Sprawdzamy dostępność
leków w 10 926 aptekach
Glikokortykosteroidy powinny być stosowane tylko objawowo, z wyjątkiem przypadków zaburzeń endokrynologicznych, kiedy są stosowane w leczeniu substytucyjnym.
Zaburzenia endokrynologiczne
|
− |
pierwotna lub wtórna niedoczynność kory nadnerczy (w określonych okolicznościach, w skojarzeniu z mineralokortykosteroidami) |
|
− |
ostra niedoczynność kory nadnerczy (może być konieczne podawanie w skojarzeniu z mineralokortykosteroidami) |
|
− |
leczenie wstrząsu: wywołanego niewydolnością kory nadnerczy, albo wstrząsu |
nieodpowiadającego na konwencjonalne leczenie, w razie potwierdzenia lub podejrzenia niewydolności kory nadnerczy (w przypadkach kiedy niewskazane jest podanie mineralokortykosteroidów)
|
− |
przed zabiegami chirurgicznymi oraz w przypadku ciężkiej choroby lub urazu, u pacjentów ze zdiagnozowaną niewydolnością kory nadnerczy lub zmniejszonym poziomem hormonów nadnerczy |
|
− |
wrodzony przerost nadnerczy |
|
− |
nieropne zapalenie tarczycy |
|
− |
hiperkalcemia w przebiegu choroby nowotworowej |
Choroby reumatyczne
Leczenie wspomagające do krótkotrwałego stosowania w czasie epizodu zaostrzenia lub pogorszenia stanu zdrowia w przebiegu:
|
− |
pourazowej choroby zwyrodnieniowej stawów |
|
− |
zapalenia błony maziowej w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów |
|
− |
reumatoidalnego zapalenia stawów, w tym młodzieńczego reumatoidalnego zapalenia stawów |
|
− |
ostrego i podostrego zapalenia kaletki maziowej |
|
− |
zapalenia nadkłykcia |
|
− |
ostrego nieswoistego zapalenia pochewki ścięgna |
|
− |
ostrego dnawego zapalenia stawów |
|
− |
łuszczycowego zapalenia stawów |
|
− |
zesztywniającego zapalenia stawów kręgosłupa |
Układowe choroby tkanki łącznej
W okresie zaostrzenia lub jako leczenie podtrzymujące w przebiegu:
|
− |
tocznia rumieniowatego układowego (i zapalenia nerek w przebiegu tocznia) |
|
− |
ostrego reumatycznego zapalenia mięśnia sercowego |
|
− |
układowego zapalenia wielomięśniowego i zapalenia skórno-mięśniowego |
|
− |
guzkowego zapalenia tętnic |
|
− |
zespołu Goodpastura |
Choroby dermatologiczne
|
− |
pęcherzyca |
|
− |
ciężka odmiana rumienia wielopostaciowego (zespół Stevensa-Johnsona) |
|
− |
złuszczające zapalenie skóry |
|
− |
ciężka postać łuszczycy |
|
− |
pęcherzowe opryszczkowate zapalenie skóry |
|
− |
ciężka postać łojotokowego zapalenia skóry |
|
− |
ziarniniak grzybiasty |
Choroby alergiczne
Leczenie ciężkich chorób alergicznych, w przypadku, kiedy inne metody leczenia są nieskuteczne:
|
− |
astma oskrzelowa |
|
− |
wyprysk kontaktowy (kontaktowe zapalenie skóry) |
|
− |
atopowe zapalenie skóry |
|
− |
choroba posurowicza |
|
− |
sezonowy lub całoroczny alergiczny nieżyt nosa |
|
− |
reakcja nadwrażliwości na leki |
|
− |
reakcje pokrzywkowe po transfuzji |
|
− |
ostry niezapalny obrzęk krtani (lekiem pierwszego wyboru jest epinefryna) |
Choroby oczu
Ciężkie ostre i przewlekłe procesy alergiczne i zapalne obejmujące oko i jego przydatki, takie jak:
|
− |
półpasiec oczny |
|
|
− |
zapalenie tęczówki, zapalenie tęczówki i ciała rzęskowego |
|
|
− |
zapalenie naczyniówki i siatkówki |
|
|
− |
rozlane zapalenie błony naczyniowej tylnego odcinka oka i zapalenie naczyniówki |
|
|
− |
zapalenie nerwu wzrokowego |
|
|
− |
współczulne zapalenie błony naczyniowej |
|
|
− |
zapalenie w obrębie przedniego odcinka oka |
|
|
− |
alergiczne zapalenie spojówek |
|
|
− |
alergiczne brzeżne owrzodzenia rogówki |
|
|
− |
zapalenie rogówki |
|
Choroby przewodu pokarmowego
Jako leczenie układowe w zaostrzeniu przebiegu:
− wrzodziejącego zapalenia jelita grubego
− choroby Leśniowskiego-Crohna
Choroby układu oddechowego
|
− |
objawowa sarkoidoza |
|
− |
beryloza |
|
− |
piorunująca lub rozsiana gruźlica płuc, jednocześnie z odpowiednim leczeniem chemioterapeutykiem przeciwgruźliczym |
|
− |
zespół Loefflera niepoddający się leczeniu innymi środkami |
|
− |
zachłystowe zapalenie płuc |
|
− |
umiarkowane lub ciężkie zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis carinii u pacjentów z |
AIDS (jako leczenie wspomagające, gdy jest podane w ciągu pierwszych 72 godzin od wstępnego leczenia skierowanego przeciwko Pneumocystis)
Choroby hematologiczne
|
− |
nabyta (autoimmunologiczna) niedokrwistość hemolityczna |
|
− |
idiopatyczna plamica małopłytkowa u dorosłych (wyłącznie podawanie dożylnie; przeciwwskazane jest podawanie domięśniowe) |
|
− |
wtórna małopłytkowość u dorosłych |
|
− |
niedobór erytroblastów w szpiku |
|
− |
wrodzona niedokrwistość hipoplastyczna |
Choroby nowotworowe Leczenie paliatywne:
− białaczki i chłoniaki u dorosłych
− ostra białaczka u dzieci
− poprawa jakości życia pacjentów z nowotworami w stadium terminalnym
Obrzęki
− W celu wywołania diurezy albo remisji proteinurii w zespole nerczycowym bez mocznicy
Układ nerwowy
− obrzęk mózgu związany z obecnością guza ? pierwotnym lub przerzutowym, i (lub) związanym z leczeniem chirurgicznym, lub radioterapią
− zaostrzenie w przebiegu stwardnienia rozsianego
− ostre urazy rdzenia kręgowego. Leczenie należy rozpocząć w ciągu ośmiu godzin od urazu
Inne wskazania
− gruźlicze zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych z blokiem podpajęczynówkowym lub w sytuacji zagrożenia blokiem podpajęczynówkowym wraz z odpowiednią terapią przeciwgruźliczą
− włośnica z zajęciem układu nerwowego lub mięśnia sercowego
− przeszczepianie narządów
− zapobieganie nudnościom i wymiotom związanym z chemioterapią nowotworu
SOLU-MEDROL, 40 mg
Każda fiolka zawiera 40 mg metyloprednizolonu (Methylprednisolonum) w postaci soli sodowej bursztynianu.
SOLU-MEDROL, 125 mg
Każda fiolka zawiera 125 mg metyloprednizolonu (Methylprednisolonum) w postaci soli sodowej bursztynianu.
