Irinotecan Kabi koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji | 20 mg/ml | 1 fiol. po 25 ml

Roztwór zawiera 20 mg/ml chlorowodorku irynotekanu trójwodnego (co odpowiada 17,33 mg/ml irynotekanu).

Każda fiolka po 2 ml zawiera 40 mg; każda fiolka po 5 ml zawiera 100 mg; każda fiolka po 15 ml zawiera 300 mg i każda fiolka po 25 ml zawiera 500 mg chlorowodorku irynotekanu trójwodnego.

Produkt leczniczy zawiera także sorbitol. Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

• Przewlekłe zapalenie jelit i (lub) niedrożność jelit (patrz punkt 4.4).

• Ciężka nadwrażliwość w wywiadzie na chlorowodorek irynotekanu trójwodny lub na inne składniki produktu leczniczego Irinotecan Kabi.

• Ciąża i laktacja (patrz punkty 4.4 i 4.6).

• Stężenie bilirubiny większe niż 3-krotna górna granica normy (patrz punkt 4.4).

• Ciężka niewydolność szpiku kostnego.

• Stan sprawności > 2 wg klasyfikacji WHO.

• Jednoczesne stosowanie ziela dziurawca (patrz punkt 4.5).

Informacje o dodatkowych przeciwwskazaniach dotyczących cetuksymabu lub bewacyzumabu zamieszczono w drukach informacyjnych tych produktów leczniczych.

Działania niepożądane opisane w tym punkcie dotyczą irynotekanu. Nie ma dowodów na wpływ cetuksymabu na profil bezpieczeństwa irynotekanu i vice versa. W skojarzeniu z cetuksymabem dodatkowo zgłaszane były działania niepożądane oczekiwane po stosowaniu cetuksymabu (takie jak wysypka trądzikowata - 88%). Informacje o działaniach niepożądanych w przypadku stosowania irynotekanu w skojarzeniu z cetuksymabem, zamieszczono w Charakterystyce Produktu Leczniczego cetuksymabu.

Informacje o działaniach niepożądanych w przypadku stosowania irynotekanu w skojarzeniu z bewacyzumabem zamieszczono w Charakterystyce Produktu Leczniczego bewacyzumabu.

Działania niepożądane przedstawione poniżej uznane za prawdopodobnie związane z podawaniem irynotekanu lub za takie, w przypadku których istnieje możliwość takiego powiązania, zgłoszono w przypadku 765 pacjentów otrzymujących zalecaną dawkę 350 mg/m² pc. w monoterapii oraz w przypadku 145 pacjentów leczonych irynotekanem w terapii skojarzonej z 5FU/FA przy schemacie dawkowania co 2 tygodnie w zalecanej dawce 180 mg/m² pc.

Do najcięższych i (lub) najczęstszych działań niepożądanych związanych z podawaniem irynotekanu zarówno w monoterapii jak i w terapii skojarzonej należą zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego (biegunka, nudności, wymioty, zaparcie), zaburzenia hematologiczne (neutropenia, niedokrwistość, trombocytopenia), gorączka, astenia, ostry zespół cholinergiczny, zakażenia i łysienie.

Częstości występowania podane w poniższej tabeli zostały określone według następującej konwencji: bardzo często (≥1/10); często (≥1/100 do < 1/10); niezbyt często (≥1/1 000 do < 1/100); rzadko (≥1/10 000 do < 1/1 000); bardzo rzadko (< 1/10 000).

Więcej szczegółów podano w poniższej tabeli.

¹ Może być ciężka, opóźniona i przebiegać z gorączką.

² Związane z leczeniem irynotekanem i (lub) loperamidem.

³ W tym zapalenie jelita ślepego oraz niedokrwienne i wrzodziejące zapalenie okrężnicy.

⁴ Gorączka przy braku zakażenia i ciężka neutropenia.

⁵ Z ciężką neutropenią lub bez niej.

