Leuprostin implant podskórny | 3,6 mg | 1 impl.

Jeden implant zawiera 3,6 mg leuproreliny (Leuprorelinum) w postaci octanu.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Nadwrażliwość na leuprorelinę, na inne analogi GnRH (gonadoliberyny) lub na kopolimer kwasu mlekowego i glikolowego.

Leczenie implantem Leuprostin 3,6 mg nie jest wskazane w przypadkach, gdy wykazano, że rak jest hormonalnie niezależny.

Po chirurgicznej kastracji implant Leuprostin 3,6 mg nie powoduje dalszego zmniejszenia stężenia testosteronu.

Stosowanie implantu Leuprostin 3,6 mg jest przeciwwskazane u kobiet i u dzieci.

W następstwie zahamowania uwalniania hormonów płciowych mogą powstać działania niepożądane. Częstość ich występowania określono następująco:

Bardzo często: ≥1/10

Często: ≥1/100 do

Niezbyt często: ≥1/1000 do

Rzadko: ≥1/10 000 do

Bardzo rzadko: < 1/10 000

Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)

Do najczęstszych działań niepożądanych podczas leczenia leuproreliną należą uderzenia gorąca i zwiększona potliwość. Wystepują one z częstością > 10%.

Zaburzenia układu immunologicznego

Bardzo rzadko: uogólnione reakcje alergiczne (goraczka, wysypka skórna, świąd, reakcje anafilaktyczne)

Zaburzenia endokrynologiczne

Niezbyt często: ginekomastia

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania

Niezbyt często: zmniejszony apetyt, zmiany w cukrzycowym statusie metabolicznym (zwiększenie lub zmniejszenie stężenia glukozy we krwi)

Zaburzenia psychiczne

Często podczas długotrwałego leczenia/niezbyt często podczas krótkotrwałego leczenia: zmiany nastroju, depresja

Niezbyt często: nastrój depresyjny lub zaostrzenie wcześniej wystepujących objawów

Zaburzenia układu nerwowego

Niezbyt często: bóle głowy, zawroty głowy

Bardzo rzadko: przemijające zaburzenia smaku, krwotok do przysadki mózgowej po początkowym podaniu leuproreliny pacjentom z gruczolakiem przysadki*

Zaburzenia naczyniowe

Bardzo często: uderzenia gorąca z napadowym poceniem się

Niezbyt często: zmiany ciśnienia tętniczego (nadciśnienie lub niedociśnienie tętnicze) Rzadko: zakrzepica

Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia

Niezbyt często: trudności w oddychaniu

Rzadko: zator płucny

Zaburzenia żołądka i jelit

Niezbyt często: biegunka

Bardzo rzadko: nudności i (lub) wymioty

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Niezbyt często: łysienie

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe i tkanki łącznej

Bardzo rzadko: dolegliwości ze strony stawów i mięśni

Zaburzenia układu rozorodczego i piersi

Bardzo często: zmniejszone libido i potencja

Niezbyt często: zmniejszenie wielkości jąder

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Bardzo często: zwiększona potliwość

Bardzo rzadko: obrzęk, zmęczenie, miejscowe reakcje skórne, np. zaczerwienienie w miejscu wkłucia, które zazwyczaj ustępuje nawet w przypadku kontynuowania leczenia

Inne

Niezbyt często: zwiększenie masy ciała

Badania laboratoryjne

Niezbyt często: zwiększona aktywność takich enzymów, jak dehydrogenaza mleczanowa (LDH), fosfataza zasadowa (AP) lub aminotransferazy, takie jak AspAT, AlAT lub gamma-GT.

W jednym przypadku wystąpiła zakrzepica centralnej tętnicy siatkówki. U jednego spośród 120 000 pacjentów leczonych obecnie octanem leuproreliny wystąpiły zaburzenia czynności przysadki ze zmianami zajmującymi przestrzeń wewnątrzczaszkową podczas długotrwałego leczenia produktem stosowanym w postaci depot w dawce 7,5 mg. Oba zdarzenia ustapiły po zastosowaniu odpowiedniego leczenia, bez przerywania leczenia octanem leuproreliny w postaci depot w dawce 7,5 mg.