SOLU-MEDROL, 250 mg
Każda fiolka zawiera 250 mg metyloprednizolonu (Methylprednisolonum) w postaci soli sodowej bursztynianu.
SOLU-MEDROL, 500 mg
Każda fiolka zawiera 500 mg metyloprednizolonu (Methylprednisolonum) w postaci soli sodowej bursztynianu.
SOLU-MEDROL, 1000 mg
Każda fiolka zawiera 1000 mg metyloprednizolonu (Methylprednisolonum) w postaci soli sodowej bursztynianu.
Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.
Stosowanie soli sodowej bursztynianu metyloprednizolonu jest przeciwwskazane:
- u pacjentów z układowymi zakażeniami grzybiczymi.
- u pacjentów z nadwrażliwością na metyloprednizolon lub którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.
- do podawania doogonowego.
Podawanie szczepionek żywych lub żywych atenuowanych jest przeciwwskazane u pacjentów otrzymujących dawki kortykosteroidów o działaniu immunosupresyjnym.
Działania niepożądane wymienione poniżej podzielono odpowiednio według klasyfikacji układów i narządów oraz częstości występowania zgodnie z następującym schematem:
Często: ≥1/1000 do < 1/10
Częstość nieznana: (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).
|
Klasyfikacja wg układów i narządów (MedDRA) |
Częstość występowania działań niepożądanych produktu leczniczego |
Działania niepożądane |
|
Zakażenia i zarażenia pasożytnicze |
Często |
Zakażenia |
|
Częstość nieznana |
Zakażenia oportunistyczne |
|
|
Zaburzenia układu immunologicznego |
Częstość nieznana |
Reakcje nadwrażliwości (obejmujące reakcje anafilaktyczne i reakcje anafilaktoidalne z wystąpieniem lub bez wystąpienia zapaści sercowo-naczyniowej, zatrzymania czynności serca, skurczu oskrzeli) |
|
Zaburzenia układu endokrynologicznego |
Często |
Zespół Cushinga |
|
Częstość nieznana |
Niedoczynność przysadki mózgowej, ?zespół odstawienia? steroidów |
|
|
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania |
Często |
Retencja sodu, zatrzymanie płynów |
|
Częstość nieznana |
Zaburzenia tolerancji glukozy, zasadowica hipokaliemiczna, dyslipidemia, zwiększenie zapotrzebowania na insulinę (lub doustne leki przeciwcukrzycowe u |
|
|
pacjentów z cukrzycą), ujemny bilans azotowy (spowodowany katabolizmem białek), zwiększenie stężenia mocznika we krwi, zwiększenie łaknienia (mogące prowadzić do zwiększenia masy ciała), lipomatoza |
||
|
Zaburzenia psychiczne |
Często |
Zaburzenia afektywne (w tym nastrój depresyjny, nastrój euforyczny). Najczęściej występujące działania niepożądane u dzieci to: nagłe zmiany nastroju, nieprawidłowe zachowania, bezsenność, drażliwość |
|
Częstość nieznana |
Zaburzenia afektywne (w tym niestabilność emocjonalna, uzależnienia psychologiczne, myśli samobójcze), zaburzenia psychotyczne (w tym stan pobudzenia maniakalnego, urojenia, omamy i schizofrenia [lub jej pogorszenie]), stan splątania, zaburzenia umysłowe, lęk, zmiany osobowości, zmiany nastroju, nieprawidłowe zachowania, bezsenność, drażliwość |
|
|
Zaburzenia układu nerwowego |
Częstość nieznana |
Zwiększenie ciśnienia śródczaszkowego (z obrzękiem tarcz nerwów wzrokowych [łagodne nadciśnienie wewnątrzczaszkowe]), drgawki, niepamięć, zaburzenia funkcji poznawczych, zawroty głowy, bóle głowy |
|
Zaburzenia oka |
Często |
Zaćma podtorebkowa |
|
Częstość nieznana |
Wytrzeszcz, jaskra |
|
|
Zaburzenia ucha i błędnika |
Częstość nieznana |
Zawroty głowy pochodzenia błędnikowego |
|
Zaburzenia serca |
Częstość nieznana |
Zastoinowa niewydolność serca (u pacjentów o zwiększonym ryzyku), arytmia |
|
Zaburzenia naczyniowe |
Często |
Nadciśnienie tętnicze |
|
Częstość nieznana |
Niedociśnienie tętnicze |
|
|
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i sródpiersia |
Częstość nieznana |
Czkawka |
|
Zaburzenia żołądka i jelit |
Często |
Wrzody trawienne (z możliwością następczej perforacji i krwawienia) |
|
Częstość nieznana |
Krwawienie z żołądka, perforacja jelita, zapalenie |
|
|
trzustki, zapalenie otrzewnej, wrzodziejące zapalenie przełyku, zapalenie przełyku, bóle brzucha, wzdęcia, biegunka, niestrawność, nudności |
||
|
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej |
Często |
Obrzęk obwodowy, wylewy krwawe podskórne lub dotkankowe, zanik skóry, trądzik |
|
Nieznana |
Obrzęk naczynioruchowy, wybroczyny, rozstępy skórne, odbarwienia skóry, nadmierne owłosienie, wysypka, rumień, świąd, pokrzywka, nadmierne pocenie się |
|
|
Zaburzenia mięśniowoszkieletowe i tkanki łącznej |
Często |
Zahamowanie wzrostu (u dzieci), osteoporoza, osłabienie mięśni, |
|
Częstość nieznana |
Martwica kości, złamania patologiczne, zanik mięśni, miopatia, neuropatyczne zwyrodnienie stawów, bóle stawowe, bóle mięśniowe |
|
|
Zaburzenia układu rozrodczego i piersi |
Częstość nieznana |
Nieregularne miesiączki |
|
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania |
Często |
Zaburzone gojenie się ran |
|
Częstość nieznana |
Reakcje w miejscu wstrzyknięcia, uczucie zmęczenia, złe samopoczucie |
|
|
Badania diagnostyczne |
Często |
Zmniejszenie stężenia potasu we krwi |
|
Częstość nieznana |
Zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej, zwiększenie aktywności aminotransferazy asparaginianowej, zwiększenie aktywności fosfatazy zasadowej we krwi, zwiększenie ciśnienia wewnątrzgałkowego, zmniejszenie tolerancji węglowodanów, zwiększenie stężenia wapnia w moczu, zahamowanie odpowiedzi na testy skórne |
|
|
Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach |
Częstość nieznana |
Zerwanie ścięgna (szczególnie ścięgna Achillesa), złamania kompresyjne |
Roztwór soli sodowej bursztynianu metyloprednizolonu może być podawany w postaci wstrzyknięć dożylnych lub domięśniowych, lub wlewu dożylnego. W początkowym okresie stosowania z przyczyn nagłych preferowana jest metoda iniekcji dożylnej. Zalecane dawki przedstawiono w tabeli poniżej. Dawkę można zmniejszyć u niemowląt i dzieci, ale należy ją uzależniać od stanu pacjenta i odpowiedzi na produkt, a nie od wieku czy masy ciała. Nie powinna ona być mniejsza niż 0,5/ kg/24h.
