Bicalutamide Kabi tabletki powlekane | 50 mg | 28 tabl.

Każda tabletka powlekana zawiera 50mg bikalutamidu (Bicalutamidum).

Substancja pomocnicza: Każda tabletka zawiera 88,93 mg laktozy jednowodnej.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Bicalutamide Kabi jest przeciwwskazany u kobiet i dzieci (patrz punkt 4.6).

Bicalutamide Kabi nie wolno stosować u pacjentów z nadwrażliwością na bikalutamid lub którąkolwiek z substancji pomocniczych (patrz punkt 4.5).

Nie należy stosować bikalutamidu jednocześnie z terfenadyną, astemizolem lub cyzaprydem (patrz punkt 4.5).

Działania niepożądane przedstawiono z uwzględnieniem następującej częstości występowania: bardzo często (≥ 1/10); często (≥ 1/100 do < 1/10); niezbyt często (≥ 1/1000 do ≤ 1/100); rzadko (≥ 1/10 000 do ≤ 1/1000); bardzo rzadko (≤ 1/10 000); częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

Następujące działania niepożądane mogą wystąpić podczas stosowania produktu leczniczego Bicalutamide Kabi.

^a mogą być zmniejszone w przypadku jednoczesnej kastracji. ^b zaburzenia czynności wątroby rzadko mają nasilenie ciężkie. Najczęściej był przemijające i ustępowały bądź ulegały poprawie w czasie kontynuacji leczenia lub po jego przerwaniu. ^c wymienione jako działanie niepożądane, po przeanalizowaniu danych dotyczących działań niepożądanych obserwowanych po wprowadzeniu produktu leczniczego na rynek. Częstość występowania danego działania niepożądanego została określona na podstawie zgłoszeń wystąpienia śródmiąższowej choroby płuc pochodzących z randomizowanego badania Early Prostate Cancer (EPC) z zastosowaniem bikalutamidu w dawce 150 mg. ^d wymienione jako działanie niepożądane, po przeanalizowaniu danych dotyczących działań niepożądanych obserwowanych po wprowadzeniu produktu leczniczego na rynek. Częstość występowania danego działania niepożądanego została określona na podstawie zgłoszeń wystąpienia niewydolności wątroby pochodzących z otwartego badania Early Prostate Cancer (EPC) z zastosowaniem bikalutamidu w dawce 150 mg. ^e obserwowano w badaniu farmakoepidemiologicznym agonistów hormonu uwalniającego hormon luteinizujący LHRH (Luteinising Hormone Releasing Hormone – LHRH) i przeciwandrogenów stosowanych w leczeniu raka gruczołu krokowego. Zwiększone ryzyko wystąpienia działania

niepożądanego wystąpiło w trakcie stosowania bikalutamidu w dawce 50 mg w skojarzeniu z agonistami LHRH. W trakcie leczenia raka gruczołu krokowego z zastosowaniem bikalutamidu w monoterapii, w dawce 150 mg, nie obserwowano wzrostu ryzyka wystąpienia działań niepożądanych.

Ponadto, w badaniach klinicznych, podczas jednoczesnego stosowania bikalutamidu i analogu hormonu uwalniającego hormon luteinizujący (LHRH) zgłaszano przypadki wystąpienia niewydolności serca (jako możliwe działanie niepożądane w opinii lekarzy klinicznych, z częstością > 1%). Nie ma dowodów, że istnieje związek przyczynowy z leczeniem.

Mężczyźni dorośli oraz w podeszłym wieku: jedna tabletka powlekana (50 mg) raz na dobę o tej samej porze (najczęściej rano lub wieczorem), z posiłkiem lub bez posiłku.

Droga podania: Podanie doustne.

Tabletki należy połykać w całości, popijając płynem.

Leczenie bikalutamidem należy rozpocząć przynajmniej 3 dni przed włączeniem leczenia analogiem LHRH lub w tym samym czasie, co kastracja chirurgiczna.

Dzieci i młodzież: Bikalutamide Kabi nie jest wskazany do stosowania u dzieci i młodzieży.

Zaburzenia czynności nerek: nie jest konieczne dostosowywanie dawki leku u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek.

Nie ma doświadczenia w stosowaniu bikalutamidu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 30ml/min). U tych pacjentów bikalutamid powinien być stosowany ze szczególną ostrożnością (patrz punkt 4.4).