* Krwotok do przysadki:

Po wprowadzeniu produktu do obrotu opisywano rzadkie przypadki krwotoku do przysadki (objaw kliniczny wtórny do zawału przysadki mózgowej) po podaniu agonisty gonadoliberyny. W większości z tych przypadków rozpoznano gruczolaka przysadki, a większość krwotoków do przysadki występowała w ciągu 2 tygodni od podania pierwszej dawki (niekiedy w ciągu pierwszej godziny). Krwotok ten objawiał się nagłym bólem głowy, wymiotami, zaburzeniami widzenia, porażeniem mięśni oka, zmianą statusu psychicznego i czasami zapaścią sercowo-naczyniową. Konieczna była pilna opieka medyczna.

Uwagi Reakcję na leczenie implantem Leuprostin 3,6 mg można monitorować, oznaczając stężenie testosteronu w surowicy, aktywność fosfatazy kwaśnej i stężenie PSA. W poczatkowej fazie leczenia stężenie terstosteronu najpierw zwiększa się, po czym zmniejsza w czasie 2 tygodni. Po 2-4 tygodniach stężenia testosteronu sa porównywalne do obserwowanych po obustronnym usunięciu jąder i utrzymują się przez cały okres leczenia.

Długotrwałe leczenie przeciwandrogenowe w postaci stosowania analogów GnRH lub obustronnego usunięcia jąder wiąże się ze zwiększonym ryzykiem utraty masy kostnej i może prowadzić do osteoporozy i większego ryzyka złamań. U pacjentów z grupy ryzyka wspomagające leczenie bisfosfonianem może zapobiec demineralizacji kości.

W początkowej fazie leczenia może wystąpić zwiększenie aktywności fosfatazy kwaśnej, z reguły przemijające. Powrót do fizjologicznych lub prawie fizjologicznych wartości następuje po kilku tygodniach.

Leuprorelina, podobnie jak inne analogi LHRH, powoduje przemijające zwiększenie steżenia testosteronu w surowicy podczas pierwszego lub dwóch tygodni leczenia. Z tego względu możliwe nasilenie objawów podmiotowych i przedmiotowych choroby w pierwszych tygodniach leczenia może dotyczyć pacjentów z przerzutami do kręgosłupa i (lub) ze zwężeniem drogi odpływu moczu lub hematurią. Nasilenie tych stanów może prowadzić do zaburzeń neurologicznych, takich jak osłabienie i (lub) mrowienie kończyn dolnych bądź pogorszenie objawów urologicznych (patrz punkt 4.4).

Dawkowanie

Zalecaną dawką jest pojedyncza dawka 3,6 mg leuproreliny raz w miesiącu.

W wyjątkowych przypadkach po drugim podaniu można opóźnić kolejną dawkę produktu leczniczego o maksymalnie 2 tygodnie, zazwyczaj bez zmniejszenia skuteczności działania terapeutycznego u większości pacjentów (patrz punkt 5.2).

Sposób podawania

Produkt leczniczy powinien być podawany przez lekarza z doświadczeniem w leczeniu guzów nowotworowych.

Implant umieszcza się podskórnie w skórze brzucha, z zachowaniem jałowych technik podania.

Instrukcja użycia

1. Odkazić miejsce wstrzyknięcia znajdujące się na przedniej powłoce brzusznej poniżej linii pępkowej.

2. Wyjąć strzykawkę ze sterylnego opakowania i sprawdzić, czy wewnątrz widoczny jest implant. W razie konieczności strzykawkę należy obejrzeć pod światło lub delikatnie nią wstrząsnąć.

3. Odciągnąć tłok strzykawki całkowicie do tyłu, do pozycji "stop?". Podczas wykonywania tej czynności słyszalne będzie kilka kliknięć. Następnie zdjąć nasadkę ochronną z igły.

Uwaga: Tłok strzykawki można przesunąć do przodu w celu wstrzyknięcia implantu tylko wtedy, gdy uprzednio był on całkowicie wysunięty do pozycji "stop".