Tabela 1: Zalecane dawkowanie soli sodowej bursztynianu metyloprednizolonu
|
Jako leczenie wspomagające w stanach zagrożenia życia |
Zalecana dawka to 30 mg/kg mc., podawane dożylnie w ciągu co najmniej 30 minut. Dawkę tę można ponawiać w warunkach szpitalnych, co 4 do 6 godzin przez 48 godzin, w zależności od potrzeby klinicznej (patrz: Szczególne środki ostrożności). |
|
?Terapia przerywana? w razie bardzo ciężkich zaostrzeń chorób reumatycznych i (lub) braku odpowiedzi na standardową terapię, taką jak stosowanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych, soli złota i penicylaminy |
Sugerowany schemat: - reumatoidalne zapalenie stawów: 1 g na dobę dożylnie przez 1, 2, 3 lub 4 dni lub 1 g na miesiąc dożylnie przez 6 miesięcy. Duże dawki kortykosteroidów mogą mieć działanie arytmogenne, dlatego takie leczenie powinno być prowadzone wyłącznie w szpitalach zaopatrzonych w elektrokardiograf i defibrylator. Dawka produktu powinna być podawana przez co najmniej 30 minut i w razie braku stwierdzonej poprawy można ją powtórzyć w ciągu jednego tygodnia, lub w razie wskazań wynikających ze stanu pacjenta. |
|
Toczeń rumieniowaty układowy w przypadku braku reakcji na standardowe leczenie (lub w okresach zaostrzenia) |
1 g na dobę podawane przez 3 doby w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym (bolus) trwającym przynajmniej 30 minut. Jeżeli w ciągu tygodnia po leczeniu nie wystąpi poprawa, bądź jeżeli stan pacjenta tego wymaga, powtórzyć leczenie. |
|
Stwardnienie rozsiane w przypadku braku reakcji na standardowe leczenie (lub w okresach zaostrzenia) |
1 g na dobę przez 3 lub 5 dni podawane w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym (bolus), trwającym przynajmniej 30 minut. Jeżeli w ciągu tygodnia po leczeniu nie wystąpi poprawa bądź, jeżeli stan pacjenta tego wymaga, powtórzyć leczenie. |
|
Choroby związane z obrzękami, takie jak kłębuszkowe zapalenie nerek lub toczniowe zapalenie nerek, w przypadku braku reakcji na standardowe leczenie (lub w okresach zaostrzenia) |
Którykolwiek schemat w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym (bolus), trwającym przynajmniej 30 minut. Jeżeli w ciągu tygodnia po leczeniu nie wystąpi poprawa, lub jeżeli stan pacjenta tego wymaga, powtórzyć leczenie. 30 mg/kg mc. co drugi dzień przez 4 dni lub 1 g na dobę przez 3, 5 lub 7 dni. |
|
Nowotwory w stadium terminalnym (w celu poprawy jakości życia) |
125 mg na dobę dożylnie przez okres do 8 tygodni. |
|
Zapobieganie nudnościom i wymiotom związanym z chemioterapią nowotworu |
Sugerowany schemat: - chemioterapia wywołująca łagodne lub umiarkowane wymioty: Podawać Solu-Medrol 250 mg dożylnie przez minimum 5 minut na godzinę przed chemioterapią, w momencie rozpoczęcia podawania chemioterapii i po zakończeniu chemioterapii.Wraz z pierwszą dawką produktu Solu-Medrol dla zwiększenia efektu można także podać chlorowaną fenotiazynę. - chemioterapia wywołująca ciężkie wymioty: Podawać Solu-Medrol 250 mg dożylnie przez minimum 5 minut w |
|
połączeniu z odpowiednimi dawkami metoklopramidu lub butyrofenonu na godzinę przed chemioterapią, a następnie Solu-Medrol 250 mg dożylnie w momencie rozpoczęcia stosowania terapii i po zakończeniu chemioterapii. |
|
|
Ostre urazy rdzenia kręgowego |
Leczenie należy rozpocząć w ciągu ośmiu godzin od urazu od podania 30 mg metyloprednizolonu/kg mc. w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym (bolus) trwającym przynajmniej 15 minut pod ciągłą obserwacją medyczną. Produkt można podać w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym (bolus) wyłącznie pod warunkiem jednoczesnego monitorowania EKG i dostępności defibrylatora. Podawanie dużych dawek metyloprednizolonu dożylnie w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym (dawek przewyższających 500 mg w czasie krótszym niż 10 minut) może wywołać zaburzenia rytmu, zapaść naczyniową lub zatrzymanie czynności serca. Po podaniu w bezpośrednim wstrzyknięciu dożylnym (bolus) należy zachować 45-minutową przerwę, a następnie podawać we wlewie ciągłym dawkę 5,4 mg/kg mc. na godzinę przez 23 godziny. Do podłączenia pompy infuzyjnej należy wybierać inny punkt dostępu żylnego niż do bezpośredniego wstrzyknięcia dożylnego. |
|
Zapalenie płuc wywołane przez Pneumocystis carinii u pacjentów z AIDS |
Leczenie należy rozpocząć w ciągu 72 godzin od wstępnego leczenia skierowanego przeciwko Pneumocystis. Jednym z możliwych schematów jest podawanie 40 mg dożylnie przez 6 do 12 godzin ze stopniowym zmniejszaniem dawki przez maksymalnie 21 dni lub do zakończenia leczenia skierowanego przeciwko Pneumocystis. Ze względu na zwiększoną częstość reaktywacji gruźlicy u pacjentów z AIDS, należy wziąć pod uwagę zastosowanie leczenia przeciwprątkowego, jeżeli kortykosteroidy są stosowane w grupie wysokiego ryzyka. Pacjenta należy także obserwować w kierunku uaktywnienia innych utajonych zakażeń. |
|
W przypadku innych wskazań |
Początkowa dawka waha się od 10 do 500 mg, w zależności od stanu klinicznego. W przypadku krótkoterminowego leczenia ciężkich, ostrych stanów, takich jak astma oskrzelowa, choroba surowicza, reakcje pokrzywkowe po transfuzji i ostre pogorszenie w przebiegu stwardnienia rozsianego mogą być wymagane większe dawki. Dawka początkowa do 250 mg włącznie, powinna być podawana dożylnie przez co najmniej 5 minut, natomiast dawki przekraczające 250 mg należy podawać przez co najmniej 30 minut. Kolejne dawki mogą być podawane dożylnie lub domięśniowo w zależności od odpowiedzi pacjenta i jego stanu klinicznego. Terapia steroidowa jest uzupełnieniem, a nie zastąpieniem terapii konwencjonalnej. |
Jeśli produkt jest stosowany dłużej niż przez kilka dni należy stopniowo zmniejszać jego dawkę lub przerwać podawanie. Jeśli w przebiegu choroby przewlekłej występuje okres spontanicznej remisji, należy przerwać terapię. W czasie przedłużającej się terapii należy regularnie wykonywać rutynowe badania laboratoryjne, takie jak badanie moczu, stężenie glukozy po posiłku, określenie ciśnienia krwi i masy ciała oraz rtg klatki piersiowej. Zdjęcia radiologiczne górnej części przewodu pokarmowego są pożądane u pacjentów z wrzodami w wywiadzie lub ze znaczącą niestrawnością.
Obserwacja medyczna jest wymagana także w przypadku przerwania długoterminowej terapii.
