Sprawdzamy dostępność
leków w 10 948 aptekach
Nadkomorowe i komorowe zaburzenia rytmu serca, zwłaszcza pod postacią częstoskurczu komorowego.
SotaHEXAL 40: Jedna tabletka zawiera 40 mg sotaloluchlorowodorku (Sotaloli hydrochloridum).
SotaHEXAL 80: Jedna tabletka zawiera 80 mg sotaloluchlorowodorku (Sotaloli hydrochloridum).
SotaHEXAL 160: Jedna tabletka zawiera 160 mg sotaloluchlorowodorku (Sotaloli hydrochloridum).
Substancja pomocnicza: laktoza jednowodna, odpowiednio 13,37 mg, 26,75 mg lub 53,50 mg.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Ÿ Nadwrażliwość na sotalol, sulfonamidy lub na którąkolwiek substancję pomocniczą.
Ÿ Wrodzony lub nabyty zespół wydłużonego odstępu QT.
Ÿ Zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes.
Ÿ Niedociśnienie tętnicze (poza niedociśnieniem spowodowanym przez arytmię).
Ÿ Niedociśnienie płucne.
Ÿ Dławica piersiowa naczynioskurczowa (typu Prinzmetala).
Ÿ Zespół Raynauda i ciężkie zaburzenia krążenia obwodowego.
Ÿ Ciężka niewydolność nerek (klirens kreatyniny < 10 ml/min).
Ÿ Astma oskrzelowa i inne stany skurczowe oskrzeli, również w wywiadzie.
Ÿ Niewyrównana zastoinowa niewydolność serca.
Ÿ Wstrząs kardiogenny.
Ÿ Blok przedsionkowo-komorowy IIº i IIIº (przy braku rozrusznika serca).
Ÿ Bradykardia (< 50 uderzeń/minutę).
Ÿ Zespół chorej zatoki lub blok węzłowo-przedsionkowy.
Ÿ Obrzęk głośni.
Ÿ Ciężkie, alergiczne zapalenie błony śluzowej nosa.
Ÿ Stany przebiegające z kwasicą metaboliczną lub ketonową.
Ÿ Nieleczony guz chromochłonny rdzenia nadnerczy (phaeochromocytoma). Ÿ Znieczulenie ogólne, które powoduje depresję mięśnia sercowego.
Ÿ Depresja.
Ÿ Łuszczyca.
Ÿ Alkoholizm.
Najczęściej występujące działania niepożądane sotalolu wynikają z jego zdolności blokowania adrenergicznych receptorów beta. Działania niepożądane są zwykle przemijające, ustępują po zmniejszeniu dawki leku i rzadko stają się przyczyną przerwania leczenia. Najistotniejsze działania niepożądane (w tym zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes) są spowodowane proarytmią.
Następujące działania niepożądane związane z leczeniem sotalolem występują u co najmniej 1% pacjentów:
Zaburzenia serca/zaburzenia naczyniowe: bradykardia, duszność, ból w klatce piersiowej, kołatanie serca, obrzęk, zmiany w zapisie EKG, niedociśnienie tętnicze, proarytmia, omdlenie, niewydolność serca.
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej: Wysypka
Zaburzenia żołądka i jelit: nudności, wymioty, biegunka, niestrawność, ból brzucha, wzdęcie
Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej:
kurcze mięśni
Zaburzenia układu nerwowego/zaburzenia psychiczne: uczucie zmęczenia, zawroty głowy, astenia, oszołomienie, ból głowy, zaburzenia snu, depresja, mrowienie, zmiany nastroju, lęk.
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi: zaburzenia funkcji seksualnych
Zaburzenia zmysłów: zaburzenia widzenia, zaburzenia smaku, zaburzenia słuchu
Ogólne: gorączka
W badaniach z udziałem pacjentów z zaburzeniami rytmu serca najczęstszą przyczyną przerwania stosowania sotalolu było uczucie zmęczenia (4%), bradykardia < 50 uderzeń/min. (3%), duszność (3%), proarytmia (2%), astenia (2%) i zawroty głowy (2%).
