BICALUTAMIDE APOTEX

Każda tabletka powlekana zawiera 50 mg bikalutamidu.

Substancja pomocnicza: laktoza jednowodna.

Każda tabletka powlekana zawiera 56,25 mg laktozy jednowodnej.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

Nadwrażliwość na bikalutamid lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną w punkcie 6.1.

Bikalutamid jest przeciwwskazany u kobiet i dzieci (patrz punkt 4.6).

Bikalutamidu nie należy stosować jednocześnie z terfenadyną, astemizolem lub cyzaprydem (patrz punkt 4.5).

Działania niepożądane przedstawiono z uwzględnieniem następującej konwencji częstości występowania: bardzo często (> = 1/10); często (> = 1/100 do < 1/10); niezbyt często (> = 1/1000 do < 1/100); rzadko (> =1/10 000 do < 1/1000); bardzo rzadko (< 1/10 000), nieznana (częstość nie może być określona na podstawie dostępnych danych).

^a Zaburzenia czynności wątroby rzadko mają nasilenie ciężkie. Najczęściej były przemijające i ustępowały bądź ulegały poprawie w czasie kontynuacji leczenia lub po jego przerwaniu. ^b Mogą być zmniejszone w przypadku jednoczesnej kastracji.

^c Wymieniona jako działania niepożądane raportowane po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu. Częstość występowania określono na podstawie doniesień o wystąpieniu śródmiąższowej choroby płuc w randomizowanych badaniach z bikalutamidem w dawce 150 mg we wczesnym raku gruczołu krokowego (EPC).

Wymieniona jako działania niepożądane raportowane po wprowadzeniu produktu leczniczego do obrotu. Częstość występowania określono na podstawie doniesień o niewydolności wątroby u pacjentów leczonych bikalutamidem 150 mg w otwartym ramieniu badań EPC. ^e Obserwowana w badaniu farmakoepidemiologicznym dotyczącym stosowania agonistów LHRH i antyandrogenów w leczeniu raka prostaty. Wydaje się, że ryzyko wystąpienia wzrasta podczas stosowania bikalutamidu w dawce 50 mg w skojarzeniu z agonistami LHRH. Nie wykazano wzrostu ryzyka podczas stosowania bikalutamidu w dawce 150 mg w monoterapii w leczeniu raka prostaty.

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem krajowego systemu zgłaszania wymienionego w załączniku V.

Dawkowanie

Mężczyźni dorośli oraz w podeszłym wieku

Jedna tabletka (50 mg) raz na dobę o tej samej porze (najczęściej rano lub wieczorem), z posiłkiem lub bez posiłku. Stosowanie bikalutamidu należy rozpocząć 3 dni przed podaniem analogu LHRH lub jednocześnie z kastracją chirurgiczną.

Dzieci i młodzież

Bikalutamid jest przeciwwskazany do stosowania u dzieci i młodzieży.

Pacjenci z niewydolnością nerek

U pacjentów z zaburzoną czynnością nerek nie jest konieczne dostosowywanie dawki produktu leczniczego. Nie ma dostępnych danych dotyczących stosowania bikalutamidu u pacjentów z ciężką niewydolnością nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min) (patrz punkt 4.4).

Pacjenci z niewydolnością wątroby

U pacjentów z łagodnymi zaburzeniami czynności wątroby nie jest konieczne dostosowywanie dawki produktu leczniczego.

U pacjentów z umiarkowanymi lub ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby może dochodzić do kumulacji bikalutamidu (patrz punkt 4.4).

Leczenie należy rozpocząć pod ścisłym nadzorem lekarza specjalisty.

Bikalutamid jest metabolizowany przede wszystkim w wątrobie. Wyniki badań wskazują na wolniejszy metabolizm bikalutamidu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, co może prowadzić do zwiększonej kumulacji bikalutamidu. Bikalutamid należy stosować ostrożnie u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby.

Z uwagi na możliwość wystąpienia zaburzeń czynności wątroby należy rozważyć wykonywanie okresowych badań czynności wątroby. W większości przypadków zaburzenia czynności wątroby mogą wystąpić podczas pierwszych 6 miesięcy leczenia bikalutamidem.

Rzadko obserwowano ciężkie zaburzenia czynności wątroby i raportowano zgony podczas leczenia bikalutamidem (patrz punkt 4.8). W przypadku wystąpienia ciężkich zaburzeń czynności wątroby należy przerwać leczenie bikalutamidem.

U mężczyzn otrzymujących agonistów LHRH obserwowano zmniejszenie tolerancji glukozy, co może manifestować się występowaniem cukrzycy lub utratą kontroli glikemii u osób ze zdiagnozowaną cukrzycą. Należy rozważyć kontrolowanie stężenia glukozy we krwi u pacjentów otrzymujących bikalutamid jednocześnie z agonistami LHRH.

Ze względu na brak danych dotyczących stosowania bikalutamidu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min), bikalutamid powinien być stosowany u tych pacjentów jedynie z zachowaniem szczególnej ostrożności.

Stwierdzono, że bikalutamid hamuje aktywność układu enzymatycznego cytochromu P 450 (CYP 3A4), dlatego podczas leczenia bikalutamidem leki metabolizowane głównie przez izoenzym CYP 3A4 powinny być stosowane ze szczególną ostrożnością (patrz punkty 4.3 i 4.5).

Produkt leczniczy zawiera laktozę jednowodną. Produktu leczniczego nie należy stosować u pacjentów z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

U pacjentów z chorobami serca zaleca się okresowe monitorowanie czynności serca.

Leczenie należy rozpocząć pod ścisłym nadzorem lekarza specjalisty.