Wpływ immunosupresyjny, zwiększona podatność na zakażenia
Glikokortykosteroidy mogą zwiększać podatność na zakażenia, mogą maskować niektóre objawy zakażenia; podczas ich stosowania mogą rozwijać się nowe zakażenia. W czasie stosowania kortykosteroidów może występować zmniejszona odporność i niezdolność do ograniczania rozwoju zakażenia. Stosowanie kortykosteroidów w monoterapii lub w połączeniu z innymi preparatami immunosupresyjnymi, zmniejszającymi odporność komórkową, humoralną lub wpływającymi na czynność białych krwinek, może mieć związek z występowaniem zakażeń patogenami, takimi jak: wirusy, bakterie, grzyby, pierwotniaki lub pasożyty. Zakażenia mogą mieć przebieg zarówno łagodny, jak i ciężki, również ze skutkiem śmiertelnym. Ryzyko występowania zakażeń zwiększa się wraz ze zwiększeniem dawki kortykosteroidów.
Pacjenci stosujący produkty hamujące działanie układu immunologicznego są bardziej podatni na zakażenia niż ludzie zdrowi, na przykład: ospa wietrzna i odra mogą mieć cięższy przebieg lub nawet mogą okazać się śmiertelne u dzieci z brakiem odporności lub u dorosłych otrzymujących kortykosteroidy.
Kortykosteroidy należy stosować ostrożnie u pacjentów ze stwierdzonymi zakażeniami pasożytniczymi, np. węgorkiem (Strongyloides) lub z podejrzeniem takich zarażeń. U takich pacjentów immunosupresja po kortykosteroidach może prowadzić do zakażenia lub do nasilenia zakażenia węgorkiem i rozsiewu pasożyta w organizmie z rozległą migracją larw, czemu często towarzyszy ciężkie zapalenie jelit i potencjalnie śmiertelna posocznica wywołana przez bakterie Gram-ujemne.
Rola kortykosteroidów w wywoływaniu wstrząsu septycznego jest kontrowersyjna, przy czym we wczesnych badaniach opisano zarówno ich korzystne, jak i szkodliwe działania. Ostatnio sugerowano, że suplementacja kortykosteroidami wywiera korzystny wpływ u pacjentów z rozwiniętym wstrząsem septycznym, u których stwiedzono niewydolność nadnerczy. Nie zaleca się jednak ich rutynowego stosowania w leczeniu wstrząsu septycznego, a w przeglądzie systematycznym przedstawiono wniosek, że krótkotrwałe stosowanie kortykosteroidów w dużej dawce nie jest uzasadnione. Jednak metaanaliza i badania przeglądowe wskazują, że dłuższe schematy (trwające 5?11 dni) leczenia kortykosteroidami w małej dawce mogą powodować zmniejszenie umieralności. U pacjentów otrzymujących dawki kortykosteroidów o działaniu immunosupresyjnym przeciwwskazane jest podawanie szczepionek żywych lub żywych atenuowanych. Pacjentom tym można podawać szczepionki inaktywowane, uzyskane drogą biogenetyki; jednak reakcja na te szczepionki może być ograniczona lub mogą nawet być one nieskuteczne. Pacjenci otrzymujący dawki kortykosteroidów niewykazujące działania immunosupresyjnego mogą być poddawani wszystkim wymaganym procedurom uodparniania.
Stosowanie kortykosteroidów w aktywnej gruźlicy należy ograniczyć do tych przypadków piorunującej lub rozsianej gruźlicy płuc, w których glikokortykosteroidy stosuje się w terapii choroby w połączeniu z odpowiednim schematem leczenia przeciwgruźliczego.
Jeśli u pacjentów z utajoną gruźlicą lub dodatnią próbą tuberkulinową wskazane jest stosowanie glikokortykosteroidów, niezbędna jest skrupulatna obserwacja, gdyż może dojść do nawrotu choroby. Podczas długoterminowego leczenia kortykosteroidami należy stosować chemioprofilaktykę.
U pacjentów otrzymujących kortykosteroidy stwierdzano występowanie mięsaka Kaposiego.
Przerwanie stosowania produktów leczniczych z tej grupy może doprowadzić do remisji klinicznej.
Wpływ na krew i układ chłonny
Kwas acetylosalicylowy i niesteroidowe leki przeciwzapalne należy stosować ostrożnie w połączeniu z kortykosteroidami.
Wpływ na układ immunologiczny
Mogą wystąpić reakcje alergiczne. U pacjentów leczonych kortykosteroidami rzadko występowały reakcje skórne i reakcje anafilaktyczne/rzekomoanafilaktyczne, dlatego przed rozpoczęciem stosowania produktu należy zastosować odpowiednie środki ostrożności szczególnie, jeśli u pacjenta występowała w przeszłości nadwrażliwość na jakikolwiek produkt leczniczy.
Zaburzenia endokrynologiczne
Długotrwałe podawanie dawek terapeutycznych kortykosteroidów może prowadzić do zahamowania osi podwzgórzowo-przysadkowo-nadnerczowej (czyli do wtórnej niewydolności kory nadnerczy). Stopień i czas trwania niewydolności kory nadnerczy jest zmienny wśród pacjentów i zależy od dawki, częstości, godzin podawania oraz okresu leczenia glikokortykosteroidami. Można ją zmniejszyć poprzez podawanie produktu w schemacie co drugi dzień.
Nagłe odstawienie glikokortykosteroidów może wywołać ostrą niewydolność nadnerczy prowadzącą do zgonu.
Wtórna niewydolność nadnerczy spowodowana podawaniem kortykosteroidów może być minimalizowana poprzez stopniowe zmniejszanie dawki. Ten typ względnej niewydolności może utrzymywać się jeszcze przez kilka miesięcy po przerwaniu leczenia. Z tego względu w przypadku wystąpienia sytuacji powodującej stres należy rozważyć wdrożenie terapii hormonalnej. Ze względu na zmniejszone wydzielanie mineralokortykoidów należy jednocześnie podawać sól i (lub) mineralokortykoidy.
U pacjentów stosujących kortykosteroidy narażonych na nietypowe sytuacje stresowe zaleca się stosowanie wyższych dawek szybko działających kortykosteroidów przed sytuacją stresową, w jej trakcie i po zakończeniu.
?Zespół odstawienia? steroidów, który pozornie nie jest związany z niedoczynnością kory nadnerczy, może także wystąpić po nagłym odstawieniu glikokortykoidów. Zespół ten obejmuje następujące objawy: jadłowstręt, nudności, wymioty, letarg, bóle głowy, gorączkę, ból stawów, złuszczanie, bóle mięśni, spadek masy ciała i (lub) niedociśnienie tętnicze. Uważa się, że objawy związane z nagłym odstawieniem steroidów są raczej konsekwencjami nagłej zmiany stężenia glikokortykoidów, a nie małego stężenia kortykosteroidów.
Glikokortykosteroidy mogą powodować lub nasilać zespół Cushinga, dlatego nie należy podawać ich pacjentom z chorobą Cushinga.
U pacjentów z niedoczynnością tarczycy stwierdzono nasilone działanie kortykosteroidów.
Wpływ na metabolizm i odżywianie
Kortykosteroidy, w tym metyloprednizolon, mogą zwiększać stężenie glukozy we krwi, nasilać wcześniej istniejącą cukrzycę i predysponować pacjentów długotrwale stosujących kortykosteroidy do wystąpienia cukrzycy.
Zaburzenia psychiczne
Podczas stosowania kortykosteroidów mogą wystąpić zaburzenia psychiczne, od euforii, bezsenności, wahań nastroju, zmian osobowości i ciężkiej depresji po ciężkie zaburzenia psychotyczne. Ponadto, kortykosteroidy mogą nasilać istniejącą niestabilność emocjonalną lub tendencje psychotyczne.