4. Ująć korpus strzykawki jedną ręką. Drugą ręką ścisnąć skórę pacjenta. Całą igłę wbić pod niewielkim kątem w tkankę podskórną przedniej powłoki brzusznej (prawie równolegle do powierzchni skóry) poniżej linii pępkowej, trzymając skośnie ścięte ostrze igły

skierowane w górę.

5. Ostrożnie wyciągnąć strzykawkę około 1 cm do tyłu (kanał punkcyjny dla implantu). Aby wstrzyknąć implant do kanału punkcyjnego, wcisnąć całkowicie tłok strzykawki aż do zatrzaśnięcia się go w odpowiednim miejscu ze słyszalnym kliknięciem.

6. Wyjąć igłę. W celu upewnienia się, że implant został wstrzyknięty prawidłowo, sprawdzić czy biała końcówka tłoczka jest widoczna w końcówce igły.

Na początku i po 3 miesiącach stosowania implantu Leuprostin 3,6 mg trzeba oznaczyć zarówno stężenie PSA, jak i całkowitego testosteronu. Rak gruczołu krokowego jest wrażliwy na androgeny, jeśli po 3 miesiącach stężenie testosteronu jest na poziomie kastracyjnym (?0,5 ng/ml), a wartość PSA zmniejszyła się. Wczesne znaczne zmniejszenie stężenia PSA (około 80% wartości wyjściowej) można uznać za prognostycznie dobry wskaźnik dla długotrwałej reakcji zahamowania wydzielania androgenów. W takiej sytuacji wskazana jest terapia ablacyjna (np. implantem Leuprostin 3,6 mg).

Jeśli u pacjentów z zahamowanym wydzielaniem testosteronu stężenie PSA pozostaje niezmienione lub zwiększyło się, rak gruczołu krokowego jest niewrażliwy na androgeny. W takich przypadkach kontynuacja hormonalnej terapii ablacyjnej nie jest właściwa.

Jeśli jednak u pacjenta wystąpi odpowiedź kliniczna (np. zmniejszenie objawów bólowych i dyzurycznych, zmniejszenie wielkości gruczołu krokowego), trzeba wziąć pod uwagę fałszywie ujemne wyniki. W tych rzadkich przypadkach stosowanie implantu Leuprostin 3,6 mg należy kontynuować przez kolejne 3 miesiące i kontrolować stężenie PSA, a ponadto monitorować objawy kliniczne.

Z zasady leczenie zaawansowanego, hormonozależnego raka gruczołu krokowego implantem Leuprostin 3,6 mg jest leczeniem długotrwałym.

Powodzenie leczenia należy monitorować w regularnych odstępach czasu (zwłaszcza w przypadku oznak postępującej choroby mimo odpowiedniego leczenia) przez badanie kliniczne (palpacyjne badanie per rectum gruczołu krokowego, badanie sonograficzne, densytometrię kości, tomografię komputerową) i kontrolowanie aktywności fosfatazy i (lub) stężenia PSA oraz testosteronu w surowicy.

Implant Leuprostin 3,6 mg można stosować tylko pod nadzorem lekarza z doświadczeniem w leczeniu przeciwnowotworowym, który dysponuje odpowiednimi urządzeniami do monitorowania odpowiedzi pacjenta na leczenie.

W pierwszym tygodniu leczenia leuprorelina powoduje przemijające zwiększenie stężenia testosteronu w surowicy. Może się to wiązać z nawrotem lub nasileniem wzrostu guza i może obejmować pogorszenie istniejących lub wystąpienie nowych objawów (pojawienie się lub nasilenie bólów kostnych, zwężenia drogi odpływu moczu z jej skutkami, ucisk rdzenia kręgowego, osłabienie lub mrowienie nóg, obrzęk limfatyczny). Objawy te ustępują zazwyczaj w trakcie dalszego leczenia.

W celu zmniejszenia ryzyka nawrotu można rozpocząć podawanie leku hamującego wydzielanie androgenów na 3 dni przed rozpoczęciem stosowania leuproreliny i kontynuować jego podawanie przez pierwsze 2 do 3 tygodni leczenia. Według doniesień zabieg ten zapobiega następstwom początkowego zwiększenia stężenia testosteronu.