W związku ze stosowaniem innych beta-adrenolityków obserwowano ziębnięcie i sinienie kończyn, zespół Raynauda, nasilenie istniejącego chromania przestankowego i suchość spojówek oczu.
Leczenie należy rozpoczynać od małej dawki, a następnie zwiększać ją stopniowo aż do uzyskania pożądanej reakcji pacjenta. Jest to szczególnie istotne u pacjentów w podeszłym wieku. Zasadniczo tętno nie powinno być wolniejsze niż 55 uderzeń na minutę.
Rozpoczęcie leczenia lub zmiany dawkowania należy poprzedzić odpowiednimi badaniami, w tym kontrolą EKG z pomiarem skorygowanego odstępu QT, oceną czynności nerek, równowagi elektrolitowej i jednocześnie stosowanych leków (patrz punkt 4.4).
Podobnie, jak w przypadku innych leków przeciwarytmicznych, rozpoczęcie leczenia preparatem SotaHEXAL oraz zwiększanie jego dawki powinno się odbywać w warunkach szpitalnych, gdzie możliwa jest kontrola i ocena rytmu serca pacjenta.
Dawkę należy ustalać indywidualnie na podstawie reakcji pacjenta na leczenie. Efekt proarytmiczny może wystąpić nie tylko na początku leczenia, ale przy każdym zwiększeniu dawki leku.
Leczenia preparatem SotaHEXAL nie należy przerywać w sposób nagły (zwłaszcza u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca (dławica piersiowa, stan przedzawałowy) lub nadciśnieniem tętniczym), aby zapobiec zaostrzeniu choroby (patrz punkt 4.4).
Dorośli:
Dawka początkowa wynosi 80 mg sotalolu na dobę, podawana w dawce pojedynczej lub w dwóch dawkach podzielonych. Dawkę preparatu należy zwiększać stopniowo co 2 lub 3 dni, aby umożliwić uzyskanie w tym czasie stałego stężenia leku w surowicy oraz monitorowanie wydłużenia odstępu QT w zapisie EKG.
Jeśli dawka 80 mg na dobę jest nieskuteczna, można stosować większe dawki, od 160 mg do 320 mg na dobę w dwóch dawkach podzielonych (co 12 godzin).
W leczeniu częstoskurczu komorowego stosuje się na ogół większe dawki preparatu. U niektórych chorych z zagrażającymi życiu komorowymi zaburzeniami rytmu serca może być konieczne podawanie dawki dobowej od 480 mg do 640 mg. Takie dawkowanie można stosować tylko pod nadzorem specjalisty i wyłącznie wtedy, gdy korzyść z leczenia przewyższa ryzyko wystąpienia działań niepożądanych, głównie efektu proarytmicznego (patrz punkt 4.4).
Stosowanie u dzieci:
Preparat SotaHEXAL nie jest przeznaczony do stosowania u dzieci.
Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek:
Sotalol jest wydalany głównie przez nerki, dlatego dawkę preparatu należy zmniejszyć, jeśli klirens kreatyniny jest mniejszy niż 60 ml/min (patrz tabela):
| Klirens kreatyniny (ml/min) | Dawkowanie |
| > 60 | dawka zwykle stosowana |
| 30 - 60 | ½ dawki zwykle stosowanej |
| 10 - 30 | ¼ dawki zwykle stosowanej |
| < 10 | nie należy stosować sotalolu |
Dawkowanie u pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby:
U pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby zmiana dawkowania nie jest konieczna.
Sposób podawania:
Tabletki należy przyjmować przed posiłkiem, popijając odpowiednią ilością płynu. Posiłki, zwłaszcza mleczne, zmniejszają wchłanianie leku.
