Trudno dostępny w aptekach

 

Digoxin WZF tabletki | 250 mcg | 30 tabl. | 2 blist.po 15 szt.


Dowiedz się więcej

Rodzaj: lek na receptę
Substancja czynna: Digoxinum
Podmiot odpowiedzialny: WARSZAWSKIE ZAKŁ.FARMACEUTYCZNE POLFA S.A.



Opis produktu Digoxin WZF

Kiedy stosujemy lek Digoxin WZF?

Migotanie przedsionków z szybką czynnością komór, w przebiegu niewydolności mięśnia sercowego.

Zaawansowana niewydolność mięśnia sercowego w skojarzeniu z innymi lekami.


Jaki jest skład leku Digoxin WZF?

Jedna tabletka zawiera 250 mikrogramów digoksyny (Digoxinum).

Produkt zawiera laktozę jednowodną.


Jakie są przeciwwskazania do stosowania leku Digoxin WZF?

• Nadwrażliwość na digoksynę, inne glikozydy nasercowe lub którykolwiek składnik leku.

• Okresowo występujący całkowity blok serca lub blok przedsionkowo-komorowy II stopnia, zwłaszcza z napadami Stokesa - Adamsa w wywiadzie.

• Niemiarowości wywołane zatruciem glikozydami nasercowymi.

• Niemiarowości nadkomorowe z dodatkową drogą przewodzenia przedsionkowo-komorowego, takie jak zespół Wolffa - Parkinsona - White"a.

• Kardiomiopatia przerostowa ze zwężeniem drogi odpływu komory lewej.

• Częstoskurcz komorowy, migotanie komór.


Digoxin WZF – jakie działania niepożądane mogą wystąpić?

Poniżej wymienione działania niepożądane pogrupowano biorąc pod uwagę podział na układy
oraz częstość występowania.

Częstość występowania zdefiniowano w następujący sposób: bardzo często (≥1/10), często
(≥1/100 do < 1/10), niezbyt często (≥1/1000 do < 1/100), rzadko (≥1/10 000 do < 1 /1000),
bardzo rzadko (< 1/10 000, w tym pojedyncze przypadki).

Zaburzenia krwi i układu chłonnego:

Bardzo rzadko: małopłytkowość.

Zaburzenia metabolizmu i odżywiania:

Bardzo rzadko: anoreksja.

Zaburzenia psychiczne:

Niezbyt często: depresja.

Bardzo rzadko: psychoza, apatia, splątanie.

Zaburzenia układu nerwowego:

Często: zaburzenia ośrodkowego układu nerwowego, zawroty głowy.

Bardzo rzadko: ból głowy.

Zaburzenia oka:

Często: zaburzenia widzenia (niewyraźne widzenie lub widzenie w żółtym kolorze).

Zaburzenia serca

Często: arytmia, zaburzenia przewodzenia, bigeminia, trigeminia, wydłużenie odstępu PR,
bradykardia zatokowa.

Bardzo rzadko: nadkomorowa tachyarytmia, częstoskurcze przedsionkowe (z blokiem lub bez
bloku serca), węzłowa tachykardia, arytmia komorowa, przedwczesne skurcze komorowe,
obniżenie odcinka ST.

Zaburzenia żołądka i jelit:

Często: nudności i wymioty, biegunka.

Bardzo rzadko: niedokrwienie jelit, martwica jelit.

Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej:

Często: wysypki skórne w postaci pokrzywki lub przypominające płonicę; może im
towarzyszyć znacznego stopnia eozynofilia.

Zaburzenia układu rozrodczego i piersi:

Bardzo rzadko: ginekomastia (po długotrwałym stosowaniu).

Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania:

Bardzo rzadko: osłabienie, zmęczenie, złe samopoczucie.


Digoxin WZF - dawkowanie leku

Dawki produktu należy ustalać indywidualnie, w zależności od wieku, masy ciała oraz czynności nerek. Podane poniżej dawki mają charakter orientacyjny.

Z uwagi na różnice w biodostępności postaci doustnej i dożylnej digoksyny, podczas zmiany postaci z tabletek na roztwór do wstrzykiwali, dawkowanie powinno być zmniejszone o 33%.