⁶ Często związane z biegunką i (lub) wymiotami.

⁷ Spowodowane odwodnieniem wskutek biegunki i (lub) wymiotów czy posocznicy.

Zaburzenia żołądka i jelit

Opóźniona biegunka

Biegunka (występująca po upływie 24 godzin po podaniu produktu leczniczego) jest objawem toksyczności produktu leczniczego Irinotecan Kabi ograniczającym jego dawkę.

W monoterapii :

Ciężką biegunkę obserwowano u 20% pacjentów, którzy przestrzegali zaleceń dotyczących postępowania podczas biegunki. Ciężka biegunka wystąpiła w 14% ocenianych cykli. Mediana czasu wystąpienia pierwszego płynnego stolca to 5. dzień po infuzji produktu leczniczego Irinotecan Kabi.

W leczeniu skojarzonym

Ciężką biegunkę obserwowano u 13,1% pacjentów, którzy przestrzegali zaleceń dotyczących postępowania podczas biegunki. Ciężka biegunka wystąpiła w 3,9% ocenianych cykli.

Niezbyt często zgłaszano przypadki rzekomobłoniastego zapalenia okrężnicy, z których jeden udokumentowano bakteriologicznie (Clostridium difficile).

Nudności i wymioty

W monoterapii:

U około 10% pacjentów, u których stosowano przeciwwymiotne produkty lecznicze nudności i wymioty miały ciężki przebieg.

W leczeniu skojarzonym:

Stwierdzono mniejszą częstość występowania ciężkich nudności i wymiotów (odpowiednio u 2,1%, 2,8% pacjentów).

Odwodnienie

Zgłaszano przypadki odwodnienia zazwyczaj związane z biegunką i (lub) wymiotami.

Obserwowano rzadkie przypadki niewydolności nerek, niedociśnienia lub niewydolności sercowokrążeniowej u pacjentów, u których wystąpiły epizody odwodnienia związane z biegunką i (lub) z wymiotami.

Inne zaburzenia żołądkowo-jelitowe

Obserwowano zaparcia związane z podawaniem irynotekanu i (lub) loperamidu:

• w monoterapii: u mniej niż 10% pacjentów, • w leczeniu skojarzonym: u 3,4% pacjentów.

Zgłaszano rzadkie przypadki niedrożności jelit lub krwotok żołądkowo-jelitowy oraz zapalenie okrężnicy, w tym zapalenie kątnicy, niedokrwienne i wrzodziejące zapalenie okrężnicy. Rzadko stwierdzano perforację jelita. Inne objawy o łagodnym przebiegu to: brak łaknienia, bóle brzucha i zapalenie błony śluzowej.

Leczeniu irynotekanem rzadko towarzyszyło objawowe lub bezobjawowe zapalenie trzustki.

Zaburzenia krwi

Neutropenia jest działaniem toksycznym ograniczającym dawkę. Neutropenia była odwracalna i nie kumulowała się przy kolejnych dawkach. Mediana czasu do osiągnięcia nadiru wynosiła 8 dni, bez względu na to, czy produkt leczniczy podawano w monoterapii czy w terapii skojarzonej.

W monoterapii:

Neutropenię stwierdzono u 78,7% pacjentów, przy czym u 22,6% pacjentów stwierdzono ciężką neutopenię (liczba neutrofili < 0,5 x 10⁹/l, to jest < 500 komórek /mm³). W 18% ocenianych cykli, stwierdzono liczbę neutrofili poniżej 1,0 x 10⁹/l (< 1 000 komórek /mm³), w tym w 7,6% cykli poniżej < 0,5 x 10⁹/l (< 500 komórek /mm³).

Całkowite wyleczenie neutropenii uzyskiwano zwykle do 22 dnia.

Gorączkę z ciężką neutropenią zgłoszono u 6,2% pacjentów (1,7% cykli).