Nagłe przerwanie stosowania sotalolu może spowodować nadwrażliwość na katecholaminy. Opisywano związane z tym pojedyncze przypadki zaostrzenia dławicy piersiowej, zaburzeń rytmu serca i niekiedy zawał mięśnia sercowego. Zaleca się ścisłą obserwację pacjentów (zwłaszcza z chorobą niedokrwienną serca), u których przerywa się długotrwałe leczenie sotalolem. Jeśli to możliwe, dawkę preparatu należy zmniejszać stopniowo przez 1 do 2 tygodni, włączając w razie konieczności leczenie zastępcze. Nagłe odstawienie preparatu może ujawnić utajoną niewydolność wieńcową i spowodować nadciśnienie tętnicze krwi.
Najbardziej niebezpiecznym działaniem niepożądanym leków przeciwarytmicznych klasy I i III (takich jak sotalol) jest pogorszenie istniejących zaburzeń rytmu serca i wywoływanie nowych arytmii. Leki, które wydłużają odstęp QT mogą wywoływać zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes. Czynniki ryzyka tych zaburzeń obejmują: wydłużenie odstępu QT, zmniejszenie częstości akcji serca, zmniejszenie stężenia potasu i magnezu, duże stężenie sotalolu w osoczu, jednoczesne stosowanie sotalolu i innych leków, które mogą spowodowować zaburzenia rytmu typu torsade de pointes „(patrz punkt 4.5). Ryzyko wystąpienia zaburzeń typu torsade de pointes jest większe u kobiet. Częstość występowania zaburzeń rytmu typu torsade de pointes jest zależna od dawki. Zaburzenia te występują zwykle w ciągu 7 dni po rozpoczęciu leczenia lub zwiększeniu dawki leku i mogą postępować
w kierunku migotania komór. W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z utrwalonym częstoskurczem komorowym/migotaniem komór częstość występowania ciężkiej proarytmii wynosiła < 2% przy dawkach sotalolu do 320 mg. Przy większych dawkach częstość ta zwiększała się ponaddwukrotnie.
Innymi czynnikami ryzyka dla zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes są nadmierne wydłużenie odstępu QTc oraz kardiomegalia i zastoinowa niewydolność serca w wywiadzie. U pacjentów z utrwalonym częstoskurczem komorowym i zastoinową niewydolnością serca w wywiadzie ryzyko wystąpienia proarytmii jest największe i wynosi 7%.
Proarytmia może wystąpić nie tylko na początku leczenia, ale również przy każdym zwiększaniu dawki preparatu. Stosowanie dawki początkowej 80 mg i następnie stopniowe jej zwiększanie redukuje ryzyko proarytmii. U pacjentów otrzymujących sotalol należy zachować ostrożność, gdy wartość QTc podczas leczenia przekracza 500 msek, a przy wartości ponad 550 msek należy poważnie rozważyć zmniejszenie dawki lub zaprzestanie leczenia. Jednak ze względu na wielorakie czynniki ryzyka dla zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes zaleca się zachowanie ostrożności bez względu na wartość odstępu QTc.
Sotalolu nie należy stosować u pacjentów z hipokaliemią lub hipomagnezemią bez uprzedniego wyrównania tych zaburzeń ze względu na możliwość nadmiernego wydłużenia odstępu QT i zwiększenia możliwości wystąpienia zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes. U pacjentów z ciężką lub długotrwałą biegunką lub u pacjentów otrzymujących jednocześnie preparaty zmniejszające ilość magnezu i (lub) potasu należy zwrócić szczególną uwagę na równowagę elektrolitową i kwasowo-zasadową.
Zablokowanie receptorów beta-adrenergicznych może spowodować dalsze zahamowanie kurczliwości mięśnia sercowego i nasilić niewydolność serca. Zaleca się ostrożność na początku leczenia pacjentów z dysfunkcją lewej komory, kontrolowaną stosowaniem takich leków, jak inhibitory konwertazy angiotensyny, leki moczopędne, glikozydy naparstnicy itd.
W takim przypadku należy zastosować małą dawkę początkową sotalolu i zwiększać ją ostrożnie.