Bikalutamid jest metabolizowany przede wszystkim w wątrobie. Wyniki badań wskazują na wolniejszy metabolizm bikalutamidu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby, co może prowadzić do zwiększonej kumulacji bikalutamidu. Bikalutamid należy stosować ostrożnie u pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby.

Z uwagi na możliwość wystąpienia zaburzeń czynności wątroby należy rozważyć wykonywanie okresowych badań czynności wątroby. W większości przypadków zaburzenia czynności wątroby mogą wystąpić podczas pierwszych 6 miesięcy leczenia bikalutamidem.

Rzadko obserwowano ciężkie zaburzenia czynności wątroby i raportowano zgony podczas leczenia bikalutamidem (patrz punkt 4.8). W przypadku wystąpienia ciężkich zaburzeń czynności wątroby należy przerwać leczenie bikalutamidem.

U mężczyzn otrzymujących agonistów LHRH obserwowano zmniejszenie tolerancji glukozy, co może manifestować się występowaniem cukrzycy lub utratą kontroli glikemii u osób ze zdiagnozowaną cukrzycą. Należy rozważyć kontrolowanie stężenia glukozy we krwi u pacjentów otrzymujących bikalutamid jednocześnie z agonistami LHRH.

Ze względu na brak danych dotyczących stosowania bikalutamidu u pacjentów z ciężkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny < 30 ml/min), bikalutamid powinien być stosowany u tych pacjentów jedynie z zachowaniem szczególnej ostrożności.

Stwierdzono, że bikalutamid hamuje aktywność układu enzymatycznego cytochromu P 450 (CYP 3A4), dlatego podczas leczenia bikalutamidem leki metabolizowane głównie przez izoenzym CYP 3A4 powinny być stosowane ze szczególną ostrożnością (patrz punkty 4.3 i 4.5).

Produkt leczniczy zawiera laktozę jednowodną. Produktu leczniczego nie należy stosować u pacjentów z rzadką dziedziczną nietolerancją galaktozy, niedoborem laktazy (typu Lapp) lub zespołem złego wchłaniania glukozy-galaktozy.

U pacjentów z chorobami serca zaleca się okresowe monitorowanie czynności serca.

Nie stwierdzono interakcji farmakodynamicznych ani farmakokinetycznych między bikalutamidem a analogami LHRH.

W badaniach in vitro wykazano, że (R)-enancjomer bikalutamidu jest inhibitorem izoenzymu CYP 3A4 oraz w mniejszym stopniu hamuje aktywność izoenzymów CYP 2C9, 2C19 i 2D6. Chociaż w badaniach klinicznych z zastosowaniem fenazonu jako markera aktywności cytochromu P450 (CYP) nie wykazano potencjalnej interakcji z bikalutamidem, średnia wartość powierzchni pola

pod krzywą (ang. area under the curve - AUC) midazolamu zwiększyła się maksymalnie o 80% po jednoczesnym podawaniu bikalutamidu przez 28 dni. Może to mieć znaczenie szczególnie w przypadku produktów leczniczych o wąskim indeksie terapeutycznym.

Z tego powodu przeciwwskazane jest jednoczesne stosowanie bikalutamidu z terfenadyną, astemizolem lub cyzaprydem (patrz punkt 4.3). Należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania bikalutamidu ze związkami takimi, jak cyklosporyna i leki blokujące kanał wapniowy. Może być wskazane zmniejszenie dawki tych leków, zwłaszcza jeśli istnieje dowód nasilenia działania produktu leczniczego lub wystąpienia działań niepożądanych. W przypadku stosowania cyklosporyny zaleca się kontrolowanie jej stężenia w osoczu krwi oraz monitorowanie stanu klinicznego pacjenta podczas rozpoczynania lub po zakończeniu stosowania bikalutamidu.

Należy zachować szczególną ostrożność podczas jednoczesnego stosowania bikalutamidu z innymi lekami, które mogą hamować jego utlenianie, np. z cymetydyną lub ketokonazolem. Może to powodować zwiększenie stężenia bikalutamidu, co teoretycznie może prowadzić do zwiększenia częstości występowania działań niepożądanych.

W badaniach in vitro wykazano, że bikalutamid może wypierać warfarynę, pochodną kumaryny o działaniu przeciwzakrzepowym, z jej połączeń z białkami osocza. U pacjentów przyjmujących jednocześnie bikalutamid i pochodne kumaryny o działaniu przeciwzakrzepowym zaleca się dokładne monitorowanie czasu protrombinowego.

Jest mało prawdopodobne, aby produkt leczniczy Bicalutamide Apotex wpływał na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn. Należy jednak zaznaczyć, że czasami mogą wystąpić zawroty głowy lub senność (patrz punkt 4.8). Każdy pacjent, u którego wystąpią te objawy, powinien zachować szczególną ostrożność.

Brak danych dotyczących przedawkowania bikalutamidu. Ponieważ bikalutamid należy do anilidów, teoretycznie istnieje ryzyko rozwoju methemoglobinemii. Methemoglobinemię stwierdzono po przedawkowaniu bikalutamidu u zwierząt. Zgodnie z tym ostre zatrucie pacjenta może powodować wystąpienie sinicy.

Nie ma specyficznej odtrutki. Należy zastosować leczenie objawowe. Zastosowanie dializy może być nieskuteczne, gdyż bikalutamid silnie wiąże się z białkami osocza i nie jest wydalany z moczem w

postaci niezmienionej. Zalecane jest ogólne postępowanie podtrzymujące, w tym częste monitorowanie funkcji życiowych.