Zakażenia wystąpiły u około 10,3% pacjentów (2,5% cykli) i były związane z ciężką neutropenią u około 5,3% pacjentów (1,1% cykli), w 2 przypadkach doprowadziły do zgonu.

Niedokrwistość zgłoszono u około 58,7% pacjentów (8% z hemoglobiną < 80 g/l i 0,9% z hemoglobiną < 65 g/l).

Obserwowano trombocytopenię (< 100 x 10⁹/l, to jest < 100 000 komórek /mm³) u 7,4% pacjentów (1,8% cykli), przy czym u 0,9% pacjentów (0,2% cykli) liczba płytek wynosiła ≤50 x 10⁹/l (≤50 000 komórek /mm³).

U prawie wszystkich pacjentów wyleczenie nastąpiło do 22. dnia.

W leczeniu skojarzonym

Neutropenię stwierdzono u 82,5% pacjentów, przy czym u 9,8% pacjentów stwierdzano ciężką neutropenię (liczba neutrofili < 0,5 x 10⁹/l, to jest < 500 komórek/mm³).

W 67,3% cykli możliwych do oceny stwierdzono liczbę neutrofili poniżej 1,0 x 10⁹/l (< 1,000 komórek/ mm³), w tym w 2,7% cykli liczba neutrofili wynosiła poniżej 0,5 x 10⁹/l, to jest < 500 komórek/mm³.

Całkowite wyleczenie uzyskiwano zazwyczaj w ciągu 7 do 8 dni.

Gorączkę z ciężką neutropenią zgłoszono u 3,4% pacjentów oraz w 0,9% cykli.

Zakażenia występowały u około 2% pacjentów (0,5% cykli) i były związane z ciężką neutropenią u około 2,1% pacjentów (0,5% cykli), w 1 przypadku doprowadziły do zgonu.

Niedokrwistość zgłoszono u 97,2% pacjentów (2,1% z hemoglobiną < 80 g/l).

Trombocytopenię (< 100 x 10⁹/l, to jest < 100 000 komórek/mm³) stwierdzono u 32,6% pacjentów w 21,8% cykli. Nie stwierdzono ciężkiej trombocytopenii (< 50 x 10⁹/l, np. < 50 000 komórek /mm³).

Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu zgłoszono jeden przypadek trombocytopenii obwodowej z przeciwciałami przeciwpłytkowymi.

Zakażenia i zarażenia pasożytnicze

Obserwowano rzadkie przypadki niewydolności nerek, niedociśnienia lub niewydolności sercowokrążeniowej u pacjentów, u których wystąpiła posocznica.

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania

Ostry zespół cholinergiczny

Ciężki, przemijający, ostry zespół cholinergiczny stwierdzono u 9% pacjentów leczonych monoterapią oraz u 1,4% pacjentów leczonych terapią skojarzoną. Główne objawy zdefiniowano jako wczesną biegunkę i inne objawy, takie jak: bóle brzucha, zapalenie spojówek, nieżyt nosa, niedociśnienie, rozszerzenie naczyń, pocenie się, dreszcze, pogorszenie samopoczucia, zawroty głowy, zaburzenia widzenia, zwężenie źrenic, łzawienie i zwiększone wydzielanie śliny, występujące podczas infuzji produktu leczniczego Irinotecan Kabi lub w ciągu 24 godzin od jej zakończenia. Objawy te ustępują po podaniu atropiny (patrz punkt 4.4).

Ciężką astenię stwierdzono u mniej niż 10% pacjentów leczonych monoterapią oraz u 6,2% pacjentów leczonych terapią skojarzoną. Nie wykazano w sposób jednoznaczny związku przyczynowego z irynotekanem. Gorączka bez zakażeń oraz bez towarzyszącej ciężkiej neutropenii wystąpiła u 12% pacjentów leczonych monoterapią oraz u 6,2% chorych leczonych terapią skojarzoną. Niezbyt często zgłaszano łagodne reakcje w miejscu infuzji.