§ Niedawno przebyty zawał mięśnia sercowego
U pacjentów po przebytym zawale serca z upośledzoną czynnością lewokomorową należy określić stosunek ryzyka do korzyści ze stosowania sotalolu. Pacjenci tacy wymagają uważnego monitorowania podczas rozpoczynania leczenia i w trakcie zwiększania dawki..
Preparatu SotaHEXAL 40 nie należy stosować u pacjentów z frakcją wyrzutową lewej komory ≤ 40% bez ciężkich zaburzeń rytmu komorowego.
Należy unikać nadmiernego wydłużenia odstępu QT (> 500 msek), które może być oznaką toksyczności. W badaniach klinicznych bardzo często obserwowano występowanie bradykardii zatokowej u pacjentów z zaburzeniami rytmu serca, którzy otrzymywali sotalol. Bradykardia zwiększa ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes. U mniej niż 1% pacjentów występuje zahamowanie zatokowe, zatrzymanie akcji węzła zatokowoprzedsionkowego i dysfunkcja węzła zatokowego. Częstość występowania bloku przedsionkowokomorowego stopnia II lub III wynosi około 1%.
U pacjentów przyjmujących leki beta-adrenolityczne, u których w przeszłości występowały reakcje anafilaktyczne w odpowiedzi na różne alergeny, reakcje po ponownej ekspozycji mogą być cięższe niż uprzednio. Reakcja anafilaktyczna u tych chorych może być trudniejsza do opanowania standardowymi dawkami adrenaliny.
Podobnie, jak inne leki beta-adrenolityczne, sotalol należy stosować ostrożnie u pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym z zastosowaniem środków znieczulających, które powodują depresję mięśnia sercowego (jak cyklopropan lub trichloroetylen).
Sotalol należy odstawić na 48 do 72 godzin przed planowanym zabiegiem chirurgicznym lub porodem. Jeśli konieczne jest wykonanie doraźnej operacji, nagłe odstawienie leku może wywołać ciężką dławicę piersiową lub zaburzenia rytmu serca. Nadwrażliwości na katecholoaminy można przeciwdziałać premedykacją siarczanem atropiny (dożylnie w dawce od 0,25 mg do 2,0 mg). Do znieczulenia ogólnego nie należy stosować eteru, chloroformu, cyklopropanu, trichloroetanu, metoksyfluranu i enfluranu.
Sotalol może maskować istotne objawy początku ostrej hipoglikemii, np. tachykardię. Preparat należy stosować ostrożnie u chorych z cukrzycą (zwłaszcza cukrzycą chwiejną) lub u których w przeszłości występowały epizody hipoglikemii.
Zablokowanie receptorów beta-adrenergicznych może maskować niektóre objawy nadczynności tarczycy (np. tachykardię). U pacjentów, u których możliwe jest wystąpienie nadczynności tarczycy, nie należy nagle przerywać leczenia beta-adrenolitykami ze względu na ryzyko nasilenia objawów nadczynności, z przełomem tarczycowym włącznie.
Leki beta-adrenolityczne w rzadkich przypadkach mogą zaostrzać objawy łuszczycy.
U pacjentów z alkoholizmem leki beta-adrenolityczne mogą spowodować niewydolność serca.
§ Laktoza
Preparat SotaHEXAL zawiera laktozę. Preparat nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Nagłe przerwanie stosowania sotalolu może spowodować nadwrażliwość na katecholaminy. Opisywano związane z tym pojedyncze przypadki zaostrzenia dławicy piersiowej, zaburzeń rytmu serca i niekiedy zawał mięśnia sercowego. Zaleca się ścisłą obserwację pacjentów (zwłaszcza z chorobą niedokrwienną serca), u których przerywa się długotrwałe leczenie sotalolem. Jeśli to możliwe, dawkę preparatu należy zmniejszać stopniowo przez 1 do 2 tygodni, włączając w razie konieczności leczenie zastępcze. Nagłe odstawienie preparatu może ujawnić utajoną niewydolność wieńcową i spowodować nadciśnienie tętnicze krwi.