Po zastosowaniu steroidów o działaniu ogólnoustrojowym mogą wystąpić potencjalnie ciężkie psychiczne działania niepożądane. Działania niepożądane występują na ogół w ciągu kilku dni lub tygodni od rozpoczęcia leczenia. Większość z nich ustępuje po zmniejszeniu dawki lub odstawieniu produktu, chociaż może być konieczne też swoiste leczenie. Zgłaszano występowanie zaburzeń psychicznych po odstawieniu kortykosteroidów; ich częstość nie jest jednak znana. Pacjentów i (lub) opiekunów należy zachęcać, aby zasięgnęli porady lekarza w przypadku rozwinięcia się u pacjenta objawów psychologicznych, szczególnie w przypadku podejrzenia nastroju depresyjnego lub myśli samobójczych. Należy ich poinformować o konieczności zwracania szczególnej uwagi na zaburzenia psychiczne, które mogą wystąpić w trakcie lub bezpośrednio po zmniejszeniu dawki, lub odstawieniu steroidów o działaniu ogólnoustrojowym.
Wpływ na układ nerwowy
Kortykosteroidy należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami przebiegającymi z drgawkami.
Kortykosteroidy powinny być stosowane ostrożnie u pacjentów z myasthenia gravis (patrz również poniżej ostrzeżenia dotyczące miopatii w Zaburzeniach mięśniowo-szkieletowych).
Wpływ na narząd wzroku
Należy zachować ostrożność stosując glikokortykosteroidy u pacjentów z oczną infekcją wirusem Herpes simplex ze względu na ryzyko perforacji rogówki.
Długotrwałe stosowanie kortykosteroidów może prowadzić do rozwoju zaćmy tylnej podtorebkowej i zaćmy jądrowej (szczególnie u dzieci), wytrzeszczu lub zwiększenia ciśnienia wewnątrzgałkowego, które może spowodować jaskrę z potencjalnym uszkodzeniem nerwów wzrokowych. U pacjentów otrzymujących glikokortykosteroidy mogą się również częściej rozwijać wtórne zakażenia grzybicze i wirusowe gałki ocznej.
Wpływ na serce
Ze względu na niekorzystny wpływ glikokortykoidów na układ sercowo-naczyniowy, w tym dyslipidemię i nadciśnienie tętnicze, pacjenci z obecnymi czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego mogą być narażeni na dodatkowy wpływ na układ sercowo-naczyniowy w przypadku stosowania dużych dawek i długotrwałego leczenia. W związku z tym, takim pacjentom kortykosteroidy należy podawać z zachowaniem ostrożności, z uwzględnieniem zmiany współczynnika ryzyka oraz dodatkowo monitorować układ sercowo-naczyniowy, jeżeli to konieczne. Stosowanie małych dawek i leczenie co drugi dzień może zmniejszyć częstość występowania powikłań związanych z leczeniem kortykosteroidami.
Po szybkim podaniu dożylnym dużych dawek soli sodowej bursztynianu metyloprednizolonu (ponad 0,5 g podane w czasie poniżej 10 minut) obserwowano zaburzenia rytmu serca i (lub) zapaść krążeniową i (lub) zatrzymanie akcji serca. Podczas podawania lub po podaniu dużych dawek soli sodowej bursztynianu metyloprednizolonu obserwowano bradykardię, która może nie być związana z szybkością lub czasem trwania wlewu dożylnego.
W przypadku pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, kortykosteroidy o działaniu ogólnoustrojowym należy podawać z zachowaniem ostrożności i tylko wtedy, jeśli jest to niezbędne.
Wpływ na układ naczyniowy
Pacjentom z nadciśnieniem tętniczym steroidy należy podawać z zachowaniem ostrożności.
Wpływ na żołądek i jelita
Nie ma wspólnego stanowiska na temat tego, czy kortykosteroidy są odpowiedzialne za wrzody trawienne stwierdzane w okresie leczenia. Niemniej jednak leczenie glikokortykoidami może maskować objawy wrzodów trawiennych, dlatego też może wystąpić perforacja lub krwotok bez towarzyszącego znacznego bólu.
Należy zachować ostrożność podczas stosowania kortykosteroidów u pacjentów z niespecyficznym wrzodziejącym zapaleniem jelita w razie zagrożenia perforacją, ropniem lub inną infekcją ropną, zapaleniem uchyłka, niedawno wykonanymi anastomozami jelitowymi, lub czynnym, lub utajonym owrzodzeniem żołądka.
Wpływ na wątrobę i drogi żółciowe
Po podaniu wysokich dawek kortykosteroidów może wystąpić ostre zapalenie trzustki.
Wpływ na układ mięśniowo-szkieletowy
Podczas stosowania dużych dawek kortykosteroidów opisywano przypadki ostrej miopatii, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami transmisji nerwowo-mięśniowej (np. w myasthenia gravis) lub u pacjentów leczonych jednocześnie lekami antycholinergicznymi, w tym blokerami nerwowomięśniowymi (np. pankuronium). Jeśli wystąpi, ostra miopatia ma postać uogólnioną, może obejmować mięśnie oka i mięśnie oddechowe, a także prowadzić do niedowładu czterokończynowego. Może wystąpić zwiększenie aktywności kinazy kreatyny. Poprawa stanu klinicznego lub całkowite wyleczenie po zaprzestaniu leczenia kortykosteroidami może pojawić się po kilku tygodniach lub nawet latach.
Osteoporoza jest częstym działaniem niepożądanym związanym z długotrwałym stosowaniem wysokich dawek glikokortykosteroidów, ale nie jest to działanie często rozpoznawane.
Wpływ na nerki i drogi moczowe
Kortykosteroidy należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z niewydolnością nerek.
Badania diagnostyczne
Hydrokortyzon lub kortyzon w średnich i dużych dawkach może zwiększać ciśnienie krwi, retencję soli i wody, oraz zwiększać wydalanie potasu. Prawdopodobieństwo występowania tych działań jest mniejsze w przypadku pochodnych syntetycznych, chyba że są one stosowane w dużych dawkach. Konieczne może się okazać ograniczenie soli oraz uzupełnianie potasu w diecie. Wszystkie glikokortykosteroidy zwiększają wydalanie wapnia.
Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach
Wyniki badania wieloośrodkowego wykazały, że nie należy stosować soli sodowej bursztynianu metyloprednizolonu jako leku rutynowego w leczeniu urazów głowy. W badaniu wykazano zwiększenie śmiertelności po 2 tygodniach lub 6 miesiącach od wystąpienia urazu u pacjentów leczonych solą sodową bursztynianu metyloprednizolonu, w porównaniu z zastosowaniem placebo. Nie stwierdzono relacji przyczynowej związanej z leczeniem solą sodową bursztynianu metyloprednizolonu.
Inne działania niepożądane
Zaleca się ostrożność w przypadku długotrwałego leczenia kortykosteroidami u pacjentów w podeszłym wieku ze względu na potencjalnie zwiększone ryzyko wystąpienia osteoporozy, a także zwiększone ryzyko zatrzymania płynów i wynikające z tego nadciśnienie tętnicze.
Powikłania leczenia glikokortykoidami zależą od wielkości dawki i czasu trwania leczenia, dlatego po uwzględnieniu stosunku korzyści do ryzyka należy podjąć indywidualnie decyzję co do dawki i czasu trwania leczenia, a także czy produkt podawać codziennie czy w schemacie przerywanym.
Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę kortykosteroidów, aby kontrolować stan pacjenta w okresie leczenia i jeżeli można zmniejszyć dawkę, należy ją zmniejszać stopniowo.
Stosowanie u dzieci
Rozpuszczalnik do sporządzenia roztworu do wstrzykiwań zawiera alkohol benzylowy. Donoszono o związku między alkoholem benzylowym i śmiertelnym ?zespołem chwytania powietrza? (zaburzenie oddechowe, charakteryzujące się ciągłym utrudnionym oddechem, ang. ?gasping syndrome?) u dzieci przedwcześnie urodzonych.
Należy dokładnie obserwować wzrost i rozwój niemowląt oraz dzieci poddawanych długotrwałej terapii kortykosteroidowej. U dzieci otrzymujących glikokortykosteroidy długotrwale, codziennie i w dawkach podzielonych, wzrost może być zahamowany, dlatego taki schemat stosowania należy ograniczyć do najcięższych wskazań. Podawanie glikokortykoidów w schemacie co drugi dzień zwykle eliminuje lub minimalizuje występowanie tego działania niepożądanego.
Niemowlęta i dzieci przyjmujące kortykosteroidy długotrwale są szczególnie narażone na zwiększenie ciśnienia śródczaszkowego.
Po podaniu dużych dawek kortykosteroidów u dzieci może się rozwinąć zapalenie trzustki.
Inne ostrzeżenia
Kortykoterapia ma wpływ na wynik wielu badań i parametrów biologicznych (np. testów skórnych, badań poziomu hormonów tarczycy).
Działanie glikokortykosteroidów jest szczególnie nasilone u pacjentów z marskością wątroby.
Pacjenci z cukrzycą: objawy utajonej cukrzycy lub zwiększonego zapotrzebowania na insulinę, lub doustne leki zmniejszające glikemię.
Powikłania w terapii za pomocą glikokortykosteroidów zależą od wielkości dawki oraz od czasu trwania leczenia, dlatego w każdym przypadku należy indywidualnie podejmować decyzję dotyczącą dawki i długości leczenia, oraz stosowania terapii codziennej lub przerywanej, uwzględniając stosunek ryzyka do korzyści.
Należy skracać leczenie, jeśli tylko jest to możliwe. W czasie leczenia długotrwałego zaleca się obserwację medyczną (patrz też punkt 4.2). Ewentualne przerwanie długotrwałej terapii powinno odbywać się pod kontrolą medyczną (stopniowe przerwanie leczenia, ocena czynności kory nadnerczy). Najważniejsze objawy niewydolności kory nadnerczy to osłabienie, niedociśnienie ortostatyczne i depresja.
Nie należy podawać produktu Solu-Medrol we wstrzyknięciach do mięśnia naramiennego ze względu na częste występowanie zaniku podskórnego.
Wpływ immunosupresyjny, zwiększona podatność na zakażenia
Glikokortykosteroidy mogą zwiększać podatność na zakażenia, mogą maskować niektóre objawy zakażenia; podczas ich stosowania mogą rozwijać się nowe zakażenia. W czasie stosowania kortykosteroidów może występować zmniejszona odporność i niezdolność do ograniczania rozwoju zakażenia. Stosowanie kortykosteroidów w monoterapii lub w połączeniu z innymi preparatami immunosupresyjnymi, zmniejszającymi odporność komórkową, humoralną lub wpływającymi na czynność białych krwinek, może mieć związek z występowaniem zakażeń patogenami, takimi jak: wirusy, bakterie, grzyby, pierwotniaki lub pasożyty. Zakażenia mogą mieć przebieg zarówno łagodny, jak i ciężki, również ze skutkiem śmiertelnym. Ryzyko występowania zakażeń zwiększa się wraz ze zwiększeniem dawki kortykosteroidów.
Pacjenci stosujący produkty hamujące działanie układu immunologicznego są bardziej podatni na zakażenia niż ludzie zdrowi, na przykład: ospa wietrzna i odra mogą mieć cięższy przebieg lub nawet mogą okazać się śmiertelne u dzieci z brakiem odporności lub u dorosłych otrzymujących kortykosteroidy.
Kortykosteroidy należy stosować ostrożnie u pacjentów ze stwierdzonymi zakażeniami pasożytniczymi, np. węgorkiem (Strongyloides) lub z podejrzeniem takich zarażeń. U takich pacjentów immunosupresja po kortykosteroidach może prowadzić do zakażenia lub do nasilenia zakażenia węgorkiem i rozsiewu pasożyta w organizmie z rozległą migracją larw, czemu często towarzyszy ciężkie zapalenie jelit i potencjalnie śmiertelna posocznica wywołana przez bakterie Gram-ujemne.
Rola kortykosteroidów w wywoływaniu wstrząsu septycznego jest kontrowersyjna, przy czym we wczesnych badaniach opisano zarówno ich korzystne, jak i szkodliwe działania. Ostatnio sugerowano, że suplementacja kortykosteroidami wywiera korzystny wpływ u pacjentów z rozwiniętym wstrząsem septycznym, u których stwiedzono niewydolność nadnerczy. Nie zaleca się jednak ich rutynowego stosowania w leczeniu wstrząsu septycznego, a w przeglądzie systematycznym przedstawiono wniosek, że krótkotrwałe stosowanie kortykosteroidów w dużej dawce nie jest uzasadnione. Jednak metaanaliza i badania przeglądowe wskazują, że dłuższe schematy (trwające 5?11 dni) leczenia kortykosteroidami w małej dawce mogą powodować zmniejszenie umieralności. U pacjentów otrzymujących dawki kortykosteroidów o działaniu immunosupresyjnym przeciwwskazane jest podawanie szczepionek żywych lub żywych atenuowanych. Pacjentom tym można podawać szczepionki inaktywowane, uzyskane drogą biogenetyki; jednak reakcja na te szczepionki może być ograniczona lub mogą nawet być one nieskuteczne. Pacjenci otrzymujący dawki kortykosteroidów niewykazujące działania immunosupresyjnego mogą być poddawani wszystkim wymaganym procedurom uodparniania.
Stosowanie kortykosteroidów w aktywnej gruźlicy należy ograniczyć do tych przypadków piorunującej lub rozsianej gruźlicy płuc, w których glikokortykosteroidy stosuje się w terapii choroby w połączeniu z odpowiednim schematem leczenia przeciwgruźliczego.
Jeśli u pacjentów z utajoną gruźlicą lub dodatnią próbą tuberkulinową wskazane jest stosowanie glikokortykosteroidów, niezbędna jest skrupulatna obserwacja, gdyż może dojść do nawrotu choroby. Podczas długoterminowego leczenia kortykosteroidami należy stosować chemioprofilaktykę.
U pacjentów otrzymujących kortykosteroidy stwierdzano występowanie mięsaka Kaposiego.
Przerwanie stosowania produktów leczniczych z tej grupy może doprowadzić do remisji klinicznej.
Wpływ na krew i układ chłonny
Kwas acetylosalicylowy i niesteroidowe leki przeciwzapalne należy stosować ostrożnie w połączeniu z kortykosteroidami.