Zaburzenia serca

Zgłaszano rzadkie przypadki nadciśnienia tętniczego podczas infuzji lub po jej zakończeniu.

Zaburzenia układu oddechowego

Rozwój śródmiąższowej choroby płuc w trakcie leczenia irynotekanem, której objawami są nacieki w płucach, jest niezbyt częsty. Zgłaszano wczesne działania niepożądane takie jak duszność (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej

Łysienie występowało bardzo często i było odwracalne. Niezbyt często zgłaszano łagodne reakcje skórne.

Zaburzenia układu immunologicznego

Niezbyt często zgłaszano łagodne reakcje alergiczne oraz rzadko reakcje anafilaktyczne lub anafilaktoidalne.

Zaburzenia mięśniowo-szkieletowe

Zgłaszano wczesne działania niepożądane takie jak skurcze lub kurcze mięśni oraz parestezje.

Badania laboratoryjne

W monoterapii, przemijające (łagodne do umiarkowanego) zwiększenie aktywności aminotransferaz, fosfatazy alkalicznej oraz zwiększenie stężenia bilirubiny w surowicy, obserwowano odpowiednio u 9,2%, 8,1% i 1,8% pacjentów, w przypadku braku postępujących przerzutów wątrobowych.

U 7,3% pacjentów stwierdzono przemijające i łagodne do umiarkowanych zwiększenia stężenia kreatyniny w surowicy.

W terapii skojarzonej w surowicy stwierdzano przemijające zwiększenie (stopnia 1 i 2) aktywności aminotransferazy asparaginianowej (SGOT), aminotransferazy alaninowej (SGPT), fosfatazy alkalicznej lub zwiększenie stężenia bilirubiny odpowiednio u 15%, 11%, 11% i 10% pacjentów, w przypadku braku postępujących przerzutów wątrobowych. W terapii skojarzonej u 1% pacjentów stwierdzono przemijające zwiększenie 3. stopnia stężenia bilirubiny w osoczu (nie stwierdzono zwiększenia 4. stopnia).

Bardzo rzadko zgłaszano zwiększenie aktywności amylazy i (lub) lipazy.

Rzadko zgłaszano hipokaliemię i hiponatriemię, przeważnie związane z biegunką i wymiotami.

Zaburzenia układu nerwowego

Po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu bardzo rzadko donoszono o przemijających zaburzeniach mowy związanych z infuzją irynotekanu.

Do stosowania tylko u dorosłych pacjentów. Irinotecan Kabi koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji należy podawać w infuzji do żyły obwodowej lub centralnej.

Zalecane dawkowanie

Monoterapia (u pacjentów wcześniej leczonych)

Zalecana dawka produktu leczniczego Irinotecan Kabi wynosi 350 mg/m² pc. podawana w infuzji dożylnej przez 30 do 90 minut, co 3 tygodnie (patrz punkty 4.4 i 6.6).

Leczenie skojarzone (u pacjentów wcześniej nieleczonych)

Bezpieczeństwo i skuteczność irynotekanu w skojarzeniu z 5-fluorouracylem (5FU) i kwasem folinowym (FA) oceniano za pomocą następującego schematu (patrz punkt 5.1):

• Irynotekan z 5FU/FA w schemacie dawkowania co 2 tygodnie.

Zalecana dawka irynotekanu wynosi 180 mg/m² pc. podawana raz na 2 tygodnie w infuzji dożylnej, przez 30 do 90 minut, po której podaje się w infuzji dożylnej kwas folinowy i 5-fluorouracyl.

Informacje dotyczące dawkowania i sposobu jednoczesnego podawania cetuksymabu zamieszczono w drukach informacyjnych opracowanych do cetuksymabu.

Zazwyczaj stosuje się taką samą dawkę irynotekanu, jak w ostatnim cyklu wcześniejszego schematu zawierającego irynotekan. Irynotekanu nie wolno podawać wcześniej niż po upływie 1 godziny od zakończenia infuzji cetuksymabu.