Dorośli:

Pierwsza dawka: 500 mcg do 750 mcg, następnie co 6 do 8 godz. od 125 mcg do 375 mcg do uzyskania klinicznych objawów poprawy.

Łączna dawka nasycająca dla pacjenta o masie ciała 70 kg wynosi zwykle od 750 mcg do 1 250 mcg.

Dawka podtrzymująca: zwykle od 250 mcg do 500 mcg na dobę.

Dzieci:

Dzieci w wieku od 2 do 5 lat:

dawka nasycająca (łączna): od 30 do 40 mcg/kg mc.

dawka podtrzymująca: od 25% do 35% dawki nasycającej.

Dzieci w wieku od 5 do 10 lat:

dawka nasycająca (łączna): od 20 do 35 mcg/kg mc.

dawka podtrzymująca: od 25% do 35% dawki nasycającej.

Dzieci w wieku powyżej 10 lat:

dawka nasycająca (łączna): od 10 do 15 mcg/kg mc.

dawka podtrzymująca: od 25% do 35% dawki nasycającej.

Stosowanie u pacjentów w podeszłym wieku

Pogarszająca się na ogół czynność nerek oraz mała masa ciała pacjentów w podeszłym wieku
wpływają na farmakokinetykę digoksyny, powodując większe prawdopodobieństwo
zwiększenia stężenia digoksyny we krwi i związanej z nim toksyczności. Dlatego też zaleca
się okresowe oznaczanie stężenia digoksyny we krwi i unikanie hipokaliemii.


Digoxin WZF – jakie środki ostrożności należy zachować?

Toksyczne działania digoksyny mogą wywołać zaburzenia rytmu, /. których niektóre mogą
także przypominać niemiarowości będące wskazaniem do zastosowania tego leku.
Przykładowo, częstoskurcz przedsionkowy ze zmiennym blokiem przedsionkowo-
komorowym wymaga zachowania szczególnej ostrożności, gdyż klinicznie rytm ten
przypomina migotanie przedsionków.

Pacjentom przyjmującym digoksynę nie wolno wstrzykiwać dożylnie soli wapnia.

W niektórych przypadkach zatokowo-przedsionkowych zaburzeń przewodnictwa (tj. zespół
chorego węzła) digoksyna może wywoływać lub nasilać bradykardie zatokową bądź
powodować blok zatokowo-przedsionkowy.

W podjęciu decyzji o dalszym leczeniu digoksyną może być pomocne oznaczenie stężenia
digoksyny w osoczu, lecz dawki toksyczne innych glikozydów mogą wywoływać reakcję
krzyżową i wpływać na wyniki badań. Bardziej odpowiednie może być czasowe odstawienie
digoksyny i obserwacja pacjenta.

Jeżeli pacjent stosował glikozydy nasercowe w okresie ostatnich dwóch tygodni, należy
ponownie rozważyć zalecenia dotyczące dawek nasycających i zastosować mniejszą dawkę.

IJ pacjentów w podeszłym wieku lub ze zmniejszonym klirensem nerkowym należy rozważyć
zmniejszenie dawek, zarówno nasycających, jak i podtrzymujących.

Hipoksja, hipokaliemia, hipomagnezemia i znacznego stopnia hiperkalcemia zwiększają
wrażliwość mięśnia sercowego na glikozydy nasercowe.

Podawanie digoksyny pacjentom z chorobami tarczycy wymaga zachowania ostrożności.
W niedoczynności tarczycy dawki nasycające i podtrzymujące digoksyny powinny być zmniejszone.

W nadczynności tarczycy powstaje względna oporność na digoksynę i należy wtedy
zwiększyć dawkę; w miarę uzyskiwania kontroli nadczynności tarczycy, dawkowanie
digoksyny należy zmniejszać.

Pacjenci z zespołem złego wchłaniania lub po zabiegach rekonstrukcyjnych na przewodzie
pokarmowym mogą wymagać większych dawek digoksyny.