Pacjentów z przerzutami do kręgosłupa lub mózgu i (lub) pacjentów ze zwężeniem drogi odpływu moczu należy szczególnie uważnie obserwować (najlepiej w szpitalu), zwłaszcza w pierwszych tygodniach leczenia. W pojedynczych przypadkach obserwowano u tych pacjentów ucisk rdzenia kręgowego i zaburzenia czynności nerek.

Monitorowanie stężenia testosteronu w surowicy zależy od metodologii badania. Przy podejmowaniu klinicznych i terapeutycznych decyzji należy brać pod uwagę rodzaj i dokładność zastosowanej metody.

Możliwe jest wystąpienie u pacjentów zmian metabolicznych (np. nietolerancji glukozy lub pogorszenia istniejącej cukrzycy) oraz zaburzeń sercowo-naczyniowych. Pacjentów z dużym ryzykiem zaburzeń metabolicznych lub sercowo-naczyniowych należy uważnie zbadać przed podjęciem leczenia i odpowiednio kontrolować w trakcie leczenia przeciwandrogenowego.

U pacjentów leczonych agonistami GnRH, takimi jak Leuprostin 3,6 mg, istnieje zwiększone ryzyko incydentów depresji (również o dużym nasileniu). Pacjentów należy poinformować o takim zagrożeniu i w razie wystąpienia objawów zastosować właściwe leczenie.

Implant Leuprostin 3,6 mg można stosować tylko pod nadzorem lekarza z doświadczeniem w leczeniu przeciwnowotworowym, który dysponuje odpowiednimi urządzeniami do monitorowania odpowiedzi pacjenta na leczenie.

W pierwszym tygodniu leczenia leuprorelina powoduje przemijające zwiększenie stężenia testosteronu w surowicy. Może się to wiązać z nawrotem lub nasileniem wzrostu guza i może obejmować pogorszenie istniejących lub wystąpienie nowych objawów (pojawienie się lub nasilenie bólów kostnych, zwężenia drogi odpływu moczu z jej skutkami, ucisk rdzenia kręgowego, osłabienie lub mrowienie nóg, obrzęk limfatyczny). Objawy te ustępują zazwyczaj w trakcie dalszego leczenia.

W celu zmniejszenia ryzyka nawrotu można rozpocząć podawanie leku hamującego wydzielanie androgenów na 3 dni przed rozpoczęciem stosowania leuproreliny i kontynuować jego podawanie przez pierwsze 2 do 3 tygodni leczenia. Według doniesień zabieg ten zapobiega następstwom początkowego zwiększenia stężenia testosteronu.

Pacjentów z przerzutami do kręgosłupa lub mózgu i (lub) pacjentów ze zwężeniem drogi odpływu moczu należy szczególnie uważnie obserwować (najlepiej w szpitalu), zwłaszcza w pierwszych tygodniach leczenia. W pojedynczych przypadkach obserwowano u tych pacjentów ucisk rdzenia kręgowego i zaburzenia czynności nerek.

Monitorowanie stężenia testosteronu w surowicy zależy od metodologii badania. Przy podejmowaniu klinicznych i terapeutycznych decyzji należy brać pod uwagę rodzaj i dokładność zastosowanej metody.

Możliwe jest wystąpienie u pacjentów zmian metabolicznych (np. nietolerancji glukozy lub pogorszenia istniejącej cukrzycy) oraz zaburzeń sercowo-naczyniowych. Pacjentów z dużym ryzykiem zaburzeń metabolicznych lub sercowo-naczyniowych należy uważnie zbadać przed podjęciem leczenia i odpowiednio kontrolować w trakcie leczenia przeciwandrogenowego.

U pacjentów leczonych agonistami GnRH, takimi jak Leuprostin 3,6 mg, istnieje zwiększone ryzyko incydentów depresji (również o dużym nasileniu). Pacjentów należy poinformować o takim zagrożeniu i w razie wystąpienia objawów zastosować właściwe leczenie.