Informacje dotyczące dawkowania i sposobu podawania bewacyzumabu zamieszczono w Charakterystyce Produktu Leczniczego bewacyzumabu.

Dostosowanie dawkowania

Irynotekan należy podawać po odpowiednim wyleczeniu wszystkich działań niepożądanych do stopnia 0 lub 1 wg klasyfikacji NCI-CTC (ang. National Cancer Institute Common Toxicity Criteria) oraz po całkowitym ustąpieniu biegunki związanej z terapią.

Na początku kolejnej infuzji w ramach terapii, dawka produktu leczniczego Irinotecan Kabi oraz 5FU (o ile jest stosowany) powinna być zmniejszona odpowiednio do najcięższego stopnia działań niepożądanych zaobserwowanych we wcześniejszej infuzji. Leczenie należy opóźnić o 1 do 2 tygodni, aby umożliwić wyleczenie działań niepożądanych związanych z terapią.

Należy zmniejszyć o 15 do 20% dawkę irynotekanu i (lub) 5FU (o ile jest stosowany), jeśli wystąpią następujące działania niepożądane:

• objawy toksyczności hematologicznej (neutropenia stopnia 4., gorączka neutropeniczna

(neutropenia stopnia 3. do 4. oraz gorączka stopnia 2. do 4.), trombocytopenia i leukopenia (stopnia 4.)),

• objawy toksyczności niehematologicznej (stopnia 3. do 4.).

W przypadku skojarzonego stosowania cetuksymabu z irynotekanem, należy przestrzegać zaleceń dotyczących modyfikacji dawkowania cetuksymabu zawartych w Charakterystyce Produktu Leczniczego cetuksymabu.

W przypadku jednoczesnego stosowania bewacyzumabu z irynotekanem w skojarzeniu z 5-fluorouracylem i kwasem folinowym (5FU/ FA), należy przestrzegać zaleceń dotyczących modyfikacji dawkowania bewacyzumabu zawartych w Charakterystyce Produktu Leczniczego bewacuzymabu.

Czas trwania terapii

Leczenie irynotekanem należy kontynuować do czasu stwierdzenia obiektywnej progresji choroby lub do wystąpienia niedopuszczalnej toksyczności.

Populacje specjalne

Pacjenci z zaburzeniami czynności wątroby: W monoterapii: U pacjentów o stanie sprawności ≤2 początkową dawkę irynotekanu należy określić na podstawie stężeń bilirubiny we krwi (do trzykrotności górnej granicy normy - GGN). U pacjentów z hiperbilirubinemią i czasem protrombinowym większym niż 50% klirens irynotekanu jest zmniejszony (patrz punkt 5.2), stąd ryzyko wystąpienia objawów toksyczności hematologicznej jest większe. Dlatego też w tej populacji należy co tydzień przeprowadzać monitorowanie morfologii krwi.

• U pacjentów, u których stężenie bilirubiny jest do 1,5 razy większe niż GGN, zalecana dawka irynotekanu wynosi 350 mg/m² pc.

• U pacjentów, u których stężenie bilirubiny jest od 1,5 do 3 razy większe niż GGN, zalecana dawka irynotekanu wynosi 200 mg/m² pc.

• Pacjentów, u których stężenie bilirubiny jest większe niż 3-krotna wartość GGN, nie należy leczyć irynotekanem (patrz punkty 4.3 i 4.4).

Brak danych dotyczących pacjentów z zaburzeniami czynności wątroby leczonych irynotekanem w terapii skojarzonej.

Pacjenci z zaburzeniami czynności nerek: Nie zaleca się stosowania irynotekanu u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, ponieważ nie przeprowadzono badań w tej populacji (patrz punkty 4.4 i 5.2).

Pacjenci w podeszłym wieku: Nie przeprowadzono specjalnych badań farmakokinetycznych u pacjentów w podeszłym wieku. Niemniej jednak w tej populacji dawkę należy dobierać ostrożnie ze względu na większą częstość pogorszenia funkcji biologicznych. Populacja ta wymaga intensywniejszej obserwacji (patrz punkt 4.4).

Stosowanie produktu leczniczego Irinotecan Kabi powinno być ograniczone do jednostek

specjalizujących się w podawaniu chemioterapii cytotoksycznej. Produkt leczniczy może być podawany wyłącznie pod nadzorem lekarza wykwalifikowanego w stosowaniu chemioterapii przeciwnowotworowej.

Biorąc pod uwagę rodzaj i częstość występowania działań niepożądanych, Irinotecan Kabi w przypadkach opisanych poniżej należy przepisywać wyłącznie po analizie spodziewanych korzyści w odniesieniu do zagrożeń terapeutycznych:

• u pacjentów, u których występuje czynnik ryzyka, szczególnie u tych o stanie sprawności 2 wg

WHO.

• w bardzo nielicznych przypadkach, gdy prawdopodobne jest, że pacjenci nie będą przestrzegać zaleceń dotyczących postępowania w przypadku działań niepożądanych (konieczność niezwłocznej i przedłużonej terapii przeciwbiegunkowej połączonej z przyjmowaniem dużych ilości płynów w momencie rozpoczęcia opóźnionej biegunki); u takich pacjentów zaleca się ścisły nadzór szpitalny.

Podczas stosowania produktu leczniczego Irinotecan Kabi w monoterapii, produkt leczniczy zazwyczaj przepisuje się zgodnie ze schematem dawkowania co 3 tygodnie. Niemniej u pacjentów, którzy mogą wymagać dokładniejszej obserwacji lub u których występuje duże ryzyko ciężkiej neutropenii, można rozważyć zastosowanie schematu dawkowania co tydzień (patrz punkt 5.1).

Opóźniona biegunka

Pacjentów należy poinformować o ryzyku wystąpienia opóźnionej biegunki po upływie więcej niż 24 godzin od podania irynotekanu lub w dowolnym momencie, przed kolejnym cyklem leczenia. W monoterapii mediana czasu wystąpienia pierwszego płynnego stolca przypadała w 5. dniu po infuzji irynotekanu. Pacjenci powinni natychmiast poinformować lekarza o wystąpieniu biegunki i bezzwłocznie rozpocząć odpowiednie leczenie.

Zwiększone ryzyko biegunki występuje u pacjentów, u których wcześniej przeprowadzano radioterapię jamy brzusznej i (lub) miednicy, u pacjentów ze zwiększoną leukocytozą w badaniu początkowym, u pacjentów o stanie sprawności ≥ 2 oraz u kobiet. Niewłaściwie leczona biegunka może stanowić zagrożenie życia, zwłaszcza, jeśli u pacjenta jednocześnie występuje neutropenia.

Natychmiast po wystąpieniu pierwszego płynnego stolca pacjent powinien rozpocząć przyjmowanie dużych ilości napojów zawierających elektrolity i natychmiast zastosować odpowiednią terapię przeciwbiegunkową. Terapię przeciwbiegunkową przepisuje oddział, na którym podano irynotekan. Po wypisaniu ze szpitala pacjenci powinni zaopatrzyć się w przepisane produkty lecznicze tak, aby mogli rozpocząć leczenie biegunki bezpośrednio po jej wystąpieniu. Ponadto muszą poinformować lekarza lub oddział podający irynotekan o wystąpieniu biegunki.

Obecnie zalecaną terapią przeciwbiegunkową są duże dawki loperamidu (dawka początkowa 4 mg, a następnie 2 mg co 2 godziny). Terapię należy kontynuować przez 12 godzin od wystąpienia ostatniego płynnego stolca i nie należy jej modyfikować. W żadnym wypadku nie wolno stosować loperamidu w tych dawkach dłużej niż przez 48 kolejnych godzin z uwagi na niebezpieczeństwo wystąpienia porażennej niedrożności jelit, ani przez okres krótszy niż 12 godzin.