W przypadku toksycznego działania digoksyny znacznie zwiększa się ryzyko wywołania
niebezpiecznych zaburzeń rytmu podczas wykonywania kardiowersji prądem stałym i jest
ono proporcjonalne do zastosowanej w kardiowersji energii.

Jeśli u pacjenta stosującego digoksynę planowana jest kardiowersja elektryczna, produkt
należy odstawić minimum 24 godziny przed zabiegiem. W stanach nagłych, takich jak
zatrzymanie krążenia, gdy ma być zastosowana kardiowersja, należy użyć najmniejszej
skutecznej energii. Nie należy stosować kardiowersji elektrycznej u pacjentów z
niemiarowościami, które pojawiły się po zastosowaniu glikozydów nasercowych.
Digoksyna działa korzystnie w niemiarowościach prawdopodobnie dlatego, że w pewnym
stopniu wywołuje blok przewodzenia przedsionkowo-komorowego. Jednak przy obecności
niecałkowitego bloku przedsionkowo-komorowego należy spodziewać się szybkiego
pogłębienia się bloku. W całkowitym bloku, zastępczy rytm komorowy może ulec stłumieniu.

Podawanie digoksyny w okresie bezpośrednio po zawale serca nie jest przeciwwskazane.
Zastosowanie leków inotropowych u takich pacjentów może jednak skutkować niepożądanym
zwiększeniem zapotrzebowania mięśnia sercowego na tlen oraz niedokrwieniem, a wyniki
niektórych retrospektywnych badań sugerują, że podanie digoksyny może wiązać się ze
zwiększonym ryzykiem zgonu. Stwierdzono, że u pacjentów z hipokaliemią po zawale
mięśnia sercowego i niestabilnych kardiologicznie istnieje ryzyko wystąpienia niemiarowości.

Należy unikać leczenia digoksyna pacjentów z niewydolnością serca ze współistniejącą
skrobiawicą serca. Jeżeli jednak zastosowanie innego alternatywnego leczenia nie jest
możliwe, digoksynę należy stosować ostrożnie, kontrolując rytm komorowy u pacjentów ze
skrobiawicą serca oraz migotaniem przedsionków.

Digoksyna może wywołać zwężenie naczyń i dlatego należy unikać jej stosowania u
pacjentów z zapaleniem mięśnia sercowego.

Pacjenci z beri-beri serca mogą nie wykazywać właściwej odpowiedzi na digoksynę, dopóki
niedobór tiaminy nie zostanie jednocześnie leczony. Publikowane informacje wskazują, że
digoksyna może hamować wychwyt tiaminy w miocytach w przypadku choroby beri-beri
serca.

Digoksyny nie należy stosować w przypadku zaciskającego zapalenia osierdzia, dopóki nie
uzyska się kontroli rytmu komorowego w przypadku migotania komór lub poprawy zaburzeń
skurczowych serca.

Digoksyna poprawia tolerancję wysiłkową u pacjentów z zaburzeniami czynności skurczowej
lewej komory i z rytmem zatokowym. Może to być związane, ale nie musi, z poprawą profilu
hemodynamicznego. Stwierdzono, że korzyści dla pacjentów z niemiarowościami
nadkomorowymi są bardziej znaczące w spoczynku niż po wysiłku.

U pacjentów stosujących leki moczopędne i inhibitory konwertazy angiotensyny lub tylko
leki moczopędne, odstawienie digoksyny powoduje pogorszenie stanu klinicznego.

Zastosowanie dawek terapeutycznych digoksyny może powodować wydłużenie odstępu PR
i obniżenie odcinka ST w elektrokardiogramie.

Digoksyna może powodować fałszywie dodatnie zmiany w zespołach ST-T na obrazie EKG
podczas przeprowadzania testów. Zmiany te odzwierciedlają spodziewane działanie produktu
i nie wskazują na jego toksyczność.

U pacjentów otrzymujących digoksynę należy okresowo badać stężenia elektrolitów we krwi
i czynność nerek (stężenie kreatyniny w osoczu); częstość badania zależna jest od stanu
klinicznego pacjenta.

Pomimo, że u wielu pacjentów z przewlekłą zastoinową niewydolnością serca doraźne
zastosowanie digoksyny przynosi korzyści, u wielu z tych pacjentów nie obserwuje się stałej,
znamiennej lub trwałej poprawy hemodynamicznej. Dlatego też istotna jest ocena
indywidualnej reakcji każdego pacjenta przy długookresowej terapii digoksyną.

Pacjenci z ciężką niewydolnością oddechową mogą wykazywać zwiększoną wrażliwość
mięśnia sercowego na glikozydy naparstnicy.

Ze względu na zawartość laktozy, produkt nie powinien być stosowany u pacjentów z rzadko
występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy typu Lapp lub zespołem
złego wchłaniania glukozy-galaktozy.


Przyjmowanie leku Digoxin WZF w czasie ciąży

Nie ma danych dotyczących wpływu na płodność lub działania teratogennego digoksyny.

Stosowanie digoksyny w ciąży nie jest przeciwwskazane, jednak dawkowanie i kontrola
mogą być mniej przewidywalne u kobiet w ciąży niż u kobiet nie będących w ciąży, przy
czym niektóre pacjentki mogą wymagać stosowania większych dawek w okresie ciąży.
Stosowanie digoksyny u kobiet w ciąży jest dopuszczalne tylko w przypadku, jeśli w opinii
lekarza korzyść dla matki przeważa nad potencjalnym zagrożeniem dla płodu.

Pomimo dużego narażenia na preparaty naparstnicy przed urodzeniem, nie zaobserwowano
znamiennych działań niepożądanych u płodu lub noworodka, gdy stężenia digoksyny w
osoczu utrzymywane są w zakresie normy. Przypuszcza się, że digoksyna poprzez
bezpośredni wpływ na błonę mięśniową macicy, może być przyczyną wcześniactwa i małej
masy urodzeniowej dzieci. Digoksyna podawana matce może być stosowana do leczenia
częstoskurczu u płodu oraz zastoinowej niewydolności serca.

Odnotowano działania niepożądane u płodów, w przypadkach gdy u ich matek stwierdzano
zatrucie digoksyna.

Digoksyna przenika do mleka kobiecego w minimalnych ilościach, dlatego karmienie piersią
nie jest przeciwwskazane.


Charakterystyka produktu leczniczego Digoxin WZF

Charakterystyka produktu leczniczego wygenerowana została automatycznie na podstawie informacji dostępnych w Rejestrze Produktów Leczniczych.


Interakcje Digoxin WZF z innymi lekami

Zażywanie tego leku z innymi lekami w tym samym czasie może negatywnie wpływać na twoje zdrowie.

Najczęściej wykrywamy interakcje z następującymi lekami :


Interakcje Digoxin WZF z żywnością

Interakcje tego leku z żywnością mogą wpływać na ograniczenie skuteczności leczenia.

Poniżej znajduje się lista znanych nam interakcji tego leku z żywnością.

Interakcja istotna

Dotyczy leków
Digoxin WZF

Inne

Glicyryzyna (zawarta w Lukrecji) zwiększa wydalanie potasu. Hipokaliemia powoduje zwiększenie toksycznego działania glikozydów naparstnicy na mięsień sercowy, ryzyko zwolnienia czynności akcji serca i poważnych zaburzeń rytmu serca. W czasie trwania terapii należy ograniczyć spożycie produktów zawierających lukrecję (cukierki, tabletki na kaszel itp.)

Interakcja istotna

Dotyczy leków
Digoxin WZF

Błonnik

Błonnik adsorbuje digoksynę, a tym samym zmniejsza jej wchłanianie z przewodu pokarmowego, co w efekcie prowadzi do zmniejszenia lub braku efektu terapeutycznego. Należy unikać nadmiaru błonnika w diecie i ograniczyć jego suplementację.


Inne opakowania Digoxin WZF


Grupy

  • Leki nasercowe

Dodatkowe informacje

Wybierz interesujące Cię informacje:

Informacje o kodach BLOZ oraz możliwości współpracy z BLOZ dostępne są pod adresem BLOZ.pharmind.pl.