyna,

kanamycyna) może powodować zaburzenia przenoszenia impulsów nerwowo-mięśniowych u chorych na miastenię. Z tego powodu może być u nich konieczne zwiększenie dawkowania.

Distygminy bromek może w niektórych przypadkach zmniejszać zdolność prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu ze względu na zwężenie źrenicy i zaburzenia akomodacji powodujące niewyraźne widzenie.

Podobnie jak w przypadku wszystkich substancji o działaniu cholinergicznym, znaczne przedawkowanie distygminy bromku może prowadzić do wystąpienia „przełomu cholinergicznego”. Charakteryzuje się on przede wszystkim nasilającym się osłabieniem mięśniowym, a ostatecznie zagrażającym życiu porażeniem mięśniówki oddechowej. Innymi możliwymi objawami przedawkowania są obniżenie ciśnienia tętniczego, skurcz oskrzeli, bradykardia i paradoksalnie tachykardia; pacjent wymaga wówczas hospitalizacji.

Może być konieczne zastosowanie sztucznego oddychania.

Działania muskarynowe występujące w przypadku znacznego przedawkowania leku można ograniczać poprzez podanie odtrutki – atropiny (w dawce 0,5 – 1 mg, ewentualnie do 2 mg siarczanu atropiny

podskórnie, w przypadku ciężkich reakcji domięśniowo lub dożylnie). Ze względu na długotrwałe działanie bromku distygminy podanie atropiny należy kilkakrotnie powtórzyć.

Reaktywatory cholinesterazy, np. obidoksym, wywierają słabsze działanie antagonistyczne wobec inhibitorów typu distygminy bromek niż podanie cholinesteraz surowiczych.

Konieczna jest diagnostyka różnicowa przełomu cholinergicznego z bardzo podobnym pod względem objawów przełomem miastenicznym. Ten ostatni wymaga natychmiastowego podania lub zwiększenia dawek distygminy bromku.