Wpływ na układ immunologiczny
Mogą wystąpić reakcje alergiczne. U pacjentów leczonych kortykosteroidami rzadko występowały reakcje skórne i reakcje anafilaktyczne/rzekomoanafilaktyczne, dlatego przed rozpoczęciem stosowania produktu należy zastosować odpowiednie środki ostrożności szczególnie, jeśli u pacjenta występowała w przeszłości nadwrażliwość na jakikolwiek produkt leczniczy.
Zaburzenia endokrynologiczne
Długotrwałe podawanie dawek terapeutycznych kortykosteroidów może prowadzić do zahamowania osi podwzgórzowo-przysadkowo-nadnerczowej (czyli do wtórnej niewydolności kory nadnerczy). Stopień i czas trwania niewydolności kory nadnerczy jest zmienny wśród pacjentów i zależy od dawki, częstości, godzin podawania oraz okresu leczenia glikokortykosteroidami. Można ją zmniejszyć poprzez podawanie produktu w schemacie co drugi dzień.
Nagłe odstawienie glikokortykosteroidów może wywołać ostrą niewydolność nadnerczy prowadzącą do zgonu.
Wtórna niewydolność nadnerczy spowodowana podawaniem kortykosteroidów może być minimalizowana poprzez stopniowe zmniejszanie dawki. Ten typ względnej niewydolności może utrzymywać się jeszcze przez kilka miesięcy po przerwaniu leczenia. Z tego względu w przypadku wystąpienia sytuacji powodującej stres należy rozważyć wdrożenie terapii hormonalnej. Ze względu na zmniejszone wydzielanie mineralokortykoidów należy jednocześnie podawać sól i (lub) mineralokortykoidy.
U pacjentów stosujących kortykosteroidy narażonych na nietypowe sytuacje stresowe zaleca się stosowanie wyższych dawek szybko działających kortykosteroidów przed sytuacją stresową, w jej trakcie i po zakończeniu.
?Zespół odstawienia? steroidów, który pozornie nie jest związany z niedoczynnością kory nadnerczy, może także wystąpić po nagłym odstawieniu glikokortykoidów. Zespół ten obejmuje następujące objawy: jadłowstręt, nudności, wymioty, letarg, bóle głowy, gorączkę, ból stawów, złuszczanie, bóle mięśni, spadek masy ciała i (lub) niedociśnienie tętnicze. Uważa się, że objawy związane z nagłym odstawieniem steroidów są raczej konsekwencjami nagłej zmiany stężenia glikokortykoidów, a nie małego stężenia kortykosteroidów.
Glikokortykosteroidy mogą powodować lub nasilać zespół Cushinga, dlatego nie należy podawać ich pacjentom z chorobą Cushinga.
U pacjentów z niedoczynnością tarczycy stwierdzono nasilone działanie kortykosteroidów.
Wpływ na metabolizm i odżywianie
Kortykosteroidy, w tym metyloprednizolon, mogą zwiększać stężenie glukozy we krwi, nasilać wcześniej istniejącą cukrzycę i predysponować pacjentów długotrwale stosujących kortykosteroidy do wystąpienia cukrzycy.
Zaburzenia psychiczne
Podczas stosowania kortykosteroidów mogą wystąpić zaburzenia psychiczne, od euforii, bezsenności, wahań nastroju, zmian osobowości i ciężkiej depresji po ciężkie zaburzenia psychotyczne. Ponadto, kortykosteroidy mogą nasilać istniejącą niestabilność emocjonalną lub tendencje psychotyczne.
Po zastosowaniu steroidów o działaniu ogólnoustrojowym mogą wystąpić potencjalnie ciężkie psychiczne działania niepożądane. Działania niepożądane występują na ogół w ciągu kilku dni lub tygodni od rozpoczęcia leczenia. Większość z nich ustępuje po zmniejszeniu dawki lub odstawieniu produktu, chociaż może być konieczne też swoiste leczenie. Zgłaszano występowanie zaburzeń psychicznych po odstawieniu kortykosteroidów; ich częstość nie jest jednak znana. Pacjentów i (lub) opiekunów należy zachęcać, aby zasięgnęli porady lekarza w przypadku rozwinięcia się u pacjenta objawów psychologicznych, szczególnie w przypadku podejrzenia nastroju depresyjnego lub myśli samobójczych. Należy ich poinformować o konieczności zwracania szczególnej uwagi na zaburzenia psychiczne, które mogą wystąpić w trakcie lub bezpośrednio po zmniejszeniu dawki, lub odstawieniu steroidów o działaniu ogólnoustrojowym.
Wpływ na układ nerwowy
Kortykosteroidy należy stosować ostrożnie u pacjentów z zaburzeniami przebiegającymi z drgawkami.
Kortykosteroidy powinny być stosowane ostrożnie u pacjentów z myasthenia gravis (patrz również poniżej ostrzeżenia dotyczące miopatii w Zaburzeniach mięśniowo-szkieletowych).
Wpływ na narząd wzroku
Należy zachować ostrożność stosując glikokortykosteroidy u pacjentów z oczną infekcją wirusem Herpes simplex ze względu na ryzyko perforacji rogówki.
Długotrwałe stosowanie kortykosteroidów może prowadzić do rozwoju zaćmy tylnej podtorebkowej i zaćmy jądrowej (szczególnie u dzieci), wytrzeszczu lub zwiększenia ciśnienia wewnątrzgałkowego, które może spowodować jaskrę z potencjalnym uszkodzeniem nerwów wzrokowych. U pacjentów otrzymujących glikokortykosteroidy mogą się również częściej rozwijać wtórne zakażenia grzybicze i wirusowe gałki ocznej.
Wpływ na serce
Ze względu na niekorzystny wpływ glikokortykoidów na układ sercowo-naczyniowy, w tym dyslipidemię i nadciśnienie tętnicze, pacjenci z obecnymi czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego mogą być narażeni na dodatkowy wpływ na układ sercowo-naczyniowy w przypadku stosowania dużych dawek i długotrwałego leczenia. W związku z tym, takim pacjentom kortykosteroidy należy podawać z zachowaniem ostrożności, z uwzględnieniem zmiany współczynnika ryzyka oraz dodatkowo monitorować układ sercowo-naczyniowy, jeżeli to konieczne. Stosowanie małych dawek i leczenie co drugi dzień może zmniejszyć częstość występowania powikłań związanych z leczeniem kortykosteroidami.
Po szybkim podaniu dożylnym dużych dawek soli sodowej bursztynianu metyloprednizolonu (ponad 0,5 g podane w czasie poniżej 10 minut) obserwowano zaburzenia rytmu serca i (lub) zapaść krążeniową i (lub) zatrzymanie akcji serca. Podczas podawania lub po podaniu dużych dawek soli sodowej bursztynianu metyloprednizolonu obserwowano bradykardię, która może nie być związana z szybkością lub czasem trwania wlewu dożylnego.
W przypadku pacjentów z zastoinową niewydolnością serca, kortykosteroidy o działaniu ogólnoustrojowym należy podawać z zachowaniem ostrożności i tylko wtedy, jeśli jest to niezbędne.
Wpływ na układ naczyniowy
Pacjentom z nadciśnieniem tętniczym steroidy należy podawać z zachowaniem ostrożności.
Wpływ na żołądek i jelita
Nie ma wspólnego stanowiska na temat tego, czy kortykosteroidy są odpowiedzialne za wrzody trawienne stwierdzane w okresie leczenia. Niemniej jednak leczenie glikokortykoidami może maskować objawy wrzodów trawiennych, dlatego też może wystąpić perforacja lub krwotok bez towarzyszącego znacznego bólu.