Zaburzenia czynności wątroby: nie jest konieczne dostosowywanie dawki leku upacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby. U pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby może dochodzić do kumulacji leku (patrz punkt 4.4).

Rozpoczęcie leczenia powinno być prowadzone pod bezpośrednim nadzorem lekarza specjalisty, a następnie pacjenci powinni być poddawani regularnym badaniom.

Bikalutamid jest metabolizowany głównie w wątrobie. Wyniki badań wykazują, że wydalanie bikalutamidu może być wolniejsze u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, co może prowadzić do zwiększonej kumulacji bikalutamidu. W związku z tym bikalutamid należy stosować ostrożnie u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

Należy rozważyć wykonywanie okresowych badań czynności wątroby z uwagi na możliwość wystąpienia zaburzeń czynności wątroby. W większości przypadków zaburzenie czynności wątroby może wystąpić podczas pierwszych 6 miesięcy leczenia bikalutamidem.

Rzadko obserwowano ciężkie, zakończone zgonem pacjenta zaburzenia czynności wątroby oraz niewydolność wątroby podczas leczenia bikalutamidem (patrz punkt 4.8). W przypadku wystąpienia ciężkich zaburzeń czynności wątroby należy przerwać leczenie bikalutamidem.

Ze względu na brak doświadczenia w stosowaniu bikalutamidu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min), bikalutamid powinien być stosowany u tych pacjentów jedynie z zachowaniem szczególnej ostrożności.

Należy okresowo monitorować czynność serca u pacjentów z chorobami serca.

U mężczyzn otrzymujących agonistów LHRH zaobserwowano zmniejszenie tolerancji na glukozę. Może to objawiać się cukrzycą i utratą kontroli glikemii u pacjentów z wcześniej istniejącą cukrzycą. Należy rozważyć monitorowanie stężenia glukozy we krwi u pacjentów otrzymujących bikalutamid w skojarzeniu z agonistami LHRH.

Ponieważ bikalutamid hamuje aktywność układu enzymatycznego cytochromu P 450 (CYP 3A4), należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania bikalutamidu z lekami metabolizowanymi głównie przez izoenzym CYP 3A4. (patrz punkty 4.3 i 4.5).

Produktu leczniczego nie należy stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

Rozpoczęcie leczenia powinno być prowadzone pod bezpośrednim nadzorem lekarza specjalisty, a następnie pacjenci powinni być poddawani regularnym badaniom.

Bikalutamid jest metabolizowany głównie w wątrobie. Wyniki badań wykazują, że wydalanie bikalutamidu może być wolniejsze u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, co może prowadzić do zwiększonej kumulacji bikalutamidu. W związku z tym bikalutamid należy stosować ostrożnie u pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby.

Należy rozważyć wykonywanie okresowych badań czynności wątroby z uwagi na możliwość wystąpienia zaburzeń czynności wątroby. W większości przypadków zaburzenie czynności wątroby może wystąpić podczas pierwszych 6 miesięcy leczenia bikalutamidem.

Rzadko obserwowano ciężkie, zakończone zgonem pacjenta zaburzenia czynności wątroby oraz niewydolność wątroby podczas leczenia bikalutamidem (patrz punkt 4.8). W przypadku wystąpienia ciężkich zaburzeń czynności wątroby należy przerwać leczenie bikalutamidem.

Ze względu na brak doświadczenia w stosowaniu bikalutamidu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min), bikalutamid powinien być stosowany u tych pacjentów jedynie z zachowaniem szczególnej ostrożności.

Należy okresowo monitorować czynność serca u pacjentów z chorobami serca.

U mężczyzn otrzymujących agonistów LHRH zaobserwowano zmniejszenie tolerancji na glukozę. Może to objawiać się cukrzycą i utratą kontroli glikemii u pacjentów z wcześniej istniejącą cukrzycą. Należy rozważyć monitorowanie stężenia glukozy we krwi u pacjentów otrzymujących bikalutamid w skojarzeniu z agonistami LHRH.

Ponieważ bikalutamid hamuje aktywność układu enzymatycznego cytochromu P 450 (CYP 3A4), należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania bikalutamidu z lekami metabolizowanymi głównie przez izoenzym CYP 3A4. (patrz punkty 4.3 i 4.5).

Produktu leczniczego nie należy stosować u pacjentów z rzadko występującą dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.