Poza terapią przeciwbiegunkową należy stosować profilaktycznie antybiotyk o szerokim spektrum działania w przypadkach, gdy biegunka jest powiązana z ciężką neutropenią (liczba neutrofili < 0,5 x 10⁹/l, to jest < 500 komórek /mm³).

Poza antybiotykoterapią w przedstawionych poniżej przypadkach zaleca się hospitalizację w celu leczenia biegunki:

• biegunka powiązana z gorączką,

• ciężka biegunka (wymagająca dożylnego nawadniania),

• biegunka trwająca dłużej niż 48 godzin po rozpoczęciu leczenia dużymi dawkami loperamidu.

Nie należy stosować loperamidu profilaktycznie nawet u pacjentów, u których w poprzednich cyklach wystąpiła opóźniona biegunka.

U pacjentów, u których wystąpiła ciężka biegunka, zaleca się zmniejszenie dawki produktu leczniczego w kolejnych cyklach (patrz punkt 4.2).

Hematologia

W trakcie leczenia irynotekanem zaleca się cotygodniowe monitorowanie morfologii krwi. Pacjentów należy poinformować o możliwości wystąpienia neutropenii oraz o znaczeniu gorączki. Gorączka neutropeniczna (temperatura > 38°C oraz liczba neutrofili ≤1 x 10⁹/l, to jest ≤1 000 komórek /mm³), powinna być bezzwłocznie leczona w szpitalu antybiotykami o szerokim spektrum działania, podawanymi dożylnie.

U pacjentów, u których wystąpiły ciężkie zdarzenia hematologiczne, zaleca się zmniejszenie dawki podczas kolejnego podania produktu leczniczego (patrz punkt 4.2).

U pacjentów z ciężką biegunką ryzyko zakażeń i toksyczności hematologicznej jest większe.

U pacjentów z ciężką biegunką należy wykonać badanie morfologii krwi.

Stosowanie produktu leczniczego Irinotecan Kabi powinno być ograniczone do jednostek

specjalizujących się w podawaniu chemioterapii cytotoksycznej. Produkt leczniczy może być podawany wyłącznie pod nadzorem lekarza wykwalifikowanego w stosowaniu chemioterapii przeciwnowotworowej.

Biorąc pod uwagę rodzaj i częstość występowania działań niepożądanych, Irinotecan Kabi w przypadkach opisanych poniżej należy przepisywać wyłącznie po analizie spodziewanych korzyści w odniesieniu do zagrożeń terapeutycznych:

• u pacjentów, u których występuje czynnik ryzyka, szczególnie u tych o stanie sprawności 2 wg

WHO.

• w bardzo nielicznych przypadkach, gdy prawdopodobne jest, że pacjenci nie będą przestrzegać zaleceń dotyczących postępowania w przypadku działań niepożądanych (konieczność niezwłocznej i przedłużonej terapii przeciwbiegunkowej połączonej z przyjmowaniem dużych ilości płynów w momencie rozpoczęcia opóźnionej biegunki); u takich pacjentów zaleca się ścisły nadzór szpitalny.

Podczas stosowania produktu leczniczego Irinotecan Kabi w monoterapii, produkt leczniczy zazwyczaj przepisuje się zgodnie ze schematem dawkowania co 3 tygodnie. Niemniej u pacjentów, którzy mogą wymagać dokładniejszej obserwacji lub u których występuje duże ryzyko ciężkiej neutropenii, można rozważyć zastosowanie schematu dawkowania co tydzień (patrz punkt 5.1).