Należy zachować ostrożność podczas stosowania kortykosteroidów u pacjentów z niespecyficznym wrzodziejącym zapaleniem jelita w razie zagrożenia perforacją, ropniem lub inną infekcją ropną, zapaleniem uchyłka, niedawno wykonanymi anastomozami jelitowymi, lub czynnym, lub utajonym owrzodzeniem żołądka.
Wpływ na wątrobę i drogi żółciowe
Po podaniu wysokich dawek kortykosteroidów może wystąpić ostre zapalenie trzustki.
Wpływ na układ mięśniowo-szkieletowy
Podczas stosowania dużych dawek kortykosteroidów opisywano przypadki ostrej miopatii, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami transmisji nerwowo-mięśniowej (np. w myasthenia gravis) lub u pacjentów leczonych jednocześnie lekami antycholinergicznymi, w tym blokerami nerwowomięśniowymi (np. pankuronium). Jeśli wystąpi, ostra miopatia ma postać uogólnioną, może obejmować mięśnie oka i mięśnie oddechowe, a także prowadzić do niedowładu czterokończynowego. Może wystąpić zwiększenie aktywności kinazy kreatyny. Poprawa stanu klinicznego lub całkowite wyleczenie po zaprzestaniu leczenia kortykosteroidami może pojawić się po kilku tygodniach lub nawet latach.
Osteoporoza jest częstym działaniem niepożądanym związanym z długotrwałym stosowaniem wysokich dawek glikokortykosteroidów, ale nie jest to działanie często rozpoznawane.
Wpływ na nerki i drogi moczowe
Kortykosteroidy należy stosować z zachowaniem ostrożności u pacjentów z niewydolnością nerek.
Badania diagnostyczne
Hydrokortyzon lub kortyzon w średnich i dużych dawkach może zwiększać ciśnienie krwi, retencję soli i wody, oraz zwiększać wydalanie potasu. Prawdopodobieństwo występowania tych działań jest mniejsze w przypadku pochodnych syntetycznych, chyba że są one stosowane w dużych dawkach. Konieczne może się okazać ograniczenie soli oraz uzupełnianie potasu w diecie. Wszystkie glikokortykosteroidy zwiększają wydalanie wapnia.
Urazy, zatrucia i powikłania po zabiegach
Wyniki badania wieloośrodkowego wykazały, że nie należy stosować soli sodowej bursztynianu metyloprednizolonu jako leku rutynowego w leczeniu urazów głowy. W badaniu wykazano zwiększenie śmiertelności po 2 tygodniach lub 6 miesiącach od wystąpienia urazu u pacjentów leczonych solą sodową bursztynianu metyloprednizolonu, w porównaniu z zastosowaniem placebo. Nie stwierdzono relacji przyczynowej związanej z leczeniem solą sodową bursztynianu metyloprednizolonu.
Inne działania niepożądane
Zaleca się ostrożność w przypadku długotrwałego leczenia kortykosteroidami u pacjentów w podeszłym wieku ze względu na potencjalnie zwiększone ryzyko wystąpienia osteoporozy, a także zwiększone ryzyko zatrzymania płynów i wynikające z tego nadciśnienie tętnicze.
Powikłania leczenia glikokortykoidami zależą od wielkości dawki i czasu trwania leczenia, dlatego po uwzględnieniu stosunku korzyści do ryzyka należy podjąć indywidualnie decyzję co do dawki i czasu trwania leczenia, a także czy produkt podawać codziennie czy w schemacie przerywanym.
Należy stosować najmniejszą skuteczną dawkę kortykosteroidów, aby kontrolować stan pacjenta w okresie leczenia i jeżeli można zmniejszyć dawkę, należy ją zmniejszać stopniowo.
Stosowanie u dzieci
Rozpuszczalnik do sporządzenia roztworu do wstrzykiwań zawiera alkohol benzylowy. Donoszono o związku między alkoholem benzylowym i śmiertelnym ?zespołem chwytania powietrza? (zaburzenie oddechowe, charakteryzujące się ciągłym utrudnionym oddechem, ang. ?gasping syndrome?) u dzieci przedwcześnie urodzonych.
Należy dokładnie obserwować wzrost i rozwój niemowląt oraz dzieci poddawanych długotrwałej terapii kortykosteroidowej. U dzieci otrzymujących glikokortykosteroidy długotrwale, codziennie i w dawkach podzielonych, wzrost może być zahamowany, dlatego taki schemat stosowania należy ograniczyć do najcięższych wskazań. Podawanie glikokortykoidów w schemacie co drugi dzień zwykle eliminuje lub minimalizuje występowanie tego działania niepożądanego.
Niemowlęta i dzieci przyjmujące kortykosteroidy długotrwale są szczególnie narażone na zwiększenie ciśnienia śródczaszkowego.
Po podaniu dużych dawek kortykosteroidów u dzieci może się rozwinąć zapalenie trzustki.
Inne ostrzeżenia
Kortykoterapia ma wpływ na wynik wielu badań i parametrów biologicznych (np. testów skórnych, badań poziomu hormonów tarczycy).
Działanie glikokortykosteroidów jest szczególnie nasilone u pacjentów z marskością wątroby.
Pacjenci z cukrzycą: objawy utajonej cukrzycy lub zwiększonego zapotrzebowania na insulinę, lub doustne leki zmniejszające glikemię.
Powikłania w terapii za pomocą glikokortykosteroidów zależą od wielkości dawki oraz od czasu trwania leczenia, dlatego w każdym przypadku należy indywidualnie podejmować decyzję dotyczącą dawki i długości leczenia, oraz stosowania terapii codziennej lub przerywanej, uwzględniając stosunek ryzyka do korzyści.
Należy skracać leczenie, jeśli tylko jest to możliwe. W czasie leczenia długotrwałego zaleca się obserwację medyczną (patrz też punkt 4.2). Ewentualne przerwanie długotrwałej terapii powinno odbywać się pod kontrolą medyczną (stopniowe przerwanie leczenia, ocena czynności kory nadnerczy). Najważniejsze objawy niewydolności kory nadnerczy to osłabienie, niedociśnienie ortostatyczne i depresja.
Nie należy podawać produktu Solu-Medrol we wstrzyknięciach do mięśnia naramiennego ze względu na częste występowanie zaniku podskórnego.
Charakterystyka produktu leczniczego Solu-Medrol
Charakterystyka produktu leczniczego wygenerowana została automatycznie na podstawie informacji dostępnych w Rejestrze Produktów Leczniczych.
Ten lek zażywany jednocześnie z innymi lekami może mieć negatywny wpływ na twoje zdrowie.
Interakcje tego leku z żywnością mogą wpływać na ograniczenie skuteczności leczenia.
Poniżej znajduje się lista znanych nam interakcji tego leku z żywnością.
Interakcja bardzo istotna
Flawonoidy (naryngenina) i furanokumaryny (6,7,-dihydroksybergamotyna) zawarte w soku grejpfrutowym hamują aktywność izoenzymu CYP3A4 odpowiedzialnego za metabolizm metyloprednizolonu. Może to spowodować wzrost stężenia tego leku we krwi, a tym samym ryzyka działań niepożądanych. W czasie przyjmowania leku należy ograniczyć spożycie grejpfrutów i soku grejpfrutowego oraz nie popijać nim leków.
Wybierz interesujące Cię informacje:
