Leczenie skojarzone niezalecane
Leczenie stabilnej, przewlekłej niewydolności serca
Leki
przeciwarytmiczne
klasy I (np. chinidyna,
dyzopiramid
, lidokaina,
fenytoina
,
flekainid
,
propafenon
): może nasilić się wpływ na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego i ujemne działanie inotropowe.
Leczenie we wszystkich wskazaniach
Antagoniści wapnia typu
werapamilu
i, w mniejszym stopniu, typu
diltiazemu
: ujemny wpływ na kurczliwość i przewodzenie przedsionkowo-komorowe. Podawanie dożylne
werapamilu
u pacjentów, którzy leczeni są beta-adrenolitykami, może prowadzić do znacznego niedociśnienia oraz bloku przedsionkowo-komorowego.
Leki
przeciwnadciśnieniowe
działające ośrodkowo (np.
klonidyna
,
metylodopa
,
moksonidyna
,
rylmenidyna
): stosowanie jednocześnie z lekami
przeciwnadciśnieniowymi
o działaniu ośrodkowym może spowodować nasilenie niewydolności serca wskutek zmniejszenia ośrodkowego napięcia współczulnego (zwolnienie czynności serca, zmniejszenie pojemności minutowej serca, rozszerzenie naczyń krwionośnych). Nagłe ich odstawienie, szczególnie przed odstawieniem beta-adrenolityków, może zwiększyć ryzyko „nadciśnienia z odbicia".
Leczenie skojarzone, które należy stosować z ostrożnością
Leczenie nadciśnienia tętniczego i dławicy piersiowej
Leki
przeciwarytmiczne
klasy I (np. chinidyna,
dyzopiramid
, lidokaina,
fenytoina
,
flekainid
,
propafenon
): może nasilić się wpływ na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego i ujemne działanie inotropowe.
Leczenie we wszystkich wskazaniach
Antagoniści wapnia typu
dihydropirydyny
(np.
felodypina
i
amlodypina
): jednoczesne stosowanie może zwiększać ryzyko niedociśnienia i nie można wykluczyć dalszego pogorszenia czynności skurczowej komór u pacjentów z niewydolnością serca.
Leki
przeciwarytmiczne
klasy III (np.
amiodaron
): może nasilić się wpływ na czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego.
Beta-
adrenolityki
stosowane miejscowo (np. krople do oczu stosowane w jaskrze): mogą nasilać ogólnoustrojowe działanie
bisoprololu
.
Leki
parasympatykomimetyczne
: jednoczesne podawanie może wydłużyć czas przewodzenia przedsionkowo-komorowego i zwiększyć ryzyko bradykardii.
Insulina i doustne leki przeciwcukrzycowe: nasilenie działania
hipoglikemizującego
. Blokada receptorów beta-adrenergicznych może maskować objawy hipoglikemii.
Środki stosowane w znieczuleniu ogólnym: osłabienie odruchowej tachykardii i zwiększenie ryzyka niedociśnienia (patrz
CHPL
: punkt 4.4).
Glikozydy naparstnicy: wydłużenie czasu przewodzenia przedsionkowo-komorowego, zwolnienie czynności serca.
Niesteroidowe leki przeciwzapalne (
NLPZ
): mogą osłabiać działanie hipotensyjne
bisoprololu
.
Beta-adrenomimetyki (np.
izoprenalina
,
dobutamina
): jednoczesne podawanie z
bisoprololem
może osłabiać działanie obu produktów leczniczych.
Leki
adrenomimetyczne
działające
agonistycznie
na receptory alfa- i beta-adrenergiczne (np. noradrenalina, adrenalina): jednoczesne stosowanie z
bisoprololem
może ujawnić działanie zwężające naczynia krwionośne, zależne od receptorów alfa-adrenergicznych, prowadz
ąc
do zwiększenia ciśnienia tętniczego i nasilenia chromania przestankowego. Uważa się, że takie interakcje są bardziej prawdopodobne w przypadku niewybiórczych beta-adrenolityków.
Jednoczesne stosowanie leków
przeciwnadciśnieniowych
, a także innych leków obniżających ciśnienie tętnicze (np. trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, barbiturany, pochodne fenotiazyny) może zwiększać ryzyko niedociśnienia.
Leczenie skojarzone, które należy rozważyć
Meflochina: zwiększone ryzyko bradykardii.
Inhibitory
monoaminooksydazy
(z wyjątkiem inhibitorów MAO-B): nasilenie hipotensyjnego działania beta-adrenolityków, ale również ryzyko przełomu nadciśnieniowego.
Ryfampicyna: w wyniku indukcji enzymów wątrobowych, możliwe jest nieznaczne skrócenie okresu półtrwania
bisoprololu
. Najczęściej, nie jest konieczne dostosowanie dawkowania.
Pochodne ergotaminy: zaostrzenie zaburzeń krążenia obwodowego.