Opóźniona biegunka

Pacjentów należy poinformować o ryzyku wystąpienia opóźnionej biegunki po upływie więcej niż 24 godzin od podania irynotekanu lub w dowolnym momencie, przed kolejnym cyklem leczenia. W monoterapii mediana czasu wystąpienia pierwszego płynnego stolca przypadała w 5. dniu po infuzji irynotekanu. Pacjenci powinni natychmiast poinformować lekarza o wystąpieniu biegunki i bezzwłocznie rozpocząć odpowiednie leczenie.

Zwiększone ryzyko biegunki występuje u pacjentów, u których wcześniej przeprowadzano radioterapię jamy brzusznej i (lub) miednicy, u pacjentów ze zwiększoną leukocytozą w badaniu początkowym, u pacjentów o stanie sprawności ≥ 2 oraz u kobiet. Niewłaściwie leczona biegunka może stanowić zagrożenie życia, zwłaszcza, jeśli u pacjenta jednocześnie występuje neutropenia.

Natychmiast po wystąpieniu pierwszego płynnego stolca pacjent powinien rozpocząć przyjmowanie dużych ilości napojów zawierających elektrolity i natychmiast zastosować odpowiednią terapię przeciwbiegunkową. Terapię przeciwbiegunkową przepisuje oddział, na którym podano irynotekan. Po wypisaniu ze szpitala pacjenci powinni zaopatrzyć się w przepisane produkty lecznicze tak, aby mogli rozpocząć leczenie biegunki bezpośrednio po jej wystąpieniu. Ponadto muszą poinformować lekarza lub oddział podający irynotekan o wystąpieniu biegunki.

Obecnie zalecaną terapią przeciwbiegunkową są duże dawki loperamidu (dawka początkowa 4 mg, a następnie 2 mg co 2 godziny). Terapię należy kontynuować przez 12 godzin od wystąpienia ostatniego płynnego stolca i nie należy jej modyfikować. W żadnym wypadku nie wolno stosować loperamidu w tych dawkach dłużej niż przez 48 kolejnych godzin z uwagi na niebezpieczeństwo wystąpienia porażennej niedrożności jelit, ani przez okres krótszy niż 12 godzin.

Poza terapią przeciwbiegunkową należy stosować profilaktycznie antybiotyk o szerokim spektrum działania w przypadkach, gdy biegunka jest powiązana z ciężką neutropenią (liczba neutrofili < 0,5 x 10⁹/l, to jest < 500 komórek /mm³).

Poza antybiotykoterapią w przedstawionych poniżej przypadkach zaleca się hospitalizację w celu leczenia biegunki:

• biegunka powiązana z gorączką,

• ciężka biegunka (wymagająca dożylnego nawadniania),

• biegunka trwająca dłużej niż 48 godzin po rozpoczęciu leczenia dużymi dawkami loperamidu.

Nie należy stosować loperamidu profilaktycznie nawet u pacjentów, u których w poprzednich cyklach wystąpiła opóźniona biegunka.

U pacjentów, u których wystąpiła ciężka biegunka, zaleca się zmniejszenie dawki produktu leczniczego w kolejnych cyklach (patrz punkt 4.2).

Hematologia

W trakcie leczenia irynotekanem zaleca się cotygodniowe monitorowanie morfologii krwi. Pacjentów należy poinformować o możliwości wystąpienia neutropenii oraz o znaczeniu gorączki. Gorączka neutropeniczna (temperatura > 38°C oraz liczba neutrofili ≤1 x 10⁹/l, to jest ≤1 000 komórek /mm³), powinna być bezzwłocznie leczona w szpitalu antybiotykami o szerokim spektrum działania, podawanymi dożylnie.

U pacjentów, u których wystąpiły ciężkie zdarzenia hematologiczne, zaleca się zmniejszenie dawki podczas kolejnego podania produktu leczniczego (patrz punkt 4.2).

U pacjentów z ciężką biegunką ryzyko zakażeń i toksyczności hematologicznej jest większe.

U pacjentów z ciężką biegunką należy wykonać badanie morfologii krwi.