Najbardziej niebezpiecznym działaniem niepożądanym leków przeciwarytmicznych klasy I i III (takich jak sotalol) jest pogorszenie istniejących zaburzeń rytmu serca i wywoływanie nowych arytmii. Leki, które wydłużają odstęp QT mogą wywoływać zaburzenia rytmu serca typu torsade de pointes. Czynniki ryzyka tych zaburzeń obejmują: wydłużenie odstępu QT, zmniejszenie częstości akcji serca, zmniejszenie stężenia potasu i magnezu, duże stężenie sotalolu w osoczu, jednoczesne stosowanie sotalolu i innych leków, które mogą spowodowować zaburzenia rytmu typu torsade de pointes „(patrz punkt 4.5). Ryzyko wystąpienia zaburzeń typu torsade de pointes jest większe u kobiet. Częstość występowania zaburzeń rytmu typu torsade de pointes jest zależna od dawki. Zaburzenia te występują zwykle w ciągu 7 dni po rozpoczęciu leczenia lub zwiększeniu dawki leku i mogą postępować
w kierunku migotania komór. W badaniach klinicznych z udziałem pacjentów z utrwalonym częstoskurczem komorowym/migotaniem komór częstość występowania ciężkiej proarytmii wynosiła < 2% przy dawkach sotalolu do 320 mg. Przy większych dawkach częstość ta zwiększała się ponaddwukrotnie.
Innymi czynnikami ryzyka dla zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes są nadmierne wydłużenie odstępu QTc oraz kardiomegalia i zastoinowa niewydolność serca w wywiadzie. U pacjentów z utrwalonym częstoskurczem komorowym i zastoinową niewydolnością serca w wywiadzie ryzyko wystąpienia proarytmii jest największe i wynosi 7%.
Proarytmia może wystąpić nie tylko na początku leczenia, ale również przy każdym zwiększaniu dawki preparatu. Stosowanie dawki początkowej 80 mg i następnie stopniowe jej zwiększanie redukuje ryzyko proarytmii. U pacjentów otrzymujących sotalol należy zachować ostrożność, gdy wartość QTc podczas leczenia przekracza 500 msek, a przy wartości ponad 550 msek należy poważnie rozważyć zmniejszenie dawki lub zaprzestanie leczenia. Jednak ze względu na wielorakie czynniki ryzyka dla zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes zaleca się zachowanie ostrożności bez względu na wartość odstępu QTc.
Sotalolu nie należy stosować u pacjentów z hipokaliemią lub hipomagnezemią bez uprzedniego wyrównania tych zaburzeń ze względu na możliwość nadmiernego wydłużenia odstępu QT i zwiększenia możliwości wystąpienia zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes. U pacjentów z ciężką lub długotrwałą biegunką lub u pacjentów otrzymujących jednocześnie preparaty zmniejszające ilość magnezu i (lub) potasu należy zwrócić szczególną uwagę na równowagę elektrolitową i kwasowo-zasadową.
Zablokowanie receptorów beta-adrenergicznych może spowodować dalsze zahamowanie kurczliwości mięśnia sercowego i nasilić niewydolność serca. Zaleca się ostrożność na początku leczenia pacjentów z dysfunkcją lewej komory, kontrolowaną stosowaniem takich leków, jak inhibitory konwertazy angiotensyny, leki moczopędne, glikozydy naparstnicy itd.
W takim przypadku należy zastosować małą dawkę początkową sotalolu i zwiększać ją ostrożnie.
§ Niedawno przebyty zawał mięśnia sercowego
U pacjentów po przebytym zawale serca z upośledzoną czynnością lewokomorową należy określić stosunek ryzyka do korzyści ze stosowania sotalolu. Pacjenci tacy wymagają uważnego monitorowania podczas rozpoczynania leczenia i w trakcie zwiększania dawki..
Preparatu SotaHEXAL 40 nie należy stosować u pacjentów z frakcją wyrzutową lewej komory ≤ 40% bez ciężkich zaburzeń rytmu komorowego.
Należy unikać nadmiernego wydłużenia odstępu QT (> 500 msek), które może być oznaką toksyczności. W badaniach klinicznych bardzo często obserwowano występowanie bradykardii zatokowej u pacjentów z zaburzeniami rytmu serca, którzy otrzymywali sotalol. Bradykardia zwiększa ryzyko wystąpienia zaburzeń rytmu serca typu torsade de pointes. U mniej niż 1% pacjentów występuje zahamowanie zatokowe, zatrzymanie akcji węzła zatokowoprzedsionkowego i dysfunkcja węzła zatokowego. Częstość występowania bloku przedsionkowokomorowego stopnia II lub III wynosi około 1%.
U pacjentów przyjmujących leki beta-adrenolityczne, u których w przeszłości występowały reakcje anafilaktyczne w odpowiedzi na różne alergeny, reakcje po ponownej ekspozycji mogą być cięższe niż uprzednio. Reakcja anafilaktyczna u tych chorych może być trudniejsza do opanowania standardowymi dawkami adrenaliny.
Podobnie, jak inne leki beta-adrenolityczne, sotalol należy stosować ostrożnie u pacjentów poddawanych zabiegom chirurgicznym z zastosowaniem środków znieczulających, które powodują depresję mięśnia sercowego (jak cyklopropan lub trichloroetylen).
Sotalol należy odstawić na 48 do 72 godzin przed planowanym zabiegiem chirurgicznym lub porodem. Jeśli konieczne jest wykonanie doraźnej operacji, nagłe odstawienie leku może wywołać ciężką dławicę piersiową lub zaburzenia rytmu serca. Nadwrażliwości na katecholoaminy można przeciwdziałać premedykacją siarczanem atropiny (dożylnie w dawce od 0,25 mg do 2,0 mg). Do znieczulenia ogólnego nie należy stosować eteru, chloroformu, cyklopropanu, trichloroetanu, metoksyfluranu i enfluranu.
Sotalol może maskować istotne objawy początku ostrej hipoglikemii, np. tachykardię. Preparat należy stosować ostrożnie u chorych z cukrzycą (zwłaszcza cukrzycą chwiejną) lub u których w przeszłości występowały epizody hipoglikemii.
Zablokowanie receptorów beta-adrenergicznych może maskować niektóre objawy nadczynności tarczycy (np. tachykardię). U pacjentów, u których możliwe jest wystąpienie nadczynności tarczycy, nie należy nagle przerywać leczenia beta-adrenolitykami ze względu na ryzyko nasilenia objawów nadczynności, z przełomem tarczycowym włącznie.
Leki beta-adrenolityczne w rzadkich przypadkach mogą zaostrzać objawy łuszczycy.
U pacjentów z alkoholizmem leki beta-adrenolityczne mogą spowodować niewydolność serca.
§ Laktoza
Preparat SotaHEXAL zawiera laktozę. Preparat nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.
Charakterystyka produktu leczniczego Sotahexal 40
Charakterystyka produktu leczniczego wygenerowana została automatycznie na podstawie informacji dostępnych w Rejestrze Produktów Leczniczych.
Ten lek zażywany jednocześnie z innymi lekami może mieć negatywny wpływ na twoje zdrowie.
Interakcje tego leku z żywnością mogą wpływać na ograniczenie skuteczności leczenia.
Poniżej znajduje się lista znanych nam interakcji tego leku z żywnością.
Interakcja bardzo istotna
Alkohol spożywany przewlekle w znacznych ilościach w połączeniu z sotalolem może spowodować niewydolność serca. W czasie trwania terapii należy rozważyć niebezpieczeństwo związane z jednoczesnym stosowaniem leku i alkoholu.
Interakcja istotna
Posiłki bogate w tłuszcze mogą przyspieszać i zwiększać wchłanianie leku z przewodu pokarmowego. Wysokie stężenie leku we krwi może doprowadzić do nadmiernego spadku ciśnienia tętniczego, zwolnienia akcji serca, zaburzeń rytmu i wystąpienia objawów niewydolności serca. Zaleca się ograniczenie tłuszczów w diecie.
Wybierz interesujące Cię informacje:
